Κανένας δημιουργός δεν πρέπει να έχει μισήσει κομμάτι του όσο ο Cobain το «Smells Like Teen Spirit», το τραγούδι-σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης γενιάς.
Αυτή υποτίθεται ότι είναι η χειρότερη εκτέλεσή του.
Στα δικά μου αφτιά είναι ένα μικρό ερμηνευτικό αριστούργημα. Και μόνον ο Cobain ήταν ικανός να κατακρεουργήσει ένα κομμάτι με τόσο τέχνη και τόσο στυλ, μια μεταποίηση σε κάτι εξίσου μοναδικό.
Τη συνέντευξη του Μοθωναίου, που τον θεωρώ ένα γλυκύτατο πλάσμα εδώ και χρόνια, δε θέλω να τη δω. Όχι γιατί πονάει ή πληγώνει, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Γιατί φοβάμαι πως δε θα νιώσω τίποτα. Κι όλες αυτές τις μέρες των αποκαλύψεων, η λογική μου δημιουργεί γέφυρες συμπαράστασης, η ψυχή μου όμως όχι. Δεν λυπάμαι κανένα από τα κορίτσια και τα αγόρια που έχουν μιλήσει. Τα θαυμάζω και είμαι δίπλα τους με όλη μου την ψυχή, αλλά η καρδούλα μου δεν καίγεται. Θα μου πει κάποιος καλό είναι αυτό, ο οίκτος σε σπρώχνει σε μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας απέναντι στο θύμα που σε καθιστά παρηγορητή, όχι συμπαραστάτη. Κι όμως είναι ακριβό να μπορείς να λυπηθείς, να μπορείς να συμπονέσεις, να μπορείς να συμπαθήσεις… Κι εγώ νιώθω πλέον ανάπηρη, ανίκανη για κάτι τέτοιο.
Όχι γιατί είμαι αδιάφορη, όχι γιατί είμαι αναίσθητη, όχι γιατί είμαι κυνική ή χοντρόπετση. Αλλά γιατί έκανα τόσο κόπο για να πάψω να λυπάμαι τον εαυτό μου, έριξα τόση άμμο στον λεκέ που άφησαν πίσω τα δικά μου τραύματα, που πλέον δεν μπορώ καν να μυρίσω το αίμα και να βρω τα ίχνη.
Και ξέρω πως όταν ακούσω τον Δημήτρη να λέει στην κάμερα ότι οι γονείς του δεν τον πίστεψαν και δεν τον βοήθησαν, όπως διάβασα ότι εξομολογήθηκε, θα τον πιστέψω, θα τον κατανοήσω, θα τον συναισθανθώ, δεν φαντάζεται κανείς πόσο, δεν θα μπορέσω όμως να κλάψω μαζί του, γιατί τότε θα έπρεπε να κλάψω και για τον εαυτό μου. Κι αυτό δεν μπορώ να το κάνω πια.
Σε κάποιους φαίνεται αστείο το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος θα μείνει παράλυτος επειδή βούτηξε για να πιάσει τον σταυρό. Είναι η εκδίκησή τους απέναντι στο ανώνυμο σώμα των δεισιδαιμόνων, των προληπτικών, των ανορθολογιστών. Κανείς τους δεν μετρά τους μεταφυσικά αγωνιούντες. Όλοι τους έχουν λύσει από καιρό παρόμοια ζητήματα. Ό,τι πάει πέρα από την παγωμένη σφαίρα της Λογικής είναι ανάξιο συζήτησης και άξιο χλευασμού. Εύλογα σε κάνουν να αναρωτιέσαι, αυτοί που ξέρουν μονίμως να χλευάζουν αν έχουν ποτέ πονέσει, αν έχουν κακοπεράσει, αν έχουν φοβηθεί, αν έχουν λαχταρήσει για κάποιον δικό τους, αν έχουν μείνει αβοήθητοι, αν έχουν πεταχτεί ποτέ κάθιδροι από το κρεβάτι στην σκέψη της μεταθανάτιας αβύσσου…
Ο μικρός είχε στο σπίτι έναν αδερφό που πεθαίνει από λευχαιμία. Δεν είναι γιατρός για να μπορεί να τον σώσει, δεν έχει λεφτά, δεν έχει γνωριμίες, το μόνο του καταφύγιο μέσα σε έναν τόσο σκληρό κόσμο, το μόνο μέρος στο οποίο μπορεί να προστρέξει για βοήθεια, είναι η πίστη. Αυτό ξέρει, αυτό κάνει. Είναι τόσο σεβαστό όσο και η επιλογή να βγεις να διεκδικήσεις λεφτά για την υγεία. Μια προσπάθεια είναι κι αυτή, και κανείς δεν είναι σε θέση να την κατακρίνει επειδή δεν του καλαρέσει.
Αν πιστεύετε ότι είναι εγκληματικό οι άνθρωποι, με τόσο λίγα εφόδια στα χέρια, να προσφεύγουμε στην θρησκεία για βοήθεια εν έτει 2021, άλλο τόσο εγκληματικό είναι να κρυβόμαστε μόνιμα πίσω από τη Λογική, στήνοντάς της βωμούς και είδωλα, ανήμποροι να προσεγγίσουμε το συναίσθημα και το μυστήριο. Το ίδιο ανήμποροι και κουτσοί φαντάζουν και οι δύο.
Την Ιωάννα Τούνη την υπερασπιστήκαμε όπως θα κάναμε με κάθε κοπέλα που βγάζει κάποιος στην σέντρα για την σεξουαλική της ιδιοσυγκρασία. Το κάναμε όχι γιατί είναι διάσημη, ίσα-ίσα αυτό καθιστά την περίπτωσή της ακόμα δυσκολότερη. Ούτε από αφέλεια, μη γνωρίζοντας την θέση της απέναντι στον κόσμο και στα πράγματα ή την ενδεχόμενη καπηλεία της περίπτωσής της από την ίδια. Μια χαρά τα ξέραμε όλα. Παρόλα αυτά την υπερασπιστήκαμε ανοιχτά για λόγους αρχής, εξαιτίας μιας θέσης που δεν μπορεί να αλλάζει κατά περίπτωση από έναν επωφελή για την δημόσια εικόνα μας οπορτουνισμό. Όλοι όσοι βρεθήκαμε σε αυτήν την ξεκάθαρα ιδεολογική διαμάχη θυμόμαστε πόση ενέργεια και πόση ησυχία μας κόστισε. Και νομίζω ότι μιλάω για το μεγαλύτερο μέρος όσων το έπραξαν λέγοντας ότι και μετά από αυτές τις δηλώσεις το ίδιο θα έκανα.
Γιατί απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές, δεν υπερασπιζόμαστε μόνο την Ιωάννα Τούνη, αλλά και την Κατερίνα Μπουγδάνη και τη Μαρία Παπαδοπούλου και την Ελένη Κωνσταντινίδη και κάθε κοπέλα που στερείται το δικαίωμά της στην προσωπική της ζωή και την σεξουαλική της ελευθερία.
Και όπως στεκόμαστε υπέρ της σε μια τέτοια περίπτωση, τίποτα δεν μας εμποδίζει από το να σταθούμε απέναντι σε απόψεις σαν κι αυτές που βλακωδώς εκφράζει η κάθε Τούνη, απέναντι σε έναν κοινωνικό δαρβινισμό που ολοένα και εξαπλώνεται, υπερασπιζόμενοι ανοιχτά και σθεναρά την τάξη μας και την κοινωνική μας θέση. Για εμένα αυτά τα δύο είναι εξίσου αδιαπραγμάτευτα και εξίσου διαχωρισμένα, χωρίς να βιώνω κάποιο ιδιαίτερο πνευματικό ή συναισθηματικό μπλέξιμο. Οπότε όχι παιδιά, δε νιώθω ότι την πάτησα όταν υπερασπίστηκα την Ιωάννα Τούνη βλέποντας αυτή την δήλωση. Ίσα-ίσα, νιώθω υπερήφανη για τον εαυτό μου και για την ιδεολογική μου συνέπεια.