Bάζω κάτι να πιώ και ν’ ακούσω στον ίδιο χρωματικό τόνο. Blue Monk, Blue Note. Blue!
Author: Γιώργος Ζαχαρίου
-
Συνομιλώντας με τον εαυτό μου.
Tα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και οι γιορτές εν γένει, είναι η οικογένεια για εμένα. Πολύ χάρηκα λοιπόν την συνάντηση με τούτη εδώ την «άγνωστη», και χαρούμενη –προς ώρας- οικογένεια. Η Ένη προσπάθησε να μπεί στο πλάνο λειτουργώντας σαν περισπασμός για την χωρίς άδεια φωτογραφισή τους. Συναίνεσαν με διάθεση χαμογελώντας υπαινικτικά… «μας φωτογραφίζουν παιδιά» είπε ο πατέρας. Tην Ένη την τράβηξα μια άλλη φωτογραφία -θαύμα- στην Ερμού αργότερα με όλα τα φωτάκια πίσω της στο βάθος του πεδίου!
Ακούω το «Α child is born» μια σύνθεση του Θάντ Τζόουνς γραμμένη στα 1970 και αφιερωμένη στην γέννηση του Χριστού. Μισό αιώνα μετά αποτελεί ένα κλασσικό τζάζ στάνταρντ. Θάντ, Χάνκ και Έλβιν Τζόουνς. Τρια αδέλφια και τρείς μεγάλοι μουσικοί συνάμα. Ο Έλβιν, ντράμερ, στο ιστορικό κουαρτέττο του Τζών Κολτρέην για όσους γνωρίζουν. Ανάμνηση όλοι τους;
Θυμήθηκα πως περιμέναμε τον Στελάκη να γυρίσει κάθε χρόνο από την Αμερική –όσοι από την οικογένεια ασχολιόμασταν με την μουσική- με καμμιά διακοσαριά βινύλια στις αποσκευές του, με τα εξώφυλλα έργα τέχνης της Blue Note. Να πώς μάθαμε την ορχήστρα των Θάντ Τζόουνς και Μέλ Λούις, οι οποίοι μεσουρανούσαν εκείνο τον καιρό, σε άλλα μέρη. Εδώ δεν θυμάμαι τι ακριβώς μεσουρανούσε για να το γράψω. Δεν ήμουν εδώ, δεν ήξερα που ήθελα να είμαι, με συγχωρώ;
Ο Γιωργάκης δεν θα ξαναπιάσει τρομπέττα στα χέρια του, μας άφησε πρίν λίγο καιρό. Ευτυχώς είχαμε προλάβει ν’ αλλάξουμε και δυο κουβέντες βλέπεις υπάρχουν και τα ανθρώπινα πάθη που μας χωρίζουν. Πάει να συναντήσει τον Φρέντυ Χάμπαρντ να του πεί τα πάντα για το επιστομιό του!
Διάβασα σήμερα για το πώς διεγράφη ο Θ. Μικρούτσικος από το ΚΚΕ και θυμήθηκα τον πατέρα ενός φίλου μου μεγαλοστέλεχος με βουνά εξορίες κ.λ.π. -εκείνα τα χρόνια- που επέμενε να μου τονίζει πως είμαι άρρωστος από την μποεμία και πως ακούω καπιταλιστική μουσική εννοώντας την τζάζ. Θεός σχωρέστον κι αυτόν!
Η οικογένεια λοιπόν, οι φίλοι και το αντάμωμα γύρω από ένα τραπέζι, τόχω γράψει και σ’ ένα παλιότερο κειμενό μου:
[…]Μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο πόνο κρύβαν οι ψυχές αυτές μέσα τους, πολύ περισσότερο η θεία η Μαρίκα, η γρουσούζα, και πόσο τις βοηθούσε να ζήσουν την επόμενη μέρα αυτό το ομοτράπεζον (ακόμα και αυτούς που απείχαν). Τα σύνδειπνα ήταν και εξακολουθούν να είναι μια τελετή, το στερνό «φυσικό μυστήριο» της οικογένειας, της φιλίας και της ζωής που θέλαμε έστω κι αποτυχημένα να είναι κάτι παραπάνω από «χαμαισυνείδητη». Μπορεί να μη καταλαβαίνουμε το κάτι παραπάνω, αλλά πεινάμε και διψάμε τη «μυστηριακή ζωή» της κοινότητας όλοι μας.
«Ο άνθρωπος είναι αυτό που τρώει» μας είπε ο ματεριαλιστής φιλόσοφος Λουδοβίκος Φόγιερμπαχ και είχε δίκιο. Κείνα τα βράδια τρώγαμε και πίναμε Θεό και γινόμασταν Θεοί κατά μετοχήν και χάρι (η). […]
-
Κυριακή προ των Χριστουγέννων.
πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;
Λουκά (ιη΄ 2-8)
-
Dear Prudence
Dear Prudence,Έκανα μια ωραία βόλτα σήμερα το βραδάκι. Πέρασα από την πλατεία και την πισίνα. Το δένδρο ήταν πάντα στην θέση του, μ’ ένα αστέρι στην κορυφή του όχι για να ορίσει αυτά που επιθυμούμε ή έχουμε ανάγκη αλλά εισάγοντας ένα κριτήριο για αυτό που θα οφείλαμε να επιθυμούμε. Προφανώς, πολλοί πιστεύοντας την κουλτούρα της πληρότητας του εαυτού έχουν απωλέσει τον ορίζοντα των πραγμάτων που τους υπερβαίνουν. Στο γυρισμό πέρασα από τον δρόμο με τα καφέ, κάμποσος κόσμος, νέα παιδιά. Κάτι οι φωτογραφίες, κάτι το περπάτημα, κάτι η μουσική του Brad Mehlldau τον οποίο ξανακούω αυτό τον καιρό…τι Ωραία!
-
Η ξεκούραση των αισθήσεων.
Μετά την δουλειά, με παρέα!
-
Από ένα τίποτα…
Από ένα τίποτα (δανείζομαι τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου των εκδόσεων Κόκκινο) κάποιοι άγνωστοι στο Κερατσίνι δημιουργούν αξιοπρέπεια. To στόλισμα με Χριστουγεννιάτικο στεφάνι μιας πόρτας με σπασμένο το τζάμι και κολλημένο με ταινία, οι φτηνιάρικες καρέκλες εύτακτα τοποθετημένες, ώστε να επιτρέπουν την επικοινωνία με τα μάτια (πρός όψιν), μια γλάστρα της παρηγορίας, οι τοίχοι αποσαθρωμένοι από την υγρασία και εν τέλει οι εύθραυστοι ένοικοι, αποτελoύν έμπρακτη εξωτερίκευση –και άς μην το ξέρουν οι ίδιοι- της θέσης του Heidegger ότι ο άνθρωπος οντολογικά συγκροτείται από μέριμνα.
Είναι η μέριμνα άρνηση της αποδοχής της κενότητας, παρότι η κενότητα βρίσκεται παντού· η πεισματική επιμονή στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, παρότι η αξιοπρέπεια βιάζεται παντού– και η επίμονη απαίτηση από τον εαυτό μας να δίνουμε νόημα στις ενέργειες μας όσο κι αν αυτές είναι πράξεις ρουτίνας, θα μας πεί αργότερα ο Ρόλλο Μέη (του οποίου τα βιβλία έδωσε ο καλός Θεός και οι καλοί μεταφραστές να μεταφραστούν στα Ελληνικά τον εικοστό πρώτο αιώνα).
Στο τελευταίο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου (κα΄) εμφανίζεται ο Αναστημένος Χριστός στους μαθητές που και πάλι ψαρεύουν χωρίς να μπορούν να πιάσουν τίποτα. Δεν λέει τίποτα πνευματικό, κανένα λόγο ισχύος, απλά ρωτά «έχετε κάτι να φάτε;», και ενώ τους γεμίζει τα δίχτυα με ψάρια, την ώρα που βγαίνουν στην παραλία «βλέπουσιν ἀνθρακιὰν κειμένην καὶ ὀψάριον ἐπικείμενον καὶ ἄρτον» βλέπουν ένα ψαράκι ψημένο στα κάρβουνα και ψωμί.
Ελάτε να πάρετε πρωϊνό τους λέει (δεῦτε ἀριστήσατε), έχει ήδη μεριμνήσει για το φαγητό των τίποτα και από το τίποτα φτιάχνει ανθρώπους για τους οποίους γνωρίζει ποίω θανάτω έμελλον αποθανείν ενώπιον του κόσμου . Για τούτο τον λόγο, την φανερωμένη μέριμνα δηλαδή, και την δωρεά της αξιοπρέπειας, και εμείς οι ραγισμένοι τίποτα, μπορούμε ίσως να πούμε πως ο Λόγος σάρξ εγένετο!
Από πού ξεκίνησα;