Author: Θωμάς Ξωμερίτης

Αυτή είναι η Ευρώπη που θέλουμε, είχε πει ο Χρυσοχοΐδης για την ευρωπαϊκή συνεργασία και την εφαρμογή του μηχανισμού RescEU ύστερα από την περσινή πυρκαγιά στην Εύβοια.

Δεν ξέρω από που θ’ αντλήσει θρίαμβο κάποιος Ευρωπαίος όταν από τις πέντε πυρκαγιές του 2019 στην Εύβοια κάηκαν 37.128 στρέμματα και, ειδικότερα, από τη φωτιά στο Κοντοδεσπότι ένα Καταφύγιο Άγριας Ζωής (Αγριλίτσα-Καταβόθρα-Καλαμάκι).

Φέτος, δεν ξέρω πόσο με τιμά ως Έλληνα όταν πρέπει να ψάχνω με το Google για να ενημερωθώ για την κατάσταση στην Κορινθία, με πέντε κοινότητες σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και με περισσότερα από 30.000 στρέμματα δάσους καμμένα. Οι πληροφορίες βυθισμένες στα χαμηλά των ελληνικών ιστοσελίδων, στα παραλειπόμενα των τηλεοπτικών ειδήσεων – σε fast forward.

Και η Κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τραγωδία στο Μάτι για να συνεχίσει το δικό της πόλεμο στην αντιπολίτευση. Έχω γράψει τη γνώμη μου για το ακραίο γεγονός, τους ταχύτατους ρυθμούς του. Όποιοι κι αν ήταν Κυβέρνηση τον Ιούλιο του 2018, νεκρούς θα θρηνούσαμε. Πολλούς. Παρ’ όλα αυτά έπρεπε να υπάρξουν άμεσα παραιτήσεις. Δεν απαλλάσσεις αυτόματα τον εαυτό σου, χρησιμοποιώντας για δικαιολογία το μέγεθος της καταστροφής. Ανάμεσα στη (μπλαζέ) έπαρση και την παραίτηση, δε χωρά επιλογή. Ή θα χαρακτηριστείς από ξιπασιά ή θα αποχωρήσεις (και θα σε θυμούνται για αξιοπρέπεια κι όχι για αποτυχία).

Αλλά ήταν τότε η αυταρέσκεια, η απειρία και ο φαρισαϊσμός της Κυβέρνησης. Επειδή ένιωθαν καλά με τους εαυτούς του νόμιζαν ότι ήταν απηλλαγμένοι ευθυνών, καθισμένοι στην ανέκαθεν προβληματική διοίκηση.

Το ξωκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου βόρεια από την κωμόπολη των Μεθάνων. Χτισμένο πάνω σε μυκηναϊκό ιερό όπου βρέθηκαν απομεινάρια από καμένα οστά ζώων και πήλινα ειδώλια ανάμεσα στα οποία τρεις ταυροκαθάπτες.

Ίσως θέση λατρείας αντρικής θεότητας, θαλασσινής, σε περιοχή όπου σε ύστερους χρόνους λατρευόταν ο Ποσειδώνας.

Στα βόρεια του ιερού υπάρχουν τα απομεινάρια ενός μεγάρου.

Ξυλοδαρμός του Βασίλη Μάγγου από τα ΜΑΤ στο Βόλο, οι κινητοποιήσεις εκεί για το κάψιμο με ευρωπαϊκά πρότυπα “μη επικίνδυνων” αποβλήτων, δανέζικα πρότυπα παραγωγής ενέργειας για τη τσιμεντοβιομηχανία. Τεχνολογίες ξεπερασμένες, καταδικασμένες από το περιβαλλοντικό κίνημα.

Η αναφορά στη Δανία παραμένει ξόρκι και όραμα, δέκα χρόνια, για κάποιους που κυβέρνησαν και κυβερνούν, παβλοφική αντίδραση για πολλούς που κυβερνήθηκαν και κυβερνώνται.

Συμπλοκές κατοίκων με τα ΜΑΤ στην Τήνο, αντίδραση στις ανεμογεννήτριες, στα αιολικά και πράσινα εταιρικά πάρκα στο Αιγαίο, “γκρίζα” ζώνη σε αυτήν την περίπτωση, ευρεία η δυσαρέσκεια, άβολη για μερικούς του κινήματος, ταμπουρώνονται πίσω από επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο Πορτοσάλτε. Διάβασα τ’ αμήχανα αστειάκια τους, χλευασμό στην προσπάθεια του Δήμου Αμοργού κατά των αιολικών.

Γκρίζα ζώνη όπου μπερδεύουν μπούτια δίκαιοι και άδικοι, το πράσινο ξεθωριάζει για τους διαβασμένους αλλά φαίνεται εξ ορισμού λαμπρό στους αδιάβαστους. Μεγάλη είναι η δύναμη της πειθούς σε εαυτούς και της αυτοπεποίθησης στην άγνοια.

Κάποτε πραγματοποίησα έλεγχο για λογαριασμό της Ε. Επιτροπής σε περιβαλλοντικό πρόγραμμα στην Κύπρο για την προστασία ενός λόφου με σπάνια φυτά έξω από τη Λάρνακα. Έβλεπα κάτω απλώστρες με ρούχα σε μπαλκόνια σπιτιών στα προάστια της πόλης. Ο ενθουσιώδης υπάλληλος του δασαρχείου μου έδειξε με χαρά κάτι μικροσκοπικά φυτά που φύτρωναν στον γύψο και άνθιζαν. Το λουλουδάκι τους όσο κεφάλι μυρμηγκιού (μεγάλου μυρμηγκιού). Έσκυψα να κοιτάξω, υποκλινόμενος στην ειλικρινή αγάπη αυτού του ανθρώπου. Σε κουτάκι στη φόρμα του ραπόρτου για τον έλεγχο, η Ε. Επιτροπή ζητούσε πληροφορίες για το “bankability” του προγράμματος. Ν/Α, not applicable, έβαλα συμπληρώνοντας – many times biodiversity has zero money value; thankfully this does not mean much. Από τότε μου ‘μεινε: the fuckability factor.

Ξυλοδαρμός και στη Στυμφαλία, κλασσικό τραμπουκιστάν στην παραλία με τις αμμοθίνες, δίπλα στο μεγάλο κουκουναροδάσος και κοντά στο Κοτύχι, τον υγρότοπο. Συνταγή δεκαετιών, όλα τα παλιά μικροσυμφέροντα άθιχτα. Ελληνικό καλοκαίρι, ομπρελάδες και ξαπλώστρες, οι καντίνες, το μπάσο των ηχείων. Συγκοινωνούντα δοχεία, τοπικοί κομματικοί άρχοντες, βουλευτές. Το ξύλο το έφαγε ο Κυριάκος Γαλάνης, εθελοντής στο Φορέα Διαχείρισης του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου Στροφυλιάς, μέλος της Οικολογικής Κίνησης Πάτρας, στην προσπάθεια του να καταγράψει επιχείρηση ενός τρακτέρ για να ισοπεδώσει την άμμο ώστε να στηθούν ομπρέλες και ξαπλώστρες.

Ξεκάθαρο το καθεστώς προστασίας στη Στροφυλιά: Σύμβαση Ραμσάρ, περιοχή Natura, ωοτοκία θαλάσσιας χελώνας… Άφαντη η αστυνομία σε αυτήν την περίπτωση, καθαρίζουν με μαφιόζικες μεθόδους τα μικροσυμφέροντα. Η ιστορία παλιά, τα πρώτα διδάγματα στο Λαγανά, στη Ζάκυνθο.

Το κάποια στιγμή θα καεί, στην Κέρκυρα.

Γάμησέ τα λοιπόν, fuckability.

Εδώ η λυδία λίθος, το τεστ για την κάθε κυβέρνηση. Όλες αποτυγχάνουν. Δέκα περιοχές έχει η χώρα (που δεν είναι μόνο δέκα), εκεί η ανεκτίμητη αξία. Στα δύο φοινικοδάση, κάτι παραπάνω κουκουναριάς, στο Χελμό, στις Δρακόλιμνες, στην Άνυδρο… Όλα απλώνονται ξεκάθαρα, ανυπολόγιστα, μετρημένα. Θέλεις να κάνεις καλό στη χώρα σου; Κάνε αρχή δίχως αναπτυξιακά σχέδια, δίχως “όραμα”, εφάρμοσε νομοθεσίες δίχως αντάλλαγμα, με οδηγό αγάπη όπως εκείνου του Κύπριου υπάλληλου του Δασαρχείου που παρουσιάστηκε ένστολος για τον έλεγχο. Αυτό είναι το θεμέλιο, εδώ το εφαλτήριο.

Όταν θελήσεις η ανάπτυξη θα ακολουθήσει, θα βρεθεί δρόμος, κάποια προβλήματα θα λυθούν, τουλάχιστον στον τόπο σου, δίχως καταστολή και δίχως βία – είτε ΜΑΤ, είτε τραμπούκοι. “Πράσινος” (σιχαίνομαι τη λέξη) δρόμος σε πλούσιο ξερότοπο του νότου, αξίας ίσης με δέκα Δανίες.

Αναγκαία η ουσιαστική θέληση των υποψηφίων. Αρχικά όμως των ψηφοφόρων.

Οι δύο γάτοι δεν συναντήθηκαν ποτέ.

Ο προηγούμενος έζησε 20 χρόνια. Τον είχα φέρει από την Αμερική κι έγινε γάτος του σπιτιού και του διαμερίσματος. Πέθανε τέλη Ιουνίου το 2013, γερασμένος, εξαντλημένος. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ξαγρύπνησα μαζί του, περασμένα μεσάνυχτα. Αποκοιμήθηκα και το πρωί τον βρήκα ψόφιο με μάτια ανοικτά και αίμα να έχει τρέξει από το στόμα του. Τον έβαλα στην κατάψυξη μέσα σε σακούλες και το επόμενο σαββατοκύριακο τον πήγαμε στο χωριό να τον θάψουμε.

Ο τωρινός έζησε εννιά χρονιά, τον βρήκαμε τον Ιούνιο του 2011 πεταμένο κάτω από κάδο στο λιμάνι, τρομοκρατημένο από σκυλί που ήταν έτοιμο να τον ξεσκίσει. Έζησε έξω αλλά πάντα ερχόταν σπίτι σαν είμαστε εκεί. Καλός με τους ανθρώπους, ξάπλωνε δίπλα μου με τις ώρες και πιπιλούσε την πατούσα του. Άγριος και αδίστακτος με τ’ άλλα ζωντανά. Κυνηγός. Πριν κάμποσες βδομάδες, μέσα στον Ιούνιο, τον δάγκωσε αλεπού ή κουνάβι ή κάποιο αγρίμι πάνω από κούτελο. Μεγάλη πληγή, φαινόταν το κρανίο. Τον βρήκαμε σε άθλια κατάσταση, μύριζε. Τον πήγαμε σε κτηνίατρο της περιοχής, του έβαλε ορό για μερικές μέρες, μας είπε ότι γάτες που ζουν ελεύθερες άντε να ζήσουν το πολύ έξι χρόνια. Ξανάνιωσε κάπως και τον έφερα στην Αθήνα, στο διαμέρισμα, για την ανάρρωση. Μάταια. Δεν έτρωγε, δεν έπινε, δύσκολος με την αντιβίωση. Το μόνο που ήθελε ήταν να βρίσκεται δίπλα μου, ακίνητος. Χθες το βράδυ κοιμήθηκα με την ευχή σαν ξυπνήσω να τον βρω ψόφιο, να μην αναγκαστούμε να του κάνουμε ευθανασία. Ούτε συζήτηση να τον αφήσουμε μόνο του, αδύναμο, να πεθάνει από πείνα ή να τον κατασπαράξουν. Το πρωί εξαντλημένος σύρθηκε δίπλα μου με το χαρακτηριστικό σιγανό νιαούρισμα. Συνεννοήθηκα με κτηνίατρο εδώ και τον κοίμισε σήμερα το βραδάκι. Τώρα τον έχω στην κατάψυξη, μέσα σε σακούλες, για να τον πάμε αύριο να τον θάψουμε στον κήπο. Δίπλα στον προηγούμενο γάτο.

Όταν ζητήσαμε από τον κτηνίατρο να του κλείσει τα μάτια, μας είπε ότι δεν γίνεται. Δεν είμαι σίγουρος ότι είπε την αλήθεια.

Ανατολικά του Αγίου Νικολάου, μονοπάτι φέρνει από τον παραλιακό δρόμο σε απότομη βραχώδη πλαγιά. Στην άκρη του σκαλιά κατεβάζουν στη θάλασσα. Εκεί, εντός μικρού χτίσματος, υπάρχει γούρνα με ζεστό νερό. Στις αρχές Αυγούστου του 2009 βρέθηκαν μέσα νεκροί ένας 79χρονος με την 76χρονη σύζυγό του, ξαπλωμένοι. Οι συγγενείς ανήσυχοι είχαν ειδοποιήσει το Αστυνομικό Τμήμα Μεθάνων.

Αγαπημένο ζευγάρι σε γλυκιά νύστα αναθυμιάσεων.

Περπατώντας τη συνηθισμένη διαδρομή για τη μακρινή παραλία, λίγες μέρες αργότερα, κατέβηκα τα σκαλιά. Δίπλα στην κλεισμένη γούρνα είδα ένα κερί. Παραδόξως, έκαιγε η φλόγα.

Στα λουτρά του Παυσανία. Φέτος κάποιοι ιδιώτες μάζεψαν λεφτά κι έξω από το παλιό κτίριο φτιάχτηκε πετρόκτιστη γούρνα η οποία γεμίζει με νερό που αντλείται από το εσωτερικό, από την παλιά γούρνα. Ασφαλής και όμορφη. Η πρόσβαση ελεύθερη για τον επισκέπτη.

The Aguas Calientes group of Cahuilla Indians at Palm Springs tells a story about the creation of the first palm. – Gary Nabhan

Ο αγαπημένος μου περίπατος είναι το κατέβασμα της Σάμου για να πάρω το μετρό από το Σταθμό Μεταξουργείο ή για να πάρω λίγο αέρα στους δρόμους της γειτονιάς.

Στη Σάμου υπάρχει το γέρικο πλατάνι που γέρνει πάνω από το οδόστρωμα και στην επόμενη γωνία η τεράστια άγρυπνη κουκουβάγια με αστρικά νέφη ζωγραφιστά στις κόρες των ματιών. Η Σάμου δεν είναι πεζόδρομος, στενά έχει τα πεζοδρόμια αλλά ελάχιστη κίνηση των αυτοκινήτων.

Ο Platanus orientalis, ο Πλάτανος ο ανατολικός είναι δέντρο ιθαγενές της νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκα ότι στην πλειοψηφία τους τα πλατάνια της Αθήνας, όπως και τα πλατάνια της Πανεπιστημίου, ανήκουν στο υβριδικό είδος Platanus × acerifolia, διασταύρωση μεταξύ του ανατολικού πλατάνου και του αμερικανικού Platanus occidentalis, του sycamore tree. Μικρό το κακό, καθόλου θα έλεγα, καθώς το υβρίδιο αντέχει στο δύσκολο αστικό περιβάλλον.

Είχα έναν καθηγητή σε μεταπτυχιακό μάθημα αστικού σχεδιασμού, αρχιτέκτονα, τον Fred Matter. Μας είχε ξεκινήσει από τα βασικά, τον Mircea Eliade, μας μιλούσε για αυτό που αγκυρώνει κοινωνίες μέσω του χτιστού περιβάλλοντος στη γη, γι’ αυτό που φτιάχνει πατρίδες, για τον axis mundi και για τα θεμέλια. Μας έλεγε και για sense of place, την αίσθηση του χώρου, το πόσο σημαντικό είναι να αναδεικνύεται στις αστικές αναπλάσεις. Για τα στοιχεία ταυτότητας στο αστικό περιβάλλον που στοχεύει η ανάπλαση, για το πώς θα πρέπει να προσδιοριστούν προσεκτικά και να βασιστεί το κάθε εγχείρημα σε αυτά. Genius Loci.

Δεν ξέρω αν είναι ουασινγκτόνιες οι φοίνικες στις πρόσκαιρες, φτηνιάρικες τεράστιες ζαρντινιέρες της Πανεπιστημίου. Έτσι διάβασα, εμένα μου φάνηκαν ασιατικό είδος αλλά πιθανότατα κάνω λάθος. Διάβασα ότι ουασινγκτόνιες φυτεύτηκαν για πρώτη φορά στον τότε Βασιλικό Κήπο το 1842. Σημειώνω ότι ο Εθνικός Κήπος είναι βοτανικός κήπος.

Στο Αργοστόλι υπάρχει ένας δρόμος, ένας περίπατος, τα φοινίκια. Καμία σχέση με ουασινγκτόνιες, μάλλον φοίνικας του Θεόφραστου, αυτός που φυτρώνει στο Βάι και στην Πρέβελη, σε περισσότερο άνυδρες περιοχές, όχι στην άλλη άκρη της γης αλλά σε άλλη γωνιά της Ελλάδας. Ίσως είναι κάποιο υβρίδιο για λόγους αντοχής, αλλά σε κάθε περίπτωση μοιάζουν με Phoenix theophrasti, τον Κρητικό φοίνικα.

Sense of place. Washingtonia filifera, ιθαγενής της αμερικανικής ερήμου, κρυμμένη σε μυστικές γωνιές που αναβλύζει νερό. Από αυτήν πήραν τον όνομά τους οι Palm Springs.

Πέντε μίλια παραπάνω από εκατό, στα δυτικά, το Λος Άντζελες.

Instant Los Angeles, φακελάκι στιγμής που ανοίξανε και ρίξανε το περιεχόμενο στο βαμμένο με πλαστικό οδόστρωμα Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, και περιμένουν να φυτρώσει. Δίχως θεμέλιο, δίχως αίσθηση του χώρου. Σε απόλυτη αμνησία το πού.

Τα πλατάνια τί τους έφταιξαν και τα ‘κρυψαν;

Τη θέση του πλέον καταθλιπτικού αθηναϊκού δρόμου στην καρδιά μου παίρνει το ξεκίνημα της Πανεπιστημίου από το τέλος της Σταδίου.

Αγαπημένος μου δρόμος και περίπατος παραμένει η Σάμου, ιδιαίτερα το τετράγωνο με τον πλάτανο και την κουκουβάγια.

Μην τολμήσετε να την ακουμπήσετε, να την πεζοδρομήσετε.

Δίνω βάση στην επιστήμη, δεν αμφισβητώ τα πορίσματα ειδικών για την κλιματική αλλαγή. Ακριβώς επειδή πιστεύω στην επιστήμη είναι που έχω επιφυλάξεις για τη με εμμονή στήριξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ως το βασικό μέσο για ν’ αποφύγουμε την κλιματική κατάρρευση. Για μερικούς στον περιβαλλοντικό χώρο σπανίζουν πλέον τα όχι ιδιαίτερα ηχηρά αιτήματα για πολιτικές και τεχνολογίες εξοικονόμησης ενέργειας – οι ΑΠΕ είναι που θα μας σώσουν.

Γι αυτούς, η βασική επιχειρηματολογία αποδέχεται κατανάλωση ενέργειας σύμφωνα με τις απαιτήσεις του υφιστάμενου και διψασμένου για ενέργεια αναπτυξιακού μοντέλου. Ας είναι ειλικρινείς και ξεκάθαροι με αυτό. Δεν αμφισβητώ τα δυστοπικά σενάρια για την περίπτωση που συνεχίσουμε να ταΐζουμε την ανάπτυξή μας με ορυκτά καύσιμα. Νιώθω όμως ότι με κοροϊδεύουν προσπαθώντας να με πείσουν με πράσινη ουτοπία όταν καλύψουμε τις συγκεκριμένες ανάγκες με ΑΠΕ. Εξίσου δυστοπία πιστεύω αν σκεπάσουμε με μονάδες παραγωγής ηλιακής και αιολικής ενέργειας τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη, κάτι αναγκαίο αν ανανεώσιμες στηρίξουν τους δεδομένους ρυθμούς ανάπτυξης. Καταστροφικές οι επιπτώσεις στο κλίμα – μεγάλο θα είναι το αποτύπωμά τους – και στο φυσικό περιβάλλον. Ειδικά στο βιοτικό περιβάλλον, στη ζωή.

Τέλος, κάτι έχουν να πουν αρκετοί επιστήμονες για τις ΑΠΕ, για απώλειες ενέργειας στη μεταφορά, για κόστος συντήρησης, για μειωμένη απόδοση. Καλό να ακούσουμε και αυτές τις απόψεις.

Μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες, όπως η BP, η Eni, η Shell και η Total επενδύουν σε προγράμματα αιολικής και ηλιακής ενέργειας ρίχνοντας ολοένα περισσότερο χρήμα. Γι’ αυτές το σύνολο των επενδύσεων σε ορυκτά καύσιμα και ΑΠΕ πρέπει να αποφέρει κέρδος με βάση τις υφιστάμενες ενεργειακές ανάγκες και την αύξησή τους. Όχι τη μείωση. Δεν θα είχαν ενδοιασμό να κάλυπταν όλον τον πλανήτη με ΑΠΕ αν το απαιτούσαν οι ανάγκες αυτές. Ναι, τότε οι εταιρείες θα εγκατέλειπαν τα ορυκτά καύσιμα (εφόσον δεν στέγνωναν πριν όλα τα κοιτάσματα). Μόνο τότε.

Καλή μας τύχη λοιπόν.

Η Μίτλα στην πολιτεία της Οαχάκα του Μεξικού ήταν ιερός τόπος ταφής για τους αρχαίους Ζαποτέκους. Τους Ζαποτέκους διαδέχτηκαν οι Μιξτέκοι, οι όποιοι μετακινήθηκαν στην περιοχή από τα βόρεια. Χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής των δεύτερων ήταν η διακοσμητική γλυπτική με τα επαναλαμβανόμενα γεωμετρικά σχήματα και τους μαιάνδρους που στολίζει τα σωζόμενα προκολομβιανά κτίρια στον αρχαιολογικό χώρο. Έχουν καταγραφεί δεκατέσσερα διαφορετικά μοτίβα. Χαρακτηριστική επίσης και η αντισεισμική τεχνολογία των τάφων, με σκεπές – μονόλιθους που ακουμπούν στην τοιχοποιία μέσω στρώματος χαλικιού ώστε να αποσβένονται οι δονήσεις.

Στη γλώσσα Ναχουάτλ των Αζτέκων Μικτλάν είναι ο τόπος των νεκρών, τοπωνύμιο που εφθάρη στο Μίτλα της γλώσσας των Ισπανών.

Σήμερα πάνω από τα ερείπια της πόλης των Μιξτέκων ορθώνεται ο ναός του Αγίου Παύλου.

Συγκρατημένα ενθαρρυντικό μήνυμα μεταφέρει στην «Καθημερινή» ο υπεύθυνος εταιρικής επικοινωνίας για τη Νότια Ευρώπη του μεγάλου γερμανικού tour operator TUI, Ευάγγελος Γεωργίου. Σημαντική αύξηση της ζήτησης για ταξίδια από τη γερμανική αγορά προς προορισμούς όπως η Ελλάδα και η Ισπανία παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες. «Μάχη» δίνουν Ελλάδα – Ισπανία για τους Γερμανούς τουρίστες, ο τίτλος της πρώτης είδησης στην ιστοσελίδα της εφημερίδας σήμερα.

Αντιγράφω τώρα άλλη είδηση, χθεσινή: Ο ρυθμός αναπαραγωγής του κορωνοϊού στη Γερμανία αυξήθηκε στο 2,88 σήμερα από 1,79 που ήταν χθες, Σάββατο, ανακοίνωσε το Ινστιτούτο Ρόμπερτ Κοχ (RKI) για τη δημόσια υγεία, ανεβάζοντας τις λοιμώξεις πάνω από το επίπεδο που απαιτείται για τον περιορισμό του ιού μακροπρόθεσμα.

Στην Ελλάδα, 180 μοιρών η στροφή του αφηγήματος. Από το Γολγοθά που ζήσαμε τις μέρες του Πάσχα φτάσαμε του Αγίου Πνεύματος στην κατάσταση ευτυχίας, το state of mind του καλοκαιριού, με τη δημόσια τηλεόραση να δίνει εντύπωση θυγατρικού του Travel Channel, αφιερωμένου εξ ολοκλήρου στη μαγεία του ελληνικού θέρους.

Γνώμη μου, ισορροπημένο αφήγημα το live your myth in Greece – αλλά με συγκεκριμένο μύθο. Του Σίσυφου. Βουνό, αλλά όχι ο Γολγοθάς. Ο πόνος της ανάβασης και η χαρά της κατάβασης και ξανά το σπρώξιμο του βράχου προς τα ψηλά.

Πάνω, κάτω και πάνω το R του ιού.

Ο Χαρδαλιάς (όχι ο Τσιόδρας, δύσκολο για τις πλάτες του δεύτερου να σηκώσουν τόσο μηδενισμό, ο Χαρδαλιάς αντέχει) διαβάζει Καμύ. Για την κάθοδο του Σίσυφου που αποδέχεται τη μοίρα του να σπρώξει το βράχο ξανά στην κορυφή: Εάν φορές η κάθοδος γίνεται με θλίψη, μπορεί επίσης γίνει με χαρά… Η απεριόριστη θλίψη είναι πολύ βαριά ώστε να την αντέξει κάποιος.