Author: Γιάννης Βαρβάκης

Πρώτα ο Καμμένος. Μετά ο Λεβέντης. Τώρα ο Τραμπ. Αργεί η ώρα του Σώρρα;

Δεν έχει καμία τύχη στην Ελλάδα το #me_too, γιατί είμαστε η χώρα του #ego_na_deis. Πάντα αποπάνω να βγούμε, και στα καλά και στα άσχημα.

«Ο Πρωθυπουργός επικοινώνησε άμεσα με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Νίκο Τόσκα, ενημερώθηκε και ζήτησε την άμεση διαλεύκανση της υπόθεσης και τη σύλληψη των δραστών της αποτρόπαιας δολοφονίας». Με τόσα άμεσα, το λες και άμεση δημοκρατία. Αλλά δεν το λες είδηση. Λες και αν δεν το έκανε, η αστυνομία θα άφηνε την υπόθεση να διαλευκανθεί μετά την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης ή τη φάση νοκ-άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ.

Άκουγα χτες ή προχτές τον καλλιτέχνη Γιώργο Τράγκα σε μια ομοφοβική παραληρηματική περφόρμανς, με τη βαθυστόχαστη επωδό «Έτσι όπως πάμε, σε λίγο καιρό οι γκέι δεν θα βρίσκουν παιδιά για να υιοθετήσουν», και συνειδητοποίησα ότι το μουσικό χαλί του ήταν Pet Shop Boys. Κι αναρωτήθηκα αν τον τρολάρει ο ηχολήπτης του, ο μουσικός επιμελητής ή ο Θεός ο ίδιος.

Για να επιβεβαιωθούν τα λόγια του αρχαίου σοφού κυβερνήτη Buck Murdock (William Shatner): «I guess irony can be pretty ironic sometimes».

Εν αρχή ήν ο Τσάρτας. Τουλάχιστον για αυτή την ιστορία, να την αρχίσουμε από τον Τσάρτα, που μίλησε στο φέισμπουκ για τον Αδάμ και την Εύα. Έγραψε ο γίγας: «Ο θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα. Τα υπόλοιπα κατασκευάστηκαν για κατανάλωση.» ΟΥΑΟΥ, θα πρόσθετα εγώ, ποιος θα το έλεγε ότι ακόμα και ο Βασίλης Τσάρτας είναι πολέμιος της καταναλωτικής κοινωνίας! Τελικά αυτή η δήθεν αριστερή/αντικαπιταλιστική ρητορική έχει εισχωρήσει πολύ βαθιά… το περίεργο είναι ότι όσοι επιδοκίμασαν τον τέως αθλητή για τη σκέψη του, ακόμα και ο πάσης Ελλάδος, δεν πρόσεξαν ότι ο θεός του Τσάρτα γράφεται με πεζό θήτα, άρα δεν είναι ο γνωστός σε όλους μας Θεός αλλά μάλλον ο Θωμάς Μαύρος (αυτό είναι ένα αστείο για τους άντρες άνω των σαράντα, αλλά αρχίσαμε τώρα τις διακρίσεις με βάση το φύλο και την ηλικία και θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα).

Τη σκυτάλη την πήρε ο Τιτάνας του Πνεύματος και βουλευτής Στέργιος Γιαννάκης, που έγραψε στο ίδιο έγκυρο μέσον ότι «Αν αυτές οι καταστάσεις ήταν φυσιολογικές, τότε ο Θεός δεν θα δημιουργούσε (όπως μαθαίναμε στο σχολείο) τον Αδάμ και την Ευά… αλλά τον Αδάμ και τον…Γιώργο!»

Την περίμενα αυτή την εξέλιξη, κι ας άργησε κάπου σαράντα χρόνια. Διότι ήταν το 1977 που οι φίλοι και σύμμαχοι Αμερικανοί έκαναν πρώτη φορά λόγο για «Adam and Steve». Σε μια διαδήλωση στο Χιούστον, κάποιος κρατούσε ένα πλακάτ που έγραφε «God made Adam and Eve, but Satan came along with a Serpent named Steve». Η έκφραση «God made Adam and Eve, not Adam and Steve» έγινε παροιμιώδης, βάιραλ, όπως θέλετε πείτε το, όταν την χρησιμοποίησε ο Τζέρι Φάλουελ (τηλεπάστορας και τηλεπερσόνα, κάτι σαν τον Άδωνι στο πιο σοβαρό) το 1979. Είχε ρυθμό και ομοιοκαταληξία, και την υιοθέτησαν και οι γκέι, την οικειοποιήθηκαν (να η υγιής αντίδραση!) και άρχισαν να τη χρησιμοποιούν δημιουργικά, σε θεατρικά, ταινίες κλπ. Το 2013 ακούστηκε και στο Βρετανικό κοινοβούλιο.

Η μεταφορά της φράσης στην ελληνική πάσχει, δεν έχει το λογοπαίγνιο Eve/Steve κι αναρωτιέμαι ώς θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα από το «Αδάμ και Γιώργος», που δεν έχει καθόλου φαντασία.  Προτείνω να κάνουμε έναν διαγωνισμό εδώ στο Cloud για τα αταίριαστα ζευγάρια, με έπαθλο την καταξίωση και μια προσωπική στήλη [Ξέχνα το.―Ο Εκδότης] ή τουλάχιστον να καταθέσουμε ένα κοπυράιτ για να ξέρουμε ποιοι μας κλέβουν.

Θα μπορούσαμε λ.χ. να πούμε:

Αδάμ και Μπάμπης (καλό, παραπέμπει και σε εξοχική ταβέρνα «Ο Παράδεισος»)

Αδάμ και Μήτσος (θα θυμώσει ο Λαζόπουλος)

Αδάμ και Βαγγέλης (θα θυμώσει η Calypso Larah)

Αδάμ και Μαρέβα (εδώ ξεφεύγουμε)

Αδάμ και Άβελ (συνταγή «Μακελειό», έχει και αιμομιξία μέσα)

Αδάμ και Γιάνης (τι σας φαίνεται περίεργο;)

Αδάμ και Ευκλείδης (κανείς δεν θα το πιστέψει αυτό)

Αδάμ και Διαμαντής (το φιδάκι)

Στέργιος και Γιαννάκης (αυτοαναφορικό)

Αδάμ και Σαντάμ (νάτη η πολυπολιτισμικότητα, η θρησκευτική ποικιλία και η ομοιοκαταληξία!)

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, όλα αυτά τα σαχλά τα γράφω για να μην παρακολουθήσω Βουλή, που απόψε μας δίνει το απολύτως θλιβερότερο θέαμα της μεταπολίτευσης. Αν κάποιος πιστεύει ακόμα ότι υπάρχει ελπίδα, να πάει να κοιταχτεί.

Είναι μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές του χρωματιστού κινηματογράφου (δεν λέω σύγχρονου, γιατί δεν θέλω να μετρήσω πόσα χρόνια μας χωρίζουν από τότε που γυρίστηκε), για πολλούς λόγους. Ο Ρούτγκερ Χάουερ (ως ρομπότ), έχοντας εξουδετερώσει τον διώκτη του Χάρισον Φορντ (ως άνθρωπο), αρχίζει έναν ποιητικό μονόλογο (που ασφαλώς έθρεψε τον Ταραντίνο), κι ενώ όλοι περιμένουμε ότι θα θανατώσει τον ήρωα, αυτός ο τρομερός και ματωμένος ρομπότ αφού ολοκληρώνει την παρλάτα του, λέει «Time… to die», σκύβει το κεφάλι και πεθαίνει ο ίδιος.

Για τον μονόλογο αυτόν, που μας έδωσε τη φράση «All those moments will be lost in time like tears in rain» και είναι δημιούργημα του ηθοποιού και όχι κανενός άλλου, ας ακούσουμε τι λέει ο σκηνοθέτης.

Κι αφού ακούσαμε αυτόν, πάμε στην πηγή. Τον ίδιον τον Χάουερ, τριάντα χρόνια αργότερα: «It can’t get any better».

Και τώρα, να πάτε να δείτε την ταινία, την παλιά και την καινούργια.

Εγώ που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι ο Σαββόπουλος θα ήταν το τρίτο ελληνικό Νομπέλ, τώρα απογοητεύτηκα λίγο. Αυτός ο Ισιγούρος πάλι, δεν τον ξέρω, δεν έχω κανένα δίσκο του, είναι του έντεχνου;