Ταξιδεύω συχνά με αεροπλάνο τελευταία, και αυτό που μου κάνει εντύπωση στα περισσότερα αεροδρόμια και αεροπλάνα είναι η μουσική. Δεν είναι πια ελαφριά τζαζ ροκ, δεν είναι άμπιεντ κι έτσι, δεν είναι κύμα-κέφι-και-συρτάκι, δεν είναι ινδιάνικα φλάουτα, δεν είναι κλασική, είναι όλα τα προαναφερθέντα κι ακόμα περισσότερα, είναι faux lounge. Είναι η μουσική που ακούς (και μπορείς να αγοράσεις) στο Zara Home και συναφή καταστήματα, είναι μια εικονική εκδοχή παλαιότερων τραγουδιών που παίζει ως σάουντρακ εικονικής ζωής.
Το είχε πει ο μακαρίτης σε μια συνέντευξή του πριν από δεκαπέντε χρόνια (διαβάστε την, καλό θα σας κάνει), ότι “Music itself is going to become like running water or electricity”. Χαλί και χυλός, φόντο και επένδυση, πολτός και θόρυβος και διάθεση. Γίναμε όλοι ιμπρεσιονιστές. Ιδίως οι ταξιδιώτες. Και ποτέ πια δεν θα βρούμε ησυχία, το Sound of Silence είναι μια ουτοπία της δεκαετίας του 1960.
Γιατί lounge; Γιατί είναι η ευκολότερη πχιοτική μουσική ευρείας αποδοχής. Θυμηθείτε ότι ξεκίνησε πριν από δεκαετίες, πρώτα ως εξέλιξη της νέας τζαζ
ύστερα με κάτι διασκευές που άλλοτε είχαν πλάκα
https://www.youtube.com/watch?v=HyEooREeND4
κι άλλοτε νόημα
https://www.youtube.com/watch?v=vyjNCFje8bc
αλλά μετά ήρθαν οι Nouvelle Vague και σαρώσανε. Σαρώσανε τις εισπράξεις, τα ταμεία, τις σιντιέρες, τις ζαρτιέρες, τα ζευγάρια, την ευαισθησία, τα πάντα. Έγιναν καθεστώς.
Αμέσως άρχισαν οι μιμητές, που τα έκαναν όλα λίμπα, σάμπα και lounge. Στο τέλος και οι Nouvelle Vague μιμήθηκαν εαυτούς και το αποτέλεσμα ήταν θλιβερό. Ήταν συγκρότημα του ενός δίσκου, της μιας ιδέας, που κουράστηκε γρήγορα. Αλλά η μηχανή είχε πάρει μπροστά, και οι μηχανές δεν κουράζονται. Μόνον από καύσιμα μπορεί να μείνουν.
Έτσι την περασμένη εβδομάδα στις τουαλέτες του Ελ Βενιζέλ (δεν χρειάστηκε καν να πάω στο lounge) η μουσική που παιάνιζε διακριτικά από τα μεγάφωνα διέκοψε την αυτοσυγκέντρωσή μου, γιατί ήταν μια faux lounge εκδοχή του Rolling in the Deep της Αντέλ. Για δες που φτάσανε στις μέρες μας οι διασκευές, δεν κάνουνε μόνο τη Τζάνς Τζόπλιν και τους Στόουνς, σκέφτηκα, και μετά συνειδητοποίησα ότι το άσμα ήταν ήδη έξι ετών κι εγώ κάπου μισόν αιώνα πιο γέρος κι οσονούπω θα διασκευάσουν και τη Μπεγιονσέ και τη Τζένη Φερλόπερ και τη Λαίδη Γαγά και τη Μάιλι Σάιρους και τη Τέιλορ Σουίφτ, μπορεί και Πάολα.
Εγώ πάντως θα τριγυρνάω στα αεροδρόμια και στα σούπερ-μάρκετ και θα περιμένω να διασκευάσει κάποιος τον Brian Eno σε λίμπα, σάμπα και lounge. Κατά προτίμηση το Music for Airports, για να χωνέψω πως έκλεισε ο κύκλος και να πεθάνω ήσυχος.