Author: Γιάννης Βαρβάκης

Υπάρχουν τραγούδια κλασικά, και υπάρχουν και εφήμερα. Τα πρώτα είναι αυτά που αντέξαν και αντέχουν στο χρόνο και τις διασκευές, τα δεύτερα είναι αυστηρά μιας χρήσεως, για τα πρόσωπα και την εποχή που γράφτηκαν.

Πάμε στην υπόθεση της Κορίνας.

Το τραγούδι Corinne Corinna ξεκίνησε μάλλον ως δημοτικό της Αμερικής, που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1928 αλλά φαίνεται ότι προϋπήρχε. Πέρασε διάφορες φάσεις και γνώρισε πολλαπλές ερμηνείες, ώσπου να παγιωθεί κάπως η μορφή του, μουσικά και στιχουργικά.

Το είδος του τραγουδιού είναι δωδεκάμετρο country blues, μας πληροφορεί η Wikipedia. (Δηλαδή, τηρουμένων των αναλογιών, κάτι ανάμεσα στο δημοτικό και το ρεμπέτικο.) Το ενδαφέρον είναι ότι αυτό το τραγούδι γνώρισε πολλαπλές διασκευές και εκτελέσεις, σε διάφορα είδη, γιατί αγαπήθηκε και από τον κόσμο και από τους μουσικούς που ήθελαν να το τραγουδήσουν. Είναι ένα εύπλαστο, κλασικό τραγούδι του έρωτα και της μοναξιάς, και ο καθένας ερμηνευτής το φώτιζε και το αναδείκνυε με τον δικό του τρόπο.  Παραθέτω μερικές από τις πιο επιτυχημένες εκδοχές (γιατί είναι και κάποιες που δεν εντέχονται με τίποτα, κι ας παίζει κιθάρα ο Κιθ Ρίτσαρντς ή ο Έρικ Κλάπτον!)

Το είπαν διάφοροι μπλουζίστες που ξέρουν από έρωτα και μοναξιά:

 

Κι όπως όλοι ξέρουμε, από τα μπλουζ στο ροκ εντ ρολ είναι ένα τσιγάρο δρόμος

https://www.youtube.com/watch?v=KFCXd9NanLY

 

…και από το ροκ εντ ρολ στο σκέτο ροκ πάλι ένα τσιγάρο δρόμος, πιθανόν άλλου είδους (το τσιγάρο, όχι ο δρόμος), που συχνά επιστρέφει στα μπλουζ (ο δρόμος, όχι το τσιγάρο):

 

Το είπανε και τζαζίστες, τότε που η τζαζ (ιδίως η Big Band) ήταν η ζωντανή μουσική της Αμερικής:

 

Οι περισσότεροι εκτός Αμερικής μάλλον γνωρίσαμε το τραγούδι από την εκτέλεση που του έκανε ο νεαρός Μπομπ Ντύλαν, όταν ακόμα ήταν του φολκλόρ και τραγουδούσε στα πανηγύρια με τον Κώστα τον Σκαφίδα και τους Κονιτοπουλαίους. (Εδώ σε μια ηχογράφηση που εκτός όλων των άλλων, μας προετοιμάζει για τον νεαρό Διονύση Σαββόπουλο):

https://www.youtube.com/watch?v=G5EEKfUz6IE

 

Το τραγούδησε και μια από τις λίγες γυναίκες (εδώ που τα λέμε, από τους λίγους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου) που μπορούν να αναμετρηθούν μουσικά με τον Ντύλαν, η Τζόνι Μίτσελ ―εδώ με τη συνοδεία σαξοφώνου του Γουέιν Σόρτερ:

 

Ο Πιτ Τάουνσεντ των Χου του έδωσε μια προσωπική και συνάμα πολιτική χροιά για τη Διεθνή Αμνηστεία:

 

Ο Μποζ Σκαγκς προσπάθησε, με απόλυτο σεβασμό στη μουσική, να συγκεράσει τις απαρχές και την ιστορία του τραγουδιού σε μια σύγχρονη εκδοχή:

https://www.youtube.com/watch?v=pOQp7mCNK38

 

Πού καταλήγουμε; Εκτός από το ότι η μουσική και τα τραγούδια είναι σπουδαία υπόθεση, και ότι ο έρωτας και η μοναξιά γίνονται πιο ευβάστακτοι με ένα σωστό τραγούδι από το σωστό μουσικό για τον σωστό ακροατή, νομίζω ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε πόσα πολλά (και καλά) χρωστάμε στον Ντύλαν που αγάπησε τη μουσική και τα τραγούδια, τα μελέτησε και μας τα μετέδωσε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το Pretty Saro, ένα παμπάλαιο (του1700!) ξεχασμένο Αγγλικό δημοτικό τραγούδι που το ηχογράφησε το 1970 και δεν το κυκλοφόρησε ως το 2013. Να είναι καλά ο άνθρωπος.

Πάλι δεν έχει Γιάνη η «ΕφΣυν» σήμερα. Αναρωτιέμαι αν θα τον δούμε αύριο στο «Έθνος», το «Documento», τη «Νέα Σελίδα», ή τη «Real News».

Επίμονη νοσταλγία αυτές τις μέρες, που διαβάζω νεκρολογίες του Walter Becker και τα τραβήγματα που έχει ο Donald Fagen με τη χήρα του φίλου του. Αυτό που είχαν οι δυο τους, είτε ως Steely Dan είτε ως συνεργάτες ο ένας στους δίσκους του άλλου, ήταν τόσο ιδιαίτερο και έβγαινε τόσο φυσικά, που δεν καταλαβαίναμε τότε που το ακούγαμε πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Περνάνε τα χρόνια, η ισχύς της πρώτης εκτέλεσης χαλαρώνει, οι συνθήκες αλλάζουν, εμείς επίσης, οι άνθρωποι πεθαίνουν, και αρχίζουν οι διασκευές και οι διαφορετικές ερμηνείες. Ο φίλος και συνάδελφός τους Boz Scaggs ηχογράφησε το 2013 το «Pearl of the Quarter», τραγούδι των Steely Dan από το 1973, για να μας δείξει τι σημαίνει γι’ αυτόν κλασικό τραγούδι. Χωρίς τις χαβάγιες του αρχικού, πειραγμένος ο ρυθμός, ηχογραφημένο στα στούντιο της Memphis με μια RNB αίσθηση που διαπερνά όλο τον ομώνυμο δίσκο. Τον έχω περασμένον στη φορητή συσκευή και τον ακούω με ακουστικά στα ταξίδια, εξαιρετική παρέα και ασπίδα σε κάθε είδους ηχορύπανση. Μόνο χτες το βράδυ δεν τον χρειάστηκα, ένα παλληκάρι στην έρημη αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου με απίστευτη ακουστική έπαιζε σε ένα πιάνο (Κύριος οίδε πώς βρέθηκε εκεί το πιάνο και γιατί) κι αυτοσχεδίαζε με τρόπο που θύμιζε Keith Jarrett, ή καλύτερα Max Richter, πέρασα μερικά λεπτά σπάνιας απόλαυσης, να φάει τη σκόνη μας ο Brian Eno. Κερδάμε.

 

Να μαζευτούμε κάπου οι Μποφιλόφιλοι, οι Μποφιλοφιλόφιλοι, και οι Μποφιλοφιλόσοφοι, και να κάνουμε πάρτυ. Στα πλατό, ο φίλος Μπο.

«Κανένα μέλος της οικογένειάς μου σε χέρια τραπεζίτη» δήλωσε ο επόμενος πρωθυπουργός, δείχνοντας ότι έχει χωνέψει τα διδάγματα της πολιτικής. #not

Μπορείτε να ηρεμήσετε, ο Γιάνης επέστρεψε με άρθρο του στην «ΕφΣυν» του Σ/Κ ― όπως και ο Νίκος Παππάς.  Αλλά ενώ για τον Παππά δηλώνεται η ιδιότητά του (υπουργός ΨΠ), για τον ιδιώτη Γιάνη τηρείται αιδήμων σιωπή. Ως τι γράφει στην εφημερίδα; Ο ευρών αμοιφθήσεται.

Περιμένω πότε θα βρεθεί ο μάγκας που θα κάνει το ίδιο με το «Εγώ είμαι ένα παλιόπαιδο» με τον Τσίπρα.