Author: Γιάννης Βαρβάκης

Δεν απέχει πολύ η Φουρέιρα από το να βάλει κι αυτή μια μάσκα Σαββίδη

Κακώς φωνάξανε αυτόν τον Μπορμπαλάν για τον τελικό. Άντε μετά να τρέχεις στην Αλμερία για να του κάψεις το αυτοκίνητο.

Δηλαδή το ποδόσφαιρο το εξυγιάνανε και ξανάρχισε, αλλά τη διαιτησία όχι και φέρνουνε άρχοντα εισαγωγής για τον τελικό; Τζάμπα πήγε η διακοπή του πρωταθλήματος.

https://vimeo.com/38723992

Μιλώντας για τραγούδια που γνώρισαν την ευτυχία σε δεύτερη εκτέλεση, πολλά παραδείγματα μου ήρθαν στο μυαλό με χρονοκαθυστέρηση, και στους φίλους αναγνώστες επίσης: να μην ξεχάσουμε, ας πούμε, το «Spirit(s) in the Night» του Σπρίνγκστιν που διασκεύασαν οι Μάνφρεντ Μαν, αλλά και το «Blinded by the Light» του ιδίου που διασκεύασαν οι ίδιοι, και άλλα παρόμοια. Θα ήμουν όμως πραγματικά ασυγχώρητος αν λησμονούσα το «Valery» ( ή και «Valerie») των Ζούτονς από το Λίβερπουλ, ένα τραγούδι του 2006 που το έκαναν παγκοσμίως διάσημο έναν χρόνο αργότερα η Έιμι Ουάινχάουζ και ο παραγωγός της Μαρκ Ρόνσον.

Ο μύθος λέει ότι ο Ρόνσον έψαχνε τραγούδια για το δίσκο που θα έβγαζε, κι η Ουάινχάουζ του πρότεινε αυτό το τραγούδι που άκουγε στην παμπ της ― όχι στη ροκ εκδοχή των παιδιών από το Λίβερπουλ, αλλά σε αυτή τη σόουλ που άκουγε στο κεφάλι της, που φιλτράριζε τα πάντα μέσα από τη δεκαετία του 1960. Ο Ρόνσον δέχτηκε, έκανε άψογη παραγωγή και βίντεο με λαϊκά κορίτσια να κάνουν καραόκε στη φωνή της Έιμι (τόσο δημοφιλές που έγινε και βίντεο για το γύρισμα του βίντεο) και the rest is History, που λένε.

Η Ουάινχάουζ ερμήνευσε τόσο πειστικά το τραγούδι, που ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν διασκευή παλιού κομματιού ή και δικό της. Σε εκδήλωση που έγινε στη μνήμη της, ο Μπρούνο Μαρς (που με τον Mαρκ Ρόνσον έκαναν το «Uptown Funk» των 3 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ views) μπέρδεψε οριστικά και αμετάκλητα τα πράγματα με τη δική του στυλιζαρισμένη σόουλ ερμηνεία…

https://www.youtube.com/watch?v=MuwgY_TRTW0

Τα λογοπαίγνια με την Καμίλα φανερώνουν πόσο συστημικά και αθεράπευτα μαλάκες είμαστε.

Τις προάλλες μιλούσαμε για το «Νothing Compares 2U», το τραγούδι του Πρινς που πέρασε μάλλον απαρατήρητο ώσπου έγινε διασκευή, και θυμήθηκα ένα άλλο τραγούδι, διεθνές καψουροτράγουδο επίσης, που το έκανε διάσημο η Μελίσα Έθεριτζ to 2004 ενώ είχε κυκλοφορήσει δυο χρόνια νωρίτερα από το συγκρότημα Γκρίνγουιλ.

Και τα δύο βίντεο είναι για τα μπάζα ― ιδιαίτερα της Έθεριτζ, που μπλέκει το αμερικάνικο φούτμπολ. Όμως η ερμηνεία της αναδεικνύει την ουσία του τραγουδιού, θα έλεγα αντάξια της Άνζελας Δημητρίου στα ντουζένια της.

Είναι κι άλλα, πολλά, τραγούδια που ευτύχησαν τη δεύτερη φορά, όπως το «Με τελείωσες» της Οπισθοδρομικής που έγινε σουξέ με τον Νταλάρα. Αλλά δεν θέλω να ακούω για το «Cocaine» του Τζέι Τζέι Κέιλ που το μάθαμε από τον Κλάπτον. Γιατί στη μουσική υπάρχει ένα θεμελιώδες αξίωμα: πας συγκρινόμενος με τον Κέιλ, χάνει.

Εν τω μεταξύ να επιστρέψουμε στο «Breathe» και τους στίχους του. Σε μετάφραση, θα ταιριάζανε στον Τάκη Μουσαφίρη ή τον Φοίβο. Και η ερμηνεία θα μπορούσε να ήταν του Τόλη ή του Στράτου. Έλαχε όμως της Έθεριτζ να τραγουδήσει:

But home
Is a feeling I buried in you

I’m alright
I’m alright
It only hurts
When I breathe

Κακώς έκανε διαγωνισμό μεταξύ των δισκογραφικών η ΕΡΤ για τη Γιουροβίζιον. Κλήρωση έπρεπε να κάνει.

Επειδή πλησιάζει η μέρα που θα αναγκαστείτε, ή να σας ερωτευτούν ή να ερωτευτείτε (ή και να προσποιηθείτε, κυρίως αυτό), το Κλάουντ κι εγώ προσωπικώς σας προτείνουμε εγκαίρως αυτό το έπος ως σάουντρακ της Ημέρας των Ερωτευμένων, διότι καψούρα χωρίς Βασίλη Καρά είναι σαν παστίτσιο χωρίς μπεσαμέλ, γεμιστά με κινόα ή ομελέτα με ασπράδια. (Θα έγραφα κι άλλα, αλλά α. θα μου τα κόψουν ως σόκιν, β. πεινάω.) Οπότε, όλοι μαζί παρακαλώ,

Είμαι έντιμος στις σχέσεις
πάντα με καλές προθέσεις
Τίμιος μα και αλήτης
και νομοταγής πολίτης
μα στα τόσα προτερήματά μου
Έχω μόνο ένα ελάττωμα
Να αγαπάω τα λάθος άτομα

Thank you Vassilis, thank you Phoebos!