Author: Γιάννης Βαρβάκης

Το άκουσα στο ραδιόφωνο πριν από μερικές μέρες και ξαναθυμήθηκα τη Lorde, τη δεκαεξάχρονη από τη Νέα Ζηλανδία που μας κατέπληξε το 2013 και με τη μουσική και με τους στίχους και με την ερμηνεία της. Προσωπικά μου είχε μείνει από νωρίς ο στίχος “we’re driving Cadillacs in our dreams.” Τι θέλει να πει ο ποιητής; Νομίζω πως εννοεί ότι τα όνειρά μας είναι πολυτελή και ελεύθερα, όχι ότι μόνο στα όνειρα οδηγάμε τέτοια αμάξια. Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος για τη πρόθεση της κοπέλας. Δεν με νοιάζει όμως, γιατί ξέρω τα δικά μου όνειρα, και και περιέχουν ανθρώπους και αυτοκίνητα με καμπύλες, από αυτά που έβλεπα μικρός. Ξαναδιαβάζοντας τώρα προσεκτικότερα τους στίχους, καταλαβαίνω πως είναι ένα σύνθετο ερωτικό τραγούδι, ένας τρόπος διαχείρισης μιας μάλλον δυσάρεστης πραγματικότητας. Από δαύτες ξέρουμε καλά.

Ενώ συζητάτε αν η επίθεση στον Μπουτάρη ξεκίνησε από την επίθεση στον Χατζηδάκη ή την επίθεση στην Κανέλλη, η Μάγδα Φύσσα σας κοιτάζει και δεν μιλάει.

Η ιστορία με τον «κανονικό» ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει την ιστορία με τη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή

Σάλος εσάλευσε πολύ τα ήδη σαλεμένα λογικά του πανελληνίου: ο παλαίμαχος αοιδός Χρήστος Δάντης, φέροντας πολλά περιττά κιλά, ερμήνευσε ένα περιττό τραγούδι, με περιττή μουσική και περιττούς στίχους που περιέχει και την τρομερή λέξη «καριόλα» (ή μάλλον «καρΓιόλα», για να είναι σαφέστερη η ποιητική ιδέα). Η λέξη αυτή δεν είναι περιττή, γιατί γύρω της στήνεται νοηματικά το μουσικό δρώμενο και το δραματικό (από πάση απόψεως) βίντεο κλιπ, όπου η λεγάμενη φερώνυμη εμφανίζεται με περιττά κιλά επίσης. Συνεπώς όλο τον κοπετό μπορούμε να τον αποδώσουμε στη μάταια προσπάθεια δυο υπέρβαρων ανθρώπων να σώσουν τη σχέση τους και πιθανόν τις καριέρες τους. So what else is new.

Εδώ να επισημάνουμε ότι η στιχουργική  καριολοποίηση της μουσικής δεν είναι κάτι καινούργιο ή πρωτοφανές. Ήδη από πέρυσι είχε γίνει διάσημος ο αοιδός Νάσος, ο οποίος αφού πέρασε από ένα τάλεντ σόου έγινε αρκούντως γνωστός για να αυτονομηθεί και να κάνει σόλο καριέρα με αιχμή του δόρατος το άσμα «Κ@ριόλα», που μάζεψε κάπου 5.200.000 views στο Youtube. Το πανελλήνιον επέζησε χωρίς εμφανή τραύματα, ίσως επειδή ο εν λόγω αοιδός ήταν νεόκοπο καγκουρίδιο και ουχί δαφνοστεφής παλαίμαχος, ίσως επειδή χρησιμοποιήθηκε το @ (παπάκι) για να μη γραφτεί η κακιά λέξη και σκανδαλιστούν τα χρηστά ήθη.

Αλλά και μια απλή έρευνα στο πάντα χρήσιμο stixoi.info μας δείχνει ότι υπάρχουν τουλάχιστον άλλα δεκατρία άσματα που χρησιμοποιούν την καριόλα στον τίτλο ή τους στίχους, ήδη από το 1998 (Ακρίτες) και από καλλιτέχνες εγνωσμένης αξίας (The Boy, Δεληβοριάς, Πουλικάκος, Τσαλίκης κλπ.), έως αγνώστων (σε εμένα) λοιπών στοιχείων (Ταραξίας, Γραμμένος, Πανάτος, Anorimoi κλπ.) Ιδιαίτερη μνεία οφείλεται στο χιουμοριστικό (ας πούμε) άσμα του Σταρόβα.

Τωρα, γιατί τόσος σαματάς; Μάλλον ήταν η εποχή του να γίνει, όπως είναι ο καιρός που γίνονται οι φράουλες και άλλα φρούτα εποχής. Μετά θα έρθουν τα καρπούζια.

 

ΥΓ.  Όταν ακούω την επίμαχη λέξη, θυμάμαι πάντα το γυνασιακό ανέκδοτο (σεξιστικό, ξεπερασμένο κλπ. αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ακόμα γελάω) που ίσως βοηθήσει στην κατανόηση του διαλόγου και την διάδοση του πρόσφατου καλλιτεχνήματος. Συζητούν δυο κάγκουρες:

― Ξέρεις ποια είναι η διαφορά της πουτάνας από την καριόλα;

― Ποια είναι ρε μεγάλε;

― Την πουτάνα την πηδάει όλος ο κόσμος.

― Και την καριόλα;

― Την καριόλα την πηδάει όλος ο κόσμος… εκτός από εμένα.

Δόθηκε στη δημοσιότητα το νέο βίντεο το εκπορευόμενο εκ του Πρωθυπουργικού Γραφείου, με την υπογραφή «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ», και τον ευρηματικό τίτλο «Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη», που φαίνεται ότι θα είναι το κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του Σύριζα. (Θυμίζω ότι υπήρξαν και άλλα βίντεο στη σειρά.)

Εδώ αρχικά βλέπουμε τον μικρό Αλέξη να καταφέρνει, μετά από πολύ προβληματισμό και προσπάθεια, να πληκτρολογήσει στο λάπτοπ, γεγονός που πρέπει να χαιρετιστεί ως κατόρθωμα και κατάκτηση του λαού μας (να οριστεί επίσημη ημέρα αργίας, και να τιμήσουμε και τους νεκρούς του Ms-Office). Σκεπτικός και περίφροντις, με το μαύρο ρολόι-κουμούτσα και φρεσκοσιδερωμένιο πουκάμισο, ο πρωθυπουργός σε αυτό το βίντεο αποφεύγει τα λάθη των προηγουμένων, όπως χρυσή πέννα και άλλα αξεσουάρ της άρχουσας τάξης, διότι ως γνωστόν ο Σύριζα πήρε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία. Τα αξεσουάρ τώρα είναι οι άνθρωποι, πολιτικό προσωπικό, παρατρεχάμενοι και δημοσιογράφοι στου Μαξίμου. Ως και ξένοι ηγέτες που επισκέφτηκαν το κτίριο εργαλειοποιούνται (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη!) ως αξεσουάρ στο βίντεο.

 

 

«Από το φόβο, περνάμε στην κανονικότητα. Από την αμφισβήτηση, στο σεβασμό. Τώρα πια μας ακούν, μας αναγνωρίζουν, μας σέβονται», λέει ο μικρός Αλέξης, λες και δεν ήταν ο άνθρωπος που έστειλε τον Βαρουφάκη να διαπραγματευτεί με τους εταίρους μας, ή δεν είναι ο άνθρωπος που συγκυβερνά με τον Καμμένο. Μίλα μου για κανονικότητα!

Αυτό με την κανονικότητα, φαίνεται πως θα παίξει αρκετά εφεξής. Αλλά η εμμονή του μικρού Αλέξη στο σεβασμό ως κυρίαρχο στοιχείο της εθνικής υπόστασης (όπως και του Βαρουφάκη με την αξιοπρέπεια) πρέπει να έχει να κάνει με την παιδική του ηλικία. Κάποτε ίσως θα πρέπει να κάνουμε λόγο και για τις ευθύνες της μάνας Τσίπρα…

 

 

ΥΓ. Κακώς ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί μόνον μία τηλεφωνική συσκευή με καλώδιο για το γραφείο του πρωθυπουργού. Όπως μας έχει μάθει ο Δάσκαλος του Γένους Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο επιτυχημένος εξέκιουτιβ και διευθύνων σύμβουλος έχει τουλάχιστον δύο στο γραφείο του.

 

Μπορεί και Ποδοσφαιρικός Πολιτισμός, μπορεί και Πολιτικός Πολιτισμός, μπορεί και Επιχειρηματικός Πολιτισμός. Θέμα ερμηνείας είναι. Πάντως Πολιτισμός.

Αυτός ο Βιεϊρίνια, δεν είναι σαν σκίτσο του Gotlib?

Αυτές τις μέρες μου ήρθε (με τον άδηλο τρόπο που έρχονται τα τραγούδια) το «Just a Gigolo/I Ain’t got Nobody», που οι περισσότεροι το ξέρουμε από την εκτέλεση του Ντέιβιντ Λι Ροθ από το 1985. Ήξερα ότι πρόκειται για παλιότερο τραγούδι, αλλά ψάχνοντάς το διαπίστωσα ότι πρόκειται για δύο παλιότερα τραγούδια που ενώθηκαν στη δεκαετία του 1950.

Αρχικά (το 1928) το «Just a Gigolo» ήταν ένα αυστριακό τανγκό που είχε επιτυχία, και διασκευάστηκε και απέκτησε αγγλικούς στίχους το 1929. Σύντομα έγινε ένα από τα «standards» του δυτικού ρεπερτορίου, και το τραγούδησαν και το έπαιξαν πολλοί και διάφοροι, από τον Μπινγκ Κροσμπι ως τη Μαρλέν Ντίτριχ.

To 1956, ο Λούι Πρίμα έκανε τη σύζευξη του «Just a Gigolo» με το «I Ain’t got Nobody», ένα ακόμα παλιότερο «standard» που χρονολογείται τουλάχιστον από το 1915 και το είχαν τραγουδήσει και παίξει επίσης αναρίθμητοι, από τον Φατς Ουόλερ ως τον Θελόνιους Μονκ.

Η ενορχήστρωση, εκτέλεση και ερμηνεία παίζουν καθοριστικό ρόλο, αλλά το τραγούδι είναι το ίδιο. Κάποιοι μουσικοί το ακούν, και λένε «εγώ μπορώ να το παίξω διαφορετικά/καλύτερα», κι έτσι έχουμε τις διασκευές. Σε αυτή την περίπτωση, δεν ήταν μόνον η διασκευή αλλά και το πάντρεμα των δύο τραγουδιών που δημιούργησε ένα νέο «standard» στο μουσικό κανόνα.

https://www.youtube.com/watch?v=O-a8kLtJSJ4

Γλωσσολογικά, έχει ενδιαφέρον να ακούσει κανείς ποιοι (και πότε) προφέρουν το gigolo ως jiγκολό  και ποιοι ως τζιγκολό. Μουσικολογικά, αξιοσημείωτη είναι η ντίσκο εκδοχή του νέου τραγουδιού από τους Βίλατζ Πιπλ!

Σε πρόσφατα χρόνια, η πιο επιτυχημένη σύζευξη τραγουδιών που θυμάμαι ήταν από τους Πετ Σοπ Μπόις το 1991, με το «Where the Streets Have no Name» των U2 και το «Can’t Take My Eyes Off You» του Φράνκι Βάλι. Αυτό γιατί οι U2 είχαν εκφραστεί υποτιμητικά για τους συναδέλφους τους μουσικούς σε μια συνέντευξη, και οι Πετ Σοπ Μπόις απάντησαν διασκευάζοντας ένα από τα διάσημα βαρύγδουπα τραγούδια των U2 και παντρεύοντάς το με την ποπ του Βάλι, δείχνοντας ότι ουσιαστικά δεν υπήρχε καμία διαφορά στα είδη…

Ως γνωστόν, παρθενογένεση δεν υπάρχει στην τέχνη. Έχει όμως ενδιαφέρον να ανιχνεύεις την πορεία ενός έργου τέχνης μέσα στο χρόνο. Πάνω στο ψάξιμο, άρχισα κι εγώ να αναρωτιέμαι και να προσπαθώ να καταλάβω γιατί μου κόλλησε το «Just a Gigolo/I Ain’t got Nobody». Κατέληξα ότι ήταν ο παιάν «I ain’t got nobody», στον οποίο οδηγήθηκα συνειρμικά από τον παιάνα «I’ve got nothing to declare except my loneliness» του Λάπτοπ, που το ξανάκουσα πρόσφατα.

Και σε αυτό το τραγούδι μάλλον οδηγήθηκα από τον παιάνα «I’m breaking into heaven» των Στόουν Ρόζες, που άκουγα λίγο νωρίτερα.

Κι αν επιμείνουμε να εμβαθύνουμε και να ψάξουμε την πηγή του σκέτου «Άι», πανευκολάκι ― ένας είναι ο αρχηγός, εξ απαλών ονύχων…

Ο μόνος τρόπος για να μπει χτες στο ΟΑΚΑ ο Σαββίδης θα ήταν να φορέσει μια μάσκα Σαββίδη. Think about it.