Author: Γιάννης Βαρβάκης

https://www.youtube.com/watch?v=6C7_e8l03qA

Συχνά ακούμε ένα ξένο τραγούδι και αγνοοούμε την προηγούμενη ζωή του και τη σημειολογική του φόρτιση (άρα και τι προσπαθεί να πετύχει ο καλλιτέχνης που το επανεκτελεί), επειδή δεν συμμετέχουμε στην καθημερινότητα και στην κουλτούρα της ξένης χώρας, όσο κι αν προσποιούμαστε. Τα τραγούδια πάντα γράφονται σε ένα συγκεκριμένο τόπο και ένα συγκεκριμένο χρόνο και τους σχολιάζουν με τον τρόπο τους. Αν καταφέρουν να πετύχουν μια κάποια διαχρονικότητα είναι άλλο θέμα, εντελώς.

https://www.youtube.com/watch?v=bNgcYKNoE3I

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις ήταν μια έμμεση αναφορά στη φαντασία του καθενός μας ως ακροατή, αλλά και του μουσικού. Και η καλύτερη μουσική επίκληση στη φαντασία που θυμάμαι δεν είναι αυτή η πασίγνωστη γλυκερή του Τζον Λένον (1971), αλλά η γλυκειά των Τεμπτέισιονς (1971) που οι περισσότεροι τη γνωρίσαμε από τη διασκευή/επανεκτέλεση των λευκών-που-ήθελαν-να -είναι-μαύροι Ρόλινγκ Στόουνς (1978) που του αλλάξανε τα φώτα.

Ο Σερ Μιχαλάκης δεν μπορεί φυσικά (φυσικότατα!) να συναγωνιστεί φωνητικά τον μελίρρυτο Έντι Κέντρικς, τραγουδιστή των Τεμπτέισιονς. Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι μάλλον το δημοφιλέστερο του συγκροτήματος, αλλά αυτή ήταν η τελευταία εμφάνιση του Κέντρικς μαζί τους ― τους εγκατέλειψε πάραυτα και ακολούθησε σόλο καριέρα με περιορισμένη εμπορική επιτυχία (αν και εγώ θυμάμαι ένα σουξέ του από το 1973, που είχα βρει σε μια συλλογή που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα).

Θα με ρωτήσετε ίσως γιατί με αφορμή τη φαντασία σκέφτηκα τους Ρόλινγκ Στόουνς και το imagination, και όχι κάποιον άλλον καλλιτέχνη, ή έστω την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που επίσης το 1971 έδωσε στον Απόστολο Καλδάρα τους στίχους για τη «Φαντασία». Χαίρομαι που μου κάνατε αυτή την ερώτηση. Πρώτον, η αναφορά ήταν στα αγγλικά, και δεύτερον, δεν μπορώ να αγνοήσω ο γεγονός ότι οι Στόουνς είχαν γράψει αυτούς τους στίχους στο πρώτο τους τραγούδι:

When I’m drivin’ in my car

And that man comes on the radio

And he’s tellin’ me more and more

About some useless information

Supposed to fire my imagination

Πάντα επίκαιροι.

Στο αεροδρόμιο σήμερα δεν υπήρχαν New York Times, η χάρη του Αγίου Πνεύματος τους κατέστησε περιττούς, μαζί με τις ελληνικές εφημερίδες. Στο αεροπλάνο οι αεροσυνοδοί βιαζόντουσαν για κάποιο λόγο που ήξεραν μόνον αυτές, και μας ξεπέταξαν με συνοπτικές διαδικασίες ασφαλείας, βαδίζοντας σαν ελέφαντες στο διάδρομο που τρανταζόταν στο διάβα τους. Τότε πρόσεξα τη σηματοδότηση της τουαλέτας του αεροσκάφους: ένας άντρας, ένας νιπτήρας και μια γυναίκα, όλοι συμβολοποιημένοι σχηματικά (ή και σχηματοποιημένοι συμβολικά, δεν θα τα χαλάσουμε). Όμως δώστε βάση στην εικόνα. Ο άντρας έχει δύο χέρια και δύο πόδια. Η γυναίκα καθόλου χέρια και μόνον ένα πόδι, σαν τον παρακείμενο νιπτήρα. Η γυναίκα έχει λεκάνη, σαν τον παρακείμενο νιπτήρα, στο ανεστραμμένο. Μιλήστε μου τώρα για πατριαρχία, για σεξισμό, για μικρό καθημερινό ρατσισμό, κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά.

Είναι κάτι μέρες που ακόμη και ο Πατούλης μοιάζει ασήμαντος

Μια ανταλλαγή Κάριους με Μητσοτάκη θα ήταν προς όφελος όλων

Είναι περίεργη η ανεξήγητη αίσθηση οικειότητας που αισθάνεσαι καμιά φορά σε ξένα μέρη. Κατεβαίνοντας σήμερα στον Πειραιά, είχα την εντύπωση ότι γυρνούσα στο σπίτι, αν και ποτέ δεν είχα σπίτι εκεί και μάλλον δεν θα αποκτήσω, έτσι όπως εξελίσσεται η ζωή μου. Αυτό βέβαια δεν με εμπόδισε να προσέξω ότι πολλά σπίτια και διαμερίσματα στην Καστέλλα είχαν αναρτημένο πωλητήριο ― ποτέ δεν ξέρεις. Μετά, επέστρεψα από Εθνική για καλύτερα, κι έπεσα στην έξοδο του τριημέρου. Με τη μηχανή δεν καθυστέρησα ιδιαίτερα, αλλά έφαγα το καυσαέριο με το κουτάλι. Τουλάχιστον σήμερα δεν έβρεξε.

Φαντάζομαι ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τα τραγούδια που άκουγα παλιότερα. Όχι το Spiti mou spitaki mou kai spitokalyvaki mou της Nana Mouskouri, αλλά λίαν σοβαρότερα άσματα, εμείς ήμασταν σοβαροί νέοι καθότι.

(Pink Floyd, 1973)

https://www.youtube.com/watch?v=bW5M5xljdCI

(Ten Years After, 1969)

(Lene Lovich, 1978)

https://www.youtube.com/watch?v=pVrVY540xdc

(Talking Heads, 1983)

(PIL, 1986)

Κύριος οίδε πώς λειτουργεί το υποσυνείδητο και παντρεύει ακούσματα, εμπειρίες, τόπους, χρόνους  και ανθρώπους. Οδηγώντας στην επιστροφή, ή μάλλον φεύγοντας από το φαντασιακό σπίτι για να επιστρέψω στο πραγματικό, άρχισα να σκέφτομαι πόσο ωραίο θα ήταν ένα mashup με το «Mama Told me not to Come» (1970) και το «Μπορεί να Βγω» (2013). Ας το κάνει κάποιος πιο έμπειρος στα μουσικά.

Σπίτια βρήκα σε κτίρια, σε τόπους, σε ανθρώπους, σε τραγούδια, σε δουλειές, καμιά φορά και ταυτόχρονα. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον πρόλαβα να ζήσω.

Υπάρχουν τρία είδη εταιρειών: αυτές που άμα απαντήσεις στο μέιλ τους θα συνεχίσουν να σου στέλνουν μηνύματα, κι αυτές οπου άμα απαντήσεις θα σταματήσουν να σου στέλνουν μηνύματα. Το τρίτο είδος θα συνεχίσει να κάνει αυτό που έκανε και πριν.

https://www.youtube.com/watch?v=DHLtno6b02g

Η μεσημεριανή μπόρα με έπιασε με τη μηχανή στην Ακαδημίας, και βρήκα ένα φιλόξενο υπόστεγο για να χωθώ ώσπου να περάσει. Πολύ συχνά βρέχει τα τελευταία χρόνια, αναλογίστηκα, κι αναρωτήθηκα αν αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός χωρισμού του 1933 που μας έδωσε το «Stormy Weather», ένα από τα γνωστότερα και δημοφιλέστερα τραγούδια του εικοστού αιώνα. (Προσωπικά, το προτιμώ ως θεωρία από την πεταλούδα που χτυπάει τα φτερά της κάποια στιγμή στο Πεκίνο!)

Το έχουν ερμηνεύσει τόσοι και τόσοι (και τόσο καλά) από την πρώτη γραμμοφώνησή του, που είναι μάταιο να κάνω μια έστω ενδεικτική παράθεση, θα έπεφτε ο σέρβερ. Οπότε θα αρκεστώ σε δύο σχετικά πρόσφατες εκτελέσεις, η μία από έναν φάλτσο σκατόγερο που ξέρει τα τραγούδια καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον εν ζωή καλλιτέχνη.

Η άλλη είναι από μια καθόλου φάλτσα μουσικό, που δίνει τη δική της ερμηνεία και πάντα ψάχνω αιτία κι αφορμή για να ποστάρω τραγούδια της.

https://www.youtube.com/watch?v=DHLtno6b02g

Αυτή η συλλογή τραγουδιών που κυκλοφόρησε το 2000 ήταν εξαιρετική, καθώς η Τζόνι Μίτσελ ερμήνευσε κλασικά τζαζ τραγούδια  (και δύο δικά της!) με συνοδεία ορχήστρας. Το θέμα ήταν όμως η επιλογή των τραγουδιών και η σειρά τους, καθώς μέσα από αυτά ιχνηλατούσε την εξέλιξη μιας σχέσης, από την αρχική μεθυστική φάση ως τη βαριά φιλοσοφία του τέλους (και την πιθανότητα επανάληψης ―αδιόρθωτη γαρ).

Μετά η βροχή σταμάτησε, έβαλα ξανά το κράνος κι έφυγα. Έτσι γίνεται συνήθως, κάποια στιγμή σταματάει να βρέχει. Για οποιονδήποτε λόγο.