Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κούβα βρίσκεται
(Hommage a Tzimakos, που δεν θα τον ξανατρακάρω πια στο καράβι για το νησί)
Αυτό το άσμα κυκλοφόρησε στις 3 Αυγούστου 2017, και το βίντεο-κλιπ ανέβηκε στις 24 Οκτωβρίου. Ως τώρα, αυτό το δραματοποιημένο βίντεο (με το υπέροχο δίδαγμα, “Sweetie, if you don’t like my story, go write your own”) και τα υπόλοιπα του τραγουδιού, τα έχουν δει κοντά 3 δισεκατομμύρια φορές, μάλλον αρκετές για να το κάνουν τραγούδι αυτού του καλοκαιριού και του προηγούμενου και του επόμενου κι όποιας εποχής γουστάρει, στην τελική.
Εκτός από αυτό το κλιπ (που εμπεριέχει την ανατροπή του), ενδιαφέρον έχουν και δύο παραλλαγές του τραγουδιού:
Η πρώτη είναι με τον Τζίμι Φάλον και υποτυπώδη όργανα, ένα είδος umplugged που αναδεικνύει τη φωνή της Καμίλα.
https://www.youtube.com/watch?v=P6K9Y6FWo74
Η δεύτερη είναι με χωρίς την Καμίλα, αλλά με έναν ανερχόμενο τραγουδιστή που υπόσχεται πολλά!
Το καλοκαίρι το συνδυάζω παιδιόθεν με μουσική, είτε αυτή που άκουγα στο γραμμόφωνο είτε στο ραδιόφωνο είτε (αργότερα) αυτή που άκουγα στα κλαμπ ― όπως και να τα λέγανε τότε. Και φυσικά κάθε καλοκαίρι σημαδεύεται από χαρακτηριστικά τραγούδια, τα οποία ακόμη κι αν δεν ήταν καλοκαιρινά σε διάθεση, αποκτούσαν τη δέουσα καλοκαιρινότητα με τις συχνές επαναλήψεις μέσα στον καύσωνα. Βοηθάει πάντως να είναι χαζοχαρούμενα και ελαφρά.
Μου είχε κάνει εντύπωση ένα τραγούδι για το οποίο είχα ακούσει στο ραδιόφωνο το καλοκαίρι του 1976 (μάλλον στον Αμερικάνικο σταθμό, που εξέπεμπε από τη στρατιωτική βάση του Ελληνικού) ότι είχε κυκλοφορήσει το χειμώνα στην Αμερική και πήγε άπατο, αλλά ένας ραδιοσταθμός στην Αλαμπάμα είπε ότι θα το παίξει την άνοιξη, γιατί τους φάνηκε ανοιξιάτικο τραγούδι. Όντως το έπαιξαν τότε, και το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία. Έκτοτε εκτιμώ πολύ τη δύναμη του ραδιοφώνου, και τις ιδιαιτερότητες του αμερικανικού νότου.
https://www.youtube.com/watch?v=vFPK5paOXnU
Το τραγούδι αυτό ήταν η μοναδική επιτυχία στου συγκροτήματος Starbuck από την Ατλάντα, και δεν σταμάτησαν να το παίζουν ως τα βαθιά γεράματα. Ο συνθέτης-τραγουδιστής τους Bruce Blackman εξήγησε ότι το είχε γράψει εμπνευσμένος από την εικόνα μιας κοπέλας, την οποία αναζήτησε και τελικά παντρεύτηκε. Το σόλο μαρίμπα ήταν από τον Bo Wagner, ο οποίος ήταν γιατρός αμερικανικού τύπου. Σεβεντίλα και αμερικανίλα ώς τα μπούνια, ευτυχώς που τότε δεν υπήρχε συνοδευτική εικόνα (το ίντερνετ δεν είχε εφευρεθεί και το Μtv θα ερχόταν το 1981 μαζί με το ΠΑΣΟΚ, αλλά παρακαλώ παιδιά μη με ρωτάτε τι είναι το Mtv, ας πούμε μια μορφή YouTube, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια μορφή ΠΑΣΟΚ) κι έτσι δεν βλέπαμε τι χάλιας ήταν στην πραγματικότητα αυτός με την τραγιάσκα και ο άλλος με το περουκίνι και τη μισάνοιχτη φόρμα, τους πλάθαμε με τη φαντασία μας μόνο με τον ήχο κι ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.
https://www.youtube.com/watch?v=4u0OysE_nCI
Ένα χρόνο αργότερα, υπήρξε κι ένα άλλο τραγούδι που το θεώρησα καλοκαιρινή αμερικανιά αλλά πιο σοβαρή, καθότι το συγκρότημα λεγόταν Climax Blues Band. Τότε δεν υπήρχε και Wikipedia για να μάθω ότι αυτοί οι αμερικανοί ήταν από …το Στάφορντ της Αγγλίας, αλλά κι εδώ η άγνοια λειτούργησε υπέρ του τραγουδιού και του καλοκαιριού. To 1999, oι καρα-αμερικανοί Fun Lovin’ Criminals από τη Νέα Υόρκη που είχαν γνωρίσει και αγαπήσει το τραγούδι, το συμπεριέλαβαν στο δίσκο τους Mimosa (επίσης καλοκαιρινό).
Το συγκρότημα για το οποίο δεν είχα αμφιβολία ότι ήταν αμερικανοί του νότου ήταν ήταν οι Atlanta Rhythm Section, που έκαναν κι αυτοί ένα μεγάλο σουξέ, ένα χρόνο αργότερα. Τώρα που τους βλέπω διασκεδάζω με το λευκό κουστούμι του τραγουδιστή, και την άποψη των νοτίων αμερικανών ότι βάζουμε τα καλά μας για να bgo;yme sth sβγούμε στη σκηνή και να παίξουμε μουσική, ενώ οι εγγλέζοι θέλουν να ντύνονται μεσαιωνικοί τροβαδούροι με δαντέλες και λαούτα ή προσπαθούν να μοιάσουν με αμερικανούς καριόληδες. Κατά προτίμηση μαύρους.
https://www.youtube.com/watch?v=mqX7m765AG0
Αμερικανός και λευκός (πλην από μαύρη πόλη) ήταν ο Bob Seger από το Ντιτρόιτ, που έγραψε και τραγούδησε έναν ύμνο στο νεανικό καλοκαιρινό έρωτα (και το σεξ, καθώς δεν ήταν μόνο τα κινητά και το ίντερνετ που δεν υπήρχαν τότε· δεν είχε εμφανιστεί και το AIDS, που ήρθε κι αυτό το 1981 μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τους Metallica.) Βέβαια το κορίτσι του τραγουδιού στο τέλος τον άφησε στ’ αλήθεια, αλλά σε εμάς έμεινε ευτυχώς το τραγούδι. They don’t make them like this anymore.
Το «Μουντιάλ» ως ορολογία για το «Παγκόσμιο» είναι και ξεπερασμένο και λάθος. Απορώ πώς η Ρωσία δεν επέμεινε για «Mir Cup». Μπαμπινιώτη δεν έχουν εκεί;
Εικόνα από πολυκατάστημα. Πολυκατάσταση. Φουσκωτή. Όπου τα αγοράκια έχουν ένα πρότυπο, τα κοριτσάκια το ομόλογό του, οι γυναίκες ένα τρίτο πρότυπο, όλα παραδοσιακά, και οι άντρες… οι άντρες μοντερνίζουν. Όχι, το πρότυπο δεν είναι ο Κωστόπουλος, δεν είναι ο Βαρουφάκης, είναι το θηρίο ο Χίπστερ. Τώρα, ξέρετε.