Author: Γιάννης Βαρβάκης

Νομίζω ότι μετά τους 35 βαθμούς, οι φακές σούπα πρέπει να θεωρούνται αιτία διαζυγίου.

Στην Ελλάδα, τρεις είναι οι τάξεις που τα ξέρουν όλα: οι δημοσιογράφοι, οι δικηγόροι και οι ταξιτζήδες. Μαντέψτε ποιοι παρεξηγούνται επειδή ο Μητσοτάκης επιλέγει δημοσιογράφους για συμβούλους.

Τελευταία άρχισε να εμφανίζεται απρόσκλητη στην οθόνη μου η φετεινή διαφήμιση της μπίρας ΜΑΜΟΣ. Μου έκανε εντύπωση το σλόγκαν της, που φανερώνει συστημική πόζα και ημιμάθεια: «Εζυμώθηκε με πάθος». Όχι ζυμώθηκε, ούτε εζυμώθη, αλλά εζυμώθηκε. Στο βίντεο που ανέβασε η εταιρεία, το συνοδευτικό κείμενο μιλάει για το ασίγαστο πάθος του Πέτρου Μάμου (το βίντεο κάνει λόγο και για το άπαυστο μεράκι του), και πως όταν όλα μεταξύ τους εζυμώθηκαν (και όχι εζυμώθησαν), ο ελληνικός υγρός άρτος γεννήθηκε (όχι εγεννήθηκε, ούτε εγεννήθη).

Αλλά και το όλο διαφημιστικό, είναι ένα τουρλουμπούκι από βίντατζ εικόνες και κλιπ-αρτ ατάκτως εριμμένες, που κλείνουν το μάτι στον πελάτη ότι όλα είναι ένα ψέμα, διαφήμιση κάνουμε, πώς κάνετε έτσι, πουλήστε κι εσείς με τη σειρά σας ψεύτικη νοσταλγία, μια μπύρα δρόμος είναι. Η πραγματική ιστορία φαίνεται πως είναι δαιδαλώδης και όχι πάντα κατάλληλη δια διαφημίσεις. Άλλωστε το κοινό μια μπίρα θέλει, όχι μάθημα ιστορίας. Ή γραμματικής.

 

Το κλου βέβαια είναι η μπίρα ως υγρός άρτος (μετά το υγρόν πυρ, το ελληνικό δαιμόνιο μεγαλουργεί ξανά). Αναρωτιέμαι αν μετά τον υγρό άρτο θα δούμε και υγρά θεάματα.

Εκτός κι αν τα είδαμε μόλις και δεν το έχουμε καταλάβει.

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά όταν οι άντρες πλένουν τα μαχαίρια, τα βάζουν να στεγνώσουν με τη λεπίδα προς τα πάνω, όταν τα πλένουν οι γυναίκες τα στεγνώνουν με τη λεπίδα προς τα κάτω.

Αν έχετε φίλο που θα σας ευχηθεί «Καλή Παναγιά», έχετε κάθε δικαίωμα να απαντήσετε «Καλό Παράδεισο» για τους θρησκευόμενους ή «Καλό Χειμώνα» για τους άπιστους. Αν τυχόν διαμαρτυρηθεί, τότε επιβάλλεται να χρησιμοποιήσετε το δικό του επιχείρημα: «Μια ευχή έκανα κι εγώ, κακό είναι;»

Προσπαθώ για μέρες να καταλάβω γιατί ο Τάκης θεωρείται σημαντικός καλλιτέχνης, και δεν τα έχω καταφέρει.

To 2019 υποτίθεται ότι διαδραματίζεται το Μπλέιντ Ράνερ, και ο Ρούτγκερ Χάουερ, συνεπής στο ρόλο που τον έκανε διάσημο, διάλεξε το χρόνο που θα πεθάνει.