Author: Γιάννης Βαρβάκης

Είναι ο Άδωνις ο Καρανίκας της ΝΔ; Αν το έλεγες μια βδομάδα πριν, θα σε λέγανε λαϊκιστή και άλλα δυσάρεστα. #αυτη_ειναι_η_ελλαδα

Στην επέτειο του θανάτου του Στράτου Διονυσίου, ας θυμηθούμε ότι κάποιοι διασκεύασαν το «Εγώ, ο Ξένος» #παντελιδης #πορτοκαλογλου

Την Τετάρτη 19 Μαΐου [2010] οι εφημερίδες δημοσίευσαν ολοσέλιδη επιστολή (με ημερομηνία της προηγουμένης) του Ανδρέα Βγενόπουλου προς όλους τους εργαζόμενους της Marfin Egnatia Bank. Σε δεκαπέντε παραγράφους, ο Βγενόπουλος απευθύνεται τύποις στους «συναδέλφους» αλλά ουσιαστικά στο Μέγα Πανελλήνιον.

Σε αυτή την δημόσια επιστολή, ο Βγενόπουλος επαναλαμβάνει πέντε φορές ότι η λάσπη «δεν μας αγγίζει», γεγονός που από μόνο του δημιουργεί βάσιμες αμφιβολίες για το αλάσπωτο του ανδρός. Ακόμη και αν το θεωρήσουμε ως ρητορικό σχήμα ενός απλού ανθρὠπου που ανέβηκε πάνω από τις δυνατότητές του (η Ελλάδα έχει γεμίσει από δαύτους), θυμίζει την περίπτωση κατηγορουμένου που αποφασίζει να υπερασπιστεί εαυτόν στο δικαστήριο άνευ συνηγόρου, με τις αναμενόμενες συνέπειες. (Ένας φίλος είχε διατυπώσει παλαιότερα την άποψη ότι Το πολύ σινεμά βλάπτει αλλά δεν είναι πια σίγουρος: ΟΛΟΙ γύρω μου παίζουν σε ταινία δικής τους εμπνεύσεως, και τελικά ο βλαμμένος είμαι εγώ που δεν πάω σινεμά).

«Ολοκλήρωσα σήμερα τη δική μου έρευνα για τις συνθήκες της άνανδρης δολοφονίας», μας πληροφορεί  στην αρχή ο σούπερ μη εκτελεστικός Πρόεδρος [όλες οι υπογραμμίσεις δικές μου]. Όμως η έρευνά του δεν αρκεί: «Το τζάμι χτυπήθηκε με αλλεπάλληλα χτυπήματα από δύο βαριοπούλες και, παρόλο που δεν έσπασε, σε κάποια σημεία υποχώρησε και κάπου ανοίχτηκε μια τρύπα υπό συνθήκες που ασφαλώς θα μας εξηγήσει το πόρισμα των ανακριτικών αρχών».

Τώρα, ποιο είναι αυτό το τζάμι που δεν σπάει μεν, αλλά ανοίγεται κάπου μια τρύπα με μη συμβατικές διαδικασίες που θα τις εξηγήσει η άλλη έρευνα, δεν το γνωρίζω. Ίσως το γνωρίζει ο Χαρδαβέλλας. Όπως θα μας εξηγήσει και τη συνέχεια που παραθέτει ο Βγενόπουλος: «Από εκεί [την τρύπα] πετάχτηκαν ειδικές μη συνηθισμένες βόμβες μολότοφ και αδειάστηκε το περιεχόμενο ενός μπιτονιού, το οποίο περιείχε ένα ειδικό εύφλεκτο υγρό που προκαλεί άμεσα πυκνό καπνό και συνθήκες ασφυξίας».

Ποια είναι αυτά τα ειδικά υλικά, ο Βγενόπουλος τα ξέρει ήδη (αφού δεν επικαλείται το πόρισμα των ανακριτικών αρχών) αλλά δεν τα κατονομάζει, για να μην τα πληροφορηθεί η Αλ Κάιντα και θρηνήσουμε κι άλλα θύματα διεθνώς. Και καταλήγει, αφού θεωρεί ότι έχει απαντήσει στα περισσότερα ερωτήματα που έθεσε: «Αναπάντητο όμως μένει το ερωτηματικό σε ποια Πολιτεία και σε τι κοινωνία ζούμε επιτέλους».

Αναρωτιέμαι κι εγώ. Όπως αναρωτιέμαι γιατί χρησιμοποιεί το ερωτηματικό αντί του ερωτήματος, και αν τον βοήθησε στη σύνταξη της επιστολής ο Νίκος Τιαμτσίκας.

Ο Αλέξης Τσίπρας πάλι δεν πρέπει να τον βοήθησε. Όχι γιατί οι δυο τους (Τσίπρας και Βγενόπουλος) είναι στα δικαστήρια, αλλά γιατί ο Τσίπρας εγένετο πατέρας και είχε (ελπίζω) άλλες προτεραιότητες αυτές τις μέρες. Μία από αυτές ήταν να εκδόσει την Πέμπτη 20 Μαΐου ανακοίνωση τριών παραγράφων (ως γραφείο τύπου του προέδρου του Συνασπισμού) στηλιτεύοντας όσους τον κατηγόρησαν ότι πλήρωσε πολλά στο μαιευτήριο. Το στυλ είναι το γνωστό και απαράμιλλο στυλ του Προέδρου, δεν χωρά αμφιβολία:

«Ο πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας, ευχαριστεί από βάθους καρδιάς όλους όσους του ευχήθηκαν για την γέννηση του παιδιού του. Πρόκειται για ένα γεγονός που γεμίζει με ιδιαίτερη συγκίνηση κάθε άνθρωπο που γίνεται γονιός».

Αναρωτιέμαι: ποιο είναι αυτό το ένα γεγονός; Η γέννηση, ή οι ευχές (οπότε είναι πολλαπλά γεγονότα); Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι απολύτως περιττή η δεύτερη πρόταση; Ίσως όχι για έναν πολιτικό. Συνεχίζει ὀμως ο Τσίπρας να νομιμοποιεί την πολιτική διάσταση της γέννησης του παιδιού του [θα μου επιτρέψετε: καημένου παιδιού του] αφού ο ίδιος το σέρνει στο δημόσιο διάλογο:

«Εν τούτοις μερίδα των ΜΜΕ και των blogs, με πλήρη συναίσθηση και με στόχο να υπάρξει απαξίωση στο πρόσωπό του προέδρου, χρησιμοποίησε το συμβάν διακινώντας πληροφορία για μεγάλη καταβολή αμοιβής νοσηλίων της γέννας».

Στο μυαλό του Τσίπρα, δεν υπάρχει μεγάλη αμοιβή, μόνο μεγάλη καταβολή [θα μου επιτρέψετε: και άλλα ηχηρά παρόμοια]. Μιλάει παρακάτω για «κατασκευασμένη αλήθεια», αλλά περί της ταμπακιέρας, κουβέντα. Δηλαδή, όλα τα μαιευτήρια έχουν ταρίφα, και τα δημόσια (στα οποία δεν προσέφυγε ο Τσίπρας) ἐχουν χαμηλότερη από τα ιδιωτικά. Τα ιδιωτικά πάλι, είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και έχουν γνωστό και δεδομένο τιμολόγιο. Κάποιος πλήρωσε τα νοσήλια. Μπορεί όχι ο Πρόεδρος, μπορεί όχι το σόι του, μπορεί όχι η σύζυγος ή το δικό της σόι, αλλά κάποιος πλήρωσε, και αυτό είναι μια από τις βεβαιότητες στην καπιταλιστική κοινωνία που ζούμε. (Η Παπαρήγα, τουλάχιστον, δεν υπαινίχτηκε ποτέ ότι το παιδί της δεν πλήρωνε δίδακτρα στο Αμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών).

Καταλήγει λοιπόν το «γραφείο του προέδρου» (θα περίμενε κανείς ότι προκειμένου περί του παιδιού του θα μιλούσε ευθέως ο Πρόεδρος, πλην όμως η ευθεία είναι έννοια ασύμπτωτη προς τον άνδρα): «Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η οικονομική του δυνατότητα δεν του επιτρέπει να διαθέσει τέτοιο ποσό όσο και να το επιθυμούσε, η κατασκευασμένη αλήθεια τους είναι μια πράξη βαθύτατα εχθρική όχι μόνο προς αυτόν αλλά και προς την κοινωνία. Διότι επιδιώκουν να την αποπροσανατολίσουν και να εκτρέψουν την οργή της για τη φτώχεια που υφίσταται, προς λάθος κατεύθυνση και λάθος ανθρώπους».

Ακριβώς. Πάσα πράξις εχθρική προς τον Τσίπραν έστιν εχθρική προς την κοινωνίαν (αξίωμα). Eίναι η προσφιλής υπερασπιστική τακτική του μακαρίτη Χριστόδουλου, αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητας: να κατηγορεί για αποπροσανατολισμό όσους τον κατηγορούν, κι έτσι να αποπροσανατολίζει ο ίδιος τον διάλογο. Παράδειγμα: όταν τον κατηγορούσαν προσωπικά, έλεγε «ο στόχος τους δεν είμαι εγώ, είναι η Εκκλησία», και όταν κατηγορούσαν την Εκκλησία έλεγε «Ο στόχος τους δεν είναι η Εκκλησία, είμαι εγώ». Genial. Αλλά εγώ τουλάχιστον έμεινα κάγκελο από την σύνταξη «τη φτώχεια που υφίσταται», συντακτική δομή που φανερώνει βαθύτατη ημιμάθεια της ελληνικής, επιπέδου τρέχοντος πρωθυπουργού και βάλε.

Τοποθέτησα αυτά τα δύο κείμενα, Βγενόπουλου και Τσίπρα, στον ίδιο σχολιασμό, όχι απλώς επειδή ήσαν σχεδόν σύγχρονα στη δημοσίευση, αλλά γιατί τα διαπερνά ένα κοινό σκεπτικό που είναι πέραν την ευκαιριακής προσωπικής δικαίωσης: η άποψη ότι εμείς δεν φταίμε. Φαίνεται ιδιαίτερα από τις κατακλείδες τους, από την επἰκληση στην κοινωνία (σε τι κοινωνία ζοὐμε επιτέλους, επιδιώκουν να την αποπροσανατολίσουν), λες και ότι εκτός από αγράμματοι, αυτά τα δύο σημαίνοντα δημόσια πρόσωπα είναι και αμέτοχοι του πολιτικού προβλήματος και αχάπαροι* για το κοινωνικό.

Θυμίστε μου αύριο να πάω να αποσύρω ότι χρήματα είχα καταθέσει στον όμιλο Marfin. Και όποιες ελπίδες είχα αποθέσει στον Συνασπισμό.

 

* αχάπαρος: ωραία λέξις εν χρήσει στην Κύπρο, δηλούσα τον ανίδεο, τον ανυποψίαστο, (=αυτόν που δεν έχει πάρει χαπάρι).

 

[ Κείμενο του Μαΐου 2010, αναδημοσιεύεται από εδώ ]

Πριν από μερικές μέρες εμφανίστηκαν ποικίλα επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν τη νέα, πλούσια τσιμεντόστρωση των διαδρομών στην Ακρόπολη ― εκτός φυσικά από τη διευκόλυνση της πρόσβασης των ΑΜΕΑ με αμαξίδια, που ήταν η αρχική (και βάσιμη) αιτιολογία για το έργο.

Ένα από τα επιχειρήματα που ακούστηκαν και μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι κάποιες τουρίστριες με τακούνια τσακίστηκαν στις παλιές, ανώμαλες διαδρομές. Εντύπωση, γιατί εγώ δεν θα πήγαινα με τακούνια στην Ακρόπολη ― αλλά εγώ δεν είμαι ούτε τουρίστρια ούτε σταρ.

Εντύπωση επίσης γιατί τα τακούνια στους αρχαιολογικούς χώρους όχι απλώς δεν συνιστώνται, αλλά έχουν ξεκινήσει από ετών οι προσπάθειες απαγόρευσής τους, ιδίως στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο. Απορώ μάλιστα γιατί δεν έχουν απαγορευτεί ήδη στην Ακρόπολη: όχι μόνο θα προστατευόταν ο φυσικός βράχος (που αν και είναι στενός συγγενής του μπετόν, όπως μάθαμε προσφάτως, δεν είναι τόσο ανθεκτικός), αλλά και θα εύρισκαν δουλειά πολλοί άνθρωποι: το κράτος θα προσλάμβανε αρχαιοφύλακες που θα μεριμνούσαν να μην περάσει γόβα στιλέτο τα Προπύλαια, αλλά και οι ιδιώτες θα έστηναν μαγαζάκια με ενοικίαση ασφαλών υποδημάτων στους τουρίστες (σανδάλια, σαγιονάρες, εσπαντρίγιες κλπ.) και προσωρινή φύλαξη των επιβλαβών πατουμένων. (Εδώ να δηλώσω ότι σε περίπτωση που ο Υπουργός Ανάπτυξης θεωρήσει ότι αυτή είναι μια καλή ιδέα και προχωρήσει στην εφαρμογή της, εγώ θα ζητήσω ποσοστά για την πατρότητά της.)

 

 

Την Παρασκευή 23 Απριλίου όμως, άρχισε να εξαπλώνεται μια έρπουσα φήμη στα σόσιαλ μίντια ότι ο οίκος Dior έκανε ρεζερβέ την Ακρόπολη για το επόμενο ντεφιλέ του τον Ιούνιο. Αμέσως η αγανάκτηση του κοινού χτύπησε κόκκινο, (κάτι συνηθισμένο στα σόσιαλ) διότι κατέστη σαφές και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η πρόσφατη τσιμεντόστρωση των διαδρομών έγινε σε αυτή την έκταση με σκοπό να εξυπηρετηθούν όχι οι ΑΜΕΑ, όχι οι μυριάδες τουρίστες, αλλά οι μοχθηροί μόδιστροι, οι πολυεθνικές, το κεφάλαιο, και γενικά οι απανταχού εχθροί του ελληνισμού. Ή μήπως όχι;

Μάλλον όχι, γιατί η ανακοίνωση που είχε εκδόσει ο οίκος μόδας έκανε λόγο για παρουσίαση στη Αθήνα, και δεν ανέφερε πουθενά την Ακρόπολη. Συνοδευόταν όμως από μια αρχειακή έγχρωμη φωτογραφία του 1951 (από τον Jean-Pierre Pedrazzini του περιοδικού «Paris-Match»), όταν ο ίδιος οίκος είχε ανεβάσει μοντέλα εκ Παρισίων επί του βράχου και πόζαραν εν όψει του ντεφιλέ που έγινε και στη Γαλλική Πρεσβεία και αλλού, για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

 

Την ανακοίνωση του οίκου για ντεφιλέ στην Αθήνα (και όχι στην Ακρόπολη) την πήραν τα ξένα μέσα, και έκαναν τη δέουσα αναπαραγωγή μετά σχολιασμού. Τα εγχώρια μέσα ακολούθησαν με μια χρονοκαθυστέρηση, ως είθισται ― και με μια σημαντική διαφοροποίηση.

Ένα εγχώριο σάιτ, το Jenny.gr, έβαλε φαρδύ-πλατύ τον τίτλο «Είναι επίσημο: ο οίκος Dior θα παρουσιάσει την συλλογή του στην Ακρόπολη τον Ιούνιο». Είχαμε λοιπόν τον «ασθενή μηδέν» της παρανάγνωσης που έγινε παρεξήγηση που έγινε φήμη που έγινε fake news που έγινε viral. Τόσο viral ώστε να ανεβεί και βίντεο στο YouTube με τίτλο «Η απόλυτη ασέβεια: Μετατρέπουν την Ακρόπολη σε πασαρέλα του Dior!» από θρησκευόμενο σάιτ ― ώσπου τo σάιτ να θορυβηθεί, να συνειδητοποιήσει το σφάλμα του και να κατεβάσει τη σελίδα με τον παραπλανητικό τίτλο.

 

Δεν είναι σαφές ποιος ευθύνεται για αυτό το λάθος ― η δημοσιογράφος που υπογράφει το άρθρο, ο συντάκτης ύλης που είθισται να βγάζει τους τίτλους σε παραδοσιακά μέσα, ο διευθυντής που κάνει χρήση βαθμού, η Τζένη η ίδια; Το θέμα είναι ότι το σάιτ ενέδωσε στον πειρασμό να δημοσιεύσει μια μη τεκμηριωμένη ερμηνεία του δελτίου τύπου, ώστε να έχει την πρωτιά της ανακοίνωσης και την ικανοποίηση ότι έγραψε τίτλο που ξεκινά με τις λέξεις «Είναι επίσημο», όπως κάνουν και οι διαπρεπείς συνάδελφοι στην αλλοδαπή: «It’s official».

Δεν υπήρξε ποτέ θέμα Dior στην Ακρόπολη, αλλά μόνο θέμα δημοσιογραφίας και δη ηλεκτρονικής, όπου οι διαδικασίες είναι χαλαρότερες ακριβώς επειδή οι ειδήσεις δεν τυπώνονται παρά αναρτώνται στο διαδίκτυο, κι έτσι μπορούν να διορθώνονται ― ή και να εξαφανίζονται, αν χρειαστεί.

Το Υπουργείο Πολιτισμού έβγαλε λιτή σχετική ανακοίνωση διαψεύδοντας την «είδηση», παραθέτοντας γεγονότα και στοιχεία και λέγοντας τα αυτονόητα. Ο ορυμαγδός στα κοινωνικά μέσα ατόνησε βαθμηδόν, αλλά τα συνήθη αντιπολιτευόμενα ηλεκτρονικά μέσα (Αυγή, Εφημερίδα των Συντακτών, Documento, Infowar, Κοσμοδρόμιο) έπρεπε να μνημονεύσουν το θέμα ― όχι τόσο το θέμα της δημοσιογραφικής «πατάτας», που μπορεί να ήταν και διασκεδαστικό, αλλά το πώς αυτή η «πατάτα» επιβεβαίωσε τις υποψίες τους για τους κακούς σκοπούς της ανάλγητης κυβέρνησης, και πόσο ανεπαρκής ήταν η αντίδρασή της σε ένα θέμα που ήταν ανύπαρκτο μεν, αλλά αν υπήρχε θα ήταν σοβαρό.

Θα υπάρξει ποτέ θέμα εμπορικής εκμετάλλευσης της Ακρόπολης των Αθηνών; Είναι μάλλον λάθος διατυπωμένη η ερώτηση, αφού η εκμετάλλευση υπάρχει εδώ κι έναν αιώνα: από το 1921 η Ισιδώρα Ντάνκαν φωτογραφήθηκε στο Ερέχθειο από τον αλλοδαπό φωτογράφο Έντουαρντ Στάιχεν, για να ακολουθήσουν λίγο αργότερα η γυμνή φωτογράφηση της μπαλαρίνας Πάεβα και η ημίγυμνη φωτογράφηση της μπαλαρίνας Νικόλσκαγια από την ημετέρα φωτογράφο Νέλλυ. Κι αυτές είναι μόνον οι διασημότερες περιπτώσεις.

 

Αν ανατρέξει κανείς στα σχετικά σάιτ, θα δει ότι τουλάχιστον 55 ταινίες έχουν γυριστεί στην Ακρόπολη των Αθηνών ή την χρησιμοποίησαν ως ντεκόρ, μία μάλιστα με πρωταγωνίστρια την μετέπειτα Υπουργό Πολιτισμού και Προστάτιδα των Μαρμάρων, Μελίνα Μερκούρη.

 

Δεν θα μιλήσω για τη συναυλία του Μανώλη Αγγελόπουλου που διοργάνωσε το περιοδικό «Ντέφι» στο Θέατρο του Λυκαβηττού το 1983, και τη μαύρη αντίδραση της εποχής, γιατί θα με πείτε λαϊκιστή και χυδαίο και ότι δεν συγκρίνονται τα αρχαία της κλασικής περιόδου με τα νεότερα μνημεία. Ωραία, τότε θα σας ρωτήσω αν έχετε πάρει είδηση τι έχει ανέβει (και πώς) στην Επίδαυρο τα τελευταία τριάντα χρόνια, κι αν έχετε πάρει χαμπάρι τι έχει ανέβει (και πώς) στο Ηρώδειο (που αν δεν απατώμαι είναι ακόμα στους πρόποδες της Ακρόπολης), για να καταλάβετε ότι οι κανόνες του παιχνιδιού είναι ρευστοί και υποκειμενικοί.

Οι όροι της επιτρεπτής εκμετάλλευσης αλλάζουν με την εποχή και τα πρόσωπα: όταν ο οίκος Gucci ζήτησε την Ακρόπολη για επίδειξη μόδας το 2017, έφαγε πόρτα από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και την Υπουργό Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου, ενώ όταν η Τζένιφερ Λόπεζ ζήτησε το 2008 να φωτογραφηθεί στην Ακρόπολη, ο τότε Υπουργός Μιχάλης Λιάπης παρέκαμψε το ΚΑΣ και το νόμο 3028/2002 και έδωσε προσωπικά την άδεια του con privilegio, όπως αρμόζει σε έναν κληρονομικό Άρχοντα.

Μπορεί τώρα να αναρωτηθείτε τι έκανε το 2008 ο υπεύθυνος των έργων της Ακρόπολης και Ακαδημαϊκός Εμμανουήλ Κορρές, που είναι εγκατεστημένος εκεί από την Πρωτομαγιά του 1975, πώς αντέδρασε στην κυβερνητική αυθαιρεσία, πώς προστάτευσε τα μάρμαρα, τη χλωρίδα, την πανίδα και τα ιερά σκυροδέματα του λόφου ― αλλά και το κύρος του μνημείου― ενάντια στη λαίλαπα της Λόπεζ; Σε πρόσφατη συνέντευξη που του πήρε ο δημοσιογράφος Δημήτρης Δανίκας για το συμπολιτευόμενο «Πρώτο Θέμα» δεν ετέθη το ερώτημα, μάθαμε όμως ότι ο κ. Κορρές είχε δει προ ετών σε μια σπηλιά του βράχου μια αλεπού.

Ώστε αλεπού λοιπόν! Τώρα εξηγούνται όλα! Η στρώση του μπετόν στις διαδρομές της Ακρόπολης έγινε σε τέτοια έκταση όχι για να αντέξει τα τακούνια των επισκεπτριών, αλλά για να αντέξει τις οπλές και τα πέταλα των αλόγων που θα χρησιμοποιηθούν στο Ετήσιο Διεθνές Κυνήγι Αλεπούς στην Ακρόπολη των Αθηνών! Νομίζετε ότι ήταν τυχαίο που ανασυστήθηκε φέτος το σώμα του ιππικού στο στρατό; Νομίζετε ότι είναι τυχαίο που δεν πήρε τη συνέντευξη ο Κώστας Βαξεβάνης; Νομίζετε ότι δεν θα ενοποιηθούν στη συνέχεια οι σκυροδεμένες διαδρομές με τον Μεγάλο Περίπατο, δεν θα χαραχτεί ποδηλατόδρομος για μάουντεν μπάικ, δεν θα γίνει Σιρκουί Ανάβασης Ιερού Βράχου Ακροπόλεως; Νομίζετε ότι ολα αυτά γίνονται για τα αμαξίδια και τα τακούνια; Μα, τόσο αφελείς είστε;

Για να γίνουν όλα αυτά βέβαια, θα πρέπει πρώτα να βρεθεί τρόπος να ξεφορτωθούμε τους ενοχλητικούς τουρίστες που με ευτελές εισιτήριο επιμένουν να συνωστίζονται στην Ακρόπολη και να στέκονται εμπόδιο στην Ανάπτυξη. Ήδη οι επιτελείς του επιτελικού κράτους επεξεργάζονται πυρετωδώς τις σχετικές εισηγήσεις (επιτελικές, βεβαίως). Και μην πείτε μετά ότι δεν σας προειδοποίησα.

Ο Πρόεδρος Πάνος Καμμένος ενεβολιάσθη [sic] κατά του σατανικού κορονοϊού στην αλλοδαπή, εν μέσω ορθοδόξων αδελφών, απαθανατίζοντας το στιγμιότυπο και απομνημονεύοντας τες άτακτες και ασύντακτες σκέψεις του εν τουιτερί και εν ίνσταγκραμ ως κάτωθι:

Ευχαριστώ τους αδελφούς Σέρβους που μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς μου έδωσαν την ευκαιρία να πάρω πίσω την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου. Εδώ η ζωή γύρισε πίσω όλα ανοιχτά όλοι εμβολιασμένοι και οι νέοι τώρα και οι ξένοι και σε 10 μέρες παράγουν το Sputnik ενώ εμείς ΜΜΕ τρομοκρατίας.

Αυτό που σοκάρει δεν είναι η εμφάνιση του απισχνασμένου αδελφού Πανούλη, ούτε το τατού του, που δίδει την αφορμή στους κακαντρεχείς να τον χαρακτηρίσουν «Πάμελα Άντερσον της πολιτικής». Αυτό που σοκάρει στ΄αλήθεια είναι η ευπιστία του αδελφού Πανούλη, ότι οι εν Χριστώ αδελφοί Σέρβοι του έβαλαν το εμβόλιο Sputnik-V και όχι την κινέζικη απομίμηση, ή ένα εμβόλιο κατά της κοινής γρίππης.

Όπως και να έχει, το τσιπάκι τοποθετήθηκε.