Author: Sraosha

Μπορεί η γυναίκα να είναι ο νίγκα του κόσμου τούτου, αλλά ο έφηβος είναι ο καρπαζοεισπράχτοράς του.

(Και) αυτές τις μέρες βγαίνει απίστευτος πατερναλισμός απέναντι στους εφήβους. Τους καταλογίζεται διαρκής κι απάλευτη θολούρα στην κρίση, όχι όμως λόγω των τρομακτικών πιέσεων που τους ασκεί η κοινωνία, παρά γιατί τάχα είναι σκλαβάκια των ορμονών τους: βρίσκονται, λέει, σε διαρκή “υστερία”. Ναι, σαν τις γυναίκες με την περίοδο ένα πράγμα. Ενώ οι ενήλικοι άντρες που ξεκαυλώνουμε στα 75 (αν κι εφόσον) είμαστε υποδείγματα πλατωνισμού και καντιανής κρίσης.

Ο εξωγήινος στον Υμηττό είναι εύρημα αμερικανοθρεμμένου λογογράφου για μια τραμπική Δεξιά.

Δεν έχω τρανς φίλους ή φίλες. Δεν μπορώ με τίποτε να κατανοήσω πώς είναι ζεις ως διεμφυλικό άτομο στον υπέροχο κόσμο μας — δεν λέω “στην Ελλάδα” γιατί τα είδαμε και τα χαΐρια των Αμερικανών με τις τουαλέτες. Ό,τι γνωρίζω για το θέμα είναι από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Επίσης αντιλαμβάνομαι ότι για πάρα μα πάρα πολύ κόσμο, κάθε ηλικίας, καταγωγής αλλά και μορφωτικού επιπέδου, δεν υπάρχουν γκέι, μπάι, ιντερσέξ, τρανς, ασεξουαλικοί κ.ο.κ. Δεν υπάρχουνε βεβαίως τρανς άντρες. Δεν υπάρχουν ούτε λεσβίες (κακάσχημες γεροντοκόρες, το δίχως άλλο). Υπάρχει μόνον ένας ενιαίος αξεχώριστος αντρικός πληθυσμός από αδερφές που τον παίρνουν από τον κώλο. Μέχρι εκεί πάει η αντίληψη και η διορατικότητα των πολλών, εκεί εξαντλείται η χρήση και το ενδιαφέρον τους για κάθε άντρα που δεν είναι ή δεν το παίζει στρέιτ.

Αυτός ο πολύς κόσμος, που σήμερα καταλαμβάνεται από αγανάκτηση και ηθικό πανικό, θα μάθει κάποια στιγμή και θα καταλάβει. Όπως έμαθε ότι κανείς δεν είναι φύσει δούλος ή ότι οι γυναίκες μπορούν να ψηφίζουν. Εμείς βεβαίως μάλλον θα έχουμε πάψει προ πολλού να χαιρόμαστε, όσο μας αφήνουν, αυτόν τον υπέροχο κόσμο.

Δίπλα στις λοιδωρίες, στις χυδαιότητες και στη στρεψοδικία πλέον υπάρχει και θα υπάρχει η διασφάλιση, με τον ατελή τρόπο των νόμων, μιας μικρής περιοχής ελευθερίας για μερικούς εφήβους και για κάποιους ενηλίκους, πολλοί από τους οποίους έφαγαν τη ζωή τους στη χλεύη, στον εξευτελισμό και στον καθαρό πόνο. Απέναντι από τη βοή της απροσμάχητης μοχθηρίας θα στέκονται αυτές οι εικόνες. Και κάποτε θα θυμούνται αυτούς τους ανθρώπους, μα και άλλους που δεν πρόφτασαν, όπως εμείς θυμόμαστε τις σουφραζέτες: χωρίς να κατανοούμε τι αντιπολέμησαν αλλά πάντως με δίκαιη συγκίνηση.

Γράφει ο Yannis Androulidakis στο Facebook. Η έμφαση είναι δική μου.

“Έχει πάρα πολύ πλάκα ή μάλλον αποτελεί τραγέλαφο, ότι όλοι αυτοί που ομνύουν εννιά φορές τη μέρα στην Ευρώπη, αυτοπροτεινόμενοι ως οι επί γης εκπρόσωποι του Δυτικού Διαφωτισμού, δεν έχουν ακόμα καταλάβει το στοιχειώδες, ότι το ατομικό δικαίωμα δεν εξαρτάται από την ωριμότητα της κοινωνίας. Το ατομικό δικαίωμα ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ το άτομο από την όποια (αν)ωριμότητα της κοινωνίας. Εμποδίζει δηλαδή κατά βάση την όποια όψιμη ή πάγια πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία να καταπατά αυθαίρετα την προσωπική ελευθερία του οποιουδήποτε δεν ανήκει σε αυτήν και δεν στρέφεται ενάντια στην κοινωνία. Όσο πιο «ανώριμη» είναι μια κοινωνία να αποδεχτεί ένα ατομικό δικαίωμα, τόσο μεγαλύτερη είναι η σημασία της υπεράσπισής του και αναγκαία η κατοχύρωσή του.”

 

Έχει παραγίνει το κακό με τους βουλευτές που δεν διαβάζουν τι τους δίνουνε να ψηφίσουν.  #αδάμ_και_γιώργος

Το “δουλειές, δουλειές, δουλειές” στο τουίτ του Μητσοτάκη μού θύμισε το “γέλια, γέλια, γέλια” στις προσκλήσεις για επιθεωρήσεις που μοίραζαν παλιά οι φούρνοι.

Ένα από τα επιχειρήματα κατά του πολιτικού γάμου και του “αυτόματου διαζυγίου” το 1982 ήταν ότι ο κόσμος θα παντρεύεται και θα χωρίζει για πλάκα.

Εκείνοι που χρησιμοποίησαν την Κρίση και το Προσφυγικό εργαλειακά με σκοπό να έρθουνε στα πράγματα ώστε να διαχειρίζονται την Κρίση και το Προσφυγικό όπως οι προηγούμενοι χρέωσαν την ελληνική κοινωνία με τη μεγαλύτερη πολιτική βλάβη της μεταπολίτευσης.

Μετά τις δηλώσεις Ραγκούση ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι μητροπολίτες, διαβάζουμε ότι η Ιερά Σύνοδος με εξώδικο κράζει τον κ. Ραγκούση απαιτώντας με μια απρόσμενα BDSM διατύπωση να καταθέσει εντός πενθημέρου στην Αρχιγραμματεία της Ιεράς Συνόδου τα σχετικά στοιχεία «άλλως θα υποστεί την ανάλογη δικαστική βάσανο». Είναι πολλαπλώς αστείο αυτό που αξιώνει η Σύνοδος, και μάλιστα με τρόπο τόσο προφανή, που δεν χωράει σχολιασμό ουσίας: υπάρχουν ομοφυλόφιλοι κληρικοί; μια κατάλληλα απάντηση είναι η σχετική ρητορική ερώτηση για τις λειτουργίες του πεπτικού των αρκούδων στο δάσος· κρύβονται; μόνον αν δεν είναι Αγγλικανοί· πρέπει να τους κράξει ο κ. Ραγκούσης; μάλλον άκομψο θα ήταν αυτό, αν όχι παράνομο.

Προσπερνάμε λοιπόν το άνωθι ανούσιο καλιάρντεμα εκ μέρους της Συνόδου. Προσπερνάμε και το θράσος των εσχάτως ξεθαρρεμένων δεσποτάδων που δηλώνουν ότι η Πολιτεία δεν μπορεί να νομοθετεί μονομερώς, ζητώντας δημόσια διαβούλευση με δικούς τους όρους σε ζητήματα δικαιωμάτων και μέριμνας για τους μη-προνομιούχους ενώ ταυτόχρονα επωφελούνται από χίλιες-δυο κρυφές τροπολογίες που τους βολεύουν, κι αυτούς και τα μοναστήρια.

Μένουμε σε αυτή τη δήλωση Ραγκούση:

«Συγκεκριμένα για την εκκλησία, είμαι απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι και αυτή πρέπει να βγει μπροστά σ΄ αυτόν τον αγώνα. Υποστηρικτικά. Γιατί αν θέλει να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία, πρέπει να σταματήσει να υποκρίνεται.»

Η δήλωση θα ήταν πατερναλιστική αν δεν ήταν εκπάγλως αφελής: η Εκκλησία δεν χρειάζεται να χτίσει καμμία σχέση εμπιστοσύνης με την κοινωνία. Μετά το 1991 και τον Μακαριστό της η Εκκλησία έχει την κοινωνία και, εσχάτως, την πολιτική εξουσία, για γιουσουφάκια της. Η Εκκλησία, αν θέλει να ενισχύσει περαιτέρω τη σχέση εμπιστοσύνης της με την κοινωνία δεν έχει μάλιστα κανέναν λόγο να σταματήσει να υποκρίνεται, όπως αποφαίνεται ο κ. Ραγκούσης. Ίσα ίσα, αν έχει ανάγκη περισσότερη επιρροή, εξουσία και λεφτά (η ανθρώπινη απληστία των λειτουργών του θείου διαφαίνεται ιστορικώς απεριόριστη), η Εκκλησία θα έπρεπε να γίνει ακόμα πιο χαρντκόρ. Άλλωστε ακριβώς αυτός είναι ο ρόλος της εκκλησίας στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές: επικαλούμενη αδιασάλευτες αρχές να συνεχίσει να καλλιεργεί φοβικά και αντιδραστικά αντανακλαστικά χωρίς την ευτραπελία ταξικών καταγγελιών και κοινωνικών αναταραχών (πολλώ μάλλον πυρός, μαχαίρας και εμφυλίου πολέμου).

Η ελλαδική Εκκλησία δεν έχει καμμιά ανάγκη τη μέριμνα του κ. Ραγκούση, στελεχών του Κέντρου ή του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς θα αγκαλιάσει την κοινωνία κτλ.: αγκαλιασμένη την έχει, και μάλιστα αρκούντως σφιχτά ώστε να ασφυκτιά μεν αλλά να μη στραγγαλίζεται.

Να το πω και αλλιώς, χρησιμοποιώντας την ποιμαντική ρητορική επί το νεορεαλιστικότερον: η ελλαδική Εκκλησία συμπεριφέρεται όντως σαν Μητέρα και Τροφός του Γένους, πλην όμως σαν βαριά διαταραγμένη μητέρα, η οποία ανέχεται τα τέκνα της να εξαθλιώνονται και να υποσιτίζονται αλλά φροντίζει επιμελώς μη τυχόν δείξουνε βυζί-μπούτι και μην τυχόν τα πουν αλήτες ή — τρισχειρότερα — πουτάνες ή πούστηδες.

Αν ήτανε γίδια ή πρόβατα θα είχανε περάσει Διαφωτισμό;