Author: Έλση Σαράτση

«Η Πρώτη Εκκλησία Βαπτιστών είναι μία από τις δύο εκκλησίες του Σάδερλαντ Σπρινγκς, μιας κοινότητας με λιγότερους από 900 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του πληθυσμού του 2010. Η πόλη έχει δύο βενζινάδικα και ένα πολυκατάστημα Dollar General. Το ισόγειο κτίριο της εκκλησίας, βαμμένο λευκό, έχει ένα μικρό κωδωνοστάσιο και μόνο μια είσοδο και έξοδο» (από δημοσιογραφικό ρεπορτάζ για την μαζική σφαγή στο Τέξας): The horror! The horror! Mistah Kurtz – he dead.

…διαβεβαιώνει η ιντερνετική μεταφραστική υπηρεσία (δικτυότοπος) http://www.wordreference.com/engr/unmissable. Και  που, αν πιστέψουμε το δράμα  που παίζεται στις σχετικές στατιστικές, αυτή, όπως και οι ομοειδείς της στο ιντερνέτ, πάει να αντικαταστήσει το ξεφύλλισμα των «δύσχρηστων», «υπέρβαρων», και σίγουρα δαπανηρών έντυπων λεξικών. Να όμως που παίζεται κι ένα άλλο δράμα, και ο εκδημοκρατισμός της γνώσης όταν καταλαμβάνει το ευρύ κοινό απροειδοποίητα καταλήγει καταστροφικός σεισμός που τίποτα όρθιο δεν αφήνει. Λαμπρός και χρήσιμος βρετανικός θεσμός, τετρακοσίων είκοσι ετών, το Gresham College – και άγιος ο αδιερεύνητων προθέσεων σερ Τόμας Γκρέσαμ, πάμπλουτος Άγγλος υπερέμπορος και γαιοκτήμονας που άφησε στη γενναιόδωρη διαθήκη του πολλές εκατοντάδες τετραγωνικά, στο κεντρικό Λονδίνο, στο Συμβούλιο της Πόλης του Λονδίνου  και στην Εταιρία Υφασματεμπόρων με τον όρο να ιδρυθεί Κολέγιο, με έδρα την επιβλητική κατοικία του, όπου να διδάσκονται από «πρόσωπα ικανά προς τούτο», και δωρεάν για τον πολύ κόσμο, τα studia liberalia, η εγκύκλια παιδεία: αστρονομία, θεολογία, γεωμετρία, νομική επιστήμη, μουσική, φυσική, ρητορική. Από άτομα αρμόδια που θα τα στρατολογούσαν οι διαχειριστές του συμβουλίου διοίκησης και που θα χρίζονταν «καθηγητές του Γκρέσαμ» (Gresham professors), υπότροφοι, με τον όρο να μην είναι έγγαμοι και αν παντρευτούν, να απολύονται. Μετά από πολλές περιπέτειες (κατατοπιστική, διαφωτιστική και απολαυστική σύντομη ιστορία του Γκρέσαμ εδώ) σήμερα πια το Γκρέσαμ αρμενίζει πλησίστιο και επιτυχές με περίπου 140 διαλέξεις το χρόνο δωρεάν και ελεύθερες για όλους, αναμεταδιδόμενες ζωντανά αλλά και αρχειοθετημένες ώστε να ανατρέχει ο επιθυμών να το κάνει, ανά πάσα στιγμή, και πάλι δωρεάν, από έγκριτους γνώστες, ακαδημαϊκούς και μη, ενός πάντοτε καυτά επίκαιρου και αιχμηρού θεματολογίου. Στο πλαίσιο των φετινών προγραμματισμένων διαλέξεων, την περασμένη Τετάρτη η ευφυέστατη ιστορικός Μαίρη Μπίαρντ μίλησε με θέμα «Πώς να εντοπίσετε έναν Ρωμαίο αυτοκράτορα» για τα σκοτεινά πρότυπα των εκατοντάδων προτομών που ανασκάφτηκαν ή ανασκάπτονται ή αλιεύονται ή αναπηδούν απ’ τα αποθέματα αρχαιοκαπήλων ή τις αποθήκες των μουσείων κάθε τόσο, και τερατωδώς ανεπίγραφες όπως είναι συνήθως, προκαλούν ιστορικές γκάφες στους αρχαιολόγους και τους ιστορικούς. Αφορμή του θέματος, η προτομή που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν πως εικονίζει τον Ιούλιο Καίσαρα από τη στιγμή κιόλας που την ψάρεψαν στα λασπόνερα των εκβολών του Ροδανού, στην ωραία και ιστορική Αρελάτη, όπου ούτως ή άλλως το φάντασμα του Καίσαρα ρίχνει βαριά σκιά. Η διάλεξη της κυρίας Μπίαρντ, που εκτός από καθηγήτρια Γκρέσαμ κάθεται και στην έδρα αρχαίας γραμματείας του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και έχει εκθαμβωτική δημόσια παρουσία σε κάθε είδους μέσον, έντυπο ή ηλεκτρονικό, αποπνέει την άνεση της μακράς διδακτικής πείρας μιας πανεπιστημιακής που έχει κάνει σπίτι της την αχανή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλά διαθέτει και τη γείωση της ιστορικού στο παρελθόν που μας διδάσκει το παρόν και το μέλλον. Επιπλέον διακρίνεται για μια παραστατική και καθαρά βρετανική, δημιουργικά ποιητική, αίσθηση του χιούμορ.  Έτσι σκέφτομαι πως ο τρόπος που ο ρομποτικός μεταφραστής σερβίρισε στον έλληνα χρήστη, κι εγώ δεν ξέρω πώς, την ελληνική μετάφραση της λεζάντας στην εικόνα της διάλεξής της στο φέισμπουκ του Γκρέσαμ,  θα την ανάγκαζε να επιστρατεύσει όλο το φλέγμα και το είδος του χιούμορ που αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της ράτσας της:

«Live stream: RHS [Royal Historical Society] Presents How to Spot a Roman Emperor by Professor Mary Beard» – και «ελληνικά»:

«Live stream: Rhs παρουσιάζει πώς να εντοπίσει έναν ρωμαίο αυτοκράτορα από τον καθηγητή Mary Μούσι»

Και συνεχίζει αφοπλιστικά με την προτροπή:

«Βαθμολογήστε αυτή τη μετάφραση».

Το αξιοσύστατο ηλεκτρονικό λεξικό slang.gr έχει τον τρόπο του να αποδείχνεται μεταφορικό πασπαρτού: στο λήμμα  αμελέτητα (τα) μας πληροφορεί ότι είναι:

«Τα αρχίδια, όταν σερβίρονται μαγειρεμένα. Προφανώς λέγονται έτσι για να μην ειπωθούν με το όνομά τους. Όπως λέμε: «ο ακατονόμαστος».

Και αποσαφηνίζει με παράδειγμα διαλόγου:

– Λέω να φάω μια φορά αμελέτητα να δω πώς είναι, τι λες;
– Φά’ τα, και φάε μετά και μυαλά πανέ. Τι λε ρε μαλάκα, σοβαρολογείς;!

Από τα αμελέτητα ως τα αχαμνά μια κατσαρόλα δρόμος αλλά όπως και να ‘χει, στα αχαμνά του κόμματος κάποιος είναι αόμματος (αν και βεβαιότερο είναι πως όλοι εκεί κάτω έχουν τυφλωθεί )  : αλλιώς πώς να συμβιβάσει κανείς, στην κατσαρόλα ή εκτός, συστατικά όπως τα εκατόχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης, το ζεϊμπέκικο του γενικού Δημήτρη Κουτσούμπα

στο πρόσφατο 43^ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ-Οδηγητή (οι οποίοι ΚΝΕ-Οδηγητής δηλώνουν αμέριμνα πως:

«(Το Φεστιβάλ) φέτος τιμά τα 100 χρόνια της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, του κορυφαίου κοσμοϊστορικού γεγονότος κατά τον 20ό αιώνα, που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε τη νέα κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.»

–ενώ δυστυχώς η μεν ιστορική κουτρουβάλα του υπαρκτού σοσιαλισμού το ακριβώς αντίθετο αποδεικνύει προς το παρόν και το ορατό μέλλον – και οι δε ορεκτικά «πολύμορφες» πολιτιστικές  εκδηλώσεις του Φεστιβάλ,  εκτός από «λαϊκό γλέντι» εμψυχωμένο από το «Κελί 33» του βάρδου Γιώργου Μαργαρίτη και του στιχουργού Τσιλιμπουρδή (Πήρα τον κακό το δρόμο/και την εύκολη ζωή/κι ήρθα κόντρα με το νόμο/ξαφνικά ένα πρωί κ.ο.κ.) ,  συμπεριλαμβάνουν  σοσιαλρεαλιστικό χιπχόπ στη «μαθητική σκηνή»  με τους Ριμπέλιον Κονέξον  – «που- σημαίνει-/το- ταξικό – ναι/-όλοι – οι – αστοί- κρεμασμένοι» έρχεται η αντιστροφή απ’ το  νήπιο εκκλησίασμα –και «να μη σώσει να φτάσει εδώ κάτω το μετρό» και «αυτοί που είπανε πως χάθηκαν πεθαίνοντας ανάξια, επέστρεψαν και βάζουν φωτιά στα προάστια», «φωτιά στα προάστια» επιμένει ο κεντρικός αναρχοκορέκτ σούφης περιδινούμενος  με απανωτές κινήσεις που δείχνουν έπειξη προς ούρηση ή αβάσταχτη φαγούρα στα αχαμνά

– και εξακτινώνονται [οι πολιτιστικές] μέχρι και σε δυσθεώρητα ύψη Γκάτσου [καταστροφέα, πανάθεμά σε αμέριμνε κι αθώε καταστροφέα) αμή και Λοΐζου και Καραμπέτης και Μικρούτσικου και Θεοδωράκη -)

… με, (συνεχίζω με τα συστατικά),  την «μεγάλη» – γιατί «μεγάλη»; –  συναυλία με έργα «σοβιετικών συνθετών» («σοβιετικοί συνθέτες», όπως και «σοβιετική μουσική»  δεν υπάρχουν, και δεν υπάρχει, βεβαίως, όπως δεν υπάρχουν «κυβερνητικοί συνθέτες», «ναζιστικοί συνθέτες», «ρεπουμπλικάνοι συνθέτες» και «ομοσπονδιακοί  συνθέτες»  -για τις ΗΠΑ· αντιθέτως υπάρχουν «ρώσοι, αρμένιοι, ουκρανοί, (αμερικάνοι) κτλ. κτλ. συνθέτες» που είχαν μάλλον ατυχία παρά τύχη να πρέπει να συνθέτουν στις σοβιετικές δημοκρατίες του υπαρκτού σοσιαλισμού),  όπου δίπλα στον σταλινόφρονα Χατσατουριάν στέκονται αμήχανοι οι δύσμοιροι  και καταβασανισμένοι καλλιτεχνικά από το καθεστώς, Προκόφιεφ και Σοστακόβιτς, στο Μέγαρο Μουσικής , όπου είσοδος μόνο με προσκλήσεις – γιατί; – που παραλαμβάνονταν από τον Περισσό –γιατί; – και που την συσταίνει με εμβριθή χαιρετισμό μέλος του πολιτιστικού τής ΚΕ όπου κορμός της παιδαριώδους κωλοτούμπας τού αξιοθρήνητα  γκρίζου παπαγάλου ομιλητή είναι το επιχείρημα πως η εντατική καλλιέργεια της μουσικής από τη σοβιετία απέδωσε τα μουσικά αριστουργήματα που γνωρίζουμε και που των οποίων άμοιροι εντελώς και αθώοι, παθητικά ενεργούμενα της κομματικής πνοής ως μούσας,  είναι οι συνθέτες, «όταν δεν παρεκκλίνουν, βεβαίως βεβαίως,  με αντιφάσεις από την μαρξική θεωρία» που αρρώστια είναι και περνάει (η παρέκκλιση).  (Μα πάσχει από ανίατη υπεραπλούστευση,  που ενδημεί στον Περισσό, ο ανιστόρητος,  όταν υποστηρίζει  πως  νά,  «η μεσαιωνική φεουδαρχική κοινωνία καταστράφηκε απ’ τον εξεγερτικό ρυθμό της Μασσαλιώτιδας» , πρώτον γιατί η Μασσαλιώτιδα δεν διακρίνεται δα και για ρυθμική εκρηκτικότητα ούτε δα και για την πρωτοτυπία και ποιότητα της έμπνευσης,  δεύτερον γιατί,  ο κερατάς ο Ρουζέ ντε Λιλ που συνέθεσε τη «Μαρσεγέζα» στα 1793, συνέθεσε στα 1794 και τον Διθυραμβικό Ύμνο κατά της συνωμοσίας του Ροβεσπιέρου και υπέρ της 9ης Θερμιδώρ και  λίγα χρόνια αργότερα, στα 1814, το Ζήτω ο βασιλιάς! για την παλινόρθωση των Βουρβόνων:

– τι να κάνει, να επιβιώσει προσπαθούσε ο άνθρωπος που παρά λίγο να βρεθεί στην γκιλοτίνα,  και δεν του κάνει τη χάρη του εκπροσώπου.)

(Στο μεταξύ η «Μασκαράτα» του Χατσατουριάν  αναβαθμίστηκε σε «Μεταμφίεση», στο πρόγραμμα και αλλού  – λες και το Μασκαράτα θα μπορούσε να εκληφθεί ως ειρωνικό σχόλιο για τα τραγελαφικά συμβαίνοντα στο κρανίο του απολιθωματικού ΚΚΕ – και η Οκτωβριανή Επανάσταση, σε απλά νεολαιίστικα, σε  «Οκτωβριανή». Όπως  λέμε «η εναλλακτική».  Μα αλίμονο σε όσους ακροατές νομίσουν ότι κάλυψαν τις ανάγκες τους  σε «σοβιετική» μουσική με τον σαρωτικό δημεγερτικό ρυθμό του Βαλς της Μασκαράτας και του Μοντέγοι και Καπουλέτοι  από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σέργιου Προκόφιεφ.)

Που ξαναερχόμαστε στα αμελέτητα ανάκατα με μυαλά πανέ , και όποιος αντέξει – στο λαϊκό ζεϊμπέκικο του Μήτσου ανάμικτο με ριμπέλιον και  αναβαθμισμένα μυαλά πανέ «σοβιετικών» συνθετών. Δεν είναι κακό όνειρο;;;; Αντάξιο του Γκόγκολ ή του Μπουλγκάκοφ ή του Σνίτκε, στην Καντάτα του Φάουστ, στο φριχτό θάνατο του Φάουστ,  στα χέρια του Διάβολου (εδώ σε δυο εκδοχές):

Στην σύγχρονη μουσική Αμερική χρωστάμε τον Νίξον στην Κίνα, τον Θάνατο του Κλίνγκχοφερ, τον Δόκτορα Ατομική Ενέργεια (όλα του Τζον Άνταμς), την Ελεγεία για τον JFK (της αμερικάνικης ατονικής περιόδου του Ίγκορ Στρανβίνσκι) και…και…και… Μια ροπή προς την μουσική ακρόαση του παλμού της επίκαιρης καθημερινότητας, μια ολοζώντανη δημοσιογραφική χρήση της μουσικής έκφρασης, έναν σπαρταριστό μουσικό πραγματισμό που είχαμε να δούμε και να ακούσουμε από τον καιρό της Αναγέννησης, του Μπαρόκ και τις καλύτερες στιγμές της ευρωπαϊκής μουσικής πρωτοπορίας του ’60 – τον Στοκχάουζεν, τον Λουίτζι Νόνο, τον Βέρνερ Χέντσε. Ιδού λοιπόν και η προχτεσινή (2011) Missa Charles Darwin του Γκρέγκορι Μπράουν, αδερφού του Νταν, που εμπνέεται από την ποιητική πνοή του κειμένου της Καταγωγής των ειδών και  είχε την επίνοια να το συλλάβει μουσικά σαν πολυφωνική λειτουργία συνθεμένη κατά τες αναγεννησιακές συνταγές μα κοσμική και αθεϊκή,  νεότροπη, έναν  «δημόσιο πανηγυρισμό προσωπικών πεποιθήσεων». (Και συνδέεται πρακτικά – και μεταφυσικά, μας διαβεβαιώνουν και οι δυο αδερφοί – με το επιστημονικοφανές λαμπορατόριο  της «Καταγωγής»- με εξασφαλισμένο εκατομμύριο αναγνωστών – του Νταν.)  Όλα εξηγούνται ικανοποιητικότατα στο βίντεο – και ο Έλεος και ο Φόβος.   Το έργο ολόκληρο κυκλοφορεί και σε σιντί και καθώς η διάρκεια της μουσικής όντας πάνω στο πρότυπο αναγεννησιακής πολυφωνικής λειτουργίας  μόλις ξεπερνάει τα είκοσι δύο λεπτά, το σιντί διατίθεται σε δυο μορφές:  με σχόλια προφορικά των αδερφών Μπράουν και του μπάσου Κρεγκ Φίλιπς του φωνητικού συγκροτήματος New York Polyphony – που συνεργάστηκε στη σύνταξη του λιμπρέτου με κείμενα του Δαρβίνου- συν πολυσέλιδο φυλλάδιο με υπογεγραμμένη  φωτογραφία των δυο αδερφών είτε και σκέτο για τους ολιγαρκείς. Χρησιμότερη για τον κριτικό φωτισμό του έργου αποδεικνύεται μια τρίτη εκδοχή σε σιντί όπου η Λειτουργία παρεμβάλλεται σε σειρά και άλλων φωνητικών έργων του Μπράουν – εκεί βλέπει κανείς πόσο ουσιαστικά  βοηθάει τον συνθέτη η υιοθεσία της  αντιγραφικής έστω αναπαραγωγής της αυστηρής μορφικής πειθαρχίας των αναγεννησιακών προτύπων.

 

 

(* ) με αστερίσκο οι θησαυροί για τους οποίους ευθύνεται

( ) χωρίς αστερίσκο, θησαυροί που συνδιαφημίζονται

 

Τίτλος: «του προστάτη σε κανονικό»

Κείμενο: «Μείωση της παρόρμησης για ούρηση σε φυσιολογικά επίπεδα.»

[Σχόλιο: Ο τίτλος είναι θησαυρός φατικού λεκτικού συντάγματος. Για το κείμενο: πρέπει επειγόντως να ανασυρθεί από την επιστημονική ορολογία η λέξη «έπειξη»  («έπειξη προς ούρηση», έστω «επιτακτική ούρηση») αλλιώς ποιος ξέρει τι έχουμε να δούμε -και να μυρίσουμε- ακόμα, με τις διάφορες παρορμήσεις.]

 

Τίτλος: «Πρόγραμμα Κηδείας»

Κείμενο: «Ανησυχείτε για την οικογένειά σας αφότου φύγετε από τη ζωή.»

[Σχόλιο: Το «ανησυχείτε» είναι θησαυρός ρηματικής, ιδίως εγκλιτικής, διαχρονίας και παντός καιρού. Όσο για το «αφότου» – ποτέ τόσα πολλά δεν ειπώθηκαν μονολεκτικά.]

 

Τίτλος: «Τεστ νοημοσύνης»

Κείμενο: «30 ερωτήσεις πολλαπλών απαντήσεων»

[Σχόλιο: Η πολλαπλότης είναι γενικής αρχοντιά.]

 

(*) Τίτλος: «Έξυπνος κάδος με οφέλη μέσω κινητού»

Κείμενο: «Το θέμα της διαχείρισης απορριμμάτων αποτελεί τεράστιο ζήτημα στα refugee camps [!] παγκοσμίως, με διαστάσεις ανθρωπιστικές (υγειονομικά θέματα, ποιότητα ζωής), περιβαλλοντικές και οικονομικές», αναφέρουν στην «Κ» οι κτλ. κτλ.»

[Σχόλιο: τα σκουπίδια που συσσωρεύονται στα στρατόπεδα των προσφύγων βρομούν και μολύνουν πολλαπλάσια όταν φορούν, τα σκουπίδια, τα καλά τους και παρελαύνουν με τη σημαία τους μπροστά στους ναρκισσευόμενους αγράμματους της νεοκαθαρεύουσας σαν «το θέμα της διαχείρισης απορριμμάτων [που] αποτελεί τεράστιο ζήτημα στα refugee camps [!] παγκοσμίως». Η δε αίγλη και σημασία τους [των ναρκισσευομένων] τονίζονται περισσότερο όταν το «θέμα» τους «αποτελεί  τεράστιο ζήτημα», όπως και κάθε «θέματος που αποτελεί ζήτημα». Και μάλιστα «παγκοσμίως», και μάλιστα που έχει και «θέματα» επιπλέον και μάλιστα που δεν μιλούν γι’ αυτό αλλά το «αναφέρουν» επίσημα και μάλιστα αφήνοντας δίπλα να γλιστρήσει ανέμελα και η αγγλικούρα «refugee camps» ( για παγκόσμια θέματα μιλάμε σε παγκόσμια γλώσσα – και να ήταν μόνο αυτό). Απέναντι στα «δυναμικά» μυαλά που επιδίδονται ανέμελα σε μοδάτους  χακαθώνιους επινοηματικής (και προσβλητικής για το προσφυγικό δράμα) ασυναρτησίας, καγχάζουν τα «απορρίματα» της οδού Τοσίτσα (που δεν κατάφερε ακόμα να γίνει καταυλισμός προσφύγων ώστε να προκαλέσει την έμπνευση των καινοτόμων μπεμπέδων), δίπλα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Βλέπε φωτογραφία.]

Σήμερα, 9 Οκτωβρίου, πρώτη χαρούμενη αγωνιστική ημέρα του πρωταθλήματος, πρώτευσε το ακόλουθο απόσπασμα (γραπτού – στα προφορικά το ανταγωνίζονται καμπόσες «εισηγήσεις» και «ομιλίες» στη σημερινή συζήτηση του νομοσχεδίου για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου στη Βουλή ) κειμένου, που λεπτουργήθηκε από επιμελητή έκθεσης έργου τέχνης:

 

«Ο καλλιτέχνης αξιοποιεί τον ιστορικό αυτό χώρο για να επανασυστήσει τη σημαντικότητα του κτιρίου στο κοινό, ενώ ταυτόχρονα απευθύνει τις καινούργιες και αναπάντεχες σχέσεις μεταξύ χώρου και έργων τέχνης που αναπτύσσονται σε ένα τόσο ιδιαίτερο περιβάλλον.

Η σύλληψη και ανάπτυξη του [καλλιτεχνήματος] αντανακλούν την επιθυμία του [καλλιτέχνη]να ξαναζωντανέψει αυτές τις πολλαπλές αφηγήσεις και να δημιουργήσει ένα διάλογο ανάμεσα στις σχέσεις και την πρακτική της καθημερινότητας, της ιδιωτικότητας και της πολιτικής.

Ερευνώντας τη συμβολική σχέση με τον χώρο, ο καλλιτέχνης αναλαμβάνει μία ανάθεση η οποία εμπερικλείει μια ευρεία γκάμα από εκφραστικά μέσα που εξετάζουν τις εννοιακές δυνατότητες της τέχνης υπερβαίνοντας το δίλημμα των αντιθέσεων στη μεταχείριση της φόρμας. Ο [καλλιτέχνης] φανερώνει τις αντιφάσεις και προτείνει τη συνύπαρξη πολιτιστικών αισθητικών και ιδεολογικών αφηγήσεων, συνενώνοντας το κωμικό με το τραγικό, καθώς επίσης και κοινωνικά, πολιτικά και ψυχαναλυτικά στοιχεία και επιρροές που αποτελούν κεντρικά χαρακτηριστικά τόσο της ιστορίας του οικήματος, όσο και της ίδιας της δουλειάς του.»

Η οργανωτική του πρωταθλήματος επιτροπή επαφίεται ψύχραιμα στον μαζοχισμό των αναγνωστών για το αντικειμενικό λαμπικάρισμα της πεμπτουσίας του ως άνω κειμένου.

Σημειώσεις για τον Ήχο

του ΡΟΜΠΕΡ ΜΠΡΕΣΟΝ

 

Η ΟΡΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΚΟΗ

Ώστε να γνωρίζουμε τι δουλειά έχει εδώ ο τάδε ήχος (ή η τάδε εικόνα).

 

• Ό, τι απευθύνεται στο μάτι οφείλει να μην αναπαράγει ό, τι απευθύνεται στο αυτί.
• Αν το μάτι έχει κερδηθεί ολοκληρωτικά (από την εικόνα), μη δίνετε τίποτα ή σχεδόν τίποτα στο αυτί. Και αντιστρόφως. Δεν είναι δυνατόν να είναι κανείς όλος αυτιά και όλος μάτια ταυτοχρόνως.
• Όταν ένας ήχος μπορεί να αντικαταστήσει μια εικόνα, φύγετε από την εικόνα ή κάντε την ουδέτερη. Το αυτί στρέφεται περισσότερο προς τα ενδότερα, το μάτι προς τα έξω.
• Ο ήχος ποτέ να μην έρχεται να υποβοηθήσει την εικόνα ούτε η εικόνα τον ήχο.
• Αν ένας ήχος είναι το υποχρεωτικό συμπλήρωμα μιας εικόνας, ρίξτε το βάρος είτε στον ήχο είτε στην εικόνα. Αν δοθεί το ίδιο βάρος, αλληλοζημιώνονται ή αλληλοεξοντώνονται, όπως συμβαίνει και με τα χρώματα.
• Η εικόνα και ο ήχος να μην αλληλοϋποστηρίζονται, αλλά να λειτουργούν εναλλάξ, να κάνουν βάρδιες.
• Το μάτι, αν παρακινηθεί μόνον αυτό, μεταδίδει ανυπομονησία στο αυτί, το αυτί αν παρακινηθεί μόνον αυτό, μεταδίδει ανυπομονησία στο μάτι. Χρησιμοποιήστε την ανυπομονησία τους. Ισχύς του κινηματογραφιστή που μπορεί να κατευθύνει την επίκληση των αισθήσεων. Στην τακτική της ταχύτητας, του θορύβου, αντιπαραθέστε την τακτική της βραδύτητας, της σιωπής.

[…] Το αυτί είναι πολύ πιο δημιουργικό από το μάτι. Το μάτι τεμπελιάζει, το αυτί, αντιθέτως, επινοεί. Οπωσδήποτε, «τείνει πολύ πιο ευήκοον ους», ενώ το μάτι αρκείται να προσλαμβάνει  ̶  εκτός από τις εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν επινοεί, αλλά τότε η επινόηση είναι έργο της φαντασίας. Η αίσθηση της ακοής είναι πολύ πιο πυκνή και έχει μεγάλη παραστατική δύναμη.

 

«Τι να πούμε για όσα κάνουμε με τα χέρια; Παρακαλούμε, υποσχόμαστε , καλούμε, αποπέμπουμε , απειλούμε, προσευχόμαστε, ικετεύουμε, αρνιόμαστε, αποποιούμαστε, ρωτάμε, θαυμάζουμε, λογαριάζουμε,  εξομολογούμε,  μετανοούμε, φοβούμαστε, αισχυνόμαστε,  αμφιβάλλουμε,    διδάσκουμε,  διοικούμε, προτρέπουμε , ενθαρρύνουμε, ορκιζόμαστε, μαρτυρούμε, κατηγορούμε, καταδικάζουμε, συγχωρούμε, βρίζουμε , περιφρονούμε,  προκαλούμε, εξοργίζουμε, κολακεύουμε, χειροκροτούμε, ευλογούμε, ταπεινώνουμε, ειρωνευόμαστε, συμβιβάζουμε,  συνιστούμε, εγκωμιάζουμε, γιορτάζουμε, διασκεδάζουμε, συμπονούμε,   θλίβουμε, απελπίζουμε, απελπιζόμαστε, εκπλήσσουμε, ανακράζουμε , αποσιωπούμε· και τί δεν κάνουμε;  με τέτοια  ποικιλία και πολλαπλότητα σα να συναγωνίζονται τη γλώσσα.»

ΜΙΣΕΛ ΝΤΕ ΜΟΝΤΕΝΙ, Δοκίμια, Βιβλίο Δεύτερο, Κεφάλαιο ΧΧΙ, Απολογία του Ρεμόν Σεμπόν

 

 Ρομπέρ Μπρεσόν (1901-1999)

Φιλμογραφία

1939 Τα δημόσια πράγματα(Σενάριo: Ρομπέρ Μπρεσόν- δεν σώζεται κόπια)

1943 Οι άγγελοι της αμαρτίας (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν, Διάλογοι: Ζαν Ζιροντού)

1944-1945 Οι κυρίες του Δάσους της Βουλόνης (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν από ένα απόσπασμα του «Ζακ ο μοιρολάτρης» του Ντιντερό, Διάλογοι: Ζαν Κοκτό)

1950 Το ημερολόγιο ενός εφημέριου (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από το μυθιστόρημα του Ζορζ Μπερνανός)

1956 Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε (Σενάριο κα διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από την αφήγηση του ταγματάρχη Αντρέ Ντεβινί)

1959 Ο πορτοφολάς (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1961-1962 η δίκη της Ζαν ντ’ Αρκ (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1965-1966 Στην τύχη Μπαλταζάρ (Au hazard Balthazar) (Σενάριο και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1966-1967 Μουσέτ (Mouchette)(Σενάριο, προσαρμογή και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από το Nouvelle histoire de Mouchette του Ζορζ Μπερνανός)

1968-1969 Γλυκιά γυναίκα (ελληνικός τίτλος: Το δράμα μιας όμορφης, Une femme douce) (Σενάριο, προσαρμογή και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από τη νουβέλα του Ντοστογέφσκι «Μια τρυφερή ψυχή»)

1970-1971 Τέσσερις νύχτες ενός ονειροπόλου (Quatre nuits d’ un rêveur) (Σενάριο, προσαρμογή και διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν, από τη νουβέλα του Ντοστογέφσκι «Λευκές νύχτες»)

1973-1974 Ο Λανσελότος της λίμνης (Διάλογοι: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1977 Ο διάβολος πιθανώς (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν)

1982 Το χρήμα (Σενάριο: Ρομπέρ Μπρεσόν, από το διήγημα «Το πλαστό νόμισμα» του Τολστόι)

“Κάρλες Πουτζδεμόν”: Αν είναι δυνατόν!!

Καμία λέξη ή φράση δεν πρέπει να είναι διφορούμενη.*

 

1

Σκυλίσια σύγχρονη εποχή

 

Δεν πρέπει οι σκύλοι να επισκέπτονται τα πάρκα

χωρίς να συνοδεύονται από τα αφεντικά τους

αποβραδίς και τα πρωινά γίνεται κάθε μέρα

ο σκυλίσιος περίπατος στον αστικό τον κήπο

κι αν νιώσουνε συμπάθεια τα σκυλιά

σταματούν και μυρίζουν το’ να τ’ άλλο

 

ο κύριός τους και η κυρία τους

σταματούνε κι αυτοί αλλά δεν μυρίζονται

δεν έχουν κέφι για κουβέντα

ψάχνουν απεγνωσμένα λέξεις και σκαρφίζονται

φράσεις με θέματα σκυλίσια

 

κι ας μη φυλάγουν πια τ’ αφεντικά οι σκύλοι

αλλά τ’ αφεντικά τους τα σκυλιά

 

Τέλος πάντων όταν συναντιούνται

μονάχα οι σκύλοι το γλεντούν και δεν σκυλοβαριούνται

 

Ντάλιμπορ Πέζεκ, Ακολουθώντας τη συνταγή, Σκυλίσια σύγχρονη εποχή. Μετάφραση από το τσέχικο πρωτότυπο: Κάρολος Τσίζεκ – Μαρία Καραγιάννη

 

2

Κατοικίδια

 

Τα κατοικίδια είναι ευπρόσδεκτα σε όλους τους εξωτερικούς χώρους του ΚΠΙΣΝ εκτός από κτλ. κτλ. Θα πρέπει πάντοτε να συνοδεύονται από τον κηδεμόνα τους με λουρί, ο οποίος οφείλει να μεριμνά για την καθαριότητα του χώρου.

(Από τις «Γενικές πληροφορίες» της Διεύθυνσης  του ΚΠΙΣΝ προς τους επισκέπτες των εγκαταστάσεων)

 

3

Από τα Πρακτικά Συνελεύσεως ενός  Δημοτικού Συμβουλίου*:

 

Ο Δημοτικός Σύμβουλος  Τράφορντ αντιτάχθηκε στην ακόλουθη  ανακοίνωση που προτάθηκε να μπει στην είσοδο του Πάρκου Σάουθ:  «Απαγορεύεται η είσοδος των σκύλων σε αυτό το Πάρκο, αν δεν φέρουν περιλαίμιο με ιμάντα». Επεσήμανε  πως αυτή η εντολή δεν θα εμπόδιζε τον κάτοχο κατοικίδιων να  ελευθερώσει τους σκύλους, ή το σκύλο του, από το λουρί μετά την ασφαλή τους είσοδο  στο Πάρκο.

Ο Πρόεδρος (Συνταγματάρχης Βάιν): Ποια εναλλακτική διατύπωση θα προτείνατε, Σύμβουλε;

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: «Απαγορεύεται εντός αυτού του Πάρκου η κυκλοφορία σε σκύλους που δεν φέρουν  περιλαίμιο με ιμάντα».

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ: Κύριε Πρόεδρε, ενίσταμαι. Η εντολή οφείλει να απευθύνεται στους κατόχους  των σκύλων και όχι στους σκύλους.

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Ορθή η υπόδειξη.  Πολύ καλά λοιπόν: «Απαγορεύεται στους κατόχους σκύλους να κυκλοφορούν εντός αυτού του Πάρκου, εφόσον δεν οδηγούν σκύλους με λουρί».

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ: Κύριε Πρόεδρε, ενίσταμαι. Αυστηρώς ειπείν, αυτό θα με εμπόδιζε ως κάτοχο σκύλου να τον αφήσω στον πίσω κήπο του σπιτιού μου και να κάνω έναν περίπατο με την κυρία Χογκ στο Πάρκο.

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Κύριε Πρόεδρε, προτείνω να ζητηθεί από τον τυπολάτρη φίλο μας  να επαναδιατυπώσει ο ίδιος την ανακοίνωση.

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ: Κύριε Πρόεδρε, εφόσον ο σύμβουλος Τράφορντ θεωρεί ιδιαζόντως δυσχερή την βελτίωση της πρωτοτύπου διατυπώσεώς μου, δέχομαι.  «Εις ουδένα επιτρέπεται να κυκλοφορεί εντός αυτού του Πάρκου, εάν ο σκύλος του δεν φέρει περιλαίμιο με ιμάντα».

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Κύριε πρόεδρε, ενίσταμαι. Ακριβώς ειπείν,  η ανακοίνωση αυτή θα με εμπόδιζε εμένα, που δεν είμαι κάτοχος σκύλου, να κάνω τον περίπατό μου εντός του Πάρκου, αν δεν αποκτήσω προηγουμένως σκύλο.

Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ (με κάποια έξαψη) : Πολύ απλά, λοιπόν: «Οι σκύλοι να συνοδεύονται σε αυτό το Πάρκο».

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: Κύριε Πρόεδρε, ενίσταμαι : αυτό θα εκληφθεί ως γενική προτροπή προς τους Δημότες να οδηγήσουν τους σκύλους τους στο Πάρκο.

Ο Δημοτικός Σύμβουλος Χογκ παρενέβαλε μια παρατήρηση για την οποία ανεκλήθη στην τάξη· αφού την ανακάλεσε, εδόθη εντολή να διαγραφεί η παρατήρηση από τα Πρακτικά.

Ο Πρόεδρος: Σύμβουλε Τράφορντ, ο Σύμβουλος Χογκ έχει κάνει τρεις απόπειρες· εσείς μόνο δύο…

Δημοτικός Σύμβουλος Τράφορντ: «Όλοι οι σκύλοι οφείλουν να φέρουν λουριά με ιμάντα εντός αυτού του Πάρκου».

Ο Πρόεδρος: Βλέπω τον Σύμβουλο Χογκ να ετοιμάζεται να εγείρει δικαίως άλλη μια ένσταση. Ας μου επιτραπεί να τον προλάβω με μια ακόμη τροποποίηση: «Όλοι οι σκύλοι εντός αυτού του Πάρκου να σύρονται από το λουρί».

Το προσχέδιο αυτό ετέθη σε ψηφοφορία και εγκρίθηκε ομόφωνα, με δυο αποχές.

 

*Ρόμπερτ Γκρέιβς, Ο αναγνώστης πίσω από την πλάτη μας [=Ο ενδελεχής λαθραναγνώστης], Αρχές της εκφραστικής σαφήνειας.Ένατη αρχή.)