Author: Ψιλικατζού

Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος. Κουβέντες όπως αυτή του Καζαντζάκη βολτάρουν χρόνια τώρα αγκαλιά με Αϊνστάιν και Βολταίρους άμα λάχει, από τοίχο σε τοίχο πικραμένων και χωρισμένων μέχρι γιαλαντζί ποπολάρων και λοιπών βαριεστημένων.

Δεν υπάρχει σοφία που να μην μπορεί να επικαλεστεί ο καθένας για οτιδήποτε μα οτιδήποτε θέλει να δικαιώσει. Δεν υπάρχει ποίημα, τραγούδι, βιβλίο ή όνομα που να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε για να βγάλει εντελώς οποιοδήποτε συμπέρασμα. Δεν υπάρχει στεγανό, ιερό και όσιό σου που να μην σε κοιτά πια λυπημένο μέσα από ροζ σουφρωμένους σελφότοιχους δίπλα σε μυς ή μπούτια στολισμένα με γάτες. Δεν υπάρχει στεγανό να μην σε ταρακουνά απεγνωσμένο μπας και το σώσεις.

Δύο πράγματα είναι άπειρα: το θράσος και η μαλακία που μας δέρνει. Και αντίθετα με τον Αϊνστάιν είμαι πολύ σίγουρη και για τα δύο. Να μου το θυμηθείτε, θα την πληρώσουμε αυτή την αποκαθήλωση, θα μας εκδικηθούν όλα αυτά τα ασύλληπτα που τα ξεσηκώνουμε κάθε λίγο για να κάνουν τους καυγάδες μας. Που τα ντυνόμαστε για φίλτρα, τα τεμαχίζουμε ανάλογα την περίσταση, που δεν ξέρουμε μα κυρίως δεν θέλουμε να μάθουμε γιατί γράφτηκαν, μαζί με τι άλλο γράφτηκαν και ποια τα πλαίσια της εποχής τους. Όχι, δεν θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να λες αυτά που είπαν εκείνοι. Άντε μέχρι like και πολύ σου είναι.

Μάλλον έφτασε πάλι ο καιρός που το timeline, αυτός ο μικρόκοσμος που θεωρώ κόσμο -και πραγματικότητα- χωρίζεται αργά αλλά σταθερά και πάλι σε δύο στρατόπεδα: #metonkyriako και #metonalexi. Κάποιοι νομίζουν την πάλεψαν επαναφέροντας το timeline τους στο default aka Ακτινοβολώ Θετική Ενέργεια και μπλοκάροντας κάθε διαφορετική άποψη, ενώ άλλοι γυαλίζουν το κάρμα τους με μπηχτές (πλέον αμένσιοτα). Οι ντιπ άφραγκοι όπως πάντα, ξεκατινιάζονται στα ίσα. Σε κάθε περίπτωση, ξέρεις πριν ρολάρεις το ποντίκι ποιος θα κράξει τι και τη θέση που θα πάρει ο καθένας για οτιδήποτε μονοπωλήσει τη μέρα. Και θα ήταν τρομακτικά βαρετό όλο αυτό αν δεν ήταν τόσο σοκαριστικό που καταντά εθισμός όπως κάτι γαμάτα λινκ που σου γράφουν πάντα με κεφαλαία ΠΡΟΣΟΧΗ και ΘΑ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ και ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΡΙΚΗΣ και ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ και που εννοείται ότι θα ανοίξεις να κοιτάξεις. Ξέρεις όμως ότι κανείς δεν θα αλλάξει άποψη για τον υποψήφιό του διότι για την πλειοψηφία δεν πρόκειται για ψύχραιμη, λογική επιλογή. Πρόκειται για συναίσθημα. Κι όσο πιο κρίση τόσο πιο συναίσθημα αλλιώς δεν θα μας υπαγόρευαν τσιτάτα (πλέον hashtags) τύπου με τον Κυριάκο. Θα είχαν απλά ένα Ψηφίζω ΝΔ ή το όνομα του εκάστοτε υποψόφιου και θα αρκούσε. Απορώ δε γιατί δεν έγινε Αγαπάω Κυριάκο ή Ερωτεύτηκα Αλέξη να τελειώνουμε.

Πάραυτα, η ένστασή μου δεν είναι το μάρκετινγκ των μηνυμάτων. Η ένστασή μου είναι ότι ακριβώς επειδή η επιλογή υποψηφίου είναι συναισθηματική, το ίδιο συναισθηματική είναι και η αντίδραση σε όσους δεν συμφωνούμε κι έτσι γινόμαστε κώλος κάθε τετραετία. Λες ρε παιδί μου το κοντό σου για τον έναν ή τον άλλον και η αντίδραση δεν είναι επιχειρήματα και γεγονότα, είναι κράξιμο, είναι πόνος, είναι απογοήτευση, είναι “ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΡΕ;” κι εσύ δε θες άλλο να απομονώνεσαι ή να πληγώνεις έτσι κόσμο μόνο και μόνο επειδή αρνείσαι να ψηφίσεις τη μάν…. τον έρωτά του και μετά έχεις τύψεις, σε ρίχνουνε, τους ψηφίζεις, πανηγυρίζετε όλοι_μαζί_ ξανά_αδερφωμένοι και είδατε που φτάσαμε τώρα.

Ε, είπα να το προλάβω αυτή τη φορά αλλά δεν έχω λύση. Πραγματικά δεν έχω καμία λύση. Δεν θέλω να πληγώνω κόσμο αλλά είναι και που δεν έχει άλλο πάτο – βασικά έχει, πάντα έχει, αλλά σοβαρά θέλεις να το πιάσουμε αυτό τώρα; Κι αφού δεν έχω λύση που λες, είπα απλά να το πω γιατί είναι σαν να βρίσκομαι τρία εκατοστά από ατσάλινο τοίχο στον οποίο σκάω όπου να ‘ναι με ταχύτητες φωτός και έτσι όπως περνάει η ζωή μπροστά από τα μάτια μου, –  αυτά τα τελευταία δευτερολεπτάκια, τα εντελώς δικά μου δηλαδή, που σόρι αλλά θέλω να τα περάσω νιρβανιάζοντας έστω χωρίς ποπκόρν και κοκακόλες – έχω τους σπάμερ και μου φλασάρουν διαφημίσεις τις φάτσες τους. SKIP λοιπόν. Με μπλε και πράσινους κόκκους και βασικά #mekanenan.