Author: Πετεφρής

Παραθέτω τον πίνακα του Ορατίου Τζεντιλέσκι με τον ξεθεωμένο Λωτ και τις εξημμένες κόρες του, καθώς ταιριάζουν γάντι με τη συλλογιστική μου.

Η παραβολή απεικονίζει τον Δένδια μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Κέντρου, ενώ η απούσα γυναίκα του Λωτ, ήδη στήλη άλατος, εκφράζει τον «πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη». Ως προείπεν εξάλλου ο γλυκύς Ιησούς, «εάν το άλας μωρανθεί, εν τίνι αλισθήσεται;»

Ήρεμα. Δεν έχω καμιά εσωτερική πληροφόρηση να σας ξαφνιάσει. Απλώς συνέβη ένα ισχαιμικό πολιτικό επεισόδιο, που με ψύλλιασε. Αρχίζω με μια κλασική παράθεση:

1. Ο Δένδιας αντιδρά έντονα στον κοινό απολογισμό του με τον Τσαβούσογλου, όταν ο τελευταίος αναφέρει κάτι για Τουρκική και όχι Μουσουλμανική μειονότητα στην Ελλάδα.
2. Ακολουθεί σύστριγγλο. Ο Δένδιας σπεύδει να δηλώσει πως για ό,τι έπραξε, είχε ενημερωθεί ο πρωθυπουργός.
3. Ο Δένδιας δεν χασομεράει με Ισθμό της Κορίνθου και άλλα αφοπλιστικά και χαλαρά. Έχει δουλειά στην τετραμερή της Κύπρου, έχει ταξίδι στην Σαουδία μόλις τελειώσει με την Λιβύη, είτα, ως ο Καίσαρ εν Αιγύπτω, τέτοια πολλά.
4. Η ελληνική κοινή γνώμη, παρά μερικές γκρίνιες που δεν αφορούν τον Δένδια, άκουσε για πρώτη φορά από τον καιρό του φαίηκ «βυθίσατε το Χόρα» ότι Έλλην επίσημος, στην φωλεά του Κούκκου, καρσί στην Κόκκινη Μηλιά, τα έσουρε χαμογελαστά στον Μεβλούτη, που πάνιασε αρκούντως.
5. Αν υπήρχε δημοψήφισμα ποιον ηγέτη προτιμούν, έστω προσωρινά, οι Έλληνες, την εβδομάδα που πέρασε ο Δένδιας θα σάρωνε.
6. Ο Δένδιας, όσο ήταν μπορετό, άφησε να διαρρεύσει και μετά το δήλωσε πως η συμβολή του στην μεταστροφή του διπλωματικού ύφους που έφερε κύμα χαράς στους Έλληνες ήταν απλώς εκτελεστική, καθ΄όσον το πρόγραμμά του, κι αυτά που είπε και θα πεί ήταν έργο «του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη». Δεν θυμάμαι πόσες φορές το είπε. Πολλές πάντως. Ίσως επειδή ο πρωθυπουργός σκάνιασε και δάκρυσε από ζόρισμα; Ίσως επειδή ο Δένδιας, που γνωρίζω από την παραμονή μου στην Κέρκυρα πως είχε εγκάρδιες σχέσεις με τον Αντώνη Σαμαρά και τον έβριζε, όχι με το γάντι, ο συνάδελφός του Γεωργιάδης, ήταν εγκρατής των μεθόδων του μητσοτακέικου ως γεννήτορος τρικλοποδιών;
7. Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα αιφνιδιάστηκε, ιδίως η Γεννηματά που άλλαξε το χρώμα του προσώπου της από Κιναλί σε αμηχανί, διότι η λέξη «Δένδιας» τσουπώθηκε στον κατάλογο των γουαναμπή δελφίνων και εγκρίθηκε από τον κεντρώο χώρο.
8. Ο «πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης» θα αποκτήσει έντονο πονοκέφαλο στο άμεσο μέλλον. Αν έχω δίκιο πως ο υπερατλαντικός παράγοντας, τώρα που ο Μπάιντεν ανέκρουσε πρύμναν με σαχλαμάρες μέτρα εναντίον του Πούτιν, υπαγόρευσε στην Ελλάδα την έκπληξη Δένδια, κι ενώ η Ευρώπη, ένας ασταθής πλέον παράγοντας στην Μεσόγειο, πονοκεφάλιασε που οι Έλληνες αυθαδίασαν ενώπιον του Σουλτάν μερεμέτ, ως εύπιστη κυρία, έρριξε το βάρος της εκδήλωσης Δένδια στον «πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη» διότι αδυνατεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχερα.
9. Βέβαια, η «τόλμη Δένδια» είναι προσωρινή και η Φαμίλια θα αρχίσει να ξεθάβει σκελετούς από παλιές ντουλάπες, όμως αν ο ίδιος έχει πρωθυπουργικές φιλοδοξίες, πρέπει να τις ξαμολύσει αμέσως ή να σιωπήσει αιδημόνως. Η λύση Δένδια λύει αυτομάτως τις τεχνικές του «πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη», ανεβάζει τις μετοχές των μετριοπαθών Συριζαίων τύπου Ξανθού, και (αυτό το γράφω με χαιρεκακία) η Ντόρα συγκαλεί, όπως οι Φράγκισες αρχόντισσες, «κουμούνιο των κυράδων» όπως μετά την μάχη της Πελαγονίας.

Ανασχηματισμός, κατεδάφιση της κυβερνητικής ιεραρχίας, χτύπημα της ηγετικής πυραμίδας με ξύλινο σφυρί, επείγουσα απόλυση παντός εκβιαστή φιρφιρίκου, ώστε η κυβέρνηση, εν όψει κοινωνικής ανταρσίας, να έχει τα φόντα να επιβιώσει έως την Πεντηκοστή.

Ο ιερός βράχος των Αθηνών, η Ακρόπολη του αρχαίου άστεος, καλύπτεται από κτίσματα, ήδη από την κλασική αρχαιότητα. Σωφρονέστερο θα ήταν να μιλάμε για ιερά μπάζα ή κρημνίσματα.

Υπήρξαν συμφορές που εξανέμισαν πολλά ιερά και μη κτίσματα, με σχετικά πρόσφατη την ανασκαφική συμφορά που έπληξε το ύψωμα στα χρόνια μετά την Ανεξαρτησία. Τότε και αφού ο λόφος γλύτωσε την μοίρα να καταστεί ανάκτορο του Όθωνα, δέχτηκε την παρέμβαση αρχαιολόγων ή «αρχαιολόγων» που ερεύνησαν τα χώματα πέριξ των μνημείων, φτάνοντας στον αυθεντικό βράχο, κάπου 15 μέτρα κάτω από τον σημερινό περίπατο.

Για να κυκλώσω το ζήτημα ψύχραιμα, υπάρχουν τουλάχιστον τρεις απεικονίσεις του οχυρωμένου λόφου, όλες του 19ου αιώνα, όπου στα πλευρά του τείχους έχουν κολλήσει ως ημίτομα χωμάτινων κώνων, τα μπάζα από ανασκαφές που διενεργήθηκαν κατά καιρούς. Παραθέτω τις δύο διδακτικά, ως σχόλια του κειμένου αυτού.

 

 

 

Μια πρόσφατη, ζωηρούτσικη, συζήτηση για την υποστήριξη ή όχι διαδρόμων από αρχαιολογικό τσιμέντο, έδινε την εντύπωση πως πέριξ του Παρθενώνος υπήρχε βράχος, σαφώς «ιερός», επομένως ανεφύοντο ελάχιστες εναλλακτικές λύσεις στην διάστρωση πεζοδρόμων, αφού εάν εθιγγάνοντο ανωστρώσεις της πολιτιστικής κληρονομιάς, η αυθεντικότητα των μνημείων που σώζονται θα δέχονταν πλήγμα κατά κόρρης, ανεπίτρεπτο. Άρα ορθώς αντιμετωπίστηκε ευμενώς η διάστρωση ειδικού τσιμέντου που μοιάζει με παχύ στρώμα μπεσαμέλ επί βράχου λειτουργούντος ως παστίτσιο.

Ώσπου έρριξα κλεφτές ματιές στην περίοδο των ανασκαφών περιόδου 1880 και εφεξής. Εκθέτω δε την πιο χαρακτηριστική φωτογραφία, όπου υπάρχει και ανθρώπινη κλίμακα. Ευρύτατο σκάμμα, μεγάλου βάθους, από πατημένο χώμα. Αυτό κυκλώνει κατά το όλον ή κατά μέρος τον Παρθενώνα και δεν υπάρχει κανένας βράχος γύρωθεν, καθώς προηγηθέντες ναοί και τείχη υφέρπουν έως τον αληθή βράχο του λόφου. Έμμεση απόδειξη της κύκλωσης του ναού από χώμα, οι σπόνδυλοι κιόνων που προέρχονται από το μνημείο και δεν μετακινήθηκαν στην ανασκαφή. Οι ανασκαφές διεύρυναν το όρυγμα των επαλλήλων κατασκευών. Υποθέτω επίσης πως τα εκατοντάδες μαρμάρινα και πώρινα κομμάτια, τα διεσπαρμένα στην επιφάνεια της Ακρόπολης, εν μέρει οφείλονται στις προ 150 ετών ανασκαφές: έρριπταν τα χώματα έξω του τείχους και οι αρχαιολόγοι εκράτουν τα μάρμαρα στην επιφάνεια. Ίσως.

Επομένως, η αγωνία του ηγεμόνος των δράσεων μήπως και η ύπαρξη βράχων στη θέση ενός περιπάτου θα ήταν φαρμάκι ακριβή και θα έχρηζε ειδικής πανάκριβης διαχείρισης, σκοντάφτει στην πραγματικότητα ενός εδάφους όπου τα αμαξίδια  θα βαίνουν καλώς και αδιατάρακτα ακόμη και με παντελή, άκουσον άκουσον, έλλειψη αρχαιολογικού τσιμέντου.

Υστερογράφως αναφέρω «αμαξίδια» διότι απετέλεσαν το κύριο επιχείρημα ινατί πρέπει να αποκλειστεί η «λύσις διαστρώσεως Πικιώνη», ως σαφώς ντεμοντέ, αλλά και διότι θα κινείται ενοχλούμενος ο ΑΜΕΑ καθώς η πλακόστρωση Πικιώνη έχει διακριτούς αρμούς. Αλλά ο μακάριος έχει χρόνους πολλούς αποθαμένος και υπάρχουν πλέον μέθοδοι ένωσης αρμών χωρίς κονιάματα, όπως μας εδίδαξαν έξυπνοι τόρμοι και τα ραμποτέ ή περαστά δάπεδα.

Ήτον 1971 και έβοσκα σε χάρτες επιτελικούς, αμή και κάτι αμερικάνικους σε θερμικά φωτοαντίγραφα 1 προς 20.000, καλύτερους δεν είχα. Και σε μία κατάνυξη, λέω στον Σταμάτη αν είναι να επιχειρήσουμε μια Εγνατία την εντός των ελληνικών συνόρων και είπε «ναι» αλλά όχι με τα πόδια πλεον — το 1970 είχαμε θερίσει τη Μυγδονία έως έξω στα Βρασνά, ο κόπος πολύς, η δουλειά ολίγη.

Πήγα στον Μπούρα και έγραψε σημείωμα για τον δρόμο — τότε όταν ήσο υπαίθριος σε ψάχνανε. Είπαμε για μέσον και μόνον ο Θανάσης είχε μοτοσικλέτα, μια πενταμισάρα Μπεεμβαί και ήταν πρόθυμος για βόλτες επειδή μιλούσαμε τα βράδια για αποκρυφιστικά και μυήσεις και τρίτο οφθαλμό. Αλλά η μηχανή χωρούσε δύο και ο Θανάσης φρόντισε και νοίκιασε μια σιδερένια γαλάζια ψαροκασέλα και έβαλε έναν άξονα και είχαμε καλάθι.

Χώρισα το ταξίδι σε δυτικό και ανατολικό. Φύγαμε ένα Σάββατο Ιούλιο μήνα και βάσει προεργασίας, βαρέσαμε δυό γεφυρόπουλα ψηλότερα από τον δημόσιο δρόμο, στην Καλλίπολη. Το πλακόστρωτο της Εγνατίας, πλάτος 3.2 και αποτυπώθηκαν τα γεφύρια και η χάραξη του δρόμου. Έπειτα κατεβήκαμε παλαιόκαστρο Αραβησσού, μάλλον μία αλλαγή ίππων, μετρήσαμε τη μεγάλη γέφυρα στο Ριζάρι και πάνω που μπήκαμε Σελάνιτζα, πέσαμε σε ατσίγγανους συγκινημένοι, διότι στην αγωγή μας, μπορεί και να ήτουνε υπόλοιπα από τους Σερμησιάνους του Μαύρου, του έτους 680 μΧ. Και φωτογραφηθήκαμε ευτυχείς.

Είτα περάσαμε την Έδεσσα και άνοιξα τη δημοσίευση του Edson για την Εγνατία στη Βεγορίτιδα και κάναμε μπάνιο στη λίμνη, σε μία πλαζ που ήφτιαξαν κάτω από το Μανιάκι. Κοιμηθήκαμε άστρωτοι αφού βουτήξαμε στο πήλινο νερό. Ο ύπνος ήταν αργός, επειδή μιλούσαμε για μία χοάνη που ήθελε μύηση για να την υπερκεράσεις και ένας ένας χαθήκαμε σε κουβέντες στυλ Μαχαρίσι και ξερωγώ Νεπάλ και Μπουτάν.

Πριχού να μπούμε στον γύρο της λίμνης, είπαμε να ξεκρεμάσουμε από τον χάρτη τρια κρεμαστά χωριά, Ζέρβη, Παναγίτσα, Άγιο Αθανάσιο και ανεβήκαμε εκεί μετρώντας εκκλησάκια και καλυβάκια με σημειώσεις.

Κατεβαίνοντας μας σταμάτησε ένα τζιπ και ήταν τα ΤΕΑ. Μας πήραν τα χαρτιά που σχεδιάζαμε, δείξαμε το χαρτί του Μπούρα, το αγνόησαν, μας πήραν τις ταυτότητες και πρόσταξαν να τους ακολουθήσουμε στην Άρνισσα που ήταν η έδρα τους. Περιμέναμε τον διοικητή που ήταν εκτός, καθισμένοι στο άδειο γραφείο του, με τις ταυτότητές μας επάνω εκεί.

Πέρασαν ώρες και ξέσπασε μια ταραχή. Ο διοικητής που τον έλεγαν Θεοδωρίδη είχε δυστύχημα στον δρόμο της επιστροφής και πήγαινε νοσοκομείο. Κοιταζόμαστε, αρπάμε τις ταυτότητες και φεύγουμε έως τη νότια μύτη κατέναντι Βεγόρας, αλλά αποδίδαμε το δυστύχημα σε κάποια δικιά μας παράλειψη, μαγεία ή μαλακία και είπαμε να διακόψουμε την περιοδεία.

Επιστρέφοντας σαν τον άνεμο πιάνει τον καιρό ένα ανεμογκάστρι, ένας σίφωνας, μια βρόχα δυνατή και είπα πως δεν τη βγάζουμε καθαρή και καθαροί, ας πάμε Αγροσυκιά στον θείο μου, να κοιμηθούμε σε ένα ημιτελές σπιτούδι των γονιών μου. Έτσι κι έγινε.

Ο Σταμάτης διασκέδαζε, διότι ήταν αραχτός στην ψαροκασέλα και του ήρθε σαν μπανιέρα. Η βροχή χαμήλωσε στο Μηδέν, στα μάρμαρα του Κοτσίνη και φτάνουμε διάβροχοι και μούτσατσα στην πλατεία της Αγροσυκιάς.

Αντικρύσαμε το γνωστό σκηνικό με τους γέροντες του χωριού αραχτούς στο καφενείο του Γιαννίκα που είχε παντρευτεί την πρωτοξαδέλφη μου, την Σόνια. Μας διηγήθηκαν αργότερα πως ο θείος μου ο Γιάννης, δεν με αναγνώρισε, μας πήρε για χόμπος και αλήτες χιπαριό και είπε ψυχρά: «του σκύλ΄τα παιδία, πατέρα κ΄εχνε;» Τονε σκουντάει ο Λίτσος και του λέγει: «τη Φέτια ο παιδάντς είναι, σίμωσον» και ο Μπαρμπαγιάννης σηκωνεται, με προσφωνεί εγκαρδίως, πηγαίνουμε στο σπιτικό του κυνηγήσαμε και σφάξαμε ένα κουνέλι, το μαγείρεψε η θεία Άννα και ξεκουραστήκαμε.

Στην ανατολική περιοδεία ήταν όλα αληθινά και αξέχαστα και τον Αύγουστο χωρίσαμε, ο καθένας στην πατρίδα του. Εγώ βρήκα δουλειά, στα σχέδια για το στάδιο του Ηρακλή στη Μίκρα κατόπιν συστάσεων του κουμπάρου μου, ήμουν ήδη παντρεμένος, και άρχισα να ξεστραβώνομαι.

Επί μήνες σας είχα ειδοποιήσει για έναν «ζωντανό» δρόμο εισόδου στην Ελλάδα  από Τουρκία, μέσω Βουλγαρίας, και δη μέσω των χωριών του Κίρτζαλη που ήταν υπέρ του Οθωμανισμού από ιδρύσεως της Βουλγαρίας και δη με δημοψήφισμα από τον προπερασμένον αιώνα. Ως πότε θα «βρέχει» λαθραίους απο τις διαβάσεις της Ροδόπης;

Ασφαλώς ο Δένδιας, περιμένοντας να τηρηθεί η ιδιότυπη νηστεία του Ραμαζανιού, είχε τις εντολές του απέναντι σε ενδεχόμενο καρφάκι του Τσαβούσογλου. Μόνο που σφάλλει όποιος εκτιμά πως ο υπουργός Εξωτερικών εξερράγη και τα έσουρε στον Τούρκο ομόλογό του.

Η όλη διαδικασία μου θύμισε την γνωστή «ομολογιακή» τακτική των πρώτων χριστιανών μπροστά σε ρωμαίο Έπαρχο που είχε κι αυτός τις εντολές του. Μόνο που δεν πιστεύω ότι καινοτόμησε. Ανάμεσα στο χρόνο που απαιτήθηκε ώστε να κλειδώσει το ραντεβού της Πέμπτης και στην πρόσφατη υπερπτήση, εκτιμώ πως όχι ο Δένδιας, αλλά υψηλά ιστάμενος Έλλην παράγων, φρόντισε, ίσως μέσω Πάιατ ή άλλης υπερατλαντικής πηγής, να προσεγγίσει αρμοδίως το περιβάλλον του Μπάιντεν, και, αν όχι να ζητήσει οδηγίες, τουλάχιστον να πάρει μια γνώμη, βρε αδελφέ, εάν ο υπουργός εξωτερικών κινηθεί με ελευθεριότητα, αυτό θα είναι αποδεκτό από την Σύμμαχό μας, που είναι και σύμμαχος του γείτονα. Άρωμα του Οβάλ γραφείου επικρατούσε στην κοινή παρουσία.

Στόχος δεν ήταν να επισημανθεί πως οι Έλληνες έσκασαν και βαρέθηκαν από την τουρκική τακτική, αλλά εκτός από μια γενική και αόριστη ευαρέσκεια του γενικού πληθυσμού, υπάρχει και κάτι άλλο: η δυσφορία έναντι της νεοοθωμανικής τακτικής, απέκτησε μια διασυμμαχική υποστήριξη. Όχι της Ευρώπης (αυτηνής τα γρανάζια απλώς τρίζουν) αλλά της Αμερικής που όσο δυνατή και να αισθάνεται, ενόψει μελλοντικής προσάρτησης του Ντόνετσκ στην ρώσικη ορχήστρα, πως έχει ανάγκη και την παραμικρότερη δήλωση κριτικής έναντι κάτι παράξενων συμμάχων.

Ας θεωρηθεί λοιπόν η πρωτοβουλία Δένδια, που πολύ την γλέντησα, ως εμβόλιο έναντι της ζαρωμένης αντίδρασης που με το ζόρι ασκούμε από τον καιρό του «Χόρα» και των Ιμίων, ως μία ασφαλέστατη και μη επικίνδυνη δήλωση προσχώρησης στην διαφαινόμενη αντιρωσική λίγκα που σχηματίζεται αργά εν όψει ενός «μεθαύριο». (Το «αύριο», ήτοι η προσάρτηση των ρώσικων πληθυσμών που κατοικούν την ανατολική Ουκρανία, κάποια στιγμή, θα συμβεί).

Είναι τέτοια και τόση η πύκνωση των τηλεοπτικών διαφημίσεων (ήτοι πλουτίζουν οι μεσάζοντες μεσεμπόροι) ώστε εμφανίστηκε το ίδιο τραγούδι σε διαφήμιση μπίρας και μακαρονιών. Με το καλό να τριτώσει το φαινόμενο με μουσικό χάλι κυβερνητικής παρουσίασης.

Η ανεπάρκεια μερικών υπουργών, σπάζει κάκαλα. Το πολυσχιδές, πολυγλωσσικό, φανταιζί, κάκιστο συναπάντημα των ακυβέρνητων αρμοδίων που ονειρεύονται πως μετά το Πάσχα θα γεμίσουμε τον νεοελληνικο πίνακα με ευειδείς, ευπίστους και πειθαρχικούς Βαλκανίους, που θα διαθέτουν τα νόμιμα έγγραφα, είναι μια φρεναπάτη με την οποία πρέπει να ασχοληθούν οι θεράποντες ιατροί στο Λεμπέτι. Την ώρα που μιλάμε, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Μακεντόνκι και άλλαι φυλαί, οργανώνουν στα πεδία των νταλικιέρηδων hot spots με κέντρο ένα σκανερ κι ένα φωτοτυπικό, παράγοντας, έναντι ολίγων λέβα, ή λέκ ή ξερωγώ, επαρκή κλειδιά για την πόρτα του παραδείσου τους. Διότι «όπου ανθούν πολλοί υπουργάρες που πιάνουν στασίδι στα κανάλια, όχι μόνον αργεί να ξημερώσει, αλλά κυριαρχεί νύξ αξημέρωτη και κουκουβαγάτος».

Η ανεπάρκεια μερικών υπουργών, σπάζει κάκαλα. Το πολυσχιδές, πολυγλωσσικό, φανταιζί, κάκιστο συναπάντημα των ακυβέρνητων αρμοδίων που ονειρεύονται πως μετά το Πάσχα θα γεμίσουμε τον νεοελληνικο πίνακα με ευειδείς, ευπίστους και πειθαρχικούς Βαλκανίους, που θα διαθέτουν τα νόμιμα έγγραφα, είναι μια φρεναπάτη με την οποία πρέπει να ασχοληθούν οι θεράποντες ιατροί στο Λεμπέτι. Την ώρα που μιλάμε, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Μακεντόνκι και άλλαι φυλαί, οργανώνουν στα πεδία των νταλικιέρηδων hot spots με κέντρο ένα σκανερ κι ένα φωτοτυπικό, παράγοντας, έναντι ολίγων λέβα, ή λέκ ή ξερωγώ, επαρκή κλειδιά για την πόρτα του παραδείσου τους. Διότι «όπου ανθούν πολλοί υπουργάρες που πιάνουν στασίδι στα κανάλια, όχι μόνον αργεί να ξημερώσει, αλλά κυριαρχεί νύξ αξημέρωτη και κουκουβαγάτος».

Aπό την πισίνα των Ψευδωνύμων εξέρχομαι, ζητώ μια πετσέτα από συνάδελφο, την απλώνω στη σεζλόνγκ και ρίχνω μια ματιά στο ειδησεολόγιο της ημέρας. Δεν εννοώ τον ημερήσιο Τύπο, αλλά τα αναρίθμητα «σούπερ» του ψηφιακού κόσμου, στον οποίον έχω προσχωρήσει από καιρό. Κι εκεί είδα μια σύγκρουση δύο συναδέλφων εν λόγοις, επιφανών, που είχαν μια κόντρα (χωρίς μαχαίρια και πιστόλες) προς υποστήριξη ή καταβαράθρωση ενός διασήμου όντος. Εκεί, ανάμεσα σε άλλα επιχειρήματα, υπήρχε κι ένα που με ξένισε: «μη μιλάς έτσι για μένα, διότι η εφημερίς στην οποία εργάζομαι, με πληρώνει».

Ήταν η πρώτη φορά που γεύτηκα τέτοιο ρετσινόλαδο. Ο ιδιωτικός τομέας δεν χαρακτηρίζεται από την φράση «να υπάρχει σταθερός μισθός, να ξενοιάσουμε» που διέπει τον δημόσιο εξάδελφό του, εκτός απο τους δημοσίους υπαλλήλους που διατείνονται πως υπακούουν σε οραματικού τύπου πεποιθήσεις για μια ιερή αποστολή. Πλήθος ανθρώπων υπάρχει στην ζωή χάρη σε αποδοχές που παρέχουν εργοδότες. Από όλους αυτούς, ακούω καμιά φορά «καλά που έχω δουλειά!», αλλά υπερηφάνεια επειδή ο αντίμαχος σε σύγκρουση του καβγά λέει περήφανα «εγώ πληρώνομαι, άρα μη μου κουνιέσαι, ο απλήρωτος»! Αυτό δεν είναι βέβαια επιχείρημα, και μου θυμίζει το παιδικώτατο «η δική μου (μαλαπέρδα) είναι πιο μεγάλη από τη δική σου».

Και τότε βίωσα ένα όραμα. Η πισίνα ήταν γεμάτη εργοδότες μου και δεν τους χωρούσε όλους. Γνώρισα πενήντα δύο σπιτονοικοκύρηδες, πάνω από εβδομήντα εργοδότες, έφτασα να κάνω τέσσερις δουλειές στην καθησιά, και όλα αυτά τα πρόσωπα δεν χωρούσαν στην πισίνα μήτε για πλάκα. Μπλοκάκιας, μισθωτός, υφιστάμενος και προϊστάμενος, αντιπρόσωπος και εκπρόσωπος, συνάδελφος και συνοδοιπόρος, όλα τα έζησα. Ακαταπαύστως. Από καθημερινή λάτρα έως πολύμοχθες εκθέσεις και αναφορές, ένα σωρό bid files, αλλά κυρίως η εθελουσία επιλογή να έχω αποκτήσει αξιόλογο εργοδότη και να δέχομαι την άποψή του ― απέκτησα αρκετό νιονιό να μη αντιμετωπίζω εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης, αλλά ανθρώπους που έχουν κρίση, την οποία αποδέχομαι ασμένως.

Τελειώνω. Η κορυφή της πυραμίδας χωράει έναν, ενώ ο τάφος του Φαραώ είναι γεμάτος ιερογλυφικά που αγνοώ. Άλλη φορά (φιλική συμβουλή) να ξεκατινιάζεστε μετά λόγου γνώσεως.

Βέβαια, σε αυτό το παραπονιάρικο κείμενο, τα αγαθά στοιχεία παρακρατήθηκαν από το φιλμ του 2013 «Ινσάηντ Λιούην Ντέηβις» των Κοέν που έτυχε και είδα το βραδάκι, ταυτιζόμενος με τον φολκλορίστα ήρωα που αντιστοιχεί στην περίοδο 1958-1962 της γενιάς μου: μιας γενιάς ασύστατης, μεταξύ δόκτορος Σποκ και ιταλικών δακρύβρεχτων μάμπο και μπαγιό, όπου όλοι ήμεσθεν το ίδιο ακατάλληλοι για έναν διάλογο της προκοπής.