Author: Πετεφρής

Κοριτσάκι με κότσο χαμηλά και φράντζα, έως δυo χρόνια μεγαλύτερό μου. Απέναντι από της Σαμολαδούς, κόντρα στο σπίτι της οικογένειας Γρίβα. Δίπλα έμενε σε ένα υπερυψωμένο ένας γυμνασιάρχης, ο Κουτλιάνης. Σκεφτείτε τα αυτά σε συμπυκνωμένο χρόνο, επειδή το μόνο που σας νοιάζει είναι τι έγινε και αν το περιβάλλον είναι πειστικό. Πειθαρχικός σε κάτι τέτοια, σας προσφέρω έναν κότσο που ήταν όμως στην πράξη μια πλεξούδα, όμοια στον πλοχμό με τα τσουρέκια του αρτοποιού του Ράπτη, απέναντι απο το νέο ΚΤΕΛ, στον Χαζνέ.

Το κοριτσάκι ήταν κορίτσι, εκταία, και ήταν ξένο, Σαλονικιό. Ξαδέρφη ενός κοριτσιού «δικού μας» απο τα Γιαννιτσά, που δεν θυμάμαι καν εάν υπήρχε. Την πλαισίωναν κοντά μικρά ζηλιάρικα κοριτσάκια που άγγιζαν ελαφρά το μαντό της, το κασκολάκι της, έπιαναν με δυό δαχτυλάκια την χρυσή της ταυτότητα στον καρπό και θαύμαζαν το ρολογάκι της. Αλλά εμένα με ένοιαζε το πώς κοιτούσε και καθώς ήταν κρυμμένα τα μάτια της από το πνεύμα του ηλιοβασιλέματος, βγήκα από το κηπάκι της Σαμολαδούς, πέρασα απέναντι, έκανα το γύρο ενός τετραγώνου, ώστε να εμφανιστώ, τάχα διαβάτης και τάχα βιαστικός, μπροστά της για να δω τα μάτια της. Ήταν ψηλή και μελίγχροα τα μαλλιά της και είχα δίκιο για την φράντζα. Και τότε ξέχασα τα μάτια της και είδα πως φορούσε γαντάκια από μαλακό μαλλί όπως τα παιδιά στη μικρή Λουλού, με έναν αντίχειρα αυτόνομο και ενωμένα τα τέσσερα δάχτυλα. Αφού παράτησα τις ευγένειες και έγειρα να δω την πλάτη της, μήπως και είχε φορεμένη εκείνην την τσάντα-βαλιτσάκι με αορτήρες γυλιού, που φορούσαν η Γκλόρια, η Λουλού, ο Άλβιν κι εκείνος ο ψηλός με το γκολφ καφέ παντελόνι και το τραγιασκάκι. Μετά γύρισα σπίτι.

Ήταν μια ξένη, μια Σαλονικιά. Είχε συγγενείς στο έναντι ομορφόσπιτο και έφευγε σήμερα, που βράδιαζε η παραμονή των Φώτων του 1958, η Λάικα είχε ήδη πεθάνει στο διάστημα και ο Ράλλης με τον Στεφανόπουλο έκαναν κόνξες στον Καραμανλή. Ρεζίληδες αγγλογάλοι μάζευαν τα τελευταία τους απόνερα από το Σουέζ και πρέπει να εγκαινιάζονταν η Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία με την Συρία και την Αίγυπτο. Αλλά εγώ θυμάμαι, προσθέτοντας περιβάλλον και ατμόσφαιρα, την ξένη. Που ήταν ωσάν έκφραση της Τύχης της Πόλεως, κάτι που συνήθιζαν στα χρόνια του αναβάσταγου Γαλέριου, του πρώτου με μάγισσα μάνα Βαλκανίου, που τον γράφουμε κανονικά, τον μέγα Τετράρχη, που ταπείνωσε τους Πέρσες και του φόρτωσαν έναν άγιο που υπήρξε αλλού, αλλοιώς και άλλοτε, τον Δημήτριο.

Αλλά δεν είχα ήχο και υλικό ― μόνον ονόματα του ραδιοφώνου. Ενώ από τα ερτζιανά άκουγα Λος Τρες Παραγκουάιος, το Ποροποπόμ, το Κελαλά του Ρενάτο Καροζόνε και βέβαια το σφαγιαστικό Μάτζικ Μόμεντ με τον Πέρι Κόμο και το Φουρώ με την Μαριάννα Χατζοπούλου.

Η Σαλονίκη το 1958, δοσμένη με μαστοριά και αρχοντιά στα κεμέρια των Βλάχων και των δημοσίων υπαλλήλων που ονειρεύονταν ένα διαμέρισμα στην Ναυαρίνου ή στη Δαγκλή, με καλντερίμια και πόθο εκμοντερνισμού, η πόλη με το χάσικο ψωμί που είχε πρόσθετα, η πόλη που τα μπιφτέκια της, τίγκα στο κρεμόριο, έμοιαζαν αιωνίως ποθητά, η πόλη που το τυρί της ήταν ωσάν πιπεράτο σαπούνι κι εμάς δεν μας άρεζε το βλαχοτύρι της Καλής και του Σαντάλ, το βούτυρο από το Πάικο ή τα ποντιακά, η ξυγαλή βουτούρτα και το υπόξινο πασκιτάν. Θέλαμε προσθετικά, παπούτσια της μόδας με σκληρό καρτόνι αντί τα καρφωτά δίσολα του Σιάρκα, θέλαμε να φύγει το εμφύλιο αίμα από την κωμόπολη, να μαλακώσουν τα μάγουλα από τις χήρες και τα ορφανά των εκτελεσμένων δίπλα στην πλατεία Μάγγου. Να γελάσουν οι βουλγαροπρόσφυγες με τους σλαβόφωνους και οι καραμανλήδες με τους τρακατρούκηδες, ενώ τους επόπτευε ο Μπίθας απο την αστυνομία στο κέντρο.

Έτσι ήρθε και πέρασε η επισκέπτρια από τη Σαλονίκη που δεν την ξαναείδα έκτοτε, και σίγουρα σε πέντε χρόνια θα έμοιαζε με την Σάντρα Ντη και θα έκλαιγε ακούγοντας Μπόμπι Ντάριν και Τίμι Γιούρο.

Καμιά γενιά δεν έμαθε κοιτάζοντας και ελέγχοντας. Μερικοί έμαθαν από την εμπάθειά τους, άλλοι δίνουν ακόμη λογαριασμό στον πατέρα τους.

Αρκετούς κώδικες παραμόρφωσα.

(ανάπλαση κειμένου του 2014)

Mήτε Κορέα, μήτε Πιουριφόι, μήτε Σπίρο Άγκνιου. Ο Μπάιντεν, με μία μελετημένη επωδό, έφερε εκνευρισμό στον «Μέγα Τούρκο». Έτσι τον αποκαλούσε ένας βενετσιάνος αυτόπτης, περί το 1470, όταν τον ακολουθούσε στα κυνήγια και στις επισκέψεις του.

Η προσεγμένη άποψη

Ήταν επωδός μελετημένη, διότι φαινόταν αυστηρή και αυταρχική, ενώ δεν ήταν. Απλώς οι Τούρκοι προποιούνται τους θιγμένους, ανκαι το τοπωνύμιο «Κωνσταντινούπολη» το χρησιμοποιούσαν κι αυτοί έως το 1930, οπότε το άλλαξαν λογω Κεμάλ. Επίσης τους έρμους τους Αρμένηδες, και πολλούς Ρωμιούς και πλήθος Νεστοριανών αλλόφυλων που επίσης κατέσφαξαν, τους ρήμαξαν ομοφωνούντες με την δράκα των στρατόκαυλων στρατηγών που τους ήρθαν πακέτο από τον Γερμανό Κάιζερ. Η συνέργεια Νεοτούρκων και Τεντέσκων (Γερμανών ιταλιστί) που ήταν μέλι-γάλα από τον καιρό του Λώρενς, για να σας προσανατολίσω, έφερε τον σιδηρόδρομο Βερολίνου-Βαγδάτης και πλήθος δεινών στον αραβικό κόσμο, κόσμο όπου οι περιλάλητες «συνοριακές γραμμές Άλλενμπι» έμοιαζαν γρατζουνιές.

Το κείμενο Μπάιντεν, συντεταγμένο από διπλωμάτες που έχουν μακρά εμπειρία χειρισμού ραβασακίων προς την ζοφερή Μεσόγειο (από τότε που βούλιαζαν Βερβερίνους πειρατές) ήταν υποδειγματικά «ιστορικίζουσα»: δεν κατηγορείται τίποτε και κανένας μετά τον Κεμάλ, άρα και ο Ερτοάν. Η κυβερνώσα εμποροπανήγυρις που γλυστράει σαν τον Σίσυφο, καθώς αποτελεί πολιτική εξέλιξη ενός νεοχαλιφισμού, δεν είχε σχέση με τους Αρμένηδες και τη μοίρα τους. Απέκτησε σχέση μετά την συμμαχία των Αζέρων για το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και έγινε ενοχλητική για τους Αμερικάνσκι όταν η Συρία γινόταν τρυπητό κεφαλοτύρι από την «συνεργασία» Ρώσων με την Τουρκαλερί. Που ξέχασαν ότι το Κομπάνι, από τα επίκεντρα της διαμάχης, χρωστάει το όνομα στην λέξη «Κόμπανι». Οι Άγγλοι κυβερνούν, ακόμη και ντιπ άοπλοι.

Λαϊκίστικη, κοντόθωρη αντίδραση

Οι τρειστέσσερις που κυβερνάνε την γειτόνισσα χώρα, φυσικά έχουν μπροστά τους ολίγους μήνες αντίδρασης, αλλαγής κυβέρνησης ή άλλου ατυχήματος, και ρισκάρουν να ακολουθήσει ανεξαρτησία των Κούρδων και απώλεια των Τουρκοσυριακών συνόρων, αφού δεν έδειξαν να καταλαβαίνουν πως ο Μπάιντεν έρριχνε «μούσμουλα στο ρούφο» (ρεμπετιστί: σκάγια στο ταβάνι) με την γενοκτονία. Kαι δεν χρειάζεται να ψελλίζετε «ιστορικά παραδείγματα», ειδικά εσείς. Σε όλα σχεδόν τα κράτη ισχύει το ανέκδοτο όπου δυο παιδάκια ανταλλάσσουν παληκαρισμούς από απέναντι μπαλκόνια: «εμείς έχουμε αυτοκίνητο, εσείς δεν έχετε!» δηλώνει ο γιος του εύπορου. «Εμείς έχουμε κρυμμένο θείο, εσείς δεν έχετε» δηλώνει ο γιος του αντιστασιακού.

Τι ήθελε και θέλει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ;

Επιστροφή των S-400, παραίτηση από αντι-ισραηλινά καρφιά, απομάκρυνση από φιλοδυτικούς Άραβες, Τούρκοι μπάστακες εναντίον Σιιτών, κυρίως Ιρανών, ψυχρότης έναντι ρωσικών εναγκαλισμών, ώστε να ευκολυνθεί η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αυτά περίπου θέλουν οι νέοι Αμερικάνοι κυβερνήτες, ενώ η Ελλάς, Κύπρος και το Αιγαίο θα παζαρεύονται αφειδώς εν μέσω δακρύων φιλίας, έως ότου απομακρυνθεί με ενεργούς απορρυπαντικούς κόκκους πάσα φιλορωσική βροχούλα τόσο στην αεροπλανοφόρο νήσο έως την συνταξιοδότηση των δικαστών του Κλίντον εις τας Αθήνας.

Επίσης ο Πάιατ να απλώσει την επιρροή του στα Βαλκάνια που σαλεύουν, επωχούμενος επί τύπων Φάντομ, η Βουλγαρία να σοβαρευτεί δια της Αστερόεσσας, τα υπόλοιπα Βαλκάνια να συνεχίσουν ό,τι κάνουν, δηλαδή να τα ξύνουν, ώστε η επικείμενη «ουδετεροποίηση» επαρχιών της Ουκρανίας να πιέσει τους Ρώσους να ξεχάσουν την Τουρκία. Το τι πλήρωσαν οι Ρώσοι εισβάλοντας το Αφγανιστάν, ακόμη πληρώνεται. Το νέο δόγμα θέλει την ανατολική Μεσόγειο και όλη τη Μαύρη Θάλασσα, Νατοϊκές, και την απαρχή πολέμων κατατριβής της Δύσης με τους ασσασίνους του Γέρου του Βουνού περί την Κασπία.

Οι ξύλινες απόψεις, έχουν διάδοση…

Ο Πρόεδρός σας δεν διστάζει στιγμή να προβάλει επετείους οθωμανικών νικών αδιανόητες, όταν επί τρεις (και βάλε) αιώνες τους υποστήριζαν οι Γάλλοι με τον στόλο και τα φουσάτα τους.

Το ότι οι οπαδοί της «Γαλάζιας Πατρίδας» (έτσι αποκαλούν την «Κόκκινη Μηλιά») απαντούν στον Μπάιντεν όχι ως έμπειροι πολιτικοί ηγέτες, αλλά ως απόμαχοι συνταξιούχοι καθηγητές πανεπιστημίου, προιωνίζεται πως το δάπεδο εφ΄ων ερείδονται θα τους πέσει σούμπιτο, καθώς κάποιος πριόνισε τα μαδέρια, ενώ από την δική μας πλευρά, αξημέρωτα, ακούω σε ελληνόφωνο παρακάναλο έναν καθηγητή-δογματιστή να μας καθησυχάζει, διότι οι Αρμεναίοι δεν είναι παρά μονοφυσίτες, αντιΧαλκηδονιακοί και αιρετικά καντίποτε, πως πιστεύουν οι κανάγιες πως η ανθρωπίνη φύσις του γλυκυτάτου Ιησού απερροφήθη από την θείαν αυτού καταγωγήν, άρα δεν τρέχει θεολογικώς και τίποτε σπουδαίο!

Η Ελλάδα, που είναι ξύπνια χώρα, επιτέλους τετραγώνισε τον κύκλο! Έτσι, ένας κύκλος ευθυγράμμων κατορθωμάτων, αναστήλωσε την βλαμμένη εικόνα της. Το αεικίνητον, η εγκυμοσύνη ανδρών, η εξωγήινη ζωή, η αναντίρρητη ύπαρξη Θεού, αναμένουν υπομονετικά την ιστορική τους δικαίωση. Βέβαια, υπάρχουν και ατυχίες, όπως να καταναλώσει μανιτάρια που ζαλίζουν, οπότε αλλάζουν οι συνθήκες.

Προς έκπληξη πολλών, το επίτευγμα, που προκάλεσε την ευμένεια του Μπάιντεν και πρόσκληση από τον Πούτιν να λάβει μέρος η χώρα μας στην συνδιάσκεψη του Ομσκ για το Κλίμα, κατορθώθηκε όχι από τους σημαίνοντες υπερεπιστήμονες ή την εγνωσμένης βαρύτητας «πανελλήνια ένωση τζογαδόρων» αλλά από μία απλή καθηγήτρια της παιδιατρικής, μίαν ιατρόν-νοικοκυράν με καμπανιστή φωνίτσα και έναν τέως αυτοδιοικητικόν που από την κονίστρα της Πολιτικής Προστασίας, δεν έχει αφήσει σεισμό και πλημμύρα που να μη την εξοντώσει. Η πτώση των γράδων της επιτροπής των σοφών λοιμωξιολόγων δεν επηρέασε τον σεβασμό του λαού προς εκείνους που μετρούν ιικά φορτία.

Ειδικά μερικοί υπουργοί, όπως ο Σκέρτσος, ο Χατζιδάκις και άλλοι ευαγείς, θεωρούνται εμπνευστές του νεοελληνικού θαύματος, καθώς και ο θεσμικός αντιπολιτευτής Τσίπρας που ομολόγησε σε συνέντευξη πως εξακολουθεί και εμπνέεται από την λαμπρή περίοδο των δεκαπενταμελών μαθητικών συμβουλίων. Οι τσάκαλοι αυτοί της Πολιτικής, αποτίουν φόρο τιμής και προσκύνησης στον υπερεξοχώτατον Θεοχάρην που με σιδηράν παλάμην κρατεί τον οίακα του τουρισμού. Έτσι έχομεν το θαύμα δέκα πλας προορισμών της χώρας που έχουν πληρότητα κρατήσεων άνω το 90% και όταν ο Μέγας Σαμάνος ηρωτήθη πώς θα υπάγουν οι ρωμιοί στους παγωμένους από τον χειμώνα ξενώνας του ονείρου, απάντησε εκ της εξοδίου θύρας της Αρχιεπισκοπής «θα επιστρατευτούν τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και θα λάβουν πιστοποίησιν και άδειαν τρικύκλου οι Νεφελίμ».

Έλαβον δε άπαντες το μετάλλιον του απροσμάχητου και πλήρη του βίου ασυλίαν.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου, πιστοποιηθείς από την Συνομοσπονδία των «Ζόμπι της Λήπσης Αποφάσεων με Κοχόνες», ήταν στην ουσία ένας αλγόριθμος όπου επιβάλλεται «ακινησία του Πάσχα» με ρίψιν από ελικοπτέρου προστίμων της ΕΛΑΣ και γενικό ξεχόντρισμα της Εθνικής Επιταγής του Ερωτήματος εάν ο Σάκης του Σαρβάηβα είναι όντως παγιδευτής κορασίδων ή απλώς εύπιστος αχμάκης.

Μερικές απορίες που είχαν οι ρεπόρτερ, λύθηκαν δια εξοντώσεως-θεώσεως γερόντων σε μυθώδη κήπο Ευγηρίας και μαλθουσιανισμού, ενώ ο πρωθυπουργεύς, χαιδεύοντας τον σκυλάκο του, δήλωσε «είμαι έτοιμος να αναλάβω τις ευθύνες μου» και ο Πούτιν, χεσμένος από τρομάρα, απέσυρε τα στρατά και τα έστειλε να μαζέψουν χαβλιόδοντες μαμούθ στην Γιακουτία.

Χορηγικόν δε Ίδρυμα ανακοίνωσε πως ευρέθη το αληθές Πυθαγόρειο Θεώρημα, σε ένα κρύφιο γρανάζι του μηχανισμού των Αντικυθήρων, υπό την διαβόητη επιγραφή «το άθροισμα των τετραγώνων πέριξ ορθής συζυγικής γωνίας, ισούται με την υποτείνουσαν εραστών ή ερωμένων».

Εδώ και χρόνια, η μόνη δεξιότητα που αναγνωρίζω στο σαρκίο μου είναι ο εντοπισμός της καταγωγής, της επεξεργασίας και της κατάθεσης έργων που η κοινή γνώμη θεωρεί πως άπτονται κάποιας μορφής τέχνης.

Μερικά πλάνα, τυχαίως ιδωμένα, κι ενώ το βλέμμα μου εκκρεμεί αδιάφορο, με τους δείκτες του μυαλού μηδενισμένους, αρκούν για να χρονολογήσω τυχαίο απόσπασμα ταινίας, την χώρα παραγωγής, την τεχνική μιας «κρυμμένης πλίνθου» που λέγαμε στην αρχιτεκτονική ιστορία, και υπό προϋποθέσεις, την σκηνοθετική «σχολή» στην οποία ανήκει ο δημιουργός της. Kαι δεν εννοώ μόνον τα «ευκολάκια», τους γίγαντες της έβδομης τέχνης, κάτι λοξόπλανα που γήτευαν τον ανήσυχο μεσοπόλεμο και την παγωμένη γλίτσα που ανέδιδαν οι ταινίες των επί χούντας «χορευτικών» και τα ντεκόρ της συμφοράς. 100% επιτυχία έχω με τα «ναι και όχι» γλυκίβραστα σενάρια που είναι ωχρή ανάμνηση της μεγάλης πανελλήνιας εκστρατείας, από παραγωγές της φλομωμένης στον εσωτερικό μονόλογο Θεσσαλονίκης, έως την χώρα των Παστούν με τα άγρια βράχια, έναν ποδηλάτη που  προσπαθεί να βρει μια γρηά άνευ λόγου, κάτι ανταρτάκια που ρίχνουν μπαταριές προκαλώντας τον οίκτο και τον θαυμασμό των σινεφίλ του Δυτικού κόσμου, ειδικά των Γάλλων.

Στα κείμενα, δεν αρκούν τα βιβλία που διαβάζω για δέκατη και βάλε φορά (υπάρχουν και ταινίες, άκεφες και ανούσιες που έχω δει και παραπάνω από πέντε φορές) αλλά όταν τύχει και είναι «λογοτεχνικά», πρέπει να μετακινήσω τον ανεδαφικό πολτό από αυτάρεσκα ψωλοβαρέματα, συμβατικές σκηνές αναμενόμενες φρικτά μέσα στην μηδαμινότητά τους (ο γυρισμός του σαραντάρικου όντος, η χρήση του «εγώ» από τα λεμονάδικα, ή εκείνη που διαλέγει τον εκείνον που ο γραφεύς σιχαίνεται). Αρχίζω και ξεχωρίζω όχι μόνον αποσπάσματα των γιγάντων της λογοτεχνίας (ακόμη και των μεταφρασμένων Ρώσων μέσω της γαλλικής γλώσσας) αλλά και από το φαίησμπουκ κείμενα που ταξινομώ ορθώς και πριν να ιδώ το όνομα ή το ψευδόνομα του υπογράφοντος κατσικοπόδαρου ή τις συστροφές δίπλα στον τάφο μιας γλυκειάς Μαράτας.

Φυσικά, χρησιμοποιώ βοηθήματα. Ο κάθε ψαχτήρης δεν ευδοκιμεί εάν δεν έχει στην τσέπα ένα θραύσμα λυδίας λίθου ώστε το μέταλλο της γλώσσας να κρίνεται, να βγάζει απόχρωση και να αποτιμάται. Στην περίπτωσή μου έγινα εξπέρ στο σινεμά, στην λογοτεχνία και στη δημόσια συμπεριφορά της Επταετίας 1967-1974. Ήτοι της Χούντας και Καραχούντας. Ο τρόπος των χορευτικών, τα μεταχασάπικα σε τυπικώς διακοσμημένα κέντρα με γκαρσόνια που φορούν προπέλες, τους χονδροπερίδρομους ζεν πρεμιέ που έχουν πετσικάρει. Τέτοια.

Ενώ στη «λογοτεχνία» θα έλεγα πως δεν έχουμε μικροβίωμα, όπως στις διαφημίσεις, αλλά μια παρέλαση στερεοτυπικά μονότονων κειμένων, που κατάγονται μεν από την θεματική του Μαλαπάρτε, αλλά προέρχονται από τις ιαχές των πλανόδιων τύπου «σαράντα το βερίκκοκο, ρίκο, ρίκο, ρίκοκο».

Μη γελιέστε πάντως. Έμαθα να ξεχωρίζω την Έκπτωση, την Σάχλα και την Μπίχλα, επειδή πολύ την άσκησα, πλαστουργός και άσχετος, στην ΜΕΘ του μυαλού των αναγνωστών μου.

Ωστόσο, «μέσα στην ταραχή και στο κακό» προλαβαίνω να δώσω μια νυχιά ερμηνείας στο προσωπικό σακατλίκι: την χούντα, ενώ την απεχθανόμουν, έπιανα τον εαυτό μου να την καταλαβαίνει. Δεν ήταν μόνον ο απόλυτος διχασμός στο ευρύτερο συγγενικό μου περιβάλλον, αλλά και τα προφανή πολιτικά γεγονότα, όπως εξελίχτηκαν. Εκεί, κατά τη μεταπολίτευση, τα «σταγονίδια», η προσωπολατρεία υπέρ του Ανδρέα και το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών με κάτι δήθεν αριστεριστές που σώπασαν, η ανοχή που έδειξε η Νέα Δημοκρατία στους τελεσιδίκως χουντικούς που προσχώρησαν, η διασπασμένη αριστερά που ήταν ουσιαστικά η θέα μέσα από σπασμένο καθρέφτη, η τηλεόραση που έσβησε το σινεμά, εκτός το παραγόμενο από εμιγκρέδικη διάθεση, οι βιντεοταινίες των έητης, που διογκώθηκαν και έπλασαν κατάσταση, ο αυριανισμός που ολοκλήρωσε έως και ιδεολογικό μανιφέστο μέσω της οργανικής σιχασιάς που μακροημέρευσε (αν νομίζετε πως ο έρμος ο Ντάφης είναι μετά-φαινόμενο του εμπορίου, γελιέστε) και τέλος είναι το παντοδύναμο, αταλάντευτο ψαροκόκκαλο που υπήρχε στον νεοελληνικό σκελετό του μεταπολέμου, και το οποίο δεν ξαναφύτρωσε στους γεννηθέντες μετά την μεταπολίτευση.

Αυτό το οστούν κρατούσε τον σβέρκο όρθιο και όχι διαλυμένο. Κόκκαλο που έχασα, γι’ αυτό και εδώ και χρόνια, η μόνη δεξιότητα που αναγνωρίζω στο σαρκίο μου είναι ο εντοπισμός της καταγωγής, της επεξεργασίας και της κατάθεσης έργων που η κοινή γνώμη θεωρεί πως άπτονται κάποιας μορφής τέχνης.

Σας γυρνάνε πίσω απο τα διόδια, διότι αγνοείτε, όσοι αγνοείτε, το νεοελληνικό οδικό ανάγλυφο. Δεν έχω καιρό να στείλω οδηγίες, αλλά τζάμπα χάνετε την Λαμπρή στο χωριό.

Υπάρχει τεράστια στρέβλωση στην τοπική και μη κοινωνία. Η έλλειψη περιπάτων, ή μάλλον, η βλακώδης καταγγελία τους (αφήνοντας το χάρβαλο των αστικών συγκοινωνιών απείραχτο) δε μπορεί να ισοσταθμιστεί με μια έσχατη προσπάθεια της κυβέρνησης να αναλάβει τα ηνία για τα οποία εξελέγη.

Η ροή του Δημοσίου Βίου, έχει περιοριστεί σε ένα ρεματάκι όπου το εμπόριο προσποιείται πως λειτουργεί. Τα καταστήματα που αφέθηκαν να λειτουργούν, τροφίμων και ζαρζαβατικών, είναι στα χάη τους. Το κάθε φουντούνι, το κάθε ηρεμιστικό, το κάθε «ό,τι πάρεις ένα τάλιρο», αναγκαστικά υπακούουν στους νόμους της Αγοράς, που είναι μια λάμια καταπίνουσα τους ήρωες του 1821, που εμφανίζονται σε άκεφα ολίγων γραμμαρίων σχόλια. Η πολλή διαφήμιση, με την υπερβολική της πάγια φλυαρία, έχει αντικαταστήσει και την Παιδεία και τις εξετάσεις.

Σε λίγο θα υπάρξουν υπεράριθμοι υπουργοί. Η έκθεση πολιτών σε ανοιχτόκαρδες πλατείες, όπου θα ποτίζονται μπιρόνια και θα τσακώνονται κατά πόσον είναι θεούσος ο Ντάφης, δεν θα θέλει αστυνομικό, το μπλαζέ υπηρεσιακό ύφος είναι ασυναγώνιστο.

«My precious!» αναφωνούν από τα κανάλια, ενώ νέα επαγγέλματα, όλα του αέρος, πληθωρίζουν και διαχωρίζουν τα χούγια του πολίτη ―από αριστεροδέξιος έγινε δουλάκι κάθε παρουσιαστή που λανσάρει τσίτια δοσατζήδων.

Ναι, είναι ένας νέος αστερισμός, που δαιμονικά περιελίσσεται στον ανοιξιάτικο ουρανό.

Στα επιμέρους «αναπτυξιακά προγράμματα» με τρανταχτά ονόματα (λ.χ. Αντώνης Τρίτσης) δαπανώνται χρήματα για «στέγαση υπηρεσιών», και «κτίσματα μη εγνωσμένης χρησιμότητας» αγνοώντας το βασικό: ένα πανεπιστήμιο, όπως της Κοζάνης, δεν κρεμιέται από τα κερκέλια της αρχιτεκτονικής, αλλά του νιονιού των φοιτητών του. Κάθε οργανισμός, υπηρεσία και φορέας, χώρια η αυτοδιοίκηση, ψοφάει για στέγαση και την έχει. Ποιος ωφελείται;

Kάθε πρωί πιστεύω πως θα έρθει (η Π.Ι.), αλλά προλαβαίνω μόνον το κλείσιμο του καπακιού του κραγιόν της και το πολύ ένα βλέμμα στον καθρέφτη, όταν σουρώνει τα χείλη, παριστάνοντας το θήραμα ενός οδοστρωτήρα που ξεφουσκώνει οιδήματα και σκληραίνει το μπότοξ των παρειών της. Ξανακλείνω τα μάτια και υπόσχομαι πως την άλλη φορά, δεν θα την παρακολουθώ λαθραία να χορεύει στη γωνιά του ύπνου μου και δεν θα ανακαλέσω σκηνές από το ρέηβ πάρτι που την λίκνισαν και την μόλεψαν. Με τα παιδιά μας στην ξενητειά και έναν πολτό από διαφημίσεις που δεν ισορροπούν τις χασούρες, εν μέσω πολιτικών που βγαίνουν από το εργοστάσιο της πολιτικής και στεγνώνουν καθώς κάνουν πρωινό ντους με τα ρούχα, ενώ μασκοφόροι, γονείς, μαθητές και δάσκαλοι, παριστάνουν τον μύθο του Νέσσου και του Ηρακλή.

Ελάχιστες φορές αντίκρυσα την Π.Ι. και πάντα να κοιτάει με λατρεία έναν εκ γενετής μαλάκα και απερίγραπτο. Σπανίως ξεπέρασα την παιδικότητά της, την ασελγή εικόνα που έκρυβε με τέχνη απο αντίζηλους, ή τότε που ξεφορτώθηκε τα πολλά δαχτυλίδια από τον παράμεσο, για να μη μου γδάρει τον γκιώνη και πονέσω.

Κάθε φορά είμαι σίγουρος πως θα έρθει η Π.Ι., βρεμμένη από μπόρα που έστειλε ο Χορτιάτης ή μια πλάκα γρανίτη από το Σινιάτσικο. Και τότε, περιμένοντάς την, κάνω έναν περίπατο σε μνήματα φίλων και γονιών, βέβαιος πως ο θάνατος είναι τεράστια, τριφασική απάτη που δεν έχω καιρό να ξεψαχνίσω, ανκαι ξέρω να χωρίζω τα μάγουλα και τον σβέρκο ενός ψαριού, όσο μικρό και να΄ναι. Έπειτα, ενώ την περιμένω, της ετοιμάζω μια σκηνογραφία σε κάστρο της Σκωτίας, όπου ξεμοναχιάζονται οι μάγισσες πιο εύκολα, ενώ την ονειρεύομαι, εννοώ την μαστιχωτή αίσθηση της παλάμης της και τα δοντάκια που δείχνει ασεβώς στην μητέρα Σελήνη.

Πάντα δεν έρχεται μα δεν το βάζω κάτω. Από τότε που βρήκα σκάρους λαχταριστούς στον μαρκά των Κορυφών και μου τους πούλησαν για κοκοβιούς και χάνους.

Κάθε φορά ονειρεύομαι την Ποιητική Ιδέα. Και κάθε φορά, τα βγάζω πέρα με τις εξατμίσεις της εικόνας της, καθώς σαγηνεύει μιαν άλλη αγκαλιά.

O μακαρίτης πλέον Φίλιππος, την κηδεία του οποίου είδαμε (όπως και την έξοδο των πενθούντων τριάκοντα στον πραγματικό κόσμο που διέσυρε βάναυσα μία Δανάη του MEGA με την ακολουθία της, ημέρα Δευτέρα, ώρα 11:27, δείχνοντας άηχη εικόνα και ενθέτοντας ένα μανιάτικο μοιρολόγι) έγινε γνωστό πως διατηρούσε στενή σχέση με μία Πηνελόπη που της έριχνε μόλις τριάντα χρόνια. Η χαλκέντερη βασίλισσα δεν διανοήθηκε να μη την καλέσει στο ξόδι. Φυσικά, το μιτάτο των λιάγκραβων κουτσομπόληδων (έχουσι οι θρακιώτες δεινή παρατηρητικότα, ως γεννηθέντες οι πρόγονοί των σε φλατ πεδιάδες) του δυτικού κόσμου, έβλεπε πονηριές και αγγλισμούς σε όλην εκείνην την σχέση. Αλλά θα ήλεγα να μη σπεύδετε. Το timeo Danaos et dona ferentes δεν περιέχει σεκς (sex) ― ίσως μια φούντωση, μια φλόγα, μια κάψα που διέβη και κατεπνίγη εις την νήσον Iona και εις τας όχθας του Thames. Τα ομόρρυθμα ερωτήματα «μήγαρις τα έχουσι» ή «μήπως το λυχνίζουν το κινόα» τα θεωρώ ψευδή. Και να γιατί:

Παράλληλα με την σχέση Πηνελόπης-Φιλίππου, άνθισε στον άγιο Κυριάκο (απλώς μετέφρασα) η σχέση Μαριαλένας-Σάκη, όπως παλαιότερα σουσούδιζαν για την Ανναμαρία και τον Νίκο. Φυσικά, αυτά είναι αποκυήματα του βαθέος επιτελείου του Ατζούν. Ο Σάκης, καθαρόαιμος αθλητής, σωματαράς και αντιπαθών τις χάρες της γλώσσας, ομιλών ωσάν επιλόχας, κοφτός και ταυτόχρονα δειλός έναντι ζυμωτών θηλυκών, διάγει βίον φοβίτσου υποψηφίου εραστή, «αγοράζων» (sic) ένα γκιρντάνι από τον έμπορο των χαμερπών ονείρων Αλέκση τον αβορίγινα και το προσφέρει στην καλή του. Δυστυχώς η Μαριαλένα δεν εστερήθη το πολύφερνον στο παρελθόν της και δεν διαθέτει τον τσαγανόν της απωλεσθείσης Ελευθερίας, άρα δεν κσέρει να υποκρίνεται. Κι αυτό το ζεύγος, του Ατζούν είναι εφεύρημα.

Αλλά ο Βοσποριανός πολιτισμός, παλαιόθεν έχει τα λουτρά, τα χαμάμια, τες πλύστρες, το αϊράνι και την αλισίβα και δεν απαυτώνει τα ένστικτά του ως όζων Βησιτοτθιάσεως. Η λέρα και η κόρα είναι εχθρικές έννοιες των εραστών αυτής της περιοχής. Πού να τολμήσει, εραστής τέτοιου τύπου, να τυλίξει με το μπράτσο του τον εύχαρι λαιμό της καλής του! Η μπόχα της αμασχάλης θα υπερκαλύψει πάντα έρωτα.

Δεν τσιμπάμε, φίλτατοι. Παιδάκια είσθε, που συγκρατούν τη λιβιδώ τους σπασμωδικά, ποντάροντας ο ένας στην διασημότητα, ο άλλος στα πεκούνια. Ο Φίλιππος, οργανωτής της κηδείας του, έχει σίγουρα κανονίσει μια συνάντηση με τον Ουίλιαμ Πητ και τον Κάρολο Δίκενς. Ενώ το ζεύγος του ηλιοβασιλέματος, το αναμένει μαύρη και άραχλη λησμονιά.

Nα αλλάξει η κυβέρνηση ή η επιτροπή που την συμβουλεύει; Μήπως χρειάζονται και άλλες, κοινωνικές ειδικότητες;

Σεβαστές οι προσπάθειες σαν των Τρώων, των κυβερνητικών αρμοδίων και των λοιμωξιολόγων μετά συντροφίας, αλλά το παγκόσμιο φαινόμενο του διασπασμένου πλήθους που εμφανίζεται οικτρώς απελπισμένο, καθώς η νεότητα δεν είναι μήτε καν bitcoin να σε ξεγελάει, αλλά ένας άναρχος άπελπις δαιμονιώδης τελετουργικός «λειδινός» που οδηγεί στον θάνατο των μεγάλων ηλικιών και πολλών στενών φίλων, οδηγεί σε δημόσιες αντιδράσεις που ενδεχομένως να χρειάζονται φιλόσοφο για να διαλυθούν και όχι αστυνομικό.

Παγκοσμίως τα πλήθη συνωστίζονται σε πλατείες και οργισμένα διαδηλώνουν. Φυσικά δεν ξέρετε το γιατί. Θα κλείσουμε δεύτερο χρόνο όπου η λιβιδώ αγοριών και κοριτσιών, αφού φάει κατάμουτρα τη νωχελική ανυπαρξία της φαμίλιας Καρντάσιαν, αφού εθιστεί με την μόδα των μακρουλών προσώπων που δημιουργούνται αφαιρώντας τραπεζίτες και φρονιμίτες και κυρίως, αφού οικειωθούν τις μουσικές προτιμήσεις μιας μαφίας γλυκίβραστης τρυφεράντζας, είναι φυσικό να θελήσουν το «έξω» τους και να γιουχάρουν την μπατσική καημενωσύνη που διαχειρίζεται ο άνθρωπος-υπουργός με γεροντικές μπουκλίτσες στο ακατάστατο μέτωπο.

Θα ξεσπάσει ανταρσία και θα νομίζετε πως είναι αεροχείμαρος

Λοιπόν, χαιρετίσματα πως οι υπερασπιστές της ζωής τους, θεωρούνται από καιρό πως τα έκαναν πλακακια ωσάν του Δυσσέως  και οι «προστάτες του Έθνους» μας κουνάνε μαντίλι ως μασκοφόροι εκδικητές, με καλή οργάνωση, που θα ακυρωθεί λόγω έλλειψης εμβολίων και δημιουργίας ενός «αντάρτικου επιστροφής στην ζωή χωρίς πανδημία». Το κράτος ποτέ δεν ήταν από σόι, μήτε θα γίνει τώρα. Δεν ξέρω κανέναν από τη σέχτα των ιατρών που συμβουλεύουν τους κυβερνήτες και ευχαριστώ το Θεό γι αυτό. Αλήθεια, έβαλε κανένας κάτω όλα τα στοιχεία, και ανακάλυψε πως χίλιες φορές καλύτερα να κάθεται ο κόσμος σε τραπεζάκια, παρά να ξεροσταλιάζει υπό το πνεύμα μιας ανταρσίας που δεν υπάρχει αλλά τη νοιώθουμε;

..και οι γιατροί στα ακουστικά τους, όχι αναγνώστες του Κομφούκιου

Ακόμη και την πιο σκοτεινή ώρα, που με πάνε και με φέρνουν μυαλγίες και βάσανα από ένα έγκριτο εμβόλιο, βλαστημάω που δεν έχω τη δυνατότητα να ενωθώ με τους διαδηλωτές, ναι, αυτούς τους ανόητους αυτοκτόνους που έχουν περισσότερο μυαλό από τους οργανωμένους καθυσηχαστικούς πατσιφίκους.

Εμπιστεύομαι κάθε γιατρό, ακόμη και κάποιον που από αμέλεια ή κούραση άφησε μια ζωή να χαθεί, παρά τις συγκεντρώσεις «ειδικών» που μετράνε ιικά φορτία και λένε κάτι μασημένα για αποστάσεις και πλύσιμο χεριών, διότι ακολουθούν το μονοπάτι μιας αηδούς «κατήχησης του όχλου». Τα μέτρα που επιλέγει η κυβέρνηση να τηρήσει, σε μαγαζιά και εστίαση, σε σχολεία και σε τεστ-διαβατήρια της δουλειάς, επιτείνουν τα κρούσματα, διότι, απλά, μας πληροφορούν για την τελική απόφαση και δεν ξέρουμε την διαδικασία που προηγήθηκε. Τότε γιατί να δουλεύει η Βουλή και να μη μας δηλώνουν απλώς τι αποφάσισαν.

Η διαβούλευση, από την εποχή του Τσιόδρα, έπρεπε να είναι δημόσιο αγαθό. Τέρμα. Κατά τα άλλα, μη μεθάτε με το αθάνατο κρασί του εικοσιένα, που μετά διακόσια χρόνια δεν οδήγησε σε καμία νέα πληροφορία που επιβίωσε από σημερινή έρευνα.

Υπάρχει ακόμη καιρός να πάτε στα σπιτάκια σας. Μπορεί να χάλασε το πλυντήριο.