Author: Πετεφρής

Μήτε «μέσον», μήτε «μήνυμα»

Δεν θεωρώ τιμητική εξαιρεση την κυβερνητική τακτική στα δύο τελευταία χρόνια. Πρόκειται για την αποθέωση του «φαίνεσθαι» που απευθύνεται σε πολίτες που έχουν υποστεί, ωσάν αυτοκίνητα, το λεγόμενο «ομολογκάρισμα». Εννοώ την ανάγκη και το ζόρισμα που βαφτίζεται φιλοτιμία, την διασπορά κατά συνθήκην ψευδών που θεωρούνται μεταρρυθμίσεις, και κυρίως μια ομολογιακή λογική που είναι πασίγνωση σε ιερά κείμενα και εξ αποκαλύψεως φράσεις, όπως ο συνδυασμός αποστολικών επιστολών με τις Ουπανισάδες και υποχρεωτικό χατζιλίκι στο πλαίσιο των Παναθηναίων ή των αττικών πλυντηρίων. Αυτήν την «θεοείδεια» ενδύονται όλα τα μέλη της φαμίλιας. Εμφανίζονται να οδηγούνται σε ένα πεπρωμένο που κανένας δεν εξέλεξε. Κοντολογής, ψηφίστηκε μια κυβέρνηση και παρήχθη ένας αποστεωμένους γκουρού που μαγεύει μια κόμπρα.

Ίσως για εκατοστή φορά θα το ακούσετε από εμένα, αλλά από το 2019 μας κυβερνά μια εξέλιξη του Σύριζα, μια σκεπτομορφή από την οποία αφαιρέθηκαν τα ιερά σύμβολα μιας υποκριτικής αριστερίλας, αλλά επικράτησε μια ανοχή γύρω από την ιδεολογική καταγωγή της πολιτικής επιστήμης, ένας οργανωμένος φιλοαμερικανισμός συνδυασμένος από εθιμική ρωσοφοβία, παράλληλα με διακριτές, σαφείς και επίμονες νύξεις της επιβεβαίωσης της «φαμίλιας» με το έκδοχο ενός έργου του 1844, ήτοι τους «Κορσικανούς αδελφούς» του Αλεξάνδρου Δουμά. Η Ντόρα και η Μαρέβα, ο απελθών γενάρχης και η δριμύτατα διαφημιζόμενη actionaid ορίζουν τα όρια μιας σιαμαίας ένωσης που δεν πείθει κανέναν ο τακτικός συγχρωτισμός της με την πολιτική έκφραση των δημοσίων σχέσεων. Η φαμίλια δεν εμφανίζεται ως σύμβουλος του πρωθυπουργικού σύμπαντος. Πάντως πιάνει πολύν τόπο στην μη κυβερνητική ρητορική μανούρα.

Αλλ΄αυτά είναι προφανή για όποιον προσέχει τις λεπτομέρειες της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων. Εκεί που χάνει η μάνα το παιδί και ο Γούντι Άλλεν τον Μακλιούαν, είναι στην διαχείριση του οργανικού ψεύδους ως Αγίου Σώστη. Ήτοι, ενός ναού που ουδέποτε θα κατεδαφιστεί, διότι ουδέποτε χτίστηκε: είναι κατασκευασμένος από μέταλλο.

Ο ψηφιακός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η αναμονή ενός ειδικού ευρωπαϊκού δανείου, η διαχείριση της πανδημίας ως μιας αφανούς διαδικασίας που υπαγορεύεται από άγνωστα προσώρας ευρωπαϊκά κονκλάβια, η βούβα ενώπιον σύστριγγλου για τα εμβόλια που εντέλει ο μικρός αρχικός αριθμός τους διαμόρφωσε ένα «ήθος» ανάλογο με την υφαρπαγή των Ελγινείων ή των Ινκαντάδας με ολίγη από Αφροδίτη της Μήλου, κατασκεύασε ένα έτος πλαστό, όπου σε μία επιτροπή φορτώθηκε η ειδικότητα ωσάν κατάρα, με αποκορύφωμα οι έρμοι οι θεραπευτές να γεννάνε μέτρα που ουδέποτε διδάχτηκαν, άρα ουδέποτε σκέφτηκαν. Όταν η άλλη Ευρώπη και ο κόσμος ασχολούνται με διαχείριση πλήθους και με μία σοβούσα εξέγερση που θα την πληρώσουν πολιτικά, στην Ελλάδα τρέμουν τα σταγονίδια σιέλου που θα εκπέμπεται όταν οι φυλές των σέρτικων  τραγουδιών και η ραπ αίσθηση από τα καγκέλια, θα οδηγεί στην νόσο!

Τελειώνω. Η πανδημία είναι όχι ακριβώς «βούτυρο στο ψωμί» της κυβέρνησης, αλλά «μαργαρίνη στις φέτες ενός αποστεωμένου ψωμιού που ζυμώθηκε με αγάπη». Κανένας δεν είναι τόσο μαλάκας ώστε να ζητήσει εκλογές. Το κράτος χάθηκε, πνιγμένο από την πολυάριθμη μάζωξη της εκτελεστικής εξουσίας. Όσο η κομματική εκπροσώπηση αντιπροσωπεύεται από την παρούσα κατανομή που μοιάζει με άσκηση σε μονόζυγο εκ του ασφαλούς κι όσο η Αυτοδιοίκηση δεν μπαίνει στα βαθιά, διεκδικώντας με πραξικόπημα μια «κεντρώα ανταρσία» αυτοδιαχείρισης πόρων και πολιτικών, έστω μιμούμενη ξένα πρότυπα, ο ελληνικός λαός θα ανακαλύψει (αλλά θα είναι φοβερά αργά) πως περικυκλώθηκε από έναν μεταφεουδαλικό νεποτισμό, δημοφιλέστατο πριν 800 χρόνια, άκαιρο και τοξικό σήμερα.

Η νέα κυβερνητική δομή αντιστοιχεί σε όλα με την διάταξη των σωματοφυλάκων της βασιλικής φρουράς, των Ικανάτων, που συνήθιζαν οι Πέρσες βασιλείς και εν πολλοίς ιστορούνται στο ψηφιδωτό της έπαυλης του Φαύνου στην Πομπηία. Γύρω από το βασιλικό άρμα συνωστίζονται προφανώς αναλώσιμοι υπερασπιστές του ― ακόμη και ένας αδελφός του Μεγάλου Βασιλέως.

Ο Μητσοτάκης, αφού μάζεψε πολλές απόψεις και εκθέσεις ή αναφορές (η έλλειψη μη κυβερνητικών προσώπων με επιρροή προδίδει πως τους βασικούς του συμβούλους τους έβαλε στην κυβέρνηση) κατέληξε στο οργανωτικό σχήμα, μήτε καν του Πέρση άνακτος, αλλά στην Φαραωνική πυραμίδα. Ο ίδιος επέλεξε την κορυφή του στερεομετρικού αντικειμένου, την μύτη της πυραμίδας, με τέτοια εμμονή, ώστε δεν διαθέτει μήτε ένα κάθισμα, ένα ντιβάνι να χαλαρώνει. Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός για τον οποίον κανένας δεν μαθαίνει κάτι, καθώς φροντίζει να ασφαλτοστρώσει κάθε «ανθρώπινη» στιγμή. Καφεδάκι με εκτεταμένο το μικρό του δαχτυλάκι, κατοικίδιο με χαριτωμένο όνομα, ποδηλάτης συνφωτογραφιζόμενος στου διαόλου το κέρατο, προεπιλογή κάθε κοινοβουλευτικής ατάκας (και των σχετικών χειρονομιών) και άλλα, βαρετά και κουραστικά. Ως προεικόνα που επιθυμεί να εκτοξεύσει στο γενικό κοινό, προτιμά να αφήνει να σήπονται ακόμη και οι στενοί του συνεργάτες, πνιγμένοι στις άκαιρες εκφράσεις και στα λάθη τους, παρά να ηγηθεί κάποιας οργανωτικής μεταβολής.

Ως πρωθυπουργός, αποφάσισε να καταργήσει το μετά βίας λειτουργικό αντάμωμα των υπουργών και της κυβερνητικής επιτροπής, και επέλεξε από μια σούπα μακαρονάκι-αλφάβητο τα εκάστοτε μέλη της παράταξής του που έμοιαζε να πλησιάζουν κάποια ειδικότητα. Παράλληλα, άτομα ωσάν τον Σκέρτσο, θρυλήθηκαν παραπάνω κι από την παραμύθα που ήθελε τον Παπά (του προηγούμενου ηγέτη) ως άνθρωπο υπερφυή, κατάλληλο για όλες τις δουλειές. Αλλά ο Παπάς σπανίως μιλούσε, με αποτέλεσμα να τον εκτιμούν πολλοί, ενώ ο Σκέρτσος από πολύ νωρίς μίλησε και κόντεψε να αυτοκαταστραφεί. Η αιδήμων σιωπή ήταν αείποτε ένα καλάσνικοφ στα χέρια των οπαδών του ρεβόλβερ: έδειχνε απειλητικό, αλλά η σοβιετικότητά του αποθάρρυνε τους επίδοξους χρήστες.

Οι αιγυπτιακές πυραμίδες στην τελική τους μορφή δεν ήταν κλιμακωτές, αλλά όπως διατηρείται στην κορυφή της κατασκευής του Χεφρήνου, λειαίνονταν από ένα ειδικά γυαλισμένο πέτρωμα. Η κλιμακωτή διάταξη ωστόσο, χαρακτηρίζει την κυβερνητική πυραμίδα. Οι γενικοί γραμματείς πλαισιώνουν το βάθρο και εξηγούν τις ψευτοδουλειές, οι υφυπουργοί μάλλον μετωρίζονται άπραγοι, έτσι απομένουν οι καθαρόαιμοι υπουργοί να πετάνε τις ατάκες τους, όχι πάντοτε λαμπικαρισμένες, ομολογώ. Και υπάρχουν ανευθυνοϋπεύθυνοι που έχουν το ελεύθερο να δηλώνουν ό,τι τους αρέσκει, όπως ο επί της Ανάπτυξης Υπουργός, αφού κατάγεται από την εδραία των Καρατζαφερικών δρακογενιά. Αν στη βάση της κυβερνητικής πυραμίδας προσθέσεις αυτοδιοικητικούς και το βαρύ σώμα της δικαστικής εξουσίας, το άρμα του Δαρείου μετά βίας κουνιέται με τέθριππη σκευή. Για την ακρίβεια, δεν κουνιέται ντιπ για ντιπ. Επομένως, ο πρωθυπουργός βρίσκει τον καιρό να πρωταγωνιστεί στο βαρετό παιχνίδι ενός καθημερινού προγράμματος επίδειξης. Αυτό δεν τον ησυχάζει φυσικά, αλλα κάθε τόσο αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να ζεύει όχι τέθριππο, αλλά να οργανώνει μια εκατόμβη, προκειμένου να ταϊστούν με βοδινό ολόκληρα συντάγματα διαμαρτυρομένων επαγγελματιών.

Το νεοπαγές αυτό σύστημα έχει ένα ιδίωμα: τέρμα οι απολύσεις. Ο Καραμανλής θα καθυστερεί όσο θέλει την υπουργική του μηχανή (κοντεύουμε να αποθεραπευτούμε από την πανδημία, αλλά λεωφορεία εντέλει ΔΕΝ ανανεώθηκαν!) αλλά ουδέποτε ο ντιλετάντης πρωθυπουργός θα τον επιπλήξει. Τελικά, ένας έρμος επί του Τύπου που παραιτήθηκε, ήταν η μόνη έμμεση ένδειξη πυγμής.

Θυμάμαι το Πάσχα του 2019. Ο Τσίπρας φέρεται να παίρνει επάνω του τις αλλεπάλληλες εκστρατείες των ευρωεκλογών, των αυτοδιοικητικών και των εθνικών αναμετρήσεων. Αν τύχει και πέσεις σε Συριζαίο μήνα Μάη, ήταν αμετακίνητα αισιόδοξος πως ο «θλιβερός» Μητσοτάκης θα έπεφτε σε όλους τους λάκκους που άνοιγαν τα συνεργεία όλων των Δήμων της χώρας. Πόσοι πρόβλεπαν πως η μουσική του αοράτου θιάσου, δεν θα ήταν κάποιο μενουέτο, κάποιο τσάμικο, έστω κανένα yo από τα μικρομέγαλα καλοθρεμμένα χιπχοπάκια; Τα άπερκατ ξεκίνησαν από νωρίς. Αλλά ο Τσίπρας, εκεί, τον χαβά του. Όλα είναι πλαστά και ένα ψέμμα. Ιδού οι διευρύνσεις προς το Κέντρο, που δεν είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά, αλλά το βαρύ κλειδί για να μας δεχτεί η Φρέγια στην Βαλχάλα.

Το Κέντρο «οὐκ ἔστιν ἔτι» άκουγα απο παντού, με μόνη καινοτομία το ξανθό μαλλί πράσο της κυρίας Φώφης. Αλλά οι προσχωρήσεις στον Σύριζα έμοιαζαν σάμπως «αλλού γι΄αλλού» με τύπους σαν τον Παριανό κολλητό του Γεωργάκη που μιλούσε ωσάν θυμωμένο κατσικάκι της τρίτης Διεθνούς, αυτόν που πριν είκοσι χρόνια έδινε την εντύπωση τολμητία της Αυτοδιοίκησης. Εντέλει, καθώς η ζωή μου είχε (πάλι και πάλι) αλλάξει, έβλεπα να έχει λακκίσει κάθε κεντρώα καρδιά, αφού πέρασε από εκείνον που θα τα άλλαζε όλα, προς μια συντεχνία που παζάρευε τα υπουργεία του μέλλοντός της με την επωδό «εδώ κάνατε το Μάρδα Υπουργό, σε μένα κολλάτε που μπορώ να μιμηθώ τη φωνή του Ανδρέα καλύτερα από τον πιτσιρικά που παίζει τον αρχηγό σας;»

Οι Συριζαίοι διέπρατταν όχι ακριβώς προεκλογικά ατοπήματα, αλλά καραμπινάτες εξώφθαλμες ανοησίες. Οι νέοι άνθρωποι που λανσάριζε, «κάηκαν» επειδή τους έχωσαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Τα λεφτά από την «παρακοιμώνενη οικονομία» που έχτιζε ο Κατρούγκαλος, η Φωτίου και η Αχτσιόγλου, δεν είχε στην ουσία ταμείο, αλλά αρπαχτές, ωσάν τακτικές τύπου Τάκου Μακρή και άλλων προϊστορικών. Ο Δρόμος του Τσίπρα έλαμπε μπροστά του, αλλά τον θεωρούσε έρημο έξω από την Άκαμπα. Ο Τσίπρας έπρεπε να συνάξει τους δεξιούς που στέγαζε ο Καμμένος και να τους δώσει πόστα, αλλά ήδη ο δρόμος προς τα δεξιά ψηφαλάκια έκλεισε προκειμένου να παίζει ο Πάιατ τον Μέγα Διαπραγματευτή. Δεν προχωρώ άλλο.

Απεναντίας, ο Μητσοτάκης, για τον οποίον το 2019 κυκλοφορούσε ιλαρόν κλίμα και ψιλοδούλεμα, κατάφερνε, με τον υστερικό προτεσταντισμό του («κόψτε, γαμώτη μου, το τσιγάρο») να υπερκεράσει την ακροδεξιά και απεχθή του ψυχή (απλώς θυμηθείτε σε ποιους στηρίχτηκε για να εκλεγεί το 2016 στη Νέα Δημοκρατία: καρατζαφερικούς και βασιλόφρονες) και να το παίζει αβίαστα ως εκδοχή μιας μετρίως συντηρητικής λύσης, σχεδόν χωρίς την εκφορά της λέξης «Σίμενς» στο οπλοστάσιο των αντιθέτων. Όταν Σαμαράς-καιροσκόπος και Καραμανλής-διαχειριστής των μακεδονιζόντων (τύπου Κιούπκιοϊ) ψήφων έδειξαν πως θα ενωθούν με τα Μητσοτακικά λιανοτούφεκα, ο Σύριζα πανηγύριζε, καθώς τα νιάτα του αρχηγού του, ήταν σαν αναρρόφηση κοκαΐνης όχι από τα ρουθούνια, αλλά από μπουρί ξυλόσομπας.

Από καιρού εις καιρόν, μια άκεφη είδηση σκέπαζε την αθυμία πολλών δεξιών. Ήταν οι αναγγελίες για νέα στελέχη, για υποβολή βιογραφικών, τέτοια ζητήματα που συνήθως σκοντάφτουν σε παχυλή αδιαφορία του πλήθους.

Αλλά, από σπάνια στραβομάρα ενός «αρχηγού» που είχε μιαν περιστέρα αριστερίστρια να γκρινιάζει στο σπιτικό του, παραδόξως ο Σύριζα υστέρησε της Νέας Δημοκρατίας «μόνον» κατά 8,32%, ένα ποσοστό τόσο ανατρέψιμο, που θα μπορούσε κάλλιστα να περιοριστεί δραστικά, αν σκεφτείτε πως με μία αλλαγή αρχηγού και σύναψη συμμαχίας με το Κέντρο (που έλαβε 8,1%) όλα θα έμοιαζαν μαγικά για την κεντροαριστερά! Μόνον που η πρωτοβουλία έπρεπε να προκύψει από τον Σύριζα και την πραγμάτωση της κεντροαριστερής του διεύρυνσης, πράγμα που σήμαινε να αφαιρεθεί συνειδητά κάθε περίπτωση «αριστερού» υποψηφίου, αλλά και τρανταχτές παραχωρήσεις, ακόμη και στο κόμμα του Βαρουφάκη. Αντ΄αυτών, γέμισε ο τόπος με συγκινησιακή ετερότητα: οι Συριζαίοι είχαν φλάμπουρο τις αγωνιστικές τους δόξες, τα παραληρήματα των «κινημάτων» και του καταληψιακού Πεζοδρομίου, συν κάτι ελευθεριάζουσες κινήσεις παρεξηγημένες όπως «λευτεριά στον Κουφοντίνα» (για την τακτική μιλώ όχι για το  γεγονός) και ο Σύριζα όχι μόνον την έκατσε τη βάρκα που ήταν ξύλινη και «πρήζουνταν με απόλαυση» (ο ατυχής στίχος του Ελύτη) ενώ ο Τσίπρας νόμιζε πως είχε φτιάξει, ο τάλας, σκαρί από φάιμπεργκλας. Ακόμη με τα ίδια μυαλά πορεύεται, απέναντι σε μία τοξική, άκρως επισφαλή κυβέρνηση, απ΄αυτές που σου κατσικώνονται.

Στην Τεργέστη, ο Καποδίστριας μπαίνοντας στο καράβι για να έρτει στην Ελλάδα να την κυβερνήσει, εγλύστρησε και έσπασε τον σβέρκο του. Εγένετο κηδεία μεγάλη και ξόδι και μεγάλη θρηνωδία.

Αύθις οι Άγγλοι εζήτησαν να κυβερνήσει ο Μαυρογορδάτος και τότε ηκούσθη το περιβόητον υπό του γέροντος Καρατάσιου «μπε άμα ήτελα φαντασμένον, καθόμουνα και στον Αμπού Λοπούτ». Ο Κολοκοτρώνης έκλινεν υπέρ του εχθρού του, Κουντουριώτου και οι Πελοποννήσιοι, προσκαίρως σκεφθέντες απετίμησαν την κατάστασιν διά του ρητού «κάλλιο ο κυβερνήτης να ξεύρει τον Μοριάν κι ας τον έχει κάψει, παρά να ξέρει τον βάλτον και να μη έχει βουλιάξει».

Εγένετο κυβερνήτης ο Κουντουριώτης, την επαύριον λαβών παρά των Μανιατών δεινόν αποθαρρόν περιέχονταν την μετονομασίαν του Πετρόμπεη ως βαρώνου της  Άκοβας και του Πασσαβέως, και την διδαχήν «έπαρε τον πούλον και τον γκώλον σου από την γαρέκλαν, αρβανιτόριζα και άφκε τους Μανιάτας ασυδότους». Ο Κουντουριώτης, φρονίμως ποιών, δεν αντέδρασεν, ψελλίσας τινα συναδελφωτικά την Γενική συνελέυσει των προκρίτων, αποτελουμένην εξ ολοκλήρου εκ μισθωτών του γενικού λουφέ.

Δι΄ό και ο Πετρομπαρών, ήλθεν εις επαφήν με τους Φραντσέζους και το ασκέρι των και εζήτησε την υψηλήν προστασίαν των Βουρβώνων, η οποία αυθωρεί του εδόθη, κηρυχθείσης της φρανκοφώνου νησιωτικής Αροντισεμάνδης, περιλαμβανούσης την Κόρσικα συν την Μάνην και διεκδικούσης Επτάνησον, Κρήτην, Πάργαν και Ραγούζαν, όταν και όποτε ήθελον ελευθερωθεί. Μάνισαν οι Εγγλέζοι και προσήρτησαν την Επτάνησον τη νεοσυσταθείση προτεκτούρα Μεντιτεράνεαν, μαζή με τας Γιβραλτάρας, τας Μάλτας και άλλας ωραίας γωνίας της εσωτερικής θαλάσσης.

Ο Κουντουριώτης αντέδρασεν ηπίως, θεωρών ότι οι Υδραίοι και οι απόδημοι θα κατέκτων τας καρδίας των ρουμελιωτών, πλήν ο Κωλέττης, βαρέως φέρων την δημιουργίαν της Αροντισεμάνδης, μετεστράφη και έσυρεν Σουλιώτας, Ηπειρώτας, Μακεδόνας και Βουργάρους εις το άρμα του Βελεστινλή, υπερασπίζων, μόνος αυτός, την συμπάγειαν όλων των λαών της Στερεάς, από Βλαχίας έως Μποσνιάκων, παίζων και εμπαίζων Ρώσους, Νέμιτζους και μετριοπαθείς τινάς πασάδες και μουτεσαρίφηδες.

Ούτω, κατά την συνθήκην του Λονδίνου, του Ιουλίου 1834, εν αγαστή συμπνοία, η Ευρώπη απεδέχθη τέσσερα ελληνόφωνα κρατίδια. Την Γαλλόπνευστον Αροντισεμάνδην, την επίπλαστον Προτεκτούραν των Εγγλέζων, την Κουντουριωτικήν Απολειφάδαν πέριξ των λειψάνων του Δανείου, και την Κωλεττικήν Χαρτορήγα, άνευ συνόρων προσώρας, αλλά με ισχυράν εύνοιαν των κεντρικών δυνάμεων.

Η κατάστασις υπέστη μεταβολήν ποιαν, δια της ανακηρύξεως της πόλεως των Αθηνών ως αυτονόμου, υπό του στρατηγού Μακρυγιάννη. Περί το 1851, τα τέσσερα κρατίδια και η πόλις, παρέστησαν δια πρέσβεων και εντεταλμένων, εις την έκθεσιν του Κρύσταλ Πάλας εν τη Αλβιόνι, εκμαιεύσαντες τας αρίστας των εντυπώσεων.

Η ριγώσα τριακονταετία

Ο όρος είναι του Θωμά Φιτζπάτρικ Γαρδικιώτη, του πρώτου ιστορικού που αποπειράθηκε να συνθέσει ενιαία ιστορία των ελληνοφώνων κρατών στο μνημειώδες έργο του Ιστορικά των Γραικών (πρώτη έκδοση 1882).

Ο Γαρδικιώτης θεωρεί κομβική χρονολογία την νίκη των Αγγλογάλλων στην Κριμαία (1851) επειδή τότε τόσον η Αροντισεμάνα και η Προτεκτούρα όσον και η Χαρτορήγα συμμετείχαν ενεργώς εις τας επιχειρήσεις πλήν εις αντίπαλα στρατόπεδα. Θεωρεί ιστορικό παράδοξο την ανυπαρξία κοινής εκστρατείας του σώματος Καπέτη των Επτανησίων και του συντάγματος Λιμενίου των Μανιατών, τα οποία διέπρεψαν εναντίον των Ρώσων μετά την συντριβήν της ελαφράς ταξιαρχίας.

Η ρωσική ήττα μετριάστηκε μόνον χάρη στην λυσσώδη και επιτυχή άμυνα του Ταϊγανίου από τους διαβοήτους φουστανελλάδες του Μπακόλα και του Φέστα, τη συνδρομή Μολδαβών, Εζεριτών, Κοζάκων και ενόπλων καλογήρων της ευρυτέρας Τρανσυλβανίας.

Η υψηλή Πύλη, ορθώς κρίνασα τας συγκυρίας, ερρίφθη εις τας αγκάλας των ανερχομένων Πρώσσων και της ανανηψάσης Αυστροουγγαρίας, ορίσασα τας εν Ευρώπη κτήσεις της ως «χάσι της Τουρκομπαρόκας» και διατηρήσασα το Χαλιφάτον εις τας ασιατικάς της εκτάσεις. Η Τουρκομπαρόκα (1858) υπήρξεν υβρίδιον της μετέπειτα διαμορφώσεως της Μεγάλης Γερμανίας (1880) και την απετέλουν δεκάξι Ηγεμονίες, με ανεξίθρησκον Σύνταγμα, χριστιανούς ηγεμόνας και πολυγλωσσίαν, επιτρεπομένης της πολυγαμίας εις άπαντας τους υπηκόους, για να περιορισθώμεν εις χαρακτηριστικόν δείγμα κοινωνικής οσμώσεως.

Οι Ηγεμονίες (Τρανσίλβα, Μολντάου,Μπασαράβα, Ρουμάνσκαγια, Πρεσθλάβα, Σρμπσκα, Μποσνιακλού, Ζαϊμέτιον Τρακατρουκαλήδων, Καμπανία, Βλάχου, Κουτμιτζιβίτζα, Άγραφα, Κοσουβα-Μαναστίρια, Βολερόν, Πρέσπαι και Σελανίκ) ενήσκησαν τοσαύτης μορφής ανταγωνισμόν, ώστε οι οθωμανοί εθεωρούντο τα μόνα συνεκτικά στοιχεία των κοινωνιών εκείνων και προετιμώντο εν πάσι τους δημοσίοις λειτουργήμασι.

Ο Κωλέττης ανεδείχθη Οσποδάρος Αγράφων, και έως του διαδόχου του Μπακόλα, υιού του Γώγου, η Χαρτορήγα εκυριάρχει ως πολιτικόν κίνημα εις δώδεκα Ηγεμονίας, των υπολοίπων τεσσάρων υπό φιλικήν ουδετερότητα.

Η μεταστροφή του Διβανίου, μετέστρεψεν το παγκόσμιον κλίμα υπερ του σουλτάνου Αβδούλ «κασκαβαλ» Γαζή Κιοπρουλή, με άμεσον αποτέλεσμα την αβίαστον εξάπλωσιν των Οθωμανών άχρι Ινδιών και Σαμαρκάνδης, τη αμερίστω βοηθεία των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η δε Ρωσία έκτοτε εστράφη προς την Σκανδιναβίαν και την Σιβηρίαν, διαπρέψασα.

Αλβανοί και Δαλματοί προσεχώρησαν εις την Αροντισεμάνα, ενώ η βασίλισσα Βικτωρία είδεν τας βρεττανικάς σημαίας εις Σικελίαν, Νάπουλαν, Αίγυπτον, Τούνεζι και Μπαρμπαριά.

Εκ των Δυνάμεων, η νέα Γερμανία ώρισεν την Ρώμην ως αιώνιον πολιτιστικήν της πρωτεύουσαν, η Βρεττανία ηνώθη μετά των Κάτω Χωρών, ενώ η γεραρά Γαλλία ενεπνεύσθη από τας λατινικάς της ρίζας και εκκίνησεν την καταστροφήν της Ιβηρικής χερσονήσου, οδηγήσασα εαυτήν εις την λεγομένην φρανκοφωνίαν του Αμαζονίου. Ευνοϊκαί συνθήκαι εξαιτίας συνθηκών υπέρ της αναγνωρίσεως του Μακάο, του Χόνγκ-Χονγκ, της Ζανζιβάρης και του Λος Άντζελες ως διεθνών πόλεων του εμπορίου και της βιομηχανίας, έφερον τας Αθήνας εις την επίζηλον θέσιν του μόνου εν Ευρώπη ελευθέρου αστυκέντρου, θέσις επικυρωθείσα εις παρεπόμενα άρθρα της συνθήκης της Φερράρεν (1863) προεξοφλουμένη άλλωστε ένεκα της παραχωρήσεως του επινείου του Πειραιώς εις την πόλιν, επειδή οι Μανιάται δεν έδειχναν ενδιαφέρον μετοικήσεως αυτόθι, απορροφηθέντες εις τους λιμένας της Μασσαλίας, της Ραγούζης, και εγκατασταθέντες μαζικώς εις Φλώριδα.

Η εποίκησις ολοκληρώθη ιδία ότε η παλαιά πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών Γεωργία μετονομάσθη εις Μανιάτικα, χάρις εις την γενναιότητα των Μανιατών πολεμιστών, οι οποίοι εξόντωσαν τον στρατηγόν Οδυσσέα Γκράντ εις την μάχην των Τριών Αντισκήνων της Μοϊκανής γραίας (μοχοκσκρού θρίτεντ βάλι), γεγονός που επέφερεν την αυτοκτονίαν του προέδρου Λίνκολν και την επαναφοράν του θεσμού της αειφόρου δουλείας από Μανιτόμπα έως τα ρείθρα του Παναμέως.

Η ριγώσα τριακονταετία, κατά τον Γαρδικιώτην, έληξεν περί τα τέλη του έτους 1880, ότε η Κουντουριωτική Απολειφάδα, επέλεξεν σημαίαν και όνομα διά αμφισβητηθέντος δημοψηφίσματος, προκρίνουσα τον χιαστόν λευκόν σταυρόν του Αγίου Ανδρέου επί γλαυκού κάμπου και το όνομα Δανόχωρα (παρά την ισχυράν προτίμησιν ήτις εδείχθη διά τα ονόματα Ελλάς, Ρωμάς, Κουντουρίτσα, Παμβώτις, Μυρμιδονία και Άρατος) προερχόμενον εκ του Δανειοχώρα.

Το γεγονός εξεμεταλλεύθη ο Δανικός βασιλικός οίκος και καταλλήλως προάγων την συγκριτικήν γλωσσολογίαν διά τηλεκατευθυνομένων επιστημονικών τεκμηρίων, επέβαλεν, και ουδείς αντέστη, την ανάρρησιν Γεωργίου του Α εις τον Δανοχωρικόν θρόνον, του Κουντουριώτου περιορισθέντος εις προτομήν εξηγούσαν ότι πρόκειται διά τον πρώτον κυβερνήτην της Δανοχώρας.

Ως δώρον αναρρήσεως αι Δυνάμεις παρεχώρησαν την χώρα το έλαιον τριάκοντα φαλαινών, ηγόρασαν δε δια το πορτοΛεόνε, ήτοι του Πειραιώς, αντίγραφον του λέοντος με τα ρουνικά σύμβολα, συνταγματικού πλέον θυρεού της νέας πολιτείας. Η καθεστωτική αλλαγή εν πολλοίς ερμηνεύει την αυστηράν ουδετερότητα της Δανόχωρας εις τα τεκταινόμενα της ριγώσης τριακονταετίας εις τα σύνορα της οποίας εκαίετο επιμόνως το πελεκούδι.

Τα επτάδυμα της διασποράς. Αναρίθμητα δράματα προκάλεσε η επί δεκαετίες διασπορά των γραικοφώνων στις ζώνες του ευρώ, του ταλίρου, τη λίρας και του οβολού. Μελέτες DNA απέδειξαν ότι πάμπολλοι διαπρύσιοι κήρυκες της ιδιοπροσωπείας και του ιδιωνύμου εκάστου συμπλέγματος λαοτήτων μεταξύ Κύπριτου και Παλέρμιτου οριζοντίως, αλλά και μεταξύ Πράγαζοφ και Γαύδουκας καθέτως είλκον κοινήν την καταγωγήν.

Η έγκριτος εβδομαδιαία αθηναϊκή Φωνή του Αίματος, που τυχαίως πλην αναρπάστως κυκλοφορεί ιδιολέκτως και εις τας τέσσαρας κρατικότητας (σπρουχτα ντερ μπλούντα εν Χαρτορήγα, των γαιμάτων ουρλιαχτός εν Αροντισεμάνδη, το εμα φοναζι στας Προτεκτούρας και laudeatis sagramilli εν Δανοχώρα) δημοσιεύει βυτία υλικού, δεικνύοντα αποκρουστικήν ομοιότητα, συνεγγίζουσα την ταύτισιν, χιλιάδων φαινομενικώς ασχέτων μεταξύ των υπάρξεων, λυσσωδώς αντιθέτων ενίοτε, οι οποίοι κατάγονται εκ του αυτού γονιδιακού καταποτίου.

Πρόσφατον και εντυπωσιακόν, η περίπτωσις των διαβοήτων επταδύμων της διασποράς, όπως πλέον ονομάζονται επτά γόνοι ενός Φέντια Μαξίμοβιτς, αποδήμου:

Ζεμφίρ Ουλουκτσόγλου, τέως δήμαρχος Ζέμουν, επόπτης κυκλοφορίας τραμ Έζιοβας, άπαξ ηθοποιός στο δημοφιλές τηλεοπτικό σίριαλ από την Σταμπούλ στην Καμπούλ, στον χαρακτηριστικό ρόλο του Χασάν Αντόνοφ, ηλιθίου. Είναι μέλος του εθνικιστικών τάσεων κόμματος της Λίγκας του Δούναβη που απεύχεται την απογερμανοποίησιν του Χαρτορηγικού κρατικού μηχανισμού.

Γκάργκαλας ο θείος, παυλικιανός μοναχός, αιρεσιάρχης, οπαδός της σάκρα γκριμάτσα (υποστηρίζουν μεταξύ άλλων την μόνιμη παραμόρφωση των χαρακτηριστικών του προσώπου για να μη τους πιάνουν οι ρουφιανοκάμερες). Ένα φεγγάρι κηπουρός στην μονή της Βεβαίας Ελπίδας ε Σακρ Κερ, στο μετόχιον του νησιδίου της Κίρκης δυτικώς της Μαγκναγκρέτσια, υποστηρίζει την διάλυσιν της Αροδισεμάνδης, και την ιταλοποίησιν της Αυσονικής χερσονήσου, κατηγορήσας τον Ουλουκτσόγλου ως γελοίο άθυρμα ξενοκινήτων ασέμνων κουνημάτων και ως Καρβέλωφ.

Όσιρις Σγδρούμπας Ζγκανιάτσας, με φιλολογικό ψευδώνυμο Στέφανος Βρανάς, λυρικός ποιητής και κοσμήτωρ των Ιατρικών Σχολών της περιφερείας Θετταλών της Δανόχωρας, υποκόμης Μακρακώμης και λάτρης Χαϊνεκενούχων αφεψημάτων, γνωστός για το έμμετρον κατά Γκαργκάλων έπος (έπαινος της Βασιλικής Εταιρείας Συγγραφέων) πρόεδρος της ΜΚΟ μήτρες χωρίς σύνορα, δίγαμος, άοσμος, με σεμνό προφίλ.

Σάκαβλος “Πυξλαξ” Αγυριώτης, θάνης Αγύρου, πολιτικώς Καταχθόνιος, ποιητής του πασίγνωστου χωρικού ύμνου της Προτεκτούρας Ιγγλιτέρα ιγγλιτέρα, ήσαι η μόνη μας μητέρα, πολύγαμος και άγαμος κατά ιλλιγιώδη εναλλαγήν, συγγραφέας μονογραφιών για Ντισραέλι, Πήττ, Μπέκαμ και Τζίμι Χόφφα, ασήμαντος, ασθενής, προσποιούμενος ευαισθησίαν ενώπιον φακού.

Σντράφκο Χαλήλ Βρυέννιος Αινόβαρβος, ο και μπαρμπούτης, πρόξενος της Σελανίκ παρά τω βοεβόδα της Οθωμανικής Φλάνδρας, φιλευρωπαίος, μεταφραστής των ομιλιών του Καικιλίου της Καρκασόν περί του εκ Ζιμπάμπουε κινδύνου, με πολλές φιλίες στην Ατίνα, κυκλωματικός, είρων, οπαδός του τιναμασπείσρεμαλάκακόμματος, εν μονίμω δυσμενεία.

Βαρβαγιάννης ο κεκές, ιδιοκτήτης γραικικής ταβέρνας εν Ατλάντα, φρανκόφιλος παρότι γεννηθείς εν Μάλτα, τρομοκρατών ρωμιούς τουρίστας διά γραικικών μορφασμών, ενώ κραυγάζει βεζήτε βλάχαροι, γκρέκος γουζμπόρν, γκρέκος τα πετάνο.

Μαστρογκέγκες ο Αθηναίος, με το διαβόητον είμαι και ο γαημώ ύφος. Φίλος του Σντράφκο, εχθρός του Όσιρι, συνεταίρος Ισπανών εμιγκρέδων, διανοούμενος ήκιστα εκτιμώμενος, σαράβαλο, μέθουας, έως λιάρδας.

 

[Γράφτηκε τον Δεκέμβριο 2007. Με την μορφή αυτή, φιλοξενήθηκε στο φύλλο της Κυριακής του Πάσχα στην “Μακεδονία”, στο πλαίσιο παρουσίασης κειμένων για το 1821, από την ΕΣΗΕΜΘ}

Έπειτα, θέλοντας να αριθμήσω τους άδικους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τζέπη του ράσου μου, και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον! πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

 

Τέρμα το ψάξιμο, πισπιρίκο της συμφοράς. Από τότε που γεννήθηκε η συλλογή υπογραφών στην άρρωστη χώρα, ό,τι ζητούσαμε δεν γινόταν πράξη, ό,τι απεχθανόμασταν κυριαρχούσε με επιχειρήματα. Και αργά, πολύ αργά, οι νόμοι και οι διατάξεις στρέφονταν, τρίζοντας το γρανάζι τους, εναντίον μας.

Η ανθρώπινη μοίρα, παπάκο ξεπουπουλιασμένε, είναι ντυμένη με λέπια και ονειροφαντασίες. Κι όταν λείπει ο άνθρωπος από μέσα, τότε γίνονται όχι σκληρά τα πράγματα, αλλά αποκτούν μια βλέννα — την οριακή πλειοψηφία, την καταλαλιά, τις κλεμμένες λέξεις που από ευγένεια δεν ορίζεις την πατρότητά τους, τις αλλαγές απόψεων επειδή είναι γλυκειές οι σταδιοδρομίες και οι συνασπισμοί.

Όχι, τα αρχαία της Βενιζέλου δεν χωράνε επιχειρήματα, αλλά για να σωθούν θέλει κατάρες και μάτιασμα και κακό σπυρί στον κώλο και κλείσιμο με βία του Τρίτου οφθαλμού και να πτύεις μεσοδρομής τους πρωταίτιους και τους υπαίτιους, τους βολεμένους με ένα κατά συνθήκην ορθολογικό γιορντάνι σωτηριώδους παρένθεσης.

Τα ίδια και με τα πρόσφατα έργα της Ακρόπολης — τους «θιγμένους» πανεπιστήμονες, με την δανεική σκέψη, σκέψη από τα Κράβαρα και την Κρεμμυδαρού των πεποιθήσεών τους. Διότι είναι υπέροχο να ξεχωρίζεις από το αγριεμένο πλήθος των αμαθών, αλλά το πράττεις προκειμένου να αισθανθούν οι επιλήσμονες και οι αγνοιακοί ένα προσωρινό χάδι στο μηδέτερο σαρκίο τους.

Δεν είστε οι Μέτωνες και οι Ευπαλίνοι, καταλήγω. Στα Lego και στα Μεκανό ειδικευθήκατε. Αυτά που θα αφαιρεθούν από το σταυροδρόμι για να κουβαληθούν  στο Ζειτενλίκ, στο Ζειτενλίκ θα μείνουν αφού δεν θα χωράνε στην επιστροφή τους. Είδατε εξάλλου, αλλά δεν προσέξατε το πλαστό παρομοίωμα «αρχαιότητος» στο μετρό των Αθηνών και ποτέ δεν ενόχλησε μια φωλεά ξανθών μυρμηγκιών που βλέπει εποχιακά την βασίλισσά του να κυνηγιέται από κηφήνες στους δήθεν ακατάλληλους για αμαξίδια αρμούς του Πικιώνη.

Σε λίγα χρόνια, η κρέμα από το γαλακτομπούρεκο που οραματιστήκατε να στηθεί κάτω από τις σόλες σας, θα πετσικάρει και θα γκριζάρει από τις ρέχες των ευσεβών, γεμίζοντας η επιφάνεια της διαδρομής τρυπίτσες φωλιάς τερμιτών. Αλλά οι πρωταίτιοι και οι τοποθετούντες τα δάχτυλα στο φιλιατρό, θα χάσουν αρκετές φάλαγγες καθώς η αόρατη σέγα του καιρού θα περνάει από τις ψευτοκαμωμένες αισθήσεις σας.

Κανένας «αντιδρών» δεν θα βρίσκεται στην ζωή όταν θα πράξετε τα άπρακτα. Αλλά τις νύχτες τα τελώνια θα σας διαβάζουν Θεοτόκη και εκειόν τον ψάλτη του Αγίου Ελισσαίου. Δεν το ακούνε οι Ιάδες ψυχές, αλλά δεν υπάρχει Κοστοβώκος, Αλανός και Γοτθογραίκος που να μη χαίρεται από την τραυλή ανάγνωση.

Να προσέξετε, οι σαλιασμένοι και ενθουσιώδεις της «νέας οπτικής» των συμμαχιών μας, ενώ περιμένετε στη ουρά για το κουρείο των ελπίδων, να μη φτιάξετε τα μαλλιά σας έτσι ώστε να θυμίζουν την αστερόεσσα. Ζευς γαρ μεγάλης γλώσσης κόμπους υπερεχθαίρει.

Τυχαίνει και η Τουρκία πιάστηκε στον ύπνο, υπακούοντας σε έναν νοσταλγό του χαλιφάτου που την κυβερνά, αλλά γελιέστε αν ονειρεύεστε πως οι διαχειριστές της παγκόσμιας ειρήνης ανακάλυψαν πόσο έξοχοι είμεθα και τι Απόλλωνες και Τζουτζούκες διαθέτουμε. Η Ελλάδα, όπως συνέβη και άλλοτε, διαθέτει έναν κλειδάριθμο και μία σμηνοσειρά συγκυριών που την καθιστούν πολύτιμη για τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς των δυνατών του πλανήτη. Με την κατάλληλη προεργασία, παράγει θαλασσινά τριφύλλια, κλείνει κάθε κρουαζιέρα προς τη Μαύρη θάλασσα, και έχει παραγγείλει μια χειροποίητη κουβέρτα που μπορεί να σκεπάσει κάθε ανικανότητα, επιπολαιότητα, κομπασμό και χαζομάρα, διότι κατέχει και σκαμπάζει από Γεωγραφία. Έως εδώ και παραπάνω δεν δύναται.

Η Ελλάδα, ζορισμένη από μια Κρίση που την διακατέχει στον νέον αιώνα, έχει την ψευδαίσθηση πως ανοίγει νέους ορίζοντες στο ριζικό της, ενώ βιώνει τα πρώτα στάδια ενός αλτσχάιμερ. Με Φουρθιώτηδες ασχολείται, μιαν αυγινή, την κούρσεψαν ανίδρωτοι λοτόμοι, κι εκεί είναι τώρα δρόμοι διαβάτη αποσπερνέ. Τον Καβάφη της τον σουργελώνουν  πεταλώνοντάς τον, την μνήμη των αρχαίων της Βενιζέλου την μαγαρίζουν λογιστές και φαρισαίοι, κανένας δεν ακούει τα όργανα του καμποτίνικου θιάσου, ήτοι το ποδοβολητό των τουριστών που αναμένεται να βαδίσουν στο μπετόν το παινεμένο της Ακρόπολης.

Δεν είναι και προς θάνατον η σπασμωδική συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου προς έναν κυβερνήτη που φλερτάρει με την δυστοπία, την θυμηδία και την σημειακή —μεροδούλι— μεροφάι τακτική του. Βρίσκει και πράττει. Περιβάλεται απο μονοψήφια ποσοστά «αντιπάλων» και το μόνο άξιο λόγου και ποσότητας δυναμικό, το κυβερνάει ένας άκριτος ρεμπεσκές.

Απλώς, δεν έγινε καμία απολύτως προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανή μια θράκα με αναμμένα κάρβουνα που θα έβαζε φρένο στην ψηλομύτικη ακαταδεξιά μας στα Βαλκάνια, στην αφαίρεση δοντιών από την δημοσιοϋπαλληλική μπίχλα, στον ορίζοντα όπου σχηματίζονται τα νέφη μιας άνευ προηγουμένου ελαφρομυαλιάς. Αλλ΄όταν σπανίζει υπουργεύς ή γραμματικός που δεν μπήγει κοτσάνα στις βαρυσήμαντες δηλώσεις του, η καταγωγή από τα Κράβαρα διδάσκει πολλά.

Είναι όντως προσωρινά βολικό το αμερικάνικο πέπλο που σκεπάζει την καρμιριά μας. Αλλά υπάρχει ένα προβληματάκι. Το ριζικό της Τουρκίας δεν είναι η εξαέρωση της, μήτε η Δύση θα την παραδώσει τουζλαμά ψιλοκομμένο στο μέλλον της. Η παραμικρή αλλαγή στην τακτική της, θα χαρακτηριστεί από μία φλεγόμενη βάτο: νέοι θα την κυβερνήσουν, ξεχνώντας τον νεοοθωμανισμό, θα ξωπετάξει τις ρώσικες λυκοφιλίες και θα απαξιώσει το αίμα των Τατάρων. Καήκαμε εάν, μαγεμένοι από τις δημοπρασίες που ενεργοποιούμε για νέα όπλα, νέες βάσεις και νέα δρομολόγια, ξυπνήσουμε με ένα μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια που μας εξαντλεί τους αγκώνες και δεν βρίσκουμε τρόπο να το απιθώσουμε κάπου, το ρημάδι.

Ελπιζω να καταλαβαίνετε πως δεν έχω κανένα άχτι εναντίον των Αμερικανών, αλλά φοβούμαι πως εσείς θα έχετε, στο εγγύς μέλλον.

Δεν είναι ζήτημα κυβέρνησης και αντιπολιτεύσεων, αλλά νομίζω συμφωνούμε πως μια άνισης τελεολογίας κυβέρνηση, που δείχνει έστω υποκριτικό σεβασμό στον προγραμματισμό, όπως η μητσοτακίζουσα, ή «σαν μια ξένη φορτική», έχει ανάγκη προκειμένου να την θυμόμαστε ωσάν ονείρωξη κακιάς πεθεράς, από μιαν αντιπολίτευση φίνα, πανέξυπνη, που «κολλάει» σε κάθε ζήτημα ωσάν φλύκταινα χταποδιού και όποτε διαγνώσει μηχανιστικά λειτουργική αντίδραση, όπως το σέρτικο «ξεστοκάρισμα», γίνεται το ίδιο εχθρική προς τον λαλήσαντα όπως και προς τον πρωθυπουργεμένο.

Παρακολουθώντας από τις όποιες ειδήσεις πως τσακώσανε τον κύριο Φουρθιώτη να πλάθει όχι κουλουράκια, αλλά συμπαιγνία με δύο επαγγελματίες του εκτελεστικού τομέα, με δείκτη αληθείας την χρήση ενός ταυτοποιημένου καλάσνικοφ, σκέφτηκα την νύχτα ένα ζήτημα που θέλει διερεύνηση και είναι πράγματι ξεστοκαρισμένο. Ποιο ζήτημα;

Αλήθεια, είναι πρωτοφανές να προσλαμβάνονται άνθρωποι της πιάτσας προκειμένου να δώσουν στις διωκτικές αρχές την αίσθηση της δράσης «παρανόμων στοιχείων;».

Κοντολογής, μόνον ο Φουρθιώτης σκέφτηκε να προσποιηθεί τον διωκόμενο και τον απειλούμενο, προκειμένου να κερδίσει κάτι, στην περίπτωσή του να αλλάξει γνώμη το κράτος και να του παρέχει αστυνομική προστασία;

Δεν υπήρξα αστυνομικός ρεπόρτερ, μήτε πρόκειται. Αλλά από το στοκ της προσωπικής καχυποψίας, σκέφτηκα πως η υπόθεση Φουρθιώτη, που αγγίζει στοιχεία από τον «Ηλία του 16ου» («δε με ξέρεις δε σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω») έως τις αμέτρητες συμπαιγνίες για τον έλεγχο μαγαζιών, το τρύπημα ΑΤΜ, των ανθρώπων της νύχτας και τους Έλιοτ Νες των αρχαγγέλων της καταστολής, για μένα βοά πως δεν έγινε κάτι πρωτοφανές, πως υπάρχουν συνδέσεις φυλακισμένων, συμμοριών, «καθαρών» μπερδεψομπούτηδων και τύπων της πιάτσας που παίζουν σε πολλά ταμπλώ, με «καθαρούς» πολίτες που «σπρώχνουν» προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση τις υποθέσεις τους για ίδιο συμφέρον.

Ας κάνω μια υπόθεση εργασίας, όχι ως ερευνητής του FBI, αλλά ως συγγραφέας που πάντα ξεστοκάρει από τις αναμνήσεις του, something stupid που μπορεί και να αληθεύει.

Πόσα γαζώματα σφαιρών σε τοίχους πρεσβειών και κατοικίες πολιτών, έπαιρναν πτυχίο «τρομοκρατικής οργάνωσης»;

Πόσα τηλεφωνήματα και κώδικες φυλακισμένων αφορούσαν το πληρωμένο έγκλημα;

Γιατί ο Γιαγκούλας και οι λήσταρχοι του τόπου πέρασαν όλοι φάση παραγνωρισμένης ιδιοφυίας;

Πόσο μπλεγμένοι σε αυτά είναι διάφοροι μετερχόμενοι το λειτούργημα του δημοσιογράφου και άλλοι, ανεπιλήπτων επαγγελμάτων, οργανώνουν «σκοτεινές απειλές της σφαίρας» καταχωρημένες πάντα στο κοινό ποινικό τσαΐρι;

Τεχνικό ερώτημα: ένας ιατροδικαστής, είναι σε θέση ερευνώντας μια τρέχουσα δολοφονία ή τραυματισμό εντός των πλαισίων ενός εγκλήματος, να συσχετίσουν κάποια συμπαιγνία εντολής δολοφονίας που δεν σχετίζεται με την παραβατικότητα συμμοριών, αλλά με μια καλά μασκαρεμένη επιχείρηση σε ένα λιβάδι με δήθεν αθώους;

Μην εξάπτεσθε. Συγγραφικά και όχι αστυνομικής υφής είναι αυτά τα ερωτήματα.

Απλώς σκέφτηκα πως πολλά τεμάχια του οργανωμένου εγκλήματος και άλλα, τρομοκρατικά, μπορεί κάλλιστα να αφορούν άλλον τύπο, εντός των πλαισίων της Καμόρα.

Και η φρικτή αγωνία των (συγγραφικών) συλλογισμών μου, οφείλεται στην υποψία μήπως η δολοφονία Καραϊβάζ και άλλων ανθρώπων, είναι προϊόν της μισθοφορικής αντίληψης συγκεκριμένης φάρας ανθρώπων που επαγγέλονται τον κακοποιό αλλά τηρούν την αγάπη στη μανούλα τους και τις μπλαζέ συνήθειες του Έλληνα Βαλκανίου.

Ο κύριος Τζανακόπουλος ανήκει σε μια ακατανόητη γενιά, την γενιά των παιδιών μου, άρα για την εσθλαβωμένη μου συνείδηση, μυρίζει γαλατίλα και θα την αποπνέει ακόμη κι όταν θα είμαι στο νεκροτομείο. Βλέποντας πως κόντεψε να γίνει πρωτοσέλιδο τις προάλλες, ήμουν σίγουρος πως έπεσε άθελα του σε μια «ρητορική παγίδα» απ΄αυτές που μοιάζουν με τα παμπάλαια δόκανα με τα οποία παγίδευαν άγρια ζώα και την βλέπαμε στα «κλασικά εικογογραφημένα».

Συγκεκριμένα, οι αντίπαλοί του φρύαξαν (και οι σύμμαχοί του διέψευσαν) επειδή σε ένα ηχητικό σπόλιο υποτίθεται πως υπόσχεται πως οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι στο απυρόβλητο. Πότε; Στο μέλλον, όταν θεωρεί πως θα αντικαταστήσει τον Σκέρτσο ή τον δεινό πολιτικό Θεοχάρη. Σηκώθηκε η σχετική αντάρα, αλλά και η υπεράσπισή του από φιλικές του εφημερίδες.

Στην ουσία, η «επίμαχη πρόταση» θα τον συνοδεύει, βρυκολακιασμένη και χωρίς κάτω γνάθω εσαεί. Όχι διότι αριτσώθηκανοι δημόσιοι υπάλληλοι — δύο αιώνων εμπειρίες δεν στήθηκαν άσκοπα, αλλά διότι ήκαμε το μέγα, το ανυπόφορο λάθος να μιλήσει για «εκκαθάριση».

Ακόμη κι αν έλεγε «θα διώξω, θα απολυσω, θα τους αλλάξω τον αδόξαστο» δεν θα ενοχλούσε κανέναν. Διότι ο δημόσιος υπάλληλος δεν θίγεται από απροσγείωτες απειλές. Ακόμη κι αν διωχθεί, ξέρει πως θα επανέλθει, εάν το κρίμα του σχετίζεται με την απόδοσή του. Σε ένα κράτος όπου υπάρχουν ακόμη «βαρδιάνοι» ήτοι παρατηρητές του θαλάσσιου ορίζοντος, μη και εφάνη κουρσάρικο σκαρί, η λέξη «εκκαθάριση» προκαλεί συναγερμό. Δεν εξηγώ το γιατί — είμαι σίγουρος πως καταλαβαίνετε πού το πάω.

Όσον καιρό πολιτεύεται ο κύριος Τζανακοπουλος, η λέξη θα τον συνοδεύει. Δεν ξέρω αν θα είναι «εκκαθαριστής» με εισαγωγικά ή μεταφρασμένη σε ιερογλυφικά, αλλά τηνε πάτησε. Ακόμη κι αν ισχύει πως εννοούσε τα γνωστά σιχαμερά νήματα που τυλίγουν την χρηστή διοίκηση ωσάν τα αόρατα δεσμά με τα οποία ο Ήφαιστος έδεσε την Αφροδίτη και τον Άρη, θα έπρεπε να γνωρίζει πως οι επίδοξοι κυβερνήτες δεν διανοήθηκαν να ξηλώσουν αυτούς τους μηχανισμούς, αλλά τους συντηρούν ευλαβικά.

Αλλού θέλω να καταλήξω: δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος ότι μπροστά του βρίσκεται ένα βουνό μπαγιάτικα καρβέλια, τα οποία αυτός και το κόμμα του πρέπει να καταπιεί, πριν φανεί στον ορίζοντα η Εξουσία;

Τιμίως, κυριε Τζανακόπουλε, σκεφτείτε κάτι κεντροαριστερό, αποκτήστε το, πλαισιώστε το με φίλους και οπαδούς και συγκεντρώστε τις γενιές της ηλικίας σας προς την Εξουσία. Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των ψηφοφόρων που θα σας ακολουθήσουν. Το πρόβλημά σας είναι ο αρχηγός σας και στέκει εμπόδιο στην αντικατάσταση της Φαμίλιας και του πρωθυπουργικού εκπροσώπου της, καθώς ο πνευματικός του ορίζοντας είναι πολύ στενός και διέπεται από αραλίκι και μηχανιστική αντίληψη της Πολιτικής. Αλλά πριν το πράξετε, οργανώστε ένα δικό σας πρόγραμμα, σε έναν αχρησιμοποίητο ρητορικο χώρο, για την ακρίβεια, μεταξύ Κουρουμπλή και Ξενογιαννακοπούλου.

Έχει προδομένο αφτί ο αρχηγός; Είναι η νύχτα τιποτένια κι ο βοριάς επίμονος; Αχ, ακόμη κι αν ήμουνα Χάζαρος και Τούρκος, θα΄χα γαλήνη στην ψυχή τις νύχτες της βροχής. Όχι τώρα, που είμαι ταξιδάκι, φουσκώνουν τα περίπτερα κι ο ήχος απορεί.

Καλοκαίρι1984, άκουγα στο Ηράκλειο τους στίχους κάποιου που μου έμοιαζε σε ένα συρίγγιο του καιρού σε ένα μακρόστενο θέατρο. Έκτοτε δεν ασχολήθηκα με ποίηση, τουλάχιστον δημόσια, αλλά οι πνοές της νήσου Κρήτης με ανησυχούσαν. Μερικά χρόνια πριν, είχα συνυπάρξει με έναν «αντιδήμαρχο της Λευκωσίας» στην πρόσφατη τουρκοκυπριακή κυβερνητική δομή, έκανα όποια φασαρία μπόρεσα, αλλά ματαίως. Και τώρα, ένας του ΟΗΕ, ένα ψευδοκράτος, η Κύπρος, η Ελλάδα και η Τουρκία, μαζί με έναν βρεττανό που λάκκισε λόγω Brexit από την Ευρώπη αλλά διατηρεί το δικαίωμα να είναι «εγγυήτρια δύναμη» της ύπαρξης της Κύπρου, μαζεύτηκαν στην Γενεύη για να τσακωθούνε. Μόνον η Ελλάδα και η Κύπρος πιστεύουν σε ένα κυπριακό κράτος, έστω χωρισμένο σε διζωνική ομοσπονδία. Οι άλλοι, θα απαιτήσουν και θα κερδίσουν με πλειοψηφική ψήφο, αυτά που θέλει ο Ερτοάν, ο Τατάρ και ο τέως αποικιοκράτης Άγγλος: δύο χωριστά κράτη.

Eμ και ο ΟΗΕ, που τον έχουμε φορτώσει με τόσες αποφάσεις υπέρ της ενιαίας Κύπρου, τι ζητά σε αυτό το πονηρό παζάρι;

Και γιατί δεν αρνηθήκαμε να λάβουμε μέρος; Τι γυρεύει ο Δένδιας και ο Αναστασιάδης στην κοιλάδα με τα αγγουράκια; Αμφότερες ανήκουν στην Ε.Ε., αλλά δεν την εκπροσωπούν. Βρίσκονται στη Γενεύη για να τα βροντήξουν. Και οι υπόλοιποι, που θα μείνουν, θα «καταγγείλουν» τους Ρωμιούς και θα ψηφίσουν τα δύο χωριστά κράτη με τρεις ψήφους υπέρ και δύο απουσίες.

Εντέλει, έχει προδομένο αφτί ο αρχηγός, και μάλλον περήφανα αφτιά…

Mε δεδομένο πως άρτι βραβεύτηκε με Όσκαρ ηθοποιός ετών 83, δείχνει πιθανό να υπάρξει Αμερικανός Πρόεδρος ετών 82, οπότε η Γενοκτονία των Αρμενίων δεν θεωρείται παρ΄εμού ψεύτικη φόλα για να προκύψει κάποια αναθεώρηση κατόπιν διαπραγματεύσεων. Αυτό το κρατούμενο, παραμένει ισχυρό.

Επομένως απομένει ως εναλλακτική λύση μεταξύ Τουρκίας και Ηνωμένων Πολιτειών, μόνον η μη μακροημέρευση της εποχής Ερτοάν. Αφού βεβαίως, μεσολαβήσει μια μάλλον βραχεία περίοδος βίαιης αντίδρασης, με αμφισβήτηση του αεροδρομίου επί τουρκικού εδάφους που χρησιμοποιούν αεροπλάνα των ΗΠΑ για να υποστηρίξουν σε περίπτωση κινδύνου, το Ισραήλ, ενώ δεν αποκλείω να κυκλοφορήσει μια πειστική για την Σιιτική Σκέψη αντικατάσταση του όρου «γενοκτονία» με μία ηπιότερη έκφραση, όπως «ξαντέρωμα των προδοτών της γαλαζιας πατρίδας».

Η θεωρία Ερτοάν για ένα βάρβαρο στίφος εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων που κατέσφαξαν το άνθος της Οθωμανικής κοινωνίας, εννοεί ανακριβώς την βραχύβια σύμπραξη μειονοτήτων του δυτικού Χαλιφάτου, όταν η Τσαρική Ρωσία διείσδυσε ΝΑ του Καυκάσου με τακτικό στρατό, εμπνέοντας βραχύβιες ελπίδες ανεξαρτησίας Αρμενίων, Ποντίων και Νεστοριανών.

Ήταν μία βραχεία διείσδυση που εξανεμίστηκε τάχιστα και αρκεί να διαβάσει κάποιος το απομνημόνευμα του διδασκάλου Κανδηλάπτη, αυτόπτη μάρτυρα της έκλειψης του Αρμενικού στοιχείου, που εν θεία αφελεία περιγράφει αυτό που σάστισε τους Αρμενίους. Και σε καμία περίπτωση δεν εξεγέρθηκαν «150 έως 300 χιλιάδες φονιάδων Αρμενίων» ενώ ο ισχυρισμός του Ερτοάν πως από τα οθωμανικά βαλκάνια έως τον Καύκασο γέμισε η χώρα του εξόριστους (εδώ μπερδεύει πονηρά την πολύ πιο περιορισμένη άτυπη ανταλλαγή πληθυσμών της περιόδου 1912-1915) ενώ η παραμονή εκατομμυρίων μουσουλμάνων στα Βαλκάνια, αλλά και στην ανατολική Μικρασία αφαιρεί πολλή λογική από τα έωλα επιχειρήματά του. Πολλοί από τους ισχυρισμούς του βρίσκονται σε πειραγμένα σχολικά εγχειρίδια του Κεμαλικού καιρού.

Η μαύρη αλήθεια είναι πως η γενοκτονία των Αρμενίων συνέβη, ολοζώντανη, από την διόγκωση της νεοτουρκικής φάσης του Ανατολικού ζητήματος, υποστηριγμένη από παλαιόθεν απεσταλμένους Γερμανούς στρατηγούς που ενίσχυαν, αφοσιωμένοι, το Χαλιφάτο. Τα απόνερα αυτής της εγκάρδιας συνεννόησης, δεν υπάρχει βαλκανικό κράτος ή μικρασιατική περιοχή που να μη τα υπέστη. Χώρια το αίμα που χύθηκε μεταξύ συνθηκών Σεβρών και Λωζάννης.

Όχι. Ο Ερτοαν, μόνον εάν αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ θα συγκινήσει μερίδα του Δυτικού κόσμου. Εξάλλου από σήμερα στην άτυπη πενταμερή της Γενεύης, όπου μάλλον θα δηλωθεί από την Τουρκία πως αναγνωρίζει όχι ένα διζωνικό αλλά δύο κράτη στην Κύπρο, το πολύ να πέσει μουλάρωμα εμμονικό για το ζήτημα που έχει ισχνές ελπίδες να ισχύσει. Βέβαια, στην παρούσα κατάσταση της «γαλάζιας πατρίδας» τίποτε δεν αποκλείεται, μόνο που θα είναι ο όποιος ισχυρισμός άτοπος και βοηθημένος μόνον από κάποια «δεύτερη σκεψη», του βρεττανικού λέοντος εάν βέβαια προβληθεί ως τσιτάχ και όχι ως άρχων των ζώων.