Author: Πετεφρής

Γιατί;

Ένα «μέμνησο» αναζητώ, στον ετσιθελικό δεσπότη που έχει παρερμηνεύσει την έννοια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Εννοώ τον νυν πρωθυπουργό. Δεν επιμένω άνευ λόγου στην πολιτική συμπεριφορά του από την ώρα που ένας αντίπαλος έκανε μια φρικτά ανόητη δήλωση μετά τις ευρωεκλογές του 2019, κι έφερε την άνετη επικράτηση του «νέου οικογενειάρχη» τον Ιούλιο.

Παπάγος

Μετά τον Εμφύλιο, η Δεξιά γνώρισε με τον «Συναγερμό» του Παπάγου τέτοια μπερεκέτια. Μπορεί ο Στρατάρχης να μας φόρτωσε μιαν άτσαλη ανάδευση του Κυπριακού, αλλά τουλάχιστον τάπωσε τον ΙΔΕΑ απομακρύνοντας τις «ανησυχίες» του στρατεύματος για αρκετά χρόνια.

Καραμάνλαρος

Ο Καραμανλής από αυτονόητος διάδοχος του Παπάγου, μόνον μετά τέσσερα χρόνια από την ανάρρησή του, το 1958, απαλλάχτηκε από τους δεξιούς δελφίνους του (αν και λόγω πολιτικής τύφλωσης, δεν εκμεταλλεύτηκε την νίκη του και το΄ριξε στην «αντικομμουνιστική ανησυχία»).

Χούντα και μεταπολίτευση

Η Χούντα (1967-1974) χρεώθηκε σούμπιτη στην Δεξιά (λησμονήθηκαν τάχιστα οι «κανταφικοί») και η επταετία Καραμανλή (υπό «Εθνάρχη» και αργότερα Ράλλη, 1974-1981) μονιμοποίησε το αρχηγικό πρόβλημα της Δεξιάς, που ήταν αδύνατο να συγκρατήσει την παλίρροια Ανδρέα Παπανδρέου που εξελίχθηκε σε «ρεύμα του Κουροσίβο». Με την παροδική «επιφάνεια Μητσοτάκη» (1990-93) ξεχώρισαν οι κλάδοι του νεοφιλελευθερισμού και μιας μορφής πατριωτικής δεξιάς, με ανεξάρτητη απόφυση ενός ποικιλώνυμου, παράλληλου εθνικισμού.

Ο πιο πρόσφατος

Ο ανηψιός Καραμανλής ήταν ο έσχατος κυβερνήτης (2004-2009) που δίδαξε χαλαρότητα και έπεσε σαν γινωμένο μήλο, αλλά όχι για τους λόγους που νομίζουμε. Ο Καραμανλής ευθύνεται για την αφανή υποστήριξη του Σύριζα με το συνοικέσιο του Καμμένου.

Τον κύκλο πριν τον Μητσοτάκη έκλεισε ο Σαμαράς, ο εισαγωγέας ενός νεοπατριωτισμού που κάποια άλλη περίοδο μάλλον θα κριθεί ο ρόλος του.

Τώρα;

Από την αρχή του 2016, αρχικά με μικρές πιθανότητες, αργότερα με συμμαχίες αδιανόητες για τον παραδοσιακό μητσοτακισμό (ο γενάρχης Κωνσταντίνος «έπαιξε» ένα διάστημα με φιλοβασιλικούς) ψηφίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης που μένοντας χίλιες μέρες ως υποψήφιος πρωθυπουργός, φαίνεται πως οργάνωσε έναν μονιστικό, στα όρια του αυτισμού, χώρο που παρακολουθούμε τα μπερεκέτια του, κοντά έναν χρόνο.

Οι προηγηθέντες δεξιοί ηγέτες, δεν ήταν εξαιρετικά γαλαντόμοι στην αυτοκριτική, η οποία στην Ελλάδα θεωρείται άνοιγμα του ηγετικού τάφου. Ωστόσο, δεν δίσταζαν να καταγγείλουν κάθε μορφής υπονόμευση, πραγματική ή φανταστική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθε διαβασμένος, αλλ΄όχι εκπαιδευμένος. Σα να συνέγραψε ένα βιβλίο πολιτικών οδηγιών που δεν περιείχε ανάλυση και επαληθεύσεις, αλλά καθαρή προσωπική σπέκουλα.

Χαρακτηριστικά, μη ποιοτικά

Ο ίδιος, συχνός επισκέπτης των Μέσων. Υπουργοί και υφυπουργοί, μεροκάματο στα κανάλια. Νεοφανής πολιτικός χειρισμός ειδικά στη Θεσσαλονίκη, όπου ξεριζώθηκε η διαχρονική δεξιά τοπική ηγεσία (αυτό ο Σύριζα δεν το πήρε χαμπάρι, και δεν οργάνωσε μια διακομματική τοπική πλατφόρμα, νομίζοντας πως αρκούσε η κυρία Νοτοπούλου).

ΜΜΕ και έτσι

Οι επικοινωνιακές κινήσεις του, στα όρια του υποτυπώδους. Πέφτουν οι διαφημίσεις στα κανάλια; Εμείς να πληρώσουμε επιδοτήσεις και βοηθήματα, να κόψουμε υποχρεώσεις τους, αρκεί να καταλάβουμε, ως «κυβέρνηση κράτους» μια ανούσια, άκεφη, αλλά επίμονη προβολή. Όσο πιο ζωντανό το ζήτημα, τόσο έβγαιναν υπουργοί που μάλλον δεν καταλάβαιναν τον πρωθυπουργό. Η Κεραμέως, ο Μηταράκης, και διάφορα λευκά κολάρα, με τις μικρές προόδους των και μια ανθολογία από λαθάκια. Πλήθος επιτροπών, απουσία δυναμικών συμβούλων με ενδεχόμενη υπεροχή του κυρίου Σκέρτσου, προφανώς απολίτικου πρακτικιστή, απ΄αυτούς που έχουν συνήθως τη μοίρα του Ιωάννη Καππαδόκη. (Τους τρώει η ομερτά των δημιουργικώς αχρήστων.)

Η –ποίηση

Τα δυναμάρια του, που μπορεί να καταλήξουν φιλοδοξίες ενός βασταφυλαρούχα, είναι τηλέφωνα που απαντούν, ψηφιακή οργάνωση, αλλά μη παίρνετε και όρκους, παντελής κι συνειδητή πολιτιστική απουσία (που μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια, καθώς η νέα φουρνιά θεωρεί την ιδρυματοποίηση (Ωνασειοποίηση και Νιαρχοποίηση) πολύ καλύτερη από την διαδρομιστική επαιτεία στο αρμόδιο υπουργείο, ενώ προβλέπω να προλάβει μάλλον να οργανώσει ιδιότυπες εκλογές εδώ και τώρα, ίσως και διπλές, αφου μοιράσει τα πεκούνια και τις μπαγκανότες σε θεσμικούς ψηφοφόρους κι όσο ο Σύριζα επιμένει να αγνοεί το παλιό, ολόσωστο, βυζαντινό παραμύθι:

Ένας βασιλέας απόθανε και τον έβαλαν στη σαρκοφάγο του, στον οικείο ναό. Μία των ημερών, ένας καντηλανάφτης ακούσε φωνές από το κιβούρι «βγάλτε με είμαι ο άναξ, και είμαι ζωντανός». Ο άνθρωπος σκιάχτηκε, πέταξε ως απάντηση ένα «άλλος τώρα βασιλεύει» και έκρυψε το γεγονός ώσπου οι τύψεις τον πλακώσαν και το είπε στον πρωτοπαπά. Η σαρκοφάγος ανοίχτηκε και βρήκαν νεκρό τον βασιλέα που είχε καταφάει έως το κόκκαλο τα χέρια του, από τον αγκώνα έως τις παλάμες.

Αν αλλάξετε την λέξη «βασιλέας» σε «Τσιπρέας» έχετε την λύση του μύθου.

Ο δεξιός ψάλτης

Σε άκρα αντίθεση με το γνωμικό «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει» που ανατράπηκε από την συμπεριφορά ουκ ολίγων δεξιών πολιτευτών, νομίζω πως με το πέρασμα των εβδομάδων, όχι των μηνών, μήτε των ετών, θα ατονήσει (επιτέλους!) το φλερτ με τον κεντρώο χώρο και θα εμφανιστεί κάποιος δεξής ψάλτης που θα επιζητήσει να αναβιώσει τον αποκαρδιωμένον Σύριζα, που για την ώρα οι αριστεριστές του παίρνουν όλη τη μαγιά και την μαγεία.

Όλα στη μέση

Ο Μητσοτάκης, το ξαναλέω, αφήνει δουλειές στη μέση. Κρίνει με κριτήρια επικοινωνιακά ενός άλλου καιρού. Έτσι και ξεχαστεί κάπως το προφυγικό, τον παραδίδει στην γραφειοκρατία, στις διαδικασίες. Πάμπολλα μάζεψα παραδείγματα.

Στην πανδημία τα πήγε καλά στον ανήφορο, αλλά ο κατήφορος πάει για κουτρουβάλα. Οι κυβερνήτες των δρόμων ξέρουν κι αυτοί στατιστικές. Ξέρουν για παράδειγμα πως αν μαζευτούν εκατό κολλητοί ένα βράδι, αν είναι νέοι, ζήτημα να κορονιαστούν οι τρεις από την ομήγυρη. Αλλά και είκοσι παπούδες και γιαγιάδες, θα την πληρώσουν, διότι οι νέοι συγκατοικούν με Τρίτη ηλικία συχνά.

Σε κάθε περίπτωση, νίκησε στη Ζάμα των εκλογών, στην εκπλήρωση των στόχων που έθεσε πριν τα Λεύκτρα, στην πανδημία μπορεί να έχουμε συνέπειες Μαντίνειας, αλλά η Φτώχεια, η Κρίση, η Ύφεση θέλουν άλλον στρατό. Και αυτό που λείπει, είναι ένας εξαφτέρουγος που θα του υπενθυμίζει κάθε ώρα και στιγμή:

Δέσποτα, μέμνησο των πολιτών.

Το άρθρο αυτό, που λειτουργεί ερήμην του συντάκτη του, κλείνει μάλλον στωικά και απαισιόδοξα:

Περισσότερες πιθανότητες έχει μια λειψή κεντοαριστερά να κυβερνήσει σύντομα, απαλλαγμένη από ηττοπαθείς αριστερούς και υπό δεξιό κοτζάμπαση, παρά η δεξιά του Κυριάκου, όπως στενούται και ίσταται αμήχανη, μαζεύοντας από τον δρόμο βιολέτες και προσπαθώντας να μαγειρέψει απ’ αυτές ένα φρικασέ.

H ζωή μου ήταν μονίμως σπασμένη, αναλόγως του εισοδήματος, των δωματίων και των ανθρώπων που συντύχαινα. Μαθαίνοντας πως κλείνει το «Φλου», χώρος που θα μπορούσα να αποτυπώσω από μνήμης, η Νικηφόρου Φωκά όπου ήταν τοποθετημένο, χάνει ένα καίριο τοπόσημο.

Καθώς έχω να χειριστώ την οδό αυτή από την δεκαετία του 80, την περιγράφω κατά τα τοπωνύμια άλλων καιρών: ξεκινούσε από την θάλασσα, από το Ριβάζ, ανήρχετο στην Παύλου Μελά εκθέτων μία σειρά πολυκατοικιών αριστερά τω ανηφορούντι, την έτεμνεν αφέων το καφενείον των Κυνηγών, όπου εν υπογείω έπαιζαν πότε οι Μακεδονομάχοι και ο Παπαντίνας, δεξιά το καρτιέ του Ντορέ και το σημείον αναπαύσεως του Κανελλόπουλου, σκηνοθέτη ευγενούς, είτα αριστερά ήτο το Φλού και ποικιλία άλλων παροδικών μπαρ, και εξήρχετο εις την θρυλική προέκτασιν Μητροπόλεως όπου χτυπήθηκε μεταξοτυπία το πρώτο εξώφυλλο του Τραμ και καρσί παροδίως ήτο κατοικία του Χάρη Καμπουρίδη, αλλά και στούντιο όπου εγένοντο ηχογραφήσεις του ακμαίου Πεντζίκη, ουχί του συγγραφέως, η οδός ελαφρώς υψούτο αφήνουσα δεξιά γωνία με τα Κούτσουρα του Δαλαμάγκα, έτεμνε την μάνα Τσιμισκή, εμμένουσα ως Νικηφόρου Φωκά, ηύθηνεν τα κώλα προς την πλατείαν Ιπποδρομίου, ήτοι μίαν συνεκδοχικώς παραποίησιν του Μπωζούρ, όστις αναγράφει «λέγεται Προδρόμι και είναι ανάμνησις του Ιπποδρομίου», αφίησιν δεξιά την κομμένη κολόνα του νεκρικού ζαχαροπλαστείου, αριστερά ημπορείς να ιδείς το Ναυαρίνον και δεξιά τον κατεδαφιστέντα προ 50 ετών Άγιον Κωνσταντίνον και τα σύγκολλα του τείχους, τον Αγιαντώνη των τρελών και το ιδιότυπον μασονικό κέντρον, είτα γωνιάζει στο Χρυσό παγώνι, περνά την Πολωνίας ή Πρίγκηπος Νικολάου ή και Σβώλου, και σχάται εις Καμβουνίων δεξιά, όπου άνωθεν του μετοχίου (έχει και άλλα, αγιορειτικά) έμενα στο ρετιρέ και είχε μαγαζί ο γυψάς ο θείος μου, και βγαίνει στην Εθνική τράπεζα, όπου διατηρώ σημείωμα εμφαίνον το βάθος των εκεί αρχαιοτήτων (μείον επτά μέτρα) και εις την Αγαπηνού κατά την λαιάν, ήτοι του Σαραντέλλου καπετάν Άγρα όπου εκβάλει εις την Παπαντήν αμή και στην Παναγούδαν και υφίστατο άκτιστον οικόπεδον όπου ο Χατζηιωάννου διάβασε επιγραφή Δεασημέρη τινός, όστις ανήγειρεν ναόν «ανθ΄ώνπερ ήμαρτεν» και ήτο ο Διαβασημέρης εις τον οποίον αφιέρωσα εκπομπήν και σελίδας τινάς εις τον εμόν Χαμαιδράκοντα.

Δεν θα ήξευρα το Φλου εάν παρέμενα τέκνον της οδού Βασιλίσσης Όλγας, πλην από το 1975 νοίκιασα διαμέρισμα εις την Κούσκουρα και έφτιαξα στούντιο στην Προξένου Κορομηλά εκεί όπου ήτον πατάρι και κομμωτήριον, και άρχισα να συναναστρέφομαι αληθείς καστριώτες και βουργεσίους, ενώ το γραφείον μου μετά συνεταίρων ήτο Αγγελάκη. Έτρωγα απέναντι στο πρώτον Γούδδις, στενόμακρο, κάτω από την «Ωραία» των παγωτών, συνήθως χοιρομέρι με μαγιονέζα που έτρωγε συχνά ο Παλιαδέλης και το ορεγόμουν, και δραπέτευα έως παραδίπλα στο Παγιάντες που ήτο μπαρ και άνωθεν πατάρι με φαγητό.

Εκείνα τα χρόνια άνοιξαν πολλά μαγαζά ελκυστικά στη γειτονιά, ο Δον Κιχώτης, το Σαντέ του Κίκη, η Σελήνη κοντά στον Ζέφυρο, και το 1980 το Φλου. Γνώριζα τον Καρδαχάκη, μαζί με περιώνυμους της εμιγκρέτσιας, έναν «ψύχραιμο», και φίλους αρχιτέκτονες, εις την οδόν του Βουσενκώτου εν Παρισίοις όπου πήγα για δύο διαλέξεις. Σάρωνα τα μπαράκια παρέα με τον μακαρίτη Λένο Μαυρομάτη και αργότερα, μετά τους σεισμούς, με τον Γούφα. Συνήθως αρχίζαμε από το Φλου, καταλήγοντας στο Σαντέ κι αυτό κράτησε μήνες πολλούς, καθώς ήταν και μια παρέα στις Σαράντα Εκκλησιές όπου ήμεσθεν τακτικοί. Σπανίως πήγαινα Ντεφάκτο και αργότερα Ερωδό, αλλά κι όταν άνοιξε το 1983 ο Μανδραγόρας, προστέθηκε στην διαδρομή μεταξύ Φλού και Σαντέ. Άρχισαν και ταξίδια Αθηνών, λόγω ετοιμασίας του Δοξόμπους, με άλλες παρέες.

Ωστόσο, το Φλου ήταν το μόνο πράγματι ξεσαλωτικό στέκι, ανέβαινες και στη μπάρα, τα ποτά καθαρά, το κέφι αμείωτο, εκεί διαδραματίστηκαν πλήθος κωμικοτραγικών συμβάντων, αλλά η χρήση του μπαρ ήταν ως ναού του πνεύματος και του οινοπνεύματος. Παραδόξως τα φλερτ ήταν διαφορετικά εκεί, δεν χρειαζόσουνα συνοδεία για να κεφάρεις, αν περιέγραφα το στυλ των θαμώνων και τι άκουσα, θα το είχα φτιάξει το μπεστσέλλα. Κάποτε ίσως εκφραστεί εκείνο το σύνθετο γαϊτανάκι, να κσυπνάς αξημέρωτα, να ρίχνεις την δουλειά του κάστορα στο λασπωμένο του φράγμα, να δουλεύεις ποικιλία θεμάτων και ταυτόχρονα, να ταξιδεύεις ωσάν σε δουλεμπορικό, σε αλλεπάλληλα ταξίδια, τα μισά άσκοπα και άχρηστα. Χώρια η τέχνη και η Τέχνη. Ήταν μέρες που αισθανόμουν αφοσιωμένος, άλλες πάλι ήταν πιο σπαρμένες αμελώς, κι ως τα 36 που άλλαξε ο βίος, και ξεκίνησε ένα μίγμα μετακομίσεων και πλήρους αστάθειας, οπότε, στα 44, άφησα τα πεταλουδίσματα και έβγαλα το πρώτο μου, ουσιαστικά, βιβλίο.

Στο Φλου έζησα πολλές ιστορίες, άλλες τις περιέγραψα, άλλες όχι. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς συνήθως, κι αν ήκμαζε σήμερα, ο πολιτικός μας προστάτης θα άφηνε έναν πελάτη, αλλοιώς θα ήμεσθεν όλοι για ΜΕΘ. Αλλά παραδόξως, δεν έτυχε ποτέ να συνοδεύω ή να με συνοδεύει γυναίκα. Το Φλου μου τραβούσε την όρεξη για αντριλίδικη, πλακατζίδικη και αιώνια μονόφυλη φιλία. Βέβαια, μόνον για γυναίκες μιλούσαμε, αλλά και σήμερα που ασχολούμαι με άλλα κι άλλα, πάλι γυναίκες υπάρχουν στη διπλανή σελίδα μιας αυτοβιογραφίας.

Δεν ξέρω άν ο Καρδαχάκης, μόνος ή μετά συνεταίρων, θα φτιάξει άλλο μαγαζί. Φυσικά, πάλι Φλου θα το βγάλει και αντέχει να στηθεί στις αρχαίες γειτονιές, πάλι και πάλι.

Λέω να πάρω ένα εξάκουτο μπίρες και να πάω στους συγκεντρωμένους στης νύχτας τη σιγαλιά, για κοζερί και πλάκες. Δεν υπάρχει πανδημία και κορονοϊός -αυτά είναι σαχλαμάρες. Ένας κομήτης φταίει που η ουρά του, από αστρόσκονη, γλείφει τον πλανήτη μας. Μπορεί να παίζει που μαζεύτηκαν πολλές αμαρτίες στον κόσμο και πέφτει τιμωρία εξ ουρανών. Κι αν απο βδομάδα αρχίζει να κουνιέται προς τα πάνω ο δείκτης των νεκρών, τους είχαν σε ψυγεία και τους βγάζουν για προπαγάνδα. Έτσι σας θέλω, σπίρτα.

Ο έγκλειστος της διπλανής πόρτας στους αναγνώστες χαίρειν.

Η Παιδεία είναι το Σώμα μας. Και το σώμα διανεμήθηκε σε άσαρκους και διαλυμένους οργανισμούς, ίνα πληρωθεί το ρηθέν από τους προφήτες πως στον άνθρωπο πρέπει ξεφτίλα, υστέρηση, σεβασμός μόνον της ψυχής, μπας και παραμείνουμε στην ζωή δέκα λεπτά παραπάνω.

Πόθεν αυτή η έμπνευση;

Μόλις ξεσκάλισα το περιεχόμενο των πρωινών καναλιών. Το εκπαιδευτικό. Και έμεινα κάγκελο.

Υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές, και ενίοτε φροντιστές. Υπάρχει «εποπτικό» υλικό, λευκός πίνακας που σκεπάζεται από κείμενα που γράφονται, αριθμούς που εξηγούνται.

Και αργά, αλλά δίκαια, κατάλαβα γιατί τα παιδιά, σχολώντας από το εκπαιδευτικό έτος, σκίζουν η καίνε τα σχολικά βιβλία. Η τουλάχιστον κάποτε.

Αυτό που είδα δεν ήταν εκπαίδευση, τηλεκπαίδευση ή ο,τιδήποτε πέραν μιας άκεφης τηλεμετρίας. Πίσω από τον εγκέφαλο του διδάσκοντος, ο θεός Οντίν της Ύλης.

Να σου δείξω τι εστί αντωνυμία, να σου φύγει από το μυαλό ότι θέλεις να σε φιλήσει ο Γιαννάκης. Για τα κλάσματα και τα πάθη τους, άστο καλύτερα. Για την Γεωγραφία, μπαναΐαμ.

Στα ελάχιστα λεπτά καθηγητών φροντιστηρίου, πρόσεξα πως δεν έχουν το αραλίκι των καθεστωτικώς διδασκόντων, μπορεί να εξηγούν τα ίδια πράγματα, αλλά σε έναν βαθμό και έναν ρυθμό άκρως κατανοητό, που μπορεί και να κρατηθούν σημειώσεις.

Και ξαναθυμήθηκα πως ο Μπακάλης, ο Κούρκος και ο Χαλκείδης, της Φυσικής και των Μαθηματικών του θρυλικού Πέμπτου θεωρούνταν έξοχοι, αλλά στα πολυτεχνεία μπήκαμε επειδή επέμεναν ο μπαμπάς του Νούλη στα Γιαννιτσά, ο Τζίτζιφας και ο Βρεττός στα φροντιστήρια.

Το διαδραστικό Πνεύμα, η άκρα σύνοψη, σε βαθμό θρησκείας, του πόσον ωφέλιμος είναι ο καταραμένος ψηφιακός κόσμος, έλειπε από τα χαμογέλια των καθηγητών που δίδασκαν την ύλη.

Κανονικά, αφού απευθύνονται μέσω ενός κρατικού καναλιού, έπρεπε να δεχτούν οι εξ αποστάσεων μαθητές καταιγισμό μουσικής, εικόνων, σχημάτων, γραφικών, ολόκληρες κινηματογραφήσεις προς μαθηματικούς παραδείσους και της φιλολογικής Νήσου των Αζορών.

Να πάρουν τις πληροφορίες και αυτές να είναι πιο ισχυρές από τα χειλάκια της Αμαλασούνθας και το πουλάκι του Ευριπιδάκη, κουρέλι κουρελάκι, ή άλλων συμμαθητών.

Δηλαδή ο διδάσκων να δαπανά την ώρα του, και πίσω του άλλοι τέσσερις πέντε συνάδελφοι, κομπιουτεράδες, ευέξαπτοι, οραματικοί, να στήνουν το σκηνικό της γνώσης, κι όχι να υπηρετούν μια τελείως ανόητη και άσκοπη ύλη.

Δεν υπάρχει πιο αδηφάγο, γοητευτικό, εμμονικό και τρυφερά ζοφερό όν από το νήπιο που εξιτάρεται από αντικείμενα, λέξεις, πληροφορίες και εμπράγματον έρωτα, την ώρα που επιθυμεί ταυτόχρονα ένα ξερό τοστάκι, να λύσει έναν πυροσβεστήρα και να χαζέψει τον γονιό που κλαίει, απένταρος.

Και ισχύει το κοινώς αποδεκτό πως όλα τα παιδάκια, γλυκούτσικα και ευρηματικά από την εποχή του γουτσουγούτσου έως τα επτά τους χρόνια, μετατρέπονται ως τα έντεκα, ήτοι έως την ώρα της περίοδου και της σαρκός, στην εφηβεία, σε έρμαια μιας εξαετίας πληκτικής αντιπαθούς και απόλυτα ελεγχόμενης από τους φόβους των.

Κι αν περάσεις τα χρόνια του Δημοτικού ως τμήμα ενός περιθωρίου, μη περιμένεις στο Γυμνάσιο Παρθενώνες.

Παρεκτός και έχεις την τύχη να σου τύχει κάποια άλλη χώρα, κάποιος άλλος δάσκαλος, κάποια άλλη ερωτική σχέση με την Παιδεία, που (επιμένω) είναι το Σώμα μας.

Δεν λέμε να καταλάβουμε πως με κορονοϊό ή όχι, η γενιά αυτών που δεν έζησαν τον παλαιόν αιώνα, θα διαθέτει άλλα κελύφη εργασίας, άλλη αντίληψη του σύμπαντος κόσμου, ο αρνητισμός της θα απαιτεί αποδείξεις ζωής για να μη την εξαφανίζουν γδέρνοντας το πετσί τους προκειμένου να υπάρξει λίπασμα για πιγκολίνους, νυχτερίδες και πρωτεΐνες άδηλης προέλευσης.

Όποιος μιλάει για σοσιαλισμό θα τον παίρνουν με τις καβαλίνες και όλο και λιγότεροι δεν θα μπερδεύουν τον καπιταλισμό με το καπιτονέ ανοιξιάτικο μπουφάν.

Αλλά για να γίνουν αυτά, όπως συνέβη και προηγουμένως, όταν οι ολετήρες της Γαίας τηνε βασάνιζαν ως γεννηθέντες περί το 1880 και σφάζοντας σβέρκα και λαιμουδιές έως το 1950, θα πρέπει η έωλος γενεά των αποδέλοιπων του 20ου αιώνα να αποκτήσει συνείδηση νέας εποχής, οπότε έχουμε καιρό.

Έως τότε, η Παιδεία πρέπει τεχνηέντως να απωλέσει το φιδοπουκάμισο που εξαναγκάζονται να φοράνε τα μαθητούδια και να μοιράσει απλόχερα μια τιποτένια, άσημη τρίχα από το χρυσόμαλλο δέρας, δίπλα το κεφάλι του Φρίξου και το λαρύγγι της Έλλης. Διότι ξέχασα να σας ειδοποιήσω πως Παιδεία χωρίς Έρωτα, δεν νοείται.

Τώρα, απαγορεύονται όλα! Κι΄όποιος έχει κλείσει κότες στην αυλή του σε κοτέτσι, αμέσως να τις απολύσει! Γιατί αν δεν τις απολύστε, τα πετεινά θα σας πιάσουν, θα σας δέσουνε για κράχτες, για να πιάνουν λωποδύτες, διαρρήχτες, λιποτάχτες!

ΟΡΝΙΘΕΣ, ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΡΩΤΑΣ, ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ, ΧΟΡΟΔΡΑΜΑ ΜΠΕΖΑΡ, ΜΟΥΤΣΙΟΣ

 

Καλά, ένας υπουργεύων καθημερινώς ανά κανάλι, σας είπα ήδη πως είναι υπέρτατη φατούρα! Στες μοκάρες σας εσείς! Και τώρα, υπουργός εκ των αποστατών του Καρατζαφέρη, που δεν σκληρίζει πλέον, έχει φορέσει ολοπρόσωπη μάσκα, ωσάν επανέκδοση του «Σολάρις» και συσκέπτεται με ειδήμονες, μεταξύ δίμετρων μεταλλικών τανιών, για να βάλει τάξη σε τραπεζοκαθίσματα. Μένω ενεός, αλλά σάματι τι περίμενα.

Για ποιον λόγο μετράνε από πλάτη σε πλάτη; Ανασαίνουν από τον σβέρκο; Γιατί δεν πλησιάζουν τες πλάταις των, να οικονομήσουν ένα τετραγωνικό.

Η εικόνα με παραπέμπει στις μέρες που περικυκλώθηκε η στρατιά του Πάουλους στο Στάλινγκραντ και ο Φύρερ ρώτησε τον Γκαίριγκ αν μπορεί να ανεφοδιάζει τους αποκλεισμένους. Ο Πάουλους ζητούσε κερατιάτικα, ο Φύρερ έδινε ψίχουλα. Διότι έτζι είναι οι στρατηγεύοντες. Οι μεν υπερβάλουν, οι δε αγαπούν το μαρτύριο της σταγόνας. Η Ελλάς διαθέτει άριστους μαθηματικούς, χειριστές παζλ, έχουν παίξει πλήθος παιγνίων και γνωρίζουν από χωρητικότητες. Επίσης, η χώρα έχει βγάλει ένα σκασμό αρχιτέκτονες, χωροτάκτες, μηχανικούς και άλλους πτυχιούχους, που ξέρουν (αν τους θέσεις ένα πρόβλημα) να σου το λύσουν και μάλιστα και με εναλλακτικές λύσεις.

Είπαν οι επιτροπές 1,5 μέτρο ή και δύο λόγω πιθανής εκτόξευσης σιέλου, φτυσιάς ή δακρύων. Και οι μαγαζάτορες τρέχουν με ξυλόμετρα να αραιώσουν τα τραπέζια και απελπίζονται, διότι βγάζουν το ένα δέκατο του εμβαδού που διαθέτουν ως αξιοποιήσιμο. Ήρθε η ώρα, σεβόμενοι το πόστο των ιατρών, των επενδυτών και των αδώνιδων, να τους απαντήσουμε αβρά ως «γαμοτεχνικοί» πως το μυαλό τους και μια λίρα εάν παίξουν κι άλλο τους κουμανταδόρους.

Να αναθέσουν το πρόβλημα (είναι πρόβλημα γεωμετρικό, αλλά εμπίπτει και σε άλλες, μη ιατροφιλοσοφικές δισιπλίνες) στους ειδικούς, κι όχι στις υπερβέβαιες μαστοράντζες.

«Δίδεται η κάτοψη ενός τραπεζιού. Δίδεται και η κάτοψη ενός διαθέσιμου χώρου. Δίδονται και «ταινίες θανατερές πλάτους 150-200 εκατοστών». Δίδεται και κάτοψη πελάτου, βαριά βαριά 43Χ48 εκατοστά. Και απαγορευτική ζώνη έμπροσθεν των χειλέων του πελάτου, χωνοειδής, έως 150-200 εκατοστών. Με αυτά τα δεδομένα «χτίστε» ζώνες ελεύθερης πρόσβασης και απαγορευτικές. Πόσοι πελάτες χωράνε; Έχετε, αναλόγως νιονιού, 16 έως 400 λεπτά».

Φυσικά υπάρχει και η ανθρωπομετρική λύση, η λεκορμπιζιέδικη ή του Λεονάρντο, με κύριο κριτήριο πού στέλνει ο στόμας του ατόμου τα σίελα, τας μύξας, τα πτύελα ουντ τα δάκρυα. Άρα εκεί η λύση του προβλήματος απαιτεί γωνίες προσπτώσεως και οράσεως του μέσου πελάτη και τις έδει να ήναι η κατακόρυφος και οριζοντία της γκλάβας κίνησις. Άρα στο πρώτο πρόβλημα προσθετέα η υπό γωνία 90 μοιρών δυνατότης οριζοντίας κινήσεως της κεφαλής και περίπου 45 μοιρών η ανωκάτω θρώσκουσα κίνησις.

Με βάση αυτήν την λογική, οι «συνθέσεις πλατείας επί κανάβου 16 τετραγωνικών» του ΚΚΕ στο Σύνταγμα και του Πελετίδη, είχαν τράτο απομείωσης εάν αντί τετραγωνικού κανάβου εχρησιμοποιείτο οκταγωνικός ή και εξαγωνικός εμβάτης.

Συγγνώμη που κλείνω άτσαλα το άρθρο, αλλά αύθις ελάλησε Μενδώνη και διάλεξα κλαράκι με κουρούνα επιβάτη, να κάμωμεν ντουέτο.

Είναι γνωστό πως δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, αλλά ο νόμος «ψαλίδι, πέτρα, χαρτί» υπάρχει και παραϋπάρχει.

Η πιτσιρικάδα, τώρα που καλυτέρεψε ο καιρός και της την σπάει ο πατερναλισμός των εποπτών υγείας, πολιτικής προστασίας και ο προστατευτισμός γενικά, πιάνει τις πλατείες και τα ξέφωτα, και από τις μπάρες (το παράνομο πάντα ελκύει) ξαμολάνε ποτά και «γίνεται φάση».

Είναι γνωστό πως στην νεότητα, υπάρχει και η έπαρση του παγονιού, διότι οι κοπελίτσες θέλγονται από τον κατ΄επίφαση παράνομο και όχι από τον τυπάκο που δίνει δίκιο στον Χαρδαλιά.

Οι καθηγητάδες, βάσει αυτών που μαθαίνουμε, φοβούνται επιστροφή του κοροναϊού, και οι δήμαρχοι ζητούν δυνάμεις καταστολής. Για να κάνουν γρήγορη την παρέμβαση, κύριο επιχείρημα είναι ο τριφυλλισμός και η μαστούρα, που υπάρχει σε αυτές τις πλατείες, από τον καιρό του «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» τουλάχιστον.

Όλοι ζητούν κάτι, δηλώνοντας κάτι διαφορετικό ― παλιά τέχνη του αστικού περιβάλλοντος.

Όλα τα΄χε η Μαριορή, κι ο φερετζές που έλειπε, όλοι τονε φοράνε…

Τέρμα παίδες, όλα είναι πολιτική, κατά την οθωμανική θυμοσοφία, που δεν είχε προβλέψει τον Αντετοκούμπο: Uzun adam ahmak olur. (ouζούν αντάμ, αχμάκ ολούρ)

Ο γεννημένος το 1913 εργατοπατέρας, άρχων των φορτηγατζήδων της Αμερικής, Τζίμι Χόφα, έζησε μια έντονη περίοδο, όπου οι μεταφορές στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμαιναν πολλά περισσότερα από το να είσαι ταξιτζής ή καπετάνιος. Ανέβηκε τη σκαλέτα του ενεργού συνδικαλισμού, κυριάρχησε με την συνδρομή της Μαφφίας  στον χώρο του, ώσπου στα χρόνια του Ρόμπερτ Κένεντι ως υπουργού Δικαιοσύνης κατάφεραν να τον μπουζουριάσουν και το φυλάκισαν για πέντε χρόνια. Το 1975 σβήστηκε από τον χάρτη, διαδόθηκε πως είχε ένα ραντεβού με δύο μαφιόζους, αλλά κανένας δεν τον ξαναείδε έκτοτε. Τον Τζίμι Χόφα θυμήθηκα διαβάζοντας τα νέα της ημέρας, δεν ξέρω γιατί, δεν έγινε κάτι με νταλικιέρηδες, εμείς δεν έχουμε μαφίες, καμιά φορά απορώ με τις ιδέες που μου καρφώνονται, όλες άκυρες και βλαπτικές. Στο κάτω της γραφής, ό,τι κι αν σκεφτώ, αποκλείεται να εξαφανιστώ, εξόν καμία ίωση.

O Xόφας ας μείνει αποτρόπαιο παράδειγμα παραβίασης των παγκοσμίων κανόνων του Εργατικού Συνδικαλισμού. Ευτυχώς η χώρα μας δεν έχει εργατοπατέρες, αν εξαιρεθεί κάποια περίοδος Μακρή τινός. Ας παραμείνει η Ελλάς, ως συνήθως, τηλαυγής φάρος αγαστής και θερμής σχέσεως της Εξουσίας, της δημοκρατικώς εκλεγομένης με την φιλότιμον των δημοσίων λειτουργών τάξιν, η οποία έχει αφήσει χάσκουσα την παγκόσμιον τσοτσιάλεν συνείδησιν. Η πανδημία δεν αλλοίωσεν το φιλότιμον! Το κράτος μοχθεί, δίδον τοις τραπεζοκαρεκλοκενταύροις με το σύστημα «Νέσσος» τους πεζοδρόμους και τας πλατείας, αμή και τα γήπεδα και τας πλατφόρμας αντλήσεως πετρελαίου εις τους καφεδοεξαρτημένους συμπατριώτας μας. Η αστυνομία επιτηρεί. Ο αείμνηστος Ουγκώ, επότισεν ήρωά του, τον Ιαβέρην με υψηλάς ηθικάς αξίας, και διέσωσεν τας Τιτίκας των Παρισίων. Ημείς φυλάττομεν Θερμοπύλας σείοντες ντιν νταν ντον το καμπανέλλι της Δημοκρατίας.

Δεν θέλω να ξέρω εάν ο θάνατος στον τόπο μου χρησιμοποιεί κόσα από ατσάλι ή από λαμαρίνα. Αν τα κράτη ακολουθούν πολιτικές (τα μισά μειώνουν τον κίνδυνο από τον κορονοϊό, τα άλλα μισά τον φουσκώνουν για τους λόγους τους) σημασία έχει πως ο πλανήτης φέρεται σαν σενάριο ταινίας του Netflix (οι γνώστες ξέρουν, οι εύπιστοι δεν μ΄ενδιαφέρουν).

Η κυβέρνηση που βιώνουμε, περιέχει μπόλικη διάθεση να μεταβληθεί σε καθεστώς και ιδού τα επιχειρήματα: δεν ξανάγινε διαχείριση «υφυπουργικού τύπου», το μισό πολιτικό προσωπικό θέλει αντικατάσταση επειγόντως, η επίλυση προβλημάτων αναστέλλεται κατ΄εξακολούθηση (δεν ξέρουν άλλο δρόμο) και ένας λυρισμός τύπου Bacon, μας έχει βαρύνει τα βλέφαρα αναιτίως.

Και βέβαια, «κολλήσαμε» μιαν αντιπολίτευση που χρειάζεται ολική αντικατάσταση του προσωπικού της.

Στο κόσμο όπου υπάρχουν τόσα κράτη με πέντε έως εκατό φορές μεγαλύτερο πληθυσμό και τα γεωστρατηγικά αλλάζουν καταιγιστικά, από την χώρα μας λείπει η αίσθηση του «ανήκειν» και «η απόφαση της λησμονιάς».

Λυπάμαι γι’ αυτά που περιμένουν τον Τσιόδρα, αλλά δεν πρόκειται να τα αποφύγει. Όχι επειδή έχει άδικο, αλλά επειδή προέχει να υπάρξει ο αόρατος υπουργός υγείας που δεν ξέρω τι ακριβώς πράττει.

Όλα γύρω από μια φαμίλια που έχει πατέρα έναν τρίγλωσσο, πρακτικώς άγνωστο «άνθρωπο χωρις ιδιότητες». Δεν τον μέμφομαι, διότι βρίσκει και κάνει.

Το βάρος πέφτει στο 60% που δεν τον ψήφισε, κι όμως αφέθηκε παθητικά να ψηφίζει κάθε καρυδιάς καρύδι. Μετά από δέκα χρόνια ΔΝΤ, και άλλα δέκα όπου προηγήθηκε μια σπάταλη διαχείριση, και παράλλα δέκα όπου υπήρχε η τελετουργική μαγεία του «εκσυγχρονισμού», είναι προφανές πως οι Ευρωπαϊκοί «διάλογοι» είναι έν’ μάτσο χάλια, πως ο φασισμός δεν έχει επικρατήσει από τεμπελιά και όλα τελούνται χωρίς λόγο.

Χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να επαινείται ως μεταρρυθμιστής, αλλά οι έπαινοι θα παραμείνουν λεκτικοί. Στο βάθος, επιθυμεί να «σφίξει τα λουριά» στην κοινωνία που τάχτηκε να υπηρετήσει. Έχει σχέδιο και νομίζει πως το ακολουθεί.

Έτσι νομίζει. Ο Χαρδαλιάς, για παράδειγμα, δεν είναι κατάλληλος μήτε για υφυπουργός μήτε για ο,τιδήποτε υπηρεσιακό. Πολύ καλύτερος στον ρόλο ενός παρακοιμώμενου Λιβάνη, έστω στιχουργούντος.

Όσο για τον Σύριζα, επιμένω: του λείπει μια εκτόξευση του Τσίπρα προς έναν νέο πλανήτη και να εφεύρει ως νέο αρχηγό, κάποιον που να μπορεί να πείσει τους Έλληνες που άρχισαν να φέρονται σαν μεθυσμένοι πρωινοί τύποι.

Η Φώφη δεν θα τραβήξει. Στη θέση της, ένας πιτσιρικάς μη νοσταλγικός, αλλά σαν τον Σκέρτσο, θα μάζευε αναγνώριση.

Κατά τα άλλα, μπορεί να μαγειρεύετε νούμερα, ή να τα κρατάτε ενήμερα με τιμιότητα. Αλλά δεν υπάρχει πανδημία μαρτυρημένη που να μη περιστοιχίζεται διαχρονικά από σφήνες μαγικής σκέψης.

Μέσα στο σώμα μου διαθέτω τουλάχιστον τέσσερα υποκείμενα νοσήματα που τα πειθαρχώ με αγωγή και ιατρική συνδρομή. Στα τελευταία δέκα χρόνια είδα και έφριξα από τα υψηλά νούμερα και υπερενδείξεις υπέρτασης, διαβήτη, θρόμβωσης, πνευμονιών για ΧΥΤΑ. Κατάφερα να φέρω τις ενδείξεις σε φυσιολογικά επίπεδα, αλλά άν με επισκεφθεί ο ιός, θα υπάγω στα θυμαράκια επειδή θα ενεργοποιηθεί μια από τις υπάρχουσες παθήσεις. Κι αυτό θα το πράξει ο κορωνοϊός και κανένας άλλος.

Φτάνει με την κατάχρηση μυθολογικών στερεοτύπων. Ο Τσιόδρας είναι ευάλωτος, επειδή είναι θεοτικός και πιστεύει πως οι καλοί νικάνε, πράγμα όχι ακριβές και άκρως κωμικό.

Μια εικόνα: είναι 1966, είμαι με φιλαράκια στον τότε «Τόττη» κοντά στην ηλεκτρική εταιρεία και ξενυχτάμε ως δεκαοχτάχρονοι χαροκόποι. Οι ώρες είναι μικρές, κάποια γιορτή αναμένεται, από τον Τόττη ξεκινά η βραδιά που θα καταλήξει σε πατσατζήδικο ή στον σιδηροδρομικό σταθμό για παγωμένο αμυγδαλάκι και σε λίγο, μετά από αυτά,  θα χαράξει.

Μπαίνει μια παρέα εξοντωμένων σαραντάρηδων, σκασμένων στα γέλια, που τυραννάνε ένα μουτρωμένο φίλο τους. Εκ των συμφραζομένων είναι όλοι γιατροί και ξεσκίζονται στα γέλια διότι ο φίλος τους, μέσα στη παραζάλη μιας εφημερίας επειγόντων, έκοψε λάθος πόδι σε κάποιον φουκαρά.

Γιατί σας προσγειώνω ανώμαλα με μια φλας ανάμνηση και μάλιστα βιωματική;

Επειδή ο Τσιόδρας διώκεται απηνώς από τον δεξιό κύκλο της Υγείας που τρέφει τρελές φιλοδοξίες τώρα που βράζει το σιδερο και τον θεωρεί απροσγείωτο εντομολόγο.

Διότι κυκλοφορεί πολλή αίσθηση ακαταδίωκτου, μαζί με εμβαλωματικές λύσεις. Για παράδειγμα, μίλησαν για 500 «βανάκια» και 1.100 προσλήψεις για να γίνουν τα τεστ στην Επικράτεια. Δεν υπάρχουν «βανάκια», αλλά εκμισθωμένα ΙΧ διαφόρων χρωμάτων, με μόνη προστιθέμενη αξία ένα αυτοκόλλητο, επειδή βιάζονται για το «έργο». Κύριος οίδε ποιους προσλαμβάνουν.

Του «ηγέτη» δεν του φτάνει το 40% και θέλει ενισχυμένη αναλογική ισχύουσα στις μεθεπόμενες εκλογές, ώστε να τον περονιάσει η ψύχρα της κορυφής, ήτοι να γενεί Περόν.

Η πλευρά που αντιπροσωπεύει τον Σύριζα νομίζει πως έχει 32% συν ένα 3% από ενδεχόμενο Βαρουφάκη ως Μάριο Μαγδαληνό. Αλλά με Τσίπρα στο τιμόνι, δεν το έχει. Ο Βελόπουλος είναι έτοιμος να παζαρέψει σκληρά και το «Σοσιαλίσμ ου Μπαρμπαρί» του ΚΚΕ αποτελεί μείζονα κεντριστική παραχώρηση.

Ο υδράργυρος της χώρας φαίνεται πως μπορεί να ενωθεί και οι σβώλοι να γίνουν επιφάνεια. Λυπάμαι για την προφητεία, αλλά αν θέλουμε Αριστερά, πρέπει να προηγηθούν πενήντα χρόνια μπαγιατεμένης Δεξιάς, όχι νεοφιλελέ και τραγικότητες.

Η Δεξιά που μας κυβέρνησε και μας κυβερνά, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση ύπαρξης εμπόρων και κομπραδόρων.

Σε δύο περιπτώσεις αισθάνθηκα την ανάγκη να ξεκινήσω κεφάλαιο με την περιγραφή ενός ύπνου.

Το 1987 σε ήχο ραδιοφώνου και το 1994 σε βιβλίο, βάζω τον Αλέξανδρο Ζάννα να κοιμάται, μετέφηβος, σε θρανίο Γυμνασίου, με μια κλωστίτσα σάλιου να κρέμεται από τα χείλη του, υπό την στοργική καλυψη του καθηγητή του. Διότι, ως ο ίδιος αναφέρει στο απομνημόνευμά του, τα είχε φτιάξει με μια Βουλγαρίτσα και την κοιμόταν, διότι έπαιρνε χρήσιμες πληροφορίες για το μελέτι της και τις διοχέτευε αρμοδίως.

Αργότερα, το 1999, βάζω την Δυναμό να κοιμάται μαζί μου σε ένα ψαροκάλυβο στην Ορμύλια και κάνω διάφορες κατώτερες εαυτού παραγωγικές σκέψεις, ώσπου ξυπνά και βουτάει γυμνή στη θάλασσα.

Πάντα έχω τον νου μου, μήπως και προκύψει κατι ποιητικό ή ευρηματικό, ως συνέπεια ύπνου τινός. Προσφάτως, την έπαθα με την Γαλολιβανέζα Laëtitia Eïdo που υποδύεται μια μουσουλμάνα γιατρό στην ισραηλινή σειρά Fauda αλλά μετά δεκαπέντε επεισόδια δε λέει να αποκοιμηθεί και να ξυπνήσει πειστικά.

Πολλές σκέψεις δεν με παίρνει να κάνω, διότι είμαι θαυμαστής της μύτης της, η οποία είναι γραμμικώς τεράστια, θελκτική και της εξασφαλίζει όλους τους δυνατούς ρόλους όπου η μύτη παίζει ρόλο (ήδη έπαιξε μία Κλεοπάτρα ως Lily Eido το 2011) καθώς είναι και από φυσικού της ψηλή, μακρόστενη, μαστιχωτή και άτσαλη ακόμη, λόγω νεότητας.

Δεν υπάρχει οδός της Αρετής και οδός της Κακίας,
όταν αμφότερες ράγισαν από σεισμό και κατολίσθηση!

Τις φιλίες μου, τις κρατώ προφυλαγμένες και είμαι πιστός σε όλες. Απεναντίας, έχω ευρεία γκάμα συζητητών με τους οποίους η σχέση είναι όντως διαδικτυακή. Τόσα χρόνια μηχανικός στη μηχανή, ελάχιστους ψηφιακούς συζητητές αντάμωσα δια ζώσης, και ανάμεσα στους φίλους μου υπάρχουν πολλοί που δεν αγαπούν αυτού του τύπου την επικοινωνία, την ψηφιακή. Είναι πανίσχυρο το χούι της φοβίας του πληκτρολογίου ― σαράντα χρόνους βελτιώνω και αναβαθμίζω μηχανήματα και η γνώμη μου δεν αλλάζει, επειδή ο μεγάλος όγκος των ενδιαφερομένων είναι αυτοαναφορικός.

Πολιτικά

Πολιτικά, εκτός που κάποτε καυχήθηκα ορθώς, εν στιχηρώ τινι πως «είμαι αμόρφωτος», εντέλει δεν απέχω δημοσίως από το παλαιοδημοσιογραφικό σύνθημα για την δημοσιογραφία πως «ελέγχει την εξουσία». Τώρα το «αναζητά την αλήθεια» είναι μάλλον ρεπετισιόν από την εξαίσια ρητορική ερώτηση του Πιλάτου προς τον Ιησού «τι έστιν αλήθεια;»

Για να το κάνω νιανιά, προτιμώ η κριτική μου να είναι πάντοτε ντουμπλ φας. Αυτό ξεκίνησε από το 2000 χονδρικώς, ότε οι επιφυλλίδες μου έγιναν καθημερινές, βρέξει-χιονίσει, χώρια τα πολλά εξτραδάκια. Πολύ σπάνια, την τελευταία εικοσαετία, που περιέχει το λιγότερο οκτώ χιλιάδες κείμενα, έγραφα εναντίον ενός και μόνου κόμματος. Εξάλλου, κυβερνήσεις και αξιωματικές αντιπολιτεύσεις διακρίνονται για το ασταθές φρόνημα και την κοινωνική μειονεξία που μεταφράζεται συνήθως σε καταπίεση μειονοτικών απόψεων.

Ιανός ή δύο πρόσωπα χωρίς ταυτότητα;

Αυτό το δίζυγο, που ξεκινησε μετά την οριακή νίκη του ΠΑΣΟΚ το 2000, το χρειαζόμουν όλο και λιγότερο, διότι αυτό που θεωρούσα ριζιμιό λιθάρι των επιχειρημάτων μου, σχεδόν αμέσως δικαιώνονταν όλο και περισσότερο. Με λίγα λόγια, δεν χρειαζόταν να ξοδέψω φαιά ουσία για να «παλαντζάρω» δήθεν τη ρωμαϊκή μου ζυγαριά και να αγωνίζομαι να φαίνομαι αδέκαστος. Ήταν τόση η σπασμωδική και ματαιόσπουδη κυβερνητική προσπάθεια, που μόνον με την συγκοπτόμενη, ηττοπαθή πολιτική της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορούσε να συγκριθεί. Κι όσο πλησιάζαμε προς την Κρίση και άρχισαν να κολλάνε τρίτα και τέταρτα κομματικά αποδέλοιπα σε κυβερνητικά σχήματα, η κατάσταση του πληκτρολογίου μου παρείχε κείμενα περίπου με αυτόματη γραφή. Όλες οι ειδήσεις, όταν δεν ήταν φυτευτές, ήταν αποτέλεσμα παιδαριωδών σφαλμάτων.

2004-2009

Μια πενταετία όπου το ΠΑΣΟΚ είναι παγιδευμένο υπέρ ενός οικογενειακού διαδόχου που δεν θα τα αλλάξει όλα. Ενώ η διοίκηση Καραμανλή είναι μπόσικη σε μικρά σκανδαλάκια που τα φορτώνεται, ο αγωγός Μπουργκάς–Αλεξανδρούπολης και το βέτο στα Σκόπια προδιαγράφουν το τέλος του παιχνιδιού. Η νεότης του ΓΑΠ δεν μετράει, χάνει και τις εκλογές του 2007, αλλά λίγοι βλέπουν πως η νεότης του Τσίπρα συγκινεί πάρα πολύ την αριστερά. Παρά τις ενέσεις του επιδραστικού Παυλόπουλου και την εμμονή του στο «δώσε-δώσε». Το 2009, μια αναβίωση του Γιώργου Παπανδρέου που υπόσχεται ή απειλεί με καινοτομίες και νέους ανθρώπους γεμίζει πολλά νέα στελέχη με ελπίδες, αλλά η επιτυχία είναι πρόσκαιρη.

2009-2012

Μια τριετία έως τον Σαμαρά όπου γκαζικωνόμαστε την Κρίση, κάθε συνιστώσα της Αριστεράς γίνεται εριστική, έρχεται το βαρύ χρέος, οπότε ακολουθεί πληθώρα νέων κομμάτων και επανάσταση των βεριτάμπλ κεντρώων που ρίχνουν τον Γιώργο. Στον χρόνο που απομένει, τα κλασικά κόμματα, χωρίς Καραμανλή και Παπανδρέου, αλλάζουν την προεκλογική επιδερμίδα, νικάει αγκομαχώντας ο Σαμαράς αλλά τον ακολουθεί ο Σύριζα και το 2012, το Κέντρο γίνεται κομμάτια και θρύψαλλα.

2012-2019

Περνάει ένα Σαμαρικό διάστημα που υποκύπτει στην γοητεία του νέου αρματηλάτη, ο Σαμαράς το παίζει σκληρός και Μεσσήνιος, με γλίσχρο πλειψηφικό περιθώριο. Ο Σύριζα δεν χρειάζεται καν να «τάξει». Όταν κυριαρχεί, αλλάζει τελείως την ατζέντα, δημιουργεί «μαγιά» και τα σφάλματά του έχουν ένα γιατρικό: δεν σβήνουν τις ελπίδες.

Σήμερα

Δεν λύνεται με απολογισμούς η ασάφεια του σήμερα. Δεν μας ξανάτυχε, βλέπετε, ένα κράτος με σπονδυλική στήλη τους υφυπουργούς και κυρίως ολόκληρες ομάδες του πληθυσμού να συναινούν ηττοπαθώς. Γι΄αυτό και στα στρατηγικά παίγνια που ασκώ ή ονειρεύομαι, διαλέγω μη φαντασμένους λαούς ― το πολύ μια δράκα Κουμάνων, ή έστω Βαρδαριωτών.  Δυστυχώς δεν υπάρχει ιστορικό πρότυπο στο οποίο να κολλάμε φαντασιώσεις. Οι πάντες παίζουν. Οι πάντες. Ακόμη και ενδελεχής κριτική, μη κακόβουλη, είναι τελείως άχρηστη.