Author: Πετεφρής

Τι χωρίζει τον Κυριάκο Βελόπουλο από ένα 7% στις εκλογές; Το ότι μετέρχεται τον έμπορο. Μόλις βρει άνθρωπο που θα τον εμπιστευτεί, θα τον εμπιστευτούν πλήθος νέοι ψηφοφόροι. Η μεγάλη έκπληξη θα είναι να προτιμήσει μοντέλο αλληλέγγυας οικονομίας.

Στην κυβέρνηση, δεν συμβαίνει τίποτε και δεν τρέχει τίποτε. Είναι σα να μπαίνει δόκιμο στέλεχος σε μαγαζί ανδρικών νεωτερισμών και παρέχεται μόνον μονόπετο σακάκι με παντελόνι σωλήνα 18 εκατοστά στο ρεβέρ, μπλε σκούρο σαν κάτι γαμπριάτικα που πιάνουν σκόνη σε πάροδο της Ίωνος Δραγούμη. Και υποδήματα παντοφλέ λόουφερς. Άσπρα σαν το χιόνι. Τελευταία λέξη της μόδας στο Κιργιστάν.

Ο Τσίπρας, ώρα να καθοσιωθεί ως Αλέξης ο Ομολογητής. «Πταίω, ελάτε να με πιάσετε» δηλώνει δημοσίως ενώ είναι αμνός Κυρίου εν καιρώ νηστείας, όπου καταναλώνεται νηστήσιμη σουπιά με το μελάνι της. Από χρόνια φρόντισε να εκχωρήσει τα «ειδικά» σε Νικόλαο τινα Παππάν που του έδωσε και κατάλαβε με αμέτρητα σπαστά αεροπορικά ταξίδια, από είδη σουπερμάρκετ άδοντας την «Βενεζουέλα» του Χάρη Μπελαφούντα έως άτυπη πρεσβεία εν Κύπρω σε Μιώνην τινά. Πήγε καθώς προείπα, έχοντας εξασφαλίσει όλα του τα λόγια που πέρασαν από κομματική έκγκριση, μήπως και ο συζητητής βγάλει κάτι Μαρεβικόν. Ατυχίες.

Όλα τα υπόλοιπα, απλώς είναι μπορντούρα ή ούγια σε σαγιάκι βαρέως βαλκανικόν. Διότι βαρεία πανδημία μας περιμένει όλους και οι συζητήσεις μας θα συνεχιστούν σε νεκροταφεία, αλλά είμεθα αισιόδοξος λαός που κάποτε λοιδωρήσαμε τον Καρεμπέ ως «σαβουρογάμη».

Εδώ η γεώτρηση κόλλησε και θέλει αλλαγή το βιομηχανικό διαμάντι.

Ο Koder στέλνει ευγενή παράκληση για το σταυροδρόμι της Βενιζέλου. Tον πρωτοέμαθα, τον συστηματικό Βιεννέζο από μια ριγωτή καρτούλα που συνήθιζε με πλαγιογραφή να μου δίνει ο Χαράλαμπος Μπούρας, όταν έβρισκε μιαν ιδέα μου ακατάσταση και ανώριμη. Ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερός μου, αλλά ό,τι έγραφε, αξιόπιστο και οδηγητικό. Τιμήθηκε στην Αθήνα και στα Γιάννενα. Απευθύνεται στους παροδικούς μαγνάτους του ελληνικού πολιτισμού. Αμάν, τα αρχαία που βρήκατε, μη σαλέψουν. Με δυσκολία παραμένει ευγενής. Νομίζω πως έχει καταλάβει που το πάει η «σύγχρονη γενιά» οιακιστών της απηδάλου γραικικής νηός. Ξέρει πως θα απευθυνθεί σε ντουβάρια. Ή σε παραλλαγή Ταλιμπάν λίγο πριν ανάψει το φιτίλι με τα μασούρια τους δυναμίτες επειδή παλαιότεροι κάτοικοι των ερήμων, σούφηδες Σουμμέριοι και σκιάποδες, σκέφτηκαν να αποτυπώσουν ανάγλυφη μια ανθρώπινη μορφή και ο Αλλάχ τους έπαθε κολούμπρα. Αυτός ξέρει πως η δεύτερη χρήση λίθων και γλυπτών είναι διδακτική και παραγωγική, αλλά απέναντι είναι βαθύτατα αγράμματοι λατόμοι που αναγνωρίζονται μεταξύ τους με το σύνθημα «άχλα άχλα» και το παρασύνθημα «αργείτε και θα μας φορτώσει βάρη ο εργολάβος». Δεν είναι αντιδραστικοί -άπαγε. Λιγόμυαλοι είναι. Σαν τον δήμαρχο του Σπήλμπεργκ στα «σαγόνια του καρχαρία» (δεν σας λέω σαν τον «υπηρέτη» του Λοουζι που είδα χτές και γέμισε η καρδιά μου εφηβική και παιδική μούσα ηδονης).

Από τον καιρό του Βοβολίνη, πέρασαν ως εν ενυπνίω πλείστοι υπουργοί πολιτισμού. Κανένας δεν ζόρισε αρχαιολόγους και το σερσελέμι τους με την ιαχή «πλακώστε τα ρημάδια να τελειώνουμε». Το πολύ πολύ, μερικοί να έβρισκαν μια κολόνα γερμένη και να έστηναν ένα χαρτοβασίλειο να ανασηκωθεί μήπως και γίνει πιο εποπτική. Τόσες  δεκαετίες τους έζησα και μόνον έναν ανεπαρκή αρχαιολόγο γνώρισα, αλλά την ανασκαφή του την ολοκλήρωσε περίφημα. Η πλέον πρόσφατη Υπουργός εισήγαγε έναν καινοφανή όρο στην αρχαιολογική έρευνα «τελειώνετε!» Οι παροικούντες, όχι την Ιερουσαλήμ, αλλά την Άψινθο, γνωρίζουν όλοι την κατάρα της βιασύνης. Δε θυμάμαι πόση στρωματογραφία της πόλης αφέθηκε αμελέτητη επειδή κάποιος εκ των άνω στρωμάτων της κοινωνίας έπαιρνε πρωτοβουλίες από τη Σημαία. Η πρόσφατη υπουργός έχει ενωτισθεί την τεχνική των πανεπιστημιακών φοιτητών της αλλοδαπής, όταν συναντούν στρώμα της δεκαετίας του 50 και το σέβονται. Δουλεύουν διπλοβάρδιες και μιλάνε στο δείπνο για τη δουλειά τους. Αλλά δεν ξανάκουσα για κάποιον να τον αφαλοκόβουν με το χαζαρικόν «όχι μαγκιές σε μένα». Από τα ρείθρα της άλλης ζωής, λευκανθέντες ή πρόωρα χαμένοι επιστήμονες, άκουγαν με προσήλωση κάθε μαλακία φιλόδοξου πιτσιρικά, ζωηρά αντιδρούσαν με επιχειρήματα στην αντίθετη γνώμη, αν είχαν δίκιο, δέχονταν την συγγνώμη σου, αν άδικο, εκείνοι την ζητούσαν από τους φαντασμένους νεούληδες. Γι αυτό και η ανασκαφή ήταν από μόνη της ένα πανδιδακτήριο, διότι και οι ασταθείς ιδέες δεν διατηρούνταν επ΄άπειρον σε χαλασμένα μυαλά. Δεν είναι εργάτες των ομάδων εργασίας Τοντ οι αρχαιολόγοι, οι αρχιτέκτονες, οι συναφείς επιστημονικές δισιπλίνες και οι εργάτες των ανασκαφών μπορούν να βοηθήσουν απίστευτα με την δημώδη τους εμπειρία.

Αλλά η Ελλάδα της Κρίσης, κατά τα φαινόμενα, τηρεί πρωτόκολλο δημοσίων σχέσεων. Είναι και η Ουνέσκο, ως κυρά του απειροστικού λογισμού. Για την Ελλάδα, η Ουνέσκο, ο Ελγιν και μια νόθα αίσθηση «τεκμηρίωσης» διαβρώνει την αρχαιολογική παράδοση, καθώς δεν είναι μια αποκεντρωμένη υπηρεσία που κρίνεται, αλλά μία πυραμίδα φτιαγμένη από υπηρεσιακό τενεκέ μαχαλά.

Δεν θυμάμαι πόσοι σπουδαστές αρχαιολογίας έσκαβαν στους Φιλίππους, αλλά θυμάμαι όλο το παρασκήνιο και το προσκήνιο μιας ακατάσχετα πειθαρχημένης δισιπλίνας. Οι άνθρωποι γινόταν θρύλοι, το κέντρο ήταν διαλυμένο, η ώρα του λιτού δείπνου μια Βαλχάλα που ενίοτε ήταν ιερατικής φωταψίας. Τώρα άλλαξαν όλα, μπορεί να είναι τα πάντα διαφορετικά, αλλά οι δεκαετίες που παρήλθαν, κράτησαν τον Βρέννο, τον Αλάριχο και τον ανώνυμο Ερκούλιο να θέτει φυλακήν τω στόματί του, όταν ήταν έτοιμος να ξεστομίσει το vae victis.

Έφαγαν τα δύο «ηθικά» κόμματα μια χαστουκάρα που ήταν όλη δική τους. Εννοώ πως η Νοvartis πληρώνει στην Αμέρικα, ως επισπεύδουσα, μερικά τουβλάκια εκατομμυρίων. Οι Έλληνες είναι υπεράνω φυσικά. Σφάχτηκαν μεταξύ τους τάχα για το ίρτζι και το αντέτι. Είναι βλέπετε παιδιά της πιάτσας.

Σε μια Δημοκρατία χωρίς φοβικά σύνδρομα, η Novartis και ο Μιωνής θα λύνονταν όπως λύθηκαν εντέλει: να σου ρίχνουν χλέπα και να λες «βρέχει». Καιρός ήταν, αν θέλετε τη γνώμη μου. Αυτά που δηλώθηκαν από τους παρ΄ολίγον ενόχους, ήταν αναμενόμενα και ήταν δύο. Αφ΄ενός οι Αμερικάνσκι έκλεισαν την υπόθεση Novartis όπως όλες τις αντίστοιχες προηγούμενες (έχει χρόνια που κατέθεσα σχετικά άρθρα ωσάν το ανέκδοτο της ξανθιάς σε κλαδί) αφ΄ετέρου επιβεβαιώθηκε η αποτίμηση της Ρηγούλας Γεωργιάδου πως ο Παππάς λειτούργησε ως «φαιά προσωπικότητα».

Οι Αμερικάνσκι δεν κυνηγάνε σκάνδαλα, αλλά τα αποτιμούν σε δολλάρες. Έτσι και τώρα. Γιατί το έκαναν; Διότι, Σύριζα, Ανέλοι, Νέα Δημοκρατία και άλλες προοδευτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν ή κυβερνούν παράγουν αποτελέσματα των ατρύτων τους κόπων. Κάλυψαν αμφότερες τις αντιμαχόμενες πλευρές, φράζοντας τον δρόμο για ανάλογες τσιρίδες στο μέλλον. Για τον Παππά, λειτούργησε άλλο σύνδρομο: «μη ξαναμιλάς κόκνεϊ για “μαγαζιά”, μη σου φορέσουμε τσιμεντένια κλογκς». Μεταφορικά φυσικά. Η απομείωση Παππά, είτε σημαίνει πως θα τον ξεκοκκαλίσουν αργότερα, ή έταξαν στο Τσίπρα καμιά νέα φουρνιά τέως Παπανδρεϊκών στελεχών του κύρους ενός Ραγκούση. Ο Μητσοτάκης, εκ των πραγμάτων θα τα βγάλει πέρα με τον Σκέρτσο. Δεν τίθεται θέμα δυσαρμονίας στο ποια ηγερία θα επικρατήσει ― φρόντισε ο Μπέλος και καπάρωσε την τσαχπίνα μαγείρισσα με τα πολλαπλά «εγώ».

Το δίλημμα Μητσοτάκη βγάζει μάτι. Εκλογές ή μήπως καμιά εκστρατεία πρόσληψης και άλλων Κυριακιστών; Ο ίδιος καταλαβαίνει σίγουρα πως το πρόσωπο του προεδρεύοντος και συντονιστή, μάλλον γελάκια προκαλεί: τι να πεις και τι να μολογήσεις σε τύπους σαν τον Μηταράκη και τον Θεοχάρη; Κι όλη η Ελλάδα γνωρίζει, ακόμη κι εγώ, πως ο παπάς βρίσκεται κάτω από την δεξιά του παλάμη. Κακώς πληρώνει κομπάρσους με την αθάνατη κραυγή «παίξε ρε συ, θα κερδίσεις».

Επομένως, καταλήγω, στο πολιτευμά μας δυσκολεύεσαι να βρεις αδιέξοδο, αλλά η ποικιλία των οδοστρωμάτων και οι λακκούβες πάνω στις απαστράπτουσες ασφάλτους είναι κανόνας. Φυσικά, τα συχνά ταξίδια του Παππά, ήταν μέχρι πρότινος τμήμα των δραστηριοτήτων του. Ξαφνικά, η Κύπρος μοιάζει με προσέγγιση σε φωλιά κατασκόπων. Και από σήμερα, ξαμολύθηκαν Ζαίοι σε έξαλλη κατάσταση δημόσιας καταγγελίας, δηλαδή άρχισαν να χάνουν το δίκιο τους τζάμπα κι άδικα. Στόχος τους είναι να πρωτοπορήσουν στις εκλογές του αύριο. Αλλά οι πόντοι δεν κερδίζονται έτσι. Θα έλεγα πως έτσι χάνονται οι ελπίδες τους.

Τους ψιλοβαρέθηκα. Όλους.

Παράλλαξα κάπως στο λιγότερο τζαζίστικο κομμάτι του Χέρμπι Χάνκοκ που με συνοδεύει σχεδόν εξήντα χρόνια. Μετά το άδειασμα ή το γέμισμα Παππά – Μιωνή, αδίστακτα πλέον υποστηρίζω πως η χώρα δεν θέλει καινοτομίες, προγράμματα, ανασυγκρότηση, αλλά μια απλή, δραστική λέξη: ρεκτιφιέ. Για έναν απλό λόγο: πληθύνανε τα στερεότυπα.

Πολλά χρόνια έχω να ακούσω για υποκλοπή λόγου και να μη πεταχτεί ο αντίδικος υποστηρίζοντας πως όλα είναι πειραγμένα. Άλλο τόσο να κοιτάξω, έστω μυωπικά, ανερχόμενο πολιτικό, να στοιχηματίσω πότε θα πάει άπατος και να κερδάω όλα τα στοιχήματα.

Γιατί τόσοι καρπουζοκέφαλοι; Για έναν λογο: η αριστερά έχει μνήμη ελέφαντα, επιβάλει απαρχάιντ, και λιγοστεύει αργά, σάμπως φιτιλάκι σε κερί. Ο δεξιός ξεκινάει με τατουάζ στον κόκκυγα, μεταφέρεται στην ακροδεξιά, γίνεται ηρεμιστικά φιλελές με αναρχί τάσεις, μετά μια γερή φάση Αδώνιδος, περνάει η ζωή κι αυτός, αχάπαρος. Η δεξιά τσακώνεται αναμεταξύ της, ξυπνάτε κριστιανούτσι! Διότι στα απαυτά της οι ιδεολογικές βαριάντες και αντιρρήσεις.

Στο μεταξύ, μόνη λύση βουλευτικής αξιολόγησης βλέπω να ελεχθούν άπαντες οι πολιτικοί με ορό της αλήθειας για να ξεχωρίσουν όλοι οι ικανοί και άξιοι για την Βουλή.

Ευτυχως έρχεται Αύγουστος, τα καρπούζια θα φαγωθούν, όποτε οι καρπουζοκέφαλοι θα σπανίσουν. Όχι όλοι, διοτι υπάρχει και το έθος του «χειμωνικού» ήτοι να διανέμονται ιεροπρεπώς καρπούζια στην Κέρκυρα: Το χειμωνικό δεν μοιράζεται για την Αγία Θεοδώρα αλλά για τον Άγιο Βλάσιο Αρχιεπίσκοπο Σεβαστείας, που μαρτύρησε στα χρόνια του διωγμού του Λικινίου. Ο Άγιος ιατρός το επάγγελμα θεράπευε δωρεάν ασθένειες του λαιμού, την δε παραμονή του μαρτυρίου Του είχε πέσει θανατηφόρα επιδημία ασθένειας του λαιμού. Ζήτησε να του φέρουν οπώρας που αφού ευλόγησε παρήγγειλε να δίνουν στα παιδιά όπου και θεραπεύθηκαν.
Έτσι στη Κέρκυρα επικράτησε το έθιμο να ευλογείται ανήμερα της μνήμης Του, χειμωνικό και να μοιράζεται στους πιστούς.

Μου το έλεγε ένας κουμπάρος μου:

Δραστήριος και έξυπνος=έμπιστος συνεργάτης.

Τεμπέλης και έξυπνος=επιτελείο

Τεμπέλης και κουτός=στο συνεργείο

Κουτός και Δραστήριος=μακριά κι αγαπημένοι

Διατρέχοντας ξεφυλλιστά το φάντασμα μιας ηχογραφημένης συνομιλίας Παππά – Μιωνή, εκτελεσμένης την άνοιξη του 2016, μήνες μετά την ανάρρηση Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αισθάνθηκα να μπαίνω σε ένα δωμάτιο γνωστό, από αυτά που τυχαίως μπήκαν στη ζωή μου, αν όχι συχνά, ωστόσο και κατά κανόνα σε περιόδους που νόμιζαν ή νόμιζα πως περνούσε ο λόγος και η επιμονή μου.

Λέγοντας «συνάντηση» τι εννοούμε;

Είναι μια παράξενη αίσθηση. Σα να είσαι σφήκα η γυμνοσάλιαγκας και αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι σε μυρμηγκοφωλιά ή σε εργώδη κυψέλη μελισσών. Σου έχουν δώσει ένα πάσο τύπου «δεν είναι δικός μας, αλλά όσο μιλάμε θα έχει ασυλία» κι εσύ βολεύεσαι σε μία πλιάν, το καφεδάκι μοσχοβολάει, το κάπνισμα δεν επιτρέπεται απλώς αλλά επιβάλλεται, ξέρουν για σένα ανακριβή, αλλά εντέλει λογικά πράγματα.

Δεν το έχω ζήσει δα και πολλές φορές, απλώς, διαβάζοντας με διάφορους τρόπους την απομαγνητοφώνηση, απο τα μάτια μου περνούσε ο χώρος, η αίσθηση, η ιδιωτικότητα σαν μαραμένη, άκεφη ανθοδέσμη. Συγκεκριμένα, πηγαίνεις ή σε στέλνουν σε άξενο χώρο, ή και χώρα, να «καθαρίσεις» (στην ουσία να διερευνήσεις) εκκρεμή ζητήματα, συζητώντας με κάποιον που βλάπτει ή απειλεί να βλάψει την «ομάδα» σου.

Η σειρά σου έρχεται όταν προηγούμενες προσπάθειες σύγκλισης έχουν αποτύχει, ή λόγω βλακείας ενός φίλου της ομάδας σου που δεν έβγαλε άκρη, είτε επειδή «το αφεντικό σου» κρίνει πως θα σε στείλει τροχιοδεικτικά, διότι ο ίδιος δεν σκοπεύει να βρεθεί στα μανταλάκια των περιπτέρων. Εσένα σε έχει εφοδιάσει με μια λίστα ιδιοτήτων και ένα ιστορικό του μελλοντικού συζητητή σου, ωσαύτως ανακριβές.

Παππάς και αφεντικός

Ωστόσο, ως Παππάς, δεν είσαι του πεταμάτου. Ο αφεντικός όχι μόνον σε εμπιστεύεται, αλλά οίκοθεν νοείται πως σου δίνει το άτυπο δικαίωμα να πετάς προσημασμένες ψεμματούρες, αν είναι να προσκομίσεις μέλι από την κυψέλη ή έστω πρόπολη. Δηλαδή, σου δίνει τράτο ελιγμών.

Αυτό το δικαίωμα, τόσο ο ίδιος όσο και εσύ ξέρεις πως απλώς αποδεικνύει στενή σχέση μαζί του, αλλά γενικά απαγορεύεται να χρησιμοποιείς το όνομα Κυρίου και Θεού σου επι ματαίω. Και ο βλακίστερος των απεσταλμένων το γνωρίζει αυτό. Αν είσαι και Παππάς, με την αράδα σου θα πάς.

Σε ντύνουν, σε οπλίζουν για να ψαρέψεις τον Μιωνή, που θορυβεί. Δεν θα ειπείς ποτέ «άσε φιλάρα, το αφεντικό έχει ψαρώσει». Απεναντίας, θα δώσεις στον Μιωνή την αίσθηση πως μιλάει με τον «αντ΄αυτού», πως τα λές χύμα και τσουβαλάτα. Αυτά είναι «νόμιμο».

Έχεις το δικαιωμα να εκφέρεις το malaka, το malaka mou, το repoushti mou, το aston afton me mena milas tora karioli. Και το βασικό, Σιθάσπι, να μη λησμονηθεί: να λές «ναι», συμφωνώντας, όταν δεν έχεις ιδέα τι ζητάει ο Μιωνής, για την πρόοδο της διαπραγμάτευσης. Διότι δεν είσαι παρά το αφεντικό μέρους του εαυτού σου.

Σύνεργα, πολιτικές, υπάρχουν;

Πηγαίνεις άοπλος, χωρίς καλωδίωση. Διότι έχεις λάβει από το αφεντικό ασυλία για ό,τι ξεκούδουνο θα πεις. Από τον Μιωνή, έχεις απλώς εμπειρία άλλων επαφών με άλλους. Ξέρεις ότι ζορίζεται, ανκαι δήλωσε «δικός σας». Και πως θέλει έμπρακτη απόδειξη πως κι εσείς τον θέλετε.

Διότι σας λέει τις άκριες του με τους Αμερικάνσκι. Θέλει κάποια προβιά διπλωματικής ασυλίας για τις επιχειρήσεις του, να μη τον ψάχνουν. Τέτοια θέλει. Εσύ έχεις λάβει από τον αφεντικό, τη λέξη «Μαρέβα», την λέξη «Παπασταύρου» τέτοια, παραπληρωματικά και της ψιλαδούρας. Έχεις το ελεύθερο, να ανοίξεις τον Μιωνή σαν αχινό ή πεταλιδα, να δηλώσεις εμμέσως πως δεν γουστάρεις Παπαγγελόπουλο, κάτι τέτοιο μήπως και το χάψει και πλειοδοτήσει στις κατάρες.

Συνελόντι ειπείν, θέλεις την ατζέντα του. Αλλά είναι γάτος και δύσκολα θα την πάρεις. Αλλά είσαι κυβέρνηση, έχεις άκρες στην Δεξια, βρήκατε άκριες με κατατονικούς Καραμανλικούς, δεν σε χωνεύουν οι αριστεριστές, αλλά σάμπως και ποιον χωνεύουν; Άρα οι «διαρροές» που θα εκτελέσεις είναι υπαινικτικές, ελαφρώς δύσοσμες, αλλά συντελούνται για της πατρίδας την Ελευθερία.

Εσύ, ένα στοχεύεις: τη Μαρέβα. Ακόμη κι αν σιωπησει ο Μιώνης, θα κάνει το λάθος να σου ανοίξει «γιατί δεν μπορεί να τη δώσει». Αυτό φτάνει για το 2016. Ο φάκελός της χτίζεται και θα πάρει χρόνο.

Ψάχνουν την Μαρέβα -ε και λοιπόν;

Και γιατί την Μαρέβα; Διότι είσαι κυβέρνηση «της αριστεράς» (γκχμχμ) αλλά υπάρχεις όσο υπάρχει ο Καμένος και όσο του χωράνε μερικές στολές παραλλαγής για υπέρβαρους. Έτσι και παχύνει κι άλλο, έτσι και τον φέρει στο φιλότιμο κανένας κολλητός του, δεν ξέρουμε που θα καταλήξει.

Ο Κυριάκος όμως είναι από αλλού ευάλωτος. Το σόι τον θέλει, αλλά η κοινωνία των Μητσοτακοκυράδων, όχι και τόσο. Ο Σύριζα έχει αγγίξει το peak, εφεξής θα τρέφεται από δεξιές καρδιές. Κύμα συμπάθειας προς το αφεντικό θα θερμάνει τις καρδιές αυτές, αν εμφανιστεί έστω και ένα «κιχ» κριτικής εκ μέρους της Ντόρας κατά Κυριάκου.

Κι αν η Ντόρα δει πως αυτήν προτιμούμε κι όχι την Μαρέβα, γυναίκες είναι, της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος.

Ο Μιωνής από την άλλη, στην ηχογράφηση αρνείται πεισματικά και μάλιστα όχι ως έχων ιδίαν αντίληψη, αλλ΄επειδή αυτός που γνωρίζει είναι αφοσιωμένος στην Μαρέβα. Στο ιδιόλεκτο των συναλλαγών, ο Μιωνής εξηγεί πως ο βερεσές απόθανε κι ετάφη το τεφτέρι.

Δεν είναι τόσο βλάκας ώστε να «δώσει» τον γνωρίζοντα την Μαρέβα με μια απλή διαβεβαίωση του Παππά, πως θα ρυθμίσει τα οικονομικά του ζητήματα. Στάξτα στην παλάμη, φίλε, να δούμε φως και, αναλόγως των συνθηκών θα σου τα στάζω ένα-ένα τα της Μαρέβας.

Έχει «τρύπες» η αφήγηση;

Τελειώνω. Δεν είναι τυχαίο πως ο Παπαγγελόπουλος αισθάνθηκε τη δροσιά της απαλλαγής στην ράχη του και έσπευσε να δηλώσει «και εμένα με κασέτωσε ο Μιωνής».

Εγώ απλώς ερμήνευσα το πως και το γιατί μιας διερευνητικής αποστολής ενός επιδραστικού υπουργού, να επιλύσει αφανώς και φιλικά ένα σύνηθες σύστριγγλο μεταξύ επιδραστικών προσώπων. Σου δίνω, μου δίνεις. Ένα αλισβερίσι εντέλει διαβάσαμε, όχι κάποια συμφωνία. Από αυτά τα αλισβερίσια που, ακόμη κι αν δημιουργούν εντυπώσεις, πέφτει απαλλαγή στην Έφεση.

Τελικά, χάσαμε πολλά χρόνια, από την εμφάνιση του Σύριζα, βαταρίζοντας εκφράσεις περί νεότητας, αριστερών, γεμιστών, ηλιογέννητων προσφύγων, ενώ είναι τάλε κουάλε το φαινόμενο που ζήσαμε στην μεταλλαγή του ΠΑΚ σε ΠΑΣΟΚ.

Όπου με το πέρασμα του χρόνου, ο σοσιαλισμός ήταν η λέξη «σύντροφοι». Στην περίπτωση του Σύριζα μελέτησαν τις γλύστρες του ΠΑΣΟΚ και πήραν ακόμη και το προφορικό ίρτζι του Ανδρέα. Με βάση αυτόν τον συλλογισμό, μια χαρά συνεταίροι γίνονται, αν ξέρεις να τους μαρινάρεις αλλά με βότκα και ξυδάκι από τα αμπέλια σου.

Πάντως δεν είναι σαφές ποιον θα θάψουν…

Αλλά οι εμπνευστές του Σύριζα, μόνον χαζοί δεν είναι. Δύσκολα μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για πολλούς δεξιούς, είτε εντάχτηκαν στην Κυριακοζώητη σέχτα ή επιθυμούν  κάποιον Σαμαρίζοντα «τζόρα» στη θέση του.

Η ασθενής εκδοχή πως αυτή η tape-mania είτε είναι ευκαιρία να χειριστούν τον Παππά, ως Κολμπέρ ή Ιωάννη Καππαδόκη και να τον τελειώσουν, είτε θα υπάρξει λυσσώδης άμυνα μερικών-μερικών υπέρ της Μαρέβας που θα την εξορίσει από το πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, όποιος δεν αποδεικνύει πως είναι 108% αμερικανόφιλος, την έχει βάψει, ενώ οι νυν και οι τέως του γερμανικού κλίματος ενδεχομένως να βρούνε δουλειά ξεναγού στην Κροατία.

Δείτε το εσείς ως λογοτεχνία τύπου Μονταλμπάνο και άλλα, άκρως βαρετά αναγνώσματα. Αδίο σας.

«Μη ταράζεσαι σε μαλάκα» «Δε γίνεται να μη ταράζομαι, ρε συ»

[Διάλογος που δεν έγινε]

Όχι, δεν με αφήνετε να αγιάσω. Είναι και που με κραζ΄η θάλασσα.

Προ εβδομάδων, με είχε αρέσει ένα κλασικό κομμάτι που έπαιξε συλλογικά από τα παραθυράκια της, ορχήστρα της Θεσσαλονίκης από την tv100 και με γέμισε χαρά και ευνομία.

Για κάποιον λόγο συχνά ξεκινάω την τηλεοπτική μου ημέρα απoφεύγοντας τα ιδιωτικά κανάλια. Ειδικά τώρα, με το δεκάχρονο, τον σκιτζή δήθεν κολλητό της Κοντολίζας και το βιτριόλι, μου την σπάνε οι συνήγοροι, οι μιμήσεις της Νικολούλη και το ύφος του κατακαημένου που έχουν οι σχολιαστές. Τώρα και με τον Μιώνη, με μειώνει το μπλέξιμο με την κυρία Μαρέβα. Όταν φοράς εμπριμέ λίμπερτι περικνημίδα κάτω του γονάτου και η απόχρωση των μαλλιών σου είναι ομόχρωμη του δέρματός σου, απαλλάσσεσαι, ό,τι κι αν έκαμες aν έκαμες, αυτεπαγγέλτως.

Ξεκινάω λοιπόν τον ξύπνο μου, αφού πέρασα μια νύχτα κουκουβάγιας, μπούφου και γκιώνη («γκιών, γκιών» ο γκιώνης δίδασκε το αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού) με την Βουλή-τηλεόραση, που είχε ένα Σπάρταθλο, αλλά μπορεί να ήταν και άλλος κάναλος, της Παναγίας της Κανάλας, όπου ετιμάτο η καθυστέρηση χιλίων Σπαρτιατών επί δύο εβδομάδες στον Μαραθώνα διότι εόρταζαν, και μετά δυο τραγούδια εκτελεσμένα από δεκάδες μουσικούς και τραγουδιστές, ο καθένας με τον πόνο του, σαν να έγδερνες τυραννόσαυρο ρέξ ή δύο από τα τρία γουρουνάκια του παραμυθιού, ένας αυτάρεσκος δραματικός ήχος πλαστικής τσουγκράνας πάνω με μόνον διευθυντή έναν που ανέδιδε τον ήχο «και φωνάζω κούι κούι και κανένας δε μ΄ακούει» Πιό άνετα θα άντεχα να τραγουδάει ο Γκαίμπελς. Εκ του τάφου.

Αλλάζω αριτσωμένος κανάλι και ήτονε τα Γκαλαπάγκος. Οικολόγοι. Ένας θαλάσσιος λέων είχε άγκιστρο στο κάτω χείλος και ενθουσιώδεις περιβαλλοντοφύλακες, τύπου «ουάου, κουβαλάου τα περσότερα συμπράγκαλα» είδασι πουλάκια του Δαρβίνου κεκαυλωμένοι, βρίσκουνε το ζωντανό αλλά τους πρόλαβε Γκαλαπαγκιανός πσαράς και είχε απομακρύνει το άγκιστρο. Στην αρχή γελάστηκα και νόμισα πως ήταν εθάς ιαχή της Αντελίνας. Και μετά άλλη σκηνή όπου μια στρατιά θλιμμένων μαχητών εξολόθρευε σαλιαγκούς επειδή ανέτρεπαν την ζωική πυραμίδα. Κλαίγαν και σκότωναν.

Κατά τα άλλα, ο Τραμπ περνάει κρίση, οι Παλαιστίνιοι θέλουν ΑΟΖ, οι Έλληνες σκέφτονται να δοκιμάσουν πυρπολικά, (δυο φορές οι Λάμαχοι της χώρας χρησιμοποίησαν την έκφραση «θα τους κάψουμε» και οι Αμερικάνοι, περιμένοντας μπουρλότο στη Μεσόγειο, δεν μπορούν να αφήσουν Μητσοτάκη και Τσίπρα να ξεκατνιάζονται με δικαστές του άλλου καιρού. Βγάζουν από τον φάκελο έναν πλατωνικό διάλογο και τον σείουν επιδεικτικά. «Τι τηνικάνδε αφίξαι ώ Κρίτων;». Ο Κρίτων, ο Πλάτων και η μάνα τους, είναι ειδοποιημένοι. Θα συμβεί μία αναταραχή, μπορεί και εκλογές, να μάθουν όλοι να φέρονται. Και με τέσσερα μειονοτικά κόμματα στη λίστα, να σφίξουν οι κώλοι.

Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, αλλά η περιέργεια κρατάει ζωντανόν τον Πετεφρή:

«Μη ταράζεσαι σε μαλάκα» «Δε γίνεται να μη ταράζομαι, ρε συ»

Ο διάλογος Παπά – Μιωνή ανταποκρίνεται στις σύγχρονες προδιαγραφές που όρισαν ένας χαβαλές που κοντεύει να του ξεκολλήσει το σαγόνι από ανία, ονόματι Τσίπρας κι ένας Κολάμπια μίμος που ενίοτε ξεχνιέται και τεντώνει το μικρό του δαχτυλάκι με το φελτζάνι, θαρρείς και αστειεύεται με τον Ταλεϋράνδο, ονόματι πρωθυπουργός. Αμφότεροι, έχουν απώλεια στήριξης, παχυλή άγνοια σε πολλά, ολοκληρωτική έλλειψη αυτόνομης ίντριγκας και απολύτως εξαρτώμενοι από θλιμμένους συμβούλους της καραπλάκας. Αμφότεροι έχασαν την μεγάλη ευκαιρία, να προσλάβουν τον μακαρίτη τον Αλέφαντο όταν έπρεπε, όταν χτίζονταν τα συνθήματα στην υπέροχη, ασύστατή μας χώρα.

Αλλά πλεονεκτούν στο πάχος της δυστοπικής στιβάδας που παρέσυρε πολύν κόσμο και το παίζουν αναντικατάστατοι.

Νομίζω πως είναι ώρα να τους μαζέψει η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, αφού αφήσει να γκριζάρουν τα μαλλάκια της και να κοψει την φράντζα, δηλαδή κατά τον Οκτώβριο και χαμογελώντας τους να τους ειπεί, με σφιγμένο έρκος οδόντων: «κύριοι, λέω να αραιώνω, ώστε να βρήτε πρόεδρο αντάξιο των βυσσοδομιών σας» Kαι, ω της εκπλήξεως να τους κουνήσει μαντίλι ενώ μια χορωδία αγγέλων της Κολάσεως, πάνω σε διαλυμένες χάρλεϊ θα τους τραγουδάει από το μακρινό 1978, οπότε και εκείνη αποφοίτησε, εκλεκτές γραμμές από το far away eyes:

So if you’re down on your luck and you can’t harmonize

Find a girl with far away eyes
And if you’re downright disgusted and life ain’t worth a dime

Get a girl with far away eyes.

Ακόμη και οι δυό τους, θα νοιώσουν αυτό το στύλ του Μπέικερσφιλντ, το νοτισμένο από αρπίσματα κιθάρας που αποχαιρετά τον ήλιο.

Και για να μη με πάρετε αναιτίως για παραδοξολόγο, η δυστοπία δεν ορίζεται από τις νεοελληνικές χαζομάρες αλλά από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ που αφήνει το ελικόπτερο  δαρμένος (ηθικά) και φαίνεται πως δεν έχει πρόθεση να ισιώσει τις στραβές γραμμές της παρέλασής του. Και η Ελλάς, ως μόνη αποκλειστικά αμερικανόφιλη κυβέρνηση της περιοχής, παραμένει ανέστια και ακαθοδήγητη, καθώς η Μεσόγειος έγινε ένα ριγκ στο οποίο εμείς δεν μπορούμε καν να ρίξουμε πετσέτα στο καναβάτσο, αν με εννοείτε.

Όσο για το find a girl with far away eyes, ήτοι την Θεά που λάμψιν έχει όλη φλογώδη, χείλος, μέτωπο, οφθαλμός μη μου απορείτε που υπάρχει στο Ζαμπρίσκι Πόιντ, στο Παρίσι-Τέξας, στους Κεκαρμένους που μεταποιήθηκαν σε Ευδοκία και στην επιμονή όλων μας να φτύνουμε τα Γράμματα και τις Τέχνες αυτού του τόπου, διότι δεν αναγνωρίζουμε παρά μόνον Πολιτική, όταν ο βίος μας ξεκίνησε από την «πολίτικα» (politesse), ήτοι την ευγένεια.

H Ελλάδα πλήρωσε περιορισμένον φόρο στον καιάδα μιας επιθετικής πανδημίας, τουλάχιστον ως προς κράτη που έχασαν χιλιάδες πολίτες τους. Για να το καταφέρει αυτό, υποχρεώθηκε να αναδεχτεί μια επικυριαρχία επιστημονικών ιατρικών απόψεων -κανένας πολιτικός της δεν έπαιξε τον Τραμπ ή τον Τζόνσον, υπήρχε και ένα ιατρικό συμβούλιο που καθημερινά έδινε στο μεγάλο κοινό την εξέλιξη του κακού.

Αλλά και η Πολιτική, βάρεσε στο δοξαπατρί: η πολιτική προστασία, άρχισε (και σωστά) τα πρόστιμα και τους περιορισμούς όσο ο Έλλην ο μη αποδεχόμενος το ζυγό στον σβέρκο του, επιθυμούσε να ξεσαλώσει ή πίστευε ό,τι και ο Κοντομηνάς για τον «γιατρό» που θα του έκλεινε ραντεβού με τον Μπους ή την Κοντολίζα: μια όλο και μεγαλύτερη ομάδα δικαιωματιστών, κυκλοφορούσε την πεποίθηση πως όλα είναι μια συνωμοσία, πως δεν υπάρχει επιδημία, πως αυτά γίνονται λογω υπερφυσικού ψεκασμού.

Κι έτσι με την κοινωνική πίεση και την αποτελεσματικότητα ενός αντιπαθούς περιορισμού, τα κρούσματα περιορίστηκαν, οπότε, όταν οι γιατροί έδειξαν ευχαριστημένοι, οι πολιτικοί άρχισαν «να τολμούν».

Ενώ αυτά ετελούντο, η Κυβέρνηση άρχισε να μετρά κοιτάζοντας τα δάχτυλά της στο φιλιατρό. Ερχόταν καλοκαιράκι, τουρίστες πουθενά, τα μαγαζιά κλειστά, τα λεφτά στην αγορά της μαύρης πλάκας, έπρεπε να εφεύρει ευχαριστημένους υπηκόους. Και ποιους θεωρεί ευχαριστημένους υπηκόους μια κυβέρνηση; Όταν υπάρχουν υπήκοοι που βγάζουν λεφτά από τους μαστούς της χώρας. Αυτοί κρατάνε τον ιδιωτικό τομέα. Ήτοι, οι διαφόρων τύπων έμποροι.

Μήτε οι παροχείς υπηρεσιών μήτε ο Δημόσιος τομέας που είναι από χρόνια αυτοφερόμενος. Αλλ΄αν κλείσει ή ανοίξει ο ξενοδόχος στο μικρό νησί ή στη φαβέλα μιας δημοφιλούς πλαζ, είναι ουσιαστικά ο «προσφυγάρχης» ενός φερέοικου πληθυσμού ποικιλιών.

Και κοντά στην δική ευμάρεια, ευνοείται και ο περιφερόμενος «άντρακλας πελαγίσος» με τα χαϊμαλιά και τις καυλέ διηγήσεις στα χάπατα των πόλεων, ο καβουροπώλης, ο ξωτικός που αλατίζει εξ αποστάσεως. Κι αυτός ο βασικός ξενοδόχος, ξέρει να κανει λογαριαμούς και ΔΕΝ σκόπευε να ανοίξει το 2020. Αλλά είδε χαλάρωση και τσίμπησε.

Όταν λοιπόν οι κυβερνητικές «συσκέψεις» με ενεργό υφιστάμενο και εισηγητή τον Θεοχάρη, μουρμουράει πως περιμένει μεταξύ 3 και 5 εκατομμυρίων τουριστών και είναι μπέης, αγνοεί πως το πλήθος υπάρχει, αλλά κοιμάται και στη τζίβα, πως η σεζόν, όπως οι παλιές «ξυπνάει» δέκα Ιουλίου, οπότε στρώνει και ο καιρός στον ελληνικό βορρά ενώ φθίνει και οι Πειραιώτες που έχουν καταλάβει την Ελαφόνησο γίνονται μπουχός αρχές Σεπτεμβρίου.

Δηλαδή, τα νούμερα να μας κάνουν όλους να σταυροκοπιόμαστε αν πλησιάσουν τις μέρες προ δεκαετίας ήτοι στην απαρχή της Κρίσης. Και για να μείνει τόσος πληθυσμός και να μη φεύγει στις υγειονομικές μονάδες με αερομεταφορές, αυτοί οι επίδικοι τόποι δεν πρέπει να μοιάζουν με τον Εχίνο και τα μουαμπέτια του, μήτε τις θεσπρωτικές ακτές, για τους δικούς τους, μολοσσικούς λόγους.

Και μια δεκάδα ασθενών, μαζικά σε διάσημο νησί, θα προκαλέσει την Δέσπω να κάμει πόλεμο με νύφες και μ΄αγγόνια.

Κοντολογής, οι γιατροί δεν είναι καλοί παρά μόνον όταν καθησυχάζουν και ο ρόλος του Χαρδαλιά μοιάζει με του Ανδροκλή με το λεοντάρι. Και οι Έλληνες ΔΕΝ διαθέτουν, όπως οι αρχαίοι σαρισοφόροι, έναν νωμίτη ώστε να περνάνε την σάρισσα διαμπερώς στην φάλαγγα.

Μετά βίας η παρούσα περίοδος αντέχει πελταστές κι οι περισσότεροι την βγάζουν με πιττόγυρο.

H τελευταία λογική σκέψη που είμαι σε θέση να κάμω, ακούγοντας μέσα στο σκοτάδι του κοράκου ομάδες νέων ανθρώπων να νέμονται τους δρόμους της πόλης με χατά και φασαρία είναι πως αν ήμουν σήμερα εικοσάχρονος, η συμπεριφορά μου δεν θα παράλλαζε.

Ένα μπούγιο θα υπηρετούσα, μαθαίνοντας πως και να με βαρέσει η πανδημία, θα κινδύνευα να αποθάνω λιγότερο από τους γέροντες, και αν μάθαινα το «ασυμπτωματικός» τι σημαίνει και εναντίον τίνος στρέφεται ο όρος, τότε θα ξεσάλωνα.

Δεν θα ήθελε ειδική παρακίνηση να εντάσσομαι σε ομάδες στο αλώνι του Αρμενιστή, με την σύναξη των γυμνιστών, ή την ολιγαρκή ζωάρα σε καπετανόσπιτο στην Πάτμο, ένωση με χιπαριά στο μαύρο βότσαλο της Σαντορίνης ή μπούγιο μέχρι ξερατού στην «Αρκούδα» της Θάσου.

Θα μου έλεγαν φορτικά να στέκομαι σαν ανακράτημα αμπελιού ανά δύο μέτρα και θα παραβίαζα κάθε κανόνα υπό συλλογική χασκογέλα.

Το θράσος της ζωής υπερισχύει της νοσταλγίας του θανάτου και ο περιώνυμος νεανικός ρομαντισμός δεν παύει να είναι αγενής και να αποφεύγει τις ρόδες μιας προσγείωσης υπέρ ενός κοφτερού υνιού αρότρου.

Αρκετά πάντως με το «ερρέτω γερόντων η φιλοσοφία, αλήθεια μόνη, γυνή ευειδής, τα άλλα βλακεία!» διότι ενόσω ίπταμαι στην μηχανή των λέξεων, Μιώνης, Παππάς, ηχογραφήσεις και το κακό συναπάντημα επιβεβαιώνουν πως δεν είναι ώρα για λαογραφία και περί διαγραμμάτου και η σκληρή πέτσινη στιβάδα των πραγμάτων μαλακώνει σαν αγάπη που λούζεται στο Γουαδαλκιβίρ.

Απλώς εννοώ πως εκβιάζεται να αδειάζει τη γωνιά μια κοινότητα γερόντων και μαγισσών της φυλής, που έχουν διαμορφώσει μια λίστα αναμονής, άνευ λόγου γνώσεως, σαν άγαλμα με τους σταφυλοειδείς μαζούς της Αστάρτης.

Η ανάγνωση είναι η άρνηση της γραφής. Η γραφή είναι η άρνηση της έκφρασης. Η έκφραση είναι η άρνηση της ανάγνωσης.

Γκεόργκ Τουμάνγκ ο πρεσβύτερος (1688-1754). Οι Τριάδες του χάους, Λυβέκκη 1780.

Kαθόλου δεν με συγκινούν τα «μείζονα» έργα, οράματα και θάματα με φανταχτερούς τίτλους που στοιχειώνουν τις γειτονιές, όταν δεν τις ρημάζουν. Θεωρώ ατυχές να μιλάμε για «Μεγάλο περίπατο» της Αθήνας και να δείχνουμε μια αστεροειδή τεθλασμένη του κερατά, που μοιάζει με σχήμα καρυκεύματος ονόματι γλυκάνισο. Τι σόι «περίπατος» είναι αυτή η άτυπη περιφερειακή με τις ριγέ σημάνσεις;

Χίλιες φορές αξιοπρεπέστερος ο όρος «αρχαιολογικος περίπατος της Αθήνας» που, ανέβα κατέβα, βγάζει άκρη χωρίς ιδρώτες και εξυπηρετεί το τουριστομάνι. Αλλά οι σημερινοί οραματιστές, που τους θυμούνται όλοι όταν επιθυμούν να ανοίξουν όχθη του Ίλισου ή κλαίνε για τον χαμένο και λυωμένο τους Ποδονίφτη, έρχονται και ξανάρχονται κατά σύστημα στις δημοτικές προεκλογικές φιλοδοξίες -δεν θυμάμαι πλέον πόσες φορές και για ποιούς έγραψα μνημειώδεις παραγράφους για την τάδε ή την δείνα ριζοσπαστική ρύθμιση του Τοπίου.

Φυσικά, οι πόλεις των κουτόφραγκων και των χιλιμπίλιδων σκέφτονται αλλιώτικα. Συνήθως κατεδαφίζουν το απεχθές και χτίζουν γειτονιές με κάποια ουσία και περιεχόμενο. Και πάντα εμπεριέχουν ΥΠΟΔΟΜΕΣ: ηλεκτρικό, αέριο, υπόνομοι, δίκτυα δεν συμπληρώνουν την εικόνα, αλλά δεν κάνουν βήμα αν δεν τα ολοκληρώσουν πρώτα αυτά και μετά ασχολούνται με γλυπτά και πράσινο.

Ωστόσο, οι ελληνικές πόλεις αλλάζουν. Αλλά δεν είδα ακόμη να συγγράφεται μια ιστορία των αλλεπάλληλων οικοδομικών προσχώσεων ενός αστικού τοπίου, όχι μελοδραματικά «για την πόλη που χάθηκε» αλλά μια ψυχρή, άπονη καταγραφή ποιος έκλεβε και γιατί, ποια σχέδια καταργήθηκαν επειδή κάποιος θα έμενε χωρίς επώνυμο γείτονα και άλλα, ακόμη πιο τραγικά.

Να θυμάστε πάντοτε κείμενα του Περικλή Γιαννόπουλου που πάθαινε κολούμπρα με το «γαλλικόν βλακόπνευμα» της εποχής του και τις αφόρητες «γερμανομπογιές» που τον στοίχειωναν.

Και το μυστικό βρίσκεται στην ειδική χρήση του όρου «αναβίωση». Ένα γέρικο κτίσμα επιστρέφει στην ζωή, όχι για λόγους αισθητικούς άλλα για τον Διοικητικό Συμβούλιο, τους υπαλλήλους και τους «ειδικούς» που θα το καταλάβουν και μετά θα νοιάζονται για το γραφειάκι τους.

Ασφαλώς υπερβάλω, αλλά σίγουρα κάτι απρόσμενα διαβατικό σας περνάει από το μυαλό.