Author: Πετεφρής

Oι Fossati που ανέλαβαν να ανανεώσουν την Αγία Σοφία επί σουλτάνου Αβδούλ Μετζήτ (1849) αποτιτάνωσαν μεγάλα εμβαδά του επιχρισμένου εσωτερικού της. Ο Σουλτάνος, αναφέρουν ότι θαύμασε αυτά που αποκαλύφτηκαν και έφριξε που κουκουλώθηκαν, αλλά εντέλει σεβάστηκε την σουλτανική παράδοση της απόκρυψης, παρόλο που ένας σουλτάνος σεβάστηκε μια παράσταση και την διατήρησε.

Το κύριο έργο τους, εκτός από έναν μουσαντένιο τάφο του Δόγη της Βενετίας που ήταν παρών στην  Άλωση του 1204, ήταν η ώχρα με ψευδοιουστινιάνειο διάκοσμο που εν πολλοίς υπάρχει ακόμη, και ένα γοτθίζον σκηνικό μιμούμενο δυτικό σταυροθόλιο.

Πάντως έκαναν δώρο στον σουλτάνο ένα πολυτελές λεύκωμα με τα σκεπασμένα ψηφιδωτά. Ανάμεσά τους, ένα κακούργημα αισθητικής: ένας «Παντοκράτορας» που αντέγραψαν από τον κεντρικό τρούλλο, με τον οποίο εικονογραφώ το παρόν. Πάντως θεωρείται δεδομένο πως ο Ιουστινιανός ΔΕΝ στόλισε το μνημείο με παραστάσεις αγίων και θαυμάτων. Αυτές οι παραστάσεις άρχισαν επί Βασιλείου του Μακεδόνος ως τα χρόνια των Παλαιολόγων, και αναλόγως των κατά καιρούς ζημιών από καταρρεύσεις λογω σεισμών.

Οι Fossati δεν ήταν οι πρώτοι που ιχνογράφησαν. Ήταν αδέλφια, αρχιτέκτονες οριενταλιστές από το Ticino, καλοί στο σχεδιαστήριο, απαράδεκτοι στο σκίτσο. Προηγήθηκαν περιηγητές του 17ου και 18ου αιώνος των οποίων τα σχέδια διασώθηκαν. Από τους τεκμηριωτές που ταυτόχρονα «αναστήλωναν» η ερμηνεία του μεσαίωνα και εν μέρει της αρχαιότητας υπέφεραν φρικτά. Οι περισσότεροι εμπνευστές της αποκατάστασης μιας αρχαιότερη μορφής, κακοποίησαν αφάνταστα τον μεσαίωνα ή διάβαζαν ρομαντικούς πεζογράφους. Ο ρομαντισμός κατέστρεψε πλήθος μνημείων, ενώ όσο προχωρούμε στον αιώνα μας, το κακό λιγόστεψε, χωρίς πάντως να εξαφανιστεί. Στα μέρη μας, οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα «αναστήλωσαν» με ονειροφαντασίες, ενώ στη Θεσσαλονίκη, το κακό σταμάτησε μάλλον στο Αη Δημήτρη που κάηκε.

Kαθώς οι ιχνογραφήσεις των Fossati είναι απλώς αξιοθρήνητες, οι ερευνητές στηρίζονται περισσότερο σε περισωθέντα ψηφιδωτά άλλων εποχών, όπως της Cefalu και του Οσίου Λουκά.

Από την Πρωτοϊστορία υπάρχει μια «σύγκρουση Ανατολής και Δύσης» με επίκεντρο τις Συμπληγάδες. Αν καλοθυμηθείτε, οι τόποι και οι άνθρωποι εναλλάσσουν τα σύμβολά τους εντατικά, όπου διατηρείται η έννοια του συνόρου, του διαφορετικού, του αλλιώς ωραίου, (που δεν είναι Ελύτης, αλλά  Άννα Κομνηνή) ή του παραδοσιακά απεχθούς.

Και βέβαια, δεν περιορίζεται αυτό στα τρανταχτά γεγονότα. Ανάλογες διαιρέσεις συναντά κάποιος μεταξύ πόλεων, κρατών, περιοχών αλλά και μα τα σύμβολά τους, είτε αυτά λέγονται «Δούρειος Ίππος» είτε «Πύργος-Αμαλιάδα». Παγκοσμίως βέβαια.

Αλλά ταχτήκαμε παραδοσιακά με την πλευρά των νευρικών εραστών, κι όχι με την λάγνα, κάπως γεματούτσικη Ανατολή. Κι όποτε φτάναμε πέρα από τα Φράατα ή στο Αφιόν Καραχισάρ, ήταν για λίγο.

Δυο ιστορίες. Η πρώτη

Την εποχή που ο Ηράκλειος εβάραγε τους Πέρσες και άφησε τον γιόκα του, τον Πατριάρχη Σέργιο και τον Πατρίκιο Βώνο να ξεμπερδεύουν με τους Αβάρους που πολιορκούσαν την πρωτεύουσα, τότε που έγινε δημοφιλές το «τη Υπερμάχω», ο Χαγάνος ζητούσε από τους πολιορκημένους να τον κοιμίζουν και να τον τραπεζώνουν καθημερινά -ήταν γενικώς βαλκανικό συνήθειο, αλλά αυτά δεν υπάρχουν στην σχολική ύλη. Ο γιόκας εξυπηρέτησε το έθιμο του έστειλε σερβίτσια και φαγητά του σκασμού με το σημείωμα: Εγώ και μισούμενος αγαπώ και πολεμούμενος εις αγάπην προτρέπω.

Η δεύτερη

Όταν οι Σελτζούκοι, 11ος αιώνας, μπήκαν στη Μικρασία και ο Ρωμανός Διογένης έκρινε πως έπρεπε να τους πολεμήσει, οι Τούρκοι, τότε υπό τον σοφό Αρπ Ασλάν, δεν τον αντιμετώπισαν με φλάμπουρα, αλλά ανάρτησαν σε ένα κοντάρι την συνθήκη ειρήνης που μόλις είχαν υπογράψει με τους Βυζαντινούς. Κι όταν έφεραν τον πληγωμένο αυτοκράτορα μπροστά στη σκηνή του νικητή, ο Αρπ Ασλάν, πρώτα τον πάτησε στον σβέρκο και έπειτα τον σήκωσε τρυφερά και του φέρθηκε άψογα και τον ξαπόστειλε στους «φίλους του» στην Πόλη να τον κόψουν από τις λίστες της ζωής.

Αναφέρθηκα σε δύο τρανταχτές περιπτώσεις όπου τα πολεμικά ήθη είχαν διαχρονικά εμποτίσει τους αντιπάλους Ανατολής και Δύσης, σε μία εναλλαγή υψιπετούς ηθογραφίας και βαρβαρόφωνου πάθους. Όπως και εψέ, με την Αγία Σοφία που κοιμήθηκε μουσείο και ξημέρωσε τζαμί.

Σχόλια κατά περίπτωση

Προτείνω να ξεχάσουμε τις βεβαιότητες του τύπου «Ο Ιουστινιανός δεν ήταν Έλληνας» και «κοιτάξτε πως καταντήσαμε το Αλατζά Ιμαρέτι». Πρόκειται για αριστεροδεξιές παπαριές που μας έφεραν στο χάλι που είμαστε. Γι αυτό, ας ορίσουμε τον φράχτη και ως που μας παίρνει.

Η Ουνέσκα ως θήλεια νύμφη

Το 1934, η Αγία Σοφία έγινε μουσείο. Διότι ο Κεμάλ, από το 1922, ίδρυσε την νεοπαγή Τουρκική Δημοκρατία. Η οποία έπαψε να υπάρχει μετά την τελευταία προεδρική εκλογή του Ερτοάν. Το «μουσείο» είναι βέβαια, επιφαινόμενο, διότι και στο Μπλε τζαμί μπαίνουμε οι αλλόθρησκοι. Αυτό που έκαναν πριν σαράντα χρόνια καίει: τότε που ορίστηκε ένα σύνολο της Πόλης ως μέρος της «παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς» της Ουνέσκας. Το ήπαθε και η Σαλονίκη που έχωσε ομαδόν τα μνημεία της στην ίδια μάκινα. Και η Ουνέσκα έχει ένα κεφάλαιο αυτοψιών και επιθεωρήσεων και περιλαμβάνει ειδικό κεφάλαιο για «μνημεία εν κινδύνω». Ανάμεσα σε άλλα, η αλλαγή χρήσης ενός μνημείου «δεν πρέπει να μεταβάλει επί τα χείρω την υπάρχουσα κατάστασή του». Κι επειδή επι χρόνια οι Αμερικάνοι και άλλοι έβγαλαν στην επιφάνεια τα ψηφιδωτά, που δεν είναι ανεκτά στο Ισλάμ όταν εμφανίζουν πρόσωπα, αν γίνει τζαμί το μνημείο, τίθεται εν κινδύνω, άρα αφαιρείται από τον παγκόσμιο κατάλογο μνημείων. Τίποτε άλλο δεν υπάρχει τιμωρητικό ή οτιδήποτε άλλο. Η Ουνέσκα, στην δήλωσή της εκφράζει λύπη που «δεν υπήρξε διάλογος». Σα να λέει στον Ερτογάν «κάνε ένα ρημάδι τηλεφώνημα να τα βρούμε».

Δηλαδή είναι παπαριά πως το μνημείο είναι βακούφι και ξερωγώ. Η Ουνέσκα δεν ανακατεύεται, δεν προστατεύει, άπαξ του έτους βγάζει εκθέσεις και τέρμα. ‘Ενα το κρατούμενο. Η συμπεριφορά της στην Παλμύρα και στο Αφγανιστάν, και διαρπαγή αραβικών μουσείων, δείχνει πεντακάθαρα την διεπιστημονική συμπαιγνία ήτοι μια πονεμένη ανθρωπιστική και άχρηστη έκδοση ευχών και ψηφισμάτων. Από το ΝΑΤΟ στην Ουνέσκο και από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ έως τις αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου, αμη και στα εξαγόμενα του συμβουλίου της Ευρώπης, δεν έχει οδό για εμάς και πολλούς άλλους, ακυβέρνητους.

Πόρισμα

Η Ελλάς, όσο την παίρνει, που δεν είναι δα κι ευρύχωρο, έζησε αρμονικά προσφάτως με την Τουρκία από το 1923 έως στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, τότε που Έλληνες και Τούρκοι φαντάροι στη Θεσσαλονίκη ήταν στο κτίριο του ΝΑΤΟ στη γειτονιά μου με κοινό δίδυμο εθνόσημο. Αποδείχτηκε τελείως λανθασμένη η ελληνική πολιτική στο Κυπριακό κι έκτοτε παρά τις κρεμάλες στον Μεντερές, δεν σώθηκε η παρτίδα, μήτε η επαίσχυντη ήττα του 1974.

Οι Αμερικανοί από την αυγή του Ψυχρού πολέμου, εφηύραν την ονείρωξη της «ελληνοτουρκικής φιλίας» που είχε εν μέρει πραγματωθεί από τις σχέσεις του Κεμάλ με τον Βενιζέλο. Γιατί αυτό; Διότι δεν υπήρχαν (τότε) φιλοαμερικάνικα Βαλκάνια. Παρεκτός κάτι νύξεις τιτοϊσμού που το έπαιζε «αδέσμευτος».

Η Ελλάδα θα ήταν ευτυχής εάν ο Κεμάλ ζούσε κι άλλα χρόνια, διότι ο άνθρωπος που έκαψε την μικρασιατική ελληνική εκστρατεία και τη Σμύρνη, επεδίωκε έναν τύπο μεσοπολεμικής δημοκρατίας που ήταν του γούστου του Βενιζέλου κι εμείς κλαίμε συγκλονισμένοι με τους βασιλιάδες, αλλά και που χάσαμε τον Βενιζέλο, κι έκτοτε στριφογυρίζουμε στον τάφο μας, διότι μας συνοδεύει η συμπεριφορά του Αρπ Ασλάν και ολόκληρο το έπος του Διγενή Ακρίτη, το οποίο ουδέποτε διαβάσαμε, αλλά το «Τρεμπιέν» είπε και αποχώρησεν ο ναύαρχος Δεριγνύς, το εμπεδώνουμε αλληλοσυγχαιρόμενοι αλλήλοις.

Το Χαλιφάτο μη το κλαις

Παράλληλα με την απώλεια του Χαλιφάτου και παράλληλα με την νέα τακτική Ερτοάν, αξίζει τον κόπο να παρατηρηθεί πως γεμίσαμε τουρκολόγους, που εμφανίστηκαν στην πατατοκέφαλη πρακτόρευση επι Οτσαλάν, για να κολλήσει η βελόνα, αν θυμάστε με ένα «ναι και όχι» που έφερε ο Ερτοάν στην Ελλάδα στην επίσκεψή του στον Τσίπρα για το θέμα των στρατιωτικών που απαίτησε αλλά «χάθηκαν». Αλλά και με Μητσοτάκ, η ψυχρότητα διατηρήθηκε, αφ΄ενός επειδή πέσαμε μέσα στον πεζόβολο ή παραγάδι της «γαλάζιας πατρίδας», αφ΄ετέρου διότι τη βέβαιη Κρίση της πανδημίας, ακολούθησε μια τρανταχτή φτώχεια των Ελλήνων και ο πιο έξυπνος κουτοπόνηρος (δεν ξέρω ποιος κανάγιας ήταν, αλλά ο Πέτσας το υλοποίησε) σοφίστηκε, ενώ κατέρρεαν τα διαφημιστικά έσοδα των ΜΜΕ, να προικοδοτήσει με τζάμπα λεφτά τους ΜΜΕδες, ώστε να μη λείπουν καθημερνές και σχόλες οι υπουργοί από τις εκπομπές. Πράγμα που εξόργισε τον Μαρινάκη στον επιχειρηματικό τομέα, διότι έπαιρνε ψίχουλα σε σχέση με άλλους. Κι επειδή δεν υπήρχαν διαφημίσεις, άρα και παραγωγές, η τηλεόραση, όπως παλιά με τους μακεδονομάχους, γέμισε τουρκολόγους! Ακόμη φίσκα είναι. Απέναντι, ο Σύριζας αφιερώνει καταγγελίες υπό την στιβαρή σκέψη του Βούτση, ενώ ο Τσίπρας υποδύεται τον  Ναξιώτη Νικόδημο Αγιορείτη, μιμούμενος το έργο του «ο Αόρατος πόλεμος».

Η ομιλια του Εφέντη, τα δικά μας ομιλήματα ή πετεγολέτσια

Κουρτινάκια ή σαλοπέτες στα ψηφιδωτά και έως εκεί. Ό,τι είπε, το ξαναείπε. Μόνη μας προσδοκία, να μετράει μέρες, ανκαι ο διάδοχός του αποκλείεται να αποκτήσει την φήμη του «μαλακού ξεπουλητή». Εμάς, το μόνο που μας σώζει μακροπρόθεσμα είναι μια χαλαρή βαλκανική ομοσπονδία, διότι εκ της γεωγραφικής μας θέσεως κρατάμε τα αχαμνά και τις μπαρότσαρκες της Χερσονήσου. Αλλά μας αγαπάει ο Πάιατ οπότε άστο καλύτερα.

Όταν γεννήθηκα, η Τουρκια ήταν 20 εκατομμύρια και η δραχμή δυό λίρες ή αυγά τουρκίας από αλανιάρα κότα σαν την ωραία του Γιλδιζ. Τώρα, περιμένοντας την πλάβα του Αχέροντα είναι ο δείκτης στα 80.

Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα το αψίκορον του Γένους και την διαγραφίτιδα ως εθιστική αλοιφή. Αν έχουμε κοχόνες, να βγούμε από την κυρία Ουνέσκα, θεωρώντας την διακοσμητική υπόθεση, παράγοντας ένα θαύμα που θα καλύπτεται ως Υπουργείο Πολιτιστικής κληρονομιάς που μπορεί, κατάλληλα δουλεμένο να μας φέρνει 50 εκατομμύρια τουρίστες ετησίως και με προσφυείς ανταλλαγές, 100 και λίγους λέω. Δηλαδή Έλληνες ως μεσάζοντες της πολιτιστικής υδρογείου, όπως πάντα, όπως παλιά. Μέχρι και τάγματα ενόπλων φιλελλήνων βλέπω, αρκεί να μη ζουλεύει ο τοπικός κοτζάμπασης. Με λογικό διάφορο, πάντα μεσάζοντες και σκληροτράχηλοι καριόληδες.

Κι επιτέλους, να διαλέγουμε ερωμένες και εραστές του γούστου μας κι όχι τα άτομα που μας κάθονται. Λαμπροί στο εμπόριο, καραβοκυραίοι και αρχοντάνθρωποι, την διοίκηση στους Ηπειρώτες, το καλό καϊμάκι στους Θρακιώτες, με Θεσσαλία, Ρούμελη και Μοριά τάγους των προξενειών, καυγατζήδες και όπου γουρνοπούλα, λαίμαργους. Για Μακεδόνες μη ασχολείστε. Θα γκρινιάζουν ώσπου να βγάλουν πύον από την κακογλωσσιά ώσπου να περπατάνε περήφανα στον θολωμένο Θερμαϊκό.

Πάψτε τώρα να βαράτε με σπαθί από τενεκέ

Το τουρκικό προξενείο, όπου θρυλείται «το σπίτι του Κεμάλ» είναι του γειτονικού κράτους και η ιδέα Βορίδη άσκοπη όπως και της Αρβελέρ, μη και δακρύσουν οι ψηφίδες. Θα ρίξουν στην Τουρκία μερικά κιλά χαρτοβασίλειο με το «σεις» και με το «σας» και τέρμα.

Έχουμε φροντίσει να διακηρύξουμε πως είμαστε ανάδελφοι, άφιλοι, ψυλλιαζόμαστε εύκολα, με το Πατριαρχείο τσακωμένο με τη Μόσχα, να διανύει περίοδο as a great church in captivity, και αδύνατο να απωλέσει την εσωτερική του γεωγραφία, με το Καχριέ τζαμί να περιμένει τη σειρά του, αφού όλοι οι μπέηδες ζήλευαν και ζηλεύουν το καπέλο του Μετοχίτη και τον στίχο «η Χώρα του Αχώρητου»…

…τελειώνω

Δεν ξέρω πόσο Έλληνες αισθάνονταν αυτοί που έχτισαν την Αγία Σοφία σε πέντε χρόνια, βάζοντας ένα πέρπερο σε κάθε βήσαλο αλλά διαβάστε το «Περί κτισμάτων» του Προκοπίου, γαμώ το στανιό μου, διαβάστε χίλια δεκαδυό κείμενα της μεσαιωνικής μας γραμματείας στα ελληνικά που έκρινε δυσμενώς ο Κρουμπάχερ ως κουμπατσέρο, και μετά κάντε μια βόλτα στα ψευδοκουφικά γράμματα, στον Ακρίτη και στα σεκλέτια του, στον Σαχλίκη και στον Βρυέννιο, στα έγγραφα των υπαλλήλων και στις «στιχικες» του Ψελλού, στο ποίημα του Φιλή για τον αδικοχαμένο Παχατούρ, στην βαθιά γνώση της εξωτερικής πολιτικής και στο «γοτθικόν», τελετή επί Πορφυρογέννητου, χαϊδέψτε κουρασάνι σαν γυμνό ώμο ζηλευτής μορόζας, και βρέξτε με τα δάκρυά σας τις γελαστές ασελγείς ξερολιθιές του δικού μας τίποτε και συνεχίστε να ασχολείστε με τους ατάλαντους κλεπταποδόχους του σήμερα, μοιραίοι και άβουλοι διορισμένοι από μια κουρελιασμένη σημαία, κι όλα αυτά επειδή ο Ταγίπ θέλει έναν τάφο δίπλα στων ντεντέδων και των σούφηδων τη δόξα, ως ματαιοπονών, αγνοώντας ότι δεν υπάρχει δερβίσης να του στεγνώσει το μέτωπο κι ας γεννήθηκε στην Αθήνα της Μαύρης θάλασσας. Ως Χάλδος ομιλώ και ξέρω.

Yπάρχει θηριώδης διαφορά ανάμεσα στα προσωποπαγή και στα κόμματα «αρχών». Τύχαμε στην αυγή μιας δεκαετίας όπου φύεται ένας νέος αιώνας, αιώνας που τα νιάτα του καθιερώνονται όπως συνέβη με τους προηγούμενους μια εικοσαετία μετά την έξοδό του από το Αυγό. Όπου «αυγό» είναι ο κλούβιος προηγούμενος αιώνας.

Πολύ γρήγορα θα αναδειχτούν πολιτικές δυνάμεις που θα οδηγήσουν πλήθος γερόντων και γεροντισσών σε μιας μορφής αυτοκτονία. Μεγάλα, ή κάποτε μεγάλα κόμματα, δεν πρόκειται να φτουρήσουν, κι εννοώ τη Νέα Δημοκρατία και τον Σύριζα. Ελληνική Λύση και Βαρουφάκης, απλώς θα βράσουν στο ζουμί τους. Τα στελέχη του ΚΙΝΑΛ απλώς θα γεράσουν.

Κι αυτό δεν θα συμβεί, όπως νομίζουν πολλοί, δια της φυσικής εξοντώσεως ή μπαγιατέματος των ιδεολογιών. Απλώς, θα μπαταλέψουν τα μεγάλα κράτη, ή θα μεταμορφωθούν δραστικά, και μιλώ για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ενωμένη Ευρώπη (καλά, τραβήξτε και καμιά κοτσίδα, δεν θα γελάσω πια) την Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, κάτι «Λατίνο» στην Αμέρικα και κάτι «Αραβί» από τον Νείλο στον Ιαξάρτη.

Δεν ξέρω σε ποια γλώσσα αυτά θα θεσπίζονται, μήτε πώς θα απαγγέλονται ποιήματα. Αλλά ξέρω πως οι πόλεμοι θα έχουν στόχο την αφαίρεση της σπίνας από κάθε σκελετό και την κατανάλωση του κρέατος των θυμάτων.

Αισθάνομαι ευτυχής που η γενιά μου θα λείψει από την ζωή, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να υπάρχει σε περίοδο όπου τα μέσα παραγωγής έχουν άλλες προδιαγραφές και νόμους.

Απλώς ειδοποιώ: η ασφαλής ένδειξη πως κάτι μεταστρέφεται χωρίς επιστροφή, θα έχει χαρακτήρα ενδυματολογικής αισθητικής και τη γέννηση ενός σφύζοντος, οξίνου δαμάσκηνου σε κάθε εγκέφαλο.

Στις κάλτσες, λοιπόν.

Λέω να σας διηγηθώ ιστορίες από το «εδώ βυθός» του Θέμου Ποταμιάνου, περιμένοντας  να τελειώσω το παραγάδι μου.

«Καλογρίτσες» ήτοι μικρές καλόγρηες είναι ψαράκι οπαδικό, μαύρο που μπλεδίζει, ακίνητο και ατάραχο κάτω από την κοιλιά του φουσκωτού, συνήθως σε τρεις οργιές νερό με γύρω βράχια και άμμο. Δεν μπαίνει μήτε στην κακκαβιά. Δύσκολα ξεβολεύεται -τόσο ακίνητο δείχνει. Μοναχική καλογρίτσα δεν έχω ιδεί.

Τον μοναδικό Καλογρίτσα που ξέρω, μου θυμίζει πριν χρόνια έναν της οικογένειας που έβγαζε την «Αυριανή» ο οποίος είχε καταγγείλει για φρικτά ατοπήματα έναν συνεταίρο του κι όταν τον ρώτησαν που τα ξέρει όλα αυτά, απάντησε «αφού ήμουν κι εγώ συνεργάτης του».

Απεναντίας, «κολιτσιάνος» είναι ένα ζωντανό που απλώνεται στα βράχια και έχει υφή βελούδου, αλλά έτσι και το πιέσεις, κολλάει στο δέρμα σου, στο ξερριζώνει και η γδαρμένη σου σάρκα γεμίζει κάτι άσπρα θκουληκάκια που πρέπει να σου τα βγάλουνε με το τσιμπιδάκι και πονάνε φριχτά. Πάντως στο τηγάνι είναι τελείως νόστιμα. Κολιτσιάνικη είναι η μέθοδος Πέτσα από γενέσεως της σημερινής κυβέρνησης.

Τέλος, χάνος ή κοκοβγιός ή φανάρι είναι ποικιλια μεγαλόστομου ψάρακα, που πιάνεται και με γυμνό αγκίστρι και στανικώς τον βάζεις για τηγανιά όταν στο καλαθάκι σου υπάρχει μόνον γύλος, σαλιάρα, άντε και κανένα περκί. Τελευταία, η προθυμία του λέγεται και «τεχνική Τσίπρα όταν κάνει δομική αντιπολίτευση».

Το τελευταίο πράγμα που περίμενα μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2019, ήταν να κολλήσουν σε «αρχές». Κόψτε το τσιγάρο, το πλαστικό απόβλητο, συγκεντρώσεις μόνο τον ύπνο σας, τέτοια, βεργολυγερά και στερεωτικά ενός καναγκαιρίσιου «δεξιού ήθους».

Επίσης, αρνήθηκα να πιστέψω πως κοτζαμάν πρωθυπουργός διαβεβαίωσε κατηγορούμενο για παιδεραστία πολιτικό, να υπομονευτεί, να περάσει η πρώτη κρυάδα και βλέπουμε.

Ακόμη δεν το πιστεύω.

Εντάξει, δεν τα περίμενες αυτά, να μάθουμε τι περίμενες;

Απλό. Να αντιληφθούν πως η «πολιτική προστασία» ήταν επείγον να αποκτήσει χαρακτηριστικά «πολιτικής άμυνας». Διότι στις πυρκαγιές, στα πλημμυρικά φαινόμενα, στο χτίσιμο οικοδομών σε ρεμματιές, στην απαγόρευση εισόδου στη χώρα βεβαιωμένων κρουσμάτων κορονοϊού, και να πάψουμε να συνεριζόμαστε την Τουρκιά, όλα αυτά τα θεωρούσα απαραίτητα για να μη κινδυνεύει το εθνικό σκάφος να πέφτει κάθε τόσο στα μουράγια από αμπνταλωσύνη.

Εδώ στο Μάτι που έπηζε στα αυθαίρετα και το πλήρωσαν οι έρμοι με το αίμα τους, δεν τους έφεραν πεσκέσι ένα σχέδιο της προκοπής νομιμότατο, με σωστό κλήρο και νόμιμη άδεια έναντι αποζημίωσης, οπότε οι τέως κάτοικοι είπαν «δεν μας αφήνετε τα παράνομα;» και οι κυβερνήτες έχασκαν «για το απολίτιστο της επιλογής».

Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που έγραψα τις πρώτες μέρες της νέας εξουσίας: μισές δουλειές.

Νεποτισμός.

Προετοιμασία απυρόβλητου χώρου για έναν πρωθυπουργό που ήθελε να κυβερνήσει «αλλοιώς», ενώ ήταν ένας άπραγος ντιλετάντης, ενοχλητικά αυτάρεσκος. Επικίνδυνες προσεγγίσεις του σογιού από διάφορες μπάντες. Η δυσάρεστη έκπληξη του δημάρχου-ανεψιού.

Η βλακώδης (συμπαθάτε με) βιασύνη του Πέτσα να μοιράζει λεφτά στα ΜΜΕ. Η ανώφελη κατατριβή ενός κόμματος με την παρακολούθηση του «συριζόμετρου». Το γκάζι των πρώτων ημερών που μεταβλήθηκε σε υπερθέρμανση φρένων από όλες τις υπουργάρες, με λίγες εξαιρέσεις. Η δήθεν εισαγωγή στον ψηφιακό πολιτισμό που έφερε σε απόγνωση ολίγα εκατομμύρια γερόντων.

Ο αφόρητος διασυρμός του ιατρικού λειτουργήματος με τις αλλεπάλληλες, ενίοτε αλληλογρονθοκοπούμενες κινήσεις αντιμετώπισης της πανδημίας. Τελειώνω με αυτό που άρχισα: μισές δουλειές.

Απέναντι, η παρούσα κυβέρνηση, τι ακριβώς είχε;

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Άσε μας Θεέ ψηλά, να θυμόμαστε τ΄απλά, τώρα πώχουν πια πεθάνει, όλοι όσοι μας αγαπάνε, λοχαγοί και βασιλιάδες. Συνιστώ ό,τι διαβάζετε εφεξής, να συνοδεύεται από το «ένας όμηρος» του Μπήαν.

Ο Βελόπουλος, ό,τι και να λέει, σωστό-λάθος, όσο λανσάρει κηραλοιφές, δεν μετράει στην πολιτική άθροιση. Αλλά οι βουλευτές του, όσο πολώνεται το κλίμα, θα αποβούν πολύτιμοι.

Από τον Βαρουφάκη, περιμένω κι άλλον Βαρουφάκη.

Την Κινάλα, βαρέθηκα να την προξενεύουν με τέτοια εμμονή. Η κοπέλα μπορεί να θέλει να πάρει σύνταξη αστεφάνωτη.

Για το ΚΚΕ, δεν λέω. Όσο δε μιλάει, δεν έχει νόημα. Για να το αποφύγουν, πηγαίνουν Πειραιά-Αίγινα, μέσω Βερμούδων.

Και πάμε στον Σύριζα. Η χρονιά που πέρασε, ήταν η μισή σε αφασική τάση κατατονίας και προσφάτως λύθηκαν οι γλώσσες και δεν βλέπω φρένο. Η απώλεια Παππά, μεταφράστηκε σε «πίκα των λεφτάδων που πειράχτηκαν επειδή τους έβαλε, ως ήρωας, τόγκες για τα κανάλια».

Ο Χαρίτσης, άνθρωπος με ουσία, μιλάει και εννοεί «στα ψέμματα θυμώνω». Ο Τζανακόπουλος, έμαθε καλά να παίζει τον εξοργισμένο, μήπως και κατουρηθεί από φόβο κανένας αντίπαλος.

Όλο το κίνημα παίζει επανάληψη τον διάλογο επί χούντας δύο παιδιών σε απέναντι μπαλκόνια:

«Εμείς έχουμε αυτοκίνητο, εσείς δεν έχετε!» «Θκατούλες! εμείς έχουμε κρυμμένο θείο στο πατάρι, εσείς δεν έχετε!».

Τους ρίχνουν με το φτυάρι κόντρα φιλέτο Μιωνή, νουά Καλογρίτσα, και το λοιπό σερσελέμι, κι αυτοί λένε «ναι, αλλά έχουτε παιδεραστή». Αυτό, ο λαός το λέει «άρατα φέρατα».

Κοτζάμ κοινοβουλευτική ομάδα και συσπειρώθηκε υπό το «κι επειδή μ΄αγαπάς, με μισούν, με μισούν» ενώ έπρεπε να τους ταράξουν στις μηνύσεις, αν ήταν άμωμοι.

Σε αυτό το χάχατο, μόνος ξύπνιος ο Μαρινάκης, ο «δεν τα θέλω τα λεφτά σας». Βλέπεις, το MEGA του, στηρίζεται πάνω σε εκπομπές δεκα-εικοσαετίας, όπου, για παράδειγμα, η Δέσποινα Βανδή εμφανίζεται ως Σεμίραμις τωρινή σε άλλο κανάλι και ως αλλοπρόσωπη βαρυκόκκαλη τραγουδιάρα στους «Δύο Ξένους». Αλλά για τον ίδιο, όπως συμβαίνει σε πολλούς ταηκούνους, το ζήτημα δεν ήταν ποτέ η χρηματοδότηση μιας καμπάνιας, αλλά η τερατώδης τροφοδοσία με μπικικίνια των τριών πρώτων σε κυκλοφορία. Το ότι ο Πέτσας υπέπεσε σε τέτοιο ολίσθημα, θα πληρωθεί, μάλλον εντόκως.

Όχι προς κακοφανισμόν, αλλά επειδή λατρεύω τις πολιτικές ισορροπίες (λόγου χάρη, αυτές που διασαλεύτηκαν επικίνδυνα από τον δήμαρχο Αθηναίων) κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον Τσίπρα πως κάποιος θα σφυρίξει στον Μητσοτάκη πως ήγγικεν η ώρα να ξεμπερδεύει με εκλογές πριν λήξει το φθινόπωρο.

Ο Τσίπρας αντιπολιτεύεται απλώς εκτός θέματος. Τα αντ΄αυτού στελέχη δεν έχουν διάρκεια, εκτός και είναι πολύτιμοι σαν τον Νταβίντσι. Ο Κολμπέρ και ο Ιωάννης Καππαδόκης στοιχειώνουν τον ύπνο κάθε Νίκου Παππά.

Το δικό μου συμπέρασμα: ξαφνιάστηκα διπλά. Και με το πόσο δεν ξέρουν να κυβερνούν οι σημερινοί, όσο και με την μάταιη προσπάθεια των χτεσινών να πείσουν πως θα κυβερνήσουν αν όχι αμέσως, πάντως εντός του τρέχοντος αιώνος, αμήν.

Τα δικαστήρια δικάζουν επί υποθέσεων με αρχή, μέση και τέλος, και ποτέ συμψηφιστικά. Παρεκτός και έχετε αντίρρηση σ΄αυτό το τελευταίο.

Στο τέλος θα αναλάβει ο Σαμαράς με Μπαλτάκο Ύπατο και θα με ξαναπείτε δεξιάντζα.

Yπάρχει λόγος που ζήτησα, αν εντέλει κλείσουν ευνοϊκά οι διαπραγματεύσεις, να γεννηθώ στα σύνορα Βαλλονίας και Φλάνδρας, με οπτικό πεδίο που να περιλαμβάνει το Ντινάν, και το ποτίζει ο ποταμός Μεύσης.

Η αίτησή μου περιλαμβάνει στη στήλη «αιτήματα θνητού» γέννηση το 1880, φιλία (αν είναι εφικτό) με τον Ανρί Μισώ, και άφροντι αγροτικό και συντηρητικό βίο.

Το Ντινάν το επέλεξα καθώς θα είναι, στα εξήντα μου χρόνια, το σημείο διάβασης των τεθωρακισμένων του Ρόμμελ στην φρενιτιώδη πορεία τους προς την Δουγκέρκη, αλλά και στα σύνορα με την Ελβετία.

Σκοπεύω να ιδρύσω εξαιρετικό κελλάρι ώστε να κρύβω ασύρματο και να στέλνω πληροφορίες για τις κινήσεις και την προπαγάνδα του Λεόν Ντεγκρέλ, αλλά και να φυλάσσω εκεί όλο το αρχείο για την πολύχρονη εργασία μου πάνω στους Ουγενότους. Σαρανταδύο χρόνους ζήτησα να με απασχολήσει το θέμα, με παράκληση να δεχτεί η υπόγα μου ένα βλήμα από flak εικοσάρι, καθώς οι Ναζήδες, υποχωρώντας τέλη του 1944, θα αστοχήσουν σημαδεύοντας ένα Σέρμαν των συμμάχων. Οπότε πάπαλα αρχείο, αστειεύτηκα, μάλλον απρεπώς στον αρμόδιο άγγελο-εξάγγελο.

Δεν ζήτησα αδόκητο θάνατο αιφνίδιο και στιγμιαίο, καθώς εκεί την πατάνε οι περισσότεροι θνητοί, προσδοκώντας να μη υποφέρουν στα στερνά τους. Δεν έβαλα επίσης στην αίτηση καμία παράκληση να γνωρίσω όμορφους τόπους, ευρύστερνες γυναίκες με ήπια συμπεριφορά.

Μόνον ο τμηματάρχης των αποσπασμένων ταγμάτων αγγέλων τύπου Ουριήλ, με ρώτησε φιλικά ποια μύγα με τσίμπησε και δεν έκανα αίτημα, όπως πολλοί άλλοι, να αναγεννηθώ κοντά σε παλαιότερη γενέτειρα.

Του απάντησα πως επί αρκετές γεννήσεις με τις εκάστοτε μάνες μου έσπαζαν τα νερά τους μεταξύ Τσερκόβιανης και Καπουτζήδας, οπότε έκλεισε τον φάκελό μου χαμογελώντας με μοναδικό του σχόλιο το «Θεσσαλονίκη, κατάλαβα». «Δεν καταλάβατε» τον διέκοψα αγενώς. «Πολλή γκρίνια και ασελγής νοσταλγία ολημερής. Γλωσσοφαγιά να φάνε και τα φλαμίνγκος, όχι μόνον οι κότες». «Θεσσαλονίκη, κατάλαβα» επανέλαβε χωρίς καν να καγκελώσει το φρύδι του. Οπότε ξύπνησα κι αναρωτήθηκα μήπως να έγραφα «ποταμός Σαμπρ» στο αίτημά μου. Αλλά δε γινότανε. O Kέρβερος που πολύ με συμπάθησε, εξήγησε πως εκεί πνίγηκε η μητέρα του Ρενέ Μαγκρίτ και να κόψω τις εξυπνάδες.

«Ή θα γράφεις, ή θα μιλάς» κατέληξε. «Αρφ!»

Ελπίζω να ξέρετε τι κάνετε και να μη σέβεστε τα επικοινωνιακά πλάνα που σας χώνει στα μούτρα η TUI, οι ξενοδόχοι που χάνουν την σεζόν και πλήθος ανέργων που ΔΕΝ θα απορροφηθούν από την Αγορά και θα πάρουνε τον πούλο, χωρίς επιδόματα ανεργίας.

Εννοώ να λέτε την αλήθεια για τα καθημερινά κρούσματα, να κόψετε τις πλαστές εκπλήξεις για τα κρούσματα που αφήνετε να κυλήσουν ως «συνήθη γεγονότα της ζωής» και να γράψετε στα τέτοια σας δημαρχαίους και αντιπεριφερειάρχες που σας ικετεύουν να κρύβετε τα κρούσματα στις περιοχές σας.

Επίσης, Συριζαίοι ή Γκουβερναίοι, γράψτε κάτω από το σφουγγάρι τις διαφορές σας, καθώς αμφότεροι ΔΕΝ έχετε σχέδιο διάσωσης και το μόνο που σας νοιάζει, είναι να μη χρεωθείτε την επερχόμενη βαρβάτη ανεργία. Ακόμη και τα μασημένα λογάκια του ΠΟΥ που αλλάζουν δραματικά τα ενδεχόμενα να περάσουμε χειμώνα χωρίς εμβόλιο, είναι ασφαλής ένδειξη να κόψετε οι αυτοδιοικητικοί τα δήθεν νοικοκυρίστικα μεγάλων Περιπάτων και Τρυφερών ασφαλτοστρώσεων, κάντε κτήμα σας την επερχόμενη καταιγίδα κρουσμάτων, σοφιστείτε κάτι δημιουργικό για την φροντίδα της τρίτης ηλικίας και τις ευπαθείς ομάδες, επειδή δεν θα αντέξουν πολλοί φαινόμενα ωσάν της περασμένης άνοιξης.

Μη βρίζεστε ρε. Είναι ανθυγιεινό και αντιαισθητικό. Διότι εάν κανέναν σας τον πάρει ο χάρος, θα αναγκαστείτε να ξαμολάτε συλλυπητήρια σε πολιτικούς αντιπάλους και οι γυναίκες σας εξοργισμένες θα σας αφήνουν μπροστά σε κλειδωμένες εξώπορτες.

Είστε αμφότεροι σε μαύρο χάλι. Κι αυτός που φαίνεται πιο μπόσικος, γρήγορα θα ανανήψει. Αλλά με τέτοιο δούλεμα που κάνετε στους οπαδούς σας, δεν βλέπω σωσμό. Τον έναν, είπαμε, θα τον προσγειώσει ο Σαμαράς και τον άλλον, κάτι κρυφές διαρροές με ψευδοαριστερίστικο προφίλ.

“Αν θα φύγεις να το ξέρεις, θα νυχτώνει πιο νωρίς.”

(Από παλιό τραγουδι του Μάνου Χατζιδάκι)

Τελικά, δεν θέλει αρετήν και τόλμην αυτό που εζήτα ο Κάλβος. Θέλει στολή παραλλαγής και να παίζεις τον άσχετο. Διότι αν πιστέψεις αυτά που διαρρέουν, με κατάληξη κάποια απειλή πως «θα επιληφθεί η Βουλή» εμβρόντητος θα ξαναζήσεις μια μορφή αυτοκτονίας σου: σε μπερδεύουν με υπόκοσμο, με φταίχτες, με φύλακες στη σίκαλη, με εκατομμύρια πολλά για να κοτσάρεις στο κανάλι σου ή στην Παναγιά Κανάλα ένα «μένουμε σπίτι» κι αν θελήσεις να βγάλεις άκρη, ακούς για χιλιοστή φορά αυτά που πρωτόμαθες πριν πέντε χρόνια, με κόπο διακρίνοντας φυσιογνωμίες ανάμεσα σε κράνα και βάτα.

Τι νόημα έχει που δόθηκαν πάνω από 16 εκατομμύρια σε κανάλια ιστοσελίδες και εφημερίδες «για τον κοροναϊό».

Τέσσερα κρατικά κανάλια, έχεις, μουχτάρη, κι ένα της βουλής. Θα μπορούσες να έχεις τον Γιατρό σκηνοθετημένον από τον Λάνθιμο κάθε μέρα και τον Χαρδαλιά με σκηνοθεσία Ταραντίνο και μουσική Βέρντι. Αρκεί να κόψεις τα τερατικά οργανοπαιξίματα και αφόρητα πληκτική λογοτεχνία σε μορφή σελιδάτων εκμυστηρεύσεν. Αντ΄αυτών, έβαλες ένα στικάκι άσχημο παντού και δεν υπήρχαν πουθενά μοκάρες, κοχόνες και αρκίδια καλαβρέζικα να εμποδίζεις τους γλεντζέδες που ξεχείλωναν τις πόλεις.

Ένα διαρκές ξεφτιλικι βλέπω και αλληλοκατηγορίες. Μόνιμα, εδώ και μισόν αιώνα. Δήθεν αντίπαλοι που βρίσκονται πίσω από την πιο τσιριχτή φυσιογνωμία, εκλεγμένων αντιπροσώπων που κανένας τους δεν ξέρει τριάντα «ήρωες» της παράταξης που εκπροσωπεί.

Μη ξαναβάλεις δημοσκοπήσεις, κυριακοζώητε -δεν σε παίρνει. Ακόμη δυο φτυαριές στο Ελληνικό και θα σε σέβονται ως οικοδόμο. Κι εσύ, αδόκιμα, άτσαλε και πονεμένε Συριζαίε, κακώς τσιρομαχάς. Τα ξέρουμε αυτά. Αλλά ήρθες δεύτερος επειδή είχες αρχίσει να ιδρώνεις από πολύ νωρίς και πασιφανώς δεν μπορούσες να αποδώσεις στο φίνις.

Τέλος, δεν κατάλαβα γιατί κάποιος κράτησε τρεις εκατομμύρες όταν δεν τις δέχτηκαν για την άδεια και αντί να τις γυρίσεις στο τραστ είπες «ας βγάλουμε μια εφημερίδα». Μάλλον πρέπει όλοι να δικαστείτε από περήφανους Τουαρέγκ, που δικάζουν και σου κόβεται η ανάσα.

Αρκετά παίξαμε. Χασμουριέμαι και πλήττω. Έλα πριν με δικάσουνε, κλάφσε να μ΄απαλλάξουνε.

Άδηλες οι πηγές των εμπνεύσεων και μη νομίσετε πως τρώγω τα χρόνια που μου απόμειναν σκαλίζοντας λεξικά. Ο τίτλος μου σήμερα είναι από τα χείλη του Μίμη Φωτόπουλου στην ταινία «ο Χρυσός και ο Τενεκές» που κάλυψε δύο τηλεοπτικές ώρες ενός άκεφου προγράμματος. Το 1962.

Και στόχος μου δεν είναι να εξιτάρω τους από χρόνια χωμένους στην ψευδαίσθηση πως ό,τι διαβάζουν είναι δυσνόητο και μακριά από την πχοιότητα, διότι στόχους δεν έχω. Μόνον αφορμές. Και η σημερινή αφορμή δεν είναι της πολιτικής, του πνεύματος και της ηθικής. Διαρρέει όλα τα κόμματα, διαχρονικά, κυβερνώντα, ελπίζοντα να κυβερνήσουν και κόμματα από τα Lidl -απ΄όλα εχει ο μπαχτσές.

Κοκορνιόκος είναι ο αφελής, ο χαζός, ενώ πιτσικαρδέλι είναι εύχυμος εκδοχή του ανεπαρκούς ανθρώπου λόγω απειρίας. Έτσι αποφάσισα να χειριστώ ένα πρόσφατο δήθεν εντυπωσιακό «σκάνδαλο» με ήρωες έναν Καλογρίτσα, έναν Παππά, έναν λιβανέζο βαθύπλουτο και μια άδεια τηλεοπτικού σταθμού που δεν «τους κάθησε».

Επίσης σας ειδοποιάω πως είσθε τελειωμένοι εύπιστοι, αν νομίζετε πως ο Σύριζας πταίει και ευθύνεται εν μέσω αθώων περιστερών ή ασελγών ντουνεκιών. Για την ακρίβεια, η κυβερνησιμότης έχει τα καλά της, αλλά σπανίως ταυτίζεται με την πολιτικάντικη πονηριά, αν δεν κλείσει τουλάχιστον μια οκταετία ωρίμανσης των πολιτικών στελεχών, ανεξαρτήτως ιδεολογίας ή άλλων Ηθικών Νικομαχείων.

Όλα θέλουν τον καιρό τους, που είναι συχνά ανυπόφορα μακρύς, επειδή ευκολότερα ακούς κάτι σοβαρό από τον Μηταράκη, ή παλιότερα από τον Τάκο Μακρή ή τον Κατσιφάρα, παρά από κάποιον του Καβαφικού ποιητικού κλίματος που γυρεύει, ο έρμος, «να μπαλοθεί». Δηλαδή, η απατεωνιά έχει διαδικασίες.

Ο Σύριζα οργανώθηκε υποτυπωδώς  μετά δύο τρία χρόνια διακυβέρνησης και στο ίδιο ποσοστό κινούνται και οι σημερινοί με τα απαστράπτοντα γαλβανισμένα πατόφτιαρα που είχαν χώσει κάτι επίσημοι σε έναν χωμάτινον σωρό κάπου στο Χασάνι.

Πάγιο εφεύρημα και διαπίστωση κάθε νέας κυβέρνησης είναι πως «υπάρχουν και διαδικασίες, γαμώτη», με αποτέλεσμα, παίρνοντας είδηση πως τίποτε δεν έμεινε να μη το γαμήσουν οι δημόσιες υπηρεσίες, οι πρωτοβουλίες ενός υπουργού πρέπει να περάσουν από σαράντα κύματα. Οι ορεξάτοι υπουργοί πιστεύουν πως οι «άλλοι» καθυστερούσαν επειδή ήταν μαλάκες ή άμαθοι, αλλά γρήγορα οι «υπηρεσίες» τους προσγειώνουν, εξηγώντας τους πειστικά πως αυτό που ζητούν, απλώς δεν γίνεται.

Έτσι, οι απογοητευμένοι που επιπλέον τους κόψανε τον τσαμπουκά, τρώνε τον χρόνο τους «για να παρακάμψουν όλα τα πτου-κακά εμπόδια» ήτοι το Δημόσιο λογιστικό, σαραντατρείς προεγκρίσεις και θεσμοθετημένες γνώμες και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Οπότε, αντί να πέσουν στα σκληρά, εφευρίσκουν παρακάμψεις, άτυπες και προφανώς έκνομες, μήπως και ξεκουνηθεί κάτι. Κι έτσι, κάθε νέα κυβέρνηση, προσλαμβάνει φαιές προσωπικότητες για τις οποίες διαδόθηκε πως καλλιγώνουν ψύλλους. Δεν είναι ανάγκη να μοιάζουν όλοι με τον Μολυβιάτη, τον Λιβάνη και άλλους έμπειρους. Στην περίπτωση του Σύριζα, ο κλήρος έπεσε στον Νίκο Παππά.

Μπορεί να μη είστε κοκορνιόκοι, μήτε πιτσικαρδέλια, αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε την ιερή καύλα που διακατέχει κάθε εκατοστό πρωθυπουργικής λέμφου ακούγοντας το εθιμικό «άσε Πρόεδρε, άστο σε μένα». Διότι και ο ρόλος του Χάρβεϊ Καϊτέλ, όπως τον είδαμε στο Pulp fiction, έχει τα μυστικά του. Θέλει αρετήν και τόλμην η ματσαραγκονία.

Ήταν πρώιμα τα χρόνια, ψαρωμένοι οι διεκδικητές των συχνοτήτων, πέρασαν κι από κάτι Νταχάου, ο κόσμος του Σύριζα ανάσαινε «καλά τους κάνουνε», ο Παππάς είχε ιδέες και πλάτες, βρέθηκαν λεφτά που δεν υπήρχαν, αλλά ο Καλογρίτσας παραήταν ανοιχτός, οι τρόποι να εισπράξει ήταν λίγοι και δυσχερείς, όλοι έρριχαν στον κόκκορα τις εκκρεμότητες, ώσπου στο τέλος άρχισαν τα δικαστήρια και οι καταγγελιες, ο Σύριζα δεν ήξερε πόσα δεν ήξερε ο Παππάς, γι αυτό και δεν ενήργησε με σωφροσύνη, όπως έπραξαν τόσες και τόσες κυβερνήσεις από Σοφούλη και εντεύθεν: να έχουν στις εφεδρείες, οι δεξιοί έναν τέως κομμουνισταρά και οι τσοτσιάλες έναν ορκισμένον μπουραντά.

Μελετώντας επιπολαίως τα πρωτοσέλιδα, είδα με έκπληξη πως εναν Χούρυ, ήτοι μέλος της τεράστιας οικογένειας Κhoury, έτυχε και γνώρισα πριν τριανταβάλε χρόνια στην Κύπρο, όταν με ένα αφεντικό και τον συνέταιρο του βγήκαμε στο νησί για να φέρουμε ηλεκτρονικά είδη της εποχής, ήτοι βίντεο, τηλεοράσεις κια άλλα ευπώλητα.

Ανάμεσα στους προμηθευτές ήταν και ένας Χούρης, μέσω του οποίου πήρα μια πρώτη γεύση του τι εστί έμπορος από την Σιδώνα που δεν φοβάται τον οργισμένο Πσειδώνα. Έμενε σε ένα αφανές σπιτικό, στο γραφείο του απέξω στέκονταν ουρά οι μουστερήδες και οι συγκλητικοί και μας πήγε στις Πλάτρες, στο μέγα ήδη μπαγιατεμένο πλην γοητευτικό ξενοδοχείο όπου ο Σεφέρης δεν κοιμόταν από τα αηδονίσματα και περάσαμε μέγκλα με καλο ουίσκη, σε μεσοπολεμικά εγγλέζικα σαλόνια, με παράξενες καμπίνες για τους ευμαρείς, άψογο σέρβις αποικιοκρατικής εσάνς και άλλα, αφανή.

Όσο κοκορνιόκος και πιτσικαρδέλι να υπήρξα, βεβαιώνω πως δεν χρειάζονται απλώς credits για να κάνεις δουλειές με αυτήν την οικογένεια, πιστέψετε το. Αυτοί μπορούν να καταναλώσουν τρεις κυβερνήσεις και εικοσιτρία υπουργεία για την πλάκα τους. Κι αν κάποια στιγμή νεύσουν και συγκατανεύσουν για κάποιο ζήτημα, πρέπει να ξέρεις ως που σε παίρνει, διότι από πίσω τους έχουν τον Χαρούν αλ Ρασίδ και νίκησαν στον Ιερομίακα, άσε που εφηύραν το μηδέν.

Ο Καβάφης ασχολείται με τον Καισαρίωνα, γιό του Καίσαρα και της Κλεοπάτρας, δύο φορές, το 1912 και το 1918. Η ψύχα της πλοκής βρίσκεται σε μία Έκθεση του Πλουτάρχου που θέλει την Κλεοπάτρα και τον Αντώνιο χρυσόθρονους, με τα τέσσερα παιδιά της Κλεοπάτρας, τρία που είχε κάνει με τον Αντώνιο, Αλέξανδρο Ήλιο, Πτολεμαίο Φιλάδελφο και Κλεοπάτρα Σελήνη, και έναν γιο του Καίσαρα, τον Καισαρίωνα. Ο Οκταβιανός θα τους αφανίσει όλους αλλά λίγα χρόνια πριν, το έτος 34 πΧ, ο Καβάφης ξυπνά με μια ποιητική ιδέα και είναι 1912:

A, να, ήρθες συ με την αόριστη
γοητεία σου. Στην ιστορία λίγες
γραμμές μονάχα βρίσκονται για σένα,
κ’ έτσι πιο ελεύθερα σ’ έπλασα μες στον νου μου

Πέρασε μια νύχτα «εν μέρει γιά νά ἐξακριβώσει μιά ἐποχή, ἐν μέρει καί τήν ὥρα νά περάσει». Εντέλει η «εποχή» περιλαμβάνει τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Μεγάλο Πόλεμο, οπότε μπορεί να συμπληρώσει ζωντανά το (1918) την αγαλματοποιία:

Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Η Κλεοπάτρα κάνει ένα παιδί με τον Καίσαρα και τρία με τον Αντώνιο, ενώ θα επιζητήσει να γοητεύσει και τον Οκταβιανό που με την άτεγκτη στάση του θα αφανίσει την οικογένειά της, εν μέρει ανησυχώντας για την πλησμονή καισάρων στην Αλεξάνδρεια, την Πολυκαισαρίη.

Ο λόγος δεν βρίσκεται στο ότι φύτρωσαν πολλοί «Λαγίδες» ήτοι απόγονοι Πτολεμαίου του Λάγου, αλλά στην τολμηρή υπόθεση εργασίας της Κλεοπάτρας: προσφέρει στους Ρωμαίους που έρχονται στην επιφάνεια μια βαρύτιμη συγγένεια: με την σπορά του Φίλιππου του Μακεδόνα, άρα ετεροθαλή σχέση με τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα, δημιουργό της Αλεξάνδρειας και θρύλο της Ανατολής, που το σκήνωμά του βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι της πόλης.

Βλέπετε, ο θρύλος θέλει τον Πτολεμαίο τον Λάγου, εταίρο και στρατηγό του βασιλιά του, εταίρο και συγγραφέα της πανελλήνιας εκστρατείας, αδελφό του κατακτητή της Ασίας. Γι αυτό ζήτησε να κρατήσει τη σορό του στην Αλεξάνδρεια και να τον αφήσει στην αρμάμαξα από την Βαβυλώνα, ελαφρύν, γυάλινον και εκτεθειμένον στη δημόσια λατρεία. Όλοι οι Μακεδόνες Φαραώ έχουν το αίμα του Φιλίππου, μιά παντοδύναμη ισχύ ιχώρος που κοντεύει έως τον Οκταβιανό, τους τέσσερις αιώνες. Και η ευφυής Κλεοπάτρα ως βασίλισσα των μελισσών, γεννάει ή θέλει να γεννήσει, παιδιά με κάθε επίδοξο κατακτητή της αυτοκρατορικής Ρώμης. Τα περί ερώτων και πάθους είναι για τον παθιασμένο ιστορισμό μιας διαφορετικής ηθικής. Το πολιτικό σχέδιο της Κλεοπάτρας είναι μακροπρόθεσμα και βαρύ. Ακόμη και ο Καρακάλλας, εμπνευστής της κοινής ρωμαικής ιθαγένειας για κάθε κάτοικο της αυτοκρατορίας ήταν απεριόριστα φιλαλέξανδρος, αλλά ο σπόρος του Φιλίππου, ένα συρίγγιο μαγικής επίδρασης, που γέννησε κοσμοκρατορίες, δεν υπάρχει πιά. Τον θέρισε ο Οκταβιανός που πέθανε από φαρμακωμένα σύκα, άτεκνος και κληρονόμησε τον Ελληνορωμαϊσμό στον ηδονιστή Τιβέριο και στο αδέξιο σερσελέμι των ατοκρατόρων που ιστορεί ο Σουητώνιος.

H once famous Debbie Harry και ό,τι πρόσφατο διάβασα γι αυτήν, δε με ξάφνιασε. Πάντα νόμιζα πως ήταν εβδομήντα πέντε ετών –ηλικία που το δέρμα γίνεται διάφανο και ατλαζένιο, αλλά το επαγγελματικό γελάκι δεν «σπάει» με τίποτε. Μήτε η εφηβεία της με αφορά, μήτε η παράσταση «γυμνό ανάμεσα σε λύκους» συνοδεία μερικών φράσεων του Μπορίς Βιάν έφυγε απο το lp των Blondie που απέκτησα εγκαίρως.

Με είχε πείσει για το ακατάληπτο, το δοσίλογο βλέμμα των μεγαλύτερων σε ηλικία γυναικών, το φίνο πνεύμα τους, πόσο μπέρδευαν το μέσα με το έξω και πως έδεναν με άθραυστη κλειδαριά το μέλλον των εποχών και του κόσμου. Κι όταν ήταν είκοσι χρονών, πάλι μεγάλη το έπαιζε, με όλα της τα δίκια. Άψητη φωνή, βγαλμένη πειθαρχικά από εκκρεμές του Χρόνου. Ανέκφραστη γοητεία, τελεσιδίκως. Ολόκληρη τελετουργία ο χειρισμός του άνω χείλους. Ναι, ήταν πάντα 75, ή εκει κοντά και έβλεπα τους φίλους που την γούσταραν ως επιβάτιδα ρουκέτας.

Ό,τι πιο εκφραστικό αναζήτησα σε αυτήν ήταν να βρίσκεται σε διπλανή πλάβα στον Αχέροντα, να πετάει το χαρώνειο στο μαύρο νερό και να χαμογελάει στον Κέρβερο. Ωραίες γυναίκες δεν υπάρχουν κι όσες επιβίωσαν είναι μοντέλες, σαν μία Συλβι βραζιλιάνα που διαφημίζει μια κρέμα ξερωγώ και τα κορίτσια της Σάιος που έχουν προφίλ αδρό, βραχωμένο έξεργο.

Αλλά την θυμάμαι στα κόκκινα, σε μια πόλη γεμάτη τουρίστες, αλλ’ αυτή ήταν Περουβιάνα και δεν είδα την Αφροδίτη της Μήλου στο Λούβρο και την πήρα στο κατόπι με ματωμένα γόνατα.