Author: Πετεφρής

Για αυτούς που καταπίνουν πρωινό λησμονοβότανο, αντί για καφεδάκι, θυμίζω πως υπάρχει ακόμη αδιάθετο ΕΣΠΑ στα ταμεία του κράτους (κάπου 12 δις) και πως αν τολμήσει οποιαδήποτε κυβέρνηση να δημοσιεύσει όλα τα έργα που χρηματοδοτήθηκαν από αυτό το μαξιλάρι, θα καταλάβει ο αναγνώστης πλήρως τι εστί να καταναλώνονται χρήματα ασκόπως.

Οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί ελέγχου και πιστοποίησης των χρηματικών ροών, είναι τόσο οφθαλμοφανώς τμήμα μιας ευρύτερης σκοπευτικής τέχνης, ώστε τα κράτη του Νότου, έμπειρα στην διαχείριση του λουφέ και του τζαμπαμαγκισμού, έχουν στήσει εδώ και αμέτρητα χρόνια φαινομενικά άτρωτα εμπόδια εναντίον των τρωκτικών, αλλά στην ουσία έχουν δημιουργήσει μία Ιερά Βίβλο προδιαγραφών, φλυαρίας, μεσαζόντων, όπου ο μεσολαβητής παίρνει την ανθοδέσμη, ο «ειδικός επιστήμων» το μπουκέτο και μόνον ένας εντεταλμένος υπάλληλος στους χίλιους έχει κάποια γνώση του αντικειμένου του. Μπροστά στην υποκριτική δυάλα των Εσπατζήδων, τα Δάνεια του Αγώνα ήταν υποδείγματα καλής διαχείρισης.

Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί, γι αυτό και θα ανατρέξω σε ένα τσουνάμι στην Πολυνησία, καταστροφικό, όπου (και) οι Έλληνες συμμετείχσαν σε προσφορές χρημάτων οπότε εμφανίζεται εν Ελλάδι ακαδημαικός ειδικός στα τσουνάμια, εξ υπερατλαντικής βάσης που πείθει τους κυβερνήτες (δεν ήταν και δύσκολο) να ιδρύσει «κέντρο τσουναμιστών» στη λεβεντογέννα, το οποίο υπάρχει, χρηματοδοτείται και μάλιστα ο Ηγέτης του σχολίαζε τη συμφορά στο Μάτι ως ταχυπυρκαϊολόγος. Ώστε αν επαναληφθεί το τσουνάμι του 1700 πΧ, να έχωμεν πλάτη έναν εξέχοντα σύμβουλο.

Στην Ελλάδα, ο πρωθυπουργεύων, μυριζόμενος χρήμα, δηλώνει απερίφραστα «αξιοποιητής» ενώ ο γνωστός και άγνωστος υπόκοσμος, οργανώνει το λαγούμι απ΄όπου τα λεφτά θα πέφτουν στις σοβαρές επενδύσεις του. Δεν υπάρχει πιο ελεγχόμενη και ματαιόσπουδη φάρα στο Έθνος από των εργοληπτών που «εκτιμήθηκε» η προσφορά τους και παίρνουν δουλειές του Δημοσίου. Καπαρώνουν τους ειδήμονες ΕΣΠΑ και τους γνώστες της Βρυξελλαίας καρμιριάς.

Και φυσικά όλα αυτά τα έργα έχουν περιόδους όπως στην προϊστορική περίοδο: την ωριμαντική, την αναβλητική, την βαθείας καταψύξεως, της κουμπαριάς με ένα συγγενή κάποιου συσταζούμενου και λοιπά. Ιδιωτικές δουλειές υπάρχουν, αλλά σε μονοψήφιο ποσοστό. Και δεν ξέρετε πως αν κοστίζει Α ευρώ μια επαινετή κι συμφωνημένη ιδιωτική πρωτοβουλία, κοστίζει Άλφα εις την νιοστήν και πολλαπλάσιο χρόνο να αλλάξεις ένα βουλιαγμένο πλακάκι πεζοδρομίου.

Φτιάξτε τη χώρα και δεν εννοώ επιδοτήσεις λαογραφικών συλλόγων και ράντισμα χρημάτων σε πειστικούς αεριτζήδες. Βρείτε αυτόν που έσκασε την ιδέα να φτιάξει διώροφη περιφερειακή στη Σαλονίκη, θαρρείς και έχουμε πρόβλημα πλήθους Χονγκ Κονγκ και πείτε του να κάνει μια μεγάλη βόλτα με ιστιοφόρο και ντρόουν, να βελτιώσει την πρόταση. Προσλάβετε ένα κράτος προτεσταντών που θεωρεί το κέρδος πυρπολήσιμη αμαρτία ή ναυλώστε καμιά Βαλτική χώρα, να σας φτιάξει υποδομές τάχιστα.

Αναστηλώστε το παραδοσιακό λογότυπο «& Σία», ήτοι την Συντροφία, ανακαλύψτε το μοιράδι, το ποσοστό, τις αδελφότητες μαστόρων και άλλα αντιδραστικά και «παρωχημένα» και πετάξτε τα μάτια των ανταγωνιστών, όπως αείποτε αυτό ξέρατε να κάνετε. Όχι άλλα ξενοδοχεία, έργα λούστρου, χαλαρές συμμαχίες με καρέτες καρέτες, ραμσάρ και άλλα «δημιουργικά» και όταν θα εορτάζω την ανακομιδή των οστών μου, όλα θα έχουν στρώσει, εις του Τσουνάμεως την θύρα.

Φυσικά, πρέπει να ρίξετε, οι κυβερνώντες και αντικυβερνώντες, λιγη δουλίτσα. Αν είστε και φιλόσοφοι, καλύτερα. Πάντως οι αξιόπιστοι ταμίες του ΕΣΠΑ αναζητηθήτωσαν ανάμεσα σε Σαμάνους της Γιακουτίας, που ξεματιάζουν από απόσταση διακοσίων σταδίων και ματιάζουν σε δύο νανοσεκόντ τον μέσο νεοέλληνα ή φιλέλληνα καταχραστή. Βάλτε και τον Βαρουφάκη ειδήμονα στα bitcoins για να ξεχωρίζει τα πλαστά, τα δηλητηριώδη και να φυτεύει υγιείς μπιτκοϊνιές (τα λέγαμε «κουινάκια» μικροί) ενώ για κηραλοιφές ξέρετε. Ιδέες, όπως καταλαβαίνετε, υπάρχουν πολλές. Αρκεί να αποφεύγονται ιδεασμοί, ιδεοπατάτες, φαεινές ιδέες και άλλα, ιδεοληπτικά.

Οι φταίχτες στις πυρκαγιές δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν τίποτε «φωτιές πλάστρες». Έχω μια ιδέα: το κυνήγι μιας καραμπινάτης παρανομίας πρέπει να προηγηθεί πάσης υποψίας περί ηθικής ευθύνης και ηθικής αυτουργίας του πολιτικού κόσμου. Σε άκρα αντίθεση με αυτό που τελείται σήμερα, εδώ και πολλά χρόνια.

Κάθε παράβαση υπαλλήλου ή στελέχους υπηρεσίας οδηγεί σε οργισμένη τρεχάλα «να βρεθεί η ρίζα του προβλήματος», μήπως και ανιχνευτεί συνέργεια πολιτικού, δικαστικού ή άλλου στελέχους. Έτσι η Νοβάρτις, έτσι η Πυροσβεστική. Γίνεται ο κακός χαμός, τσακώνονται τα κόμματα, πέφτουν εξεταστικές, και στο τέλος, ανέγγιχτη η Νοβάρτις, ανέγγιχτη η πυροσβεστική!

Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Πρώτα να τιμωρηθεί ο αυτουργός και να ακολουθήσει αυτός που προκάλεσε τα φιτίλια. Ένα παράδειγμα: η Νοβάρτις μας απασχολεί δέκα χρόνια. Αλλά δίπλα στη Νοβάρτις, μαύρη προώθηση φαρμάκων γίνεται δι΄αντιπροσώπων άλλων εταιρειών μισόν αιώνα και λίγα λέω. Αντί να εξυγιανθεί ο χώρος της Υγείας, πάμε να στείλουμε στη σάουνα τον Παπαγγελόπουλο. Όση «κάθαρση» και να επιτευχθεί, η Πυροσβεστική δεν θα αλλάξει όσο οι αξιωματικοί της είναι σε θέση να αναστέλουν μια πτήση ή να «διαλύουν» έναν διεκδικητή.

Το παιχνίδι αυτό, μόνον κατ΄όνομα είναι πολιτικό. Η δορά και η δομή του, ατάραχη και ατράνταχτη. Πολύ λιγότερο θα διαβρωθεί μια υπηρεσία αν ο υπάλληλος γνωρίζει πως πάπαλα η σύνταξή του και μια καλή δέσμη προφυλακίσεων, τον Θεό μπάρμπα να έχει. Αλλά καυλώνουμε με τα σκάνδαλα. Την καταβρίσκουμε. Είναι μέρος μιας κοινωνικής σταδιοδρομίας. Παραδείγματα δε λέω, για να μη ξενερίσει ο «διάλογος».

Αλλά το βαρεμένο, υστερικά μονόμπατο, γραφειοκρατικό σύστημα, ξέρει να ξεγλυστράει ακόμη κι από πειθαρχικά, ενώ έχει δημιουργηθεί μια ασπίδα ασφαλείας γύρω από τον μόνιμο υπάλληλο.

Στη ζωή μου, μετρημένη με πήχυ υφασματάδικου, έχω χάσει πολλά πράγματα. Απώλεσα ποιήματα, διηγήματα, υλικό προς συγγραφή, ένα θεατρικό, κάτι δοκίμια που δάνεισα δίχως αντίγραφο, όσα γραμματόσημα κατάφερα να συγκεντρώσω, πλήθος βιβλίων, μερικά σπάνια χειρόγραφα.

Επίσης, είχα δώσει για σέρβις το 1983, ένα ρολόι SEIKO (όχι SFIKO) πάμβαρυ, που κούρδιζε με το πήγαινε-έλα του χεριού, αγορασμένο το 1977, που όταν εδέησα να το θυμηθώ, ο ρολαγάς είχε κλείσει το ρολογάδικο. Σε καπνοπώλη έδωσα έναν αναπτήρα ρόνσον «πύραυλο» που επίσης λησμόνησα εκεί, και στην χερσόνησο Κασσάνδρα εντόπισα έναν χάλκινο άμβυκα με όλα τα τσαμασίρια, για απόσταξη ούζου, έδωσα ένα βαρύ καπάρο και μετά έπεσα σε φτώχεια μαύρη κι όποτε τον θυμάμαι, κλαίω κροκοδειλίως. Και στον Άθωνα έκαμα παραγγελία ένα πίνακα σε καλόγερο, όχι αγιογραφία, μετά από χρόνια με ειδοποίησαν πως ήταν έτοιμος, αλλά στο Όρος δεν ξαναπήγα, παρεκτός στου γέροντα Επιφανίου την κύκλωθεν αξέχαστη, μυλοποταμινή θέα για ένα βράδυ.

Ακόμη πάντως, αναθυμάμαι, με σχετική ακρίβεια. Όσες φορές κι αν ανατρέξω, πιέζοντας το νιονιό, πόθεν αυτό και πώς εκείνο, το πράττω άναυλα. Αλλά είναι φορές που ξυπνώ με αμέτρητα κατεβατά αναμνήσεων, κειμένων, σχολίων, ομιλιών και άλλων εφημέρων, κι όχι προσφάτων: έως και τραγούδια θυμάμαι που άκουσα άπαξ πριν εξήντα και βάλε χρόνια.

Γι΄αυτό και εάν συναντηθούμε κάποτε, που δεν το βλέπω πιθανό, δίπλα στο καφεδάκι, να έχετε και μια πηγή μαγνητοφώνησης.

Εξάλλου, άλλο είναι η απώλεια και άλλο να τα έχεις χαμένα, κι ας βασανίζεσαι ευόρκως με τα Γράμματα. Διότι το Μάτι και η συμφορά του, η ρίψη ομοβροντιών κατά του Σύριζα, ώστε να ρεφάρει η Δεξιά τις αναμενόμενες εκλογικές της απώλειες, αν τολμήσει εκλογές, χωρίς να βελτιωθούν τα ποσοστά των προσφάτως χαμένων, δεν προοιωνίζεται λάγαρο μυαλό και λαμπρές προοπτικές ήρεμης ταφής.

Αυτήν την κοινοτοπία, που βαρέθηκα να συναντώ παντού οπαδούς και χρήστες της, την έχω απαντήσει εύκολα. Δεν μας κρύβουν τίποτε. Διότι έπιασαν ένα σωρό παντελώς άγνωστοι ρήτορες, όλα τα στενά και τις κλεισούρες.

Με την κυβέρνηση αυτή, δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάλατε, αλλά μιαν ιεραρχία την σέβεται. Αχρείαστη μεν, by the book δε. Ξεκίνησε με μια υπουργοποίηση όπου κανένας δεν έβγαλε το κιχ του, ανκαι φαντάζομαι πως παρεξένεψε αρκετούς η τοποθέτηση του Βορίδη ως αγροτοπατέρα. Σε ελάχιστο διάστημα, η ανεπάρκεια και ολίγον η ανικανότητα μερικών (και το σάστισμά τους) άρχισε να θερίζει θύελλες, και να κλαδεύει καπνόφυλλα (που δεν υπάρχουν!) αλλά δεν προλάβαμε καν να κρίνουμε ψύχραιμα, διότι περάσαμε περιόδους όπου έβγαιναν καθημερινώς υπουργοί, ενίοτε υφυπουργοί, τακτικά, σε όλα τα κανάλια, μάλλον δια περιφοράς ώσπου από χτές, γέμισαν τα κανάλια νεούληδες και άτριβους που δειλά-δειλά έβγαλαν και λεζάντα: ήταν γενικοί γραμματείς.

Σε αρμοδιότητες παγκοσμίως άγνωστες και πανελληνίως απερίγραπτες, από τσακαλάκια, αρσενικά και θηλυκά που έκρωζαν και κόμπιαζαν μέσα στο τρακ. Μετά, κοίταξα το ημερολόγιο. Ιουλιανά κάποτε, ο θάνατος της Lady Day, η Κύπρος ου μ΄εθέσπισεν, εποχή με πολλά μπουρίνια στους αιθέρες, άρα ήταν εποχή πληρώσες των μπαταριών «με λίγες μέρες ξεκούραση». Η γνωστή αδειολειχία. Τα πλοία άρχισαν να γεμίζουν πάλι (γι αυτό και σκέφτηκαν να αυξηθεί η πελατεία τους με αδειούχους) και η Ελλάς απόμεινε μέσα σε πλήθος τεχνητών διλημμάτων.

Aλλά ξέχασα. Αν κρύβεται ένα στοιχείο, είναι η πολιτική μας εκπροσώπηση.

Η κυβέρνηση, τηνε βλέπουμε δι΄αντιπροσώπων που υποδύονται τους υπουργούς και συχνότερα υφυπουργούς. Η εξαγορά ενός κόμματος έναντι είκοσι εκατομμυρίων ευρώ, από τα ιδιωτικά και δημόσια ΜΜΕ βαίνει αδιατάρακτη. Αλλά πρέπει να αναιρέσω το δόγμα «κάνουν μισές δουλειές» επειδή δεν κάνουν καμία! Με εναν μεταχειρισμένο αυτόματο πιλότο ασχολούνται αδίκως, εφ΄όσον δεν διαθέτουν ιπτάμενο μέσο, αλλα μία ατμάκατο του μεσοπολέμου.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να κοπιάζει να μαζέψει γνώμες και να κριτικάρει, δημιουργώντας έναν ουσιαστικό και τεκμηριωμένο αντίλογο κάθε τόσο μας λέει πως έχει ένα μαξιλάρι, γεμάτο δικά μας λεφτά από φορομπηξίες, αλλ΄εάν το ακούς από τον καψαλισμένο Τσίπρα και έναν ανάλλαγο τέως υπουργό, ξέρεις απλώς αυτά που ξέρουν και αδίκως αναζητούν έτσι την εκλογική ανάνηψη.

Χώρια από αυτά, υπάρχει μια εσωτερική σύγκρουση, ανάμεσα στους ευρωπαϊστές που λένε «ευτυχώς θα πέσει βοήθεια» και στους αλλουνούς που λένε «ποια βοήθεια! Εννοείτε, όσοι ζήσουμε».

Οι αντιφάσεις πολιτικής είναι απανωτές. Αυστηρά μέτρα παίρνουν μόνον εάν αφορούν άλλο υπουργείο και αν ο Χαρδαλιάς έχει μυαλό, πρέπει να ζητήσει να έρθει στο πόδι του ο Ζαχαράτος.

Επιμένω τόσο διότι η Ελλάδα μόνον σε υστερικά μονοπρόσωπες διακυβερνήσεις έκλεινε ο αυταρχισμός τα στεγανά, αφήνοντας ανθρώπους που εκμεταλλεύτηκαν τον πλούτο ή την ιδιωτεία τους, για να στήσουν τα ιδιωτικά τους σωφρονιστήρια. Προσωπικά, αισθάνομαι χάλια όταν στήνει καρτέρι εντεταλμένος ρεπόρτερ για να εκμαιεύσει από άτομο που δεν γνωρίζει, απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου «πόσες μέρες οι διακοπές σου; Για που το έβαλες;» και άλλα, δήθεν «αθώα».

Αυτά μας κρύβουν και σας βεβαιώνω πως αυτό που μας κρύβουν είναι απαίσιο και εάν το συναντήσεις στο δρόμο, θα μαρμαρώσεις.

Άλλα μη ρωτάτε, διότι, ευτυχώς, στα δύσκολα, ρωτάμε τον Κάλβο.

Διατί κ΄εδώ όπου μ΄έρριψεν

Εις την αέριον σφαίραν,

Μίαν να μη εύρω τρέχουσαν

Δια εμέ- μόνην μίαν βρύσιν

Παρηγορίας;

Βρύσιν!

Αν η «ψυχρότητα με την Τουρκία» είναι «να΄χαμε να λέγαμε», τότε ορθώς λαϊκίζετε μπερδεύοντας αναδρομικά συντάξεων, «Τουλουπάκες και Νοβάρτες» (αυτό είναι τραγούδι) και κοινοβουλευτικές διαφωνίες, φέρουσες μαυροφόρα απελπισιά.

Αν είναι σοβαρά τα πράματα, λάβετε το Γενικό Σχέδιο: η Τουρκία για να μη τηνε πνίξουνε τα χρέη και οι κύκλωθεν, θα διαβρώσει το αλμπενί των Βαλκανίων, θα αλαφρώσει τεχνητά τους Κούρδους να μη έχει εσωτερικούς περισπασμούς, θα βαρέσει την Ελλάδα σε αέρα και θάλασσα, περιμένοντας να την νικήσει και θα μεταβάλει την Κύπρο σε ΑΟΖ όχι πολλών μιλίων, αλλά δύο μέτρων, τριών πήχεων και θα της παραχωρήσει αρχοντικά ένα ρούπι. Να διαβάσετε πόσο είναι ένα ρούπι. Μπορεί να κάμει κι άλλα πολλά, αλλά η χώρα μας είναι πολύ φαντασμένη για να ακολουθήσει (για τη μοναδική φορά που νίκησε τους Τούρκους) Βαλκανικό σύμφωνο, στρατηγάρες επικεφαλής, και άλλα προς πολιτική και εθνική άμυνα.

Η Ελλάς από χτές, πρέπει να αγοράσει πέντε ή έξι φρεγάτες κι όλα τα drones της αγοράς, να πιάσει θεωρείο στα Δαρδανέλλια (αυτό δεν σημαίνει κατάληψη) και να εκμηδενίσει την λοξώς τετμημένη ένωση ΑΟΖ Τουρκιας-Λιβύης που είναι βέλγικο ανέκδοτο. Αλλά αυτά δεν γίνονται χωρίς ουδέτερη Αμέρικα, ψυχρώς φερομένη Ρωσία, κι αυτά στην χειρότερη περίπτωση. Επαναλαμβάνω, μη εισακουόμενος πως η προσκόλληση στο ΝΑΤΟ, σε δήθεν «δίκαιο της θαλάσσης και σε άλλες ουδετερονικές γενικότητες, απλώς θα δημιουργήσει ακόμη ένα χαμένο ή γκριζαρισμένο νησί. Αλλά θα μας παινεύουν τον Παρθενώνα και τις αιώνιες αξίες της Δημοκρατίας και οι υπερατλαντικοί πρεσβευταί και ηγέται θα εκμάθουν καγγέλια.

Η Σύσταση αυτή, θα μπορούσε να ισχύσει, αν διαθέταμε σύμπνοια και ενότητα. Έως τότε, επειδή αυτά δεν γίνονται πλέον, βάλτε κανένα στοίχημα με καλές αποδόσεις, πόσα νησιά θα χάσουμε αν «κουνηθούμε». Και θα γεμίσει το έθνος σταλεγάκηδες, όπως πάντα.

Αν θέλετε “πνεύμα και ηθική” στη μπάλα, ένα “ευχαριστώ” στον Μελισσανίδη και ο Ιβάν να ζητήσει εγγράφως την τιμωρία της ομάδας του

Τι γκαντεμιά, ενώ ήσουν γανωμένος

Για μια ωραία δεύτερη θητεία

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

εκτόξευσι και πυροδότησι να σε αρνείται-

να σ΄εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες

και αδειάσματα και ξαφνικές πενταφυλλίες.

Και τι φρικτή η ώρα που ενδίδεις

(ώρα που σε πιάνουν κώτσο και ενδίδεις)

Και φεύγεις αφήνοντας τη Βουλή στη Γιάννα

Και βλέπεις τον ξυλάγγουρον Κυριάκον

Ευνοϊκά να τηνε βάζει στην αυλή σου

Και να την λέει «Κατερίνα μου» και τέτοια.

Και συ τα φιστικώνεσαι με απελπισία

Αυτά τα καμώματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι άλλα κλαίει-

να γονατάς σε εκκλησιές με τους παπάδες

να παρεμβαίνεις, να απιθώνεις τα στεφάνια-

Αυτά, πού θα στα δώσει η Κατερίνα

Και τι presidensy χωρίς αυτά θα κάμεις

Χαμός στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο «το διεθνές Δίκαιο» του Βερολίνου. Ένα Γερμανάκι έφτυσε στην μπουκλίτσα της Ελληνίτσας και ένα Τουρκάκι την περιγέλασε. Έπεσε πολύ κλάμα και οι γονείς αναστατώθηκαν. Η νηπιαγωγός πήρε τα τρία νήπια από το αυτί και τα κάθισε με το στανιό στο «τραπέζι της Ειρήνης». «Από σήμερα δεν έχει κρουασάν, αν τσακωθείτε πάλι. Κι αν ξανακουτρήσετε τα κεφάλια σας πάλι, θα καλέσω τις μαμάδες σας». Κι έπειτα, γύρισε στο Γερμανάκι: «Καζάν καζάν είπαμε, Χανς!»

Σ΄ένα παχύφυλλο από στρατσόχαρτο τεφτέρι φυλάγω σκίτσα εκατό, μπορεί και περισσότερα γεμάτο κωδικούς, λοφάκια και αποστάσεις κοντεύουν έτη πενήντα από τα σχέδια κι ας ονειρευτήκαμε να γιορτάσουμε δεκαετία.

Iούλιος 1972, τρεις φοιτήτριες, τέσσερις φοιτητές κι ο Βαγγέλης Καργούδης ως κινηματογραφιστής, πλανηθήκαμε στον Αλιάκμονα, από εκβολή έως τις πηγές του Γράμμου, και στον Βενέτικο. Και μόνο που περνούσαμε τον ποταμό, κατόρθωμα ήταν. Εντούτοις ζήσαμε και μια εμπειρία, ως έσχατοι περιηγητές: περπατήσαμε και εντοπίζαμε οικισμούς, μνημεία και άλλα «δικά μας» σε ένα στενόμακρο λιβάδι όπου σήμερα είναι η λίμνη Πολυφύτου, αλλά και άλλες λεκάνες μέσα στα στενά της Χάδοβας, όπου δεν πάτησε ψυχή.

Αναρίθμητες περιπέτειες, εμπόδια, ξενύχτια με παιδικότατες μάχες, προσκυνήματα στο Λινοτόπι, σε θάμνους πετρωμένους από ναπάλμ, μονές, ξωκλήσσια και μεταλλεία, διανυκτερεύοντας σε σχολεία ή στην ύπαιθρο, κι από αυτά να έχει μείνει μόνον ένα είδος περιοδείας ανάμεσα σε Μπαλινέζους ή Κανάκους, σε χωριά όπου κυκλοφορούσε ανέτως η τριπλέτα παπάς, χωροφύλακας, κοινοτάρχης, ενίοτε ένοπλοι.

Τα ψάρια, όχι όλα, περιέχουν νηκτική κύστη στο εσωτερικό τους, ένα κομμάτι ουρανού που τους επιτρέπει να μη φέρονται αεικίνητα. Είναι η «φούσκα» που βγαίνει ενίοτε από το στόμα τους όταν τα βγάζεις από σχετικά μεγάλα βάθη.

Αυτήν την νηκτική κύστη εμπεριέχουν μερικά κείμενα ή και συλλογές λέξεων. Αν δεν την έχουν, είναι καταδικασμένα να επαναπροσδιορίζονται, ήτοι να κινούνται συνεχώς. Όπως την έπαθα προσφάτως: ενώ είμαι ακόμη στα συγκαλά μου και έχω ένα στενό περιθώριο να ενώσω τα γραπτά μου σε ενιαία συνείδηση, εμποδίζομαι από την πίεση να μεταφράσω μέρος από το «περί κτισμάτων» του Προκοπίου κι ένα συγγενές παραδοτικό έγγραφο του 1202 που περιέχει θησαυρούς τεχνικής ορολογίας.

«Μυθολογική, οδηγητικό εγχειρίδιο για το Παράλογο» «Αρχιτεκτονική και γλώσσα» «Μοναί εν φθινούση Ρωμανία» «Κοινωνιολογία της υπό Σαμουήλ Κομητόπουλο στάσεως» «Η θέση της αρχαίας Πέλλας» «Εντοπισμός πολισμάτων» «Σχόλια στο έγγραφο 16 της Μονής Ξηροποτάμου».

Από το 1967 έως το 1972 κι όσο ήμουν φοιτητής, έγραφα κείμενα που τα τσιμπίκωνα αυτοτελώς. Εκτός από τα πρώτα δύο που δάνεισα και τα ήφαγε η μαρμάγκα, τα άλλα, μαζί με άλλα τσιμπικώματα μεταφέροναι αδιάβαστα από μετακόμιση σε μετακόμιση, μαζί με άλλα, συγγενικά τους, αλλά με λιγότερο φιλόδοξους τίτλους. Όταν ξοδεύω ίχνη φαιάς ουσίας γι αυτά και τα συγγενικά τους, στην ουσία αναπαριστώ τον σκελετό ενός κήτους, πάντως μεγαλύτερου από εκείνο που κατάπιε τον Ιωνά. Στον φυσικό χώρο, έτσι αντιδρώ όποτε βλέπω στον χάρτη μια στενόμακρη λίμνη, του Πολυφύτου, αλλά και την ξεχειλωμένη κοίτη του Αλιάκμονα που έχει γεμίσει βουβωνοκήλες από το Λαριό έως τη Σφηκιά με πλάτη το Τορνίκι και παρακάτω.

Βλέπετε, είχα το προνόμιο να ανήκω στην ομάδα που περιόδευσε τον Αλιάκμονα το 1972 και ήταν η τελευταία που περπάτησε τα στενά της Χάδοβας και την ελιμειακή κοιλάδα που έγινε μια βαθιά λίμνη γεμάτη γουλιανούς. Ακόμη και στις στιγμές της αυτοψίας, είχα την αίσθηση πως κυκλοφορούσα εντός του σκελετού ενός τέρατος όπως τα οστά που είδε ο Νέαρχος στην παραλία της Γεδρωσίας.

Ο Αλιάκμονας, έστω παραμορφωμένος, στάθηκε τοπόσημο του βίου, όχι μόνον του εδικού μου. Ανάμεσα στα σημειώματά μου, βρίθουν οι αναφορές, αλλά τα σημειώματα χωρίς ευρετηριασμό μοιάζουν με ανεπίδοτους έρωτες σε πλαίσιο ευσυγκίνητου ήθους που οι πάντες περιφρονούν. Πάντως, επειδή εκείνα τα χρόνια πηγαινοερχόμουν συχνά στη Βέροια, γνώρισα μια συντροφιά αρχαιολόγων, ανάμεσά τους την Κατερίνα Ρωμιοπούλου και τον Γιάννη Τουράτσογλου, οπότε ήξεραν για την περιοδεία και θεώρησα χρήσιμο να έχει η υπηρεσία έναν χάρτη της έρευνας, που εντέλει σχεδίασα και παράδωσα στο Μουσείο Θεσσαλονίκης έναν, σε καλή κλίμακα, το 1973. Δεν ξαναπήγα στην Ελίμεια, στην Τυμφαία και στα πέριξ ποτέ, αν εξαιρέσω μερικές Κοζανίτικες και Γρεβενιώτικες εντεύξεις. Μήτε θα πάω βέβαια. Μου κάθεται στο λαιμό, ωσάν ψαροκόκκαλο, τέτοιο ενδεχόμενο.

Οι λίμνες, γενικά, δεν διαθέτουν παρά την επιπόλαιη σταθερότητα ενός easy rider. H Βεγορίτιδα δεν υπήρχε, μετά υπήρξε και πάλι μειώνεται. Η θρυλούμενη εσωτερική της σύνδεση με την Αχρίδα είναι μεγαλειωδώς ανακριβής. Της Πικρολίμνης τα νερά μπορεί να ξεκίνησαν από μια κοντινή τσουρούτικη ονόματι Γλυκολίμνη. Αλλά η στέγνα αμφοτέρων, άλλα διδάσκει. Και το Αμάτοβο, η ομηρική Αμυδών, απορρόφησε τη λίμνη του, ενώ στο Ζαγκλιβέρι και στον κάμπο της Μαυρούδας οι λίμνες έρχονται και χάνονται.

Η νέα λίμνη, δεν έχει πληθυσμούς με νηκτική κύστη. Κι όποιος κολύμπησε σε λίμνη, ξέρει πολύ καλά τι εννοώ, ακόμη κι αν διαθέτουν την στραφταλιστή φωταύγεια μιας Αχρίδας που μοιάζει να γεννήθηκε για να υπάρχουν οι κύκνοι της στο πνευματικό νταμάρι του Σβέτι Ναούμ.

Ούτως ή άλλως, γνωρίζοντας πως θα υπάρξει λίμνη και πλατσουριστές γκιόλες και λούμπες, περπατούσα ως βατραχάνθρωπος στα ξερικά σταροχώραφα και στα κτίσματα που θα εξατμίζονταν. Το έπραττα εξεπίτηδες, βέβαιος πως καθώς η λίμνη παράγει στοιχειά, τρίτωνες και ύδρες, ζάμπες και αβδέλλες με τα τσουβάλια, περπατώντας αμέριμνα, θα με απορροφούσε το μαύρο νερό τους, ακόμη κι αν δεν υπήρχε ακόμη φράγμα να γεννάει την πλησμονή του νερού.

Δεν ξέρω, μάλλον χάνω συνέχειες. Οι απανωτές δηλώσεις διαφόρων, αρμοδίων και μη, για την «θερμή» γειτονία με την Τουρκία, αλλά και κάτι πρωτοβουλίες στον χώρο της επικοινωνίας, που δείχνουν αλλαγή σκυτάλης στην διαχείριση της Είδησης, με κάνουν να αισθάνομαι ωσάν Καρανίκας που τον ενόχλησε η Αρβελέρ.

Να δηλώσω προκαταβολικά πως με την τσίμπλα στο μάτι, αξημέρωτα κοίταξα για το αποτέλεσμα του αγώνα Ολυμπιακού ΠΑΟΚ (0-1). Εγκαίρως είχα προειδοποιηθεί από μια βροντόφωνη ιαχή στο παοκτσήδικο γωνιακό καφέ της γειτονιάς, όπου και εκτελώ τα ραντεβού μου) και ίδρωσα να διαβάσω το αποτέλεσμα στην ιστοσελίδα του «Πρώτου Θέματος». Eκεί, έγραφε “Φερέιρα: Η αφαίρεση βαθμών μας επηρέασε και αγωνιστικά” ήταν ο τίτλος για το ματς (ωρα 1.00) και η  ομολογία “Χασάν: Ο Βαρέλα μου έκανε πέναλτι”. (ώρα 1.46) Πίσω από αυτά τα «αντικειμενικά» ήταν επιμελώς κρυμμένο το στραπάτσο του Ολυμπιακού.

Από κάτι τέτοιες ενδείξεις βγαίνει πολύ ζουμί, να μου το θυμάστε. Κανονικά, πρέπει να αποφεύγουμε το διάβασμα, διότι Κύριος οίδε τι μας κρύβει η «αντικειμενικότητα». Θα με ρωτήσετε γιατί δεν διαβάζω «φιλικώς προσκείμενα» Μέσα και η απάντηση είναι απλή: διότι διαβάζω τα πάντα και εκνευρίζομαι. Και αν θέλω «την αλήθεια», την βρίσκω από ανεκτίμητη πηγή, αλλά σέβομαι τον χρόνο της.

Γενικώς, πανεθνικώς, ισχύει ο αγνωστικισμός του Προυντόν, κόντρα στον πολιτικό δεκατισμό, ήτοι μια καινοφανή οικονομική θεωρία: το λαϊκό ενδιάθετο είναι «νέμα πάραι» (ντεν έκει λεφτά) τα κόμματα στην κοσμάρα τους (δώστε μου κι άλλα σχόλια όπου ο Μπογδάνος χαιρετάει το «κομμάντο» Πλεύρη) αλλά έχουν πάθει διαφωτισμό περιμένοντας την τριανταδυάρα των δις με κατεβασμένο ηθικό (και βρακιά, επιμένουν μερικοί). Οπότε τα λεφτά, όσα και οία, τα έχουν ή τα περιμένουν μερικοί καναλάρχες, δηλαδή ο εξής ένας. Cut.

Πιο σοβαρό εκτιμώ πως είναι το ζήτημα της Αγίας Σοφίας και αν η τελευταία λέξη της τεχνολογίας του έτους 537 μΧ είναι ελληνική, ελληνόκτητη, ρωμέικη ή όχι και τι έπιασε τον Πάπα και δήλωσε μια απλή κατάθλιψη.

Η χώρα μου γέμισε θαυμαστές του Γίββωνος και λάτρεις της μόνης υπαρκτής, αρχαίας ελληναριάς. Διότι οι βυζαντινοί ήσαν Ρωμαίοι και παπαδαριό. Ο Μωάμεθ βέβαια έκανε τσιμπολόγημα κατακτώντας την Πόλη, μπροστά σε αυτά που έπραξαν οι σταυροφόροι το 1204, αλλά βρε παιδί μου, κι αυτοί οι έρμοι δεν πληρώθηκαν για τον κόπο τους, οπότε δικαίως αφόδευαν όπου να ‘ναι και πηδούσαν τις αιρετικές καλόγρηες, όπως γράφει κάποιος «Ρωμαίος» Χωνιάτης σε δεινώς εκφραστικά ελληνικά.

Διότι, παρακαλω, αφού δε γίνεται να βγάλετε τον σκασμό, τουλάχιστον δεχτείτε πως είμεθα λαός ορκισμένων μαζοχιστών, για να μη σας βάλω να ψάχνετε στα μισθολόγια των «κριτών του Έθνους» και πάθετε κατάθλιψη από το payroll, γαμώ τη νενεκιά σας, γαμώ.

Αγνωστικιστής μπορεί να είμαι, αλλά δεν θα πάψω να θεωρώ εαυτόν ως φιλοπαίγμονα πεισιθάνατο, που θα προσπαθεί να διαβάσει, να ακούσει και να δει το κάθετι πριν επιβιβαστεί στην πλάβα του Αχέροντα.

Και εκτιμώ πως πολλών «αντικειμενικών νενέκων» τους έχει πιάσει κατατονία και επιληπτική κρίση, καθώς έχουν φάει το καταπέτασμα της «σκατωτής λαπάρας» του Πτωχοπρόδρομου και μετράνε πόσα απίδια έχει ο σάκκος, ο γεμάτος όχι απίδια, αλλά αρχίδια.

Είμαστε εδώ, ως αποτέλεσμα ηλιθίων συμμαχιών, βαρειάς εγκεφαλικής ιδεολογικής διάρροιας, κάτοχοι ενός οικοπέδου-φιλέτο, ηττημένοι πριν την ήττα και κρατώντας μια φαλτσέτα για να κόψουμε τις καρωτίδες μας, καθώς δεν στηρίζουμε καμιά πολιτική όπως την καταγράφει ο Ξενοφών κλείνοντας την μάχη της Μαντίνειας και το έργο του, στέλνοντας ένα μαίηλ στο μέλλον του, δικό του και δικό μας:

τούτων δὲ πραχθέντων τοὐναντίον ἐγεγένητο οὗ ἐνόμισαν πάντες ἄνθρωποι ἔσεσθαι. συνεληλυθυίας γὰρ σχεδὸν ἁπάσης τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀντιτεταγμένων, οὐδεὶς ἦν ὅστις οὐκ ᾤετο, εἰ μάχη ἔσοιτο, τοὺς μὲν κρατήσαντας ἄρξειν, τοὺς δὲ κρατηθέντας ὑπηκόους ἔσεσθαι: ὁ δὲ θεὸς οὕτως ἐποίησεν ὥστε ἀμφότεροι μὲν τροπαῖον ὡς νενικηκότες ἐστήσαντο, τοὺς δὲ ἱσταμένους οὐδέτεροι ἐκώλυον, νεκροὺς δὲ ἀμφότεροι μὲν ὡς νενικηκότες ὑποσπόνδους ἀπέδοσαν, ἀμφότεροι δὲ ὡς ἡττημένοι ὑποσπόνδους ἀπελάμβανον, νενικηκέναι δὲ φάσκοντες ἑκάτεροι οὔτε χώρᾳ οὔτε πόλει οὔτ’ ἀρχῇ οὐδέτεροι οὐδὲν πλέον ἔχοντες ἐφάνησαν ἢ πρὶν τὴν μάχην γενέσθαι: ἀκρισία δὲ καὶ ταραχὴ ἔτι πλείων μετὰ τὴν μάχην ἐγένετο ἢ πρόσθεν ἐν τῇ Ἑλλάδι. ἐμοὶ μὲν δὴ μέχρι τούτου γραφέσθω: τὰ δὲ μετὰ ταῦτα ἴσως ἄλλῳ μελήσει

Μετάφραση δεν χρειάζεστε. Τα δε μετά ταύτα, ίσως άλλω μελήσει.