Author: Πετεφρής

1. Πριν εξήντα χρόνια, για ανύπαρκτους λόγους, είχα αποφασίσει να μη γελώ τις δυό τελευταίες μέρες του Ιουλίου. Η εμμονή κράτησε τρία χρόνια.
2. Με πολύν κόπο, ως έφηβος, είχα μάθει να σφυρίζω με δύο συριγμούς, έναν μπάσο και έναν οξύτερο. Μετά, απορροφήθηκα μιμούμενος ένα πνευστό, χρησιμοποιώντας το κλειστό στόμα ως ηχείο. Ανάλογα με την σχισμή των χειλιών, μιμήθηκα κατά καιρούς από κλαρίνο έως τούμπα. Πρώτες απόπειρες, το Washington square και το Blueberry Hill.
3. Tα «παιδικά βιβλία» που διέθετα, ήταν οι «πέντε (ή έξι) δοξασμένοι λαοί» του Γουέλς, το «χωρίς οικογένεια» του Μαλό, μια συλλογή παιδικών διηγημάτων των Τροπαιάτη- Γιάκου και τέρμα. Μετά, διάβαζα, κι ως τα 13, τα λυτά φύλλα της Εγκυκλοπαίδειας του Ηλίου, που δίνονταν δωρεάν με το περιοδικο «Ήλιος». Συχνά χανόμουνα μέσα στις Εγκυκλοπαίδειες Πυρσού και Ελευθερουδάκη που ήταν στην βιβλιοθήκη του 3ου δημοτικού. Είχα ξεσκίσει και τον Ιούλιο Βερν, τόσο την κόκκινη έκδοση, όσο και την πιο φανταχτερή, του Σιδέρη. Περί το 1960, άρχισε η εκμαίευση των μικρών βιβλίων της «Εστίας». Ο κύριός μου Αλκιβιάδης, οι μαυρόλυκοι και οι τελευταίοι Γαληνότατοι, όλος ο έγχρωμος Μυριβήλης και πολύς Βενέζης, και η τρίτομη ποιητική ανθολογία Περάνθη και τα όποια λογοτεχνικά του «Γαλαξία», αλλ΄ήδη ήμουν δεκατριάχρονο γομάρι.
4. Η ανάγνωση ήταν είδος ντόπας. Αλλά με την φαρμακευτική, κι όχι την ναρκωτική έννοια. Πάνω από 50 φορές διάβασα την «Ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου» του Ρεϊμόν Καρτιέ, σε βιπεράκια, τον «Αλέξανδρο» του Πλουτάρχου και τον Μακρυγιάννη, συναυτοίς και τον Ερωτόκριτο, σε Γαλαξία. Μετά την εφηβεία, σειρά είχαν μαρτυρικές αναγνώσεις των Αρχείων του Άθωνα και γενικά, όποια αρχεία τύχαιναν, από πρόχειρες ή εμβληματικές εκδόσεις.
5. Δεν ξεχωρίζω, εδώ και πολλά χρόνια, καλούς και κακούς συγγραφείς ή ποιητές. Πρώτα θα περάσουν, αμέτρητες φορές, από τον μύλο του καφέ ή του χαρτοπολτού. Καθώς διαβάζω και συγγραφείς που αντιπαθώ τελείως, συνήθως ανοίγω κι ένα μουσικό κανάλι, για να είναι πιο γλυκύ το βάσανο. Έχω φτάσει να λειτουργήσω έως και τετρακάναλο, αν πέσω σε οιηματική φάση Καζαντζάκη, ή όταν αποτόλμησα να κολυμπήσω, όπως έγινε με τον διάπλου του Τορωναίου, με τον διάπλου του «Νέου Ερωτόκριτου» του Πρεβελάκη. Αντίθετα, τον Καβάφη, τον Σεφέρη, και μοναχικά ποιήματα πολλών άλλων, διαβάζω με αποκλειστικό στόχο να τους θυμάμαι σε δεινές ή απολαυστικές στιγμές του βίου.
6. Θεωρώ πως δεν αντέχω ένα τραγούδι αν δεν το παιδέψω στο μυαλό καμιά εκατοστή φορές.
7. Γενικά, θυμάμαι πολλές αναγνώσεις μου, αλλά πολύ λίγες γραφές μου.
8. Με το πέρασμα των χρόνων και την βανδαλική επιδρομή της τρίτης ηλικίας στην βρεφικότητά μου, άρχισα, αωρί των νυκτών, να απορρίπτω τόσο τον ποιητικό λόγο ως άνθος εντός βάζου, αλλά και ως ραδικοβλάσταρο σε λειμώνα με τσελιγκοπούλες, όσο και τον πεζό λόγο, όπου οι περισσότεροι ταυτίζουν την πλοκή με την πρωτοτυπία, ενώ πρόκειται για άλλη μία απόσβεση του ταλέντου, ή με ρίψη άμμου για να σβήσει ένα φουντωμένο τζάκι. Δι΄ο και προτιμώ την ταύτιση των λεξεών μου, με μανγκρόβια βλάστηση, ήτοι με ανάερες ρίζες, μη εδώδιμες. Εξάλλου στα μέρη μου, οι εκδρομείς πρέπει να φέρουν επαρκή ξηρά τροφή, καμία πριμούλα, κανα ζαμπονάκι, παρεκτός και σκοπεύουν να γευτούν μεγάλους βατράχους, νερόφιδα και νεογέννητα χελωνάκια.

Mέσα στην προσποιητή κυβερνητική ψυχραιμία, άκουγα στα πεταχτά τηλεοπτικούς μαϊντανούς να χαίρονται που θα πέσουν λεφτάρες στο Σύστημα «και θα χτίσουμε νοσοκομεία». Βλαστήμησα κατά τα ειωθότα και θυμήθηκα κάτι διορισμούς νοσηλευτών, τάχα αγορές αυτοκινήτων, πλήθος αναβαθμίσεων ΜΕΘ που τα πήρε άπατα ο άνεμος της προσδοκίας υπό το γνωμικό «δεν έχει κρύο στην Ελλάδα, άρα ψοφάνε οι ιοί» που το έμαθαν τα κυβερνητικά σαϊνια μάλλον από σοφούς εξωγήινους που αποίκισαν μέρος της χώρας.

Τώρα, τα λεφτά μοιάζουν τελειωμένα, αλλά ο Έλλην θέλει προσδοκία, κι ας βρωμάει το χνώτο του. Τα αναδρομικά των συντάξεων θεωρήθηκαν νόμοι του Οντίν και του Θωρ και βγήκαν όλοι οι υπεύθυνοι να διαβεβαιώσουν πως είτε 3 είτε 4 δις, θα εξοφληθούν όλα και μάλιστα υπό την κατευχαριστημένη φάτσα Κατρούγκαλου τινός, που είχε το θράσος να παίζει και πολιτική κριτική στο κασεροφωνάκι του!

Τώρα, τα λεφτά θα αρχίσουν να λείπουν, φόροι και τα ρέστα θα βογκήξουνε να εισπράξουνε (ώς το τέλος της χρονιάς Αύγουστος-Δεκέμβριος θα απαιτήσουν για τα πελατειακά συστήματα των κομμάτων τουλάχιστον 25 δις οι πέντε μήνες για να τα βγάλουμε πέρα ευπρεπώς) και το πολύ να τραβήξουν μερικα λεφτά από ένα ακόμη ομολογιακό δάνειο.

Αν πλακώσει ρεπετισιόν στην Πανδημία, οι μαγαζάτορες δύσκολα θα ανοίξουν όπως παλιότερα, τα ήδη κλειστά ή ελλιποβαρή ξενοδοχεία, θα στέλνουν προσωπικό στην ανεργία και τρέχα βρες επιδόματα.

Ο κόσμος άκουγε τον Τσιόδρα όσο εκείνος κυκλοφορούσε, αλλά ο ίδιος εξέφρασε δυσπιστία για τις μάσκες. Οι γελοίες δικαιολογίες θα πάρουν και θα δώσουν. «Κυρία, διάβασα, αλλά δε μελέτησα»…

Oι ειδικοί, εκτός από τους υποτελείς των κομμάτων προβλέπουν βαρβάτη ανεργία και χωρίς να εκφράζουν παρά γενικότητες, φαίνονται ανήσυχοι και προβληματισμένοι. Αλλά μαζί τους, κι εγώ βλέπω το σύστημα «εκλογές -από χτές- αν είναι -δυνατές».

Γιατί είμαι τόσο αρνητικός; Διότι με τόσα χρόνια συνδυασμό ελπίδων και αποθάρρυνσης, κατέληξα πως οι όροι οικονομία, επενδύσεις, ιδιωτικά κεφάλαια, εγγύηση του κράτους, αλλέως ερμηνεύονται μεταξύ Άλυος ποταμού και Ρουβίκωνος, και τελείως αλλού γι αλλού μεταξύ Νόρβικ και Σαλαμάνκας, ενώ στον ενδιάμεσο χώρο, χαραγμένον από τις κοίτες Ροδανού, Ρήνου και Άνω Δουνάβεως, δεν ξέρουν καν πως διαρρέονται από ποτάμια.

Δηλαδή, στο τοπικό μας ιδίωμα, όταν εδώ μιλάμε για λεφτά, φερόμαστε ως ακέφαλοι, ενώ εκεί συζητούν οι ασώματοι.

Την επόμενη φορά που θα δεχτώ κλήση από το υπερπέραν, να μάθω να απαντώ μόνον σε 00298 (Φερόες).

Κατάθλιψη με πιάνει επειδή δεν φοράνε μάσκες, και δραπετεύουν με το παραμικρό, αλλά κανένας τους δεν έχει καμία αληθοφανή δικαιολογία. Έχουν μεταπέσει στην κατάσταση του μαθητή που απολαμβάνει ένα μπούγιο χωρίς να συμμετέχει σε αυτό. Επίσης είναι πολύ υψηλό το ποσοστό αυτών που πιστεύουν πως όλα είναι βίντεο και συνωμοσίες εξωγήινων.

Οι εκκλησίες στην απέξω, όπως και οι βόλτες στα mall. Αλλά το δράμα βρίσκεται στην αστική συγκοινωνία με την συχνή περιοδική πολυκοσμία του μπέκα-βγέκα. Η αύξηση των κρουσμάτων, είναι υποθετικό ποσοστό. Οι σημερινοί αριθμοί, θα φανούνε 10 Αυγούστου, μη το ξεχνάμε.

Αυτή η απίθανη εξαχρείωση, υπάρχει και διατηρείται βάσει κοινωνικών στερεοτύπων. Οι γιατροί «λένε τα δικά τους» ή «είναι πειθαγκαστικοί». Με την κυβέρνηση, δεν επικοινωνούν. Η κυβέρνηση αγωνιά παραπάνω κι από τον Σύριζα ή την Κινάλα -θέλει να έχει σίγουρες τις φθινοπωρινές εκλογές και πιέζει για μαλάκωμα των μέτρων.

Προβάλει επίσης υπερβολικά την πρωθυπουργικη περσόνα και ελάχιστα απέχουμε από τον πρώτο πλακατζή που θα τον βάλει ως υπερήρωα ενός κομικ, όπως παλιά έκανε η Μαλβίνα με τον Σημίτη.

Έχουμε τέτοια υπερπροσφορά υπουργών και υφυπουργών στο δημόσιο χώρο, ώστε πάντα χάνουμε τον λογαριασμό πόσους γενικούς γραμματείς υπουργείων μπορούμε να αντέξουμε.

Ο νεοδημοκρατικός πολιτικαντισμός, σπάει κόκκαλα. Αλλά δεν με κάνει πιο αισιόδοξο όταν τύποι σαν τον Χαρίτση, που φαίνονταν προσεκτικοί και σοβαροί έχουν πιάσει στασίδι βρέχοντας τα βρεμμένα. Το να κριτικάρεις τη Νέα Δημοκρατία είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο, ας πούμε δική μου δουλειά, ή τύπων σαν κι εμένα. Αισθάνομαι πως ένα στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σφάλλει οικτρά όταν «καταγγέλει» κάτι, αντί να στήνει ένα δίχτυ να πιάνει αράχνες.

Ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως ο πολιτικός κόσμος δεν εκφράζει κανέναν πολιτικό πολιτισμό. Δυστυχώς, η πανδημία θέλει δοκιμή καρπουζιού με το μαχαίρι, διότι η κραυγή «μάπα το καρπούζι» σημαίνει πως θα το φάμε με γεύση κολοκύθι και πρόβες δεν επιτρέπονται.

Ξέρετε τι μέρα ξημερώνει σήμερα; Ένας αιώνας από τη συνθήκη των Σεβρών, με το παλιό ημερολόγιο.

Ο Ερτοάν σήμερα (28.7.2020) θέλει να ξεχαστούν οι Σέβρες, όπου 28 Ιουλίου, υπογράφηκε μια συνθήκη εξευτελισμού του σουλτανάτου. Η Ελλάδα πήρε την Ίμβρο και την Τένεδο, μια έμμεση εντολή για Σμύρνη, κι ένα σωρό καλούδια.

Ήταν η τελευταία πράξη του Χαλιφάτου, ήτοι η εξέλιξη των εμίρηδων και σουλτάνων της αυτοκρατορίας. Επίσης, καταισχύνη από το ομαδικό ψιλολόγημα των εδαφών της από τους νικητές του πρώτου Μεγάλου Πολέμου. Και η απώλεια μιας απέραντης αυτοκρατορίας, με αντάλλαγμα το σώμα της Ανατολίας που θα περιείχε πάντως και Κούρδους.

Ο Κεμάλ ήταν εκείνος που κατάφερε πολύ γρήγορα να ανακηρύξει την Δημοκρατία του καταργώντας πολλά, από το φέσι έως το αραβικό αλφάβητο, και έκαμε την Τουρκία κοσμικό κράτος. Με την βοήθεια των μπολσεβίκων, (διότι εμείς ακούγαμε τον Κλεμανσώ) όπλισε τον στρατό του, αδυνάτισε την Συμμαχία Ιταλών, Γάλλων, Άγγλων, Ελλήνων και οδήγησε τη χώρα του στη συνθήκη της Λωζάνης.

Αυτήν που ο κύριος Ταγίπ, τάχατες δε θέλει. Και η Λωζάνη, μόνο πλεονέκτημα, μας άφησε μειονότητα Ρωμιών στην Ισταμπούλ. Μια μειονότητα που μας παίρνει να απαιτήσουμε, ώστε να μείνουν απόγονοι μας από το Εγιούμπ έως το Μπαλουκλή.

Κι εμφανίζεται βαρυκάρηνος και δήθεν χαλιφοειδής, ο νυν Πρόεδρος, φυλακίζει πολλούς, καταπιέζει άλλους, λανσάρει το Ντιβάνι ως νέα Μόδα και ζητά το ένα και το άλλο, στηριγμένος στην εν κρανίω τρικυμία πολλών κρατών της μαύρης Λησμονιάς.

Υπάρχει και κάτι άλλο: οι Έλληνες το 2021 θα θυμηθούν την Παλιγγενεσία. Ελπίζω, χωρίς το Sentimental Journey της κυρίας Γιάννας. Κι αυτός, ως Ταγίπ, πρέπει να μας στριμώξει πριν σκάσει το 2022, οπότε έχει μπροστά του δύο επετείους, του 1922 και 1923, να αυθαδιάσει όσο θέλει μετά την επέτειο των εκλογών του 1920, ήτοι την πρώτη Νοεμβρίου τρέχοντος έτους. Έχει στόχο να επιταχύνει εξελίξεις, ώστε να συμπέσουν με το 2021. Αν το βρίσκετε εξεζητημένο, δεν πειράζει.

Η τάση για περιφρόνηση της Λωζάνης, είναι βούτυρο στο ψωμί μας. Διότι οι μισές και πάνω απαιτήσεις της Τουρκίας από εμάς, στηρίζονται στη Λωζάνη. Αν την φτύνουν, καλύτερα για εμάς.

«Κοινό τραπέζι διαπραγματεύσεων» με την Τουρκία, σημαίνει πως αμφότεροι έχομε παράπονα από τη γειτόνευση. Όταν το ένα μέρος απαιτεί διορθώσεις, άστο να τις απαιτεί. Δεν μας αφορά.

Γι αυτό και η σύσταση των «Συμμάχων» του τύπου «βρείτε τα» θα΄πρεπε να μας αφήνει αδιάφορους. Μεταπολεμικά, εκκινήσαμε υπό το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, στο ίδιο συνδικάτο». Δεχτήκαμε Τούρκικη μειονότητα στη Θράκη. Πήγαμε να λύσουμε το Κυπριακό με τον αθλιέστερο τρόπο, σε βάρος των Κυπρίων. Ηττηθήκαμε οικτρά το καλοκαίρι του 1974 σε δύο επάλληλες δόσεις, χωρίστηκε το νησί στα δύο και ξεκίνησε η μακραίωνη ιστορία με τα Hora και τα Σισμίκ. Είπαμε να ανοίξουμε τα θαλάσσια σύνορα στα 12 μίλια και το θεώρησαν αιτία πολέμου. Ένα σωρό τέτοια. Τον Ερτοάν κάποιοι τον θεώρησαν πουλαίν της καταλλαγής! Oι κουμπαριές πλαισίωσαν και άλλες άλλων δεινότητες, όπως ζεϊμπεκιές μεγάλου διασκελισμού. Δούλεψε καλά τη μηχανή του, δεν τον ανέκοψε ένα προβληματικό πραξικόπημα και αργότερα, ξεκίνησε έναν αφηρωισμό συνδυασμένον με υπονόμευση του κεμαλισμού και ασύστολη συμμαχία με ακροδεξιές ενθυλακώσεις.

Τίποτε απ΄αυτά που γίνονται δεν το θεωρώ σοβαρό.

Αν καταγγέλει την συνθήκη της Λωζάννης, ποιο το πρόβλημα να συμφωνήσουμε μαζί του; Διότι έχουμε μέγα κενό στην οικειοθελή εγκατάλειψη της ανατολικής Θράκης, φεύγοντας κι αφήνοντάς την χωρίς τις ελληνικές μεραρχίες!

Εννοώ, καμία αντίρρηση να επιστρέψουμε στη συνθήκη των Σεβρών, ακόμη και του Μούδρου, αν τσινίσει! Στο κάτω της γραφής, αν περιφρονούν τον Κεμάλ, ο Κεμάλ μας νίκησε, κι όχι κάποιος πασάς του Σουλτάνου. Αν θέλουν γκριζάρισμα νησιών, θέλουμε ενεργοποίηση της γραμμής Αίνου-Μηδείας.

Αν αγοράζουν, Νατοϊκοί όντες, από Ρώσους, θέλουμε κι εμείς Νατοϊκοί όντες, τακίμια με τους φίλους Βουλγάρους, διότι αν καλλιεργούσαμε τη φιλία μας, κάποιοι δυτικότερα θα έχαναν τον ύπνο τους!

Κι αν αντί για συμφωνία, μπουκάρουν στο Καστελόριζο, η οπουδήποτε αλλού, να τους αντιτάξουμε πως θα τους δώσουμε από τα μέρη των Λιάγκραβων, τόπο από Βιζύη στο Τσερκέζκιοι και να φεύγουν, μειώνοντας τις απαιτήσεις μας από την ανατολική Θράκη.

Θεωρώντας μη δορυάλωτη την ανατολική Θράκη, αλλά ατυχή ελιγμό του Βενιζέλου, έχουμε πολύ τράτο για παζάρια. Αν έχουν τη φήμη πως παζαρεύουν, εμείς να δγιείς.

Η παντοδυναμία των Στενών, ήδη από τα Τρωικά, θα ήταν αδικαιολόγητη. Αν αυτοί θέλουν συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, εμείς θελουμε συνεκμετάλλευση της Προποντίδας, με θαλάσσια σύνορα και όριά τους στον Τσεκμετζέ.

Οπότε, μαζί με τους Βούλγαρους, θα ανοίγαμε το κανάλι από Μπουγιούκ Τσεκμετζέ σε  λούστρες του Καραμπουρούν και ο Βόσπορος θα ήταν κατάλληλος για βαρκαρόλες.

Πρέπει, μακροπρόθεσμα, να στηριχτούμε σε μια ποικιλοχρωμία πολιτικών αποφάσεων στον Βαλκανικό Χώρο. Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, Κόσοβο, Βουλγαρία, αρκούν σε πρώτη φάση, κι ας είναι του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Αρκεί να αλληλοσυμπαθηθούμε, έστω στανικώς. Και βέβαια, να αποκτήσουμε ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας. Με τις κατάλληλες διαπιστεύσεις. Τα άλλα, βρίσκονται.

Μια καλή ιδέα θα ήταν, να προσφέραμε τις απίστευτες αμμουδιές μας για να εγκατασταθούν οι πρεσβείες των «συμμάχων». Οι τηλεφωνικές γραμμές θα πέφτουν και θα κόβονται κάθε τρεις και μία. Εκ πείρας σας μιλώ.

Αν αυτά τα βρίσκετε απραγματοποίητα, χρειάζεστε επειγόντως αλλαγή. Από αλλαγή νοοτροπίας έως αλλαγή α λα Πασόκεν.

Καταλήγω:

Ας μη τα κάνουμε σαλάτα-μαλάτα. Λιγότερους «ειδικούς» (ειδικά μη μισθωμένους από πρεσβείες και άλλα επιδραστικά), θερμότερη αντιμετώπιση των βαλκανίων γειτόνων μας και οι Αμερικάνοι, έτσι και τους δώσουμε τη Σούδα για λίγα χρονάκια ατελώς, θα εκστομίσουν το nevermind που τόσο λαχταρούμε.

Ξυπνάτε. Κι εσείς και οι διομολογήσεις σας. Σταματήστε τον κόρδακα και τους ατελείς λεονταρισμούς. Κάντε ό,τι κάνουν: ζητήστε τα πάντα. Γκέγκε;

Συχνά οι εν Μακεδονία μπαγιάτηδες έχουμε στην κώχη του αμαρτάνοντος βίου, μία ανακούφιση. Δηλαδή ένα χωριό. Στην περίπτωσή μου είναι η Αγροσυκιά, μεταξύ Πέλλας και Γουμένισσας, που γνώρισα επειδή εκεί επέλεξε να προσφυγέψει η πατρική μου φάρα από τον Πόντο και την Οσετία. Μάλιστα έζησα εκεί, έναν μήνα του 1979, οκτώ μήνες του 1987, και 54 μήνες από το 1991. Εκεί είναι θαμμένος ο πατέρας μου και πολλοί συγγενείς.

Πριν ονομαστεί Αγροσυκιά, οι χάρτες αναγράφουν «Κούρμπετς». Στις οθωμανικές απογραφές, ήταν μέρος του βακουφίου των Εβρενός, τον 16ο αιώνα ήταν πολυπληθές. Ενώ σε κασσιτέρινο δίσκο που σωζόταν στο ναό του Αγίου Αθανασίου, υπάρχει η επιγραφή, χτυπημένη με μύτη καρφιού ΓΡΟΥΠΕΦΤΣΙ 1862. Ήτοι «ταφές». Το κατοικούσαν εξαρχικοί έως την ανταλλαγή. Συνυπήρξαν λίγους μήνες με Ποντίους από την Χαλδική Χάρσερα, από Καππαδόκες και λίγους Σαρακατσάνους. Έχει πολλές αρχαιότητες και ελάχιστα ίχνη από το πρόσφατο παρελθόν. Άκουσα ιστορίες πως υπήρχε κονάκι με μπέη και έδειχναν ένα κτίσμα ως «σχολείο» πριν χτιστεί νέο, στον μεσοπόλεμο.

Κάτω απο το χωριό κυλάει ο Πλατανοπόταμος που πηγάζει από το Πάικο και εκβάλει στον κάμπο, στο συλλεκτικό κανάλι του Αξιού. Είχε και νερόμυλο που θυμάμαι αμυδρά. Νότια του ποταμού, επάλληλοι λόφοι, κλείνουν το τοπίο και τη θέα στον κάμπο. Ο πρώτος λέγεται «πρωτομαγιά» ο έσχατος «πελίτ» και ένα καστράκι τριγωνικό. Από ψηλά, από ελικόπτερο, είδα πλήθος κατόψεων αρχαίων κατοικιών, καθώς τις χτυπούσε ο ήλιος του απογεύματος λοξά, «ξυρίζοντας» τις ανεπαίσθητες ισοϋψείς μιας πλαγιάς. Από εδώ, είδα τα κούγκια που κατεβάζουν το νερό στα λουτρά του Αλέξανδρου, στην Πέλλα. Επίσης, κάτω από τον λοφο του ΟΧΙ, υπήρχε μια δεξαμενή από κονίαμα πατικωμένο, που ανάβλυζε νερό.

Στο ποτάμι, κατέβαινα σε κάθε επίσκεψη στο χωριό. Ανάμεσα ποτάμι και χωριό ήταν μικρά φραγμένα κτηματάκια, οπορώνες κυρίως, πλαισιωμένα από θάμνους κυρίως βατομουριές. Αυτά καταργήθηκαν, πάνε πάνω από 30 χρόνια. Ο Πλατανοπόταμος είχε πλατάνια και το νερό φιλοξενούσε χρυσόψαρα, κουτόψαρα και αρκετά γριβάδια σε λούμπες. Ξαδέλφια και συγγενείς, ο Νούλης, ο Νάτης, ο Στάθης  μου έμαθαν να κλείνω το ποτάμι προσωρινά με αμμόφραγμα και να βαράμε το νερό με σαπουνόχορτο, οπότε πιάναμε τα ψάρια που ασφυκτιούσαν αρπώντας τα από το κεφάλι. Τα γριβάδια μου έμαθαν να τα ψάυω, να αναζητώ τα μάγουλα και να τα πετάω στην ξηρά με μία κίνηση. Είδα επίσης άπαξ έναν λύγκα. Τις πολλές χελώνες τις είχαν φάει οι έρμοι πρόσφατοι πρόσφυγες, μαγειρεύοντας τες στο καβούκι τους.

Αλλά για να βγεις στο ποτάμι, τα μονοπάτια που χώριζαν τα κτηματάκια ήταν λίγα και ασφυκτικά, αγκαθωτά. Είχε και καστανιές που δε μ΄ενδιεφεραν, αλλά χυμούσα στις βατομουριές κι ας γρατζούναγαν αγρίως. Μάλιστα ήταν τέτοια η λίξουρή μου διάθεση, ώστε έτρωγα τα βατόμουρα ακομη και αγίνωτα, πράσινα ή δίχρωμα, αλλά και τους μικρούς κοίλους ιστούς που ύφαιναν οι πολλές αραχνούλες. Μόνο σαλιγκάρια δεν είχε επειδή έβοσκαν συχνά εκεί γαλοπούλες.

Απεναντίας, επί έτη πολλά, κατέβαινε όλο το χωριο στο ποτάμι, διότι εθεωρείτο το νερό λαγαρό και θαυματουργό. Ώσπου κάποιος το πήγε στο χημείο και του είπαν να μη ξαναπιεί επειδή είναι τίγκα στο αρσενικό.

Στο «πατρικό μου» στο χωριό, ώσπου να χτίσουν οι δικοί μου νέο, παραδίπλα, ήταν χτισμένο σπίτι του 1929/30, όπου έμεναν οι γιαγιά μου, ο πατέρας μου και ο θείος Πέτρος. Μόνο το αριστερό δωμάτιο είχε ξύλινο πάτωμα. Παντού αλλού πατημένο χώμα και η γιαγιά μου, όσο ζουσε, κεντούσε κεντίδια από νερό στο χώμα, χρησιμοποιώντας έναν κουβά και μια σκούπα. Και έξω στην αυλίτσα, ήτανε τρεις ακακίες. Παραδίπλα ένας στάβλος και ένας φούρνος, από τους παλιούς κατοίκους. Και κάτι μαύρα σανίδια, από παλιό μπαούλο, έμφορτο με παραστάσεις ανθέων, όπως συνηθίζανε οι εντόπιοι.

Από όλα τα σπίτια, ακούγονταν ένας γκιώνης, σημάδι πως κάποιος πέθανε. Και ακούγονταν πως μερικες στέγες είχαν αγαθά φίδια με κέρατα, αλλά κανένας δεν ταράζονταν.

Φλητγουντ και Μακβή, χάρη στον Πήτερ Γκρήν, αθανατίστηκαν ως όνομα συγκροτήματος, το 1967. Χαιρετίσματα πως εκείνα τα χρόνια, η Επανάσταση αναβλήθηκε, το κοτέτσι-πανεπιστήμιο του Τζων Μάγιαλ μάζευε τα ταλέντα του σοφτ ροκ, η ψυχεδέλεια δεν ήταν παρά σπανίως εισπνεόμενη, ο Γκρήν στουκάρισε ό,τι στουκάρεται και άφησε το συγκρότημα, ήταν οι εποχές όπου έψαχναν και δεν έβρισκαν τον Κλάπτον στην Ελλάδα, αλλά ο Πήτερ ήταν άρχων στα σολαρίσματα, ανκαι ο Σαντανισμός υπήρξε επειδή το Black Magic Woman ήθελε τον βογιάρο του.

Ο Γκρήν ξεκίνησε από λεπτοκόκκαλος εκφραστικός κιθαρίστας, αλλά όποιος δεν θυμάται πόσες Στίβι Νικς γέμισαν το αγγλοσαξονικό μουσικό τοπίο στα χρόνια του προέδρου Κάρτερ και της Μαργαρίτας Θάτσερ, είναι καλο να θυμηθεί, έστω και με λίγη πίεση. Το billboard γέμιζε με τα ευπώλητα του συστήματος, διότι η μελό τύπου «γυμνό ανάμεσα στους λύκους» μπαλάντα έμοιαζε απέθαντη, όπως η καψουριά του γραικικού λαϊκοπόπ, ως εθνική εκφραστική γραμμή. Rumours αποκαλούσαν αυτό το θρηνώδες ουρλιαχτό.

Ο Πήτερ Γκρην έφυγε από τη ζωή μου διότι ήθελα να γεράσω ατάραχος και ξάφνου με πληροφορεί εν θερμώ ο άσπλαγχνος φίλος μου πως πάει, πέτανε και βλέπω, αντίς τον λεπτοκόκκαλο αζάπη έναν άνθρωπο που τον είχαν φάει τα φάρμακα και τα φαρμάκια, τα μάγουλά του κατέβηκαν σαν του Ντρούπη, τον άκουσα όσο μπόρεσα το βράδι και κατέληξα:

Τα μουρμούρικα ακούσματα και τα τσακισμένα από τα ριφ ακροδάχτυλα, ανήκουν σε μία αποξηραμένη λίμνη νεκρών συναισθημάτων, με έναν δρόμο ευπώλητων ειδών, κυρίως με μάρκες ξεχασμένες, που κάθε τόσο, ξερνάει ένα παγόβουνο μουσικής για άτακτους θεούς και μερικοί βλέπουμε στο δρόμο πλάτες από ηγερίες ενδεδυμένες παλτό της νεότητος, πάντα καμηλό, πάντα με το ίδιο αψεγάδιαστο προφίλ και ο δρόμος είναι πολλά χιλιόμετρα και εκατέρωθεν ο Κράσσος ο Χάρος, έχει φροντίσει να σταυρώσει τους επαναστάτες που παγίδεψε, κι ενώ περπατάς κατά μήκος της φρίκης, βρίσκεσαι με έναν ετοιματζήδικο σταυρό στη ράχη και ψάχνεις ένα διάσελο να σε καρφώσουν διότι δε συνεμορφώθης προς τας υποδείξεις. Οι Στίβι Νικς δεν πεθαίνουν. Ανασταίνονται.

Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τις νέες διαρρυθμίσεις της Αγίας Σοφίας. Εκτός το μονόχρωμο πετρόλ χαλί, με εντυπωσίασαν δύο «χαλάκια προσευχης» που έμοιαζαν με ποδόμακτρα πολυτελείας με παχύ πέλος και σκουρότερο γράφημα. Όπως κι εμείς, έτσι κι αυτοί έχουν απωλέσει πάσαν αισθητικήν, επιλέγοντας ένα χοντροκομμένο «α λα Τούρκα» που αντηχεί ακόμη και στις κακοπαιγμένες «α λα Τούρκα» συνθέσεις των κλασικών συνθετών άλλων αιώνων. Εμείς την γλυτέρνουμε επειδή αντηχεί εντός μας κάποια γερμανολιτότης λόγω ολυμπιακού πνεύματος: τοποθετούμε και ετοιμάζουμε ιέρειες ξυποληταρία με ανάερα στρώματα από μαλακό μούλι και σοβαρό ύφος, ώστε ακόμη και ο Απόλλων τες ακούει, ενώ αυτές παίρνουν πόζες πατιτούρα από αγγεία.

Θυμήθηκα την ιστορία του Θεοδώρου Μακρίδη Βέη, αρχαιολόγου, Πολίτη από το Έβδομον, (1872-1940) που διενήργησε χάριν του Μουσείου Κωνσταντινούπολης πολλές ανασκαφές και στα τελευταία του, έσκαψε δύο τούμπες περιοχής Θεσσαλονίκης (άνω Τούμπα και Δερβένι) και το 1912, μάζεψε, ως ευπειθής υπάλληλος τον άμβωνα από την Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης και τον άμβωνα από τη Ροτόντα και τις μετέφερε στην Πόλη όπου και βρίσκονται στο Μουσείο της. Ο ένας χρονολογείται από τον μεγάλο ναό που υπόκειται στη σημερινή βασιλική μετά τρούλλου και πρέπει να χάθηκε αρχές του 7ου αιώνα, ενώ ο άλλος ήταν από την εποχή της μετατροπής της Ροτόντας σε ναό.

Ο της Ροτόντας, με κορινθιάζουσα επίστεψη και ανθρωπόμορφες παραστάσεις ενός ανακτημένου θρύλου, κατασκευάστηκε με πλήρη κατανόηση του τεχνίτη σε ποιόν χρυσόπαστο παράδεισο έμελλε να λειτουργηθεί το εν Θεσσαλονίκη Πάνθεον. Όσο για την προηγηθείσα της Αγίας Σοφίας βασιλική, ίσως του Αγίου Μάρκου, η γεωμετρική ρομβοειδής αίσθηση του στηθαίου αλλά και η προφανής χάραξη από αρχιτέκτονα, γεωμέτρη και όχι γλύπτη, βοούσε.

Αργότερα, το 2011, σκεπτόμενος αυτοβούλως δράσεις επετειακές και σύμπνοιας εν όψει των εκατό ετών από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, αρθογράφησα προτείνοντας να ανταλλάξουμε τους άμβωνες με κάτι πολιτιστικά ισότιμο, ώστε να επαναπατριστούν. Ειδικά της Αγίας Σοφίας που είχε εγκαταλειφθεί στην αυλή του ναού, όταν τελείωσε ο Ντήλ την αναστήλωσή της. Αν και η επιφυλλίδα πέρασε και στο διαδίκτυο, οι ιδέες μου, ως εικός αντιμετωπίστηκαν με την δέουσα απουσία πάσης αντίδρασης, οπότε έκρινα πως η τηλεοπτική συνεργασία μου στην «Εκατογραφία» και η δωρεάν διανομή του τόμου «Θεσσαλονίκη, διήγηση ενός αιώνα» συν την κυκλοφορία στο διαδίκτυο, ήταν επαρκής ως συμβολή, άσε που οι εκδόσεις «Θύραθεν» τύπωσαν το βιβλίο σε αναθεωρημένη έκδοση. Κατά τα γνωστά, κατέφυγα (και πάλι) στην Αθήνα, όπου υπήρξε πρόταση εργασίας. Πίστευα πως οι άμβωνες ήταν πολύ κοντοί για να ισορροπήσουν τον Τύφο οποιουδήποτε κελαρυστού μουεζίνη.

Δεν λέω πια να συσχετισθεί κάποιο αλισβερίσι με τον οργίλο γείτονα. Αλλά θα υπάρχει από εμπειρότερο άτομο κάποια ευφυής ιδέα ή διαδικασία να δούμε τα ευρήματα αυτά στη Σαλονίκη (τις βαρβαρότητες των αδελφών Fossati ήδη τις είδαμε σε έκθεση προ ετών στη Χαλκιδική). Όχι πως έχει κάποια σημασία. Προσωπικά θα έλεγα πως δεν έχει καμία, αλλά είναι ο σπόρος της ντροπής που με τσιγκλάει.

Και η σαλονικιώτικη Αγία Σοφία είναι πλέον η μόνη που μας έμεινε συσχετισμένη, κι αν επιστρέψει η ταφή του ασκητού Βασιλείου στην ΝΑ πεσσοστοιχία κι όχι στην ΒΔ όπου την εγκατέστησαν, ως βολικότερο AirΒΝΒ, αλλά και αν τα ιεροπρεπή καδράκια τα καρφωμένα στους ανεικονικούς τοίχους της αναστήλωσης του 1910, φύγουν στο γραφείο των ιερέων, θα έχουμε εμείς τουλάχιστον ένα μνημείο UNESCO για το οποίο κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί.

Η πρόσφατη συστρίγγλωση στη Βουλή, μου φανέρωσε μιαν απρόσμενη πτυχή της ελληνικής πολιτικής επικαιρότητας. Ότι το Έθνος το κατατρύχει η θεομίσητη (και παραγωγική, κατ΄άλλους) Διχόνοια, επιβεβαιώθηκε. Μόνον που δεν έχουμε πλέον βενιζελικούς και κωνσταντινικούς, δεξιούς και κατόχους αριστερόμετρου, εθνικόφρονες και εθνοπροδότες.

Η άνετη πλειοψηφία του 2019 της Νέας Δημοκρατίας, δεν ήταν τόσο άνετη, μήτε η ήττα του Σύριζα αντικείμενο προς κακοφανισμόν, με το 70 κάτι % δικομματικό, το ένα τρίτο των ψηφοφόρων να ψηφίζει άλλα κι άλλα, ενώ η αποχή ήταν σημαίνουσα.

Η κυβέρνηση, μοίρασε την ευθύνη, δημιούργησε κλίμα «επιχειρησιακής ευθύνης» κι έπειτα κάθησε στα αυγά της, αφήνοντας ένα πρωθυπουργό τεχνητής νιρβάνας να ακυρώσει ήρεμα τις αναγγελίες του. Υπουργοί κάλυψαν τις οθόνες, δωροδοκήθηκε η πάσα επικοινωνιακή πολιτική, που και που καμιά αστροπελεκίασις και οι υπουργικές φάτσες στα αναμενόμενα κιλά τους.

Ο χρόνος που μεσολάβησε, απέδειξε πολλά. Ξεχάστε τα περί δυναμικού σχήματος και υπερπήδησης πραγματικών η φανταστικών εμποδίων. Απλώς, υπήρξε ενα αποθηκάκι στην κυβερνητική αυλή, που μάζευε στοιχεία για την διακυβέρνηση 2015-2019 της χώρας. Ενόσω ο λειψός Σύριζα αγωνίζονταν για νέα ταυτότητα και άλλα κωμικοτραγικά, η διγλωσσία στην αντιμετώπιση της πανδημίας (οι μισοί καλοί σε μοναστηριού κελλί, κι οι άλλοι στο τρελάδικο, από κακό κι από άδικο) αποκάλυψε μια μαύρη αλήθεια. Δύο, για να λεπτολογήσουμε:

• την αναγκαιότητα κάλυψης της δεξιάς πτέρυγας που ήθελε ο Σύριζα για να σταθεί στα πόδια του και
• μια νέα φάση στην τριαντάχρονη έριδα Μητσοτακέικου-Σαμαριστών.

Η δεξιά πτέρυγα

Η έξωση καραμανλικής δεξιάς, Καμενεφισμού και άμυνας σε θέματα Εκκλησίας, Στρατού και άλλων, αποκρουστικών για Κυρίτση και Τζανακόπουλο θεμάτων, πραγματοποιήθηκε μεταξύ συμφωνίας των Πρεσπών και Ευρωεκλογών.

Είχε προηγηθεί η χειρουργική αφαίρεση ακτιβιστικού αριστερισμού πριν τις δεύτερες εκλογές του 2015. Η ακεφιά του Τσίπρα στη διάρκεια του Μητσοτακικού ακτιβισμού, εμποδισε κατ΄αρχάς την ύπαρξη και μετά την χρησιμότητα μιας λογικής κεντροαριστεράς που θα πρόσθετε κουκιά στις εκλογές και επιχειρήματα ενάντια στις δεξιοδεξιές ακρότητες.

Το ότι ο Σύριζα κυβέρνησε ως αριστεροδεξιό κόμμα, δεν ήταν σκάνδαλο. Ήταν αναγκαίο. Κράτησε πολλούς καραμανλικούς εκτός τοξευτικής εμβέλειας Μητσοτάκη, που, ευτυχώς για τον εναπομείναντα Σύριζα, εμπιστεύτηκε σόγια και συγγένειες για να βγάλει άκρη. Αλλά για να αντιμετωπιστεί ο Κυριάκος, κύριε Σύριζα, χρειάζεσαι Αμανατίδη και Μπόλαρη, κι όχι Παπαχριστόπουλο που είναι έτοιμος να διασχίσει το Γκραν Κάνυον με Χάρλεϊ. Mήτε Πολάκη βέβαια, μήτε Κυρίτση.

Το μόνο εμβόλιμο στοιχείο στην σημερινή πολιτική κατάσταση, είναι η υπομονετική βελτίωση του Σαμαρίζοντος κλίματος, που «κόβει» και το ακροδεξιό κινημα. Ίσως γι αυτό έστειλε η κυβέρνηση τον Βορίδη στα χωράφια και τον Άδωνι στις μπουλντόζες, δηλαδή σε εκτός θέματος ζητήματα. Διότι κανένας συνεπής Μητσοτακικός δεν λησμονεί πως ο Σαμαράς, όταν κυβερνούσε με εφεδρείες Καλαμάτας και αισθητική μουσείου Ακρόπολης, κατάφερε να «χτίσει» την ΔΗΜΑΡ ως την ώρα που έκλεισε την ΕΡΤ, αλλά και συνυπήρχε με Βενιζέλο ώς το τέλος.

Άρα και ο Σαμαράς το έπαιξε κεντροανήσυχος, πολύ περισσότερο από τον σημερινό Κυριάκο.

Το γενικό σχέδιο…

…υπάρχει, και δεν είναι φαντασίωση. Μαζεύουν, στηριγμένοι στην χριστιανοκοινωνική προέλευση πολλών δικαστικών λειτουργών, άφθονα στοιχεία όπου δεν λειτούργησε το κράτος by the book, αλλά βάσει του τι έδοξεν τοις υπουργεύσιν. Mετά, αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, όχι τόσο επειδή συντάσσονται με την κυβέρνηση, όσο επειδή είναι πλέον ελάχιστοι οι εκδότες και διαχειριστές της κοινής γνώμης.

Η κυβέρνηση, όπως την κόβω είναι σε θέση να αμολάει μια «ενοχλητική συμπεριφορά, συριζαίας περίοδου» (αβρά το θέτω) ανά τρίμηνο. Βέβαια, εάν ο Σύριζα διέθετε συμπαθητικό και παρασυμπαθητικό σύστημα, θα είχε καθαρίσει αμέσως κάτι γερόντια που γκάζωναν σκάφη έξω από την Αίγινα, που λέρωναν με πετρόλια τον Σαρωνικό και που έκρυβαν τους καμμένους στο Μάτι. Αλλά ήταν «καημένη» η Δούρου, «καλά παιδιά» όλοι οι υποστηρικτές του, ενώ η “καταραμένη” δεξιά σκότωσε τον Λαμπράκη και τον Μανδηλαρά. Αυτά είναι ανεπίκαιρα πλέον και αν δείτε “τον πιο αδύναμο κρίκο”, θα πεισθήτε. Χαμπερίμ γιοκ τα ελληνικά νιάτα απο απομνημόνευση γεγονότων. Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων ψύλλων, το μυαλό τους.

Βέβαια, αυτά είναι πάντοτε υπό αίρεση. Διότι δεν υπάρχει η στρατηγική ισορροπία να βιώσουμε μάχη των Γαυγαμήλων: από τη μια ελέφαντες, δρεπανηφόρα, αμέτρητος στρατός κι από την άλλη ο Αλέξανδρος, το τέλειο ιππικό των εταίρων, αλλά κι ένας Παρμενίωνας που κόντεψε να χαλάσει την μακεδονική μπεσαμέλ.

Περισσότερο μοιάζει με την πολιορκία των Μαλλών, κάπου στην Ινδία, όπου ένας εκτός εαυτού Αλέξανδρος μπουκάρει εντός των τειχών και τρώει ένα φτερωτό βέλος στον πνεύμονα. Μετατρέπεται σε Αλέξη και τον καλύπτει η ιερή ασπίδα των Συριζαίων. Θα γλυτώσει, οι Μαλλοί θα εξουδετερωθούν, αλλά η εκστρατεία να ξωπετάξει τους σατράπες απαιτεί ένα αρχηγό τουλάχιστον ακμαίο.

Μάλλον, κι όσο κρατάνε τα ενδοδεξιά πανηγύρια, είναι καλύτερα για τον Τσίπρα και αυτό που ξεκίνησε πριν χρόνια, πριν γίνει του Μούρτζουφλου η κατάντια, πρέπει να κάνει διακοπές ο αρχηγός, σε καμια τριετή θητεία σε διεθνή οργανισμό κοινωνικής δράσης, ώστε να επανακάμψει χωρίς πνευμονοθώρακα. Ως νεανίας συνεγείρων, τα πήγε καλά. Ως βαίνων ολοταχώς σε κατάσταση μεσόκοπου όντος, του λείπουν χιλιόμετρα.

Σαμαράς;

Η κύρια αναμέτρηση και εκεί που θα σκάσει το μπαλόνι, θα βαρέσει κανόνι, θα βροντήξει κεραυνός, βρίσκεται μεταξύ Σαμαρά και Μητσοτάκη.

Διακυβέρνηση δεν βγαίνει με «συντάξεις με ένα κουμπί» όταν θέλεις πέντε χρόνια να μαζέψεις τα χαρτιά.

Διακυβέρνηση δεν τελείται μέσω υπουργών, έως τουλάχιστον να μπορέσει ο Βορίδης να ανέβει σε τρακτέρι.

Είναι χαρακτηριστικό πόσο θαύμασαν οι δεξιοί την πρόσφατη ομιλία Σαμαρά στη Βουλή.

Είναι σαφές πως υπάρχουν δύο Οίκοι λοιπόν, δύο φέουδα, Σαμαρά και Μητσοτάκη, άνισα σε έκταση, παρόμοια σε εξοπλισμούς. Μόνο που αμφότερα υπάρχουν εντός παλαιών Καραμανλικών, Παπαγικών, ακόμη και Εβερτικών τσιφλικιών. Να μη σας πω και Οθωνικών και αντραλιστείτε.

Άρα, περιμένουμε άλλες δύο με δυόμιση κυβερνήσεις με συντελεστή την οικογένεια, ξέρετε ποιά και τουλάχιστον δύο με ενεργό κάποιο Κέντρο. Κέντρο λέω.

Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει θερμό επεισόδιο στον κόσμο αν πειραχτεί ιστορικό μνημείο, στολισμένο με την περούκα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και άλλα έπεα πτερόεντα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτά τα ρυθμίζει μια παγκόσμια σύναξη, που ψευδωνύμως καλείται «Αρχή» και είναι η UNESCO.

H Toυρκία, από την άλλη, διαθέτει έναν κατάλογο μνημείων απ΄όπου απουσιάζει βροντόφωνα το Βυζάντιο, όπως εξάλλου και στην Ελλάδα η οθωμανική παράδοση. Το 2013, ολοκληρώθηκε η μετατροπή απο μουσείο σε τζαμί της Αγίας Σοφίας Τραπεζούντας και μπήκαν κουρτινάκια στον χριστιανικό της διάκοσμο. Λεπτομέρεια: αυτή η Αγία Σοφία δεν ανήκε στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά -ήταν ήδη τζαμί από το 1580. Το «μεσαιωνικό επίκεντρο» της περιοχής ήταν η φροντίδα για την αναστήλωση της Παναγίας Σουμελά.

Όσες επιστολές και να σταλούν, θα έχουν την τύχη των διαμαρτυριών για την Παλμύρα. Αν σκέφτηκε κάτι προσφυέστερο το υπουργείο Εξωτερικών και το Πολιτισμού, δεν ξέρω. Πάντως μου φαίνεται μονόδρομος πνιγμένος στα βάτα, η μόνη κατ΄εμέ εργαλειοθήκη παραμένει κάποια εντολή της Γενικής Συνέλευσης της UNESCO και η εντολή να εκφράσει γνώμη ο τεχνικός της Σύμβουλος, που είναι το ΙCOMOS ένα σώμα ειδικών. Στις εκθέσεις των μελών του, στηρίζεται, εν πολλοίς η εργαλειοθήκη του Οργανισμού.

Παρένθεση: στο ρεζιλίκι «διεύρυνσης» του αντικειμένου της Unesco προς την «άυλη πολιτιστική κληρονομιά», oι Βούλγαροι καπάρωσαν τα «Αναστενάρια», οι Αλβανοί την πολυφωνική μουσική, ενώ τα Σκόπια, εδώ και δεκαετίες την παραδοσιακή αρχτιτεκτονική των Βσλκανίων. Και η Ελλάδα; Άσκηση μικροπολιτικής, λεπτολογημένοι τοπικισμοί. Βρείτε τι κάνουν οι «υπηρεσίες», γουγλίζοντας. Αποκλείεται να μη ξαφνιαστείτε.

Μένει λοιπόν, η κήρυξη ενός μνημείου «εν κινδύνω» με τελικό προορισμό την απένταξή του από τον Γενικό Κατάλογο και το πολύ πολύ την ευχή «επαναφοράς του» στην προτέρα κατάσταση.

Τελειώνω. Με επιστολές και γενικές εντυπώσεις, ακόμη και με «παγκόσμια εκστρατεία ενημέρωσης και συναγερμού» θα πάρουμε τον πούλον. Μόνη λύση, να ζωντανέψει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς αφού λάβει την άδεια εξ ουρανού να ξανακάνει Μουσείο το μνημείο, πράξη που ΔΕΝ ακολούθησε ο ίδιος στην «Ενωτική λειτουργία» της 12ης Δεκεμβρίου 1452, όταν συμμετείχε στην επίσημη ένωση των Εκκλησιών, ιερουργούντος του Ισιδώρου εκ Μονεμβασίας, ενώ απέξω φρύαζαν οι ανθενωτικοί και ο Γεννάδιος Σχολάριος. Και ο πρόεδρος της Τουρκίας ως άλλης χώρας μάλλον έλαβε πειστικό ενημερωτικό σημείωμα από τους συμβούλους του, γι αυτό και κάλεσε τον Παπα στο ναμάζι.

Μάλιστα. Οι Τούρκοι, ονομάζουν «Ρουμ» τους Ρωμιούς, και απο Ρωμιούς έχασαν την παλιά Ελλαδα. Βέβαια, στα χρόνια του Κατακουζηνού του βασιλιά, μη ξεχνάτε πως όταν εκείνος νίκησε τον αντάρτη Μομιτσίλο στη Ροδόπη, μελαγχολεί διότι Έλληνες πολέμησαν με Έλληνες. Αλλ΄αυτό ήταν μια λυρική σκέψη «επιστροφής στις ρίζες» που δεν απέφυνε μήτε ο Γεώργιος Γεμιστός ο και Πλήθων. Αλλά και το επιτύμβιο του Λουκά Σπαντούνη στον Άγιο Δημήτριο της Θεσσαλονίκης, τον τιμά, αποκαλώντας τον «Ελλήνων όρπηξ». Από την άλλη, η πρόσκληση του Πάπα θέλει να θυμίσει σε μερικούς, τουλάχιστον πως από το 1204 έως το 1261 οι Φράγκοι και οι Ενετοί ρήμαξαν την Πόλη και ειδικά την Αγία Σοφία. Και ο Πάπας μπορεί να μασάει μερικές θλίψεις, ανάμεσα στα δόντια, αλλά η πλειοψηφία των Ορθοδόξων στην Ελλάδα παραμένει ανθενωτική, άρα η μετατροπή της Αγια-Σοφιάς θα πονέσει.

Βέβαια, δεν αποκλείω η Ελλάς να στείλει στο Μπαλουκλή τον Μπέλο και την κυρά του, να ροδίσουν και την άψητη πλευρά των ψαριών της δεξαμενής.

Είστε σίγουροι πως αντιτάσσεται στην «Αγια-Σοφιά τζαμί» το «τη Υπερμάχω», ένας ύμνος του 7ου αιώνα, σε ένα συμβάν του 15ου αιώνα, με ουρίτσες και συνέπειες στον 21ο;

Όλα, μα όλα, μου θυμίζουν Ίμια, δεινώς γκριζαρισμένα. Αλλά δεν βρίσκεται εκεί το ζήτημα, αν υπάρχει κάποιο ζήτημα.

Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι οι αντιδράσεις του μεγάλου κοινού στην χώρα μας, δεν έχουν την παραμικρή διαφορά από το 1974, από το 1963, από το 1955.

Δεν θα αναφερθώ στις πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες αυτής της στασιμότητας, διότι πρόσεξα πως ο οργανισμός μου αμύνεται απέναντι σε αυτό τον υποχρεωτικόν άναυλο περίπατο στο πουθενά. Ξέρετε τι έπαθα;

Πάω να ανοίξω βιβλίο και με το πρώτο «φρτ» των σελίδων ξέρω τι έχει μέσα. Και πως καταλήγει. Και πόσο σεξ έχει, αφαιρουμένων των λυρικών στιγμών.

Πάω να ρίξω μια ματιά στα μουσικά κανάλια, οπτικά και άλλα, και μου έρχονται νότες «τσιμπημένες» από αποβιώσαντες συνθέτες και κομπάρσους στις εκπομπές που ψιλοτραγουδάνε το κάθε ρεφρέν. Οι 75χρονοι είναι η πλειοψηφία.

Τρέχω να κόψω κίνηση στη Βουλή, αλλά δεν πρόκανα: κάποιος αποτύπωνε την έδρα κάποιου άλλου.

Δεν ξέρω, μήτε λέω (αφού δεν ξέρω) τι κάνουν τόσοι δήμαρχοι.

Απέκτησα αξιωματική αντιπολίτευση των βουβώνων, των ούλων και της κοινής λογικής.

Ευτυχώς ξεματιάζω αχασμούρητος και επιτυχώς. Όπου περνάω, σβήνουνε καντήλια, κι όπου διαβώ, μου κουνάν μαντίλια.

Κι από τους Οίκους του ακαθίστου, ψάλλω μόνον το «δέλτα»

Δύναμις τοῦ Ὑψίστου,
ἐπεσκίασε τότε,
πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμω-
καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν,
ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι,
τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν,
ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως:

Χαίρε χώρα αχώρητε, εμβρόντητε, αδέκαστος, αδέκαρος, απερινόητος και ξεχασιάρα.

Και όστις τολμά, μεταφρασθέσθω.

23 με 24 του μηνού, επείγει να σχολιάσω για την Ουνέσκο, για τη Γερμανική Παρέμβαση  και παρόμοια, προκειμένου να δουμε, σαν σε θερινό σινεμά, τις συγκρούσεις των μισθοφόρων στη Λιβύη.