Author: Πετεφρής

Αν έκοψε υποβρύχιο τα καλώδια που σέρνει μαζί του ο αδελφός του Μπαρμπαρόσα, ορθώς διαψεύδεται, ακόμη ορθότερα φιλάμε σταυρό πως δεν τρέχει τίποτε, αλλά και ψώμματα να είναι, χαλάλι. Όποιος το σκέφτηκε, οσμανλής ρωμιός ή λεβαντίνος, ρωσσαλγής, αμερικάνσκης ή απαγωγέας της Ευρώπης, χαράμ.

Από την άλλη, να μη απλώνουμε ωσάν το ρολαριστό χαλί της Κλεοπάτρας την δίχαλη γλώσσα της αμετροέπειας και να κρατάμε όχι απλώς μικρό καλάθι, αλλά μια μπομπονιέρα που χωράει δύο κουφέτα. Διότι το να μερεμετίζουμε μπαγδατότοιχο με χρυσόσκονη είναι άσκοπο ντιπ καταντίπ. Ρίξτε μια ματιά στις συμμαχίες μας. Ο Μπάιντεν, τουπίκλης Μπαϊντενόπουλος είναι ευγενής, πλην ραμολί πολλών ετών και παροδικώς βελτιώνει λόγω της μιγάδος αντιπροέδρου τα ποσοστά του, αλλά για τους οπλισμένους χιλιμπίλιδες της χύμα οικονομίας, φαντάζει ωσάν τέκνο γάμου Λιάγκραβου με Μανιάτισσα.

Επίσης ελεγκτέον εάν έχουμε εμπεδώσει τη σημασία των εκλογών πέραν της Δύσεως όπου ανήκομεν. Φουσκωμένες πλειοψηφίες δεν θεωρούνται αίσχη, διότι από Σμύρνης έως Χόγκι Κόγκι και από Καμτσάτκας έως Αφγκάν-Ιρανί κυβερνάει η οδός της Μετάξης και αμετροεπείς Λουκασένκοι. Και τέρμα, παρακαλώ, οι φήμες πως τάχατες δεν μας θέλουν οι Ιταλοί, ενώ οι Γάλλοι ξεραίνονται από έρωτα τα κλαδιά των. Λαός με τέτοια στάμινα, ως τα δικά μας και να μη έχει καταφέρει βαλκανική συνεννόηση, παραμένει ακόμη διπλωματικώς στο βρεφικόν «αγκού» και στο «γούτσου γούτσου». Η καταγγελία επονειδίστων εκλογών ανατολικώς του Όντερ Νάισσε, είναι εποχής  Ρήγκαν και επανάστασης του Ίντερνετ, μη γαμήσω, ενώ πολλά δυτικά «ελεύθερα κράτη» ενίοτε κοιτάζονται με απόγνωση μπροστά στα δικά τους αποτελέσματα.

Θα μπορούσα να τον αποθηκεύσω στη μνήμη ως ακόμη μία νεοορθόδοξη καρδιά, απ΄αυτές που κόβαμε άσπλαχνα από κάθε κοινωνία στον καιρό που ο Εκείνος πήγαινε πρώτη δημοτικού και η Αλλαή, ξέρετε τίνος, άπλωνε τα πλοκάμια της ενώ πολεμούσε το τελάρο το αντίχριστο, το κονιαροπατημένο.

Αλλά κι όταν ως νέος αρματηλάτης τσάκιζε τα πλευρά της Αριστεράς από καθαρή αμεριμνησία, δεν θα άκουγες από εμάς «ποιος Τσίπρας!». Ήταν σπουδαίο εύρημα να φωτίζει με το προσωπικό σκοτάδι του ένας άμαθος, αμετροεπής αγνοιακός νέος που έκανε πλάκες με τον Καμμένο και μπροστά του η Νοτοπούλου φάνταζε ως Σιμόν ντε Μπωβουάρ των νέων ιδεών. Ο νέος Αριστερός εξάλλου είχε το απόλυτο δικαίωμα στο αγγελικό και μαύρο, φως.

Όταν έκοβε βόλτες σε ραντεβά με ρασοφόρους, διέθετε σχετική σαγήνη, διότι και οι παπάδες έχουν μάθει, αιώνες τώρα, να κομματιάζουν το ήθος της Έγερσης, της Μεταβολής, του Ηθικού Ενδοιασμού. Οι θρησκευάμενοι, βλέπετε, έχουν ένα ιδίωμα που το φυλάγουν ως αρματωμένοι Ναϊτες: αποδέχονται πάντα σύμμαχον. Οι λεγεώνες τους είναι γεμάτες απεγνωσμένους, μεταμεληθέντες και εφευρέτες ποικιλιών μετάνοιας.

Αλλά η ομαδόν σύμπλευση παντός Συριζαίου, εκτός από τους συνήθεις ανησυχούντες, και η χρήση της νεκράς στον λεβιέ των ταχυτήτων, άλλο δείχνει, άλλο μαρτυρά. Κι αυτό που δείχνει και μαρτυρά, βεβαιώνει πως «το παιδί» δεν έχει καμία πρόθεση να ωριμάσει, να χάσει κανένα κιλό θρασύτητας, να οδηγήσει τον λαό που τον εμπιστεύτηκε μακριά από τους τεχνητούς σκοπέλους του Μητσοτάκη και της νέας Φαμίλιας που σκοπεύει να μας μπαστακώσει.

Σε αυτά τα σπασμωδικά και άκριτα, καθώς είμαι απορροφημένος στην παρατήρηση των ενεργειών του αποστάτη των Μητσοτακικών οπαδικού Κυριακομαρεβισμού, δεν προλαβαίνω να ασκήσω διμέτωπον αγώνα και ειδοποιάω τον τέως νεαρόν πρωθυπουργόν πως η θεούσα Συνείδησις, ειδικά η νεωστί παρουσιασμένη, είναι πολύ ευαίσθητη σε βασκανίες, ματιάσματα, επτά ακτίνες και οκτώ μυήσεις, σε επιρροές μυστικισμού και σαρδαναπαλισμού, σε πυρές αιρετικών και εισαγωγή καυλοπυρέσσοντος κυλίνδρου εις τον αυλόν των σερνικών και άλλα φρικτά των Δρακουμέλων μαρτύρια.

Και αν θυμάται το παιδί τα αγαθά της αναγνώσεως, παραβλέπω την παλούκαν πως είναι κάθε λέξη των Ευαγγελίων (που ωστόσο περιγράφουν πιστώς «πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν εν τω λαώ») και το καλώ, δια της γλοιώδους λαϊκής εκφράσεως «κόψε κάτι μάστορα» να πάει να παραλάβει κόλυβα εκ της κηδείας του Σαρπηδόνος.

Α μα πια.

Οι πόλεις το καλοκαίρι αλλάζουν ράσο. Τα ναρκωτικά διανέμονται πλέον σε τουριστικούς τόπους, κανένας «φορέας» δεν διανοείται (διότι δεν επιθυμεί να τον σουβλίσουν ζώντα) να δώσει άδειες στο προσωπικό άνοιξη ή χειμώνα, ακόμη και διπλάσιο χρόνο, η συνύπαρξη πανδημίας και γελοίων, τραυλών ερμηνειών της ανοσμίας συνεχίζει την παράδοση «μας ψεκάζουν στην κούφια γή», κανένας δεν θυμάται πως αν στις χώρες που «ανακαλύφθηκαν»  δεν μπούκαρε η σύφιλη, οι γηγενείς πληθυσμοί δεν θα εξοντώνονταν οικογενειακώς.

Κακά τα ψέμματα. Ο νεοέλλην βίος βιώνεται υπαιθρίως και κάλλιο στρωματσάδα παρά κλεισούρα σε ανάκτορο. Ο υπαίθριος Έλλην θεωρείται τέκνο του Ήλιου και «Στάσου, μύγδαλα» ενώ κάθε σπιτικό έχει ιστορικό διαμονής ηρώων του Δίκενς.

Δεν αδικώ κανέναν. Μόνο που οι  μπαταρίες ξεθεώνονται συχνά για μύριους λόγους και αρνούμαι να δώσω βάση σε όποιον ή όποιαν  δηλώνει πως γέμισε μπαταρίες στις εξοχές ή στην τουρνέ. Στην καλύτερη περίπτωση ήταν παραδόξως πρόθυμη η γνωριμία ανάμεσα σε δυό ποτά ή μεταξύ μελιτζανοσαλάτας και ενός χλωρού τυριού που το παινεύουν αλλά μυρίζει χλωροφόρμιο.

Εάν λάβω πρωτοβουλία και κόψω την ζωή μου τουζλαμά ψιλοκομμένο, δεν υπάρχουν αξέχαστες διακοπές στον βίο ενώ αφθονούν οι στιγμές που ήμουν απασχολημένος σε χώρο διακοπών, αλλά δούλευα.

Δουλεύοντας, κυρίως σε εργοτάξια, περιοδείες και ανασκαφές, είχα πάντοτε το αφτί παντόφλα στις φθινοπωρινές διηγήσεις των φίλων μου, και είναι θαύμα πως επικοινωνούσαμε μαγικά, ήτοι ήρχονταν και πήαινα κατακαλόκαιρο, αρκεί να άκουγα τον κώδικα «λέω Πάτμο ή Μονοβασιά» και αυτό ήταν αρκετό για να βρεθούμε. Χωρίς κινητά, στο μιλητό, σε λερά καταστρώματα, με ότοστοπ, και κάθε ημέρα μία ζώσα λαϊκή παράδοσις αγνών χωρικών που μας έβριζαν ως μαλλιάδες, αλλά στράγγιζαν ευχαρίστως την κοκακόλα που ήτον προχώ. Κι από αρρώστειες, από κατάγματα έως πούντες, ενώ οι πυρετοί και τα πυρέτια ήρχονταν κι έφευγαν απαρατήρητα. Η πείνα έδενε τις παρέες, η δίψα όχι πρωτοφανής, αλκοόλ συχνότατα, παιδιά με το γρατζουνισμένο γόνατο, μόνο με ολίγη σουλφαμιδόσκονη, και αρκετή ώρα στα τηλεφωνεία του στυλ «στείλτε φράγκα, μας σώθηκαν».

Κατά τα άλλα, ξέρασα σε νορβηγικό θαλασσοπνίχτη στη Βαλτική, έψαξα ματαίως βαλίτζα στο χαοτικό Άλεν Ντάλες της Ουασινγκτώνος, με βάρεσε καστοριανή γουνομηχανή στην καούκα, κοπανήθηκα σε υπέρθυρο καστανιάς στην Αιανή και με πήραν τα γαίματα, κρεμάστηκα εξωτερικά από μπαλκόνια πέμπτου και έκτου ορόφου από έρωτα, κοιμήθηκα με φίλους κάτω από κοπάδι αρνιών στη Μεγάλη Βόλβη, πάτησα ξεθεωμένος κωμόπολη λαφιατών που έβαζαν γρόνθο την ουρά τους να μου ρίξουν άπερκατ, είδα σπήλαιο σε χρυσοτόκο ανασκαφή και μάτωσα, κάθε χρονιά η Χαλκιδική να υποφέρει από κήλη έξω από τις Πόρτες και στη Νικήτη, με τον Μιχάλη μάθαμε σε γκαρσονάκι να μετράει ελληνικά κατά παράκλησή του, τρώγοντας χαβίτς με σαντιγύ, τρομάρα τους, στην Τραπεζούντα, χάρη στην Ραλλού Κράλη του Μόλυβου, η κόρη μου ονομάστηκε Ραλλού και όχι Εξηλεκτρισμός ή Εκβιομηχάνιση (Έκβω) καθώς επιθυμούσα, άφησα δυό σκορπιούς να με περπατήσουνε γδυμνόν ενώ μισοκοιμόμουνα στον ΨευτοΡήχιο, μου έμαθε εργάτης ανασκαφής να ζεύω όχεντρα από το κεφάλι και να βολτάρουμε, τότε η Εκείνη cut.

Επαίτες ενός χαδιού στο μάγουλο από τον Μακρόν, ενός πατ πατ στον ώμο από τον ΗΗΠάιατ, ενός τσιμπήματος στο μάγουλο αλα Βαρδινογιάννη στην Περιστέρα από τους «συμμάχους». Να δείχνουν ευαρέσκεια αλλά να ενοχλείσαι από το τσίμπι-τσίμπι. Και ένα μακρυνάρι, σίγουρα σε κάποιο πλάγιο ήχο, όπου οι οργανωτές του Στρατού των Νεοτούρκων, οι εμπνευστές του σιδηροδρόμου Βερολίνου-Βαγδάτης και τα αφεντικά της εταιρείας «Διαλυτήρια Βαλκανίων ο Μέρτεν», όλοι αυτοί μπαίνουν υπό τον ως άνω τίτλο, που δεν είναι δικός μου, αλλά εθάς ιαχή του συναδέλφου εν φαιησμπουκίοις Panos Zervas.

Βγαίνουν τα αλάνια και εκθέτουν επιχειρήματα, και ο έρμος ο Δένδιας κωλύεται να σιχτιρίσει, διότι λεφτά από τους Γερμάνοι παίρνομε και σε Γερμάνοι χρωστάμε. Και τι λέγουν; Πως οι Γερμάνοι δεν κρεμιούνται από τις μοκάρες των Τουρκώνε, διότι άλλα κράτη του ταΐζουν περισσότερο και σιγά τα πενηντάρια που παίρνουνε για εξοπλισμούς. Όσο για τους φίλους σας τους Γάλλους θα πάει η δική μας στην Τουλόν, όπου και ο ναύσταθμος με τα ανατιναγμένα και θα ρίξει μια ξήγα στον Μάκρωνα, που ένας πρόγονός του εξοντώθηκε επί αυτοκρατόρων. Διότι την Τουρκία την εθέλουμε για το ΝΑΤΟ και τέρμα.

Και δεν συλλογίστηκαν, γκανγκαβάνηδες γαρ, παίζοντας τα δάχτυλα στο φιλιατρό, εάν η Ελλάς δεν είχε ξεπετσωθεί στον όλεθρο και στην εξαπάτηση και η Σούδα ήτονε σοβιετική, πόσες βόμβες θα έτρωγε όταν τα Βαλκάνια ήταν αφοσιωμένα στους εμφυλίους των; Κι αν η Ελλάς ΔΕΝ έμπαινε στο ΝΑΤΟ, τι νόημα παραπάνω από μία τρέμουσα Περσία αλα Παχλεβή θα ήταν η Οθωμανία στον επίφοβο μεταπόλεμο; Εάν το ΝΑΤΟ σταμάταγε στη Ιταλία, θα υπήρχε «τρίτος δρόμος» για τον Τίτο και την Ρουμανία και για κινεζόφιλη Αλβανία;

Για να γίνω πιο κατανοητός, οι Τούρκοι χαλάνε τον κόσμο επινοώντας ένα φαντασιοκόπημα που το βάφτισαν «γαλάζια πατρίδα». Αλλά τέτοιο φρούτο, και μάλιστα παλαιότερο, έχουμε εμείς και το λέμε εξαπανέκαθεν «κόκκινη μηλιά». Αν λοιπόν οι γείτονες σκοπεύουν να μας καθίσουν στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, να αρνηθούμε τον κιουνεφέ, να βγάλουμε γλυκό καρυδάκι, και σε κάθε απαίτησή τους, να αντιτάσσουμε μια δικιά μας, διότι ναι μεν έχουνε αυτοί τον Νεστραδίν, αλλα εμείς καυχώμεθα για τον Αίσωπο. Σε κάθε «δίκαιο αίτημά» τους, εμείς έχουμε τουλάχιστον τέσσερα, ακόμη πιο δίκαια. Και όλα με βιβλιογραφική τεκμηρίωση. Παζάρι θέλουτε; μέσα. Αυτοί τα 222 βραχόνησα, εμείς την ανατολική Θράκη. Αυτοί ΑΟΖ μεταξύ Ναυκράτιδος και Ρηνοκούλουρων, εμείς την Προποντίδα που εκολύμβα η εικών Παναγίας της Μηχανιώτισσας. Αν είναι να το ρίξωμεν στην Παλαβήν, δεν υπάρχει λόγος να υστερήσωμεν. Και άν απειλήσουν, λόγω Σουλεϊμάν Κανονού, την Βιέννην, έχουμε κάτι χωράφια προικώα της Ρωξάνης μας στην Σαμαρκάνδη και στην Άορνον Πέτραν. Εκτός κι αν μας επιτραπεί να εγκαταστήσουμε «κομβολαντ» στο Γόρδιο, στην καρδιά της Μικρασίας. Θα τα βρούμε όλα, εγκαρδίως. Αγάλι αγάλι. Καζάν καζάν. Προβλεπόμενη προθεσμία διαπραγματεύσεων: τρεις αιώνες. Έως τότε, άκρα του τάφου σιωπή.

Μόνο σε ένα σημείο επιμένω. Στον αντιπρόσωπο που θα στείλουμε, παρακαλώ να έχει το στριγγό, κακιασμένο στύλ του εκπροσώπου ενός φιλοζωικού συλλόγου, όταν μιλάει για παστούρωμα, μαστούρωμα, γιαούρτωμα και άλλα φρικαλέα, έχοντας αλμπενί Αρτέμη Μάτσα. Από τα παράθυρα θα διαρρέουν έντρομα τα τουρκάκια.

Ο κούκος αφήνει το αυγό του σε ξένη φωλιά. Όμως ο μεσήλικας δεν παράγει αυγά, επομένως φορτώνει στη νεότητα ένα σωρό πάθια και παθογένειες. Τελευταίο δείγμα, τα λεκτικά πυροτεχνήματα του τύπου «λυπηθείτε παπούδες, γιαγιάδες και γονιούς φαρμακωμένους και μη τους φορτώνετε την πανδημία και τους αναπνευστήρες».

H ένταση ανάμεσα στις γενιές, σοβεί επί αμέτρητα χρόνια με νικητές πάντα τους «μεγάλους». Ιδίως μετά τους πολέμους του εικοστού αιώνα, η αναμέτρηση απέδειξε πως οι νέοι δε μασάνε.

Κάποιος πρέπει να ταΐζει τον κούκο, κι ας είναι σπουργίτης.

Με τη νεότητα δεν παίζεις -σε εμπαίζει ανέτως. Βαρέθηκα να βλέπω «άψογους» και «στοργικούς» γονείς που μένουν άφωνοι ενώπιον τριφύλλου οσμής από ξεχασμένη τσέπη και φαγούρας στα αιδοία των παιδιών τους.

Δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά στις συμπεριφορές των τέκνων έναντι του δασκάλου ή του γονιού τους. Και για τα δύο είδη φυλάσσουν ένα δάκρι ή μια καρδούλα στην κηδεία τους. Αλλά καθήκον του δάσκαλου είναι να γονατίσει νικημένος μπροστά στον μαθητή του, ενώ ο γονιός να παρηγοριέται που η εφηβεία του τέκνου εξαπλώνεται πέραν των είκοσι ετών και παιδεύει την κοινωνία ως τριακονταετής πόλεμος. Ο γονιός και ο δάσκαλος, ας επαναπαυθούν στην περίοδο που ήταν παιδιά και βασάνιζαν τους γεννήτορες ή μάθαιναν από τους δικούς τους δασκάλους.

Τα παιδιά γεννιούνται βγαίνοντας από έναν αμνιακό σάκκο, αλλά ουδέποτε βλέπουν το φως τυλιγμένα με συρματερή θωράκιση, με ένα σουσάνι. Και έχουν (δικαίως) άχτι που τα γεννήσαμε χωρις να τα ρωτήσουμε. «Όχι» θα έλεγαν διότι, εννοώντας «ναι» με αστερίσκους. Η φρικτή μοίρα παντός ανηλίκου είναι που περνάει φάση όπου συμπονά και συμπάσχει με τη μάνα και τον πατέρα. Όλα αυτά, μόλις το παιδί ανακαλύψει την φιλία και την οχεία, (πρίν μιλήσει) ρίχνει μια καλαμαριέρα Σεπτέμβριο μήνα και έχει τον γονιό ρίξε-τράβα.

Έχω καταλήξει, συνυπάρχοντας με παιδιά, δικά μου ή αγαπημένων προσώπων, πως μόνον η καλλιέργεια ενός μαθησιακού περιβάλλοντος ιδεώδους για κάθε ηλικία, είναι το μέγα μυστικό της συνύπαρξης των γενεών. Γι αυτό και με παπούδες και γιαγιάδες τα πάνε καλύτερα. Η γονεϊκή ηθική, αλλά και η ψευτοϋποστήριξη, ενοχλεί τα παιδιά περισσότερο από το να τα αγνοείς.

Δεν εξηγώ περισσότερα και παραπάνω, αλλά οι γονείς καταλάβατε, ιδίως όσοι «δίνετε εξετάσεις» σε άλλους γονείς και φοβάστε μη σας θεωρήσουν ανεπαρκείς.

Με τον κοροναϊό, ισχύει ότι και στις φαντασιακές, γι αυτό και πανίσχυρες ρήξεις των γενεών. Ας σας πάρει από κάτω ένα αίσθημα ματαιότητος και «στου κουφού την πόρτα» καλύτερα να παραστήσετε την ηττημένη και άχρηστη γενεά, παρά να το ρίξετε σε επιχειρήματα υπεροχής.

Στο κάτω της γραφής, τι περιμένουμε από τα παιδιά μας; να μας κλείσουν τα μάτια χωρίς περιφρόνηση. Kι αν πραγματικά επιθυμείτε μια άδολη και ανεπίληπτη σχέση, περιμένετε τα εγγόνια.

Με την πανδημία, ψυχραιμία. Δεν μας οφείλουν τίποτε, επειδή κατουριόμαστε από τον φόβο. Τρόπος επιβίωσης για τα παιδιά δεν υπάρχει άλλος, πλήν της εφαρμογής του γνωμικού «ο παθός μαθός».

Εκτός από ένα αυτοσχέδιο πανωσήκωμα, η Πανδημία στην Ελλάδα, αντιμετωπίστηκε

• Ως αφανής πατιτούρα μέτρων μερικών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθώς έχω συγγενείς στο εξωτερικό και πλήθος φίλων, εμιγκρέδων, ξενητεμένων ή με συγγενείς αλλού, είμαι σε θέση να ξέρω ένα σωρό μέτρα που ακούγαμε από το έρκος των οδόντων Χαρδαλιά ή ιατρών της ειδικής Επιτροπής, τα οποία, την προτεραία ή την επομένη της αναγγελίας τους, ήταν μέτρα χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
• Ως ψευδαισθητική πεποίθηση πως οι ευρωπαϊκές δυνάμεις καταστολής ήταν τάλε κουάλε όπως οι ελληνικές, πράγμα απολύτως ανακόλουθο και ανακριβές. Επομένως οι φλαμανδοί αστυνομικοί, (μη αναφέρω άλλους) είναι σε θέση να αδειάσουν σε λεπτά μια πυκνή σύναξη ευδιάθετων κολυμβητών, ενώ οι Έλληνες αστυνομικοί θα καταγγελθούν για ευρωφασισμό, και άλλα ηχηρά, ενώ η κοινή γνώμη ΔΕΝ θα είναι με το μέρος τους.
• Από τα μισόλογα που διαφεύγουν από λιγότερο πληροφορημένους επιστήμονες ή δημοσιογράφους που «δεν είναι στο κόλπο», μαθαίνουμε για συσχετισμένες καταστάσεις που δεν κρίνονται ή επικρίνονται, αλλά περνάνε στο ντούκου: το αληθές στράτευμα της κυβέρνησης, με όλες τις πλασματικές ΑΔΕΔΥ και τα ρέστα, είναι ο δημόσιος τομέας που δεν χάνει την άδειά του με τί-πο-τε, γι αυτό και επιστρέφοντας από αυτήν, συνήθως μεταφέρει και κοροναϊό. Και οι «καλοί εργοδότες» άφησαν δυο γυναίκες να πάρουν άδεια για τις πατρίδες τους και κόλλησαν μια πενηνταρέα συναδέλφους των.
• Ο ίδιος δημόσιος τομέας είναι σε θέση να σε μπουρδίσει, ανεξαρτήτως φύλου, διότι από τον προπροηγούμενον αιώνα πάσχει από εγγενή λουφαδισμό Παράδειγμα: στις πλημμύρες του Ληλαντίου είπαν πως «άρχισε η καταγραφή και οι αιτούντες χρειάζεται να φέρουν Ε9» και παρόμοια στις αρχές. Αυτά τα έγγραφα βρίσκονται στις εφορείες και σε λασπωμένα σπίτια. Κανονικά ο επί των οικονομικών Σωτήρας, παίρνει από τους πληγέντες την πληροφορία σε ποια ΔΟΥ ανήκουν και μαζεύει μαζικά απο το αρχείο των ΔΟΥ την απαραίτητη χαρτούρα. Αλλά ο Σωτήρας ακούει τον επιδραστικό υφιστάμενο και μόνον όποιος έκανε στο Δημόσιο ξέρει πόσο γράφουν στα αποτέτοια τους οι περισσότεροι υπάλληλοι τον «πελάτη», με λαμπρές εξαιρέσεις.
• Η εντοπιότητα του Δημοσίου, η Συνυπηρέτηση και άλλα αγαθά, ήταν αείποτε έργα προπαγάνδας και προσπάθειας να μεταβληθεί ο Δημόσιος τομέας σε Κυβερνητικό. Γι αυτό και οι εκάστοτε κυβερνητικοί κάνουν καινοφανείς δηλώσεις και οι υποκάτω υπάλληλοι σκέφτονται «κούνια που σε κούναγε, κανάγια!» Κι αυτό που αναγγέλλεται πως θα πάρει μία εβδομάδα, μετατρέπεται σε μη εγχειρήσιμο καρκίνωμα.
• Είναι σαφές πως ακόμη και οι εντεταλμένοι χειριστές ενός ζητήματος δεν πρέπει να ομοδοξούν, λόγου χάρη να παίρνουν πληροφορίες γιατροί από γιατρούς και πάει λέγοντας. Οι κανονικές άδειες, έπρεπε να κοπούν μαχαίρι, ή να ανασταλούν ή να πληρωθούν. Μεγάλα τμήματα του επαγγελματικού χώρου υπόκεινται εν πολλοίς σε «καρφίτσες» και ελεγχόμενες μαφίες. Άρα, η απαγόρευση παρουσίας πελάτη στην εστίαση μετά τα μεσάνυχτα είναι αιτία και αφορμή πλαστής κινητικότητας δήθεν εξεγερμένων μειονοτήτων.
• Ο τουρισμός, βασική πηγή υπερεισοδημάτων και ψωμισμού, έπρεπε να υπάρξει μόνον ενδογενής ενδογαμικός και ιθαγενής. Η μονοκρατορία της tui ήταν ματαιοπονία. Οι πρεσβείες μας έπρεπε να δεχτούν υπεύθυνους αξιωματούχους του ελληνικού τουρισμού για να κόψουν κίνηση στις τοπικές κοινωνίες.
• Όχι άδειες, όχι σα να μη τρέχει τίποτε, είναι φυσικό το κράτος να έχει ουλές, αλλά προσοχή: δεν θα τα ρίξετε στους «άτακτους συνέλληνες» εάν θα κλαίμε δύο και τρεις χιλιάδες νεκρούς επειδή «κλέβετε» αλλωνών τις πολιτικές προστασίες. Με τόσους νεκρούς, καμία κυβέρνηση δεν επιβιώνει.
• Καημό το έχω να ιδώ μια ανυπόκριτη, οργισμένη απόλυση άχρηστου ή τέως χρήσιμου στελέχους εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Πάνω από επτά. Διότι αν νομίζετε πως διαφέρετε από τον Σύριζα, επειδή έχει άλλο αξάν, σας περιμένει Δρακουμέλ στη στροφή. Όλους σας.
• Για την ώρα, τα στατιστικά σας παλαντζάρουν επικίνδυνα, προς ειδικό δικαστήριο. Οι νεοέλληνες φαίνεται να επινόησαν την πλασματική μέτρηση, ακόμη δεν ξέρω το πως. Πάντως κρύβουν και κρύβονται, ως πολυμήχανοι. Και μελλοθάνατοι.
• Κλείστε τα σύνορα ο κάθε κατοικος να παλουκωθεί στον τόπο κατοικίας του, κόψτε τα σάπια και τα υποστηρικτικά ενός μέρους του πληθυσμού και πάλι κατά του Αγίου Δημητρίου κάπως θα συνέρθουμε.
• Ναμαστέ, για την ώρα.

Στη Μεσόγειο, παίζεται μια βαρετή παράσταση, παραλλαγή του “Μεγάλου μας Τσίρκου”.

Οι σκηνοθέτες είναι δύο και τσακώνονται. Στις πρόβες, έπεσε πολύ νερό και βράχηκαν τα σκηνικά. Το κοινό παραμένει εχθρικά σιωπηλό, γι αυτό και η παραγωγή έβγαλε από την αποθηκούλα καραβάκια να απειλούν “επακούμβηση” του ενός στο άλλο.

[   ]Στο αδήριτο δίλημμα κακός γάμος ή καλό διαζύγιο; προκρίνω ανενδοιάστως το δεύτερο. Σε ένα ελληνοτουρκικό διαζύγιο τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα Ίμια και οι βραχονησίδες, οι πύραυλοι της Κύπρου και οι θρακώες μειονότητες αποτελούν πράγματα υπο την τελεία κατοχή και κυριότητα του ενός των αντιδίκων, της Ελλάδας. Ο ελληνοτουρκικός γάμος, ήτοι η φροντίδα γιά την δημιουργία ενός μέλλοντος στην ελληνοτουρκική φιλία δημιουργεί σύγχυση περί τα περιουσιακά, κοινοτοπίες του στίλ είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε φίλοι και τα λοιπά. Ποιός δεν έζησε κάποτε δίπλα σε κακό γείτονα; του κόβαμε την καλημέρα και έληγε η υπόθεση. Η διαδήλωση εχθρικών διαθέσεων δεν αποκλείει μήτε τις καλύτερες μελλοντικά σχέσεις, μήτε την ανυπαρξία σχέσεων. Όσο γιά το θερμό επεισόδιο, όντως, με την νέα οπτική δεν πρόκειται γιά σφαλιάρες μεταξύ οικείων. Είναι πολεμική ενέργεια.

Και πώς το διαζύγιο, ποιός ο δικαστής. Πρωτίστως, πρό του διαζυγίου, η διάσταση. Οφείλουμε να αρνηθούμε πάσα συζήτηση γιά οτιδήποτε, διατηρώντας φυσικά  πλήρεις εμπορικούς και καλλιτεχνικούς δεσμούς με την γείτονα. Γιά να επιτευχθεί η διάσταση πρέπει να περιχαρακωθούμε στο Αιγαίο με σαφή δήλωση οπόσα μίλια θαλάσσης και αέρος θέλουμε από την λευκή μας θάλασσα. Δώδεκα; δώδεκα. Δέκα; δέκα. Θερμό επεισόδιο; πιθανώτατα. Μήπως τώρα δεν το περιμένουμε με τα σημερινά μίλια;[  ]

Σε άρθρο υπό τον εξεζητημένο τίτλο «Ρεπούδιο φοιδεράτων» δημοσιευμένο το 1999, υποστήριζα το διαζύγιο Ελλαδας και Τουρκίας, για να λείψουν τουλάχιστον τα ανυπόφορα στερεότυπα. Με τους Τούρκους δεν θα τα χαλούσαμε ούτως η άλλως, αλλά προς Θεού, δεν θα διεκδικούσαμε όμοιους προσανατολισμούς και ζεϊμπέκικα. Την Κύπρο που τους έπαιρνε να διεκδικήσουν, την πήραν. Τις θάλασσες θέλουν και εν πολλοίς, περισσότερον εναέριο χώρο. Επίσης έχουν την άποψη πως εμείς είμαστε οι μπουνταλάδες και όχι αυτοί.

Το να περιφέρονται στόλοι υπό ψυχρότητα, περιφέροντας, αντί κοινών γυμνασίων ένα έρμο διατρητικό εργαλείο και μάλιστα σε νερά που δεν έχουν κατοχυρωθεί, αλλά διεκδικούνται με περισσήν άνεση, είναι σαν αμφότεροι να κάνουμε τους καλούς στην Γερμανία και στην Αμέρικα. Ό,τι και να αποφασίσει η Ευρώπη και η Αμερική για την παρούσα βόλτα στα πέλαγα, τίποτε δεν σημαίνει -μπορεί να πάρουν αύριο το μέρος των άλλων. Διαιτητές είναι και μάλιστα σε ματς που ο ρέφερης έχει εντολή να παίξει υπέρ ημών κατά 51%, να σωθούν τα προσχήματα.

Ας ορίσουμε τα χωρικά μας ύδατα, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της χώρας μας στα μίλια που θέλουμε για να τελειώνει ο ρόλος των «ειδικών» και των Πρεσβειών. Αρκεί να αρνηθούμε κάθε διαπραγμάτευση, επειδή τόσο χαζοί δεν είμαστε. Κι αυτό που θα αποφασίσουμε πως μας ανήκει, να το υποστηρίξουμε.

Θυμάστε πριν λίγο καιρό που τουρκικά σκάφη του λιμενικού προσέγγισαν τα ρουμανικά θαλάσσια σύνορα, τι συνέβη; Μήπως οι Ρουμάνοι αντέδρασαν με προειδοποιητικές βολές; Πως είπατε; Δεν το θυμάστε; Κακώς, πολύ κακώς. Διότι τούρκικο σκάφος δεν ξαναείδε τον Δούναβη.

Δεν καταλαβαίνω τι μυαλό κουβαλάνε οι ειδικοί και οι συβουλάτορες των πολιτικών. Αν θα έπρεπε να κοπεί ένα φιλέτο από την Έκθεση Θεσσαλονίκης, είναι οι ομιλίες του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών. Επίσης, έναν λόγο συσπείρωσης πλήθους αποτελεί και η περιοδεία πολιτικού αρχηγού στα περίπτερα, διότι δεν ξέρω άλλη περίπτωση περιπτέρου που γεμίζει με περιέργους και θαυμαστές. Άρα, θα έπρεπε η ΔΕΘ να γίνει κανονικά, κυρίως για το Έθιμο, για το καλό της νέας Περιόδου. Κι αν λόγος πολιτικού είναι απαραίτητος, ας άφηνε ο πρωθυπουργός κανέναν αντιπρόεδρο στο πόδι του και στο Βελλίδειο θα χωρούσαν και λιμουζίνες.

Έτσι όπως ονειρεύονται την ανανεωμένη έκθεση, θα είναι ούτως ή άλλως, ένα τελείως αναπροσαρμοσμένο προσχέδιο καραβάν σαράι, όπως παλαιά υπήρχαν πολλά χάνια στην είσοδο της Θεσσαλονίκης, που δεν υπάρχουν πιά, εκτός από ένα, το οποίο, εδώ και χρόνια, έχει τον υπερήφανο τίτλο MOTEL. Όντως, κανένας άλλος δεν σκέφτηκε πως θα ήταν η φοβερότερη οδός της Θεσσαλονίκης μια Μοναστηρίου με αναπαλαιωμένα χάνια και το πολεοδομικό υπόλοιπο της περιοχής ίσαμε τριακόσια μαγαζάκια με του πουλιού το γάλα, ωσάν περίλαμπρο τσαρσί, αγορά, παζάρι ή «μέση» στα βυζαντινά. Οπότε στη θέση της ΔΕΘ θα είχαμε ένα, όχι Γκόρκι παρκ, αλλά «πάρκο εσωτερικού μονολόγου» με τες προτομές των ολίγων μονολογιστών της πτωχομάνας, κι όποιος ήθελε μοδέρνα και προχώ, σε μια αλάνα -τσαϊρι στις κεραίες της Περαίας.

Από τότε που καθιερώθηκαν οι επίσημες πολιτικές ομιλίες, το μόνο που δεν συνέβη είναι που δεν δικάσαμε κανέναν αμερικάνο πρόεδρο, κανέναν μνημονιακό του ΔΝΤ. Όλα τα άλλα τσαλίμια τα κάναμε και μάλιστα στην αρχή υπήρχε το παιδί ο Ρέμος στα μπουζούκια. Γι αυτό η εικονογράφησή μου δεν ανήκει στο νέο σχέδιο της ΔΕΘ, μη ζαλιστείτε από τη λουξουρία, αλλά την ιδέα που εφαρμόζει για το 2020 η ΕΧPO Σμύρνης, πάνω σε σχέδια κάποιας Ζαχά Χαντίντ (1950-2016: όχι δεν είναι συγγενής της Νινής Ζαχά) που διαθέτει εκτός από αυτό και έναν σκασμό άλλα κτίσματα. Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να καπαρώσουμε την Βella Hadid.

Βέβαια, η Τουρκία δεν έχει χρέη, έφυγε από το ΔΝΤ, επομένως συγκρίσεις να μη κάνουμε…

Aυτή η τσινγκολελέτα που υποδύεται την «γεννήτρια Θερμού επεισοδίου» ας αναπαυθεί στις υποθέσεις εργασίας κι ας δουλέψουν υπερωρίες οι υπεύθυνοι του κράτους, ήτοι οι πολιτικοί. Είναι κρίμα κι άδικο να χαθούν πριν από μία συνεννόηση ένας ή περισσότεροι ένστολοι που θα δέχονται συγκινητικούς επιταφίους.

Είναι κρίμα κι άδικο. Η Ελλάδα μπορεί να δείξει τον δρόμο και είναι μονόδρομος. Τους Γάλλους, αλα μπρατσέτο. Ανάσυρση (για απένταρα κράτη όπως εμείς) του αρχαίου νόμου περί δανεισμού και εκμισθώσεως. Να παρθούν χωρίς πολλά χουβαρνταλίκια εξοπλισμοί που καίνε τον άτακτο γείτονα. Να μοιραστούν όπως τα φέιγ βολάν, οι ελληνικές θέσεις παντού. Και να τις διανέμουμε με σοβαρότητα και απειλές. Δεν χρειάζεται να αποκτήσουμε έναν αλλόκοτο γαλίφη, αλλά ένας Άρατος θα ήταν ό,τι έπρεπε. Πιστεύω πως αν βρισκόμαστε την ώρα που πρέπει και την εποχή που πρέπει μπαστακωμένοι και ένοπλοι εκεί που πρέπει, δεν θα υπάρξει θερμό επεισόδιο. Κι αν επιμείνουν οι «αντί» στις βιαστικές ατάκες Χαρίτση και Κατρούγκαλου, κάποιος εσωκομματικός τους αντίπαλος να τους ψιθυρίσει πως με την ακηδία τους θα δώσουν χάρισμα ένα 10% στην Νέα Δημοκρατία και είναι κρίμα κι άδικο.

Να τους έχουμε από κοντά και να ιδρώσουν από κόπο και ξενύχτια οι διπλωμάτες μας. Σύμφωνοι, είναι εκνευριστικοί με το που βγαίνουν κάθε τόσο, υπουργικώς και υφυπουργικώς με το δελτίο. Ξέρουμε τα χάλια τους. Αλλά αυτούς έχουμε για να τελειώνει η όξυνση με τις γεωτρήσεις.

Κατά τα άλλα, όλα βαίνουν ανά τριπλέτα: χαρτί, ψαλίδι, πέτρα. Όπως λέμε Εύβοια, Καστελόριζο, κορονοϊός. Με το ξεφτιλέ πρόγραμμα της τηλεόρασης και την σώρευση σοφών στο περί Τουρκίας πόνημα, θα αρχίσουμε να βλέπουμε πως το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η μπαστακωμένη φοβία έναντι μιας μπαστακωμένης οικονομίας.

Γενικώς, όταν τα ζητήματα φαίνεται πως είναι τρία και διασκορπισμένα, όταν στου Κρητικού το μυαλό εκκρεμεί η έλλειψη γάμων και στου ξενοδόχου της Φυλής η απενταρία που διαγράφεται στην χειμερινή σεζόν, όταν υπάρχει δίδυμο δηλώσεων Μητσοτάκη-Κατρούγκαλου και μερικοί μερικοί «ηγέτες» την βγάζουν στην ξαπλώστρα, να χτυπάμε ξύλο που δεν υπάρχει τριπολική διαταραχή διότι εκ των πρώτων θα αγοράζαμε όσο όσο από το μαγαζί της, τα πάντα.

Αυτοί που βλάπτουν το σύστημα της Εξουσίας είναι συνήθεις άνθρωποι χωρίς ιδιότητες που γνωρίζουν την τέχνη της πολιτικής επιβίωσης, την οποία γνωρίζουν άριστα μερικά αγριολούλουδα, ένα σύνηθες μπακακάκι και ένας επηρμένος ποιητής, δηλαδή οι πάντες.

Σήμερα, οι γιατροί μιας Επιτροπής, βρίσκονται αλληλέγγυοι με τους αρχαιολόγους που έχουν την ατυχία να ακολουθούν τις μεθοδεύσεις του ΚΑΣ. Δήθεν ανεξάρτητες, αλλά μονίμως «συμβουλευτικές» επιτροπές. Επειδή η χώρα, αντί να κυβερνηθεί από έμπειρους υπαλλήλους με γνώση του αντικειμένου της αρμοδιότητάς τους, είναι υποχρεωμένη, βάσει το ρητού «μπλαμπλαμπλά δημοκρατία, μπλαμπλαμπλά με εκλέξανε» να ακολουθεί τους άσχετους που απαρτίζουν εν πολλοίς την λεγόμενη «πολιτική ηγεσία» ήτοι του ακολούθους του δόγματος «παρ΄το αυγό κια κούρεφτο»

Τρεις τέσσερις φορές διέτρεξα την Εύβοια στον άξονά της, και πουθενά δεν έλειψαν οι γκιόλες και τα στάσιμα νερά από χαίνουσες πλημμύριες που σκέπασαν τους κάμπους της κάθε τόσο. Όπως ακριβώς οι πλημμύρες της Χαλκιδικής. Που μάλιστα ετοιμάζει και φράγμα, για να πνιγεί μια και καλή το κεφαλοκλείδωμα της χερσονήσου, τα ρέμματα που πέφτουν κάθετα στη θάλασσα και τα ανοιχτά μέτωπα του ποταμού Αμμίτη, παρέα με είκοσι χωριά υποταγμένα στη μαλακία του ενός και του άλλου, να χτίζει πάνω σε ξεροπόταμα.

Και γιατί, ενώ έβρεχε καρέκλες, δεν λειτούργησε η κινητοποίηση μέω κινητών: επειδή δεν έχουν κειμενογράφο, αν πιστέψουμε τον Χαρδαλιά: «αν έβλεπαν τα μηνύματα, θα θρηνούσαμε νεκρούς». Άκουσον, άκουσον! Και τι θα έγραφε το μήνυμα «σκωθείτε και φευγάτε;». Δεν έπρεπε να γράφει «ανεβείτε στις ταράτσες με μουσαμαδιές, όσοι έχετε και αφήστε να μουσκέψουν όλα τα τσαμασίρια που αφήσατε στις αυλές σας. Κουράγιο πατριωτάκια, ερχόμαστε».

Είτε μιλάμε για Μάνδρα και Μάτι, είτε για Πολιτικά και Ληλάντιο Πεδίο, το κατά καιρούς κυβερνητικό εγκεφαλογράφημα, δείχνει μια οριζόντια γραμμή και εκβάλει ένα μονότονο «μπιπ». Φυσικά οι διασώστες είναι πάντοτε εκεί, ικανότατοι και πανέτοιμοι, αλλά χρειάζονται και κάτι «ασήμαντο και σπάνιο»: συντονισμό και διαταγές. Και το ποτάμι που φαινόταν ότι πλατύνθηκε, μάλλον παραήτα ρηχό και σε αυτά δεν έφταιγαν οι διασώστες.

Στην περίπτωση ενός υπουργού που τον λένε Καραμανλή, παρακολουθώντας τον, θα τρομάξεις με την μέθοδό του: κλέβει χρόνο. Δεν υπάρχει περίπτωση να πει κάτι και να μη σπεύσει να θέσει ένα απώτατο χρονικό όριο. «Θα αγοράσουμε λεωφορεία». Τόγκα τριών μηνών για τις διαδικασίες. «Θα πάρουμε βαγόνια μετρό και άλλα λεωφορεία». Άρα όλα θα δρομιαστούν στα μέσα του 2021. Τέτοιος τύπος. Βέβαια, είναι το αντίθετο του Αδώνιδος που προφταίνει προθεσμίες, απ΄ αυτές που προτιμά να ξεχνάει.

Σε κάθε περίπτωση, ένας υπουργός που έχει αντικείμενο τις μεταφορές, καταλαβαίνει πως ο χρόνος (και οι «διαδικασίες») δεν είναι με το μέρος κανενός και πρέπει να σοφιστεί πλήθος εναλλακτικών, ώστε να πάψει η Πανδημία να θεωρεί σπιτικό της κάθε αστικό λεωφορείο, ώστε να πάψει το κράτος να αραιώνει καθήμενους ώστε να βρίσκονται όλοι πατηκωμένοι ανασαίνοντας επίφοβα. Γιατί αλήθεια, ώσπου να υπάρξουν λεωφορεία, δεν δίνονται άδειες επαναφοράς των παλαιών «πειρατικών» που έσωζαν την κατάσταση στα χρόνια της φτώχειας; γιατί δεν επιστρατεύονται βανάκια, πουλμανάκια των 12 και των 20, για την ίδια δουλειά;

Δεν υπάρχει απάντηση. Διότι είμεθα απλώς ένα κράτος που κακόπεσε. Από την πρώτη επαφή του Καραμανλή με τον προιστάμενό του, έδειχνε ο άνθρωπος τι καπνό φουμάρει. Δεν διοικεί. Ηγείται. Ίσως από τον καιρό που η οικογένεια συμπαθούσε την προηγούμενη κυβέρνηση, να του έμειναν απωθημένα, κι όχι μόνον του ίδιου για υπουργικές συμπεριφορές στο μεταναστευτικό, στις εξωτερικές σχέσεις, σε ένα σωρό ανέγγιχτα ζητήματα από τα μέσα της δεκαετίας που εξεμέτρησε το ζην.

Κρατήστε μακριά μου τους βογιάρους, τους θάνηδες, τους γλυκομίλητους και τους φοβίτσους. Αυτοί ξήλωσαν, ως απρόσεκτοι, τα λίγα αγαθά στοιχεία των προηγουμένων, οι ίδιοι θα χαντακώσουν τον σημερινό.

Είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό των αδρανών υλικών που περιέχονται σε μία συνείδηση.

Προσέξτε! Το οτι μαλώνουμε βογιάρους, χάνηδες και θάνηδες, δεν μετράει όταν εκφοβιστικά κατηφορίζει ο τούρκικος στόλος το Αιγαίο, ο κορονοϊός έχει ξεσαλώσει και η κουτοπονηριά του εμπορικού κόσμου συγκρούεται με την κατάσταση της Σύναξης των Γιατρών που δεν εισακούονται, καθώς μοιάζει η λειτουργία τους με το ΚΑΣ των αρχαιολόγων. Έπρεπε να έχουν το λύειν και το δεσμείν και δεν εισακούονται.

Αφήστε όθεν τα σάπια. Είστε και εσείς μια χαίνουσα πληγών κυβέρνηση, με ελλείψεις και μικροπολιτικές ουρίτσες, αλλά χρειάζεται να διημερεύει μια διακομματική επιτροπή στην Βουλή απ΄όλα τα κόμματα, ώστε η εμπιστευτική ενημέρωση να αποφύγει τις ανόητες σπόντες μερικών-μερικών. Δεν πειράζει στη φάση αυτή που κυβερνιόμαστε από ένα επίφοβο μίγμα που μπορεί να μετατρέψει σε λιμάνι Βηρυτού κάθε βιαστική ή ανώριμη απόφαση.

Τα κρούσματα, σήμερα, πάνω από 200. Και ο τουριστίκ ντε κουρελέ χαβάς, τα ίδια και τα ίδια.

Βάλτε μυαλό, ξεχάστε τις ολοκληρωμένες λύσεις, ενωθείτε, έστω και συμβολικά/συμβατικά.

Είμαστε ακόμη στα παιδικά χρόνια του Ιβάν. Ή στις παραμονές μιας αναμέτρησης. Κουλάρετέ το.