Author: Πετεφρής

Ο τρόπος που φέρονται οι εκλεγμένοι και κολλημένοι στην εξουσία δεν τους κάνει πολιτικούς, αλλά μέλη της παραμυθίας για τον τζίντζιρα, τον μίντζιρα και τον τζιντζιμιντζιχόντζιρα. Οι πάντες που επιδρούν στα ΜΜΕ ως πελάτες ή κράχτες, βρίσκουν τρόπο να περνάν την αποψάρα τους .

Το ζήσαμε χρόνια με τους σεισμολόγους που έδιναν έκδοχα της ιδιοφυίας τους κι ευτυχώς αυτό μειώθηκε. Τώρα οι διαστάσεις απόψεων (=σιγά τα ωά) είναι στα «παρών» σε συνθήκες για τις ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, ενώ βρέχει ένα κατινίστικο υβρεολόγιο στον γείτονα που θέλει να δεχτεί και το δικό μας βρισίδι και μπερντάχι, αλλά προέχει με το «παρών» να παίξουν τον άσχετο με τις μαφφίες του λειτουργήματος.

Κουτσά στραβά, πρίν δύο χρόνια έλεγαν πως 25 μαθητές στην τάξη είναι μια χαρά, η υπουργός δεν ξέρει διαίρεση, θα έπρεπε να δηλώσει “έχω τόσες αίθουσες, θέλω 12 μαθητές στην αίθουσα κι επειδή ο λογαριασμός θα φτάσει στα ψηλά βουνά, θα βάλω δύο βάρδιες τετράωρες, πρωί απόγεμα κι αυτή θα είναι η παιδεία μας”, ενώ θα ρυθμίσει αν θα διοριστούν δάσκαλοι και καθηγητές, πριν οι συνδικάλες να τρέχουν στην Βουλή.

Αλλα είπαμε: τζιντζιμιντζιχόντζιρες.

Ναι μαλάκα μου, είναι ΤΟΣΟ ακριβώς δύσκολο να συνεννοηθούμε. Οι πάντες προτιμούν να κορδακίζονται σε τράπεζες γλεντιού φωνάζοντας το «ου φροντίς Ιπποκλείδη» κινώντας τις γυμνές μηριαίες κοκκάλες στον άνεμο.

Αυτές οι δήθεν «κόντρες», στην πράξη «σκιαμαχίες» παραπέμπουν στον θλιμμένο ιππότη Μπρανκαλεόνε-Γκάσμαν του Μονιτσέλι, που μονομαχεί με τον βυζαντινό Θεοφύλακτο-Βολοντέ και καταλήγουν να κόβουν δέντρα και να θερίζουν σιτηρά.

Ενώ το μόνον θύμα της διαμάχης είναι ο γέρων Αμπακούκο, ο έμπορας που διαμένει στο μπαουλάκι του και τον βαφτίζουν υποχρεωτικα «αντιπολίτευση», «δίκαιο της θάλασσας» «φορέστε τις μάσκες του Ζορρό» και άλλα, εύθυμα και τραγικά.

Αλλά μάλλον η οργίλη αντιπολίτευση άνευ νοήματος, φαίνεται πως είναι η πιο ποθητή επαγγελματική οδός προς τη Θέωση.

Θα έλεγα να το φιλοσοφήσουμε, επειδή δεν βλέπω διάδοχες καταστάσεις που είναι δυνατόν να γίνουν συμπαθεις στον εγκέφαλο της Ελληνικής Ουτοπίας. Μόνο καυγατζήδες δεν μας παίρνει να είμαστε. Μήτε η Κρίση που περνάμε είναι η χειρότερη απ΄όσες έχω ζήσει.

Η Κρίση κουρταλεί την θύρα, αλλά θύρα δεν έχομε.

Υποστηρίζω πως η πιθανότητα να μη σε «κρούσει» ο ιός αυτός, όταν συμφύρεσαι με πλήθος, είναι ακριβώς η ίδια με το να σου ρίξουν σε μια όχθη ποταμού ένα τσουβάλι αλεύρι (και με καστερ πάουντερ ισχύει) και να σε ρίξουν να κολυμπήσεις στο ποτάμι περιμένοντας να βγεις στεγνός.

Δε χρειάζεται να είσαι γιατρός ή απλώς ατελώς εκπαιδευμένος για να καταλάβεις πως οι άδειες, οι διακοπές προσωπικού, και γενικά οι μετακινήσεις πέραν της αδράνειας είναι που έφεραν αύξηση κρουσμάτων.

Επίσης ρόλο έπαιξαν οι απροστάτευτοι νοσοκομειακοί, αστυνομικοί και άλλοι ανθρωποφύλακες που νόσησαν, ενδεχομένως από στρεβλή αίσθηση «ασπιδοφορίας».

Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά με τα παιδιά και τα σχολεία θα γενεί της μάμαλης.

Αφήνω την γραφειοκρατική καραμαλακία να υπάρχουν δύο τεστ που συχνά δίνουν αντίθετα αποτελέσματα, χώρια οι ανούσιες θερμομετρήσεις.

Συμπεραίνω πως το φθινόπωρο και ο χειμώνας που επέρχονται θα θάψει ή θα κάψει πολύν κόσμο.

Και οι δικές μου πιθανότητες να μην δω το 2021 φαίνεται πως είναι υπαρκτές αλλά ισχνές.

Κι όλα αυτά, επειδή κάποιοι μπέρδεψαν τη βούρτσα με την μπούτζα.

Λεφτά δεν βγάλατε. Τζάμπα τουριστευθήκατε, τζούφιο το αποτέλεσμα. Έπρεπε να τιθασσεύσετε τις μαζώξεις. Πρώτο μέτρο: καμία άδεια υπαλλήλου αυτό το καλοκαίρι. Με αναγκαστικό νόμο. Και η Βουλή ανοιχτή, ω βολεψάκηδες. Λυπάμαι και που το γράφω, αλλά η Ελλάδα έπρεπε να γαμήσει και να γαμευθεί ολιγότερο από όλα τα καλοκαίρια από Ανεξαρτησίας.

Και δεν συζητώ τις θερμές αγκάλες, τα «χαθήκαμε βρε ψυχή», την μπόχα και την ανάσα του προσφιλούς άλλου σε περιδίνηση τορνέιντο από τον σβέρκο ελικοειδώς στις αυτάρες του τιμωμένου.

Εννοείται και οι σχετικοί μπατανάδες, τα γλωσσόφιλα, οι διεισδύσεις, η θέα κοιλιάς και λαγόνων θα ήπρεπε να αποθαρρυνθούν και μόνον ροζ ρομάντζα να πωλούν τα ψαγμένα βιβλιοπωλεία. Και να επιτρέπεται η ψαύσις φτέρνας, η επάλειψις λοβού αφτιού με  αντιπηκτικόν βάμμα, η εφαρμογή πλαστικών χειροπεδών στες ανόσιες ενώσεις, η επιστροφή του ντόμινο στα πάρτι, φιλί στη φαλάκρα αφού ελεγχθεί για τριχοφάγο, και να ξανάρθει στη μόδα να φιλούν οι ερασταί τον εαυτό τους σε καθρεφτάκι, ο καθένας το δικό του. Αυτοερωτισμοί δε και χειρομαλάξεις μόνον με χρήση παραμέσου δακτύλου, για να υπάρξει και ολίγη τέχνη αλυπίας.

Αν όλα αυτά σας φαίνονται πολλά και περιττά και παραμένετε ξαναμμένοι, ο σπετσιέρης σας προτείνει δωρεάν διανομήν προτομών ή σκίτσων των αρμοδίων υπουργών που τηνε πάτηκαν μεγαλοπρεπώς, ώστε οι γουαναμπή εραστές να χάνουν κάθε ίχνος στύσεως, οχείας, ανάφτρας ματιάς, προσανάμματος και κεκαυλωσύνης.

«Μα εγώ τ΄αστέρια θα κοιτάζω/ και χαρακτήρα δε θ΄αλλάζω». Έτσι ερμηνεύει το καλοκαίρι του ο Αργύρης Μπακιρτζής. Καιρός να στρώσουμε χαλί αναχωρητισμού στην έξοδο από το θέρος καθώς απομένει λιγότερο από ένα μήνα για το φθινόπωρο και η σχολική παράδοση, το σινεμάδικο «έναρξις τον Σεπτέμβριον» και άλλα πλήγματα η ρωγμές του εβδόμου μηνός, που η ρωμαϊκή τσαπατσουλιά μετέτρεψε σε ένατον.

Τον Ιούλιο, αρχές, κυκλοφορεί το γενικό παράπονο «ο καιρός δεν έστρωσε». Ο καιρός όταν στρώνει, κι ώσπου να ξεσπάσουν τα μελτέμια, διαρκεί τέσσερις ή πέντε εβδομάδες. Μετά, λήγοντας η προσμονή του δεκαπενεύγουστου, αναμένουμε την Πυροσβεστική παραπονιόμαστε για την ανεπάρκεια της κατάσβεσης εξ ουρανού. Τότε ακούγεται η φρικτή επωδός «ευτυχώς η πυρκαγιά καίει μακριά από κατοικημένους χώρους». Ήτοι, ακόμη μια σεζον δεν κατακάηκε αυθαίρετη δόμηση. «Οι κόποι μιάς ζωής» συνεχίζουν να υπάρχουν, κι ας είναι οφθαλμοφανώς, ακόμη μία παράταση ενός ιδιοτύπου «περισσεύματος κεφαλαίου» δυνητικών μικροκαταθετών που δεν χωνεύουν την ληστρική τραπεζική ευμάρεια.

Ένα άλλο ιδιοσύστατο χαρακτηριστικό του θέρους, είναι η Άδεια. Άδεια καλείται η παύση της εργασίας επί ένα διάστημα μερικών έως ολίγων εβδομάδων. Οι υποστηρικτές της Άδειας ως αγαθού διαστήματος, λίγο διαφέρουν από την πάνδημη επιδοκιμασία. Ακόμη κι αυτή, συσχετίζεται, δεν ξέρω γιατί, με ένα «γέμισμα μπαταρίας». Ας αφήσουμε εδώ την ένστασή μου, ωσάν κλειδί σπιτιού που φυλάγεται κάτω από γλάστρα.

Ο ύπνος, η αναπνοή, οι χτύποι της καρδιάς, ενα σωρό ιδιότητες και κινήσεις του σώματος και του πνεύματος, περιλαμβάνουν μιας μορφής παύση, που είναι απαραίτητη για την ύπαρξη της ζωής. Η ίδια η ζωή παράγεται βάσει ενδείξεων, και αποτελείται από μικρές εξαπατήσεις των φιλοσόφων που έχουν εγκύψει στο ζήτημα, γι αυτό και από φιλοσόφους προτιμώ τον Reiser και τον Gotlib ή και τον Altan. Διότι η Ζωή (μεταξύ μας) δεν θεωρείται γενικώς ζωή, εάν δεν την αρτύσεις με έναν αριθμό αδιαβάθμητης «ποιότητας».

Σύμφωνοι, αλλά μπορώ να ρωτήσω ινατί λατρεύω τον Ανάβατο, το χαρακτηριστικό χωριό της Χίου, που προσφάτως το είδα σε διάφορα πλάνα να εικονογραφεί ένα κλαψ κλαψ τραγούδι του κοσμαγάπητου Παντελίδη, δια στίχων που σήμαιναν πως η ποθουμένη κυρία έκανε σωρεία λαθών, αλλά την δικαιολογούσε απόλυτα;

Και πως να παρασυρθώ από την εμορφιά ενός βιντεοκλίπ γνωρίζοντας πως πέρασε τουλάχιστον δυό μέρες ένας σκηνοθέτης με συνεργείο, που για λόγους οικονομίας οι «μεγάλοι» έτρωγαν, μπορεί στα μακρυνά «κατσαρολάκια» ενώ οι δευτεράντζες την έβγαζαν με ζβαν και τονοσαλάτα;

Κι όμως υπάρχει τρόπος. Δεν είναι όλα σκοτεινά. Πάντα οι άνθρωποι υπερέχουν των τοπίων εάν κάμεις τον απλό συλλογισμό πως ένα φοβερό τοπίο και οι συνοδές αναμνήσεις ή είκόνες, δεν συγκρούονται με άλλα τοπία ή ελαφρώς πιο σβησμένες αναμνήνεις.

Το καλοκαίρι όθεν, δεν υπάρχει, κι αν με πείσετε για το αντίθετο, είναι που είμαι μειωμένων αντιστάσεων συζητητής και βαριέμαι τις έλλογες αντιθέσεις.

Γιατί αυτό το ταμάχι για το καλοκαίρι; Ειναι προσωπικό το θέμα. Επειδή δεν το αντέχω! Είμαι οπαδός μιας ατμόσφαιρας με παγοκρύσταλλα, με σινιάκι να «βάφει» την ομίχλη που σηκώνεται από τις βαθειές λίμνες, εχθρός κάθε ήλιου, ακόμη και τις νύχτες που δεν τον βλέπω, πιστός της Σελήνης, ακόμη και αν καθρεφτίζεται σε πηγάδι, ακόμη κι αν το ψαρεύουν μεθυσμένοι βλάχοι σε άσεμνη τελετή.

Το σχόλιο είναι σινεφίλ και μελοδραματικό, γαημώ την καημενωσύνη σας.

Δεύτερη φορά το παθαίνω. Στο f/b ενίοτε εξαφανίζονται ή κρύβονται αναρτήσεις που εξεικονίζουν ΑΟΖ, NAVTEX ή οτιδήποτε σχετίζεται με την ανατολική Μεσόγειο. Αυτή τη φορά, «κρύφτηκε», όχι από μένα, το χτεσινό σχόλιο για την «σύμπτωση» συνόρων ΑΟΖ Κύπρου-Ελλάδας με την τουρκική NAVTEX της 6ης Αυγούστου. Δεν ασκώ κατασκοπεία, δεν πείραξα κοινοποιημένο δημοσίως χάρτη, δεν έλαβα πανταχούσα από τον Αφανή Αόρατο Ελεγκτή πως τιμωρούμαι (δεν βάζω κώλους και βυζιά με ρώγες) μόνο μια φευγαλέα ειδοποίηση πως το σχόλιό μου δεν είναι πλέον «δημόσιο».

Αυτά, να παραδεχτώ πως είναι θεμιτά εάν η χώρα βρεθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ή σε συναγερμό, σε πολεμική αναμέτρηση ή άλλο μέτρο πολιτικής ή εθνικής άμυνας. Και πραγματικά έχω φτάσει στο σημείο, καθώς σιχαίνομαι την καταδοτική λογοκριτική παράδοση, να χαθώ ηθελημένα από αυτό το ηθικοπλαστικό προτεσταντί σαλόνι και να ξαναγυρίσω στο δύσχρηστο, ερημικό πλέον blogging που σε αφήνει να επιλέγεις τουλάχιστον γραμματοσειρά.

Από την άλλη, λέω: υπομονή γέροντα. Συνέχισε να απεχθάνεσαι δημόσιους ρήτορες με κλινικώς ακίνητη (έως παγωμένη) την μετωπιαία περιοχή, που ομιλούν ως ο Αγησίλαος Ωμέγα στην «Επιστολή» του Αλεξάνδρου Σχινά, και στην ουσία ξεροκαταπίνουν όπως ο αξέχαστος Α-60 στο «Αλφαβίλ» του Γκοντάρ (ο οποίος ήθελε να ονομάσει την ταινιάρα “Tarzan versus IBM”).

Ελευθεροτυπία, ορε βλίτα. Εδώ αδιαφορείτε για τις μπαλαφάρες μιανού Μπαλάφα και σας νοιάζει ένας πατιτουράς;

Μια μεγάλη μπίζνα, που έπρεπε να απλωθεί ευεργετικά στους μελλοντικούς ανέργους του χειμώνα, σε παραγωγικές κοινότητες με εξαγωγικό προσανατολισμό, ταυτόχρονα με αλύπητο κυνηγητό του κοροναϊού κατά τες συνταγές παραδοσιακών κυνηγών των ιώσεων, πήγε στράφι και το σακκούλι με τις λίρες, απέκτησε μια τρυπάκλα ναααα, με συμπάθιο και η κυβέρνηση παραδόθηκε σε έναν πρόεδρο που ονειρεύονταν μια αυστηρότητα στα πάντα.

Ήταν ευκαιρία να αλλάξει ο μεταμνημονιακός χαρακτήρας του Έλληνα-ζήτουλα που ξεκινούσε από δίκαιες διαρπαγές τροφίμων και κατέληγε σε ύμνους για την πάλαι ποτέ «ναυτωσύνη», καταμεσής της έκρηξης των μεταφορών καταναλωτικών προιόντων και σε ηγέτες του σαχλεπίσαχλου κινήματος. Το μόνο καλό που είχαν οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις ήταν πως επιτέλους ο Σύριζα κατάλαβε πως μήτε η κεντροαριστερά τον γλύτωνε από την αφάνεια, διότι είναι ύβρις να θεωρείς κεντροαριστερό τον λέοντα της Πάρου Ραγκούσην.

Το μόνο που απόμενε στον Σύριζα του μέλλοντος, ήταν να διαλέξει μεταξύ Καραμανλικών πονεμένων και Σαμαρικών σαδιστών. Αλλά το να είσαι Καραμανλικός το 2020 είναι σα να είσαι Τρικουπικός το 1920 -δε γίνονται αυτά. Όσο για τον Σαμαρά, αν αντέξει, θα χουμήξει στην έτοιμη μπουγάτσα του φθαρμένου Κυριακομαρεβισμού και όχι στην παρασκευή μαρμελάδας από φραγκόσυκα, που σε αναγκάζει να τρυπηθείς από αγκάθια, θέλεις δε θέλεις. Ο Σαμαράς με το Κέντρο δοκίμασε και έχασε.

Αυτά, θα αποδειχτούν υπερβολικά ή λαθεμένα, ο εκλογικός βίος θα επινοήσει έναν δρόμο, αλλ΄αυτό που θα μείνει για το έβγα μιας δεκαετίας είναι ο άνευ προηγουμένου διδακτισμός, από τα ΜΜΕ έως την παραμικρή αμυχή της πραγματικότητας.

Οι πάντες διαθέτουν έναν διδασκαλί τουπέ, είτε πρόκειται για έμμεση προβολή συζύγου ενός ταηκούνου της χώρας, είτε για τσιτωμένο από νεύρα σπηκάζ της φιλοζωικής αυτοδιαχείρισης. Και πάντα, είτε το μέσον είναι ιδιωτικό, είτε αρύεται από το δημόσιο λογιστικό επάνω αριστερά ένα σηματάκι-ερείπιο ενός κυβερνητικού συνθήματος, από αυτά που συνιστούν ηρεμία, ασφάλεια, τάξη και μάσκες.

Δεν είμαστε μακριά από έναν ψευτοανασχηματισμό, από ελαφρά αναθεώρηση και μασάζ της πρώτης κυβερνητικής χρονιάς, με παράλληλη (κι όσο κάτσει) τόνωση της πρωθυπουργικής προσωπικότητας.

Η Ελλάδα, έχει μάλλον εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα του τόπου, και προσδοκά να τη σκαπουλάρει εκμεταλλευόμενη την ακεφιά των υπηκόων. Δεν είναι αδύνατο, έχει ξαναγίνει.

Toυρισμό δεν είχαμε διότι κουνήσαμε όλα τα μαντίλια και λογαριάζαμε χωρίς τον τουρίστα μετρώντας μόνον πόσο % θα ήρχονταν εφέτος. Αλήθεια, είχαμε και υπουργό τουρισμού Θεοχάρη, όλα καλά;

Τελευταίο κρούσμα που δείχνει «μαυροφόρα απελπισιά» είναι που υπουργεύοντες κοστολογούν εξαρτήματα και είδη για το γενικό κοινό και τα παιδιά και ο πρωθυπουργεύων, ως μεταρεμπέτης, κόβει το χασάπικο που εκτελεί και δηλώνει «τα λουλούδια και τα έξοδα από μένα!»

Η υπουργέσσα, μαραμένη, σπεύδει να ακυρώσει τις μάσκες δίνοντας στα παιδούδια το ελεύθερο να παίξουν ωσάν τα αγριμάκια στα διαλείμματα και τέρμα.

Χειμέρια τα πράγματα. Μετά τα «αέρια» της τουρκικής ΑΟΖ στον Εύξεινο, θα ήθελα καμια σαρανταριά τσακαλάκια, κορίτσια κι αγόρια, να χουμήξουνε στα ελληνικά προβλήματα, να επιβάλουν ήρεμη σιγή στους μεγαλοφόρους ροδόσταυρους της «πνευματικής και πολιτικής αριστοκρατίας» (όιντα!) και να ξοδέψουν πέντε μέρες να φωτίσουν τον ορίζοντα.

«ὁ μὴ ῥηθεὶς λόγος τοῖς ὧδ᾽ ἔχουσιν αἰτίαν ἂν παράσχοι ὡς, εἰ ἐλέχθη, σωτήριος ἂν ἦν»

(Ο λόγος που δεν ειπώθηκε, για την δική μας κατάσταση, θα έδινε την εντύπωση πως αν λεγόταν, θα μας έσωζε), ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ στα ΠΛΑΤΑΙΚΑ

 

Αν το Μέχικο έστελνε το ερευνητικό σκάφος «Πάντσο βίλλα» στην ΑΟΖ των Φιλιππίνων, ακήρυχτη ακόμη και ανίχνευε φυσικό αέριο με τη σέσουλα, θα δικαιούνταν μερίδιο από την διανομή;

Από την απάντησή σας, εξηγείται γιατί το «Ορούτς» άπλωσε τα καλώδιά του.

Επιπλέον, κοιτάζοντας τον χάρτη, θα βλέπατε ότι το «Πάντσο Βίλλα» των Τούρκων κυκλοφορεί ακριβώς στην στενή ένωση των ΑΟΖ Κύπρου και Ελλάδας που δεν έχει οριστεί ακόμη. Κυκλοφορεί εκεί όπου η Τουρκία δήλωσε μια NAVTEX από τον Αύγουστο.

Μήπως λοιπόν η Τουρκία, εάν βρεθεί ενδιαφέρον εύρημα, καταργεί στην πράξη κάθε δυνατότητα επαφής της κυπριακής ΑΟΖ με την ελληνική, όποτε κι αν παρθεί απόφαση να χαραχτούν;

Η Ελλάς, επισήμως, δεν θεωρεί πως το «Ορούτς» ερευνά. Αν ερευνούσε όμως και ανακλάλυπτε κάτι, θα είχε δικαιώματα, ή όχι;

Μήπως αυτός είναι ο λόγος που ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Διακόπουλος, «ρίχνει στο τραπέζι» την ιδέα πως το «Ορούτς» ερευνά, ώστε η ελληνική κυβέρνηση να «αναγκαστεί» να αντιδράσει;

Ζητώ τη γνώμη σας. Απορία έχω, δεν διαπιστώνω.

Ιδού κι άλλα νησία
την λύσσαν σας προσμένουσι·
πόλεις ιδού και αλίκτυπος
ξηρά κατοικημένη
       απ’ έθνη αθώα.

 

Η κατάσταση στη χώρα μου θυμίζει το χαρίεν διάλειμμα του Τσάρου πασών των Ρωσιών, με στενούς φίλους, χρόνια πριν εκδιωχθεί, εξοριστεί και εκτελεσθεί. Και παραθέτω πως επίγνωσιν μία φωτογραφία από το άλμπουμ περισσοτέρων τεκμηρίων.

Στην περίπτωσή μας δεν έχομε τα κότσια να μαυρίσουμε το μέλλον, αλλά φαίνεται πως σώθηκαν τα διαθέσιμα στο συρτάρι. Κι αυτό το γράφω στηριζόμενος σε δύο απλά γεγονότα: οι «σπάταλοι», οι «κουφιοκεφαλάκηδες» οι αμήχανοι δραστήριοι, φαίνεται να χάνουν την πολιτική τους λάμψη, και δεν ξέρω εάν αυτό οφείλεται στο ότι η κυρία Μαρέβα λειτουργεί ως Ασπασία και όχι ως Πομπαντούρ.

Από την άλλη, κάνω έναν πρόχειρο λογαριασμό και συναξάρω: ο Μητσοτάκης είχε ένα μαξιλάρι, ικανό, με άκρα οικονομία, να βγάλει μεταβίας ασπροπρόσωπη τη χώρα, ένα δωδεκάμηνο, βαριά βαριά. Και αυτό το διάστημα, κλείνει εντός των ημερών. Η κυβέρνηση δεν το διαδίδει, επειδή πούλησε Κράτος και Σοβαρότητα με τη σέσουλα. Αρα, τι μένει;

Ανεπιφύλακτα υποστηρίζω πως μένει το «σύνδρομο του Λος Άμπελες»

Είναι ένα χωριο, Γιαννιτσά περιφέρεια, ονόματι Αμπελιές. Εντοπιόφωνο. Εάν δεν είσθε γλυκανάλατοι μπατριώται ανησυχούντες για το ήθος της Φυλής, πρόκειται για γουστόζους, καθόλου καυχησιάρηδες, κατά συνθήκη πονεμένους και αλυτρωτικούς μόνο μετά το τρίτο τσίπουρο. Εμείς το λέμε «Λος Άμπελες». Στην πλατέα λοιπόν, προ ετών, ευρέθη ο χρόνια αποθαμένος παιδικός μου φίλος Μπίλης ψάχνοντας μέρος να παρκάρει την κυπαρισσί μερτσέντες σειρά 123, που αργότερα την αγόρασα και οδηγώντας μου έκαναν σήμα φιλίας όλοι οι κατέναντι επωχούμενοι Αλβανοί. Ο Μπίλης βρίσκει θέση δίπλα σε παγκάκι όπου πατέρας μιλάει έντονα με το γιό του. Σβήνοντας την μηχανή ακούει τον πατέρα να λέει «νέμα πάραι, νέμα πάρε». Και βγαίνοντας να κλειδώσει, ο πατέρας αντιλαμβάνεται πως ο Μπίλης είναι Γκρκτσκη και διορθώνει: «Ντεν έκει λεφτά»

Όταν λοιπόν δεν έχει λεφτά και η κυβέρνηση μουρμουράει «νέμα πάραι» έχει την εντύπωση πως ασκεί «αληθοφάνεια δια της μετωνυμίας», δηλαδή μας λέει την αλήθεια, απευθυνόμενη σε κουμανοπετσενέγους. Άντε να κρατήσει κι αυτό έως τον Σεπτέμβριο. Μετά;

Μαγικές επικλήσεις, βιαστικες διακοπές, πυραμίδα αξιών από χώμα

Όλα αυτά θα ήταν λησμονητέα. Κι άλλες στιγμές υπήρχε απενταρία και το μεγάλο κοινό την ανακρατούσε φιλικά, επειδή προείχε μια αίσθηση κοινότητας. Αλλά ο Μητσοτάκης που αποφάσισε να κυβερνήσει «αληθεύοντας» τον δικό του καλβινισμό, δεν θα την βγάλει καθαρή, κι ας έχει έναν Σύριζα από τα Lidl. Κατά τη γνώμη μου, έχασε τον μπούσουλα. Της Ελλάδας η μόνη ξέρα που διασώζει κολυμβητές στο πέλαγος, αποτελείται από ένα πανάκριβο Δημόσιο, υπερβολικά άσχετους «διοικούντες» παρά την προσωπική αυτοτέλεια εκάστου, και σχηματίζει ένα πλήθος αχρηστευμένων στελεχών, επειδή έπραξαν ή είπαν ή υπαινίχθηκαν μια μαλακία ολίγων αστέρων. Ό,τι κι αν κάμει, μια  Σαμαρική προφητεία τον απειλεί, ένα «μανή, θεκέλ φάρες», ένα «Μάρπου» που αυτός ερμηνεύει ως «ου φροντίς Ιπποκλείδη».

Από τομές, όλα καλά;

To κλειδί της ανημπόριας Μητσοτάκη είναι πως είναι ψυχολογικά ανέτοιμος για τομές. Για την ώρα, ισχύει το πρώτο και μόνο μου ρητό για την διακυβέρνησή του: μισές δουλειές. Αν θεώρησε πουλαίν τον ανηψιό, ατύχησε. Οι ελπίδες στις οποίες στηρίχτηκε, Σκέρτσος, Διακόπουλος, κινδυνεύουν μόλις τους ξεφύγει μια κουβέντα που οι κολλητοί του θεωρούν «ατυχή». Κινδυνεύει κι ο ίδιος να μείνει με Μηταράκηδες και Θεοχάρηδες. Δεν είναι σόι να θεωρείς «κολλητούς» αυτούς που είναι «δικοί σου» κι ας κολλάνε μπρίκια. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να σουτάρει όποιον αγανάκτησε με τον Διακόπουλο.

Βάλε μάσκα, μασκάρισε τον πόνο σου

Γιατί τα γράφω αυτά; Για την πανδημία που άγεται και φέρεται, πράγμα λογικό διότι οι γιατροί που κυβερνάνε δεν είναι καν ανθύπες, ή οπλαρχηγοί, αλλά οραματικοί Τσιόδρες και χωμένοι στις κλινικές τους επιστήμονες.

Παιδεία, ήτοι παιδεμός υπερ της άγονης γονικότητας και της συνδικάλας πολλών αστέρων

Για την Παιδεία, απορώ: υπάρχει ένα πρόβλημα χώρων, εμβαδών και αριθμού μαθητών.  Για αυτά, η Κεραμέως δεν ρωτάει έναν εργολάβο ή διακινητή περιπτέρων εκθέσεων ή έναν οργανωτή κρητικού γάμου που βρίσκει τρόπο να χωράει χίλιους βρακοφόρους σε ένα μπουκάλι αλόης, αλλά ρωτάει συνδικάλες εκπαιδευτικούς που θα βγάζουν μια ζωή ξεχειλωμένα νούμερα. Δεν ξέρουν το σπαστό κάθισμα κατάλληλο για ένα άτομο; Πόση ώρα θέλει να μοντάρουν έναν σωλήνα δώδεκα μέτρων 3/4 της ίντσας και να προσθέσουν τα δέκα μουσλούκια με ένα αυλακάκι για να πλένονται τα παιδιά; Είκοσι θέματα μπορώ να βρώ, που κολλάνε στις θρυλικές «διαδικασίες».

Αύριο όλα θα είναι απένταρα

Αλλά με πλήρεις «διαδικασίες» φάγασι τόσες μερίδες φαγητό για πέταμα στα χρόνια της μετοικεσίας των Ανατολικών. Παντού υπάρχουν διαδικασίες «και γαημώ» προκειμένου να πληρώνονται οι νέοι συνοδοιπόροι, ώστε μετά την πρώτη εξάμηνη πρόσληψη, να γίνουν εξάρτημα των βραδινών ειδήσεων, διεκδικώντας μονιμοποίηση.

Με τους διπλανούς, τι ένεται;

Η πολεμική, αλλά όχι πολεμοχαρής ατμόσφαιρα, που θα μπορούσε εν μέτρω να λειάνει την λαϊκή αντίδραση στις κυβερνητικές ματαιοπονίες, εντέλει ευτελίστηκε εκεί που ήταν άπαιχτοι οι Τούρκοι: στο ακατάσχετο υβρεολόγιο που τονώνει το ηθικό ενός λαού κι ενός στρατεύματος που έχασε σκελετικό υλικό και πλαδάρωσε από το κυνηγητό των Γκιουλενικών, πραγματικών και δήθεν. Τα ελληνικά ΜΜΕ, μαγεύτηκαν από τις ύβρεις πέραν του Έβρου και αναλώθηκαν στο να μας πείσουν ότι «έχουμε δίκιο» και πως «έχουμε συμμάχους» αμφότερα ακατάλληλα για ατμόσφαιρα κινητοποίησης και συνοχής του στρατεύματος.

Κι έτσι, αλώνισαν οι ακαδημαϊκοί «ειδικοί τουρκολογοι» με τις παραλλάσσουσες αντιλήψεις, ενώ οι αμερικανόφιλοι πάσχιζαν να συμπορευτούν με τις ευνοϊκές δηλώσεις Πάιατ που ήταν αναμενόμενες, ως προερχόμενες από διπλωματικό υπάλληλο που οφθαλμοφανώς έπαιρνε μισθό για να κυριαρχήσει η άποψή του στα Βαλκάνια.

Είναι τα Βαλκάνια τόσο «πασέ», μανταμσουσούδες;

Η κυβερνητική υστέρηση είχε ως σύμπτωμα την έως παχυλής άγνοιας παράβλεψη της βαλκανικής κατάστασης, με άμεση επίπτωση την παούρα που έπιασε τον Μπορίσοφ και το παίζει επαμφοτερίζων, πρώτη φορά από το 1974, δηλαδή σαρανταπέντε χρόνων ματαιοπονία. Η Βουλγαρία, κανονικά, έπρεπε να παιχτεί ως συμπαραπονούμενη σύμμαχος ενάντια στους Ζαεφικούς, από τους οποίους θα τραβήξουμε αργότερα τα πάνδεινα, ενώ η «βαρβαρότητα» όπως μας φαίνεται της Αλβανικής ποικιλιας, επειδή ακριβώς είναι ο λαός με τον οποίον φάγαμε ψωμί κι αλάτι από τα χρόνια της Άννας Κομνηνής θα έπρεπε να ερμηνεύσουμε τον Αλβανικό ισλαμισμό ως μία θελτική για εμάς «αίρεση» (σούφηδες γαρ εκ παλαιού) και τηρώντας ευσεβάστως αποστάσεις και δυσπιστία έναντι των Ιταλών, το πολύ να τραγουδάμε παρέα το «άντραμου πάει» και μπόλικους στροβιλιστούς χορούς των Λευκανών και του τακουνιού της χερσονήσου τους.

Τελειώνω

Όσο για τη Γερμανία, σιγή ασυρμάτου, παρακαλώ. Αν νομίζουμε πως τα κράτη αγαπιούνται και μισούνται επειδή μετατρέπονται σε «οικογένεια γαμιόμαστε» κάποιος κάνει λάθος. Αν κάποιος προτιμάει τον Κοτζιά από τον Δένδια, δικαίωμά του. Αλλά δεν ζούμε στα χρόνια του Ντισραέλι.

Και πραγματικά θα ήθελα να ακούσω έναν δημεγερτικό λόγο, εκατό λέξεων προς όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, από τον δικό μας πρωθυπουργό, πλαισιωμένο από εκπροσώπους όλων των κομμάτων. Δε βαρεθήκατε να ακούτε τον Ερτοάν καθημερινώς; Χωρίς να εννοώ διάλογο, δεν νοικιάζετε κανέναν ελληνόφωνο, να γελάσει κανένας πικραμένος;

Δεν είναι ώρα για «τσαταλίνα-ματαλίνα». Είδατε τι έπαθε ο Τσάρος στη  φωτογραφία. Ένα γέω-βαγγέο, χίλια χρόνια προτιμότερο.

Έχω κι άλλα, μα λέω φτάνει.

Με έκπληξη μαθαίνω πως σε μία μουσική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, τραγουδά μία νέα παρουσία, που όταν την άκουσα σε ένα «λες και ήταν χθές» που συνηθίζει η βραδυνή τηλεόραση, πριν πλακωθεί στους συνταξιολόγους του Αυτιά και των μαθητών του, ήταν τρισχαριτωμένη και αλλέγκρα, αλλά προδήλως φάλτσα του κερατά. Ο τρόπος που ετραγούδα δεν ήταν άγνωστος-έμοιαζε με κάτι ξενέρωτες «διασκευές» κλασσικών τραγουδιών, εκτελεσμένες από αμερικανίδες τραγουδίστριες εξειδικευμένες στο είδος. Στην αρχή αγανάκτησα, αλλά μετά ανέτρεξα στον Έλληνα «Παπατρέχα» της τηλεοπτικής Βουλής, όπου ασκεί ταχυλογία πάνω από ένα αναλόγιο και εξηγεί δοκιμιακώς το έργο και τον βίο κάποιου άτυχου συναδέλφου του, πάντως άλλων δεκαετιών. Και είναι βραβευμένος συγγραφέας. Εάν ήμουν παραγωγός θα παρακαλούσα την φάλτσα και τον ήρωα της ταχυλογίας, να αλλάξουν ρόλους και όλα μέλι-γάλα. Μήτε η φαλτσοσύνη, μήτε ο λογοτεχνικός βαταρισμός ακμάζουν, όταν κρύβεις ανεπάρκειες σε δανεική δορά.

Το ζήτημα δεν αφορά δύο άτομα με ειδικές φιλοδοξίες. Ολόκληρη η χώρα κατατρύχεται απο φέουδα, από την ανασφάλεια επειδή οι γείτονες μας βρίζουν ενώ εμείς είμαστε θεούσες παινεμένες. Καμιά φορά αισθάνομαι αηδία και βαρεμάρα αν χρειαστεί να σημειώσω (όχι να «καταγγείλω») έναν κάλο που θα εξελιχθεί κατά τα φαινόμενα σε κάτι που θα συνηθίσουμε.

Τον συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα,

σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει

και σας μιλώ γι’ αυτόν, γιατί δε βρίσκω τίποτα,

που να μην το συνηθίσατε,

προσκυνώ.

Ένας Σύμβουλος μιλάει μόνον στον Μαγιoρδόμο που τον διάλεξε. Μένει στην σκιά κατά τα άλλα. Όταν μιλάει, ο Μαγιορδόμος μπορεί να ενοχλείται, ενώ παραμένει υπεύθυνος για τον Σύμβουλο. Μαγιορδόμος είναι ο maior domus, o κύριος του οίκου, αυτός που λύνει και δένει.. Παύσατε περαιτέρω πειράζοντες. Αλλά κάποιος να εκμάθει στον ψηλέκα με την μάσκα να μη ενοχλείται. Αυτός αφήνει λυτό τον Σύμβουλο. Οι Σύμβουλοι δεν πολιτεύονται, αλλά διαμορφώνουν τις κινήσεις των χειλέων των «μεγάλων κεφαλιών». Η τελευταία πρόταση περιείχε το χιούμορ της αρκούδας.

Πέντε και κάτι αιώνες έχει που γνωρίστηκαν οι Γάλλοι με τους Οθωμανούς. Μόνον τον τελευταίο αιώνα είναι στα μαχαίρια. Λέω να υπενθυμίσω τη διαδικασία, διότι ως άμεσοι γείτονες αξίζει τον κόπο.

Αυτός ο πίνακας του Γάλλου βασιλιά και του Οθωμανού σουλτάνου δεν υπήρξε ποτέ, αλλά υπάρχει αυτό το compilation περί το 1530, εποχή μεγάλων ανακαλύψεων, αλλά και με επικείμενη τη Μεταρρύθμιση. Ο Σουλεϊμάν Κανονού συμπαρουσιάζεται με τον Φραγκίσκο που έκλεισε τα μάτια του Νταβίντσι. Αμφότεροι, συνέβαλαν σε μία πρωτοφανή συμμαχία εναντίον των Αψβούργων και του Καρόλου Κουίντου. Η συνεργασία Σουλειμάν με τους Γάλλους εντέλει συνέφερε και στους δύο, διότι κρύφτηκαν οι αποτυχίες μπροστά στη Βιέννη του ενός και ο στόλος του Μπαρμπαρόσα οδήγησε σε καταλήψεις πόλεων και λιμανιών και κοινό πόλεμο ενάντια στις πόλεις της Ιταλικής μπότας. Δεν ήταν μια αρχαία συμμαχία. Εκτός από μια «υπόθεση Τζεμ» ήτοι την επιμονή του Βαγιαζήτ να μείνει, έναντι ανταλλαγμάτων ο στασιαστής αδελφός του σε γαλλικό έδαφος, οι Αψβούργοι ήταν σε πόλεμο με τους Οθωμανούς, ως την αυγή του 16ου αιώνα. Οι Γάλλοι ήδη από το 1500 κατάφεραν να κερδίσουν πόντους στην Αίγυπτο των Μαμελούκων. Ο Φραγκίσκος ο Πρώτος, σε αντιπαράθεση με τον Κάρολο Κουίντο των Αψβούργων, επιδρούσε στην Πολωνία και στην Ουγγαρία. Αλλά αυτή η έμμεση αντιπαλότητα έφερε τις δύο δυνάμεις το 1525 στη μάχη της Παβίας, που ήταν καταστροφική για τους Γάλλους και σε αιχμαλωσία του Φραγκίσκου. Οπότε, προέκυψε μια ταπεινωτική συνθήκη της Μαδρίτης που οδήγησε τους Γάλλους σε ανοιχτή συμμαχία με τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή. Θυμίζω πως η Ευρώπη ήταν ανασκουμπωμένη να αποκτήσει έλεγχο στις Αμερικές και στις πέραν της Αφρικής ασιατικές της βάσεις και επίκειτο μια ρημαχτική της Ευρώπης Μεταρρύθμιση του Λούθηρου.

Ο Κάρολος δέχτηκε ένα χτύπημα στην Ουγγαρία, αλλά σκέφτηκε, εν όψει Γαλλοοθωμανικής προσέγγισης, να έρθει σε επαφή με την θάλλουσα Περσική δύναμη. Οι προσεγγίσαντες τους «απίστους» Γάλλοι, βρήκαν τρόπους συνύπαρξης με τον Σουλεϊμάν. Δεν είχαν μεγάλη επιτυχία, ιδίως όταν η Βιέννη άντεξε την οθωμανική πολιορκία. Ωστόσο οι Γάλλοι συμμαχούσαν ακόμη και με Ούγγρους υποτελείς του Ντιβανίου, δεν τους κατείχε αντιπαλότητα. Πάντως έπρεπε να φτάσουμε στη δεκαετία του 1530 για να υπάρξουν πρέσβεις και στενή στρατιωτική συνεργασία.

Μετά το 1534, άρχισε Γαλλοοθωμανική συνεργασία Γάλλων με στρατό και ναυτικό Οσμανλήδων με τον Μπαρμπαρόσσα, στην Μεσόγειο και ειδικό μασάζ στις Ιταλικές πολιτείες και «δημοκρατίες» ειδικά στη Βενετία έως και την ακτή της Αφρικής. Χάρη στον Ζαν Ντελα Φορέ και στον Ιμπραήμ Πασά, συντάχθηκαν στρατηγικά σχέδια εναντίον της Ιταλικής χερσονήσου άκρως αποτελεσματικά. Ο «ιταλικός πόλεμος» απέδωσε ενώ το 1537 υπήρξε και η πρώτη συνδυασμένη εκστρατεία στην Κέρκυρα, που πολιορκήθηκε από τον στόλο του Μπαρμπαρόσσα, ενώ γαλλικές γαλέρες και γαλεάσες δίκην αχινού φύλαγαν τον οθωμανικό στόλο περιμετρικά, μήπως και τους επιτεθεί εκ βορρά στόλος της αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η συμμαχία συζήτησε απόβαση στην Απουλία και άλλα σχέδια που δεν προωθήθηκαν. Πάντως μεσογειακοί χριστιανικοί πληθυσμοί εσφάγησαν από τον Μπαρμπαρόσσα και τον ναύαρχο Σεν-Μπλανσάρ στη συνέχεια.

Μία «ανακωχή της Νίκαιας» μεταξύ Γάλλων και Αυτοκρατορίας καθυστέρησε κάπως το φλερτ Οθωμανών-Γάλλων, αλλά η σχέση βάθυνε περισσότερο, όχι μόνον στον στρατιωτικό και διπλωματικό τομέα όσο και στην βαθύτερη γνωριμία των δύο μερών. Ειδικά η Γαλλια, πέρασε επί αιώνες μια φάση «συμπερίληψης του Τούρκου ως εξωτικού» που βρίσκουμε σε συνθέτες όπως ο Lully, συγγραφείς όπως ο Μολιέρος, ενώ «α λα τούρκα» παραλλαγές υπάρχουν και στην άλλη πλευρά, αλλά οψίμως, στον Μότσαρτ και στον Μπετόβεν.

Στην δεκαετία του 1540, ο Μπαρμπαρόσα όχι μόνον συνεργάστηκε με τους Γάλλους σε κοινή εκστρατεία, αλλά οι τελευταίοι παραχώρησαν στον Οθωμανικό στόλο την πόλη της Τουλώνας, μετατρέποντας μάλιστα σε τζαμί τον καθεδρικό της ναό! Οι κοινές εκστρατείες ήταν συμφερτικές για αμφότερα τα μέρη, καθώς κόστιζαν λιγότερο. (1543/44)

Η συμμαχία αυτή, κράτησε αιώνες και δεν ήταν πάντοτε αρμονική. Οι Γάλλοι έδωσαν βάση σε κατασκευή ογκωδών πολεμικών, όπως η Ρεάλα, ενώ οι Οθωμανοί ναυμάχοι έμειναν στις γαλέρες. Οι Γάλλοι έδωσαν τεχνολογία πυροβολικού και ραντίστηκαν με μεγάλα κεφάλαια από το Ντιβάνι. Κυρίως «ανακαλύφτηκε» ένας οριενταλισμός, μια υάση ανακάλυψης της «απαγωγής από το χαρέμι» και πολλές τραγωδίες σε τουρκομπαρόκ θέμα ικανοποίησαν τους Γάλλους ευγενείς. Ικανοί κατασκευαστές, επιστήμονες, περιηγητές και γλωσσομαθείς μπαινόβγαιναν στα σαράγια και στα παλάτια, έως αργά στη Γαλλική επανάσταση. Ο Ναπολέων νίκησε τους Μαμελούκους, αλλά δεν τα χάλασε με τον Τούρκο. Οι Γάλλοι χαλάρωσαν ανκαι μεγάλοι χαμένοι της αποικιοκρατίας, διότι τους έσωσαν οι Λαφαγιέτ και η όσμωση Αμερικανικής και Γαλλικής επανάστασης. Μετά το φλέρτ με τους Οθωμανούς  στα κριμαϊκά, οι Γάλλοι άρχισαν να χώνονται σε Λίβανο και ενδότερα, και μετά τους Νεότουρκους πολέμησαν τον Κεμάλ. Και συνιστώ να φτύνουμε τον κόρφο μας ενόψει της προσπάθειας Μακρόν να διατηρήσει κάποιο πρόσχημα ισχύος χάριν αρχαίων εξαγορών. Πάντως, εξετάζοντας την ευρωπαϊκή συμπεριφορά στον Μεγάλο πόλεμο και στον Μεσοπόλεμο, οι σκέψεις που διαπράττει δεν είναι δα και καινοτομικές…