Author: Πετεφρής

Μ΄αρέσει που κομποδένουν οι «προοδευτικοί» την νίκη του γερο-Μπάιντεν στις εκλογές του Νοεμβρίου. Δε λένε να βάλουν μυαλό μετά την άνετη επικράτηση της οικογένειας Μπους, εννοώ πατέρα και γιό, αλλά και αγνοούν τον τρόπο που ελίσσεται ο γερο-Τραμπ.

Από τότε που γεννήθηκα μετράω ήττες, όχι Δημοκρατικών και Ρεμπουπλικάνων, αλλά τον θρίαμβο της πίσω και πέρα από τα Απαλλάχια όρη «δυναμικής» Αμερικής, της χειραφέτησης των εγχρώμων, τις διαφυλικές παρεμβάσεις, την απίστευση ανισομέρεια του συστήματος των Πολιτειών, τον υφέρποντα ρατσισμό του Δημοκρατικού Νότου, όπου διασώθηκε και, γενικά, την μορφή του «πολίτη» που διαφέρει από τον Ευρωπαίο ομόλογό του όσο η Κίνα από το Λιχτεστάιν.

Στην Αμερική δεν έχω πάει, εκτός λίγες μέρες σε ένα συνέδριο. Ο λίγος χρόνος εντούτοις, ήταν υπεραρκετός για να εντοπίσω πως ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, αν εντέλει υπάρχει, αφορά ένα ελάχιστο μέρος των πόλεων και του πληθυσμού. Μερικά ζητήματα που ενοχλούν αιώνες τον ευρωπαίο είναι λυμένα από χέρι, ενώ άλλα θέματα που θεωρούμε αυτονόητα εντεύθεν του Ατλαντικού, δεν έχουν περάσει καν από το μυαλό τους.

Αλλά στην πολιτική σκέψη, διαφέρουμε. Και εκεί βρίσκονται, λυτές και επιθετικές, οι ηγετικές φιλοδοξίες του Τραμπ. Στην Ευρώπη, αν ένας πολιτικός άφηνε το στόμα του να λαλήσει όπως κάνει ο μυριάκις πτωχεύσας εργολάβος, δεν θα έθετε υποψηφιότητα μήτε στην επιτροπή της πολυκατοικίας που διαμένει.

Και μόνο που ξεσπάει ορμητικά η αντίδραση κατά της καταπίεσης των μαύρων, ολόκληρα ζώντα πτώματα της αμερικάνικης νεκροφάνειας εγείρονται εκ του τάφου. Η λέξη liberal συχνά μεταφράζεται «πλούσιος αναιδής ανακατωσούρης» που θυσιάζει τα όσια του αμερικανίζειν.

Δεν κάνω τον προφήτη, ξέρω πως σε πολλά επί μέρους προηγείται ο Μπάιντεν, αλλά κάθε φορά που ένας γιατρός «θίγει» την υγεία του Τραμπ, βεβαιώνοντας πως «ουδέποτε ο άνθρωπος έπαθε εγκεφαλικό» να το πιστέψετε πως οι ψεκασμένοι θα σκορπάν την εντύπωση πως βρίσκονται εν δικαίω.

Η «κανονικότητα» στα χείλη της κυρίας Κεραμέως σημαίνει για τους μαθητές να διδάσκονται σε τάξη των 25 που γνωρίζουν. Τότε γιατί δεν δέχεστε να διδάσκονται όπως στα χρόνια μας σε τάξεις των 40 έως 60 παιδιών; Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα, κυρία Κεραμιδέως μας…

Ιστορική αμαρτία το 1986 που έκοψα μαχαίρι το ραδιόφωνο και κατακλύστηκα από τηλεοπτικές εικόνες. Έβλεπα και τον κύριο Μουτσινά στην συνεχή αναβιωτική του προσπάθεια, καθώς πλείστες συμμετοχές του στην μικρή οθόνη ατυχούσαν, όχι βέβαια εξ αιτίας του.

Απ΄αυτόν έμαθα, στην λαοφιλή μεσημβρινή του παραγωγή πως υπάρχει στην Κρήτη μια κυρία Μαλέσκου, πλήθουσα υπονοουμένων της προκλητικής σαρκός, ταμάμι για τους λεβέντες της Αλόης και της κατσούνας. Εφόρει συνήθως φόρεμα με μπαλκόνια ενώ σε μία διαφήμιση (αλόης, τι άλλο;) άφηνε γυμνό τον δεξήν ώμο, μονοχειρίδωτος.

Συνήθως με υποσκουρόχρωμο μαλλί, κοινωνική και βρίθουσα ψευτοπονηράντζας και υπαινιγμών, έντονα ζυγωματικά και ευθύ βλέμμα, έπαιζε το «γυμνό ανάμεσα σε λύκους» λιαν επιτυχώς. Το «Μαλέσκου» αν το πσάξετε, παραπέμπει σε πλήθος Ρουμάνων ιατρών δεν ξέρω το γιατί.

Ως πρόσωπο, ήταν εμφανές πως είχε δοκιμάσει πλήθος προσωπείων, όχι πάντοτε ταιριαστών. Έβγαινε με παρατονισμένο υπόστρωμα από σολαριουμ, δεν έμοιαζε τριαντάρα, αλλά ενίοτε μεγαλύτερη και ανήκε στην συνομοταξία των ευχύμων γιαβουκλούδων, κατηγορία στην οποία διέπρεπε και διαπρέπει. Ενίοτε ομοίαζε κατραμωμένη, άλλοτε πετσί και κόκκαλο.

Στην τηλεοπτική αγορά των ολίγων καναλιών όπου οι σύζυγοι των ιδιοκτητών (όχι πάντοτε) είναι οι αληθείς καρυάτιδες, η κυρία Μαλέσκου δεν είχε πολλές ελπίδες, εξόν σε κανένα πλαγιοκάναλο καμιά υπερβραδυνή εκπομπή.

Αλλά η κοπέλα ήταν και δασκάλα και αεράτη, και μπορούσε να γίνει έως και πρόσχαρη. Έλα όμως πως τα πίσημα κανάλια πτύουν το γένος των ανδρών και θέλουν στις ριζιμιές επιλογές των γυναικεία πρόσωπα, διότι είναι πρωνάδικα και του δεκατιανού που οι ανδρικοί χαρακτήρες καμώνονται πως δουλεύουν και σπανίως φρουρούν τον Οίκο.

Τα ήξευρε αυτά ο Σκάης που αρχικά το ήπαιζε ειδησεογραφικός και ήκαμε το πελώριο λάθος να εταιρισθεί με τον κύριο Λιάγκα και μία παρέα και ο Λιάγκας προδήλως φλέρταρε ό,τι θήλυ κινείται και προέβαλε που ήτονε του Πολυτεχνείου -πράματα κολαστικά από τότε που κάποιος Μπακογιάννης, έβαφε περιπάτους Αθηνών υπό δημοσία καταισχύνη ωσάν να ήτο Τζαμαϊκανή φρουττερία.

Και καθώς η κυρία Μενεγάκη, ως γάτα με πέταλα δήλωσε ότι αποχωρεί και βλέπουμε, οι επαγγελματίες με απόψεις (πρόκειται για Ροβεσπιέρους του Θεάματος και Μακκιαβέληδες που μπροστά στον Τράγκα είναι κοριτσάκια με τα σπίρτα) επήραν την ζητήσαν την την έμορφη Μαλέσκου, παρά την γνώμη στελέχους τινός των πλαγιοθεαμάτων, εξαισίως γκρινιάρη, ονόματι Παπανώτα και την συμβολαιοποίησαν.

Οπότε περάσαμε αγωνίες και άδειες με το σκάφος το ερευνητικόν του Ορούτς Ρέης, και τέλος του μηνού, οι παράγοντες επέδειξαν την Ιωάννα στο κοινό της. Προηγήθηκε ένα μηνάκι της επωχουμένης σε ανοιχτό κοκκινί αμάξι, όπου ενάζευε (εκ του νάζι) μελίγχροος και γελαστή.

Και ήρθεν η χθές ως σήμερον να αντιμετωπίσει τους μενεγάκειους λούτσους και ό,τι άλλο κατέβαζαν οι συβουλάτορες της Καινούργιου που την έλεγαν Καινκάτ, αμη και άλλων ενδόξων, των μετατρεψάντων την κυρία εις ορατόν σύμπλεγμα. Είχε τρακ, ήτο αβοήθητη, διότι οι συνεργάτες της ήτονε πιο τρακαρισμένοι και επέπλευσε διότι ενώ μπορεί να μη την ξαναδώ, αφού ξανθές γυναίκες δεν εγνώρισα πλην δύο, και δεν τις ξεύρω.

Δεν ήτο καστανή ή υπόξανθος ή με ανταύγειες. Ήτο ολόξανθος με κυματί μαλλί, ανεκτό με το ζόρι σε δωδεκάχρονο θήλυ και προσομοίαζε με την μικρήν Ολλανδέζαν και την Ήβα Άουλιν εάν την θυμάστε που εβάτευε ο Μάρλον Μπράντο και έτεροι.

Εχαμογέλα δε όχι με την γκομενικήν έννοιαν που αρέσκονται οι άνδρες, αλλά με τσιτωμένη αστραποπάλλευκον οδοντοστοιχίαν που αγαπούν οι γυναίκες θεαταί, διότι έχουν ράμματα για την γούνα της διαδόχου που εζήτα τον Μενεγάκειον μάη πρέσιους δακτύλιον, αντί να κουβανεί το τεράστιον σπαθί το μαγικόν που κατείχε η κυρά της Λίμνης. Στο κάτω της γραφής δεν χρειάζεται Εξκαλιμπερ να τεμαχίσεις έναν λούτσον.

Ευτυχώς, στην δεύτερη εμφάνισή της ήταν πολύ πιο ψύχραιμη, με την ίδια ταχυλογία και οι άγνωστες λέξεις που χρησιμοποίησε, απολύτως ελεγχόμενες.

Δεν είναι μυστικό πως η Ανατολική Θράκη «παραχωρήθηκε» στην Κεμαλική Τουρκία χωρίς αυτή να διαθέτει μήτε έναν στρατιώτη δώθε του Βοσπόρου. Και πως υπήρχε στράτευμα 70 χιλιάδων Ελλήνων, ενώ τα Στενά ήταν υπό την προστασία των Άγγλων που τα φύλαγαν και μάλιστα ήταν υπέρ της παραμονής των Ελλήνων έως κοντά στη Κωνσταντινούπολη. Αυτοί που επιθυμούσαν την προσάρτηση της Ανατολικής Θράκης στην Κεμαλική Τουρκια ήταν οι Γάλλοι και οι Ιταλοί. Period.

Eπειδή ξεκίνησε επιδημία λύσσας μετ΄αφρίσματος από τους σημερινούς κολλητούς του Ερτοχάνη, ομολογώ πως κακώς ζητάμε κατοχύρωση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ μας, όταν δεν υπάρχει νησί στο Αιγαίο να μη το γκριζάρουν, η Κύπρος κατά το ήμισυ να παίζει το τουρκοκυπριακό κράτος κι εμείς να τον παίζουμε και οι παραβιάσεις τους οι αεροναυτικές να μας έχουν πρήξει, ζητώ από την ελληνική κυβέρνηση και όποιο τμήμα  σημαίας προτίθεται να σεβαστεί, στην πλημμυρίδα τρελών απαιτήσεων αυτής της περιοχής – χάρβαλο που την έφτιαξε ο Κεμάλ, τον οποίον πάνε να ακυρώσουν, να δεχτούμε πλήρη διάλογο σε όλα με τους αχαρακτήριστους γειτόνους, αντιτάσσοντας τα δικά μας αιτήματα, με κύριο αίτημα την επιστροφή της Ανατολικής Θράκης έως τα όρια του Σεπτεμβρίου 1922. Μη βιαστείτε να χαρακτηρίσετε το αίτημα «πρωτάκουστο» και τερατώδες, διότι από την άλλη όχθη μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα.

Το τι θα την κάνουμε, ειναι δικό μας θέμα. Ευχαρίστως να ζήσουν μαζί μας οι Τούρκοι υπήκοοι που κατοικούν τον τόπο, όπως και οι Έλληνες ανταλλάξιμοι του 23 που επιθυμούν επιστροφή τους στα πάτρια, ενώ συζητάμε και νέες συνοριακές ρυθμίσεις με τους γείτονες Βουλγάρους. Κρατώντας εξάλλου την αρχαία Χερσόνησο, ήτοι την Ευρωπαϊκή ακτή του Ελλησπόντου, αχρηστεύουμε όλη την παραφιλολογία των «Στενών» και το αναίτιο αίμα που χύθηκε εκεί, ορύσσοντας μια διεθνή διώρυγα στο στενό της κολλάρο. Και με την συνέργεια της Ευρώπης και των φίλων Βουλγάρων, να υλοποιήσουμε εμείς την διώρυγα που αρνήθηκε ο Ερτογάνης, ήτοι από τον Τσεκμετζέ στην Μαύρη θάλασσα, που θα στείλει τον Βόσπορο και την «αξία» του, στα θυμαράκια. Η επαφή της Ευρώπης με τη Μαύρη θάλασσα δεν θα κρέμεται από τα αρχίδια κανενού εμίρη. Κι ας κάμουν την Πόλη πρωτεύουσά τους.

Για το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνοι αυτά θα είναι αρχικά αλαμπουρνεζικα, αλλά σε δεύτερες σκέψεις θα καταχαρούν, επειδή ο μη Ρώσικος Καύκασος δεν θα κρέμεται από τα κράτη που εποφθαλμιά η Τουρκία, επομένως Αρμενία και Κούρδοι θα έχουν κι άλλη πρόσβαση στη Δύση, κι όχι μόνον δια της βαρέως γαμημένης Συρίας.

Αφήνω τα λοιπά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα αλλα επισημαίνω πως θα ιδρώσουνε με αυτά και οι φίλοι Ρώσοι, ενώ κι αυτοί θα ωφεληθούν δια της αδρανοποίησης του Ευξείνου. Εμείς πάντως μπορούμε και πρέπει να αντιτάξουμε στα εξωφρενικά τους τα δικά μας στρατηγικώτατα. Είναι μια καλή αρχή να σφίξουνε οι κώλοι. Επίσης αν ο βαρύς σουλτάνος απειλήσει πως θα ρίξει προσφυγιά από το Λεβάντε στην Ελλάδα, ας ρίξει όσους θέλει αφού θα κατοικήσουν Ευρώπη, αλλά την πέραν του Έβρου και του Άρδα. Στο κάτω της γραφής, αν τσινίσουνε που θα χάσουν την αγαπημένη τους επαρχία, πάλι εμείς θα τους σώσουμε: να αφήσουν τα σύνορα στον Έβρο, αλλά να τσακιστούν να  παίρνουν δρόμο από τα κατεχόμενα της Κύπρου, να στήσουμε εκεί μια σειρά ΝΑΤΟικών βάσεων μέγκλα, και μετά, ας πούνε τον Εμίρη Κακομοίρη. Πήριοντ.

Καταλαβαίνετε οι αναγνώστες μου που το πάω. Στην τάση των Τούρκων να προσθέτουν «θέματα» να έχουμε πάντα ισότιμα και τα δικά μας. Αμάν, να αναθαρρήσουμε. Δεν λέω ακόμη το πώς και το πότε -σκεφτείτε το. Σκεφτείτε το ως ενδεχόμενο, διορθώστε την ιδέα, βελτιώστε την. Καλό μήνα να έχουτε και να έχουμε. Με αυτά που από προψέ μνημόνευσα για τα «μικρά, νότια Βαλκάνια» και τους νέους εταίρους, νομίζω πως αργά ή γρήγορα, θα κλείσει αυτό το συρίγγιο.

Ινατί έχω γινάτι με τα κινητά; Υποθέτω διότι με αυτήν την επικοινωνία, απουσιάζει το δέρμα.

Ο έρως αποχαζώνει. Γι αυτό είναι πολύτιμο το στιχηρό «ραντεβού σαν περιμένω και μ΄αργήσεις βαριεστώ/ κι όταν δω τα δυό σου μάτια, όλα φως μου τα ξεχνώ».

Το να εκφέρει τη λέξη «ραντεβού» ρεμπέτης, χωρίς να είναι παράπτωμα, σημαίνει πως του κάθονταν η έκφραση, ήτοι έβλεπε δυο μάτια και τα΄γραφε όλα κάτω από το σφουγγάρι.

Δεν βγάζουμε πλέον ρεμπέτες. Ξεχασιάρηδες, μπορεί. Σαν εμένα. Ποιος ρεμπέτης θα έκλεινε αραντεβού στην Πολωνίας, απέναντι από το Σινεάκ και θα νόμιζε πως έπρεπε να στηθεί ώρες τέσσερις παρακαλώ, στο κόκκινο σπίτι στην Ερμού, ώσπου τηλεφώνησε στην άκαρδη, καθώς ενόμιζε κι εκείνη τον περίμενε με φρουί γκλασέ; Αυτά, πάνω στους σεισμούς του 78.

Και ποιος γιεγιές, ντυμένος Έρικ Μπάρτον με αλουμινένια γυαλιά ηλίου, έχοντας ραντεβου στον Ξαρχάκο, καθώς εγώ, την είδε να προσαράζει με έναν φιόγκο στο κεφάλι που της έφτανε ως τους ώμους, είτα εντράπη και βούτηξε στις ρηχές ληγούστρες και διέφυγε σερνάμενος ως κομμάντο έως την Νικολάου Γερμανού; Αυτά, ενώ ετελούντο μπητς πάρτι στην Αγία Τριάδα, το 1966.

O έρως των πραγμάτων πάντως, είναι τρισχειρότερος. Τα ραντεβού μπορεί να περιμένουν, αλλά η ευχέρεια στις επικοινωνίες, καθιστά αδύνατο να ιδείς άνθρωπο χωρίς βοηθήματα, πραγματικά και μεταφυσικά. Ήταν όντως απίθανο να είχες πέντε χρόνια ξέροντας πως ο φίλος σου ο μπουντιντάντης ή ο γκαραφούγκελος έκανε κάθε απόγευμα μια κυκλική βόλτα στη Γερακώνα να ταΐσει πελαργούς που έβοσκαν εκεί και να μη τον έβρισκες στη θέση και στο λειτούργημά του αρκετά χρόνια αργότερα. Και το πιο σπαστικό ήταν να έρχεται φίλος και να δηλώνει «λέω το καλοκαίρι να πάω Σποράδες» κι όμως, αν ήθελες να τονε βρεις, τον έβρισκες. Eίτε Σκιάθο, Σκόπελο είτε Κυρα Παναγιά στον όρμο Πλανήτη.

Τα κινητά απλώς χάλασαν την πιάτσα και μοναδικές ιδιωτικές στιγμές.

Ωστόσο, υπάρχουν και χειρότερα. Εννοώ να συναντήσεις τον σκοπό της βιωτής, να σε καλύπτει για πολλές μετενσαρκώσεις επί αιώνες, αλλά μια γλυκυτάτη ανημπόρια, να καθιστά ανεπίγνωστο και ανώνυμο το προφανές.

Αναφέρομαι στην περίπτωση παλαιού φίλου που ήρθε να με βρει στην ξενητειά ήδη ερωτευμένος και έτοιμος από καιρό να ζευγαρώσει με την θεά του. Αντάμωσαν ως συνεπιβάτες λεωφορείου, χώρισαν κάπου στην κεντρική Ιταλία, αλλά ου φροντίς: ταίριαζαν, όπως ταιριάζει το καραμελωμένο κρεμμύδι πάνω στο σενιαν φιλέτο ταράνδου, όπως ταίριαξε η Γερτρούδη Στάιν με την Άλις Μπη Τόκλας. Ανακάλυψαν όμοια πολιτική άποψη, όμοια μουσικά κελεύσματα, κοινή λατρεία σε ποιητές και, το κυριότερο, απολύτως κοινή αντιπάθεια σε άλλους. Δηλαδή από τις σχέσεις που κρατάνε όχι 7 αλλά 77 ζωές.

Μόνο που δεν ήταν έτσι. Όταν τον ρώτησα απλά πράγματα, που ξέφευγαν από την πεπατημένη ήτοι πως μύριζαν τα μαλλάκια της, τι χρώμα είχε η μελαγχολία της, και πέρασα στα τετριμμένα, ήτοι πως την έλεγαν, που έμενε, τι επαγγέλονταν και άλλα, χλιαρά, όπως διεύθυνση και τηλέφωνο (δεν υπήρχε τότε ιντερνέτα και φάτσενμπούκεν) ο παλαιός φίλος δεν είχε ιδέα! Είχε με θέρμη αγαπήσει ενα άγνωστο άτομο, και το χειρότερο μήτε η κοπέλα τον ρώτησε το παραμικρό. Παρέμειναν όθεν διαχρονικώς ως η υπέρτατη χαμένη ευκαιρία, ως ανείπωτη νοσταλγία προς ένα δέρμα ανεκτίμητο, μόνο που έλειπαν τα κλειδιά της αισθηματικής κλειδωνιάς.

Η αφορμή

«Τώρα πλέον, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καλέσει όσες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου δεν έχουν ήδη χωρικά ύδατα 12 ν.μ., να επεκτείνουν τα χωρικά τους ύδατα, ώστε όλες οι χώρες της περιοχής να βρίσκονται στην ίδια θέση. Αυτό αφορά πρωτίστως την Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτή είναι τώρα η κρίσιμη περιοχή και όχι το Ιόνιο».

Είχα να δω ή να ακούσω τον Βενιζέλο από την κηδεία του Βαγγέλη Καργούδη. Και αυτό που δήλωσε, μου άρεσε. Ακυρώνει κάθε πρόσχημα ή αιτία πολέμου εκ μέρους της Τουρκίας επειδή, δήθεν αθώα, προβάλει ισομοιρία.

Θα πάει μακριά η βαλιτσα;

Επειδή προβλέπω να ταλαιπωρηθούμε με την γείτονα και πέραν του προσδόκιμου ζωής της ποιητικής γενιάς του 70, υπολογίζω να σταθεροποιηθεί τσάτρα πάτρα μια κατάσταση ανεκτή προς το τέλος της παρούσας δεκαετίας. Άρα, σκέφτομαι, προλαβαίνουμε, ενώ περιεργαζόμαστε πολεμικές κινήσεις, απειλές και λεονταρισμούς, πως θα άξιζε μία πλέον μακρόπνοη πολιτική της χώρας, υπό την πεποίθηση πως έχουμε ανάγκη στήριξης που ξεπερνάει τα κλασικά μασάλια μιας μικρής χώρας του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. που παλύει μόνη της στην ανατολική Μεσόγειο, ή τουλάχιστον, καθώς επικρατούν ενίοτε στις χώρες αυτές αλλαγές καθεστώτων και πολιτικές εκλογές που αλλάζουν το κλιμα, αισθάνομαι πως έχουμε καιρό να στήσουμε μια νέα αντίληψη και πολιτική συσχετισμένη με τους βόρειους γείτονές μας.

Για τα ελληνοτουρκικά, δεν έχω χρόνο να εγκύψω σε χάρτες και να τους συνδυάσω με πληθυσμούς που ευνοούνται ή ενοχλούνται από τις χαράξεις τους -δεν είμαι τόσο ανόητος (είμαι δηλαδή κατά καιρούς, αλλά σπανίως «τόσο») ώστε να βασιστώ στην κοκκορομαχία απειλών και νταηλικιού που εκτοξεύονται όταν στις εφημερίδες και στα «μέσα» μπαίνουν εχθρικές μπηχτές.

Γι αυτό και αλλάζω διασκελισμό και σκέφτομαι κάτι μεσοπρόθεσμο, νομίζω σωτήριο για τη χώρα μας, που δεν δίνει λύση «αύριο», αλλά για μεθαύριο δεν παίρνω όρκο. Θεωρώ ότι με την προσήκουσα αφοσίωση, μπορούμε να ελπίζουμε σε ενδυνάμωση των θέσεών μας σε δύο έως τρία χρόνια.

Ποια Βαλκάνια;

Υποστηρίζω πως μια έστω ατελής προσομοίωση προσέγγισης βαλκανικών λαών, χωρίς σώνει και καλά, ταύτιση με την βαλκανική συνεννόηση του 1912, είναι μια πολύ αποτελεσματική φραγή των πόθων για γαλάζια ισλαμική πατρίδα, που λίγο απέχει από τις ονειρώξεις ενός «ζωτικού χώρου» που ονειρεύτηκε ένας αυστριακός διαχειριστής του απόλυτου τίποτε που ωστόσο έσταζε αίμα ως ακένωτη πηγή.

Υποστηρίζω δηλαδή πως η Βουλγαρία, η Αλβανία και μέρος του αλβανικού τόξου, μαζί με μία Ελλάδα απαλλαγμένη από τα ορθοπεδικά της βοηθήματα, σε συνδυασμό με αποστάσεις έναντι της Σερβίας και της Ιταλίας, είναι μια καλή συμμαχική συνταγή για μερικές ειρηνικές δεκαετίες μπροστά μας.

Ανατολικά, η νότια όχθη του Δούναβη (ο θρυλικός «μεσίτης Ίστρος» του 600 μΧ) ορίζει τα Βαλκάνια. Δυτικά, τα νότια όρια της Ραγούζας και το Κόσοβο έως τους Σόπτσηδες. Αυτό που ο αιωνίως υπέργηρος και συχνά κατηγορημένος Σωκράτης Λιάκος εξηγούσε ως «Μικρευρώπη». Με αυτό πρέπει να συμμαχήσουμε. Γνώμη μου.

Βουλγαρία

Κατοικούν το μέρος της αρχαίας Θράκης 1500 χρόνια. Τους στενάξαμε και μας στέναξαν έως το 1974. Από τότε, μπήκαν στο ΝΑΤΟ, τακιμιάσαμε και στην Ε.Ε. Μπαινοβγαίνουμε διακριτά, μας χρειάζονται και τους χρειαζόμαστε.

Ο επιπλέων λόγος είναι πως βαθμιαία, δέχονται ως υπηκόους συνεχώς τους τάχαμου Βορειομακεδόνες. Και αφαιρούν από τον ματαιόσπουδο κρατισμό τους. Συμφωνούμε στα 15 μίλια, αναλαμβάνουν το υποτιθέμενο μέτωπο Αδριανούπολης-Μηδείας, τους δίδομε μέρος του νατοϊκού λιμένα Αλεξανδρούπολης και συνεχίζουμε την διαπραγμάτευση από την συνθήκη του Νεϊγύ, αποδεχόμενοι παντού την διπλή υπηκοότητα, ενώ «δένουμε» την «Θρακοϊλλυρική αναβίωση» ήτοι συμμαχία Αλβανών-Βουλγάρων.

Επίτηδες δεν ασχολούμεθα με την Βόρεια Μακεδονία. Αλλά υποστηρίζουμε το Αλβανικό στοιχείο που αναγκάζει τους μη εκβουλγαρισθέντες Βορειομακεδόνες, να προσφύγουν αιτούντες συνθήκες μαζί μας.

Αλβανία

Οι σχέσεις μας ήταν ανάλογες με άλλων ορεσιβίων αλλά, για να το συντομεύουμε, ατόνησαν και κινδύνεψαν μόνον όταν η Ιταλία είδε το νέο κράτος της Αλβανίας ως υποψήφιο δορυφόρο της. Αλλά η εμπειρία 30 ετών, είναι χρήσιμη. Εκτός από την τρέχουσα δυσπιστία (που εξάλλου διατηρείται και μεταξύ Ελλήνων πολιτών που συνυπάρχουν αμέτρητα χρόνια) επιβάλεται μια διαφορετική, πιο ανοιχτή πολιτική τακτική με αυτόν τον λαό. Δεν ξέρω αν θα έχει τη μορφή ενός κράτους χαλαρά συνδεδεμένου ως territory με μια δικιά μας ανοιχτή συνομοσπονδία, αλλά επείγει να αποκτήσουμε μιας μορφής έλεγχο στην «τουριστική» Αδριατική και δη στη είσοδό της.

Το μέλλον ως τεκμηρίωση

Η σύζευξη με τη Βουλγαρία, εξασφαλίζει πως δεν υφίσταται κίνδυνος Δυτικής Θράκης. Αν υπάρξουν μέτωπα πολέμου, θα τα περίμενα σε νησιά και κυρίως με αεροναυτική δορά. Αλλά το μόνο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί εάν ο πόλεμος είναι αδήριτος, είναι η ολιγανθρωπία. Δεν τίθεται θέμα «γεννάτε γιατί χανόμαστε» αλλά υπάρχουν στρατεύσιμοι όπως ακριβώς και στις χώρες που ασκούν απειλητική τρομοκρατία δια της πληθύος.

Πρέπει να χρησιμοποιηθούν ομάδες φιλοξενουμένων με αρειμάνιο φρόνημα, αφγανοί και τοιούτοι αιμοχαρείς, αντί να στρατοπεδεύουν με όνειρο τις Γερμανίες. Και υπολογίζω πως αντί να παλεύουμε ως το ένα όγδοο των γειτόνων, οι συμμαχίες και οι εντάξεις μας θα διορθώσουν την αναλογία σε ένα προς τέσσερα.

Και κάτι τελευταίο: δεν υπάρχει πιό ζελέ, πιο ασταθές στοιχείο από τις Συμμαχίες.

Γι΄αυτό και επιμένω στο πληθυσμιακό. Όσο για το Ισλαμ, ου φροντίς, αρκεί να στηριχτούμε σε Αλεβίτες και σούφηδες και λοιπούς της αναθεώρησης.

Κατακλείδα

Απέρριψα το παρόν κείμενο πριν καν το συγγράψω. Εμπεριέχει ελάχιστα αληθοφανή στοιχεία, αλλά η άπωσις έναντι Σέρβων και Ιταλων, έχει τη σημασία της. Απλώς, κατά τα άλλα, μιμήθηκα το φρενήρες ύφος των «ειδικών» εθνοσωτήρων που μετράνε στην TV με ζοριλίκι δυνάμεις και άλλα ζοφερά, ίσα ίσα για να καλύπτουν τις ανάγκες των Βραδυνάδικων (για τα μεσημεριανάδικα ήδη θα διασώσει την σαιζόν η κυρία Μαλέσκου).

Η εικονογράφηση εξεικονίζει έναν πτολεμαϊκό χάρτη όπου η ελληνοτουρκική κρίση είναι μικρή σε μέγεθος.

Με δυσκολία διαβάζω στην πέτρα την αρχαία των προπέρσινων διομολογήσεων: «25 μαθητές ανά τάξη, ο ποθητός αριθμός».

Αυτά, πριν την πανδημία. Εξάλλου εδώ και πολλά χρόνια, το Κράτος (ένα είναι το Κράτος, ήτοι ένας τυφλοπόντικας και τίποτε άλλο) αγωνίζεται, ανεξαρτήτως κυβερνώντων κομμάτων να ικανοποιήσει μια εμμονική, αφανή αλλά πεισματάρα ευρωπαϊκή οδηγία: «να μειώσετε τον δημόσιο τομέα».

Κατά καιρούς το Κράτος, σεβόμενο αλλεπάλληλες ντιρεκτίβες, δεν τρελάθηκε να διορίζει, ανκαι στην ψύχα του θλίβεται βαθιά που δεν διορίζει αβέρτα. Μόνο που δεν κυβερνά με την ψύχα αλλά με την σκληρή, καλοψημμένη κόρα. Γι αυτό και εφηύρε τους αναπληρωτές και άλλους πονεμένους, ενώ υποκριτικά και υπό συνέργεια «ταϊζει» κάθε ιδιωτικόν φορέα «εκπαίδευσης» ώστε οι εξετάσεις και όλα τα «εμπόδια» να «σπουδάσει ο λαός» να ακυρωθούν εν τοις πράγμασιν.

Αποτέλεσμα: όλες οι μορφές Παιδείας που δεν οδηγούσαν σε πτυχίο Ανωτάτης Σχολής, αναβαθμίστηκαν και στην Επαρχία εκτός από Φυλακές και Στρατώνες, προστέθηκαν και «ανώτατα ιδρύματα». Αν μάλιστα λάβετε τον κόπο να μετρήσετε πόσους Καθηγητές Πανεπιστημίου έχουμε, και ποιοί και πως καθοδηγούν τα μεταπτυχιακά και τις διατριβές, και με ποιό αποτέλεσμα, τετέλεσται. Σε κάθε περίπτωση, όλοι αυτήνοι στον «πιο αδύναμο κρίκο» εξαφανίζονται στις πρώτες δύο ερωτήσεις.

Στο βάθος του πηγαδιού, καθηγητές και δάσκαλοι εμμένουν σε μπαγιάτικα αιτήματα για την τιμή των όπλων. Αυτό δεν ισχύει μόνον για την Παιδεία, αλλά ας αρκεστούμε σε αυτήν. Εδώ οι κραυγές και οι κρωγμοί των συνδικαλιστών αφορούν νέες προσλήψεις μονίμων. Δάσκαλοι και καθηγητές δουλεύουν ως γραμματείς των εκπαιδευτικών χαρτοβασιλείων, τους αποσπούν χάρη σε δεσποτάδες και βουλευτάδες σε πλήθος παραδρόμων, και δεν αναφέρομαι στη μάκινα των εκπαιδευτικών που «διδάσκουν ελληνόπουλα» όπου γης. Κουβέντιασα με αρκετές και αρκετούς στη βαρεμάρα αεροπορικών ταξιδιών και ήπαθα πνευματικό τέτανο.

Γαβρόγλου και Κεραμέως, στα τελευταία χρόνια κατέχουν το μακρύ ζεϊμπέκικο της Παιδείας. Αποδείχτηκε πως έχουν όραμα, ακτινοβολία και επιμονή. Δηλαδή οραματίζονται ως προφήτες δεινών, ακτινοβολούν πολιτικάντικη ραδιενέργεια και επιμένουν μιμούμενοι το είδος του κυρ Μέντιου.

Το Κράτος δαπανά για κτίρια. Οι αίθουσες είναι για την ηδονή των εργολάβων. Οι φωτιές οι πλάστρες έχουν σβήσει και όλοι χορεύουν στα αναμμένα κάρβουνα. Οι διδάσκοντες δεν έχουν πατρίδα τον τόπο διδασκαλιας τους, φορτώνονται πληθυσμούς αφώνων και αδρανών μαθητών που θα μπορούσαν να γίνουν ενεργοί πολίτες όπως γινόταν επί αιώνες. Τώρα, απασχολήσιμοι διδάσκοντες γεωπατθιάζονται με απασχολήσιμους μαθητές.

Διαβάζω τις παπάρες «που θα χωρέσουν ανά 15» (λογικός αριθμός για ιατρούς και καθηγητές) και παίρνουν κρατικές απαντήσεις δύο ταχυτήτων, καθώς η Πανδημία έχει εσωτερική πληροφόρηση και λέει «βάλε παραπάνω στα αστικά κέντρα, θα μειώσω ως Ιός τα κρούσματα».

Αναρωτιέμαι: τόσους μεκάνικους και αρχιτέκτονες έχομε, μερικούς μάλιστα και πιτσιρικάδες και ιδιοφυείς. Γιατί δεν τους δώσατε σωματομετρικά χαρακτηριστικά για να σχεδιάσουν φτηνά και αποδοτικά μονά καθίσματα με μονό γραφειάκι και θέση για τσάντα, και να δοκιμάσουν, τηρώντας τα ιατρικά πρωτόκολλα, να επινοήσουν (α) τις επιτρεπτές αποστάσεις (β) τις διαστάσεις καθε υπάρχουσας αίθουσας και αν πρέπει να χαραχτεί κυκλικό ή τετράγωνο ή ξερωγώ περίγραμμα όπου ο διδάσκων να ίσταται σε κέντρο κύκλου ή γωνία τετραγώνου και λοιπά. Σε πόσα ισαπέχοντα τμήματα περιφέρειας μπορεί να τοποθετηθεί μαθητικό γραφειάκι; Τέτοια εννοώ, αδάπανα και πρακτικά. Χωρίς υπηρεσιακό ψωλοβάρεμα με το οποίο έχετε αποκτήσει εθισμό.

Οι συνδικαλάρες, δεύτεροι σε όλα (πρώτοι είναι τα σαϊνια της ΠΟΕΔΗΝ) με την ΟΛΜΕ να εκπροσωπεί περίτρανα τον πολιτισμό των Ολμέκων στη Βερακρούζ, είναι εξπέρ στην βραδυπορεία και στην αργολαλία αλλά ζητάνε διορισμούς. Και βέβαια, ζητάνε τους προσωρινά διορισμένους να μονιμοποιούνται. Είναι ο μόνος αγώνας στον οποίον είναι δυναμικοί, δραστικοί και τους φοβούνται οι πάντες.

Η μαύρη αλήθεια είναι πως η Παιδεία, είναι εν τω βάθει ταξική και αφιλοσόφητη. Ένα σωρό πτυχές της δεν είναι αποδεκτές, κι όμως απαιτούνται πάντοτε.

Οι καθηγητές Μέσης Παιδείας πρέπει να δικαιούνται ένα μήνα «επιδημίας» και να υποστηρίζουν μπακαλορεά στους πιο προσανατολισμένους μαθητές, δεν είναι στρατιωτικοί που όπου και να υπηρετούν ορθώς υπάγονται στο ΥΠΕΘΑ. Το κεντρικό υπουργείο Παιδείας είναι μία φενάκη και χρειάζεται αντικατάσταση από παιδαγωγική διεύθυνση των Περιφερειών, ώστε να μη διδάσκεται το «κορηκαραβοκύρη» σε λιμνίσιους πληθυσμούς.

Είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτή η υποβάθμιση της Μέσης Παιδείας που η μοίρα της ήταν να εξελιχθεί σε Προθεωρία της Πολιτιστικής Πράξης και οι νέοι άνθρωποι να βγαίνουν στα 18 έτοιμοι σε κάθε αλλαγή και προσαρμογή της Κοινωνίας.

Με τα πανεπιστήμια και τα προσχολικά, και το ξεχείλωμα της στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης, καταφέραμε να πλάσουμε όντα δεκαοκτώ ετών που πέρασαν ανεκπαίδευτοι τα μισά τους χρόνια.

Και πλαταίνοντας την έννοια του Πανεπιστημίου απλώς οι ηγέτες, οι παπάδες και οι έμποροί μας είναι χωμένοι στη μαύρη άγνοια, θήραμα κάτι τσιοπλάκηδων που τους λένε, τρομάρα τους, και δικαιωματιστές.

Η Παιδεία είναι Βία και Ηδονή, αλλά σε ποιους το λεω…  

Μια γειτονιά απέναντι από το μαυσωλείο και το λουτρό του Γαζή Εβρενός, στα Γιαννιτσά του 1952. Η γυναικοπαρέα που καμαρώνει στη φωτογραφία φυλάει στους κόλπους της τον Τέλη Τσιρέλη κι εμένα, τον φίλο του. Έχουμε έναν χρόνο διαφορά. Το σκυλί μας, τον Ταρζάν, τον πάτησε η ποτιστήρα του Δήμου. Τα γύρω σπίτια είναι της κυρίας Ζωής, της κυρά Κανέλλας, που σκότωνε τα φίδια με κασμά, κι απέναντι το σπίτι της Πατρούλας και της οικογένειας που είχε άλογα και χάμουρα και έμεναν ο Λευτέρης με τον Βαγγέλη.

Με τον Τέλη υπήρξαμε εγγόνια αρκετών παππούδων και γιαγιαδων. Ο Τέλης, γιός του Μανώλη και της Ευλαμπίας, αδελφός του Μιχαλάκη και της Βιργινίας ή Τζίνας, που χαμογελούσε και έλαμπε ο τόπος.

Είναι τρέλα τα εγγόνια. Και πιο εύκολο να τα καταλάβεις, κι ας σας χωρίζουν παρασάγγες, κι ας τα ακούς σε σπασμένο τηλέφωνο.

Με το τέκνο είναι αλλοιώς και δεν το πίστευα. Αλλά δεν υπάρχει ομόηχη στενωπός. Ευχαρίστως να κάψω όλες μου τις «Εσπανιόλες» χωρίς ένα δάκρυ, αρκεί να μπαμπαλίζω μαζί τους ενώ πλακώνονται μαθαίνοντας τον παράξενο αυτόν κόσμο, σαν να μπήκαν ως Κοστοβώκοι σε χωριό ιερατικό και το διαλύουν ενώ μόλις δουν θάλασσα, ηρεμούν.

Είναι τρεις, ζωή να΄χουν. Έχω καιρό να τους δω. Ο ένας χαίρεται με τα ποτάμια που τα λέει «πουτάνια», ο άλλος εξηγεί λαχταριστά ότι οι πυροσβέστες όταν σβήνουν φωτιές δεν έχουν σκάλες, ο τρίτος και άρρητος γελάει όταν μιλώ την γλώσσα του, ένα παρατεταμένο «ντεντντεντε». Και όλοι θέλουν να τους τραγουδάω.

Δύο παππούδες και δυό γιαγιάδες έτυχα. Χάθηκαν από το 1922, το 1956, το 1963, το 1979. Τη μορφή τους την ξέρω και την οικειώθηκα. Ο Τέλης δεν τα κατάφερε ως το τέλος. Είχε στη γειτονιά ένα μαγαζί με πουλιά και πουλοτροφές κι όταν έμενα στη Αγροσυκιά, τον έβλεπα. Έχω και μια φωτογραφία μας σε εκδρομή στο Τσέκρι, λιγο πριν παίξουμε μπάλα, το 1960.

Αυτή η σκαλέτα των γενεών, με συντρίβει και με συμφιλιώνει με τον Κέρβερο και τον Βαρκάρη.

19 ημέρες μετά που ένας ποταμός ερρύη μέγας και έπνιξε το Ληλάντιο πεδίο, τους φώτισε ο Άγιος Φανούριος και έρχονται στη νήσο Εύβοια ο αρμόδιος υπουργός της φαμίλιας Καραμανλή, ένας περιφερειάρχης, μπορεί και άλλοι. Καθώς τα χωριά πνίγηκαν από τις συνέπειες μιας δασικής πυρκαγιάς, θα έπρεπε να ανέβουν στο βουνό, να ιδούν τι έφραξε τις ρεμματιές αλλά προστάτης των ξυλοκόπων είναι ο Άγιος Χριστόφορος, οπότε θα οργανωθεί άλλο κλιμάκιο, την 9η Μαϊου, πρώτα ο Θεός.

Εισαγωγή

Πάντοτε ο Δυτικός κόσμος παρέμενε διστακτικός στα φιλοσοφικά επιτεύγματα της Ανατολής και δεν το έκρυβε καθόλου, στα τέλη του 20ου αιώνα.

Ίσως οι εγγενείς κοινωνικές ασθένειες, όπως η μετανάστευση, οι θρησκευτικές ακρότητες, η τρομοκρατία, αλλά και το μονοπώλιο της τεχνολογικής προόδου, θεωρήθηκαν δυτική κτήση, με σαφές κεκτημένο που έπρεπε να υφίσταται τη δυτική δικαιοσύνη, τα δυτικά πρότυπα της μόδας και της επιστήμης, ενώ ένας μετά βίας ανεκτός οριενταλισμός, αφορούσε μόνον εραστές με ισχυρό πόλο τον δυτικού τύπου άνδρα και την μαλαπέρδα του, ενώ το θήλυ πρότυπον, μόνον απαλλαγμένο από μπούργκα και τσαντόρ ήταν οριακά πιστευτό.

Στην Ανατολή είτε στο απωανατολικό της έκδοχο, ήτοι την σχιστοματικήν ομοταξίαν, είτε στο τριχωτό μελαχρινί (αλλά με φλογερή ματιά) ενός Ισλάμ που πάντοτε λάθευε στα ΜΜΕ, ήταν το πολύ-πολύ, κατάλληλος χώρος για ημιπαράνομες μπίζνες και φοβερές δυνατότητες ανάπτυξης των εξοπλισμών, αλλά όλου του ντουνιά, κι όχι μόνον της παραδόσεως του Σαλαδίνου.

Τη Δύση δεν ανησύχησε πολύ διότι θεωρούσε πως ο αραβικός κίνδυνος που ξάφνιασε τους προγόνους της από τα χρόνια του Μωάμεθ, δεν ήταν παρά ακόμη μια μούφα, διότι ο αραβικός κόσμος, σε όλες του τις παραλλαγές, εμφανίστηκε από τον 8ο μΧ αιώνα, βαθύτατα διασπασμένος και αυτό αποδείχτηκε σωτήριο για τους Δυτικούς, που έφτασαν να εκτελούν σταυροφορίες, εξίσου αναποτελεσματικές με τις ράτζιες και τις τζιχάντ των ισλαμιστών.

Μακρά διαμάχη θρησκειών, πολιτικών συστημάτων και οργανικών εσωτερικών διχονοιών, είχε τόσο πολύ καλύψει κάθε κινούμενη εικόνα και κάθε τρύπα του κοσμικού ζουρνά, ώστε κανένας δεν κατάλαβε τον μηχανισμό που παρήγαγε, στην στροφή του αιώνα, τόσους δυσμεταχείριστους ιούς και συνεπαγόμενες ασθένειες. Το κακό άρχισε με το aids για να ακολουθήσουν γρίππες και άλλοι ιοί, με κορυφαίον τον covid-19.

Ορατή εξέλιξη

Νοσήματα και κοροναϊός απλώθηκαν από μια επαρχία της Κίνας στην στροφή του 2020, άνκαι αναφέρθηκαν εκδηλώσεις αιφνιδίων νόσων μερικούς μήνες πριν. Σε άκρα αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, ο κοροναϊός δεν απασχόλησε ποσώς την μεταφυσική, ή κάποια οικονομική θεωρία (όπως συνέβη με την ισπανική, προ αιώνος, γρίππη).

Ίσχυσε η άμεση μετατροπή σε πανδημία. Ένα είδος ακαταμάχητης κόνιδας, που αντιμετωπίστηκε ως ίωση που απαιτούσε εμβολιασμό, γι αυτό και τα κράτη αποδύθηκαν σε τιτάνιο αγώνα να υπάρξουν εμβόλια ή κεντρώματα, τεκμηριωμένα ή απλώς οραματικά. Σε αντίθεση μάλιστα με την πανούκλα τη χολέρα, την ευλογία και άλλες ασθένειες, αυτός ο ιός ουδέποτε έγινε πιστευτός από μία πελώρια ομάδα αντιφρονούντων.

Και εκατομμύρια ανθρώπων πίστευαν πως ιός, και να υπήρξε, δεν ήταν θανάσιμος και όλα ήταν δημιουργήματα μαλθουσιανιστών και άλλων ελεγκτών του πληθυσμού.

Ήταν φυσικό τα κράτη να θεώρησαν την πανδημία ως αναγκαστική προσγείωση του τρόπου ζωής των υπηκόων, αλλά ήλπιζαν πως με το εμβόλιο που περίμεναν, η συμφορά θα περνούσε.

Φαντασιώδεις ή Γελοίες υποθέσεις εργασίας ιατρών που ποντάριζαν πως το καλοκαίρι του 2020 ο ιός θα ατονούσε, όχι μόνον δεν ίσχυσαν, αλλά θνήσκοντος του Αυγούστου 2020, τα μαντάτα μαύρισαν: και να υπήρχε εμβόλιο, δεν μείωνε την επιστροφή της νόσου στον ίδιο άνθρωπο, σε αντίθεση με άλλα εμβόλια και ασθένειες.

ΑΥΠΝ και ΜΠΑ

Νωθρή φυσικά, η ανθρωπότητα, επί δεκαετίες μαγεμένη επειδή υπήρχε νομικός και ιατρικός πολιτισμός και ευχέρεια αναμετάδοσης κάθε παπάρας, αγρόν ηγόραζε και η πανδημία, κατά στατιστικές μετρήσεις αναδιπλασιασμού των κρουσμάτων από κάθε 6 μήνες σε κάθε 6 ημέρες, σημείωσε το δισεκατομμυριοστό κρούσμα το 2023, το ήμισυ του πληθυσμού της Γής το 2026 και ως αποτέλεσμα ο ΜΟ ηλικίας ασθενούντων έπεσε από τα 36-39 του 2020 στα 11 χρόνια.

Τρία χρόνια αργότερα, και καθώς πήρε το τρίτο της Νόμπελ η ιατρική ομάδα που τεκμηρίωσε πως ιός δεν υπάρχει, αλλά πρόκειται για κυτταρική ενεργοποίηση των υποκειμένων νοσημάτων, η ανθρωπότητα πέρασε την ιστορική «εικοσαετία της επανόρθωσης» (2055-2075) όπου ο διάσημος πλέον ιατρομηχανολόγος Σασκίρ Χαν «ψηλομύτης» Κουρουμπλίκ εισήγαγε την τεχνικήν της αποθεραπεύσεως υποκειμένων νοσημάτων (ΑΥΠΝ) και παράλληλα, εξέδωσε το μνημειώδες έργον «ο Αθάνατος του Ιού υιός» όπου υποστήριξε πως ο covid-19 θα μείνει εις τον αιώνα τον άπαντα και η ανθρωπότης θα σωθεί εφ΄όσον βρεθεί το «Μηδενικόν περιβάλλον Ασθενειών» (ΜΠΑ).

Αρκεί να σημειωθεί πως έως το 2090, όλα τα υποκείμενα νοσήματα, πνευμονίες, θρομβώσεις, έλκη, νεφροπάθειαι, ουρονευρώσεις, ανοργασμικό κρυολόγημα, συνάχι το τέρπον κλπ, είχαν το χάπι των, επομένως ο κοροναϊός μπορούσε να σουλατσάρει ελευθέρως.

Στον κόσμο, παραδόξως, εμειώθησαν οι θρησκευτικοί πολεμοι, εκτός από τις πρόσφατες βουδιστικές εξεγέρσεις και το πρόσφατο «όραμα της ριγέ πατρίδας» των Τουρκογενών.

Ιστορικό λήμμα ΑΕΟΑΕΙΟΥ (2105)

Αντολφ Σίρκους