Author: Πετεφρής

Α

Ενδεχομένως η επίσκεψη Λαβρόφ στην Κύπρο και η σχεδόν παράλληλη απειλή του Κυπρίου υπουργού εξωτερικών πως η χώρα του δεν θα ομονοήσει (όπως θα΄πρεπε) σε μέτρα υπέρ της Λευκορωσίας, να ανάγκασε τον Πομπέο, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, να χωρέσει μια επισκεψούλα δύο ωρών στη Μεγαλόνησο, μάλλον «για να του σπρεχάρει δύο φωνήεντα» όπως λέγαμε στα χρόνια της μετανάστευσης προς Γερμανία.

Κι όμως, κινείται! Αναφέρομαι σε ένα άοπλο νησί (τελευταία ανέχτηκαν οι Αμερικάνοι κάτι εκρηκτικά στυλ λουναπάρκ) χωρισμένο στη μέση, αποτέλεσμα μιας ήττας επειδή «η Κύπρος κείται μακράν» (Εθνάρχης) και ζωντανή σταχομαζώχτρα κάθε ρουβλίου και καπικίου συναντά κάποιος νοτίως του Ταύρου και του Αντίταυρου. Κι όμως, η Κύπρος αμέσως μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν σχεδιασμένη ως αιχμή του ΝΑΤΟικού δόρατος προς τη ταραγμένη Ανατολή.

Β

Δεν ξέρω τι ποιεί η επί της Παιδείας Υπουργός κυρία Κεραμιδέως, η ασκούσα την υπουργικήν τέχνην δια λίθων, πλίνθων και κεράμων, ατάκτως ερριμμένων. Βέβαια, την υπονομεύουν αγρίως, αλλά κάλλιο η αγριότητα παρά η τακτική του προκατόχου της που βάραγε με φλόμπερ ό,τι εκινείτο, συν που ο άθρωπας είχε ολοκληρωμένο κύκλωμα φιλοσοφικών απόψεων, ως κύριος αντίπαλος των συγχρόνων του, Καρτεσίου και Σπινόζα. Με μια στρατιά επιτροπών, ιατρών και οργανωτών της Παιδείας, κατάφερε να υποστηρίξει (και να μη απολυθεί πάραυτα) ότι τα μασκοφόρα παιδάκια, θα εκβάλλουν το σύμβολο του Ζορρό στα διαλείμματα και θα πτύουν συμμαθητάς και συμμαθητρίας, ερίζοντες.

Γ

Ήταν όμορφο το περιβάλλον στους συσκεπτομένους κοτζαμπάσηδες του Ελληνικού Βορρά, εν όψει πρωθυπουργικής βίζιτας, και «οι φορείς» έρριχναν κάθε τόσο ιδέες ίνα πλουτισθεί η απάντησις «τι σκατά κάνατε από τον περασμένον Σεπτέμβριον;» Τελευταίο συγκράτησα ένα νεοπάρκο κατά Περαία, όπου όλοι «οι φορείς» τους εδόθη προθεσμία τριών ετών για να τσοντάρουν στις υποδομές του. Ο Ελληνισμός γνωρίζει πως όποτε ο φέρων το DNA του Καραμανλή θέτει προθεσμίες, αυτές είναι εξαιρετικά χαλαρές. Και δεν είναι τυχαίο που οι Κεφαλές του τόπου θέτουν όριο πραγμάτωσης το 2023: οι εκλογές θα γενούν το 2024 και να μη τρέχωμεν να ετοιμάζωμεν συσκέψεις και υποσχέσεις τελευταία στιγμή. Θέλουν και τα εγκαίνια τον καιρόν των. Αυτοί οι συλλογισμοί πάντως, έχουν ένα εμπόδιο: την νέαν θέσιν του οργίλου συντρόφου Τζανακόπουλου, που θα λιανίσει την επάρατον Δεξιάν από Ντένισκο σε Χοτολίβι.

Δ

Να «πω πράμα» (Ιωάννης Κονδυλάκης) για τη Μόρια. Όχι, δεν πρόκειται.

Ενίοτε είναι σωτήριο και αγαθό να μη βγάζουμε την ουρά μας από τις «δομές» και τα «νησιά» νομίζοντας πως παραφράζουμε Κάλβο. Δεν είμαστε ενιαίο μελέτι, βλέπετε. Και οι λέξεις μας σπανίως έχουν αναγκαστικά μονόμπατη σημασία. Παράδειγμα; «Κομιτάτα», διέθεταν σχεδόν όλα τα Βαλκανια στα χρόνια της διαμόρφωσης συμμαχιών και κοινωνικών αναγκών. Αλλά το ότι υπήρχε «Μακεδονικό κομιτάτο» από Έλληνες πατριώτες και άλλα κομιτάτα σε πόλεις, δεν μας εμπόδισε ποτέ, λέγοντας «κομιτατζής» να εννοούμε αποκλειστικά τον αιρετικό αλλοεθνή γουρνομύτη μαχαιροβγάλτη. Το να διασπάται η Μόρια σε πλανήτη δυστυχίας και αστεροειδή σκοτεινών υποκινητών, πάει κι έρχεται. Το να μένουν άυπνοι, νηστικοί και άνιφτοι χιλιάδες καυσοκαλυβίτες, δεν μας δίνει κανένα δίκιο.

Αυτόν τον λόγο θα σας ειπώ, δεν έχω άλλον κανέναν: επανάληψη, η σκοτεινή, φιλότιμη μητέρα της μάθησης. Όσες και όσοι γοητεύεστε από τα ακροβατικά, αρπάξτε ό,τι κυκλοφορεί παροδικό, εμπιστευόμενοι την τυχαιότητα της ανθρώπινης φύσης.

Κοντολογής, εάν σας πέσει ευκαιρία ζωής, τεφαρίκι, λαμπρός λόγος, τέλειο επιχείρημα, μη θαμπώνεστε, μην παίζετε τον επαγγελματία, μη τσιμπάτε το δόλωμα. Με σύστημα και ταπεινές ελπίδες, ρίξτε μια επανάληψη σε ό,τι σας θάμπωσε, το αγαπήσατε, το οικειωθήκατε. Και μόλις το ξαναδιαβάσετε, ρίξτε μια τρίτη ανάγνωση, κι ας είναι διαγώνια. Ίσαμε πέντε φορές ο άνθρωπος ανέχεται το «φτου μάναμ’ κι απ΄την αρχή».

Στόχος είναι ώσπου να εμπεδώσετε το διαβασμένο ή ώσπου να ανοίξουν τον τάφο σας, να επαναλαμβάνετε ό,τι έτυχε να σας αρέσει, ανεπίληπτα και ακαταπαύστως. Λάζο πιο κοφτερό δεν έχει ο ντουνιάς. Οι λέξεις, είτε συντεταγμένες σε συνθήματα, γνωμικά, παροιμίες, αμή και κατεβατά ολόκληρα από επιστήμη ή λογοτεχνία ή ειδησεογραφία, αναμνήσεις λόγων αγαπημένων τεθνεώτων, λογάκια και τρυφερίσματα Εκείνης, όλα είναι ταμάμ για αποθησαύριση, φύλαξη και επανάληψη.

Ο εγκέφαλος έχει πολλές κρύπτες, ακόμη και ανεκπαίδευτος. Πολλά πρωινά ξύπνησα με ρέλια και παρτάλια, όχι μόνον με ονειρώξεις ή φαντασμάρες, αλλά αλυσσοδεμένος με την αυστηρή τάξη μιας τυπωμένης σελίδας. Αλλά ήταν άκρως εθιστική η εμπειρία ― εννοώ, όχι απλώς να θυμάσαι τα αξιομνημόνευτα, αλλά και τα άκρως τραγικά ή και ηδονικά του βίου.

Μαζί με παλάγγα φορτωμένα ξένους αγαπημένους στίχους, χωρούσε συχνά, ως φύρα ή φατούρα, μια παιδική ανάμνηση, ένας εναγκαλισμός με παγωμένον σβέρκο και πολλές, πάρα πολλές σελίδες αναβιωτικές.

Η αβλαβής απομνημόνευση λέξεων και λόγου, είναι ασφαλέστερη της απομνημόνευσης ήχων, μουσικής ή και στίχων διότι συχνά ενεργοποιούν άκρως συναισθηματική στιβάδα, και έχομεν ντράβαλα, ήτοι συγκινησιακό φόρτο, δάκρυα άχρι φωναχτών λυγμών και καταιγίδες πεισιθανάτων έξεων και λέξεων.

Ευτυχώς, οι νέοι τρόποι γραφής, δια πληκτρολογίου και αποτυπώσεως εις επιφάνειαν μονίτορος επιτρέπουν την εν ξηρώ συγκίνησιν, και δεν μουσκεύεται το χαρτί με δάκρυα μετανοίας, συγγνώμης, και άλλα αμπλακήματα συντελούντα εις την επιφοίτησιν καρδιακής ανεπαρκείας εν τω σαρκίω.

Ο τρόπος ωρίμανσης της μνήμης και η επιρροή του στον οργανισμό, ομοιάζει με του κλασικού ρομαντικού spleen, ήτοι λιγώματος, ντουβρουτζά, διακοπών αναπνοής, εν ξηρώ λυγμών, αποφυγή αλκοόλης και διαφόρων πολυφύλλων χορταρικών. Στις σπανιότατες περιπτώσεις εμφάνισης αναφυλακτικού σοκ και βροντήγματος της κεφαλής σε ξύλινον λαμπά κουφώματος θύρας, συνήθως η κρίσις περνά.

Όπως ήδη καταλάβατε, επιβεβαιώνω το καβαφικόν εκείνο “είναι Ρομαντικοί! Ρομαντικοί! Ρομαντικοί!”

Κανένα μπλέξιμο δεν είναι κοινωνικό, ήτοι μιας κοινότητας που αντιστρατεύεται άλλην. Ωστόσο είναι πάντοτε οικονομικό παρεκτός καμιά λίμπιντο εξεγερμένη, που κι αυτή για οικονομικούς λόγους «χαλάει».

Στην Μόρια, το επιχείρημα «κάψτε την την καριόλα να πάτε αλλού» έχει χρόνια που ακούγεται, κυρίως από οργανωμένες ΜΚΟ που έχουν στέκια και σε άλλες χώρες. Χωρίς να φτάνουν στο να εμποδίζουν το φουόκο, αντίθετοι είναι οι όμιλοι των εμπόρων, των γιαξεμπόρι, των προμηθευτών και άλλων μεσεμπόρων που βρίσκονται στο Ελλάντα άφθονοι όπου φυτρώνει φυλακή, δήθεν πανεπιστημιακή σχολή, ιδιοκτήτες κουτιών που λέγονται «για φοιτητές» και ανήκοντες σε άλλα συναφή επαγγέλματα.

Ποιος ντόπιος είναι τόσο άκαρδος ώστε να στερήσει 10.000 χονδρικώς τριακοσάρια από ΑΤΜ, ήτοι τρια εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως από το βόρειοανατολικό τμήμα της Σαπφώας νήσου που την σκέπει ο Μανταμάδος ο αρχάγγελος που διαθέτει ως αφιέρωμα στην αυλή του ένα στρατιωτικό τζέτ; Είναι πολύ περισσότερα τα λεφτά, αλλά δεν λογαριάζω το πλαίσιο.

Βέβαια, εδώ δεν καταγγείλαμε το υποβρύχιο που βούλιαξε την Έλλη, τους Τούρκους θα καταγγείλουμε που τρέχουμε αλλόφρονες για Χάγη;

O πόθος των προσφύγων στη Μόρια, παραμένει να πάνε στη μάνα Γερμανία ή εκει κοντά. Αλλά δεν θα πάνε, παρεκτός και τρομάξουμε τον Χαρούντ αλ Ρασίδ και τον Σαλαδίν, όπως παρουσιάζεται ο Ερτοάν στον ελληνικό χώρο.

Αλλά υπάρχει και άλλος τρόπος, φτηνότερος και πιο αποτελεσματικός: η απόλυση, υπό ατιμωτικές συνθήκες δύο Φυλών. Της Φυλής των Χούτου, ή Συριζοδελφίνων, που κακώς τους μετέτρεψαν σε σκιώδη κυβέρνηση, και της Φυλής των Ετεοκρητών, ή ψευτοσμαραγδήδων όπου τακτοποιούνται ιδιοφυίες σαν τον Θεοχάρη, τον Μηταράκη και άλλους, ιδίως αυτοδιοικητικούς ακροδεξιούς που τυραννάνε το νησί, ολάνθιστοι, τραμποειδείς και κουτοπόνηροι, ψόφιοι για ψηφαλάκια.

Ένα ελάττωμα έχει το Σύνταγμά μας. Δεν επιτρέπει ντεκαβάρισμα. Αντί δηλαδή να καίμε το σάλιο μας μια με τον σπαστικό άρχοντα και μια με το χαβαλέ σερίφη, να μηδενίζαμε όλες τις κάβες στην πόκα και να κάναμε κυβέρνηση όποιον κέρδιζε τον πρώτο κούκκο α βολοντέ με μπλόφα. Δεν θα ήταν εγγύηση ηγεσίας, αλλά μια κωλοφαρδία θα τη διέθετε.

Από θανάτου άρξασθαι

Ώρα για τηλεκπαίδευση. Δεν ξέρω γιατί αγκαλιάσατε την πλέον ψεκασμένη των απόψεων και είναι σαν να βλέπω την σιωπηλή μετάνοιά σας, όταν τα κρούσματα θα είναι ισπανοϊταλικού τύπου.

Ναι, έχετε δίκιο. Είναι όλα φέηκ. Φέηκ ήταν που κυβέρνησε ο Γιέλτσιν, φέηκ που δεν οργανώνουν τα πάντα οι λεφτάδες του ντουνιά, ειδικά ο Μπιλ και ο Σόρος. Μπορεί οι Γαμωκυβερνήσεις να μη σας πείθουν επειδή βλέπετε υπουργό και ξερνάτε, αλλά εγώ είμαι έγκλειστος με τους μήνες και περιστοιχίζομαι από «υποκείμενα νοσήματα» κι έτσι και ανασάνω άφοβα, θα σας μιλώ από το θέρετρο του Αχέροντα, ταΐζοντας μπέικον τον Κέρβερο.

Έχω την εντύπωση πως είστε όχι ψεκασμένοι, αλλά ξορκίζετε τον θάνατο. Ο κορονοϊός δεν σας πείθει, μήτε αν σας στραγγίξει τα πνευμόνια και καταλάβετε τι εστί αναπνευστήρας. Καταλαβαίνω πως ακούγοντας άπαξ του έτους, κρατώντας μια λαμπάδα, το «θανάτω θάνατον πατήσας» σκέφτεστε «καλά, μαλάκας είμαι να μη τον πατήσω; Απλή διαδικασία είναι, σα να πατάμε σταφύλια».

Είκοσι χρόνια πριν τον Covid-19, στην τρίτη μου πνευμονία, κάθε ανάσα ήταν ηρωισμός και το καταλάβαινα από την έκφραση των επισκεπτών μου: στέκονταν στην πόρτα του θαλάμου και έκλαιγαν σπαρακτικά, ή τελούσαν το μυστήριο στον διάδρομο και μου έρριχναν χαιρετίσματα σκουπισμένοι, με εκείνο το χαμόγελο που έμοιαζε μορφασμός αποχαιρετισμού. Οκτώ μήνες μου πήρε να περπατήσω ώσπου η αναπνευστική ανεπάρκεια να πέσει στο 30% οπότε κατάλαβα πως τιμωρήθηκα με παράταση ζωής. Αλλά δε σταμάτησα να γράφω (δηλαδή να ζω) ακόμη και την ημέρα που ένα γιατρουδάκι με ρήμαξε μπήγοντας μια βελονα ναα, με το συμπάθειο, τρεις ανεπιτυχείς φορές, για να πετύχει η παρακέντηση.

Δεν έχω κανέναν σκοπό να σας αλλάξω τα μυαλά, απλώς θα έλεγα να τσακιστείτε να δείτε ένα απόσπασμα από το All that jazz του Μπόμπ Φόσι, όπου υπάρχουν σε λίστα όλες οι αντιδράσεις ενός ανθρώπου όταν μαθαίνει πως θα τον αγγίξει ο Ψυχαμοιβός. Ένα από τα πρώτα συμπτώματα, είναι η απόλυτη άρνηση. Κι αν δε γουστάρετε τα αμερικάνικα, που είναι γεννήματα των δολοφόνων των λαών, ανοίχτε την Οδύσσεια του Ομήρου, εκεί που συναντά τον Ελπήνορα στον Άδη, να ποτιστείτε με την ζωντανή, στομωμένη ψυχή ενός νεκρού. Αυτή πρέπει να είναι η στάση σας, ζαγάρια! Βλέπετε, η Σοφία του Κόσμου δεν κυκλοφορεί στο Instagram.

 «ἥξει Δωριακὸς πόλεμος καὶ λοιμὸς ἅμ᾽ αὐτῷ.»

Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όταν οι Αθηναίοι χτυπήθηκαν από ολέθριο λοιμό, οι Σπαρτιάτες, αχάπαροι, βγήκαν στην Αττική να κόψουνε δέντρα, να κάψουνε σπαρτά, κατά τα συνήθη. Αλλά μόλις ήρθαν τα μαντάτα πως οι Αθηναίοι σήπονται ενός των Μακρών Τειχών, την έκαμαν με ελαφρά πηδηματάκια.

Αν νομίζετε πως πρωτοτυπειτε, να λάβετε τον κόπο να ανοίξετε Θουκυδιδη, βιβλιο 2ο, χωρία 47-54, να δγιείτε όχι μόνον τι τράβηξαν οι Αθηναίοι, αλλά και πώς κατέληξε. Κι επειδή παραλύσατε από ιερό τρόμο, αφήστε με να σχολιάσω τον αρχαίο χρησμό του τίτλου, που συνδυάζει κορονοϊό και απειλή εκ Τουρκίας.

Πάμε γι άλλες πολιτείες, φαντασιακές.

Από Ενώσεις κρατών, συμπολιτείες, Πολιτείες, συμμαχίες, έχουμε πολλές, να φάνε όχι μόνον οι κότες, αλλά και τα κολιμπρί. Εντούτοις δεν είναι μουσαντένιος ο τίτλος τους.  Ένα παράδειγμα. Αν το Μέξικο του την βίδωνε και ορμούσε στο Τέξας, δηλώνοντας πως το ποθεί για τα απαράγραπτα δικαιώματα του Άλαμο, το ομοσπονδιακό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών θα κήρυσσε τον πόλεμο στους Αμίγκος και τέρμα.

Αλλ΄αν την ίδια βίδα είχε η Τουρκία, εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, η Ενωμένη Ευρώπη στ΄αρκίδια της. Αλλά μια εισβολή «ελευθερίας» της Λευκορωσίας αν έστηνε η Γερμανία, καθήστε να μετράτε ολόθερμους συμμάχους. Χώρια το ΝΑΤΟ, τρελά μπερεκέετια.

Προσωρινό συμπέρασμα: συμφέρουν οι συμπολιτείες και οι Ηνωμένες Πολιτείες, είτε της Αμερικής ειτε των Βαλκανίων. Η Ευρώπη θα ψέλλιζε κατι νεοορθόδοξα περί «ιδιοπροσωπείας» και θα λογάριαζε το εμπορικόν της δίκαιο, καθότι που να κατεβαίνει ο Φλαμανδός να βάλει μυαλό στον Μαλτέζο. Τράπεζα είναι η Ευρώπη και ένωση από funds. Κι όποιος αντίκρυσε τον Στόλτενμπεργκ, κάτι θα του θυμίζει έντονα: τον Ντάισενμπλουμ, τμηματάρχη Β σε κοσσοβάρικο υποργείο που φαλίρισε.

Επαναλαμβάνω όθεν να αφήσουμε ανοιχτό τον λογαριασμό των δύο άσκοπων κυβερνήσεων που ακόμη και τον τουρισμό γαμήσανε (μ΄όποιον Θεοχάρη κάτσεις, τέτοιο σέρβις θε να έχεις, κατά την παροιμία) να ξεμπλεξουμε με τους γείτονες, που το βρίσκω χλομό, κι ελπίζω να μη γλυκοκοιτάξουμε την προσωρινή λύση της Γεννηματά, λόγω του μοδέρνου πράσσου χτενίσματος που έχει οργανικές ομοιότητες με της Ραχήλ Μακρή.

Παράγραφος καταληκτική: στάχτη και πούλβερη στη Μόρια

Τελικά, άλλοτε η Ελλάς καθυστερούσε την «ανάπτυξις» επειδή το ένα κομματικό στέλεχος χτυπούσε μπιέλα εάν υπήρχε άλλο κομματικό στέλεχος με περισσότερες χαιρετούρες στον «μεγάλο». Σήμερα, που υποτίθεται οργανωθήκαμε, όλα θυμίζουν το αρχαίο ανέκδοτο με τον Μπόμπο, που διακόπτει ερωτική έντευξη των γονέων του με την κραυγή: «τέρμα τα φτηνά γαμήσια, περνάει κηδεία!». Συγκεκριμένα, άσχετα με το πόση οργάνωση κυκλοφορεί, δεν υπάρχει περίπτωση να μη δοθεί επικοινωνιακή προτεραιότητα στον πρωθυπουργό. Το γραφείο του κανονίζει πόσο χρόνο έχει, και τα «σημαντικά», τα μονοπωλεί. Έπονται μερικοί υπουργοί και το τρέχον «τίποτε» αναλαμβάνουν κάτι άγνωστοι, τρέμοντας από συγκίνηση.

Η Μόρια κάηκε και μη μου λέτε πως εθύμωσε ο καιρός. Την κάψανε υπολογισμένα και συμμετρικά. Παραπάνω, άσκηση στην Λήμνο και αντιδράσεις. Παρακάτω, δήθεν αυθεντικοί Σμυρνιοί ζητούν επιτακτικά τα Δωδεκάνησα. Στο Καστελλόριζο, τα μαθαίνετε. Η Κύπρος, χίλιες φορές πιο θαρρετή από την Ελλάδα, δηλώνει πως «γιοκ η καταγγελία της Λευκορωσίας αν δεν με καλύψετε». Τα υπόλοιπα του δελτιου δαπανώνται με κάποιον πολύξερο «του πανεπιστημίου» ειδικών σπουδών που εξηγεί τα ανεξήγητα, κρύβοντας τα μισά, ενώ πέφτει ανάλυση που μας τρομοκρατεί, ήγουν πόσες αστυνομικές διμοιρίες τρέχουνε εδώ κι εκεί, και πόσοι συνοριοφύλακες προσελήφθησαν. Στο μεταξύ, πάω να εικονογραφήσω με καμιά Μικρά Ασία κείμενά μου και ο μεγάλος Αδελφός, όχι αυτός που «βιάζει», γαμεί και δέρνει, αλλά κάποιος ανώνυμος μπλοκαριστής, δεν μ΄αφήνει.

Τελειώνω. Μετά το ανεπιτυχές πραξικόπημα εναντίον του Ερτοάν, η ελληνοτουρκική σχέση λασπώθηκε. Τέσσερα χρόνια ανεβαίνουμε την κλίμακα του Ιακώβ (για τους ψαγμένους) ή αποκτήσαμε ένα αόρατο τραμ και κάνουμε σκαλομαρία. Δεν χρειάζεται να τα μαθαίνετε όλα. Πάντως, από τότε, από το 2016, ένα πράγμα είναι αλληλέγγυο στην Ελλάδα: η πλήρης κυβερνητική συνενοχή για ό,τι συνέβη, συμβαίνει και για ό,τι θα συμβεί.

Η επιχείρηση Ερτοάν στην ανατολική Μεσόγειο είναι η τελευταία γραμμή των οριζόντων που του απομένει, όχι ως κυβερνήτη μιας χώρας, αλλά ως χαλίφη μιας επιδραστικής δύναμης.

Πρώτες δοκιμές, έγιναν από παλιά, προς βορρά. Για τον Εύξεινο πόντο. Ατύχησαν οι αμηράδες.

Ακολούθησε η κατ΄αυτούς Ανατολή. Και μόνη η απαρίθμηση λαών και σφαγών, αρκεί. Κούρδοι, Αρμεναίοι, Πόντος. Ελαφρά ατυχία και εκεί.

Νοτοανατολικά. Άλλη ατυχία. Ζήτησαν επιρροές προς Συρία μεριά, τους μπαστακώθηκαν οι Ρώσοι.

Πάμε τώρα απέναντι. Δυτικά. Εκεί είμαστε εμείς. Μόνον «ηθική επιρροή» στα Βαλκάνια. Διότι τα έχασαν το 1912.

Τι μένει; Απλό. Μία «διασταύρωση» πιθανοτήτων στο Αιγαίο (όπου με 12 μίλια χαιρετούν τον πλάτανο) και η θολή έννοια της «ανατολικής Μεσογείου» που είναι βέβαια ψευδεπίγραφη. Στην ανατολική Μεσόγειο κατοικούν Σύριοι, Λιβανέζοι, το Ισραήλ, οι χώρες περί το Σουέζ με πρώτη την Αίγυπτο, άντε και Λιβύη, βαριά βαριά.

Οι ΑΟΖ και οι υφαλοκρηπίδες είναι τελειωμένες στη Μαύρη θάλασσα και στο Αιγαίο. Αλλά στην Κύπρο, έχουν άνεση. Βλέπετε, την κατέλαβαν τη βόρεια Κύπρο (και τα πέριξ νερά της) από το 1974.

Εκεί που κολλάνε, είναι στο Καστελόριζο. Προηγήθηκε η ογκώδης καραμαλακισμένη άποψη πως τα νησιά δεν δικαιούνται τίποτις και καντίποτις εάν είναι μικρά. Και εφευρέθηκε η υπέρτατη καραμαλακίτσα πως δύναται μία χώρα να έχει θαλάσσια επαφή με οτιδήποτε την καυλώνει. Τράβηξαν δυό λοξάδια δια Ρόδου και Κρήτης και απέκτησαν ΑΟΖ με τη Λιβύη. Τελειωμένοι σαχλαμαράκηδες.

Η γνώμη μου είναι στρέητ. Στα μπομπόλια τους τα πετρόλια και οι υδρογονάνθρακες. Τα όνειρά τους ολοκληρώνονται με την ολική διακατοχή της Κύπρου. Σκεφτείτε απλώς, εάν η Κύπρος δεν ήτονε άοπλο κράτος αλλά τερίτορι μεγάλης δύναμης, πόσο γαμιώντας θα πήγαινε σύμπασα την Εγγύς και Μέση Ανατολή. Αν ήταν Ισραήλ, θα έψαχναν Ταλιμπάνηδες στη νήσο Σαχαλίνη.

Και εάν ήμην στρατηγεύων και θεοτικός εν Τουρκία, θα ήθελα κολασμένα την Δυτική Θράκη, διότι συνορεύει με τα ισλαμικά χωριά του Κίρτζαλη που είχαν αρνηθεί την ένωση με την Μπιλγκαρία, διότι ήτονε φανατικά του Χαλιφάτου κι ακόμη κάνουν του κεφαλιού τους στη γείτονα. Υπάρχει, βλέπετε μια μουσουλμάνα ζώνη από Σταμπούλω σε Αδριατική, που κάνετε πως δεν υπάρχει, τρομάρα σας.

Πάρτε όθεν όπλα και ζαϊρέδες, αλλά ενόσω τα παίρνετε, επαναλαμβάνω: ως χώρα είμαστε ψαροκόκκαλο. Χρειαζόμαστε φαράγγια, σύμμαχους κάμπους, χιλιάδες χωριά, συμμαχικό ίρτζι. Γι αυτό και προκρίνω εγκάρδια σχέση με Βουλγαρία και Αλβανία -την τελευταία, και με την Κοσσοβάρικη πτυχή της. Και με κανέναν άλλον. Εκεί θα δγιείτε ίδρωτα οι ανατολικοί γειτόνοι και αιτήσεις για ζεϊμπεκιές. Όσο για το Καστελλόριζο, είναι πρόβα τζενεράλε. Και μάλιστα, για να ανακατευούν και σε άσκηση στρατού στην  Λήμνο, θα υπάρξουν κι άλλες τζενεράλες.

Βέβαια, θα περίμενα κάτι διαφορετικό από το να παίζει η Ελλάδα την ψύχραιμη -ταιριαστός ρόλος για κράτος μεγέθους Κίνας που τηνε βρίζει το Βελουχιστάν. Τουλάχιστον θα μπορούσε να παίζει τη θυμωμένη, αλλά τότε τίθεται το μέγα ερώτημα «πόσοι αλήθεια υπουργοί της χώρας μας μπορούν πράγματι να υποδυθούν θυμωμένους;»

Τίποτε, τίποτε. Όποιος έχει όπλα και όχι κεμέρι γεμάτο, κάνει παιχνίδι. Όποιος μαζεύει ακόμη και τις μαστίχες από την άσφαλτο λέγεται Μέρκελ και την νοιάζει η Λευκορωσία. Άλλο κράτος πλην της Γαλλίας δεν σαλεύει και με μια Ρωσογαλλική ψιλοσυμπάθεια, μέχρι Μεγάλη Αρμενία θε να δούμε.

Η δική μας κυβέρνηση, έστησε κατά τόπους σύρματα πάνω σε μεταλλικές σκαλωσιές την άνοιξη, για να εμποδίσει την είσοδο προσφύγων από τον Έβρο, αλλά μόλις καταλάγιασε το ντου, το ξέχασε. Τώρα, πήρε απόφαση να φτιάξει σωστό φράχτη και μιλάει για συνοριοφύλακες και προσλήψεις. Και δηλώνει πως τα έργα θα είναι έτοιμα κατά την άνοιξη που έρχεται ενώ εμείς καιγόμαστε.

Η κατάσταση είναι επιεικώς εξοργιστική. Είναι τόσα πολλά τα σχέδια που χρειάζονται συντονισμό και προώθηση, ώστε θεωρώ απαραίτητο να υπάρξουν περίοδοι εκτάκτου ανάγκης, κι αν δυσκολεύεστε εσείς οι αρμόδιοι ή παραείστε ξυλάγγουροι, βάλτε να παίζει ο Νίκος Μακρόπουλος το «είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.

Βραχύ ιστορικό

Η Ελλάδα και η Τουρκία μπήκαν στο ΝΑΤΟ και πήγαν στην Κορέα πολεμώντας για τα ιδανικά. Για να πνίξουν τους κίτρινους στο αίμα, δείχνοντάς τους τι θα πει Ελευθεριά. Και ο Παπάγος, καταμεσής του πιο βαρβάτου αντικομμουνιστικού δόγματος, από Τουρκία έως Πακιστάν, καραβανάς άρρωστος και κουρασμένος, ανακίνησε θέμα Κύπρου, αυτοδιάθεσης μέσω δημοψηφίσματος, όταν η Κύπρος χρειάζονταν στο ΝΑΤΟ για να «φράξει» ως αεροπλανοφόρο την αραβική δυσφορία και τον κίνδυνο να πάμε σε σοβιετοποίηση της διώρυγας του Σουέζ, προς Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, σε διαπάλη για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, για φούντωση του κινήματος των αδεσμεύτων και σε χούντες σχεδόν όπου φύτρωνε γκαζόν.

Για να καταλάβετε την Εθνική μας τύφλωσιν, καταμεσής του Πολέμου των Δύο Κόσμων, φτιάχτηκε μια ΕΟΚΑ υπό τον αρχηγόν των Χιτών στα Δεκεμβριανά, τον «Γρίβα-Διγενή».

Από τότε, οι Τούρκοι, οργάνωσαν τη μάκινα, προβλέποντας το νεοελληνικό μελό. Οργάνωσαν προβοκάτσιες και τα Σεπτεμβριανά, φρόντισαν σε λιγότερα από δέκα χρόνια να χαθεί ο ελληνισμός από την Κωνσταντινούπολη, παράλληλα με τους Αλεξανδρινούς λόγω κρίσης του Σουέζ, κι όλα αυτά με προσκυνηματικό προορισμό την Ισταμπούλ που δεν διακόπηκε ποτέ. Κρέμασαν και τον Μεντερές για να μη λένε οι «Σύμμαχοι» πως φτιάχνουν δυσάρεστα καθεστώτα και τάραξαν την περιοχή στις χούντες και στην κουρδική σύγκρουση.

Η Κύπρος παρέμεινε ανήσυχη, προκλήθηκαν σφαγές και συρράξεις τα Χριστούγεννα του 1963, χωρίστηκαν οι κοινότητες, ο Μακάριος επώλει τριτοκοσμική υπερηφάνεια, και στη συνάντηση του Κεσάν, με την ελληνική χούντα, έφυγε η ελληνική μεραρχία και άρχισε να βράζει «η νήσος των κατασκόπων».

Η Χούντα επιχείρησε πραξικόπημα, την έκατσε τη βάρκα, Τουρκία, έτοιμη από καιρό μπουκάρισε στο νησί και έφτασε εκεί που ήθελε, σε δύο βάσεις. Εμείς, είπαμε «δεν ξεχνώ» και είπαμε τον τούρκικο καφέ, ελληνικό.

Ήδη κατά το 1980, άρχισε ηπίως και κρύφα, η τάση για να κυβερνάνε οι χοτζάδες. Πήγα δεκάδες φορές και ξέρω τι σας λέω. Και πάνω στη δική μας μεταπολίτευση, άρχισε η κίνηση «Χόρα», «Σισμίκ» και άλλες μαλατσίες, και η Ελλάς είχε αλλαή κι απάνω τούρλα και ώσπου να στρίψει ο αιώνας, δίκασε τον Κλιντον, έπεσε σε μαύρη κρίση και κατάφερε να μπερδέψει πολλά μπούτια στα Ίμια και στην διαμάχη για τις θαλάσσιες και αερικές ζώνες. Για δεκαετίες μιλάμε. Χώρια τις προσφυγιές που λουστήκαμε, απένταροι και ωραίοι.

Όλα σε θυμίζουν, αυτάρεσκε σασκίνη!

Μπορεί να ξεκίνησα πραγματιστής και κεντριστής όσο έβλεπα πως η κατάσταση ελέγχεται, αλλά άσχετο που ρίχνω το δικό μου ψηφαλάκι, ποτέ δεν με αγανάχτησε κυβέρνηση σαν αυτή που έχουμε. Διότι πίσω από κάθε φυλλωσιά, ένας βαρύς περονισμός μετέρχεται κάθε επιχείρημα για να μας καθησυχάσει.

Ξέρετε κάτι; Από τον 11^ο αιώνα, αρκετά! Χίλιες φορές καλύτερα να ζούσαμε ως ηττημένα ζούδια, αντί να μαστιχάρεται ένας δήθεν νικηφόρος οδηγός πολέμου. Εννοώ πως αν ακούγαμε τον παλαβιάρη με το στέμμα και μας βάραγαν «οι νικητές», μπορεί να είχαμε αλλάξει από το 1917 τη μοίρα μας. Τι καταλάβαμε που με ανείπωτες θυσίες βγήκαμε «νικητές» σε δύο παγκοσμίους πολέμους;

Βλέπω, αρκετά ταραγμένος πως εδώ και αρκετούς αιώνες τείνουμε να διαλέξουμε κάποιον σύμμαχο, αλλά ζητώντας άλλα απ΄ότι ο ίδιος, γεμίζουμε «αδικία, πόνο και καταραμένη διάθεση». Τι θέλουμε εντέλει; Πορτοκαλάδα; Από πορτοκάλι; Μάλλον όχι.

Ψοφάμε για τι ατίμητο κατ΄εμάς σκουλίκι της μελαγχολικής ήττας. Οι γενιές που πέρασαν, γεμάτες προδομένους. Εννιά στα δέκα τραγούδια μας, πόνος και δάκρυα. Αμετάφραστα φυσικά. Και οι μόνοι που επιβιώνουν μπέικα σε αυτήν την χώρα είναι οι  «ήρωες» που θαυμάζουμε.

Μακρινό ανέκδοτο

Ένα τελευταίο: μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας δεν παίζεται τρίλιζα, εννοώ μία σου και μία μου. Παίζεται κάτι που γνώρισα στα Γιαννιτσά, μεταξύ του θείου μου του Πέτρου και του φαρμακοποιού του Γρηγορίου που είχε φαρμακείο διαγωνίως απέναντι, στο Χαζνέ. Μόλις λοιπόν έφτανε πακέτο από φαρμακαποθήκη με το ΚΤΕΛ, ο Γρηγορίου πατούσε μια φωνή: «Πέτρο, ήρθαν φάρμακα!». Άφηνε ο θείος το μπακάλικο, και δοκίμαζαν με προσήλωση, αφού διάβαζαν το χαρτάκι, όλα τα νέα χάπια και σιρόπια. Ανελλιπώς, χρόνια ολόκληρα. Δοκίμαζαν και την επαύριο σχολίαζαν: «Αυτό το ροζ χαπάκι, πολύ μου άρεσε» ή « μη πάρεις απ΄αυτό το ριγέ, με χάλασε».

Κανένας δε ρώτησε ποτέ, είτε την Πυθία, είτε άναψε κεράκι, είτε ζήτησε γιατρό. Τάλε κουάλε όπως εμείς.

Αν η χώρα μας αποτελείται από στεριές, αέρηδες και νερά, χαιρετίσματα πως ένα σημαντικό κομμάτι της λείπει από τον λογαριασμό. Δεν ξέρω πόσο ποσοστό κατακρατεί αυτή η απώλεια, αλλά ξέρω πως παρά τον τεμαχισμό, οι πολιτικοί οργανώνουν το μέλλον τους βάσει των προσόδων που περιμένουν από τα ταξίματα ενός Ευρωταμείου. Δηλαδή, από το ελληνικόν, ελληνικότατον τυραμισού, λείπει ευμεγέθες τμήμα, ίσαμε το ένα τρίτο της μάσας.

Αποτέλεσμα: μια εξαιρετικά άδικη κατανομή. Αυτοί που πιάστηκαν απένταροι η στενεμένοι, υποφέρουν, αυτοί που δεν επηρεάστηκαν επειδή υπάρχει η άμεμπτος Δικαιοσύνη, παίρνουν τις αντιμισθίες των κανονικά, κι ας έχει χαθεί το έργο ή η συμβολή τους.

Οι φράσεις που κάνουνε «τζιζ» είναι μετρημένες στα δάχτυλα.

Όπως: να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να μειωθούν οι άδειες, οι αποδημίες και οι επιδημίες (άδεια είναι και αυτή) να παγώσουν για τρία χρόνια οι μεγάλες συντάξεις και να έρθουν σε μεσοσταθμικό ποσοστό.

Να χουμήξει το Κράτος σε γιατρούς, νομικούς και άλλους ευμαρείς, καθώς και να αλλάξει τον ανυπόφορο εργολαβικό κώδικα. Η δε υπέρτιμος κυρία, ονόματι Δικαιοσύνη, να λησμονήσει ώσπου να συνέρθουμε εθνικώς, τις ενστάσεις οπουδήποτε και οποτεδήποτε, να καταργηθούν τα υπηρεσιακά συμβούλια υπέρ αποκλειστικώς δικαστικών συμβουλίων.

Και κάθε υπάλληλος, δημόσιος ή ιδιωτικός, που σοφίζεται εύλογη μείωση των δημοσίων εξόδων, να αμείβεται με ένα συμβατικό και λυτρωτικό 1% επί των επιστρεφομένων αξιών στο κράτος ή στο ιδιώτη.

Αλλά η γενική ρύθμιση έχει μια κορωνίδα. Κανένας για τα επόμενα 20 χρόνια να μη ξανακούσει για Πρόεδρο, πλην Δημοκρατίας και Βουλής, για Σύλλογο ή ΜΚΟ ή ξερωγώ. Όλα να μπούνε στην κονσέρβα.

Κανένας εθελοντής δεν πληρώνεται «για να θέλει». Κανένας σύλλογος δεν επιδοτείται και ο επιδοτούμενος πληρώνει από την τσέπη του.

Τα ΜΜΕ μεταδίδουν ειδήσεις και δεν παράγουν ειδήσεις. Χορηγίες, δεν υπάρχουν. Φορολογημένες δωρεές, όσες θέτε. Εφαρμόζεται ο Κανών μη ανάμιξης συγγενών σε  ομοιοπαθές δημόσιο αξίωμα.

Φυσικά, γνωρίζω και αγνοώ ηθελημένα το σύστριγγλο που θα ακολουθήσει, ακόμη κι αν γίνει αποδεκτό το ένα στα χίλια απ΄αυτό.

Αυτό το γνωμικό «όλα στη μέση τα αφήνει» νομίζω πως θα χαρακτηρίσει απόλυτα την παρούσα κυβέρνηση. Αποκρύπτει πως κάνει αιματηρές οικονομίες στα απαραίτητα (αυτός ο Φράχτης του Έβρου γιατί άραγε σταμάτησε και τώρα ξαναρχίζει;) ενώ σε κάθε καταγγελία πέφτει μούγκα της θαλάσσης των κωφών δελφινιών.

Επίσης, οι «καθηγητές πανεπιστημίου» είναι σοφοί όταν και εάν έχεις διαθέσιμα συγγράμματα και σε ευλογεί το ήθος και το ύφος τους. Μη ανοίξω το στόμα μου και αποθάνω μετά των αλλοφύλων. Γκέγκε, μοσχοπόντικες;

Ότι πάντως είμαστε αναγκασμένοι να ζητήσουμε τη συνδρομή του πλειοψηφικού ρεύματος που είναι μεν συντηρητικό, αλλά μήτε δεξιό καίγεται να είναι μήτε στρέφει την πρώρα ασυνάρτητα, αρκεί να είδαν οι τυχεροί μια ομιλία του κυρίου Τσίπρα κυριακάτικα στο «Κάραβελ».

Στην αρχή φοβήθηκα μη τον εκθέσω, διότι ο ράθυμος, παραιτημένος τρόπος του με λύπησε. Από την άλλη, αφου ο Βελόπουλος δεν θέλει να αυξηθεί, αφου πουλάει κηραλοιφές και ο Βαρουφάκης μας θύμισε από το 2015 την «θεωρία των παιγνίων» που πρωτοδιαβάσαμε από το Φιλίνη το 1972, ενώ παρομοίως ΚΚΕ και Κέντρο ξέρουμε που στοχεύουν.

Από που να πάρουμε κουράγιο να φράξουμε τον δρόμο στον Μητσοτάκη; Ήδη ο Τσίπρας έδειξε πως η ομιλία του είχε πήξει από την ακεφιά και την σπαρίλα. Πήγε να ανάψει φωτιά με τσακμακόπετρα, ή αν προτιμάτε φυσιολατρικό παράδειγμα, θέλησε να πήξει γιαούρτη, αλλά αυτό χρειάζεται μαγιά, ρέγουλα και σκέπασμα. Αυτός βρήκε μια χαρτοσακούλα ρύζι, ανακάτεψε γάλα σε κουπάκι και έφτιαξε ρυζόγαλο.

Ακεφιά σπαρίλα, για άνθρωπο 46 ετών που κανονικά στίβει την πέτρα. Ίσως πρέπει να σκεφτεί ένα διάλειμμα, αλλά δεν μπλέκομαι στα δικά τους. Το παιχνίδι της κυβέρνησης δεν με πείθει. Για γραβιέρα πήγαινε, έμμενταλ βλέπω.

«Κριστιανούτσι, αγιουτάτε» έκλαιγε ο Αμπακούκο στον «Μπρανκαλεόνε» όταν τον βάφτιζαν για να κερδίσει την περιπνευμονία του. «Αλλοί και τρισαλλοί μας, κανένα καλό δεν θα ιδεί η Ρωμαΐς, τώρα που πήραμε την Πόλη» θρηνούσε ο άρχων Σεναχηρείμ από τη Νίκαια, μαθαίνοντας πως ο Στρατηγόπουλος με κουμάνικο ασκέρι κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη το 1261.

Περιμένω, αφού διάβασα πως η διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου στο Κοινοβούλιο του μέλλοντος ανέβηκε στο 17% και ΔΕΝ το σημείωσε αυτό η «Αυγή» και η άλλη κολλητή συνάδελφος, να ετοιμάζουν πλερέζες οι κένταυροι και οι μπερδεμένοι της κυβέρνησης, ο δε Μητσοτάκης να απευθύνει διάγγελμα στον λαό, όχι από τις κιτσαρικές απλωταριές του Βελλιδείου (που είναι ταμάμ για να απλώνουν σταφίδα και μήλα στα πατώματα) αλλά από τον πάτο του υπογείου βυζαντινού υδραγωγείου της Βλατάδων, μπαίνοντας αριστερά. Διότι περιμένω να κατανοήσει πόσο θα υποφέρει στο μέλλον από το πλήθος των  ευπίστων που κατάφερε να συγκεντρώσει φιλοκυβερνητικό φύλλο.

Απ΄όπου και να το δεις, συνωμοσίας όζει. Ο Μητσοτάκης από τις Ευρωεκλογές, τις αυτοδιοικητικές και τις κοινοβουλευτικές εκλογές, έπρεπε ως πρώτη πράξη της κυρίας Σακελλαροπούλου, να τιμήσει με Μεγαλόσταυρο τον Αλέξη Τσίπρα, που μόχθησε όντως πάρα πολύ να προσφέρει σε περσινά ξυνά σταφύλια ένα άνετο μέλλον, ήτοι στον πολίτη Μητσοτάκη και το σόι του.

Ποτέ η Αριστερά δεν είχε τέτοιους σωματοφύλακες υπέρ των Αρχών της, κι εννοώ τους δεξιοδεξιούς Καμμένους, μαζί με λιοντάρια του Ντόνετσκ, αρνητές του Τσέρνομπιλ και παρακοιμώμενους της μαύρης αγοράς που τους κατείχε ταγματασφαλίτικη νοοτροπία. Ακόμη κι αν αυτά τα βρίσκετε υπερβολικά, Σύριζα και Καλογρίτσας είναι μη συμβατές αξίες ή απαξίες και τα περισσότερα από αυτά τα ουδετερόφιλα συμπτώματα είναι προϊόν του Παππά.

Μόνος του έπρεπε ν’ αραιώνει, για έναν απλό λόγο: ο Τσίπρας τον θεώρησε φίλο, αλλά οι Νεοδημοκράτες σκέφτηκαν «αφού θέλει τον ταξιδιώτη της Βενεζουέλας, δεν θα τον πειράξει αν στείλουμε, κατά τα πιστεύω μας, κόσμο στον Γράμμο και παράξενους ακροδεξιούς δημάρχους που κανονικά θα αποφεύγαμε».

Προσοχή: δεν αμφισβητώ το ποσοστό Μητσοτακικής δεξιάς στο 17% έναντι ανθρώπων που σκέφτονται αντί Χαρίτση να χρησιμοποιήσουν τον «αμπανταούμπαντα» ως εκπρόσωπο τύπου, αν και θα ισχύσουν ηπιότερες επιλογές.

Απλώς υποστηρίζω πως δέχομαι βαρύτατα σε βάρος μου στοιχήματα, διότι πιστεύω πως εάν ο ελληνικός λαός, καταλαβαίνοντας πού το πάει αυτή η κυβέρνηση στα οικονομικά, επιζητήσει άλλη λύση, θα στραφεί με οργή εναντίον των αυτοσχεδίων υπουργών που έχουν ιδιαίτερη συμπεριφορά παραπλανημένων όντων, και χωρίς να πλησιάσει άλλες ιδεολογίες, θα σπεύσει να προσκυνήσει όποιον Σαμαροειδή του φανεί βολικός.

Είναι πάρα πολλές οι βαριάντες «κληρονομιάς» του κυβερνητικού τίτλου. Καθώς ο κύριος Κυριάκος, δυστυχώς γι’ αυτόν, ευτυχώς για τη φαμίλια, δεν το παίζει αφοπλιστικά προσωπολάτρης (είναι το μόνο άτομο που οποιαδήποτε συσχέτιση με τύπους Λουκασένκο είναι ύβρις) επομένως ανέτως, αν συμβεί καμία στρέβλωση κι όχι καμιά απλή στραβή, υπάρχει και η Ντόρα, πιο κεντρωμένη, με άλλη πελατεία, ικανή να «δεθεί» και με κεντρώους της πιάτσας.

Αυτό το θεωρώ φυσικό, καθώς δεν υπάρχει στον Σύριζα, ως ανταγωνιστή κεντρώων ψήφων, καμία πρόθεση να δεχτούν κάποιον ήπιο άνθρωπο στις τάξεις τους. Σκεφτείτε πως ο Ραγκούσης ως Δήμαρχος και Γιωργοπαπανδρεικός δεν άφηνε ίχνη και τώρα, ως νεοπαγής Συριζαίος, αναμετριέται με τον Μπαμπέφ και τον Ζντάνωφ, με ολίγον Λογιόλα για την αυστηρότητα των ηθών.

Ενώ αν πέσει ο Κυριάκος, θα οφείλεται σε τρέχοντα, απραγματοποίητα όνειρα, βάσει της νοοτροπίας του ατόμου που ζήτησε να οστρακίσει τον Αριστείδη, από το χέρι του ίδιου του Αριστείδη.

Κοντολογής, η φαμίλια Μητσοτάκη έβγαλε επιτέλους έναν αριστοκρατικό τύπο, έναν ευγενή που θα τσιμπάει συνεχώς 17ρια και 27ρια, αλλά όταν χάσει την ψήφο του στο μέλλον, θα ανακαλύψει ότι καταψήφισε τον εαυτό του.

Και να θυμάστε πως θα τηνε πατήσει όχι από τα ημιπολυτελή και τα μεθυστικά του ήθους αλλά επειδή ανέχτηκε έν κύμα «διακοπών» στον δημόσιο τομέα και στέρηση αντιδραστηρίων για έλεγχο κορονοϊών. Την Αντίπαρο όλοι τηνε λησμόνησαν επειδή πρώτα φιγουρατζής ο Έλλην, και έπονται τα χαρίσματα.

 

Κατάφερα να μετατρέπω οποιοδήποτε κείμενο σε προσωδία καλογερική, όπως συνηθίζουν οι αναγνώστες στις τράπεζες των μονών. Όλα, ανεξαιρέτως όλα τα κείμενα του ντουνιά μπορούν να ψάλλονται. Δοκιμάστε το. Ολίγο ένρινο αξάν, αίσθηση πως σε ακούν και είναι έτοιμοι να κρατήσουν το ίσον.

Τα ίδια και με την ραπ εκφορά του λόγου, κι εκεί πρέπει να υποδυθείς όχι τον ραπσωδό, αλλά τον μέσο αραπάκο και σχωρέστε μου τον ρατσισμό.

Ωστόσο, δεν χώνεψα και δεν πρόκειται να χωνέψω την τεχνική του ζήτουλα, του παράκλητου, του οδηγητή, ειδικά του ανθρώπου που «τάχτηκε»  να υπηρετήσει μια δημόσια λειτουργία.

• Βρίσκω τελείως ξεκουδουνέ να συγκεντρωθούν τρεις υπουργάρες για να συζητηθεί μία επένδυση.
• Δεν καταλαβαίνω, όταν οι μαθητές σταμάτησαν να μορφώνονται μπαίνοντας το θέρος, γιατί δεν χρησιμοποίησαν την περίοδο Μαίου-Σεπτεμβρίου οι «ειδικοί», ώστε να υπάρξουν θρανία, αποστάσεις, ρυθμίσεις αιθουσών, ενδεχόμενες αλλλαγές στις τάξεις και στα τμήματα, ώστε να υπάρξουν θρανία (όπως τα μεξικάνικα μονοθέσια της φωτογραφίας) και να εντοπιστούν οι δέουσες προσαρμογές στις τάξεις με μέτρο και πρόβες. Αλλά σε μία χώρα που η διενέργεια «διαγωνισμού» σημαίνει λατρεία στον Μολώχ και σε όλους τους τρυποκάρυδους του Δημοσίου τομέα και τα καλλικαντζαράκια του, ζητώ να κινηθούν οι ανημπόριες του, χώρια που τους κόβω, ο σκιτζής τις ποθούμενες άδειες.
• Τι θα γίνει με το φαινόμενο των εκλιπαρούντων ολίγο επικοινωνιακό φως. Να πάψει δηλαδή να ενεργοποιεί μια γιατρέσσα το μέγα γεγονός πως βρήκε το τμήμα της και ο σοφός διεθυντής της κάτι αιματολογικό και προωθημένο, ώστε οι ειδήσεις να αποκτήσουν επιστημονική ισχύ.
• Να μάθουμε κι εμείς οι θαμμένοι σε ένα δωμάτιο, πόσες διαγνώσεις υπάρχουν, από τον μοριακό έλεγχο σε άλλες δύο τουλάχιστον της πλάκας, τόσο η θερμομέτρηση όσο και να λαμβάνεις το σάλιο του πελάτη, με αποτέλεσμα να βγαίνει αποτέλεσμα θετικό πλειστάκις, πολλάκις αρνητικό και να τα μασάει ο Μαγιορκίνης.
• Μέσα στο χάχατο, τι χαλεύει ένας συρμός να βολτάρει στο Ντεπώ, αφού δεν θα υπάρχει οδηγός (όπως στην Κοπεγχάγη…) και ποιο όνειρο εκπληρώνει μία διόροφη αουτοστράντα στην περιφερειακή της πόλης που έχει κάτι στροφές στροφάλων, κάτσε καλά Παναγία μου. Τι συμβαίνει άραγε; Κάθε υπουργός και το όραμά του, που δεν είναι σώνει και καλά όνειρο των πολιτών;
• Της ΔΕΘ το τοπογραφιόκο μπορούμε να το δούμε εν δόξη, που έχει απομείνει μια πουτσούλα για πράσινο;

Και τώρα τα δύσκολα. Μήπως έχετε την εντύπωση, μπαγιάτισσες ψυχές, πως οι μεν κυβερνάτε και οι δε ελέγχετε την διοίκηση;

Υπογράφω ως ο επιμένων σκατόγερος πως η Πρόνοια πρέπει να χαλιναγωγεί την Επανεκλογή, πως η φιγουρατζίδικη ιδιωτεία υπερβαίνει τον προγραμματισμό και πως μια σταγόνα περισσότερο «δημόσιο» θα ντελαπάρει την θρυλική «πόλη του δειλινού» και άλλες αηδίες.

Την άλλη φορά, πρώτα ο Θεός και άλλα ευαγή, θα γράψω για χειρισμούς πολιτικούς, τα υπακτικά της Εξουσίας και τον βαθύτερο αναλφαβητισμό που διαχέεται από επίμονες συλλογιστικές του καταρρέοντος Χρόνου.

Δεν έκλεισες ακόμη έναν αιώνα ντεμόκρασι, αμηρά πλαστέ κι αντίδικε, και από την υπόλοιπη παράδοση, κλέβεις ασύστολα. Γεννήτορας και εμίνης σου ήταν ο στρατηγός Κεμάλ, ο πατήρ των Τούρκων που διέλυσε το χαλιφάτο και το σουλτανάτο και άλλαξε το αλφάβητο, πέταξε τα φέσια και τον φερετζέ. Σε αυτούς τους Τούρκους απευθύνεσαι κι ας το παίζεις νοσταλγός.

Κακώς μιλάς ως συνεχιστής των Σελτζούκων. Το Μανζικέρτ και το Μυριοκέφαλον ήταν νίκες του Αλπ Ασλάν και του Κιλίτζ, κι αυτοί, με έδρα το Ικόνιο, ισορροπούσαν μεταξύ σταυροφορικών υπολειμμάτων, μπεηλικιών της Ανατολίας, σιχασιάς στους Σιίτες του Ιράν των Ουρανών.

Ο δικός σου λαός ήταν οι Καγί, μια φυλή που σκάλωσε στα βουνά πέραν της Παφλαγονίας, ενισχυμένη από εξωμότες ρωμιούς και ένας υγιός του εμίρη τους, ο Ερτογρούλ, γέννησε τον Οσμάν που πρώτος πάτησε τη Νίκαια, ήτοι το Ιζνίκ και πέρασε στην Προύσα έως κι αργότερα την Σμύρνη.

Έδινες στρατό σε Ρωμιούς καλοπληρωτές, κατάκτησες την Τζύμπη, το καρδιόσχημο δυναμάρι του Ελλησπόντου και πάτησες την Αδριανούπολη κι έγινες δύναμη της Ευρώπης στη δεκαετία του 1360.

Δεν έχεις χίλια χρόνια ιστορία, που να χτυπιέσαι. Ο Μουράτ σε μεγάλυνε κι ας έχασε στο Κόσσοβο την ηδονή του βίου. Ο μπατάλικος γιός του ο Παγιαζήτης πάτησε τη Σαλονίκη ειρηνικά και ο σαχίνης, γαζής και κατακτητής του, ο Εβρενός, εξωμότης που κέρδισε το τεράστιο βακούφι του με την πονηριά που η Διδώ κέρδισε την Καρχηδόνα της, έσφαξε τον γιο του διότι το άτι του τριπόδισε μπροσά σε Σουλτάνο (κλεμμένες παραδόσεις από τον Αλεξανδρο στο μεγάλο ποτάμι και τον Βασίλειο τον Μακεδόνα, καρφωμένον στα κέρατα ενός ελαφιού, ιστορίες που είχαν απήχηση πατέρα και γιου έως τον Ταράς Μπούλμπα).

Ο Παγιαζήτης βέβαια, είχε πήλινα πόδια, κι όταν ο Τιμουλέγκ, ο σαχίμπ Κιράν των Μογγόλων του ζήτησε υποταγή, εκεινος του έστειλε καυχησιάρικη απάντηση, ο Ταμερλάνος τα πήρε στο κρανίδι και του υπόσχεται να τον ανταμώσει γρήγορα.

Αλλά προηγουμένως, τον αποκαλεί «μικρόν τουρκομανικόν σκουλήκιον». Μα το σταυρό, σε λέω.

Κι ο Βαγιαζήτης πόθανε στην κλούβα και όλες οι κατακτήσεις των Οσμανλήδων διαταράχτηκαν και η Σαλονίκη από το 1402 έως το 1430 διακρατήθηκε πλην έγινε μισητή στα καλογέρια, διότι ο Μανουήλος φορολόγησε ή δέσμευσε τις μοναστικές περιουσίες και ενίσχυσε τα καστράκια του γύρωθεν.

470 χρόνους άντεξε το κράτος των σουλτάνων σου. Από το 1453 κι ώς το 1923. Μήτε χίλια, μήτε εξακόσια που παινεύεσαι. Οι Ρωμιοί που τους βλέπεις και αριτσώνεσαι, έχτισαν τα καράβια σας, δίδαξαν κτηματολόγιο, παιδομάζωμα (δια των τουρκοπώλων) γίνανε μαζί με τους Αρβανιτάδες οι γραφειοκράτες σου.

Και πάντα είχαν Τούρκους εντός των συνόρων τους. Από τους Βαρδαριώτες που κατοικούσαν τις αρχαίες παιονικές γειτονιές, χριστιανοί της Βαρδαρόφτσας, με το αγγουρωτό καπέλο και τα ραβδιά, τα μαγκλάβια, να ανοίγουν χώρο να περάσει ο βασιλέας μας, καλοί τραγουδιστάδες, Κουμάνοι τοξότες και πολέμαρχοι σαν τον Σιτζιάν-Συργιάννη, πάνω κάτω από τα Μόγλενα στους κάμπους, είχαν και λεξικό, ενώ πρόσφυγες απόγονοι του Σουλτάνου Καϊκαούς νέμονταν χωριά της Βέροιας.

Και κεραμοπλαστικώς στολίζαμε στα τείχη της Σαλονίκης κατέναντι Βλαττάδων τον Προσούχ που ήταν δεξί χέρι του Λαπαρδά, ενώ ο Μανουήλ Φιλής, νεκρολογεί δια στίχων τον Παχατούρ τον πολεμιστή.

Και Τουρκοχώριο είχαμε στα κρεμάσματα πριν τον Βάβδο και πρόσφυγες πολλούς Κλαζομενίτες και όταν ο Ουρχάνης τόλμησε να γιουρντίξει στην Ορμύλια, ο Ιωάννης Κατακουζηνός το έμαθε στους Κρητικούς, σήμερα Προφήτη, κατέβηκε καρφί στο νοτιά ανάμεσα στες λίμνες και έφτασε Ρεσετνίκια, Βατόνια και κατέβηκε το ρέμμα των μύλων και διέλυσε τους μπατακτσήδες κατά την Καλλίπολη. Αλλά κανένας δε χαλούσε παντρολογήματα.

Με μικρασιατικό και βαλκανικό αίμα νικήθηκες στο Λεπάντε και νίκησες Ούγγρους.

Άσε που τους κουραστικούς, βαχαβιόλικους εμφυλίους σας, το δικό μας μιλέτι έκρυβε διεκδικητές που είχες για στραγγαλισμό.

Και μη ξεχνάς πως κράτος ενιαίο δύσκολα κρατούσατε και ήταν πολλά τα μπεηλίκια που αποστατούσαν έως αργά.

Το Χαλιφάτο σου δεν συνεργήσαμε να το χάσεις! Πήρες την γερμανόφιλη θέση στον Μεγάλο Πόλεμο, εμπιστεύτηκες τους Γερμανίδοι και έπαιζες τον στρατόκαυλο με δανεικά στρατά. Η μοίρα σου έμοιαζε να΄ναι προδιαγραμμένη με του Σάχη της Περσίας, αλλά τη γλύταρες, δεν σου λέω το γιατί.

Δεν θέλεις τη γνώμη μου, μουτεσαρίφη του μηδενός, (μήτε και κάποιος άλλος, βέβαια) αλλά γιατί ο έρμος έχω την εντύπωση πως είναι λάθος ερμηνευμένος ο γκαϊλές σου, διότι από την Αντιόχεια έως το Καστελόριζο, συν από το Καστελόριζο έως την Ρόδο και στο μισό της επαφής με τα ελληνικά νησιά έως Ίμβρο και Τένεδο κι έπειτα ανεμπόδιστος από τη νήσο Πορδοσελήνη (έτσι λέγεται!) και μέσω Άσσου και Τρωάδας στην Προποντίδα τον Βόσπορο κι όλη την ασιατική ακτή έως τα ριζά του Καυκάσου, η γαλάζια σου πατρίδα όχι μόνον παραμένει ατλαζένια και απείραχτη, αλλά μας χώνεσαι έως τη νήσο των Ανθρωποφάγων και άλλα σφάγια της δήθεν οσμανικής αγανάχτησης.

Επιπλέον, τατά και δήθεν άρχοντα των Σούφι, έχεις βάλει χέρι, εδώ και 46 χρόνια, στη βόρεια Κύπρο κι ό,τι κάνεις, δεν το κάνεις για το Καστελόριζο, αλλά για τα κατεχόμενα που επιθυμείς ΑΥΤΑ να έχουν συγχωνευμένη ΑΟΖ με την δική σου, αυτή σε νοιάζει, για να το παίζεις με αμερικάνικα όπλα, ρώσικα πυραυλάκια και ευρωπαϊκές πλάτες, να κάνεις αεροπλανοφόρο και πολλαπλή βάση Κερύνεια και Αμμόχωστο για να τυραννάς την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή.

Κι όλο υπονοείς πως θα πάς με τους Ρώσοι, για να καρδιοχτυπάνε κάτι μαλθακοί που δεν ξέρουν το μελό που δεν κυβερνάει.

Φυσικά, έχεις κι άλλη λύση, αν κάποιοι σου στράγγιξαν κάθε λογική: να παραστήσεις τον τσαντισμένο και να απειλήσεις πως θα φύγεις από το ΝΑΤΟ προτείνοντας να σβηστεί η έρις των Κριμαϊκών και να γεμίσει Ρώσους η Μικρασία. Αλλά η Κόλαση δεν έχει ασανσέρ, μήτε Πύλες στην Βαλχάλα της.