Author: Πετεφρής

Γιατί ξεσάλωσαν τα πλήθη; Για ποιον λόγο άνθρωποι νουνεχείς, αν και κάπως κοινωνικά μυστήριοι ανακάλυψαν πόσο φρικτό είναι το εγγίζειν, το θιγγάνειν, το γαμείν και γαμείσθαι;

Διαβάζω οδηγίες επιστημόνων και μου φεύγει το καφάσι. Πέραν το Ατλαντικού, διαφημίζουν επισήμως το kinky sex, καθώς και μορφές ομαδικού χειρογλύκανου, και αυτό δε με παραξενεύει διότι ωσάν την νεοελληνική κινκωσύνη δεν έχει.

Τελικά, οι «ειδικοί» σου μουρμουράνε «ό,τι πράττεις, πράττε το χωρίς πολλά φιλήματα». Κι αυτό δεν υπάρχει Έλλην γονιός να το εκμυστηρευτεί σε τέκνο του -ειναι γνωστό τι ομιχλώδες τοπίο  και πόσα μισόλογα συνοδεύουν τις γονικές, ειδικά τις μητρικές συμβουλές, επειδή η πλειονότητα των πατεράδων αφήνει το ζήτημα στα δοντάκια της Πυθίας.

Σε κάθε περίπτωση, μέγα μέρος της κοινωνικής απορρύθμισης οφείλεται πως «χανόμαστε» επειδή δεν τηρούνται γενικώς τα ζευγαρώματα. Έτσι, μπορώ να δεχτώ τις αρνήσεις της μάσκας, την αδυναμία να υπάρξει γοητευτικός άνδρας ή γυναίκα ζαλωμένοι με αυτό το ακαλαίσθητο ωιατρογενές φερετζάκι, χώρια που τα δύο φύλα, μαζί με το τρίτο, δεν έχουν πρόσβαση σε κερασένια χείλη, αλαβάστρινα μάγουλα, καυλωτικές θεληματικές ρυτίδες προσώπου με τις προσήκουσες αδυναμίες προσήλωσης.

Θυμώνουν λοιπόν οι γονείς, έξαλλα τα εφηβάκια, μειωμένα τα ποσοστά ανταπόκρισης και αποδοχής, ιδίως σε τέκνα θεοτικών, οικολογων και δικαιωματιστών, με προφανείς πολιτικές υστερήσεις.

Τι απομένει; Αυτό που διασώθηκε σε όλες τις μεγάλες πανδημίες, πείνες, αιχμαλωσίες, και περιορισμούς: το πεισιθάνατο ύφος και ήθος. Ένας θανατερός ρομαντισμός. Ανεμβολίαστη ηδονή. Και δεν θέλω να ξεύρω τι τελείται σε διαδρόμους και λινοθήκες του υγειονομικού προσωπικού.

Η ίδια ανησυχία εξικνείται στις φυλές των μεταναστών, των τουριστών και των άφραγκων εμπόρων.

Κανονικά θα ήπρεπε να ασχοληθώ και με το θρησκειολογικό πρόβλημα, αλλά τότε συγγραφείς και αναγνώστριες δεν γλυτέρνουν τον τοπικό Σαβοναρόλα κάθε γειτονιάς. Και βέβαια νοσταλγώ την εποχή των «ραντεβών» (τα λέγουν και αραντεβού) όταν νέοι  διαφόρων ηλικιών τραγουδούσαν περιπαθώς.

«Βάλε με από το ντουβάρι μη μας πάρουνε χαμπάρι» περιφρονώντας κάθε οδηγία και ηθική δέσμευση.

Ω, μη βιαζού, ερευνητή των πρωθυπουργικών κινήσεων. Δεν πήγε στην σαββατοκύριακη Τήνο για την Μεγαλόχαρη. Στα Κιόνι, πήγε όπου ναός του Ποσειδώνα, κατά Στράβωνα, στο πλαίσιο των «Ποσιδείων» και της Αμφιτρίτης, όπου πολυάριθμα εστιατόρια και ξενώνες για τους προσκυνητές. Ο λόγος; Ορκίστηκε ο γιός του φαντάρος και έθεσε βάσεις για την ανάληψη της πρωθυπουργίας περί το 2050. Το άδηλο μέλλον, ανάγκασε τον πατέρα να προσφύγει εκτός των χριστιανών και σε όλα τα διαμήκως αποδεκτά θρησκεύματα της Ελλάδος. Πάντα χρειάζεται υποψήφιος εν μέρει εθνικός, εν μέρει ελληνίζων, πάντοτε χριστιανός. Ο πατέρας ήκλεψε σαββατοκύριακο εν Τήνω προκειμένου να βεβαιωθεί πως ο μέλλων του 2035 πρωθυπουργός, θα περατώσει τον Μεγάλον Περίπατον έως τότε και θα σοφισθεί κάτι λογικώτερον.

Mεταμορφώνομαι, αγάλι αγάλι, σε διαπρύσιο εχθρό των διαγγελμάτων. Αλλού, για άλλες χώρες, καρφώνομαι, ακόμη και για τον Τραμπ. Αλλά στη χώρα μου, δεν αφιερώνω άλλον χρόνο για τους κορακοζώητους στοχασμούς ενός πολιτικού που δεν φαίνεται να γνωρίζει μήτε τα μυστικά της τρίλιζας.

Βαριέστησα, κύριε πρωθυπουργέ, οφλάντισα, μπεζέρισα. Μιλάτε ολομόναχος, χωρίς αντιπολίτευση, η οποία διάγει περίοδο γεμάτη αναδουλειές, αλλά ταιριάζει ίσως στον προεκλογικό σας σχεδιασμό: να αναθέτετε σε επιλεγμένα στελέχη μια δράση, να την διακοινώνει ο αρμόδιος υπουργός, ο οποίος δεν θυμάται τη μάνα που τον γέννησε, να προχωράει δέκα-δεκαπέντε εκατοστά ένα ζήτημα και να καπακώνετε την ανημπόρια σας με ένα διάγγελμα, όπου εμφανίζεστε όχι αποφασιστικός όσο διαιρετικός ή έστω δίβουλος. «Άλλα μου λέν τα μάτια σου και άλλα η καρδιά σου».

To πιο εκνευριστικό, κατά τη γνώμη μου, είναι πως επαναλαμβάνεται η μάκινα να είστε η κορυφή, ο κολοφώνας, η εντελής κατάληξη παντός ελληνικού προβλήματος. Το διάγγελμα ή η τελική σας λέξη σε ένα ζήτημα, κατασκευάζεται περίτεχνα, χάρη στους «ικανάτους» αξιωματούχους που θεωρούνται η ομάδα σας. Καλά αυτά, αλλά δεν φέρεστε το ίδιο σε όλους. Ο απερίγραπτος εφηβικής δροσιάς Καραμανλής, αστόχησε πλειστάκις στους υπολογισμούς του, ξεκινώντας από υπόσχεση 1000 λεωφορείων. Είναι ο πρώτος και ο μόνος που κάθε λίγο και λιγακι θέτει σχοινοτενείς προθεσμίες. Αλλά που να τον αλλάξετε! Εκπροσωπεί το καραμανλικόν αεράκι του ελληνικού βορρά, δεν είναι κανένας χτεσινός. Επίσης δεν ξέρω ποιον έχετε βάλει στα θρησκεύματα, που έπρεπε να εξωσθεί αυθωρεί. Για τον Μηταράκη τον μεαναστευτικό, είναι ίσως ο πρώτος που δικαιούται χρυσό ατελές διαβατήριο. Να μη πολυλογώ.

Κέντρο της αδολεσχίας σας είναι η προτεραιότητα της δικής σας ατζέντας κι όχι η κρατική υποχρέωση. Πρόσεξα πως τόσο στην Έυβοια όσο και στην Καρδίτσα, αργήσατε να πάτε. Δεν ήσασταν υποχρεωμένος, αρκεί να στέλνατε κάποιον αρμόδιο. Για ποιον λόγο, πλην της Θεσσαλικής καταγωγής πήρατε τον επί της Δικαιοσύνης υπουργό;

Η πυραμίδα ηγεσίας, προτεραιοτήτων, νομικού πολιτισμού, ακτιβισμού, έχει ένα εγγενές ελάττωμα, κύριε πρωθυπουργέ: έχει την μύτη κατά κορυφήν, αλλοιώς, φασκελοκουκούλωστα. Την δραστηριότητα της πολιτικής τεχνικής, την εμπεδώσαμε. Επίσης την έως τις αρχές του 2020 δράσεις. Αλλά πράξατε απαίσια τραινάροντας το προφίλ σας, από τον Τομ Χανκς έως θερινά γιορτάσια, παράλληλα που αφήσατε ανέπαφο το αφτί του ανηψιού που σκέφτηκε να ιδρύσει δρόμους κατ΄αποκοπήν.

Με λίγα λόγια, περάσατε ζάχαρη το καλοκαίρι, οι διορισμοί καθηγητών ήταν ένα γνωστό ανασούμπαλο φαινόμενο, κολακέψατε αγρίως όποιον μπορούσατε, υπήρχαν αξιολογήσεις απαραίτητες που γράψατε στις μοκάρες των πολιτικών σας φίλων.

Μετά από εσάς δεν έρχεται το χάος. Φυσικά δεν υπάρχει νόμος και τάξη στην αντιπολίτευση, αλλά κι αυτό δικό σας έργο είναι. Έχει μιαν ατσαλωσύνη η συμπεριφορά σας, κάτι το εθνικώς αλλούτερον, κι αυτό ενθαρρύνει καμπόσους κακομαθημένους που υποβλέπουν το δικό σας τουπέ.

Όπως ο Τσίπρας με το τρίτον ασχολείται

Ώσπου να προεδρεύει σε οργωμένο χωράφι

Έτσι κι ο άλλος τα δυο πέμπτα οροφή

Στο τσεπάκι του νομίζει ο άπελπις, ενώ

Του Χρόνου ο μαστραπάς έχει τρυπήσει

Αφήνοντας λαούς γκαγκανιασμένους.

Μη το κουράζεις το τεραίν πρωθυπουργέ,

Υπάρχεις όσο υπάρχει η χώρα των μπεμπάντων

Και το μισό ασκέρι σου πάει για ρεκτιφιέ.

Ακόμη έναν Πάμισο και πάει το υποκάμισο-

Στων ελεφάντων την μονιά, πουλάς τα κουνελάκια.

Το διάγγελμά σου κάρτεψε, κανείς δε σε πιστεύει.

Mετά από βασανιστική σκέψη, καταλήγω πως το φιάσκο με την πανδημία το χρωστάμε στις ιδεολογικές πανούκλες που κυριαρχούν στο φρόνημά μας. Εξηγούμαι: δεν χρειάζεται να αποδίδουνε τα πάντα οι δεξιοί στην παράδοξη «ευαισθησία» της αριστεράς που επιμένει σε έναν αστοιχείωτο «φιλανθρωπισμό», μήτε οι αριστεροί γλυτώνουν την αναπόφευκτη αυτοκριτική διϋλίζοντας κάθε «αναμενόμενη» δεξιά προκατάληψη.

Για ποιον λόγο επιμένουμε πως πρόκειται για σύγκρουση δεξιάς και αριστεράς, και όχι για σύγκρουση μεταξύ ρεξιστών και ιωτακιστών; Αμφότερα τα μέρη δεν χάνουν κάθε ορίζουσα όταν ονειρεύονται πακετάκια με κολλαριστά ευρουδάκια, αναλαμβάνοντας μια διανομή φαγητού; Την επαίσχυντη «ωρίμανση» ενός έργου, που απαιτεί εγκρίσεις, ενστάσεις, εξαγορές, μαγειρέματα πρίν την τελική απόφαση, επισκέψεις σε πολιτευτάκηδες που επιδρούν σε κρίσιμες ψηφοφορίες, με αποτέλεσμα μια γέφυρα που την ήφαγε ο ρούφουλας να χρειάζεται έξη έως δεκάξη χρόνια (κι όχι μήνες) για να εγκαινιαστεί, είναι τάχατες προϊόν της σκέψης του Κέυνς ή μιας αυτοδιαχειριζόμενης σέχτας δικαιωματιστών; Αναρωτηθήκαμε πόσο βλάπτουν και τις πιο συγκροτημένες ιδεολογίες, τα κινήματα «της κατσαρόλας» και ο επείσακτος, φρενήρης αριστερισμός;

Η Αττική τα κακαρώνει διότι ασκει τακτικές άγνωστες και ασύμβατες με το τοπίο. Όσο σκέφτομαι τους διευθυντάδες διαφόρων ματαιοτήτων να υπόσχονται τα πάντα κατά το τέλος του έτους εύχομαι να μη δεκαπλασιαστούν τα κρούσματα εως τότε, και λίγα λέω. Αυτό αρκεί. Διότι οι γιατροί γιατρεύουν αλλά όταν καλούνται να μετρήσουν χωρίς μέτρα και σταθμά, οι πολιτικοί θα τους λιανίσουν και δεν το πήρανε είδηση.

Kαι κάτι τελευταίο: η αρρώστεια δεν έχει εθνικότητα. Να λείπουν τα δήθεν πατριωτικά. Ο μετανάστης που βραδιάζεται στις πλατείες και έχει άσυλο, του πρέπει να έχει νερό, σαπούνι, καθαριότητα εδική του και των τέκνων, να απασχολείται (όπως όλοι οι υπό ανέχεια κάτοικοι) και να του φέρεται καλά όποιος αποφάσισε να γίνει ο στρατός της Σωτηρίας. Όλα τα άλλα, δείχνουν έλλειμμα ανθρωπιάς και κακεντρέχεια.

O πρωθυπουργός Δεν ήταν έτοιμος για διάγγελμα. Η κυρί Κεραμέως αφανίστηκε με ένα τελείως ανεπρόκοπο πρόγραμμα. Αλλά δεν ρίχνω σε υπουργό το φταίξιμο, επειδή τα στενεμένα οικονομικά οδηγούν την κυβέρνηση σε ντρίπλες την ώρα που σφυρίχτηκε ημίχρονο. Και βέβαια, η όποια αντιπολίτευση τζάμπα ξοδεύει αντιρρήσεις και τα μασάλια της είναι άσφαιρα. Κι όταν ο πρωθυπουργός «εξαγγέλει» πως θα διαθέσει 100 λεωφορεία, ενώ μερικές εκατοντάδες «στο τέλος του χρόνου» είναι το αργόστροφο καμπριολέ του καραμανλισμού που καθυστερεί κάθε κίνηση. Εκατοντάδες τουριστικά λεωφορεία, και ένα σωρό από δωδεκαθέσια έως εικοσαθέσια κάααθονται, αλλά οι κομπανίες και οι συντεχνίες καλά κρατούν.

Ζευς γαρ μεγάλης γλώττης υπερεχθαίρει. Περίμενα την στημένη απόφαση του ΚΑΣ για τη Βενιζέλου. Και δυστυχώς οφείλεται στην αναμέτρηση του Μανόλη Κορρέ με την Ιστορία. Ο άριστος των αρίστων, ο βαθύς ερευνητής που ξεσκάλισε με τη φυσική του ευφυία πλήθος χρονιζόντων ζητημάτων, ο εξαισίων ικανοτήτων αρχιτέκτων, αναμετρήθηκε σε μαρμαρένιο αλώνι με τη μοίρα του και ως άλλος Ακρίτης τόλμησε την αναμέτρηση με τον Νόμο των μετρήσεων. Θα χάσει τη μάχη. Οι αρχιτέκτονες που αρχαιολόγησαν ζούσαν ενίοτε υπό το βάμμα των αιγυπτιακών μεγαλίθων που δόξασαν την Ουνέσκο, αλλά ακόμη και οι χειρότεροι του είδους ξέρουν πως σε μη τυπική, μη εμβατική περίπωση, αποκλείεται να επιστρέψει η επιπολάζουσα ύλη στην αυθεντικότητα. Αυτά μας τα απέδειξαν δύστηνοι διδάσκαλοι και τελευταίο δείγμα ήταν οι αρχαιότητες του μετρό των Αθηνών, που εντέλει είναι φίλτρα ματαιοτήτων, άσκοπος κόπος, και κύμβαλα αλαλάζοντα. Για όλα αυτά πταίει η αναστηλωτική τέχνη που εδιδάχθημεν όσοι το πράξαμε, αλλά μια ματιά στο σκάμμα στην Εγνατία προκαλεί το βλέμμα με την στάγδην διατήρηση του υλικού, που αλλάζει το αυθεντικό ακόμη κι αν το περπατήσεις. Ο Μανόλης, ξέρω, θα κάνει ό,τι μπορεί και εύχομαι η μετάνοια να του χτυπήσει την θύρα εγκαίρως. Τετρακόσια δίκια κι αν μας υφάρπαξαν, Μανόλη, γι αυτό το έργο συλλογικώς θα κολαστούμε εκλαμβάνοντας την Αρέθουσα ως Υπέρεια.

Από τη Θεσσαλονίκη, στην διαχρονία της, σώζονται ονόματα ναών, δημοσίων σημάτων και ανακτορικών συμπλεγμάτων, αργότερα τοπωνύμια που σχετίζονται με την άμυνα και τη λατρεία, στον μεσαίωνα διαχωρισμοί σε «γειτονίες», ενορίες, και αγορές (μέσες) καθώς και περίκλειστα συγκροτήματα, κυρίως εργαστηρίων, η Εβραΐς και άλλα, εξακτινωμένα στην περιφέρειά της, όπως ο Άγιος Ηλίας, ο Τεσσαρακονταστάτης και πολλά μικροτοπωνύμια, ονομασίες αμυντηρίων, μπαστάδων και πύργων ενώ η οθωμανική της περίοδος υπάγεται σε εσωτερική διανομή συνοικιών, μαχαλάδων, τζαμιών και αγορών.

Στη σύγχρονη περίοδο, μετά το 1912, πολλές περιοχές είχαν ήδη επώνυμα. Μπεχτσινάρ, Εξοχές, και τριάντα τουλάχιστον «ενότητες», που ενίοτε δανείζονταν ονόματα κέντρων αναψυχής, ή σιβυλλικές «στάσεις ΟΑΣΘ» (Στρατηγείο, Κυβερνείο). Έπρεπε να περάσουν 70 χρόνια, όταν μια πασοκίλα, μια «αγνή λευκότη στ΄αξεδιάλυτα σκοτάδια» (παλαμικό μεν, γύφτικο δε), ένα 1982 απαλλαγμένο από Εβραίους, φίσκα στη βιοτεχνία, στο φασόν και άλλα περήφανα νοσταλγικά ρημάδια από μανιαμούνιες «επενδυτές» έφερε, επιτέλους, το φαραωνικόν θαύμα των δημοτικών διαμερισμάτων. Και ο Δήμος όρισε πέντε από δαύτα, συν το εξτραδάκι της Τριανδρίας, και έκτοτε σταμάτησα να παρακολουθώ.

Ωμή κατάληψη παραδοσιακών κτισμάτων, κυριαρχία υπηρεσιών παντού, διοικήσεις ιδρυμάτων και μουσείων που το έπαιζαν πολιτιστικά αναχώματα, προσφυγιές διαφόρων περιόδων που κυβερνιούνται από δημοκοπικές φιλανθρωπίες, τσουρούτικες γκαλερί, βιβλιοπωλεία άστα στην ηρεμία τους, διττή φύση μουσικού κρατισμού, ντύνουν οριστικά με καύκαλο νεροχελώνας ή κομμάτι από νάιλον σακούλα που βρέθηκε σε στομάχι σαλαχιού, έγινε η πάσα Θεσσαλονίκη.

Κι όποιος σκέφτηκε να μαζέψει χρυσούς οδηγούς, ως Μπαίντεκερ της μεταπολίτευσης και ξεφύλισσε τα μπλε και τα κίτρινα, έπαθε πλάκα καθώς η ασυνέχεια μοιάζει με στομάχι αρκούδας που χορταίνει με κινόα.

Όλες οι πόλεις του κόσμου έχουν γειτονιές, τομείς, εμπορικά καρτιέ, παρκάκια, άλση, αθλοπαιδιές χώρους στάθμευσης, αλλά σπανίως, όπως στη Θεσσαλονίκη συνυπάρχει ένα μαμούθ (ή Πέμπτο διαμέρισμα) με μια μίνι-συνοικία (που αρνούμαι να μνημονεύσω).

Ακόμη χειρότερα συμβαίνουν με μια Μίκρα που δεν υπήρξε, μια Καπουτζήδα που παλαντζάρει μεταξύ παεζάνων και παροδίων στασίων «για καφέ» χωρίς να είναι ξεκάθαρο τι εννοούμε λέγοντας «Νέα Άνω Τούμπα», «Ελαιόρεμμα» ή «Κωνσταντινουπολίτικα». Δεν ξέρω ή μάλλον θέλω να ξεχνάω την κατάσταση που αφήνει την πόλη ένας αέρας ή ένα φουσκωμένο ρέμα. Δεν θέλω «διαμερίσματα» με αρίθμηση. Δεν σας εξηγώ το γιατί. Ξέρετε γιατί.

Aισθάνομαι φοβερά ρεζίλης που αυθημερόν μιας πρωθυπουργικής επίσκεψης σε τόπο που επλήγη, ένα ελικόπτερο κατάφερε να «επαναπατρίσει» τη πρώτη φορά ορεσιβίων της Οξυάς, δηλαδή έναν παπά και την οικογένειά του. Μη ρωτάτε πού βρίσκεται η Οξυά. Και να σας το πω, θα το ξεχάσετε. Εδώ οι «διασωθέντες» δεν έμαθαν ποτέ πως επίκειται επίσκεψη του Ιανού στα άπαρτα βουνά. Εντούτοις κανενός μετεωρολόγου ο μισθός δεν κόπηκε. Εξάλλου πληρώνεται για τους τηλεοπτικούς αστεϊσμούς και χαριτωμενιές. Τελικά ήταν δύο τα ελικοπτερικά αγώγια και επτά ή οκτώ οι διασωθέντες. «Μπερεκιάτ», σχολίασε ο Ομέρ Βρυώνης.

Δεν ξέρω ποσα μαθηματικά γνωρίζει ένας λοιμωξιολόγος, πάντως θα είναι περισσότερα απ΄όσα ξέρει ένας πολιτικός. Η προσέλευση ασθενών με κορονοϊό, επειδή η κυβέρνηση καπάρωσε την εκπομπή (ή χρησμό) του ράδιο αρβύλα «Πέρασε ο Μάης άνετα, ο Τσιόδρας τα εξηγάει, / το καλοκαίρι ελαφρύ και ο καιρός περνάει, / εμβόλιο τα Χριστούγεννα, οι μάσκες για την πλάκα, / δεν βρέθηκε ο αντίχριστος που θα με πει μαλάκα». Κοντολογής αποφασίστηκε πως τελειώνουν τα βάσανά μας και το 2021 θα εορτάσωμεν υγιείς. Λαμπρές οι προοπτικές για όποιον διατηρεί στη ζωή τον θειό του τον ψεύτη.

Η αντίδραση στη Μάσκα, η πίστη πως ιός δεν υπάρχει, συμπορεύεται με την πεποίθηση πως μας ψεκάζουν και πως ο Μπάιντεν είναι γεροξούρης, άρα ο Τραμπ, το αγόρι, θα νικήσει.

Οι κλίνες ειδικού σκοπού τελειώνουν. Τα ζόρικα άρχισαν από την νεοελληνική πανίσχυρη άποψη «όχι και να μη πάμε διακοπές!». Στο μεταξύ, ουράνια σβήστρα εξαφάνισε την μαζική μετανάστευση πληθυσμών από τον νότο και την ανατολή, ενώ το κύμα φιλαλληλίας εξαφάνισε στοιχειώδεις ελέγχους, από αυτούς που σιχαίνονται οι δικαιωματιστες που υποδύονται την εκπροσώπηση της εθνικής συνείδησης και αυτογνωσίας.

Οι μετανάστες έφαγαν σκατά με το συμπάθειο στα περίχωρα της Ειδομένης και οι μειοδότες ντιλιβεράδες έβγαλαν δίλιτρα αυτοκίνητα. Μια παρα-Ελλάδα, με καραβάνια που ανέσπερα διέσχιζαν τη νυχτερινή χώρα, ενώ η αντίσταση στον Έβρο ήταν ένα ερασιτεχνικό θεατράκι. Φράχτης στα σύνορα ΔΕΝ έγινε, κοροναϊός ΔΕΝ ελέγχθηκε, οι πάντες έκαναν διακοπές και αντάλλαξαν τα ποθητά υγρά τους σε μαγευτικές παραλίες. Η άνεργη Ελλάδα δεν είχε «έτοιμα» να φάει, αλλά ένα σμάρι από «ειδικούς» (που κατάπιναν στη ζούλα καμιά μετάληψη, μη γίνει καμία πρόωρη στραβή με τίποτε εκλογές) ενώ δεν υπήρξε παραδοξολόγος, κουκουρίκος, βλαμμένος ή διασαλευμένος να μη αποδώσει σε κάποιον σκοτεινόν ανθέλληνα τα πάθια μας.

Και από το Μάρτη πέρασε ένα εξάμηνο που εντέλει γέμισε πέτρες από τα βουνά και πρώτη φορά δεν πάτησαν υπεύθυνοι στους τόπους της συμφοράς από την πρώτη ώρα. Για ν΄αλλάξει μάσκα εκστρατείας ο πρωθυπουργός, του πήρε τρεις μέρες, ενώ προηγήθηκε ακόμη και ο φιλόσοφος της Χώρας, ο οραματικός Τσίχλας (ελπίζω να πιάκατε το υπονοούμενο).

Είστε άχρηστες γενιές (αρκεί να έχετε παρακολουθήσει έναν περιφερειάρχη να ρίχνει σπόντες εναντίον Δημάρχου στον κάμπο των ταγών) και υπάρχει από το Σάββατο (σήμερα τρέχει η Τρίτη) γκαστρωμένη γυναίκα στα όρη στα ψηλά βουνά, άσιτη, χωρίς νερό, περιμένοντας το άρμα του προφήτη να την κατεβάσει κοντά σε γιατρό. Απ΄το πολύ το αραλίκι και το αμοιβαίο βρισίδι μεταξύ Μεμέτηδων και Γκιαούρηδων μάλλιασε η γλώσσα των «ειδικών» στα κανάλια, σε διαδικασίες που είναι γνωστές από τον καιρό του Πιουριφόι, γαμώτη μου.

Αφήνω που επί μία εβδομάδα μας δείχνατε το βουζούνι με τα μωβ στο Ιόνιο, και δείχναστε κατά Σαββάτο ένα μπουγάζι από τον Ελλήσποντο που σάρωνε Σποράδες και πλήγωνε την Εύβοια. Κι όμως, μέρα Σάββατο ήταν το κακό στην Αλαμάνα και στον Σπερχειό. Τέτοια ικανότητα.

Και βέβαια έφτασε το μετόπωρον και ευκαιρία να κάνουν «κατάληψη» σε σχολικά κτίρια αυτοί που τους επάλειψε το φως της Επανάστασης, ειδικά την Τρίτη Λυκείου που κάθε χρόνο κάνει καταλήψεις για να χωθεί στα φροντιστήρια. Και ο μέγας οικογενειακός βεζίρης του σογιού από το Κιούπκιοϊ, αναλαμβάνει από το τέλος του 2020 να φέρει 500 λεωφορεία, και ως τότε ντιπ και γκιτ, διότι έως τότε θα υπάρχει εμβόλιο.

Τα έχω όλα τα υποκείμενα νοσήματα, αποφεύγω να κολλήσω με την απομόνωση και δεν θα πεθάνω σε ΜΕΘ. Περίμενα να μη γεμίσω σιχτίρια πλησιάζοντας το τέλος, αλλά κρεβάτι δεν πρόκειται να δεσμεύσω. Στην άλλη ζωή, θα αιτηθώ άλλη χώρα, άλλη ήπειρο, άλλα μυαλά, άλλο επάγγελμα κι ένα κεφάλι παραπάνω στον Κέρβερο και να περάσω στον άλλο κόσμο με εξωλέμβιο.

Mε δυσκολία διαβάζω τον χρησμό της Πυθίας: στο 16,3 η διαφορά Νέας Δημοκρατίας-Σύριζα. Ο χρόνος θα δείξει αν η διαφορά θα συγκλίνει στις αναλογίες πριν 13 μήνες, όταν η ΝΔ έλαβε 40 παρά κάτι και ο Σύριζα πάνω από το 30 γερά. Πάντως αυτό το 16.3 φαίνεται πως έκανε αρκετούς να αναθαρρήσουν διότι το κύριο πολιτικό πρόβλημα δεν είναι να φωνάζεις από το βάθος του πηγαδιού, αλλά να υπάρξει προοπτική να νικήσεις την πωστηλένε-ξερωγώ, έστω και μετά από δύο σεζόν, αποφασιστικά.

«Αρκετοί» δεν σημαίνει «άντε και σε καλή μεριά»

Ο κομματικός χώρος περιέχει πολλες νυχτερίδες κι αράχνες. Το μονοψήφιο ΚΙΝΑΛ το πολύ να συμπήξει κάποια συμμαχία από τις έρμες κι άραχλες που κάθε τόσο επιχειρεί. Ο Κυριάκος Βελόπουλος που επικάθησε σε ένα πεντάρι, σύνεγγυς του ΚΚΕ, δεν δίστασε στιγμή: αμέσως έρριξε λουμπάρδες, περί προδοτών, υποδούλων σε άκαρδους συμμάχους και μάλιστα με ιδιάζουσα ένταση. Αλλά δε λέει να αφήσει την πέτρινη άγκυρα να ξεκολλήσει από τον βυθό. Εννοώ τις κηραλοιφές, στις οποίες τακτικά επιστρέφει. Αν δημιουργούσε ένα εμπορικό τμήμα στην «Ελληνική λύση» υποστηρίζοντας τα προιόντα του, και ο ίδιος ασχολούνταν με τους «εθνοπροδότες», θα είχε κατακόρυφη άνοδο, αλλά είναι προσεκτικος: τον ενδιαφέρει η λεγόμενη «πατριωτική δεξιά» που μάλλον την έχει στο χέρι. Και την χρειάζεται για να ενωθεί με κάποιας μορφής αντιμητσοτακικο μέτωπο.

Ο Σύριζα και η διφωνία του

Ακόμη και στα ντουζένια του, ο Σύριζα έφτασε κάποτε στο 36% -είναι κόμμα που έχει ανάγκη έστω ατυπικές συμμαχίες. Αλλά από το καλοκαίρι, του βγήκε μια τελείως παράλογη διάσταση, προεδρικών με ωταντέκ δικαιωματιστές. Και μόνον η διαχείριση της κομματικής γραμματείας στο Ζεύγος, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Ο Τσίπρας, από αγνοιακός χαβαλετζής, τιμώμενος από λεγεώνες νεολαίας και από σφήκες που υπήρχαν φωλιασμένες στο Γεωργάκειο ιδιωματισμό, παρουσίασε ένα νέο πρόσωπο -του οραματικού, φασματικού φιλοσόφου με σαφώς κεντρώες βλέψεις. Καθόλου άσχημη προοπτική, ιδίως εάν το από μήνες προετοιαζόμενο «πραξικοπημα των κεντρογενών ανυπόμονων» εντέλει καταφέρει να ψελλίσει πρακτικές, βατές, κατανοητές λύσεις για την χώρα.

Αλλά ο Τσίπρας επιμένει σε φαντασιοκοπηματική νοοτροπία. Στις μοκάρες του ελληνικού λαού το ότι θα αγανακτήσει κάποια στιγμή από τον αμερικανιζέ μελοδραματισμό του μητσοτακισμού. Ο Τσίπρας έχει στερηθεί, λόγω ενηλικίωσης, την εξέλιξη της δήθεν «αλληλέγγυας οικονομίας» καθώς και πλήθος επαφών του Παππά. Αλλά το 32% που ήταν εδικό του, κάποια στιγμή θα το ξαναπιάσει. Βέβαια, χωρίς δεξιούς στη σύνθεση που τους απομένει μόνον ο ρόλος της πλαισίωσης Σαμαρά που μοιάζει να καιροφυλακτεί για κάθε ολίσθημα της Πολιτικής Προστασίας, του Μηταρακισμού, της Κεραμέως και άλλων, πιο κοντά στον Κυριάκο που δείχνουν να παριστάνουν τον ψόφιο κροκοδειλο.

Μια σοβαρή κίνηση πολιτών που απεκδύεται των συνηθισμένων κομματικών εντάξεων και είναι αντίθετη με τα νεοκοινωνικά στερεότυπα της Μετανάστευσης, του Περιθωρίου και της αντίθεσης σε μια «προφυλαγμένη κοινωνική σούπα» δημιουργείται με τον καιρό, στοχεύει υπουργούς που μοιάζουν ή είναι «αυταρχικοί», όπως ο Χρυσοχοϊδης, κι όχι μόνο. Αυτή τη φορά, ο Τσίπρας πρέπει να διαλέξει ιδιόλεκτο, χωρίς γενικότητες και έχω μεγάλη απορία που θα καταλήξει.

Που θα πάει, τέλος πάντων, η βαλίτσα;

Ο Μητσοτάκης, πρώτη φορά πρέπει να συνεργαστεί με λυτούς οπαδούς του ή απλώς ομοιδεάτες. Ο Δήμαρχος Αθηναίων σπατάλησε το πολιτικό του κεφάλαιο, ενώ οι ΜΚΟ της φαμίλιας, πραγματικές ή φαντασιακές, καιροφυλακτούν. Kατά καιρούς, όσοι αναλύαμε στην συμπεριφορά του πρωθυπουργού και των εμπίστων του παρτσινέβελων, είχαμε προσέξει και επισημάνει την επιτολή και την δύση πολλών «αστέρων» του.  Ωστόσο, αυτό που λείπει από τον Μητσοτάκη είναι το μόνιμο παράπονο των δεξιών οπαδών, όταν αισθάνονται πως τους κυβερνά ένας ήπιο χαρακτήρας. Δεν το αντέχουν. Έτσι και τώρα. Είναι γνώρισμα πολλών συνομοταξιών του ελληνικού φηφοφορικού σώματος, προς τον αρχηγό τους «να τα αλλάξει όλα», να ειναι «καραμάνλαρος», «μπουλντόζας», σε σέβεται το «Ανδρέα, για μια Ελλάδα νέα». Δεν αντέχουν να τους οδηγεί αρχηγός «χαλβάς» ή «συναινετικός».

Εκεί θα πάει η βαλίτσα. Στον συχνό διαχωρισμό των «προδοτών» και των «τρεσάντων» από τους έχοντες το ίρτζι του Κονδύλη ή του Πλαστήρα. Η τύχη της σημερινής κυβέρνησης  εξαρτάται από τα ανιχνεύσιμα λάθη, όχι λογω αδυναμίας, αλλά λόγω εσωτερικής πυραμιδοειδούς δομής. Όντως, η Παιδεία και η Πανδημία, κακώς μπλέχτηκαν με μάσκες και καθυστερήσεις. Και η υπερβολική «κάθετη» διοίκηση στα πλημμυρικά φαινόμενα του κυκλώνα, δεν θα έπρεπε να εμποδίσουν κάποιον αρμόδιο να φορέσει νιτσεράδα και μπότες και να είναι στη λασπουριά από τις πρώτες ώρες. Η κυβέρνηση ΔΕΝ μπορεί να αντιδράσει αμέσως. Έχει πολύ σεβαστική ατζέντα. Θα το πληρώσει.

Το επιλήσμον ελληνικο κοινό παραβλέπει το απλό γεγονός πως ο πρωθυπουργός δεν φέρεται ακριβώς σαν σπίρτο καθυστερώντας «να παρέμβει» στην Καρδίτσα και στα Ιόνια. Ο Μητσοτάκης δεν έχει κανένα συμφέρον να ταυτιστεί με το αραλιδικο στύλ των δεξιοδεξιών «σωτήρων» της χώρας. Ενώ ο Τσίπρας, έχει ένα πλεονέκτημα: μπορεί να τον έχουνε ξεγράψει, αλλά μη με βάζετε να σας υπενθυμίσω ένα πλήθος πρωθυπουργησίμων που ανέκαμψαν…

Στην γενική ανεργία και αψιλία του λεγόμενου «καλλιτεχνικού κόσμου» επιβιώνει μια μαζική παρουσία ομοτέχνων συναδέλφων που συνωστίζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές και κανάλια, ενώ οι συνεντεύξεις είναι σπάνιες, οι επαναλήψεις άχθος αρούρης και η βαρεμάρα του κοινού προφανής.

Προς τιμήν τους, αυτοί οι καλλιτέχνες είναι βαρύθυμοι, αλλά όχι απαιτητικοί. Θέλει τεράστια δύναμη να ντύνεσαι ντεκοραρισμένος, με μεταποιημένο φουστανάκι και δανεικά υποδήματα, κρατώντας με το ζόρι τη μάσκα ενός πάνδημου κεφιού.

Ξέρω πολύ καλά πως μυρίζει και πως εκφράζεται η αδιανόητη φτώχεια και αναγνωρίζω τις περιπτώσεις, όσο κρυμμένες και να είναι. Η φτώχεια και η επιβίωση στα όρια, ζέχνει, δεν μυρίζει απλώς. Και μπαίνει ένα τοξικό φίλτρο στα πρόσωπα, όπου το γέλιο ερμηνεύεται ως μορφασμός.

Σε αυτήν την πραγματκοτητα, υπάρχουν και ελάχιστοι τυχεροί και τυχερές που έχουν μεροκάματο ή καλή αμοιβή, έστω παροδική, καθώς συντηρούνται στα όρια ενός επισφαλούς συστήματος. Ειδικά δύο τραγουδίστριες με προφανές μπρίο, μία με σόλο καριέρα, άλλη ως φωνή ενός συγκροτήματος, ασκούνται σε υπενθύμιση παλιών επιτυχιών που σηκώνουν κυματισμό νοσταλγίας και ανεβάζουν κάπως τα νούμερα, επομένως έχουν κάποια ζήτηση.

Εδώ επαναλαμβάνεται ένα φαινόμενο «νοσταλγίας» που το πρωτομάθαμε από την αμερικάνικη μουσική σκηνή ή κάποιο αρενμπί- να εκτελεί μια επιτυχία του παρελθόντος, με διασκευασμένη ενοχήστρωση, μια νεοπαγής, φρέσκια φωνή. Χιλιάδες οι επαναφορές στην χωή (ή οι νεκροφάνειες) τέτοιων εκτελέσεων. Σπανίως ευτυχείς.

Στην περίπτωση της ελληνικής σκηνής, δύο κοπέλες, προφανώς αλλέγκρες, φαίνεται πως έχουν ανταπόκριση και καταφέρνουν να ισοζυγίσουν την τάση των ηθοποιών για τους οποίους ακούστηκε κάποτε πως ασκούν σχετική καλλιφωνία.

Η νοσταλγία, το πάθος του παρελθόντος, το ζουμ-ιν με τα πρόσωπα των καλεσμένων στις ειδικές τηλεοπτικές εκπομπές όπου εκτός από μία «ζαμάγια με τα μάγια» που υποδύεται την σέξι χορευταρού (συνήθως ανεπιτυχώς) έχει πέραση το πέρασμα από την εξέδρα του παλιού ελαφρού τραγουδιού στο πάλκο της ζημιάρας μουσικής υπό τον εκπεσμό της αηδίας ονόματι «το μπουζούκι στα σαλόνια».

Σε αυτό το υπόβαθρο, το κοινό ασκείται σε δύο μορφών σχόλια: είτε αναρωτιέται «ζει ακομη;» όταν αναφαίνεται κάποιο υπερήλικο άτομο που βαστάν τα κότσια του, είτε μετα βίας ανέχεται εκτέλεση ενός τραγουδιού που ξεχώρισε πριν πενήντα και βάλε χρόνια και τώρα ερμηνεύεται από «πχοιοτικούς» τέως σκυλάδες με φωνάρα.

Το μόνο ενοχλητικο σε αυτά είναι πως ο σύγχρονος ενορχηστρωτής ενός τραγουδιού, επιτρέπει κοκκοράκια και ελαφρές έως βαρύτατες παραφωνίες στην εκτέλεσή του. Σπανίως δεν ανιχνεύεται διάθεση διασκευής. Αλλά τότε, συνοδεύεται από άπειρα έως και γελοία φάλτσα. Αυτό παρατηρείται και σε έγκυρα ωδεία που καταλαμβάνουν ενίοτε τηλεοπτικό χρόνο και εκφράζουν μια μπατίρικη θλίψη, για να μη σχολιάσω παραπάνω.

Ωστόσο, ως καλοπροαίρετος (σε πρώτη φάση) κουτσομπόλης, έχω την τάση να ηρεμώ συγκρίνοντας τα άπειρα προβλήματα των ηθοποιών στα χρόνια της κατοχής, με τα σημερινά που βρίσκονται, θυμίζω, στην αρχή τους.

Για παράδειγμα, έχω μαρτυρία για τον Σταυρίδη στην κατοχική Θεσσαλονίκη, να κατηφορίζει από γωνία Ευζώνων και Περδίκκα με την παρτενέρα του, κουβαλώντας ένα ανεξήγητο ψάθινο καλάθι, υπερβολικά πλατύ. Επέστρεφαν από τις δύο παραστάσεις στο Κέντρο με το καλάθι τίγκα σε αυγά, αλεύρι, λιγο λαδάκι και άλλα τρόφιμα που τους πρόσφεραν οι θεατές αντί εισιτηρίου.

Νομίζω πως απέχουμε ελάχιστα από τέτοιες «stalag» οπτικές, και πως υφίσταται τέτοια κολοσσιαία διαφορά εισοδημάτων, μισθών, «τυχερών» και άλλων εργολαβιών, που μια ή χίλιες παραφωνίες να μοιάζουν λογικές, έως και κάπως τρυφερές.

Πάντως, αυτός ο εκπεσμός καλύπτεται από ένα μικρό θαύμα: οι μουσικοί σπανίως αστοχούν και οι παραστάσεις τους είναι γενικά ευρηματικές και έξυπνες.