Author: Πετεφρής

Κύριε Ευαγγελάτε, η εναγώνια άχλα-άχλα λαχτάρα που μεταγγίζετε ως τραγωδός στο ελληνικό κοινό για το Ορουτς-Ρέις δεν είναι κατάλληλη για τη σοβαρότητα του ζητήματος. Σας θυμίζω την οδό Νιόβης στον περασμένο αιώνα.

Ώσπου να γίνει ο Σύριζα ένα κόμμα σαν τα άλλα, κι εννοώ αρκετά φιλύποπτο για να μη αυτοεκτίθεται και ικανοποιητικά αυτοτελές ώστε να μη παλαιοκομματίζει, το «φαινόμενο Κοντονή» θα επαναλαμβάνεται όλο και πιο κουραστικά. Η τάση μου, εμφανής μετά το 2015, να αντιμετωπίζω τα δύο μεγάλα κόμματα ως έχοντα κοινές, αποτροπάϊκές συνισταμένες (δηλαδή να τα βάζω στο ίδιο τσουβάλι) οφείλεται στο ότι έχω εμπεδώσει έναν όρο από την μεσαιωνική ιστορία της Αρχιτεκτονικής: την τεχνική της Κρυμμένης Πλίνθου. Πρόκειται για μία έξυπνη δόμηση που προκαλεί μια ευχάριστη ψευδαίσθηση στον σκιασμό και στην κανονικότητα μιας τοιχοδομίας. Αυτή η τεχνική, ως μετείκασμα στην Πολιτική, επιτρέπει στα κόμματα να σαστίζουν οπαδούς και αντιπάλους, με ξαφνικά, άκρως ανέντιμα, «μπασίματα» στην μικρή περιοχή ενός ανάπηρου, κοψοχέρη, τερματοφύλακα.

Στην περίπτωση του νέου Ποινικού Κώδικα, ένας εκ των προτέρων αδικοσπαταλημένος πολιτικός, ονόματι Ραγκούσης, έβαλε σφιχτές προθεσμίες («ως το μεσημέρι») στην αραιοκατοικημένη Βουλή, ώστε να καταθέσει η κυβέρνηση σχέδιο τροποποίησης του ποινικού κώδικα για να μη τη σκαπουλάρει η Χρυσή Αυγή. Ήταν ένα αναίτιο τζαρτζάρισμα που κλάδεψε έναν αμυντικό και προκάλεσε αμέσως κόκκινη κάρτα.

Από την βιντεοταινία του αγώνα (ήταν φιλικός, με μικρή προσέλευση θεατών) προκύπτει ότι ο νέος ποινικός κώδικας υπήρξε κατόπιν υποδείξεως των Ευρωπαϊκών εγκεφάλων, καθώς πλησίαζαν εκλογές και ο υπάρχων κώδικας έμοιαζε άκαρδος και αυστηρός. Ο κώδικας ψηφίστηκε και η μόνη σαφής αντίρρηση προήλθε από την νεολαία του Σύριζα που διέγνωσε τρύπες και κενά που θα επέτρεπαν γλυτωμούς μερικών-μερικών από το παράθυρο. Κι επειδή η Νεολαία είναι συλλογικό όργανο, η διοίκηση του κόμματος έβγαλε, απλά, τον σκασμό παρά τις ανόσιες συνυπάρξεις και τον ακούσιο μπατανά που υφίστατο.

Απεναντίας, ακούστηκαν δύο ονόματα που είχαν «συμμαχήσει» με την Νεολαία: ο κύριος Παρασκευόπουλος, ελευθεριακός πανεπιστημιακός και ο κύριος Κοντονής, που παραιτήθηκε από μία υπομείονα θέση στο κόμμα του. Αμφότεροι αντέδρασαν, όταν τα νέα πλημμύρισαν τις αποχετεύσεις του κομματικού λόγου και ο πιο έμπειρος Παρασκευόπουλος, με αυτά που ψέλλισε, γλύτωσε την στραγγάλη και τον αποκεφαλισμό. Σε άκρα αντίθεση με τον Κοντονή, εκπρόσωπο της Επτανησιακής πολιτικής σκέψης που κρατάει η σκούφια της, από τα χρόνια των Ανζού και των ποτεστάτων.

Τα Επτάνησα υπήρξαν επί δεκαετίες, ο αιμοδότης του πολιτικού διαλόγου και της κοινοβουλευτικής Σκέψης. Μόνον που η κομιλφό νοοτροπία των πολιτικών τους, αντιμετώπισε κωλοπετσωμένους Ηπειρώτες, Σουλιώτες και Μολοσσούς, αμη και Ρουμελιώτες, εκρηκτικά συναισθηματικούς, που έμπαιναν σε πλίθινα χάνια δίχως δεύτερη σκέψη, καθώς και Μοραϊτες που μόνον Μανιάτες και Αρβανιτόριζες λογάριαζαν ως αντιπάλους. Διαβάζοντας Χρηστομάνο και την εμπειρία του από την Σίσυ, μένεις στήλη άλατος που οι Κορφιάτες τον έλουζαν με μανία κάθε φορά που δεν πρόσεχε τη συμπεριφορά τους.

Ο Κοντονής λοιπόν, παραιτήθηκε κι άρχισε τις δηλώσεις. Εκεί, αντάμωσε κάτι «Ατηναίοι», ήτοι μια καχύποπτη φυλή ανακριτών που εκπροσωπούσε η κυρία Λυμπεράκη, ενός δελτίου ειδήσεων, η οποία του ζητούσε ένα πράγμα, κατευθύνοντας ανάλογα εμβρυουλκό και οδοντάγρα: να ομολογήσει πότε ακριβώς μνημόνευσε πως η Χρυσή Αυγή ωφελήθηκε από τον νέο Κώδικα. Ο Κοντονής, δεν «έσπασε». Στις ερωτήσεις της απαντούσε με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, έως και κομμουνιστής δήλωσε, αλλά δεν ανακάτεψε τη Χρυσή Αυγή. Άρα το στρατηγικό του πλεονέκτημα ήταν τζούφιο. Ο Τσίπρας σταμάτησε να δαγκώνει νευρικά το κουβερτάκι και τον διέγραψε. Εξάλλου καινοτόμησε, μνημονεύοντας τον όρο «χρυσαυγιτισμός», παραμονές της φυλάκισης των πρωταιτίων, επιβεβαιώνοντας πόσο, μα πόσο εκμεταλεύτηκε τη χαζομάρα των ακροδεξιών, που μόνον από τους διαλόγους Μπαλτάκου-Σαμαρά ήταν υποδεέστερη.

Τόσο το ζήτημα του νέου Κώδικα, όσο και η επινόηση ενός Ντρέϋφους στο πρόσωπο του Κοντονή, απέδειξαν κάτι αυταπόδεικτο, που ωστόσο μας έχει πρήξει τα ούμπαλα: η βασική ενοχή, προέρχεται από μία κυβέρνηση που κάποτε χαρακτήρισα, επιτυχώς νομίζω, «μισές δουλειές».

Ο Μητσοτάκης και οι νεοπαγείς, Περονικές ενέργειές του, για να βοηθήσει τον Χρυσοχοΐδη άλλαξε ελάχιστα τον Κώδικα και άφησε τα υπόλοιπα ανέγγιχτα, για να τον αγαπήσει (περισσότερο) η Ευρώπη. Μετά από τόσους μήνες, αν καιγόταν πράγματι, θα είχαμε νέο κωδικα, χωρις υποδιαστολές. Αλλά αυτήν την Τέχνη, καλά την ξέρουν, εκμεταλλευόμενοι την παροιμιώδη ανικανότητα του Τσιπρισμού. Φυσικά, αν τον πάρουνε χαμπάρι οι συνέλληνες, θα πέσει το γέλιο της αρκούδας, αλλά όταν συμπίπτεις με την πανδημία, νομίζεις πως ο κάθε υπουργός είναι και ο γουαναμπή ταμίας του γενικού λουφέ και δεν το πολυψάχνεις.

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η ανταλλαγή του Τσίπρα με μερικά καθρεφτάκια, θα ήταν μια λαμπρή ενέργεια, αλλά δεν μπορώ να μη προφητέψω πως η Φαμίλια της Αλόης, το υπουργοσερσελέμι και ο Αρχηγός που ανέτως θα πρωταγωνιστούσε στο “what’s new pussycat?” πολύ σύντομα θα γίνουν παίγνιο σάτιρας και τζόγου, προς βράβευση από την αυτοκράτειρα Θεοφανώ αυτοπροσώπως, όταν, με το καλό θεωρήσεις «ένα δικο σου δωμάτιο», μια δική σου Ροτόντα.

Δύο αιτήματα, εφέντηδες:

1. Η ενημέρωση ανά 15 μέρες των χαρτών καταγραφής κρουσμάτων κοροναϊού, σημαίνει πως οι υπεύθυνοι πάσχουν από “δυσεργώδη σπαριλίαση” ή “καραμανλίτιδα” (εκ της συνολικής προσφοράς προς το Έθνος ομωνύμου υπουργού, αυτού που έχει τα λεωφορεία).
2. Τα χτεσινά 33 κρούσματα στην περιοχή Θεσσαλονίκης, με οδηγούν να αναζητήσω το όνομα του υπευθύνου τομεάρχη Θεσσαλονίκης για να του σπρεχάρω δύο φωνήεντα, καθώς στο τέλος Σεπτεμβρίου θεάθηκαν ατιμωρητί τέσσερις χιλιάδες θεατές στο θέατρο Γης.

Φοβερή η ακτινογραφία που είδαμε στην Αλεξάνδρας. Ένας ματιασμένος λαός, έσπευσε να ξεπεράσει την άλλη πανδημία, αυτή που ξέσπασε έναν άλλον Οκτώβριο, του 2009 και μία Κρίση (άλλο να την θυμάσαι κι άλλο να την έχεις ζήσει) εξαπλώθηκε στη χώρα.

Βέβαια, ποιος θα το΄λεγε πως το 2020 θα κυβερνούσε Μητσοτάκης και πως ο Σύριζα θα ακυρώνονταν, έστω παροδικά; Ακόμη και η «Χρυσή Αυγή» (ανατρέχω στη αρθρογραφία μου του 2013 και εφεξής) έλυωσε ανύπαρκτη στις πρόσφατες εκλογές και γενική χαρά κατέκλυσε τον γενικό πληθυσμό. Επιφανειακά νομίζω, αποτροπαϊκά, φοβικά. Είναι ζήτημα όρων και ορίων. Η ναζιστική εσσάνς όντως καταβυθίστηκε, αλλά όχι η υστερική ακροδεξιά με όλα της τα τσαμασίρια. Και ποτέ μη ξεχνάτε πως η χώρα κυβερνήθηκε κοντά πέντε χρόνια από ένα παράξενο μίγμα  Συριζαίων με Ανέλους, οι οποίοι επιβίωσαν, παρά την παροδική σαστισμάρα τους, φιλοξενήθηκαν σε αλλότριες δομές, συνέχισαν σε άλλο ρυθμό την Εθνική Παράταξη του 1977 και το κλείσιμο του ματιού του Μητσοτάκη πατρός στους Βασιλόφρονες. Επίσης, εξαφανίστηκαν οι από την δεκαετία του 60 «τεταρταυγουστιανοί» του Πλεύρη. Εξαφανίστηκαν, δεν αφανίστηκαν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο απορροφήθηκε από ιεράρχες της Εκκλησίας, αυξήθηκε υπέρμετρα ο αριθμός των εκφερόντων τις λέξεις «ψόφο» και «κρεμάλα».

Χτες, για να κλείνουμε, δεν πέθανε ο φασισμός και δεν ολοκληρώθηκε η δικαστική εξέλιξη. Και μόνον η παρουσία μπαχαλάκηδων του εκκρεμούντος αριστερισμού, πολλά διδάσκει. Απεναντίας, η πολιτική ισορροπία στην Ευρώπη έχει γεμίσει λαϊκιστές αυταρχικούς, όχι «σταγονίδια», όπως το 1975, μήτε εχθρούς της Βαϊμάρης. Προβλέπω πως ένας νεκραναστημένος «θεσμός», οι Τριεψιλίτες, εξίσου επικίνδυνοι, ακτιβιστές και ασύδοτοι, θα αναπληρώσουν, με άλλες ονομασίες, το παρεάκι του Μιχαλολιάκου που δεν μέτρησε σωστά την στρατηγική του. Βέβαια αυτός, θα πιστεύει πως ζει το πραξικόπημα της μπιραρίας που οδήγησε τον Χίτλερ στη φυλακή με τον Ες γραμματέα του που κειμενογράφησε το «Μαιν Καμπφ».

Δεν είναι νομίζω υπερβολικό να σας θυμίσω το Άνσλους, την ένωση της Γερμανίας με την Αυστρία, το 1938. Έως τότε η Αυστρία επιβίωνε υπο την παραλλαγή ενός αυταρχικού καθεστώτος με κάποιες διαφορές από τους εθνικοσοσιαλιστές, ενός καθεστώτος που δολοφόνησε τον Ντόλφους και ακύρωσε τον επίσης αυταρχικό Σούσνικ. Ο φασισμός στην Αυστρία δεν ήταν ναζιστικός, ίσως λόγω θρησκεύματος, ίσως λόγω του επιδραστικού (και εγγυητή») Μουσολίνι. Πάντως, με τα πολλά, το Άνσλους, η Προσάρτηση, τα πήγε μια χαρά και οι Αυστριακοί «τριεψιλίτες» έσβησαν από τον χάρτη.

Και η Ελλάδα είχε τριεψιλίτες που ήκμασαν στον μεσοπόλεμο ― τους έλεγαν και χαλυβδόκρανους. Από το 1927 έως τον Μεταξά, υπό τον Κοσμίδη και οργανωμένους βενιζελικούς αντισημίτες σαν τον Γονατά και πρόσωπα σαν τον γιο του Παύλου Μελά και τον διαβόητο Φαρδή που ενέπνευσε το πογκρόμ στο Κάμπελ, οι τριεψιλίτες έκαναν «κάθοδο στην Αθήνα» υμνούμενοι και ξαναφάνηκαν στην Κατοχή, όπου ο ανθρωπότυπος του βενιζελικού διωχθέντος επειδή έλαβε μέρος στο πραξικόπημα Πλαστήρα του 1935 ήταν βαρέως επιθυμητός. Αυτοί διέφεραν εν πολλοίς από τους ναζήδες που ήταν από άλλη σωλήνωση, και η έντυπη μορφή τους ομοιάζει με επιρροή τριεψιλιτών. Η ρητορική τους έχει ένα χαρακτηριστικό: είναι αμυντική, υπέρ των λεφτάδων που τους υποστήριζαν. Οι Χίτες του Γρίβα.

Ένα σημαδιακό ιδεολογικό κύμα ή ρεύμα, έχει επιβιώσει υπό άλλες μορφές στη μεταπολεμική Ελλάδα, προσαρμοσμένο κυρίως στην Αμερικάνικη επιρροή. Κατά τη γνώμη μου, η δικτατορία Παπαδόπουλου είναι περισσότερο τριεψιλιτική, μέσω του Λαδά, αλλά χωρίς πολλά αντιεβραϊκά χαρακτηριστικά, ανκαι οι «κανταφικοί» αξιωματικοί που ακούστηκαν επί Ιωαννίδη δεν θίχτηκαν από καμία μεταπολίτευση.

Φυσικά, η αντίθεση στην Χρυσή Αυγή δεν ήταν από όλους τμήμα ενός ηθικού κανόνα. Και δεν περιμένω να αποκατασταθεί η επαίσχυντη ατυπική συμμαχία προβεβλημένων πολιτικών με τους σκοτεινούς φαιοχίτωνες.

Όταν λοιπόν πεθαίνετε τον φασισμό με περισσήν ευκολία, προσέξτε τον τριεψιλισμό ή πωστονλένε, μη μας πάρει και μας σηκώσει, έτσι ψόφιοι που είστε για πανηγύρια.

Αυτό το γαϊτανάκι πρέπει να λάβει τέλος. Η Τουρκία ψαρεύει μέσω μισθοφόρων και φλερτ με εξωχώριους ισλαμιστές, σε Λιβύη, Καραμπάχ, Συρία, Κύπρο, Ελλάδα, χώρια το φλερτ με Βαλκάνια και Ευρώπη ήτοι την Μέρκελ. Ακόμη και τους S 400 μια χαρά τους χωνεύει ο Στόλτενμπεργκ.

Η μαλακομαλακή, δήθεν «ψύχραιμη» ρητορική των Ελλήνων, έχει ήδη συμπεριληφθεί στην τουρκική ρητορική: θα κάνουν τον ψόφιο κοριό ώσπου να ανασταλεί ή να καθυστερήσει κάποια έξωθεν απειλή και θα συνεχίσουν τον εμβολισμό της Ανατολής που νομίζουν πως ελέγχουν, ψυχρόαιμοι και έτοιμοι να αλλάξουν στρατόπεδο.

Να φύγουμε από Ευρώπη και διεθνείς μηχανισμούς, αποκλείεται δια ροπάλου, αλλά και είναι μεγίστη ανοησία να περιμένουμε «συμπάθειες» και αγαπούλες με όλους αυτούς.

Αποκλείω όλα αυτά, τα μεθύστερα της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016 να οφείλονται σε ρέμπελο του Προέδρου της.

Η Τουρκία, τους γκανγκαβάνηδες τάχα μου διπλωματικά σαΐνια που το παίζουν Ντισραέλι τους έχει για προσφάι.  Έγινε κράτος-μπαλαντέρ και ο Θεός βοηθός.

Η δική μας ψυχραιμία είναι άσκοπη. Τελείως. Θέλετε λίστα 100 τουρκικών αιτημάτων που δεν έχουν αναφανεί, «αποδεικνύουν» πόσο γκιαούρηδες είμαστε και επί πόσα χρόνια θα μας παιδεύουν;

Δυστυχώς, ενώ είναι προβλέψιμοι, λανσάρονται ως οι μόνοι που διατείνονται πως έχουν πληθυσμούς για ξόδεμα, κι έτσι λειτουργούν ως παράτολμοι ακτιβιστές-χταπόδια, με λόγο και άποψη όπου απλώθηκε ο Οθωμανισμός.

Δεν κρύβουν μήτε τις προσδοκίες τους, που είναι μούφα: την Βιέννη, την Σύρτι, τα Χαλιφάτα, τα Ιεροσόλυμα, την οδό της Μετάξης. Όλους αυτούς τους λογισμούς, πρόωρως τους αφάνισε ο Ταμερλάνος και η Αντάντ μετά το 1918, αλλά ας όψονται οι Αμερικάνοι και το εφεύρημα της συμμαχίας Ελλάδας Τουρκίας υπό το ΝΑΤΟ, ενός μηχανισμού που  ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΧΩΡΩΝ.

Επαναλαμβάνω: πλήθος καμωμάτων που οι Τούρκοι έμαθαν παπαγαλία, οφείλεται στις πολιτικές Ρωμιών και Φράγκων, Ενετών και άλλων αντιπάλων της οθωμανικής επέκτασης.

Οι Οθωμανοί, ουδέποτε φέρθηκαν ως Άραβες και δεν εξαπλώθηκαν ως επιθετικές δυνάμεις που άλλαξαν το DNA των κατακτημένων.

Οι Τούρκοι γνωρίζουν πόσα κοινωνικά και διπλωματικά χούγια τους μας χρωστάνε. Ασκούν μια ψευδοανωτερότητα που διαψεύστηκε συχνά.

Δεν αξίζει να τους παραχαϊδεύουμε. Απλώς να τους καταλαβαίνουμε.

Χάρη σε κάτι βώδια θεοτικά, ένα έχουν καταφέρει: έως αρχές Δεκεμβρίου, κανένα μέτρο εναντίον τους δεν θα παρθεί.

Κι έχουν πενήντα μέρες να ξεσαλώσουν σε βάρος ημών και άλλων, και όταν έρθει η προθεσμία, θα βγάλουν μια ομπρελίτσα από την Αμμόχωστο και θα παραστήσουν τους ψόφιους κοριούς. Κι άντε πάλι από την αρχή.

Είπαμε: προσδοκώ διαβαλκανική συνεννόηση, πληθώρα ελληνικών ανταπαιτήσεων, να βγάλουν τον σκασμό οι διαφημιστές του Διπλωματικού οίκου των Τούρκων, οι Τουρκολογοι να παρέχουν στον πολιτικό κόσμο εναλλακτικές πολιτικές, κι ας μη πολιτευτούν, γαμώτη μου, ενώ κάτι πτήσεις και κάτι μεγαλοκαρδίες, να λάβουν ένα τέλος.

Kαι να εμπεδώσετε βαρέως, ότι τες μεγάλες ομοσπονδίες, τες γουστάρει να υπάρχει μία χώρα που να το παίζει δίπορτο. Όπως δηλαδή η Τουρκία. Ενώ τις ταπεινόφρονες συμμάχους που δηλώνουν νομιμοφανώς την αφοσίωσή τους και παρέχουν νεοβίλλες στον άμεμπτο Ζάεφ, οι μεγάλες δυνάμεις απλώς τους αγνοούν.

Τρία μαζεμένα ζητήματα:

–Ο φόνος ενός μετεφήβου Ρομά στην Πιπερίτσα από έναν 63χρονο που βρήκε τρια κλεφτρόνια στο σπίτι του.

–Το μπούρδισμα ενός σκυλιού, δια της αποκοπής των όρχεών του, ώστε να φρονιμέψει.

–Μια πανελλήνια εκστρατεία για την καταδίκη των στελεχών της «Χρυσής Αυγής» αναμένοντας την απόφαση του Δικαστηρίου μετά από πέντε χρόνια διαδικασία, κι ενώ εκκρεμεί εισαγγελική εισήγηση πως οι κατηγορούμενοι κακώς κατηγορούνται.

Στην πρώτη περίπτωση, η μπουκωμένη από ξένες νομοθεσίες ελληνική κοινωνία πρέπει να καταλάβει πως το «άσυλο» της κατοικίας ενίοτε δεν είναι και τόσο άσυλο. Η κοινωνία των Ρομά διαφωνεί. Οι δικηγόροι ανέλαβαν.

Στη δεύτερη περίπτωση, όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς ασκεί το δικαίωμα να στειρώνει κατοικίδια ζώα, ενώ το πράττει για να μη γεννιούνται πολυάριθμα «μπασταρδάκια», ενώ δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις εκτέλεσης εν ψυχρώ σκύλων που «δειλιάζουν» από μπαταριές.

Τέλος, η δικαστική απόφαση συνεγείρει χιλιάδες χιλιάδων αντίφες, δύο χιλιάδες αστυνομία και οργανωμένο έλεγχο σε κρίσιμα σημεία της πρωτεύουσας. Στόχος, να καταδικαστούν οι κατηγορούμενοι.

H γενική συσπείρωση της κοινωνίας για την δικαστική απόφαση, είναι καλό να συνυπολογιστεί με την γενική μείωση του ποινολογίου λίγο πριν τις εκλογές του 2019, αλλά και ταυτόχρονα, έχει την μορφή ελεύθερης έκφρασης ενός μεγάλου μέρους της λαϊκής βούλησης, για να μη τολμήσει ένα Δικαστήριο να βγάλει μια απόφαση που ενδεχομένως να συμφωνεί με την εισαγγελική εισήγηση. Και η Βουλή των Ελλήνων συμφωνεί. Και η ίδια Βουλή δέχτηκε ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας, μια επιφανή δικαστική λειτουργό. Ο λαός αποφάσισε πως «δεν είναι αθώοι», επομένως αν κριθούν αθώοι, είναι ένα ενδεχόμενο που θα στρέψει το λαϊκό αίσθημα εναντίον της «αδέκαστης» Δικαιοσύνης.

Three Feathers: The (Canadian) Movieexplores the power and grace of restorative justice and the cultural legacy that can empower future generations.

Με κάλεσε ο Θεόδωρος Στυμβάκων, που εκράτει το ψιλόν αξίωμα του επί των Αναμνήσεων και καθ΄όλην την συνάντησι έβλεπα μόνον την ερμίνα από την μπορντούρα στη οποία κατέληγε η ρόμπα του. Δια τον Σεβασμόν.

«Αυτή η πανδημία εντέλει, θα μας αφήσει με τα σκελετά, νιούτζικε» άρχισε, ενώ έγραφε ένα υπόμνημα και διέκοπτε τρώγοντας ένα χειμωνικόν που ζήλεψα, αλλά ήβγαλα τον μόκον. «Απόφασις όθεν βασιλική, να κρατήσεις τα σκυλιά σου δεμένα και ως αποκρισάριος του αυθέντη σου να μεταφέρεις μήνυμα στην άκρη του κόσμου».

«Είμαι νεοδιορισθείς τρισμέγιστε και όρπηξ στερρά του θρόνου» του λέγω μπας και γλυτώσω, διότι εκείνες τις ημέρες είχα μάτια, παλάμες και γλώσσα μόνον για τα κάλλη της Λευκής Παζινακίνας που είχε αγοράσει η Υπηρεσία από δουλεμπορικόν των ασεβών Τουαρέγκων.

«Βγάλε τον σκασμόν, παρεκτός και πτύεις νομίσματα» με αντικόφτει. «Άκουε: του ταλαιπώρου κράτους μας είναι μεγάλη η πτώχεια. Ενδύσου λοιπόν τρίβον επαίτου και περιπάτει έως την χώραν των Φράγκων που τηνε λένε Μπουργκόναν και πούλα τους το φάρμακον που εφηύρε ο ιητρός Ινεότης ο Χάλδος. Θεραπεύει την πανώλην, ούλα τα σκουλαμέντα, την λέπραν και κυρίως την πσυχήν. Εκατό ωσάν κι εσένα με βασιλικόν χαρτίον θα διασπαρούν ανά τον κόσμον και θα επιστρέψωσι με πλησμονήν συναλλάγματος»

«Και τι θα πωλώ;»

«Μπόλια! Ο Ινεότης λαμβάνει άρρωστον αίμα και το ενώνει με πάγον τετηγμένης σαύρας και ρίπτει ατσαλοσύρματα με πολλάς ευχάς εις τα φατνία των οδόντων των νοσούντων. Δεχόμεθα και δωρεάς. Ιδού η ντάνα με το φάρμακον ενώπιόν σου. Τα λέμε «αντιπτώματα» και θα ήλεγα να μασήσεις ένα».

«Πρέπει να ξεύρω σουσούμια αυτηνών;»

«Γείτονες Ανδηγαυοί και Αλμογάβαροι ρεμπεσκέδες, θεωρούν τους Μποργκόνιους ευπόρους τρελούς. Οι δουκάδες, οι κούντηδες και οι βασιλείς των έχουσι θεόμουρλα παρονόματα: δυναστείες Μποζονιδών, Ροβερτιδών και Καπετιδών, κουρεμένων κυκλοτερώς, με ηγέτας τον Λουί τον τραυλόν, τον Φίλιππον τον τολμηρόν, τον Ροβέρτον τον ευσεβήν, τον Ροβέρτον τον Γέροντα, το Ιωάννην το Αγαθόν. Όλοι τέτοιουνοι είναι. Μόνο ποτάμια έχνε. Θάλασσα πρωτοείδαν προ τριετίας και πεθαίνουν σαν τα κουνούπια επειδή προσπαθούν να την πιούν».

Πήρα την ντάνα, προσκύνησα και πριν χαθώ με ρώτησε πώς με λένε και πόσα χρήματα για έξοδα ταξιδίου θα λάβω. Ο ίδιος υποστήριζε πως μόνον με το ξίφος θα επέστρεφα ζωντανός.

Έκλεισα θέση με γενοβέζικη κουμπάρα και χωρίς πολλά εμετά, με άφησαν σώο εις τους πρόποδας του Μονοίκου. Μπήκα στην Μπουργκονίαν ανήμερα του Αγίου Φανουρίου και πωλούσαν ένα κτήμα εις του Ροδανού το ρεύμα. Μπόλια, χαζά και χαμένα. Έμαθα την γλώσσαν χάρη σε εξυπηρετικάς ποιητρίας των Βωζολαίων Ιδεών και έκτοτε, πωλώ επίθετα εις Μπουργκονίους πελάτας που δεν διαθέτουν ικανήν φαντασίαν. Δικό μου εύρημα είναι ο Ιωνάθαν ο στούμπος, ο  Εξάδελφος Σουταίν ο φαντασμένος και μύρια ακόμη ονόματα και επίθετα που τους αρέσουνε κι άσε τον Στυμβάκωνα να λέει. Έχω και πουλαίν φοβερά: Γουσταύος ο υπομείων, Σάββας ο ντουνεκές, Πέτες ο κεκές, Λαμπινού η μαία. Φυσικά, ίδρυσα το πρώτον «Κλάουδ» που επεφάνη ποτέ, ήτοι τράπεζαν πληροφοριών και διαδικτύου, φροντίζων να αποκρύπτω εγκαίρως από πάντας, τι σκατά εσήμαινεν αυτό το Κλάουδ της Μικράς Σοφτείας και ο εξ αυτής κλαουδισμός.

H «ασθένεια Τραμπ» μοιάζει με μια «γάτα με εννιά ουρές»: αυτό ήταν το φόβητρο των πειρατών που έτρεμαν την τιμωρία με τέτοιο μαστίγιο, δεύτερο μόνον μετά την απειλή της σανίδας. Ο πληθυσμός μιας μικρής χώρας έχει εξαλειφθεί από έναν ιό, και μάλιστα με τελείως αποκρουστικές για την κοινή γνώμη συνέπειες -ωστόσο ο Πρόεδρος έχει το δικό του σχέδιο. Στο νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε, φέρεται ως κέρινη κούκλα της Μαντάμ Τυσσώ: ποζάρει συγγράφων, πήρε δεν πήρε οξυγόνο, αμφισβητείται η εγκυρότητα του νέου γιατρού που γλωσσεύει την μπέρδα του στο φλέγον ζήτημα της οξυγόνωσης, ψάχνουν το πτυχίο του και το βρίσκουν ανεπαρκές, ενώ ένας χειροπρακτικός είναι παγκοσμίως γνωστός: πρόκειται για τον Ιωνάθαν Κράιερ από το Τwo and a half men.

Άνθρωπος που εκμεταλλεύεται τη θέση του, για τους δικούς του λόγους (Σεφέρης: «που να μαζεύεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου») δεν κρύβει τους λόγους: κακώς τον πλασάρουν ως μάγο των διλημμάτων. Οποιοσδήποτε μη τρελαμέντος με την φιλαρχία, θα ανέθετε την προεδρία όπου απαιτεί το Σύνταγμα και θα έγραφε απομνημονεύματα εάν επιζούσε. Απεναντίας, φέρθηκε και φέρεται ωσάν αρχέτυπο εργολαβικής νοοτροπίας: ψεύδεται στις προθεσμίες παράδοσης, βάζει δεύτερο υλικό όπου τον παίρνει, καθυστερεί τα μεροκάμματα στους υπεργολάβους. Θα παίζει τον τολμητία, ποντάροντας σε αναβολικά, σε ξόρκια, σε Κανάκ Μάγους και στις προρρήσεις της Μπαμπαβάνκα. Κι αν πεθάνει, πέθανε. Εργολάβος είναι, όχι εραστής που θα χάσει μια θεά εκ Σλοβενίας.