Author: Πετεφρής

Εάν η Τουρκία υποσχεθεί πως αδρανοποιεί τους S 400 και «εν ευθέτω» θα τους αποσύρει έναντι μιας ντουζίνας Πάτριοτ, μήπως θα έχουμε εισαγωγή σε νέον μήνα του μέλιτος με την «σκληροτράχηλη» Αμέρικα;

Την άποψή μου για τον Σύριζα σίγουρα βαρεθήκατε να την ακούτε. Εν περιλήψει, η άποψή μου είναι αλλάξτε αρχηγό για να κυβερνήσετε. Αλλά ο περονικός εκστασιασμός του πρωθυπουργού, εκτιμώ πως έχει σπάσει όλα τα ράμματα.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

«Γύρω από το ζητούμενο της δυνατής ευρωπαϊκής Ελλάδας οικοδομήθηκαν, λοιπόν, ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις αναβαθμίζοντας την ποιότητα της εσωτερικής πολιτικής ζωής.

Από το 1981, είδαμε την Ευρώπη ως αγελάδα με τριπλά μαστάρια. Μας έδωσαν χρήματα για το κάθε τι, και υπό αγαστή σύμπνοια τα πήραμε για πλήθος προγραμμάτων που δεν σεβαστήκαμε. Ένα δίκτυο πλασματικής νομιμότητας κάλυψε την χώρα. Η κοινωνική και πολιτική μας συμπεριφορά, έμοιαζε με του Τριαντάφυλλου, του νέου Τυρταίου του Ελληνισμού.

Με ένα μόνο σκοτεινό διάλειμμα: την περίοδο κατά την οποία επικράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός, το 2015

Κύριε πρωθυπουργέ, ο «διχαστικός λαϊκισμός» ήταν διφυής: από τη μιά η σύμπραξη τριών κομμάτων από το 2012 έως το 2015 και από την άλλη η διπλή νίκη του Σύριζα στις εκλογές του 2015. Και ο μεν Σύριζα, τελείως άσχετος ως κυβερνήτης, κατάφερε να επιπλεύσει χάρη στην δεξιά καταγωγή των Ανέλων του Καμμένου, και επειδή προέβη σε έξωση των αριστεριστών της παράταξης. Εσείς δε, όταν η Νέα Δημοκρατία λόγω ήττας, οδηγήθηκε σε εκλογή αρχηγού, υπερβήκατε πάν εσκαμμένον, φλερτάροντας ασύστολα με φασματικές μουχρίτσες, όπως η απογύμνωση των στελεχών Καρατζαφέρη υπέρ υπουργικών θώκων, αλλά και αντλώντας πολιτική δύναμη από την αυτοδιοίκηση του βορείου χώρου, ενωτιζόμενος την ήπια βασιλοφροσύνη και τον αναθρώσκοντα καραμανλισμό από τον Νέστο στον Αλιάκμονα. Και μία μαθηματική ανακρίβεια: το «σκοτεινό διάλειμμα» διήρκεσε από το 2015 έως τα μέσα του 2019 (απολύστε λοιπόν τον ενθουσιώδη και ανακριβή κειμενογράφο σας) αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, το «σκοτεινό διάλειμμα» αντικαταστάθηκε από «ασθένεια της ωχράς κηλίδος» ήτοι ένα ξεγυρισμένο γλαύκωμα που διαρκεί από τις εκλογές έως και σήμερα και είναι μια θλιμμένη «εκδρομή στην Κούβα» που ιστορείται στο δεύτερο μέρος του «Νονού». Η διοίκησή σας δεν είναι εξέλιξη των πρόσφατων δεξιών κυβερνήσεων, αλλά η συμπεριφορά ενός πρωθυπουργού που διέπεται από νεποτισμό και ξερολίαση αφήνοντας άθικτα τα κτήματα των βογιάρων του συστήματος.

Τότε που η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό

Ο γκρεμός έπαψε να είναι ορατός με την έξωση Βαρουφάκη και την αδρανοποίηση Κωνσταντοπούλου. Είναι ανακριβές πως η χώρα την γλύτωσε. Η χώρα συνέχισε την πορεία της από το βάθος της χαράδρας, αλλά συνέχισε.

Και πάλι όμως, οι προοδευτικές δυνάμεις αντιστάθηκαν και διέλυσαν τα έωλα συνθήματα

Μη γίνεστε ανακριβής. Το κόμμα σας πρότεινε να κόψουμε το κάπνισμα και να νοικοκυρευτούμε και υπάρχει διότι «οι άλλοι» περνάνε πολιτική κλιμακτήριο και δεν τολμούν να εξηγήσουν στον Τσίπρα πως ο ρόλος του έληξε το 2019.

Κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα

Αυτά, και με το συμπάθειο, έγιναν επί Σύριζα-Καμμένου, όταν ως αρχηγός ενός διασαλευμένου κόμματος το χτίζατε και ήταν στα μπετά.

Και τελικά συνέτριψαν τη δημαγωγία μαζί με το διπλό αντιευρωπαϊκό και αντιδημοκρατικό ψέμα, τόσο αυτό με το αριστερό προσωπείο όσο και εκείνο με το ακροδεξιό πρόσωπο του φασισμού και του μίσους»

Την κατάντια της τελευταίας πρότασης, αρνούμαι να εξηγήσω.

Δεν ξέρω άτομο που δεν κρύβει με τον έναν ή άλλον τρόπο, σκηνές από τη εφηβεία του. Όσο πιο «ειλικρινής», τόσο περισσότερα σκουλήκια στη μηλιά, αλλότριο δέρμα που ριγά στο αγιάζι, η χρήση της λέξης «μούχτι» (αλλά «μουντάρω» ο ρηματικός τύπος) η βία κατά κοριτσιών, η ομαδική κατά θηλέων παραφορά, ο λεκτικός οχετός κατά «διαφορετικών», τα σαδιστικά παίγνια κατά κατοικιδίων, εντόμων, ερπετών και ξένων.

Κι αν ποθείτε περισσότερα, έχει και παραέχει ο πήρος: μια κλωστή σάλιου στα χείλη του καυλιάρη εκπαιδευτικού με άριστες συστάσεις, τα δάκρυα και οι οιμωγές των μαθητριών της έκτης δημοτικού που ψιθύριζαν στη μάνα μου σημεία και τέρατα φρικτής εκπαιδευτικής συμπεριφοράς, ενώ ο υφασματοπώλης έκοβε από το τόπι 3,05 μέτρα για να ραφτεί το κοστούμι του αλητάμπουρα πλην γοητευτικού βαλεντίνου. Ασφαλώς μεμονωμένα περιστατικά (πόσο εύκολη η απλοποίηση των πάντων!) ασφαλώς ζωντανές αποδείξεις ήθους και καλής συμπεριφοράς, αλλά όταν έπεφτε η θεραπαινίς νύχτα και η συμμορία του παιγνίου «μπαμ» ανακάλυπτε τον τελευταίο πιτσιρικά πίσω από τα τσουβάλια με τα όσπρια, τα χέρια μάκραιναν, οι παλάμες ίδρωναν και το υποψήφιο μέλος της παιδικής συμμορίας είχε επίχειρα να εξοφλήσει.

Φυσικά τώρα, απλώς γελώ με την «εφηβική παραβατικότητα» στα πρωτοσέλιδα που όλο και περισσότερο μου θυμίζουν τα αγγλικά του Ατζούν, που είναι πάντως καλύτερα από τα τουρκικά του. Ηοmo homini lupus, καταλήγω. Και επι το φιλοσοφικώτερο, η ερήμην αγάπη.

Κάθε πεντεδέκα χρόνους, μια αυτοματική επανάληψη της βίας, συχνά άδολης, συχνότερα σαδιστικής. Και αν ανταμώσεις συνένοχο παιδικό φίλο, τριάντα και σαράντα χρόνια αργότερα, δεν θα του υπενθυμίσεις τα τερατικά που μαγειρεύατε στις αυλές με τις βρωμούσες και τον κρεμμυδοφάγο: με αβρότητα θα κυκλοφορήσουν ανάμεσά σας, παραμορφωμένα ανέκδοτα, αισχυντηλές συμπεριφορές απολύτως ανέκφραστες ή παραποιημένες. Δεν είσαι πλέον παιδάντς, μήτε εφηβάκι της μακράς ξεφτίλας, αλλά μιλάς με κάποιον που βιάζεται επίσης να εισέλθει στον ναό δωδεκαετής.

Τι νόημα έχουν «τα δάνεια του Αγώνα» όταν κρύβεται η χρήση και η διανομή τους, το ασθενές υπόλοιπο και η τοκογλυφική πρακτική που ίσχυε τότε; Τι νόημα έχουν οι παραθέσεις ονομάτων αρματολών και φιλελλήνων, όταν αγνοείται ή απλώς δεν ερευνάται ο ψυχισμός και η συμπεριφορά τους;

Αυτά και παρόμοια ερωτήματα με απασχολούν παρακολουθώντας όσο πατάει η γάτα εκδηλώσεις και κείμενα για τους δύο αιώνες από το 1821. Είχε ήδη διαφανεί, από την συσχέτιση της επετείου με την Βουλή των Ελλήνων, πως η σκαλέτα των εκδηλώσεων είχε συντονιστή μια κυρία που είχε αναλάβει τους Ολυμπιακούς του 2004, ενώ δύσκολα εκείνα τα χρόνια ήταν δυνατόν να «εμβολιάσουν» με Ιστορική γνώση κάθε προσπάθεια να απομακρυνθούν από την ακαδημαϊκή λεπτολογία. Από τις εκδηλώσεις και εκδόσεις για την ετεροχρονισμένη «εκατοναετηρίδα» περί το 1930, έμειναν μερικά έντυπα, προς ανάμνησιν ή με σημαία ευκαιρίας, ενώ από τα 150 χρόνια που «γιορτάστηκαν» το 1971, ήταν η παρουσία της χούντας που δεν άφηνε χώρο για πολλήν έρευνα. Αν εξαιρέσω μια Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, μια μουρμούρα καραβανάδων για το «Τάμα του Έθνους» και το τραγούδι «να΄τανε το 21» που διαδόθηκε εν μέσω αρνησικυρίας των δημιουργών της, όταν μια εφημερίδα σκέφτηκε να τιμήσει τους δύο αιώνες, βρήκε διαθέσιμη προς διανομήν μόνον την Ιστορία του 1971.

Δε ξέρω τι έφταιξε, ή μάλλον αγνοώ επίτηδες την ερμηνεία της ακεφιάς, η οποία φωτίζεται μόνον από μία επαινετή σύναξη των Ελληνικών Ιδρυμάτων να συζητήσουν με σοβαρότητα το ιστορικό γεγονός και από μία τηλεοπτική «μακαριά» που στάθηκε στα πόδια της χάρη στο ζωντανό ύφος μιας ιστορικού με σπίθα στις διατυπώσεις της. Αλλά μια επέτειος δύο αιώνων ήθελε, κατά την μη έγκυρη γνώμη μου, μια διαπραμάτευση που δεν θα μύριζε παλαιόν «Παρνασσό» και επετειακό θεματολόγιο. Εννοώ πως όλοι, μα όλοι οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι εκείνων των χρόνων άξιζαν κάτι εποπτικώτερο. Και δεν έχω το θράσος να προτείνω ακριβά ή ματαιόσπουδα εγχειρήματα, αλλά να σκεφτώ απλά μια οργανωμένη ιστοσελίδα με όλην την ποικιλία εκδοχών που κυκλοφορούν, ιστοσελίδα που μπαίνεις και χάνεσαι στους ρυθμούς μιας ζωντανής εποχής.

Αντ΄αυτών, το ΄21 εξακολουθεί να παραμένει ένα παιχνίδι της τράπουλας με «μάνα», «στουκ» και μόνιμη απορία αν αξίζει να τραβάς από το 15 ή το 16. Α, και την αναμενόμενη έκρηξη των διδακτορικών, με παράλληλη απουσία κάθε δημιουργικής έμπνευσης.

Υποθέτω, χωρίς να με πολυνοιάζει, πως η μερική συνύπαρξη FIR ανάμεσα στον Δυτικό και στον Ανατολικό κόσμο, οφείλεται σε μια ψευτοκατάσταση «ειρηνικής συνύπαρξης των λαών» (και άλλων μιμητισμών υπέρ του διεθνούς εμπορίου) που οδήγησε λχ, ανάμεσα σε άλλα, και στην εξοικονόμηση καυσίμων όταν ο εναέριος χώρος της Λευκορωσίας «φιλοξενεί» και πτήσεις που δεν θα κατέληγαν ποτέ στο Μινσκ. Όντως, η πτήση Αθηνών-Βίλνιους, εκρίθη κάποτε πως συνέφερε να μη διέλθει από την Πολωνία, αλλά από τον Μπελαρούσικο εναέριο χώρο.

‘Ελα όμως που οι «αντιφρονούντες», η θριαμβεύουσα φυλή των μετα-Σολτζενίτσιν ακτιβιστών, δεν λογάριασαν πως υπάρχουν ηγεσίες στην κατ’ αυτούς Ανατολή, όπου δεν τραβάνε μεγάλο ζόρι για την τήρηση διεθνών, τυπικών ή ατύπων συνθηκών. Κι έτσι, η πτήση Αθηνών-Βίλνιους της Ryanair υπέστη την συνοδεία ενός Mig-29 και ένα ρεσάλτο μη αναμενόμενο που καθήλωσε με καθαρή απαγωγή έναν 26χρονο ακτιβιστή και τη συνοδό του, αντίθετους στο καθεστώς Λουκασένκο, και η Ράιαν γύρισε μόνη δίχως μέσα τον πιτσιρικά.

Στην προϊστορία αυτής της αεροπειρατείας, βρίσκεται μια τακτική συνάντηση των Δελφών, όπου η Ελλάς, τρε τουριστίκ πνευματική κίνηση, δεν πήρε χαμπάρι ότι κυκλοφορούσαν Ρώσοι «κάπως», που παρακολουθούσαν τα δρώμενα παρά τον Ομφαλό της Γης, κι επειδή οι Δελφοί είχαν παλαιότερα μαντείο, ουδείς σύγχρονος εμάντευσε πως ήταν πλέον απαραίτητη η δραστηριοποίηση των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών.

Φυσικά, ο Δυτικός Κόσμος και η Εξαδέλφη του, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήδη συνεδρίασαν και τρέλαναν τον Δυτικό Κόσμο με την αποφασιστικότητά τους. Και η Λευκορωσία έφαγε έναν αποθαρρό τέτοιου διαμετρήματος, ώστε ο Λουκασένκο έβαλε την γάτα του να κλαίει. Αφού να φανταστείτε πως μαθαίνοντας τα μαντάτα η Τουρκία, κατουρήθηκε από φόβο και υπέστη βρυγμό οδόντων, σκεπτόμενη ότι ο ψηλέκας ο Μισέλ που αγνόησε πως μία Φράου ήθελε κάθισμα στο Ντιβάνι, έκλαφσε πικρά από πίκα, και άρχισε να μαζεύει στρατά.

Αλλά εγώ που γνώρισα Βαράγγους και Πατσινακίτες και ξέρω να διαβάζω ρούνους, πρόσεξα πως οι Λευκορώσοι πράκτορες στο Μινσκ έδρασαν όπως έδρασαν για έναν απίστευτα απλό λόγο: η αεροπορική εταιρεία που κατέβασαν, δεν ήταν καμιά, έστω πτωχευμένη, κρατική οντότητα. Ήταν η Ryanair, η βασίλισσα των Τσάρτερ, η εδρεύουσα εν Ευρώπη στο Σαρλερουά, που λίγοι Έλληνες γνωρίζουν ως πεδίο δράσης της ταινίας «Γράμμα από το Σαρλερουά» του Λιαρόπουλου. Είναι μια πόλη νότια της Βρυξέλλας, Βαλονική, κειμένη επί μιας κούρμπας του ποταμού Σαμπρ, πεδίο των πρώτων περιπετειών της σχέσης Βερλαίν- Ρεμπώ, κείμενη στους «μαύρους τόπους» ενός γιγάντιου ανθρακοφόρου πεδίου, μιας περίληψης που εξηγεί την πρώτη ονομασία της ΕΟΚ: Ένωση Άνθρακος και Χάλυβος.

Πέρασα αμέτρητες ώρες στο αεροδρόμιο αυτό, που μοιάζει με θρίαμβο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας: πρέπει να περπατήσεις έως το αεροπλάνο, όλα είναι παροδικά και μάλλον ευτελή, καμία σχέση με την βρυξελλιώτικη υπερπαραγωγή (που το θέλει το αναπηρικό της αμαξίδιο).

Μπορεί να ανήκω στους αισιόδοξους, αλλά αποκλείω να κατέβαζαν ακτιβιστές το ζεύγος από κάποιο κρατικών προδιαγραφών αεροπλάνο. Όποιος θέλει να ψάξει, ας ρίξει μια ματιά στη σειρά “Ηοmeland” και στην ταινία “Ο Κατάσκοπος που γύρισε από το Κρύο.” Θα σας παρέπεμπα και στον Αύγουστο του 1944, όταν η Σοβιετική σύναξη μεραρχιών κατέλαβε το Μινσκ, χάνοντας οι ναζήδες τριάντα στρατηγούς και όλην την Στρατιά του Κέντρου, ενώ ο Αιζενχάουερ υπομονετικά καταλάμβανε επίνεια και χωριά της Νορμανδίας, μουρμουρίζοντας πως «κάτι τρέχει στα γύφτικα», αλλά σέβομαι την γενική ευρωπαϊκή αμηχανία.

Ατακτεί η χώρα που δορυφορεί την Ρωσία, ο Ατζούν πενθεί τον θείο του, και λίγο είναι, διότι η κατάσταση των Survivors λόγω ενός ευνοημένου από τους κανονισμούς (που κουτσαίνει κατ΄επιλογήν) διασπά τον ΜΕΘ (Μέσο Έλληνα Θεατή) αλλά κυρίως η Διαφήμιση, θεά των νοτίων Βαλκανίων, έχει πλημμυρίσει τα υπόγεια του ελληνικού «θαύματος» και η κυρία Πελώνη τρέχει και δεν φτάνει να κολλάει ρωγμές στο κυβερνητικό θαύμα.

Και ο Ερτοάν θυμάται ανεπικαίρως τον Ερντογρούλ και τους Οσμανλήδες, χωρίς να του υπενθυμίσει πως κάποιος Μογγόλος Τιμουρλέγκ, ήτοι ο Ταμερλάνος, αποκαλεί τον Βαγιαζήτη ελληνιστί «μικρόν τουρκομανικόν σκουλήκιον» πριν τον βάλει σε κλουβί στην Άγκυρα.

Αισθάνομαι τύψεις που δεν φοράω μάσκα, μάλλον υπερβολικά εύπιστος, ανκαι έχω καβατζάρει τις προθεσμίες, δεκαπέντε μέρες από τη δεύτερη δόση του εμβολίου. Επίσης δεν καταλαβαίνω καμία διαφήμιση, έτσι που απευθύνονται σε εύπιστα μπαρμπαδέλια της ηλικακής ζώνης 5-11 ετών, και αισθάνομαι τους υπερήχους μιας χώρας που ετοιμάζει μπογαλάκια για αναχώρηση προς το Φαγιούμ με τις εύμορφες μούμιες.

Ως πολίτης χώρας που δεν κωλώνει, καθώς εκ των πρώτων υπηρετεί τον υπερατλαντικό παράγοντα, ψιλοανησυχώ, επειδή μάλλον μας έχουν δεδομένους. Κάθε μέρα και πείθομαι περισσότερο πως υπάρχουν κενά στην διοίκηση, ψευτομπαλώματα στις υπηρεσίες και αφόρητη υπουργική φλυαρία που μόνον με την ανείπωση φλυαρία της αντιπολίτευσης μπορεί να συγκριθεί. Επίσης έσκασαν δύο ηφαίστεια, η Αίτνα και το Νιραγκόνγκο, αλλά υποθέτω πως ο επί της πολιτικής προστασίας υπουργός θα στείλει την σχετική διαμαρτυρία στον Ήφαιστο.

Ναι, σωστά το ψυλλιαστήκατε. Επειγόντως ρεκτιφιέ στην παρούσα κυβέρνηση που όμως είναι δυνατή μόνον εάν παίξει σωστά τον ρόλο της η αξιωματική αντιπολίτευση. Ντρέπομαι που το αναφέρω, αλλά πρώτη φορά από τον θάνατο του Παπάγου δεν έχει διαμορφωθεί κάποια σαφώς αντικυβερνητική συσπείρωση. Μόνον ο Βελόπουλος καπαρώνει και αρκείται σε μία κυβερνητική τετραετία ― οι άλλοι κωφεύουν.

Έχω ακόμη χειρότερα μαντάτα. Κι αν υποθέσω πως έρχεται μία  επίσημος ημέρα και κόβεται η ανάσα των κυβερνώντων, δεν βλέπω κανέναν φορέα που θα ήταν έτοιμος να αναλάβει πολιτικές ευθύνες διακυβέρνησης χωρίς να αντιμετωπίσει ολική αντικατάσταση δέρματος σε πιστοποιημένον φορέα.

Δηλαδή, για να το κάνω λιανά, ο Μητσοτάκης, όσο και να ποθεί, δεν έχει τα στάμινα να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Μπροστά του, χαίνουν πολιτικοί εγκρεμνοί που μήτε καν κατέγραψε.

Μπορεί να φανεί εξοργιστικό, αλλά θλιβερά ανέτοιμος είναι ο «κεντροαριστερός Σύριζα», μόνη βιώσιμη λύση σε ένα κυβερνητικό διάδοχο σχήμα, που βέβαια θα είναι πεντακάθαρο κεντρώο σχήμα (το «αριστερό» είναι προσθήκη για τα μάτια).

Μόνον μια έκκληση λοιπόν μου περισσεύει, και την τολμώ: Αλλάξτε τον! Επειγόντως και συστηματικά. Αν ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται μακροπρόθεσμα ασθενής και δορυφόρος, η πολιτική συμπεριφορά του Τσίπρα οδηγεί σε πράξεις αδρανούντος μπαχτσεβάνη που αδρανεί αρνούμενος να αφαιρέσει μια κνίδη καυστηρά (Urtica urens), από την βραγιά με τους δικοσμητικούς πανσέδες.

Εκτός και προτιμάτε σύγκρουση Αδώνιδος-Πολάκη, εννοώ παραλλαγών του Λουκασένκο…

Eίναι τελείως παράλογο το βασανιστήριο που μας επιφυλάσσουν οι «αρμόδιοι» για την εκδήλωση ονόματι Eurovision. Δεκάδες χρόνια στο μαντρί, άλλα τόσα στα παινέματα. Πέρασαν κάθε τύπου τραγουδιάρηδες, και μάλιστα προκαλούν και το απεχθέστερο των συναισθημάτων, τη νοσταλγία. Η οποία θέλει τσαγανό και τουλάχιστον μία αξιακή επαλήθευση για να ανθίσει. Η Ελλάδα δέκατη, η Κύπρος δέκατη έκτη, ας όψονται οι σβαροφσκισμοί και οι αντιρρησίες εναντίον του Σαταναήλ στην μεγαλόνησο. Η Αλβανίς ήτο και Έλληνς, στην χώρα των φαιδρών Αζέρων, ομάδα γραικών μισθοφόρων συνέπραξε στην αποτυχία τους, χώρες σαν την Βρεττανία και την Γερμανία, δεν λένε να καταλάβουν πως είναι καμωμένες να πολεμάνε μεταξύ τους και όχι να μηδενίζονται εν αγαστή συμπνοία.

Δεν είναι φεστιβάλ τραγουδιού, αλλά μία βαθέως ενοχική βόλτα στην λιβιδώ διαφόρων που νομίζουν πως προβάλουν συνθήματα της μόδας. Οι Τάταροι και οι Σκανδιναβοί εκρήγνυνται με μια χειροβομβίδα στο στόμα, κάτι τέκνα της καημενωσύνης μελίρρυτα συγκινούν τις ειδικές επιτροπές και τις γιαγιάδες, δε λέω άλλα.

Απλώς, ακολουθώντας το ρεύμα των καιρών, νομίζω πως ήρθε η ώρα να πιστοποιηθεί η εκδήλωσις αυτή. Να υπάρξει ακαδημαϊκή κάλυψη, να θεσπιστούν πανεπιστημιακές έδρες εβροβυζιών, να συνεδριάζουν οι ειδικοί και να υπάρξουν εν τάχει «ασφαλή μουσεία», ως διδάσκει η κατευχαριστημένη Ελλάς. Χωρίς πιστοποίηση και αλληλοσεβασμόν, θα την κάτσουμε επ΄άπειρον την βάρκα που δεν έχει μήτε καρίνα, μήτε πάτο. Και εάν οι φιλευρωπαίοι τείνουν δια του φεστιβάλ αυτού να υπογραμμίσουν τα παγκόσμια προβλήματα, εν μέσω τρελιάρηδων νοσταλγών του Ερτογρούλ και προελάσεων της ελαφράς ταξιαρχίας σε δυσπρόφερτες κεντροευρωπαϊκές χώρες, το τέλος της δήθεν Ευρώπης, χαιρετίσματα πως απέκτησε ημερομηνία λήξης. Οι Λιθουανικοί, Ισλανδικοί και «αλληλοντουζπουάν» αβροί καταναγκασμοί μεταξύ Ελληναράδων και Σκανδιναβών της έκπτωτης Βαλχάλας, θα πήξει το αίμα των ώστε επιτέλους, να δικαιωθεί το πανάρχαιο  αίτημα της γηραιάς Ηπείρου: η επαχθής ζωή με διαλείμματα σαχλαμπίχλας.

«Tο ψηφιακό πράσινο πιστοποιητικό είναι πρακτικά η ψηφιακή απόδειξη ότι ένα πρόσωπο έχει εμβολιαστεί κατά της πανδημίας, είτε έχει υποβληθεί σε διαγνωστική εξέταση με αρνητικό αποτέλεσμα είτε τέλος έχει αναρρώσει από τη νόσο Covid-19».

Σύμφωνοι για το εμβόλιο και την βεβαίωση ανάρρωσης, αλλά αυτή η «διαγνωστική εξέταση με αρνητικό αποτέλεσμα» ελληνικό τουρισμό μου μυρίζει όπως θα έλεγε ο Κύκλωψ Πολύφημος. Κι αν ο αρνητικώς τετελεσμένος κολλήσει κορονοιό μετά την εξέταση; αλλά οι Εβροπέη πετάνε το πήκι μπλάιντερ αυτών, σε κάθε φαλκίδευση νόμων και κανόνων…

Διάλογος Μενδώνη-Τσίπρα στην Ακρόπολη.

[Όχι, δεν είναι από το «Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ» μήτε από «Το σχολείον των ντελικάτων εραστών»]

Μενδώνη: «Όταν ξεσπλαχνίζαμε την Αγία Σοφία, εσείς τον μόκο»

Τσίπρας: «Ποια Αγία Σοφία;»

Επικαλούμαι την θεάν Μύλιττα, καθώς και τον Θεόν μου, την Αφροδίτη, τον Ερμή, και τον  πάτρωνα του κλέφτη, του Έζρα Πάουντ και εύχομαι καλά κέρδη σε όλους.

Η εκβιομηχάνιση έχει ένα πλεονέκτημα: δεν θρησκεύεται και δεν παλεύεται. Η μανία να εξαχθεί από μιας μορφής αυτοματισμό ένα τοστάκι, είναι ίσως η εκατοστή φορά που ένας γενικός πληθυσμός πιάνεται κώτσος στα ινώδη αραχνόδιχτα της διαφήμισης. Ο παιδικός πληθυσμός και οι ναυαγισμένες γεροντικές μασέλες, υπόκεινται, μηδενός διώκοντος, σε μια αυτονόητη τριπλέτα: πσομί σε φέτες, κάτι λεπτό και κρεατί σε φέτες, η σαπωνοειδής γκούντα σε φέτες. Τα τρία μαζί, ενίοτε η γκούντα θερμασμένη να κρέμεται ωσάν νόστιμη βλέννα υπό τα καπάκια του άρτου, αποτελούν την λυδία λίθο της άλλοτε «τρυφερής» παιδικότητας.

Αρνούμαι να κοινοποιήσω τον κατάλογο, την λίστα και το πρωτόκολλο της μαζικής επιδημίας που κυριαρχεί στην ανθρώπινη σκέψη στα μεταπολεμικά χρόνια, χονδρικώς από το 1951 στο 2021. Παίρνοντας ως παράδειγμα το αρχαίο ψωμοτύρι, που ήταν κάποτε το προσφάι των εν ευμαρεία τελούντων νεοελλήνων, έχω να παρατηρήσω πως ακόμη και τότε, η βρώμη δεν μετρούσε μία μπροστά στο στυφό μάγμα του πίτουρου που το έλεγαν «μαύρο ψωμί», πως όποιος τυχερός δοκίμασε γκούντα στην ομώνυμη πόλη της Ολλανδίας, δεν καταδέχεται να μασήσει την ερζάτζ αντικαταστάτριά της, ενώ στις βιτρίνες των γκουρμέ αναπαύεται η όντως εξαίσια σφαίρα του ζαμπόν, πέντε και δέκα φορές ακριβότερη από την εμπλουτισμένη με πατατάλευρα ποθητή συνάδελφό της, απρόσιτη, ακατάδεχτη, σοφώς και εν μέρει τραγανίζουσα.

Μα και το ψωμοτύρι ήταν αλλιώς ωραίο: το πσομί, χάσικο, ημίλευκο ή μαύρο, υπήρχε χωρίς προσθετικά, άρα μπαγιάτευε μετά ηδονικής ελαφρώς ξυνής επίγευσης, ενώ το ζυμωτό ήρχονταν από χωρικά πεσκέσια κι έσπαγε ως φρέσκο τα ρουθούνια, ενώ το τυρί, που ήταν σε πλάκα μόνον νοθευμένο από γάλα σκόνη και άλλα τερτίπια, ξεχώριζε στην πιπεράτη του παραλλαγή, συχνά λύσσα στο αλάτι και τοποθετημένο στην παχιά φέτα του πσομιού μόνον ως δείγμα, λεπτό και ρηγματωμένο, που έτσι κι έπεφτε στο χώμα, πλούσια και πτωχά παιδιά το μάζευαν από καταγής, χωρίς να σιχαίνεται κανένας. Ζαμπόνι, μόνον στον ύπνο μας και υπό τη μορφή ενός νοθευμένου σαλαμιού.

Τα παιδιά ευπόρων γονέων ετιμώντο κυρίως με μονή φέτα λευκού άρτου πασαλειμμένη με βούτυρο κι απάνω ζάχαρη. Και ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις τον παιδικό πλούτο από την παιδική φτώχεια: στα χρόνια που κρέμαγαν τον Καραολή και τον Δημητρίου, στα διαλείμματα ήταν σύνηθες το θέαμα τα παιδιά των ευπόρων να μασάνε το προσφάι τους τριγυρισμένα από φτωχόπαιδα αιτούντα «δώκε με λίγο ρε» και άλλα δεν λέγω. Και αυτή η κοινωνία των παιδιών σε δέκα χρόνια έβγαζε μεροκάματο βοηθώντας τη φαμίλια, καμάρωνε που διέθετε παπούτσια και ετοιμάζονταν για Βέλγια και Γερμανίες. Και περιττό να διαψεύσω πως δεν υπήρχε τυρί και σαλάμι στο προσφάι της, αλλά μαύρο μπαγιατεμένο πσομι σαν μαύρη πέτρα και μετρημένες ελιές αλάδωτες, στην τσέπη. Ναι, στην τσέπη.