Author: Πετεφρής

Χαιρετίσματα πως όταν «παράγεται Πολιτική» (κι εννοώ μια έκφραση στα όρια του παραλογισμού και της ελαφρομυαλιάς) στην ουσία μπαίνει σε καραντίνα ένας μετροσκώληκας, ως θέτων προτεραιότητες σε ένα μείζον εθνικό πρόβλημα. Έπονται και άλλοι συντελεστές -ο κοινωνικός, ο οικογενειακός, ενίοτε ο ψηφοσυλλεκτικός και πάντοτε, μα πάντοτε θα επικρατήσει ο «προσγειωμένος μαλάκας» που θα πείσει μια συνεδρίαση με το κλασικό «δεν ξέρω τι λέγουτε και τι κάνουτε, αλλά ο κόσμος θέλει…» κι ακολουθεί μια σκουληκαντέρα με το «λαϊκό ενδιάθετο» ήτοι μια μπαλαφάρα βλακώδους επίνοιας.

Η πανδημία που βιώνουμε από τις αρχές του τρέχοντος έτους, είναι χαρακτηριστική αλυσίδα συμβάντων εξωγήινης προέλευσης. Ξεκίνησε από ένα πληθυσμιακό σύμπλεγμα καταναλωτών ενός ζωαρίου ονόματι «πιγκολίνος», «που στην κίνα βρίσκεται» και ιδρύθηκε εκ βάθρων ένα νοσοκομείο σε ελάχιστες ώρες και μέρες, για το οποίο δεν ξανακούσαμε. Ένας «ιθαγενής», από τους εγχρώμους που διοικούν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας που τον ακούει ο Τραμπ και βγάζει άφθες, κάθε τόσο έκανε παραγωγή Πολιτικής, αν με εννοείτε ενώ ο δυτικός κοσμος έθαβε νεκρούς με τα καντάρια. Η ιατρική διαφήμιση πρωτοπόρος πάντα, λανσάριζε φιλοσοφικά τουβλάκια βρώμης παροιμιώδους ανοστιάς, γιατροί έχαναν το φως του και η φάρα των λοιμωξιολόγων, την οποία ελάχιστοι γνώριζαν, κατέστησε ανενεργές πολλές ειδικότητες, ενώ η έκφραση «φιλοσοφών ιατρός» κοντεύει να φτάσει την φήμη του Αλβέρτου Σβάιτσερ ενώ θυμόμαστε την μπάμπου Τερέζα ως Φλωρεντία Nάητινγκέηλ. Συστατικά δηλαδή άκρως κατάλληλα για να μουρμουράνε στις αμφόδους οι λαοί «ούλα είναι ψώμματα, ο Σόρος και ο Μπηλγκαίητς για τα λεφτά τα κάνουν όλα».

Φυσικά, δεν υπάρχει πανδημία, θες πανούκλα, θες χολέρα, δες ευλογία ή εντερικά, που να μη σέρνει, πέραν των συμπτωμάτων, πλήθος γιατρικών που εμπνέονται από νερά του Καματερού, και η λογοτεχνική έκφραση «τρελές αγελάδες» μόνον με την έκφραση «ταμαχιάρικα ποντίκια» μπορεί να συγκριθεί.

Στην ουσία σήμερα βιώνουμε ένα σύμπαν χωρίς γιατρικό. Απλό εννοώ, ωσάν το κινίνο. Ο κόσμος όλος μπατάρισε από συστάδες βραβευμένων ή βραβεύσιμων τιποτάδων, ενώ μερικά απαραίτητα στατιστικά στοιχεία που θα επέτρεπαν αβίαστη ερμηνεία ή απόπειρα εξήγησης του κόσμου μας, απλώς δεν είναι διαθέσιμα.

Ασθένεια που δεν εξηγείται, είναι αμετροεπής θάνατος. Και κάποιος κάπου καποτε, πρέπει να εξηγήσει απλά και πειστικά τον λόγο που λείπουν χονδρικώς σε 8 χιλιάδες χρόνια πρωτοϊστορίας και Ιστορίας οι κορονοϊοί. Αυτά τα σπόρια, τα τρυβλία, οι ιοί, σε σχήμα βέργας ή καραβίδας που σου μετατρέπουν τα πνευμόνια σε ασθμαίνον κοκορέτσι. Άγνωστο τελείως πριν ένα έτος.

Δεν είναι ασθένεια, αλλά σύμπτωμα. Δεν «κολλάει», αλλά το διασχίζεις. Δεν απορροφάται. Και δεν είναι εγκυκλοπαιδική απορία ενού οργανικού μαλάκα «από τι πέθανε ο Μεγαλέξαντρος». Ενώ ο Ηφαιστίωνας που χλαπάκιασε έναν κόκκορα, εξηγείται.

Για να θέσουμε έναν φραγμό στα λογοτεχνικά, και για να μας ανθιστεί και κάποιος βιαστικός, η Ελλάδα, κατά τα γνωστά «κλέβει» τεχνογνωσία από άλλες χώρες, ενώ η κοινωνία της βρίσκεται στον πάγκο του χασάπη: έτσι οι έμποροι, αλλοιώς οι ανησυχούντες για τα πολιτικά, με έπαρση οι ανόητοι και με ψιλοφοφικό υπόβαρθρο οι γιατροί επαναλαμβάνονται συναλλάζοντας τη λευκή ποδιά τους με γενικές γνώσεις υποθετικών πρωτοκόλλων.

Από όλες τις ενδύσεις, τις παρενδυσίες, τα μασκαρέματα και τις μεταμφιέσεις, μία έχω ως άριστη και βολική: την λασπιασμένη. Να φανταστείτε πως όταν, μόνος ή μετα συντρόφων, έβρισκα λείψανο ανθρώπινης εγκατοίκησης και πριν το χρονολογήσω, επιθυμούσα να συμβαίνει αυτό υπό καταρρακτώδη βροχή, υπό ψοφόκρυο που λεύκαινε το δέρμα και το μπιμπίκιαζε ωσάν να το έγδερνε ράσπα, ενώ από διάφορες πτυχές των ενδυμάτων, το νερό, το σινιάκι ή η ανυπόφορη παγωνιά διαπερνούσε τες χλαίνες και τα άνορακ, τις αρβίλες και τα σκουφιά, οπότε ένα τρέμουλο με διακατείχε ενώ με ξύριζε αγέρωχος ο παγερός χιονιάς. Η λασπουριά έμοιαζε με δέρμα τυραννόσαυρου που κρύβονταν εκατοστά κάτω από τις γλιστρίδες και το κώνειο μιας τυχαίας πρασινάδας.

Συνήθως, το κακό συνέβαινε σε φρύδια λόφων, σε παρακολούθηση πορείας αλεπούς ή  ενός βουβαλιού που άφηνε δρόμο να περάσω σε μια σκοτεινή ρεματιά. Ναι, ακόμη και χρόνια που πέρασαν πολλά από μια τελευταία εμπειρία, έχω να λέω για τον ήχο των νιφάδων, τα χτυπήματα σταγόνων βροχής που έμοιαζαν σφαίρες σε φαλακρό κασίδι, αλλά και την ηδονή να βρίσκεις, μετά απο ώρες και βάσανα, ένα καφενεδάκι αργόσχολων που έλεγαν τα ίδια και τα ίδια, αρκετά χρόνια ή δεκαετίες μετά την πρώτη μου επίσκεψη.

Εάν η κακοκαιρία με έπιανε σε λόφους, στο κάστρο του Αετού, Γυναικόκαστρο της Μαρούλας ή της Παιονικής Μορύλλου, ζαρωμένη αετοφωλιά στις βαθιές ρυτίδες των Κρουσίων και μακρύτερα, σε δάση οξυάς, ένα ή περισσότερα ζαρκάδια να τρέμουν αφύλαχτα στην ανώνυμη καταιγίδα, και στα σπάνια διαλείμματα ευδίας, απολάμβανα μια καφεδούκλα και το πιο εύκαιρο πρόγευμα του μεταπολεμικού ελληναραδισμού, μια ομελέτα με ταγγιασμένο λάδι, μια κονσέρβα χοιρινό τύπου ντακορ θερμασμένη στον ανοιχτό της τσίγκο και ασβεστωμένη ρετσίνα που ρήμαζε το στομάχι.

Προσπαθούσα να συγχωρεθώ, τώρα που το σκέφτομαι, που δεν ήμουνα παρών στις μάχες του Σομ και του Παισεντέλε, στους σιωπηλούς εγκαρτερούντες σοβιετικούς και γερμαναράδες που έλυωνε η σάρκα τους στο Κουρσκ και στο Βορονέζ, εικόνες ηδυσμένες από ένα όνομα, παραδομένο από τον πατέρα μου: Γραμμοσένης ελέγετο στρατιώτης της πυροβολαρχίας του που βαριά τραυματισμένο δεν τον πρόλαβε και του πάγωσε στα αλβανικά βουνά, κι όλο τον τσίγκλιζε η μνήμη του, να πονέσει κι άλλο. Στην Πέμπτη Δημοτικού μας έβαλε έκθεση με ελεύθερο θέμα και σε μένα απαίτησε ιδιωτικώς να γράψω την ιστορία του Γραμμοσένη. Τέτοια ενοχή.

Σε κάθε περίπτωση, μαγεμένος από τη λασπουριά, εξέμαθα από την εφηβεία να βρίσκω έναν λόφο, να κατρακυλάω ροβολώντας, γλυστρώντας ή και κουτρουβαλώντας έως τη ρίζα του, κι αυτό το θεωρούσα ικανή και αναγκαία συνθήκη να βρίσκομαι σε διαπραγματεύσεις με τις τοπικές νεράιδες ή θεότητες. Σημειωτέον πως «θεότητα» δεν σημαίνει κάτι θεϊκό, αλλά μια μορφή νεότητας. Και η ευτυχία κορυφώνονταν όταν τύχαινε κοντά γεώτρηση ή αρτεσιανό ή ρυάκι με κάποια ορμή ή λούμπα στάσιμη, ιδίως στις γύρες του Χορτιάτη, οπότε βούταγα να ξεπλυθώ στα νερά, κι έπειτα, ω απίστευτη ηδονή, να φέρνω την πλυμένη μου, τουρτουρίζουσα ύπαρξη σε μια φωτιά προσηκόντως προετοιμασμένη, από τις δειλές φωτιές που σε θερμαίνουν τοπικά, κατά πλευρά, οπότε πρέπει να γυρνάς το σώμα ωσάν σε σούβλα.

Παρ΄όλα αυτά, ήπαθα μόνον τρεις πνευμονίες σε τόσα χρόνια, συν μόνιμους πόνους στα άκρα, από απρόσμενα χτυπήματα κατηφορίζοντας. Δεν σας καλώ προς μίμηση, διότι σέβομαι τους λοβοτομημένους που δεν πιστεύουν πως πανδημία δεν υπάρχει, ήτοι μια βεβαιότητα που αποκτάται από πίστη στην δύναμη της άφατης βλακείας.

Σήμερα, ένα ναρκοθηρευτικό «χτισμένο» το 1987, βγαίνοντας από τον Ναύσταθμο, πέρασε από την πρύμνη του μια γκουμούτσα της Maersk (ήτοι βαρεία “επακούμβηση”) εξυπηρετώντας ανάγκες της Κόσκο, όχι σύγκρουσης, αλλά ναυτικών logistics. Δεν αναμένω τίποτε λιγότερο από καγχασμό εκ μέρους των τρελών ισλαμιστών (όπου και οδηγούνταν, τυχαία, η γκουμούτσα, στο Τσανάκαλε) αλλά νομίζω πως δεν ζούμε στα χρόνια της Σαλαμίνας (για τους ειδικούς, πέρασαν ήδη 25 αιώνες) και πως ασφαλείς ναύσταθμοι, σαν της Σούδας, δεν είναι σπάνιοι στο νεοελληνικό ανάγλυφο. Επομένως, όπου τρέχει το εμπόριο, δεν χώνονται πολεμικά.

Ευτυχώς υπήρξαν μεν τραυματισμοί, αλλά το πολεμικό ρυμουλκείται και θάνατοι δεν υπήρξαν. Το καλό μας όνομα στην ναυτωσύνη, είναι μία από τις ελάχιστες αξίες που μας ενώνουν. Θα μου πείτε, έχουμε τόσες στρατιές «ειδικών» που λένε ό,τι τους κατέβει, περιμένοντας τη σειρά τους στο πανί.

Είπα «πανί» εννοώντας τον Καραγκιόζη.

Ραγκούσης και Χρυσοχοΐδης, πέρα από φήμες και πανωπροίκια, έχουν μια παράδοση: είναι κεντρώοι. Και μάλιστα με την αρχαιοελληνική έννοια, όπου κέντρο=το αγκάθι. Επομένως γειτονεύουν οι αιθήσεις αγκαθιού και κεντρώου χώρου, κατά το γνωμικό «μη προς κέντρα λακτίζειν=δεν κλωτσάμε τα αγκάθια». Και μια και ελληνίζετε, μη ξεχνάτε πως υπάρχει και το κεντρί, αλλά και το κέντρωμα=το εμβόλιο.

Όποιο έχει ακούσει την αρχηγό Φώφη με γύρω της ηττημένους κεντρώους μάταιων αρχαιρεσιών, εύκολα παγώνει το αίμα του. Η κυρία προφανώς επιθυμεί μια γωνίτσα με μια τοσηδούλα καρεκλιτσα, ώστε να συμμετέχει σε συσκέψεις. Ο Κεντρώος είναι δίπορτη προσωπικότητα. Ένας πρύτανις του είδους, ονόματι Γέρος της Δημοκρατίας, έλεγε σε ΕΑΜικο ακροατήριο «πιστεύομεν ΚΑΙ εις την Λαοκρατίαν» και ταυτόχρονα ήταν πολιτικός προϊστάμενος εθνικιστικών και δεξιών ομάδων στα Δεκεμβριανά. Ο Ραγκούσης λοιπόν, δεν αισθάνεται αμετροεπής ξαμολημένος, ο συγκαθιστός εν Πάρω στο επιτελικό τραπεζάκι του Γιωργάκη, αλλά άνετα μετακομίζει στην Αριστερά, ίσως επειδή κι εκεί τον λέγουν σύντροφο. Όσο για τον Χρυσοχοΐδη, είναι η απόλυτη μορφή Κεντρώου: φέρεται στους πάντες ως εχθρός παντός συμβιβασμού. Μόνο που, έχοντας εγκάρδια σχέση με τον αμερικάνσκη παράγοντα από τον καιρό που έπιανε την 17η Νοέμβρη, έχει κολλήσει την εφεκτικότητα και το ομοϊδεατόν του συμμαχικού παράγοντα. Άρα, θεωρώντας εθνικισμό τα 12 μίλια, μάλλον δεν είναι με τον Μπάιντεν στις εκλογές.

Πατριώτες, περιμένουμε αργά ή γρήγορα σύγκρουση του φανατικού Ισλαμ με τους «ανεκτικούς» χριστιανούς. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Και δηλώνω εντυπωσιασμένος από τους επιλόγους Μητσοτάκη και Τσίπρα στη Βουλή. Αμφότεροι είναι φωτοαντίγραφα κεντροδεξιού και κεντροαριστερού. Φαίνεται πως ο όλεθρος της ανθρωπότητας περνάει από κεντρώες πολιτικές. Αυτά.

ΠΟΙΗΜΑ/ Τελευταία το παράκανα πίνω πολλές μπίρες / χαραμίζω τα λεφτά μου και ξενοκοιτάζω / καρφωμένος μόνιμα στην τηλεόραση / δακρύζω συχνά. / Κι όμως έχω ικανότητες / ζωγραφίζω γράφω αποδελτιώνω / ξέρω να φερθώ σε συντροφιές παίζω πόκα / συνθέτω τραγουδάκια λέω ψέμματα / είμαι και προοδευτικών αντιλήψεων / αλλά αυτά είναι ματαιότητες: / το βράδι μετά τον εμετό / το πρωί με το στόμα τσαρούχι / αρκετούς μήνες τώρα / το πράμα είναι καθαρό: / αρρώστησα μετρώντας υπομονετικά / πού μας οδηγεί ο Καραμανλής (Προσπέκτους, 1975)

Μετά από 45 χρόνια ξέρω πως κανένας Καραμανλής δε μου έφταιξε ποτέ, μήτε πρόκειται. Η ζωή μου κύλησε με Μπάτη, Τούντα, Ογδοντάκη, τους απεγνωσμένους του ηλιοβασιλέματος, με την Παπαγκίκα και άλλες θεές της μπαμπακερής νυχτικιάς, με τους χαμένους της αμερικάνικης και τις φωνίτσες του Ουίλι Νέλσον κόντρα στα «ούα, ούα» των Τσερόκι.

Στο ιδιόλεκτό μου «νήστις και αύχμων» σημαίνει νηστικός και διψασμένος. Ανήσυχος που με δυσκολία καταφέρνω μια πρόταση της προκοπής, συλλέκτης χαπιών και θερμομετρημένος παραπάνω από το ταμάχι ενός νοσοκόμου, παραπέμπω τα πάντα σε ευγενή μουσική Δαρδάνων, Λιάγκραβων και Τσούκνων, στα βλάχικα φωνητικά και στην πολυμέρεια της πολυφωνικής μουσικής. Είναι λυτρωτικό που αντικαθιστώ την αποκατάσταση της υγείας μου με δάκρυα, άφθονα και εξιλαστήρια.

Δάκρυα που δεν είναι ακριβώς εξιλέωσης, αλλά χρησιμεύουν στον Βέρτη και άλλους επαγγελματίες του θεάματος, δε μετράνε μία. Κι εγώ τα δάκρυα τα περισώζω για την αδόκητη υπόγεια διαδρομή μου.

Oυάιλντ, Ντίκενς, Μπάροους, Ντη Έιτς Λώρενς, Κάφκα, δεκάδες συγγραφείς, γυναίκες και άνδρες, στο περιθώριο του έργου τους, άφησαν ένα ή περισσότερα σκιτσάκια με τη μορφή τους. Ακόμη κι ο Σεφέρης, εκτός από την Γοργόνα του, δεν λησμόνησε να φανταστεί τον Κάλβο.

Αυτά τα ιχνογραφήματα, διαθέτουν μια απύθμενη εσωτερική αξία: τα περισσότερα είναι αποτέλεσμα γραμμών έναντι ενός καθρέφτη, αλλά σχεδόν ποτέ δεν τους ξεφεύγει ένα ή περισσότερα χαρακτηριστικά της σκεπτομορφής των. Θα τολμούσα να τα θεωρήσω «κείμενα γραπτού λόγου» και όχι ασκήσεις ελευθέρου σχεδίου. Είναι σαν σχόλια-επεκτάσεις ενός κειμένου.

Οι συγγραφείς και οι ποιητές, εξαιρετικά σπάνια υπηρετούν δύο Μούσες. Ενίοτε δεν υπηρετούν απολύτως καμία, δίχως σοβαρή βλάβη της ακτινοβολίας των. Τι ακριβώς υπηρετούν ενυπάρχει στον Καβάφη, όταν γράφοντας για τον τάφο του Ευρίωνος, προσθέτει:

Χάσαμεν όμως το πιο τίμιο — την μορφή του,

που ήτανε σαν μια απολλώνεια οπτασία.

Μπορεί να ακούεται τρελό, χαζό, αλλά οι συγγραφείς όλων των φύλων, και των πέντε, έχουν αφήσει εκμαγεία και όχι πορτρέτα. Μοιραίους γύψους (Καρυωτάκης) ήτοι γύψινες μήτρες, όπως αυτές που μας μάθαιναν στο Δημοτικό, παράλληλα με ραφτή βιβλιοδεσία. Για να βγει το εκμαγείο, αρκούσε η επάλειψη της μήτρας με λαδάκι.

Δεν έχουν όλοι οι συγγραφείς την ίδια ικανότητα, αλλά ακόμη κι αν δεν έχουν ξαναπιάσει πινέλο ή κάρβουνο στο χέρι, τις βασικές γραμμές του προσώπου των άριστα τις γνωρίζουν. Αυτό το πρόσεξα εγκυκλοπαδικώς όταν επσκεφθήκαμε την οικία Σουλιώτη το 1975, να ιδούμε τον πρωτότοκο υγιό. Είχε έναν εσωτερικό καθρέφτη που μας άφησε ενεούς. Αντικρύζοντας άγνωστό του πρόσωπο, μόρφαζε άπαξ με τέτοιον ακριβή τρόπο ώστε η εσωτερική διάθεση του ορώντος, αποτυπώνονταν στιγμιαία στο προσωπάκι του.

Βρίσκονται στο αρχείο μου. Από το 2013. Αλλά μένουν απρόσιτα. Το αρχείο μου οργανώνεται τώρα. Με τους ρυθμούς μου, ολοκληρώνεται αρχές 23ου αιώνα μΧ.

 

ΣΤΑ ΓΡΕΒΕΝΑ! (1995;)

Εκτυπωμένο. Στίχοι 58.Με υπογραφή Μίμης Σουλιώτης. Αφιέρωση Στον Πάνο!

 

Μπαμπάς της, αδελφός της, γιατροί (Μάιος-Σεπτέμβριος 1996) Φωτοτυπία χειρογράφου. Ανυπόγραφο. Σχόλιο σε σημείωμα Τάκη Γραμμένου. Στίχοι 10

 

ΔΙΧΡΩΜΙΑ Β (Μάιος-Ιουλιος 1996) Εκτυπωμένο. Ανυπόγραφο. Στίχοι 20. Απάντηση στο ποίημα «Δίχρωμος υπόδυσις» του Π.Θ

 

Μέσ΄απ΄τα γεννοφάσκια μου (1996) Φωτοτυπία χειρογράφου. Ανυπόγραφο. Τρείς τετράστιχες ριμάδες.

 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ (11 Ιουνίου 1996) Εκτυπωμένο. Με ημερομηνία και Μίμης. Ο τίτλος χειρόγραφος. Στίχοι 29

 

ΜΠΙΛΙΑΝΑ ΠΛΑΤΝΟ ΜΠΕΛΕΣΕ (12 Ιουνίου 1996) Εκτυπωμένο, με πρόταξη Μίμης. Και σε χειρόγραφο (σε δύο καρτέλες Μίμης Σουλιώτης 0385 23118 (+φαξ) με διορθώσεις πολλές. Η ημερομηνία στο χειρόγραφο. Στίχοι 30

 

ΕΦΙΑΛΤΗΣ (25 Ιουνίου 1996) Εκτυπωμένο, υπογραφή Μίμης. Στίχοι 16

 

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ (15 Ιουλίου 1996) Εκτυπωμένο, υπογραφή Μίμης. Στίχοι 10.

 

ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ (25 Ιουλίου 1996 μ.Χ) Εκτυπωμένο, υπογραφή Μίμης Σουλιώτης. Στίχοι 16

 

ΦΛΩΡΙΝΑ (Μάλλον, χτές,25 Ιουλιου 1996) Εκτυπωμένο, ανυπόγραφο. Σημείωση: Βασίλης. Απάντηση σε ποίημα του Βασίλη [Μιχαλόπουλου ή Ηλιόπουλου]. Στίχοι 17

 

Ο/Η ΝΤΑΦΦΥ (2 Αυγούστου 1996) Εκτυπωμένο. Υπογραφή Μίμης. Στίχοι 58 εκ των οποίων οι οκτώ χαρακτηρίζονται και διά πλαγίων ρεφραίν).

 

ΟΜΗΡΟΥ ΠΗΝΕΛΟΠΗ (3 Αυγούστου 1996). Πρωτότυπο ανυπόγραφο χειρόγραφο. Στίχοι 21.

 

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ, ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ (3 Αυγούστου 1996).Εκτυπωμένο, ανυπόγραφο. Στίχοι 12.

 

ΑΓΡΟΣΥΚΙΑ-ΑΜΕΡΙΚΗ (28 Αυγούστου 1996) Εκτυπωμένο, υπογραφή Μίμης. Στίχοι 13.

 

[ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΧΕΔΙΑ] (30 Αυγούστου 1996) (α)14.00, (β) 17.10), (γ) 17.10, (δ) 17.20. Σύνθεση από τρείς καρτέλες της «Πολιτιστικής» σε κοινή φωτοτυπία. Αντίγραφα χειρογράφων .Το δ΄πρωτότυπο χειρόγραφο [με ενδεικτικό βέλος, και την σημείωση α’ γραφή]

 

ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΝΤΕΖΙΡΕ Η APRES LE DELUGE (8 Οκτωβρίου 1996 μ.Χ) Florina, Greece. Εκτυπωμένο με υπογραφή Μίμης.Υπάρχει και φωτοτυπία της πρώτης γραφής,χειρόγραφο με πολλες διορθώσεις, και πρώτο τίτλο «ΝΤΕΖΙΡΕ/ΣΑΙΝΕΡ. Απάντηση σε ποιημα του Π.Θεοδωρίδη».Στο ποίημα του ΠΘ στο ίδιο αντίγραφο επισημειώνεται «πρωί» ενώ το δικό του «βράδυ».Στίχοι 18

 

XAI-KAI (24 Οκτωβρίου 1996) Φωτοτυπία χειρογράφου. Ανυπόγραφο. Στίχοι 4

 

ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ(Α) ΓΚΑΡΘΙΑ ΜΑΡΚΕΣ (21 Δεκεμβρίου 1996) Φωτοτυπία χειρογράφου με λογότυπο ΟΠΠΕΘ. Ανυπόγραφο. [υπόδειξη διανομής: Βασίλης Μ[ιχαλόπουλος] Στίχοι 17

 

ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΟ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ [11 Απριλιου 1997] Εκτυπωμένο. Ανυπόγραφο. Η χρονολογία τεκμαίρεται ασφαλώς εκ των συμφραζομένων και ημερομηνίας γενεθλιων του Π.Θ. Στίχοι 4.

 

ΑΓΧΑΚΙ (23 Ιουνίου 1997) Φωτοτυπία χειρογράφου σε λογότυπο της Βιβλιοθήκης Φλωρινας. Κ(ύριον) Καλλιτ. Δ(ιευθυ) ντην και μονογράφει σε φιλώ. Στίχοι 9

 

Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ «ΠΛΑΤΕΙΑΣ» (15 Ιουλίου 1997 -το φαξ 14.7.97) Φαξ σκαναρισμένο. Χειρόγραφο με μονογραφή. Στίχοι 12

 

ΥΠΟΧΟΝΔΡίΕΣ (22 Ιουλίου 1997)Φαξ σκαναρισμένο. Πληκτρολογημένο με μονογραφή. Στίχοι 18

 

Αρχείο ποιημάτων (11 Αυγούστου 1997) Φαξ σκαναρισμένο. Πληκτρολογημένο με υπογραφή «Μίμης, Φιλίππου οπαδός». Χειρόγραφη μονογραφημένη σημείωση με αφορμή την περιήγηση του φίλου μου Πάνου Θεοδωρίδη στα μέρη της Αιγύπτου. Στίχοι 15

 

ΤΑΚΡΙΡΙΟΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΕΙΣ ΕΠΙΡΡΩΣΙΝ ΤΟΥ ΒΟΥΔΖΕΤΙΟΥ (9 Σεπτεμβρίου 1997) Φαφ σκαναρισμένο. Πληκτρολογημένο. Σημείωση τόδε εις απάντησιν αριστουργήματος του ΟΠΠΕΘ/ΠΘ 1997 (ποίημα προς Υπουργό Πολιτισμού όπου ζητούνται κονδύλια) Στίχοι 10.

 

Απ΄τη Λευκώνα πέρασα, τα δίδυμα σιλό (13 Οκτωβρίου 1997) Φαξ σκαναρισμένο. Πληκτρολογημένο. Χωρίς τίτλο. Με μονογραφή. Στίχοι24

H ψηφιακή αγνότητα του Καλλιμάρμαρου, γεμάτη ζωντανά πορτρέτα νέων όπου εκτελούν ένα τραγούδι του 1983 πάνω στην δοκιμασμένη συνταγή μιας «υπέρογκης πλην λιτής αρχιτεκτονικής», γέμισε και πάλι με το βαρετό περιεχόμενό της τα κανάλια.

Ας κρατήσουν λοιπόν οι χοροί εκείνου που δήλωσε στον «Μπάλο» του «πως είναι αρχηγός σ΄αυτό το πανηγύρι». Αρχηγός μπορεί να μη έγινε, αλλά τροβαδούρος της εποχής των οπαδών του «δεν το ξανακάνω στο Οτομπιάνκι», σίγουρα.

Το «πνεύμα της Γιάννας» το εμπεδώσαμε. Μεγαλοστομία, δανεικές ιδέες (έ και να ξέρατε τίνος ιδέα ήταν η Μπιόρκ των εγκαινίων του 2004…) πρόπυλα φελιζόλ στο Στάδιο, φωτιά στον Σερπετζέ στο γύρισμα της χιλιετίας, λίγοι και εκλεκτοί συνεργάτες που διαπίδυσαν αχρεωστήτως ως οραματιστές του νεοελληνισμού, προνόμιο που δεν γνώρισαν χίλιοι τουλάχιστον αξιότεροι πρόγονοι, και πάντοτε, παντού και συνεχώς η χρήση μουσικών και γραπτών έργων «τέχνης» (και πιάτσας) καμωμένων για άλλη χρήση, για άλλους πελάτες, αλλά εύλογα μεταφερμένων σε αμόρφωτα αφτιά (πως άντεξαν το ημιστίχιο περί «εκπροσώπων έρημων κι απρόσωπων» οι τεκνο-εκλεκτοί) ανήμερα που θα δικάζονταν οι βασανιστές του Ζακ, και άλλη μια «σύσκεψη» ενός μεσοσταθμικού πρωθυπουργού που μας έχει τρελάνει στον Περονισμό, απολύτως ισάξιου με τον προηγηθέντα Σαλιάπιν του βαρετού λόγου.

Είδατε αποσπάσματα από τον «αδύναμο κρίκο;» Σας συνέβη να απολαύσετε την «κοινή γνώμη» των συνοδών της Μαλέσκου, της Κατκαίν, και των άλλων παρουσιαστών; Καταλάβατε τις οδηγίες του (ελαφρώς ασταθούς λυρικά) Μούτσι προς την νεότητα που τον εκθειάζει;

Εξηγήσεις των νέων για τον λόγο που χοροπηδάνε στα πάρτι; Νειλόμετρο συμβουλευτήκατε άραγε (διότι ακόμη κι εγώ είμαι σε θέση να μετράω τις αιματηρές οικονομίες που πρέπει να εφαρμόσουμε στο μέλλον) για τον διασαλευμένο προϋπολογισμό μας;

Η Ηλικία, η Παιδεία και το Γνωστικό Πεδίο της συντονίστριας ενός εθιμικού μαυρογορδάτειου ή κωλεττικού σχήματος, εκπροσωπείται κάλλιστα από το Auntie Grizelda των αξιοθρήνητων (τότε και τώρα) Monkees, παρεκτός και προτιμάτε Troggs και το Wild thing, φυσικά σε στίχους Βερίτη.

Kατά τα άλλα, οι νεάνιδες ήταν μακροπρόσωπες και μακρυμαλλούσες και οι νεάνιδοι, ειδικά ο ένας, τάχα μυστακοφόρος, ήτον χλοάζων υπηνήτης. Αλλά δεν ενοχλούν, όπως εξάλλου και τα πετειναράκια το GNTM. Τα ρακόρ των στίχων με την κινητικότητα του «κόρους λάιν» απλώς τρισάθλια. Το μόνο ελαφρυντικό ήταν πως οι αποστάσεις, λογω κορονοΐού, συνετέλεσαν να ελαφρύνει κάπως το μπατάλικο, καμπάτικο θέαμα.

Μια ιστορική συντυχία διαολίζει μερικές τοποθεσίες, φορτώνοντάς τες με αναπολόγητο και ανακριβές ιστορικό φορτίο, αποτέλεσμα ενός ετεροκαθορισμού που χρωστάει πολλά σε σχετικά νέες πανουργίες και πλαστότητες.

Αν μια εικόνα ή μια διήγηση, ειπωμένη και ιδωμένη βραδάκι δίπλα σε αναμμένο τζάκι, από χωρικό που βαταρίζει και δίπλα του μια μπάμπου μουρμουράει ευχές, μετατρέπεται σε «Δήμον Ονείρων» στον εγκέφαλο ενός ταξιδιώτη που ποθεί να ανακαλύψει κάτι χαμένο, ουδέν μεμπτόν -η σχετική βιβλιογραφία ξεχειλίζει ήδη από τα ρωμαϊκά τουλάχιστον χρόνια.

Βάση αυτών των παραγωγικών μεταφυσικών σπορείων του Νοός είναι ένα βιβλίο Δίωνος του Χρυσοστόμου που εκθειάζει το ναυάγιο μεταξωτών αστών των Αθηνών στα βράχια της νότιας Εύβοιας, όπου τους φιλοξενεί ένας ερημίτης με γνωστική, απλονοϊκή δορά. Όποιος έχει καιρό, μπορεί να προστρέξει στο κείμενο «Ευβοϊκός ή κυνηγός», προφανώς ρητορικής άσκησης, όπως το πλείστον των ελληνικών κειμένων της ρωμαιοκρατίας.

Αφαιρώ όθεν από μια θάλλουσα νεοπαράδοση, το νεκροταφείο «των Βογομίλων» γύρω από έναν ναό και μερικά μνημούρια λίθινα με εγγεγραμμένους σταυρούς εν κύκλω, συχνά μεγάλων διαστάσεων, λίγα μόλις χιλιόμετρα από την Νέα Χαλκηδόνα, λιγες εκατοντάδες μέτρων νοτίως των αρχαίων Ιχνών.

Τον τόπο επισκεφθήκαμε και φωτογραφήσαμε με συντρόφους, το έτος 1971, ακολουθώντας τες οδηγίες ενός χάρτη έκδοσης Κοντογόνη του 1909. Αμέσως μας πληροφόρησαν πως όμοιες ταφόπλακες διέθεταν αρκετές δεκάδες χωριών επί Οθωμανών στην περίμετρο, ενώ η έκδοση φωτογραφιών εποχής Αντάντ, προικοδότησε την έρευνα με περισσότερα ανάλογα νεκροταφεία, δυτικά της Θεσσαλονίκης, στην Αμφαξίτιδα και αλλού. Η ιστορική τους ύπαρξη λαβαίνει ένα βίαιο τέλος, στα χρόνια της δικτατορίας Μεταξά, όταν έγγραφο απεστάλη σε δασκάλους, υποχρεώνοντάς τους να καταστρέψουν τεκμήρια «σχισματικών» αναμνήσεων, με κύρια σκόπευση επιγραφές κυριλλικού αλφαβήτου και χωριά «βουλγάρικων» πεποιθήσεων. Αυτό κράτησε τουλάχιστον μισόν αιώνα. Και σχετίζεται με ένα αξιοθρήνητο τμήμα της νεότερης Ιστορίας, ήτοι την ατυπική και εν κρυπτώ επιστροφή κτημάτων και ιδιοκτησιών σε εθελουσίως δραπετεύσαντες κατοίκους που, ως Οχρανίτες και βουλγαρικών ταυτοτήτων αζάπηδες, κατέφυγαν στην Βουλγαρία και μετά το 1974, έγιναν τακίμια, φίλοι κι αδελφοποιτοί. Ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 80, τυχαίνει να γνωρίζω πως συνέβησαν πολλές επιστροφές περιουσιών.

Στην αρχή δειλά, αργότερα δυναμωμένη από μία ασθενή υπόθεση εργασίας, ειπωμένη προχείρως από βυζαντινολόγο κύρους, που βιαζόταν να φάει και τον πρόλαβαν στον διάδρομο, οδήγησε τους ευφάνταστους και τους κυνηγούς φαντασμάτων στην ελκυστική εκδοχή πως το νεκροταφείο αυτό ήταν βογομιλικό. Έκτοτε, σε αρκετά σημειώματα εξήγησα τι είναι, ματαίως. Ο «βογομιλισμός» ήδη αγκυρώθηκε στο διαδίκτυο και βγάζει ευφάνταστα μπακακάκια. Αρχαίοι πολιτισμοί αναβίωσαν, μυθικές επαναστατικές μορφές αναστήθηκαν, γεννήθηκε το σχετικό Αλλού Φαν Παρκ. Στο χοντρό, άξεστο θυμικό των βογομιλιζόντων υπάρχει, στους κάμπους αυτούς και στα βουνά, μία σύρραξη και οι άλλες να πάνε να γαμηθούνε: μια εκ παλαιού ρωμιοβουλγάρικη διαμάχη.

Φυσικά, ο τόπος που παράγει ιστορία (χώρια η προϊστορία) Παιόνων που βοήθησαν με κεφαλή τον Πυραίχμη τους Τρώες και είχαν πρωτεύουσα την Αβυδώνα ή Αμυδώνα που παραδόξως επιβίωσε ως «Αμάτοβο» έως πρόσφατα, και η αδύνατον να κρυφτεί επιφάνεια της παρουσίας των Κελτών ή Γαλατών στην προχριστιανική Μακεδονία, έδειξε πειστικά τους νεογιλούς της.

Γνωρίζουμε πως αρχές του 3ου πΧ αιώνος, Γαλάτες εκ Γαλατίας ωθήθηκαν να αναζητήσουν την μοίρα τους υπό αρχηγό, πρώτα στο Λάτιο, όπου και το επεισόδιο των Χηνών του καπιτωλίου έως την κάθοδο στη Μακεδονία, όπου νίκησαν και έσφαξαν τον βασιλέα Πτολεμαίο τον Κεραυνό έξω από την Θεσσαλονίκη, αφού τον κατέβασαν από τον ελέφαντά του. Η Μακεδονία κυβερνήθηκε επειγόντως από τον στρατηγό Σωσθένη, οι Γαλάτες έφτασαν έως τους Δελφούς όπου θαύμα ενός ειδώλου τους εκδίωξε, και αργότερα συνέπηξαν την Γαλατική τετρακωμία με κέντρο την Άγκυρα (ναί ναί ναί ,του Ερτοάνη) και προς αυτούς απευθύνεται η προς Γαλάτας επιστολή του Παύλου. Οι ίδιοι εξεικονίζονται ως «θνήσκοντες Γαλάτες» σε μάχη με τους Περγαμηνούς.

Οι Γαλάτες, ιδίως επί τελευταίων Μακεδόνων βασιλέων, όπως του Φιλίππου του Ε, εγκαταστάθηκαν σε τόπους της Μακεδονίας, ειδικά όπου υπήρχε ή υποψιάζονταν εξόρυξη χρυσού. Ο ποταμός Γαλικός πήρε απ΄αυτούς το όνομα, όπως και οδικός σταθμός Galicum, λίγα χιλιόμετρα από το Κιλκίς, που ανέσκαψε ο Σωτήρης Κίσσας. Επίσης αναφέροναι «κληρονόμοι της Γαλάτησσας» σε Λαυρηνό έγγραφο του 897 μΧ. Και εκεί χρυσωρυχεία. Το Γκαλικουμ, οπως ήδη κσταλάβατε, βρίσκεται στο βαρύκεντρο των τάφων που θεωρούνται τάχα Βογομιλικοί, ενώ είναι Κέλτικοι. Ανοίξετε τον Γούγλη και δγιείτε κέλτικους σταυρούς, κεκοσμημένους ή όχι, ή απλώς δείτε λίγο σινεμά περί μεσαίωνος.

Πάμε τώρα στους Μπογκομίλ. Υπάρχει οικισμός ομώνυμος στη Βόρεια Μακεδονία, η Μαρτυρία πως ένας Κομνηνός εκαψε ζώντα τον αρχηγό τους και ένας παυλικιανός αντάρτης της Ροδόπης συνελήφθη και τον άνοιξαν ζωντανό οι γιατροί, να ιδούν τι έχει μέσα, πάλι σε κομνήνεια χρόνια.

Ήδη από το 13ο αιώνα, μνημονεύονται Βογόμιλοι και τα πιστεύω τους, από τον Ζυγαβηνό και άλλους, και να ξέρετε πως ο όρος ατόνησε και γεννήθηκαν παράλληλοι: διαβάζοντας Βογόμιλους, Παυλικιανούς, Γνωστικούς, Μανιχαίους, Μασσαλιανούς, Καθαρούς, Αλμπιγκένσες ακόμη και Μπαμπούνους, στα Βαλκάνια έως τις Γαλλίες και στο Μπανάτο, τη Βοσνία, τη Βλαχία έως τον Βορίλο στο Βελίκο Τούρνοβο, έχετε απόψεις ενός δυιστικού κινήματος που έφτασε έως τις Βαλτικές χώρες και στη δυτική Μεσόγειο και, ειδικά στη Βοσνία, άφησε περίλαμπρα μνημούρια των ομοδόξων που δεν έχουν σταυρούς, εκφράζουν άλλη μεταφυσική, είναι τεράστια με φοβερές επιρροές από το Ευρωπαικό βορρά, αλλά με εγγεγραμένο σταυρό, νάκα, τίποτις, νέμα. Αν στέκω σε κάποιο συναφές τοπίο, θα επέλεγα το νεκροταφείο του Αετού στα ριζά των “Τόπιων κουζουχίων” στη στεφάνη των ορέων των Μογλενών, όπου υπάρχουν τάφοι ογκηροί, συμπαγείς, άνω του εδάφους, αλλά μπορεί να απέφευγαν να χώσουν τους νεκρούς στα βραχάκια-δεν ξεύρω.

Ακολουθώντας τις κοίτες του Γαλικού, του Αξιού, του Αλιάκμονα και του Βενέτικου, αλλά και λιθοσωρούς που μοιάζουν το Λαυρίου στη βόρεια και δυτική Χαλκιδική, σύν τα Σιδηροκαύσια-Μαντεμοχώρια, έχουμε χρυσάφι, ασήμι, μαντέμια και συνοδά επαγγέλματα, όπως «πελεκάνους» στα βυζαντινά έγγραφα χωριών, που κρύβουν αγωγούς, εκπλύσεις, εμίνηδες και οχυρά προστασίας. Και σε πολλά μέρη την ρίζα «Γραμ» σημαίνουσα την Γράμοσκα, την Γράμμουστα, τον Γράμμο και τις αγραμμάδες (αυτό από τον Μάκη Παπάγγελο) σημαίνουσα τον λιθοσωρό, όπως το Γρεβενιώτικο Φελλί σημαίνει «ρίνισμα χρυσού», ψέλλιον.

Βογόμιλοι πάντως, πουθενά.

Η κάθε lacuna που εμφανίζεται στη γραμματολογία (όπως στα Πολιτικά του Αριστοτέλη ή στον Προκόπιο) δεν είναι λόγος να φυτέψουμε αρχαίες προπαγάνδες σε τόπους που δεν είναι εξωτικοί, αλλά βαρέως εντόπιοι.

Η επίλοιπη προσωπική μου κατάθεση και εμπειρία (ανασκαφών, αρχαιολογικών υποθέσεων εργασίας και άλλων ματαιόσπουδων) ερρέτω ως φιλοσοφία γερόντων.

Επίμετρο

Εάν αναρωτηθήτε τι μύγα τσετσέ με χτύπησε και φαντασιοκοπώ παρελθοντικώς, έχετε άδικο. Επισημαίνω πως οι μεγάλες διαστάσεις γνωμών, δεν προέρχονται από φασματικά ονειροκοπήματα, αλλά ως κόντρα μιας προέδρου Δικαστηρίου με εισαγγελική λειτουργό. Δηλαδή, βέβαιοι για την επικράτηση της βογομιλίτιδος στην Μακεδονική ύπαιθρο, σύγχυση σας πιάνει όποτε ανακαλύπτετε Ευχίτες και Παυλικιανούς κρεμασμένους στα λοφάκια του Πλόβντιβ και στης Βοσνίας τους κρημνούς, αντί να ηρεμήσετε πιστεύοντας πως φταίγουν για τα πάντα γουρνομύτηδες κομητατζήδες και άλλοι οχτροί του Γένους.

Οι έκπληκτοι της Σαλονίκης, έχουν (και δεν τους νοιάζει) που η πόλη απέκτησε περήφανα έμβλημά της τον Μεγαλέξαντρο, που ήταν πέντε χρόνια πεθαμένος όταν ο Κάσσανδρος, που τον αντιπαθούσε σφόδρα, έχτισε μια πόλη στο όνομα μιας συγγένισας.

Όταν οι Τούρκοι λένε «αφορμή πολέμου» για κάτι, δεν κυριολεκτούν: απόδειξη, ότι το είπαν και όταν Κύπρος και Ελλάδα μεθόδευσαν την είσοδο της πρώτης στην Ευρωπαική Ένωση. Και τότε έκαναν γκιτ και μπρακ. Δεν είναι θρασύδειλοι. Απλώς δεν είναι όσο χύμα νομίζουμε. Επίσης έχουν προβιβάσει σε Επιστήμη να μας τη σπάνε. Σε αυτό έχουν πείρα.

Ακόμη περιμένω υπομονετικά τον Τουρκολόγο που προΐσταται των πολιτικών μας έναντι του γείτονα, κι όχι εκ του πανεπιστημίου, που δίνουν γραμμή συμμαζέματος, πλάθοντας ένα κουβάρι «ναιμεναλλάδων» στην εξωτερική μας πολιτική.

Αλήθεια, ποιος ακριβώς σοφομόρ παιάνισε πως οι Τούρκοι είναι πολεμοχαρείς ενώ τα Ελληνάκια ακολουθούν «τον δρόμο της διπλωματίας;». Θα ξεχάσατε την «Χρυσή Αυγή» (ήδη διαφημίζονται τα «Χρυσά αυγά») και θα πάρει ο Βελόπουλος μια δεκάρα μπακιρένια. Στις άλλες εκλογές, να ψάχνεστε, αφού ο Βαρουβάκ εμπνέεται από τον κύριο Κρίτωνα που μου προκαλεί κρουνούν δακρύων μετάνοιας, επειδή εμπιστεύομαι την νεότητα.

Το 2016 έγινε ένα αληθές ή μουσαντένιο πραξικόπημα στην γείτονα και τσακωθήκαμε με τον Ερτοάν εις τας Αθήνας αξημέρωτα, και για κάτι «ομήρους». Μη λησμονητέον, παρακαλώ.

Να βγει η Ελλάς από το καβούκι και να δηλώσει τα 12 μίλια με διαβεβαίωση πως θα σεβαστεί το δίκαιο της θαλάσσης. Και μια υπενθύμιση: τα Στενά, ανήκουν, υπό δεσμεύσεις, στην Τουρκία.

Διάσωση ναυαγών και αιδοία καπαμά. Συμμαχίες θέλουμε και δουλίτσα στα νησιά μας.

Η Συνθήκη της Λωζάννης, να διανεμηθεί στους μαθητές και παντού. Καλομεταφρασμένη.

Η πανεπιστημιακή ηγεσία της Σαλονίκης μετά τις εξηγήσεις για τα πάρτι με ιικό φορτίο στο «κάμπους» του, είναι έτοιμη να ακολουθήσει τον Μυλόπουλο στις ζαρντινιέρες του. Με την ευκαιρία, νόμος να επιτρέπει το εκλέγεσθαι σε πνευματικούς διδασκάλους δύο αιώνες μετά την σύνταξή τους. Υπάρχει και εναλλακτική, να μεσολαβούν δύο χιλιάδες χρόνια.

Γιατί, μετά το σύστριγγλο με την πίεση στον Έβρο, κινηθήκαμε για φράχτη προσφάτως;

Οι επισκέπτες στον νομό Έβρου, κι έπειτα με πύραυλο στη Σαλονίκη, έρχονται συνεχώς. Το ενδεχόμενο να σκάψουμε τάφρο και χαράκωμα, το σκεφτήκατε;

Μήπως οι φίλοι Βούλγαροι με τα τουρκοχώριά των, Κίρτζαλη και έτσι, περνάνε πρόσφυγες και μετανάστες σε βουλγαρικό έδαφος κι έπειτα Εχίνο;

Συμπεραίνω πως ξεμείναμε από χρήματα και το κρύβομε.

Υπουργεία Μεταφορών, Παιδείας και κάτι άλλα, όλα «στην πένα, στο καντίνι, να ζήσει η υπουργάρα, υπουργάρα που τους ντύνει, απόψε κάνουν μπάμ;»