Author: Πετεφρής

Πατάω το πρώτο πλήκτρο με τον Μπάιντεν να απέχει 17 εκλέκτορες από την προεδρία. Για μένα, η σαστισμάρα του Τραμπ απένταντι στην επιστολική ψήφο ήταν ακριβής και σωστή: η επιστολική ψήφος, πολλά εκατομμύρια, σήκωσε την άγκυρα Μπάιντεν από την στασιμότητα, άρα η πρεμούρα και τα μασάλια του Τραμπ, ήταν στοχευμένα εκεί που θα τον πονούσε. Όντως τα αποτελέσματα της πρώτης διαλογής, έδειξαν ψευδέστατα έναν Τραμπ που δήθεν τον ψήφισαν μαύροι, Λατίνοι και άλλοι εκτός κάδρου, ενώ η επιστολική ψήφος επιβεβαίωσε πως αυτά τα ψήφισαν οι Δημοκρατικοί.

Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά το παγκόσμιο κοινό ΔΕΝ είδε τον «Νονό 2», μήτε ακολούθησε τον Κάνι Ουέστ. Ήδη, η έκρηξη Τραμπ όπου απειλούσε με δίκες και παύσεις καταμετρήσεων, μπορεί να καθυστερήσει, αλλά δεν θα αλλάξει την γενική εικονα και το εσωτερικό δράμα της δικής μας χώρας. Όντως οι ομογενείς μας στόλισαν με κέρατα ταράνδου ή άλκης τον αγαπημένο τους Ντόναλντ, κι ας μουρμούριζαν κάτι Έλληνες πως υπάρχει περίπτωση να πιεστεί ο Τραμπ από τους ελληνοαμερικανούς.

Επιμένω ότι προσώρας, ο Πομπέο υπήρξε ο καλύτερος υπουργός εξωτερικών για την Ελλάδα, ασφαλώς σε συνεννόηση με τον Τραμπ, του στύλ «παίξε Μάικ το μπουζούκι, πλην άσε τον Ταγίπ να παίζει κεμανέ».

Η Ελλάδα δεν θα έχει από τον Μπάιντεν παρά λογάκια και μόνον αυτά. Η ελληνοτουρκική ορχήστρα θα πάρει και θα δώσει και στο τέλος η Χάγη θα προσφέρει το ποθητό μπισκοτολούκουμο.

Το εκλογικό σύστημα ΔΕΝ πρόκειται να αλλάξει βέβαια. Αν το είχε η Ελλάδα, θα αποκτούσε έναν εμφύλιο ανά τετραγωνικο χιλιόμετρο.

Ο βάναυσος, ακατέργαστος, σχεδόν κατουρλιάρης, απροσάρμοστος ηγέτης, παραμένει διαχρονικά το όραμα των κοινωνιών, ανεξάρτητα από τη συλλογική τους παιδεία.Το ίδιο ισχύει για κάτι «ξύλα απελέκητα» εφοπλιστές και κτηματίες, καραβανάδες με φήμη τζώρα, ικανούς μόνον να στρίβουν το μεσοπολεμικό μουστάκι τους με μαντέκα. Το να είσαι αγροίκος συχνά σημαίνει «δικός μας», σε αντίθεση με τους 100 χαρακτηρισμούς, από το «θολοκουλτουριάρης» έως «ντιγκιντάγκας», που επιφυλάσσει ο ψηφοφόρος στο βλαστάρι του.

Άρα, λιγότερη έκπληξη, παρακαλώ, για τους φουσκωμένους λογαριασμούς που εμφάνισε ο Τραμπ στις εκλογές, να μη αρχίσω να μετράω «φυσιώντες παραδοξολόγους» σαν τον Φάραντζ. Η δεξιά και η ακροδεξιά, σπανίως βγαίνουν στο κουρμπέτι χωρίς παράσημα απονεμημένα από τη λαϊκή λατρεία.

Κι όταν βγαίνει ο εύελπις γέρων και δηλώνει «προηγούμεθα τόσες χιλιάδες σε αυτήν κι αυτήν την Πολιτεία, τι ανάγκη έχουμε της επιστολικής ψήφου», δεν αποθαρρύνει απλώς τους κομψευόμενους πολιτευτάκηδες του σινεμά, αλλά αποθρασύνει όσους χάρηκαν βλέποντας Κοέν και Ταραντίνο και Μπάντι μούβις, θεωρώντας, οι ηλίθιοι, πως έτσι ασκείται κριτική στο αμερικάνικο τίποτε.

Όσο ήταν και όσο είναι πρόεδρος, θα αλλάξει όλο το σύστημα, με τρόπο που να τον συμφέρει. Είναι αγράμματος και λιμοκοντόρος και δεν θα τιμωρηθεί ποτέ του. Όσο για τους άλλους που επέλεξαν το ραμολί το ξέψυχο για να τρυγήσει αξιοπιστία και επαναφορές, ας δοκιμάσουν να καταπραΰνουν τον Ερτοάν του μέλλοντός τους.

«Είναι στρατιωτική επιχείρηση, επομένως κάτι θα πάει στραβά»

ΠΑΛΑΙΟ ΓΝΩΜΙΚΟ ΕΜΠΕΙΡΩΝ ΚΑΡΑΒΑΝΑΔΩΝ

«Καταδικάζεστε σε αυστηρότατη ποινή, να ζήσετε. Αυτό θα ειπωθεί, βεβαιότατα θα ειπωθεί»

Π.Θ. ΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ, 1962

Εν αρχή ήταν το εμπόριο. Πανταχόθεν λοιδωρούμενο, αενάως δακτυλοδεικτούμενο, εντούτοις απέθαντο και συνοδευόμενο από την γενική οιμωγή «εντάξει αφεντικό, εγώ τι θα βγάλω;». Και ο μέγας Ανακόντας όφις, ο πελώριος, ο αίρων τα σπλάγχνα του κόσμου ερεύγετο και απέπτυε το χαλιτωμένο ελαφάκι που μόλις είχε καταπιεί, πτύων και αποπτύων τα κοκκαλάκια του. Και οι λαοί έπαιρναν στα σοβαρά τες ιατρικές  ανακοινώσεις, τες συνεδρίες, την άποψη του ομογενούς επιστημόνου, του εμιγκρέ μεταπτυχιακού την εξιδίκευσιν, τα επιτελικά όργανα και τον Σαδδουκαίο επιμετρητή των ΜΕΘ.

Εμπόριο χωρίς πολιτική ήταν αχυρένιας γεύσης ωσάν στέβια και βρώμη, δι΄ο και δίπλα σε κάθε σωτήρα του Γένους της Υγιείας ήταν το πτυσσόμενο τραπεζάκι ενός απατεώνος αιτησιογράφου, που ελευκάνθη μαγειρεύων ανοστιές με εύχυμα γαλλικά ονόματα ή σκανδιναβικές απλότητες που γευόσουν και έχανες όλα σου τα δόντια. Ο αιτησιογράφος κώλους κυνηγούσε αλλά κανένας δεν του έδιδε σημασία, εφ΄όσον εστερείτο ηθικομέτρου. Αυτός συνέγραφε ούλα τα κιτάπια και έρριπτε λάβδανον στις καρδιές των αντιπολιτεύσεων, προσθέτων ρινίσματα μπισκοτολούκουμου, να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Και έβγαιναν φετφάδες, χρυσόβουλλα, πανταχούσες, οδηγίες και πλείστα όσα χαοτικά χαρτικά, αμή και συνεργασίες φορέων με σιβυλλικά αρκτικόλεξα, συνήθως υπό τον ίδιο οργανισμό και πάντοτε με υπηρεσιακό λαϊκισμό στα περιθώρια της νομικής επεξεργασίας.

Παράλληλος παράκαμψις, συνοδοιπορούσα και αοίκητος διανοητικώς, αλλά μελίρρυτος συναισθηματικώς έφερε τους τρίβους της η εκκλησία, εκ της οποίας ουδείς ανέγνω Στουδίτην, Λαύσον, ή εκκρεμούντα Αντιοχέα τινά, αλλά με περιδέραια διαλαμψάντων αγίων, μαρτύρων και διακόνων συν τοις ιεροίς λειψάνοις αυτών.

Αποτέλεσμα της συνέργειας ταύτης, τεκνία, υπήρξεν ο δραστικός αντίλογος του ευσεβούς ναιμεναλλά, ο αίρων την Πανδημίαν του Κόσμου, ο αναπληρών την έλλειψιν ΜΕΘ, ο λησμονών ότι εις εκάστην ΜΕΘ αντιστοιχούσε μισός αποθαμένος, άρα καλώς καθήμεθα εις τας καλύβας ημών με φασκόμηλον και την ιερά Ντεπόναν και διάγωμεν άσαρκον βίον. Έξω των ΜΕΘ, οι πιθανότητες επιβίωσης είναι 78-91%, εντός των ΜΕΘ μετά του αγκομαχητού εκ των αναπνευστήρων, λέγουσιν οι ειδικοί πως είναι 50% και πολλά λέμε.

Οχεία είναι η επιθανάτιος περικαύλωσις, λοχεία η περίοδος εγκαστρώσεως, λαχεία είναι κάτι λαχνοί κερδαίνοντες παπαράκια, ηχεία είναι μεγεθυνταί ήχων.

Mύρτιδα, Αυγή και Ηδύλη, είναι φανταστικά ονόματα τριών νεανίδων που βρέθηκαν ως σκελετοί και αναπαραστάθηκαν από τον ορθοδοντικό κύριο Παπαγρηγοράκη, ασφαλώς πανεπιστημιακό. Αυτή είναι και η συμβολή ενός Έλληνα ακαδημαϊκού στην προστιθέμενη αρχαιογνωστική τρυφερότητα μιας καθαρά αναστατικής φαντασίωσης.

Βέβαια, ο κύριος των ορθών οδόντων δικαιούται να έχει αγωνίες ή απορίες περί το αρχαιολογικό έργο και μπράβο του που δεν διέτρεξε την τρέχουσα επιστολογραφία και σύστριγγλο που ανεφύη λόγω διάστρωσης του βράχου της Ακρόπολης με νέα δάπεδα, αλλά προτίμησε να απευθυνθεί σε έναν φίλο του, τον έγκριτο και μονίμως αθωωμένον από εμε Μανόλη Κορρέ, έναν άκρως ενδιαφέροντα και καινοτόμο ευρηματικό αρχιτέκτονα. Ο Κορρές απέστειλε στον φίλο του μιας μορφής ενημερωτική επιστολή, οπου εξηγεί (ως επικεφαλής) διάφορα ζητήματα διάστρωσης τμημάτων του intra muros βράχου.

Δεν θα μείνω μήτε στα ανασκευαστικά μήτε στα ερμηνευτικά της εμμονής του, επειδή νομίζει (ανακριβώς) πως έχει πιάσει μία ή δύο γενιές το άγχος για τον χρόνο που κυλάει. Είναι γεγονός πως δικαιούται και κατέχει πρωτεύουσα θέση στην επετηρίδα των διαλαμψάντων στο έργο της Ακρόπολης. Όντως ο Τραυλός σκέφτηκε να συνδέσει με στέρεα μονοπάτια τον Βράχο, αλλά ο Κορρές, ανκαι προσπαθεί να εξηγήσει πως υπάρχει «αρχή» στον Πολιτισμό και έχει μέρος της διοικητικής και εκτελεστικής ευθύνης για τις προτεινόμενες διακλαδώσεις (ελπίζω όχι για τον «ανελκυστήρα πλαγιάς», μια εξ Ιταλών ιδέα για το Κόμο) στην επιστολή του είναι αποκαλυπτικός και αποστομωτικός:

Υπενθυμίζεται (γράφει) ότι την κλασική εποχή, εξαιρουμένων μόνον του τεμένους του Διός, και κάποιων μικρών εκτάσεων, όλες οι επιφάνειες στην Ακρόπολη ήταν καλυμμένες με απολύτως επίπεδες διαστρώσεις με μείγμα χαλίκων, αργίλου και ασβέστη (χάριν των οποίων σε πολλές θέσεις ο βράχος είχε απολαξευθεί έως και 20 εκ. χαμηλότερα).

Επομένως, ως αρχαιολογών αρχιτέκτων εν πληρότητι, ο Κορρές μας θυμίζει ότι στα αρχαία χρόνια, οι Αθηναίοι δεν άφηναν χάρβαλο τους ανοιχτούς χώρους πέριξ των μνημείων, αλλά συνειδητά «βάθαιναν» τομείς για να υπάρχουν επίπεδες διαστρώσεις, με μείγμα πιστοποιημένο, άρα μπορούσαν να τριγυρίζουν στον βράχο με άνεση, χωρίς να σκοντάφτουν ή τα καταρρέουν εάν συνελαμβάνοντο μέθουες με κοθόρνους. Άρα ο Μανόλης γνωρίζει άριστα τον τρόπο σύνδεσης των βάσεων όλων των κτισμάτων του Βράχου και μπορεί να εισηγηθεί ανέτως στην Εξουσία να υλοποιηθεί όχι μπετονένιο δίκτυο ατραπών, αλλά σειρά «επιπέδων διαστρώσεων» με απλά υλικά όπως στα χρόνια της σύλληψης του έργου. Μήτε σκοπεύω να ξεχάσω και μια λέξη από την αξέχαστη ξενάγησή του, στην δεκαετία του 80, που μου έλυσε πλήθος αποριών και ζητημάτων.

Να κλείσω δηλώνοντας πως εδώ δεν έχουμε έριδες Μπάιντεν και Τραμπ, μήτε Αλλιέχιν και Καπαμπλάνκα, αλλά απλώς να καλέσουμε εγκαρδίως τον Μανόλη Κορρέ, να υλοποιήσει με ακρίβεια αυτό που έχει ήδη επισημάνει και είναι απολύτως σεβαστό σε όλες τις ανστηλωτικές αρχές. Εξάλλου ποτέ δεν με άφησε διψασμένο όταν αναζητούσα πηγές λύσεων – και τους ελκυστήρες της Κοσμοσώτειρας σκέφτηκε ευφυώς να παρεκτείνει, και βάρη πρότεινε να προσθέσω σε κάστρων τειχογύρισμα, καταφέρνοντας να τα φέρω σε κάθετη μορφή, χωρίς να χρειαστούν συντάγματα Αιγυπτίων να σπρώχνουν τα ρηγματωμένα, και το «έι-όπ» να αντηχεί στου Βαηνά και στου Κολυδρού τα καστέλια.

Τα υπόλοιπα, όπως κάτι δηλητηριώδεις υπομνήσεις περί του πόσες φορές επισκεφθήκαμε, οι μυσαροί αρνητές το Νέο Ταμιείον, ας τα συλλάβει αιδήμων σιωπή, διότι βλέπουμε πόσο πρόκοψαν οι τακτικοί πολιτιστικοί ηγήτορες, όχι ως θαυμαστές του υπερφυούς μνημείου, αλλά ως αδέκαστοι και πολυτίμητοι ξεναγοί του.

Eννοώ και υπαινίσσομαι κάτι απλό: εάν οι Ζαππαίοι, οι Στουρνάρηδες και άλλοι ευεργέτες ήταν λιτοί και χουβαρντάδες, δεν ξέρω εάν το ενεργό ίδρυμα Ωνάση και άλλα τινά δεν προσφέρουν μαζί με την γενναιόδωρη πράγματι χορηγία και μέρος ή όλον ενός ανθρώπινου δυναμικού του οποίου οι απόψεις δεν ταυτίζονται σώνει και καλά με την πολιτιστική πολιτική του Υπουργείου Πολιτισμού της Χώρας.

Σε μια ανάδρομη τροχιά που έπνιξε τη Θεσσαλονίκη στο χιόνι, το κατρέλ «Αριστείδης» με το οποίο συζούσα δέκα χρόνια και είχε εκμάθει γλώσσα και χούγια του οδηγού, από τον ψόφο και την έλλειψη λιπαντικών, άφησε τον κοσμο τούτο. Συγκεκριμένα σκίστηκε σαν τον χασέ το μοτόρι του στη βαρυχειμωνιά του 1988.

Τον Αριστείδη τον θεωρούσα μέλος της οικογένειας. Ζούσα μέσα στα σπάγχνα του. Σταματούσε για βενζίνη μόνος του και το μόνο προσθετικό εργαλείο ήταν ένα σφυρί με το οποίο κοπανούσα το τιμόνι για να γυρίσει, καθώς είχε σκουριάσει η κρεμαγέρα. Αλλά τώρα πόθανε και ήθελα άλλο.

Βρέθηκε μια Σιτροέν βάτραχος χρώματος ταμπά, μοντέλο 1964 με πέντε ταχύτητες στο χέρι, το «Παλλάς» με 2200 κυβικά, που έστρεφαν τα φώτα μαζί με τις ρόδες και κινδύνευες να ναρκωθείς από την απόλαυση των καθισμάτων. Στην οδήγηση, ξεκινουσε στη χαμηλή σκάλα σαν ανακόντα που βύζαινε τα χιλιόμετρα έως και σηκωμένο στα τέσσερα, σκληρό, για να περνάς εμπόδια και χωματόδρομους, κατάλληλα για το Νίκσιτς και την Ποντγκόριτζα. Μία των ημερών μάλιστα, στη Βρυξέλλα, επεσα σε καταιγίδα, κόλλησα με τους Βαλόνους σε πλημμυρικά φαινόμενα, θα έχανα το φέρι για Οστάνδη, ώσπου σήκωσα το μοχλάκι στο τέρμα και διέσχισα τον φουσκωμένο δρόμο, υπό τα κορναρίσματα αγνώστων μου Φλαμανδών.

Ο βάτραχος όλα τα είχε και άντεχε, εξόν ένα θηριώδες καρμπιρατέρ που έφτυνε το καύσιμο υπό καταρροή, κολλούσε το βελονάκι του και το άλλαξα τρεις φορές. Άσε που ήθελε να σηκώσω την μηχανή για κάθε αντικατάσταση.

Τον έδωσα για απόσυρση θλιμμένος, στον Καρδίτσο έξω από το πάρκο του Αη Γιώργη στα Γιαννιτσά και λησμόνησα να τον φιλήσω.

Θρομβώσεις, δερματίτιδες, ψυχικές διαταραχές, νευροπάθειες, σηκώτια, καρδιές, πνευμόνια, έντερα, νεφρά. Ένα σύννεφο υποσχέσεων, γιατρειάς, στοργικής ιατρικής, θεραπευτών που είναι πρέπον να συμβουλευτείς, εικόνες λευκών αποστειρωμένων δωματίων, δίπλα σε γάργαρα κουτιά νέων τίτλων, για τις τοξίνες σου, τις βιταμίνες σου, την άσκηση και τις βαθιές αναπνοές σου ενώ κυλιέσαι σε επίπεδους δημόσιους χώρους. Εμβόλια, γελαστοί γέροι που είναι έτοιμοι να σκάσουν από υγεία, εγκαρτερούντες. Μήτε ο καρκίνος είναι η εκτρωματική λάμια που παγώνει το αίμα. Έλα να τα βρούμε. Η Υγεία έχει πρόσημο και διαφημίζεται. Αυτή είναι η Ελλάδα: ένα δειγματολόγιο πίστης και αφοσίωσης με καθρέφτη τα έμπειρα μάτια των γιατρών «που ξέρουν». Υπονοούν οτι δεν θα αφήσουμε την πανδημία να μας τσαλακώσει το θυμικό. Μαζί με τεντωμένες γιαγιάδες που τεντώνουν το δέρμα τους σαν νησιώτικη μπουγάδα, τι ψυχή έχουν μερικά ευρουλάκια;

Και όχι, δεν είναι λαθρέμποροι, συνωμότες, ηθοποιοί που συμπληρώνουν εισόδημα. Είναι αυτές και αυτοί που διασύρουν, με παμπάλαιο τρόπο διαταραγμένους συνανθρώπους μας που έχουν καβαλήσει το καλάμι. Αυτοί δεν άλλαξαν, από τον καιρό της εκπομπής του Γιώργου Οικονομίδη που περιείχε το «φίλοι μου αγαπημένοι» και ήταν το άρτυμα της οικογενειακής Κυριακής. Το 1960! Τυπική βαριάντα, ένας φτωχούλης του Θεού που ασκούσε καταστατική παραφωνία και όλο το σόι έσκαζε στα γέλια. Αννίτα κοίτα λοιπόν.

Μόλις ξεθαρρέψατε, επειδή παστωθήκαμε με SMS και αποδεικτικά, και μάλιστα τα πήγαμε μια χαρά παγκοσμίως, αρχίσατε τις εκπτώσεις, τα παζάρια και τις «διαδικασίες». Άρχισαν να βγαίνουν υπουργοί πρωτοφανέρωτοι, όχι ως ακτιβιστές αλλά ως γελαστοί μπούληδες και κάθε τόσο έταζαν.

Από τα σφιγμένα χείλη της Κεραμέως (πάντα σκέφτομαι τον Παπαδόπουλο-Κεραμέα και το «Κεραμεούν και φαύλον») ξέφευγε συνήθως ένα πείσμα. Από τον Αδώνιδα παρακολουθούσαμε αν γύρισε μίζα στις μπουλντόζες. Πήγαν Σταϊκούρας και άλλοι στη Λέσβο και έγινε της Παλμύρας το κάγκελο. Χούμηξαν τάχα μετανάστες στον Έβρο και ξέχασαν να δυναμώσουν τα σύνορα.

Δεν σταμάτησαν να μπαίνουν, επειδή ήταν η δική μας μαφία που τους έμπαζε. Γινόνταν μια θεομηνία σε Έύβοια, Καρδίτσα και νησιά, θα βαρεθήτε να τη βλέπετε. Έρχεται καλοκαίρι, σας έπιασε λύσσα για τουρίστες.

Η σύγκρουση δεν ήταν ταξική, όπως διαδίδατε, αλλά εμπορικός αχταρμάς. Ανεχόσασταν πάρτι και ανοησίες λόγω φίλου βουλευτή ή μέσω σπασμένου τηλεφώνου. Διασύρατε γιατρούς που δεν ήταν βέβαια επιτελικοί, αλλά ποιος να ακούει τον Μαγιορκίνη; Προσλήψεις ΔΕΝ θα κάνατε ούτως ή άλλως και τους συνδικαλάρες τους κρατούσατε για να προσθέτουν στην αγανάκτηση.

Η αντιπολίτευση σας φέρθηκε ωσάν τους μπρούκληδες οι απατεώνες που τους ξαλαφρώσουν από τιμαλφή. Και ο πιο τιποτένιος ξέρει καλά ότι η εργατική διεκδίκηση απαγορεύεται να διαφημίζεται αυτοματικά. Οι εργαζόμενοι είχαν φοβερή ευκαιρία να αποτελέσουν αναντικατάστατο πυλώνα της κοινωνικής ζωής, κι εσείς, ωσάν στα χρόνια του Λεόν Μπλουμ, ζητάγατε μονιμοποιήσεις, ενώ ήταν ευκαιρία για ένα συντεταγμένο, ανίκητο πλαίσιο εργαζομένων, στα όρια της παντοδυναμίας. Με τέτοια απολειφάδια υπουργούς τρέσαντες και πλαγιοκοπημένους, ό,τι και να μουρμούριζε το Τσιπρί, δεν του μιλάς: του κάνεις «ταπ ταπ» στον ώμο, τάχα να φύγει η πυτιρίδα.

Φάνηκε από την πρώτη στιγμή πόσο υπέρογκα ανασφαλής είσαι και δυστυχώς, με τον ανηψιό που έχεις, μήτε με εκλογές θα ευτυχήσεις. Αφού μιλάς ακόμη με τον Καραμανλή τον Γ’, επειδή σε έπεισε πως για τις συγκοινωνίες πταίει το ΑΣΕΠ και δεν ξήλωσες το υπάρχον ΑΣΕΠ, είσαι άξιος της μοίρας σου. Αλλά δυστυχώς θα ξανακυβερνήσεις. Εδώ κοντεύει ο Τραμπ, κι ας βρέχεται από μπόρες ο Μπάιντεν.

Ο νους σου είναι μόνον στα μπικικίνια, τα τρε τουριστίκ. Τόσο κατάλαβες από την Γραμβούσα που ετάχθης να μεταβάλεις σε πρωτεύουσα των Βερμούδων.

Οι Κρητικοί, είναι ιδιοσύστατη φάρα, περισσότεροι τείνουν προς Κορσικανούς αδελφούς, δίχως την Τσιτσιλιάνικη εσάνς κι έχουν πρόβλημα λεβεντιάς ενίοτε, με ήρωες που γνωρίζουμε από τον Όμηρο. Ακούγοντάς σε να αναβάλεις τα μέτρα για την πανδημία μόλις έσκασε ο Σάμιος Σεισμός, θυμήθηκα ένα επεισόδιο βγαλμένο από την Ζωή, με κεφαλαίο Ζήτα, εννοείται:

Δυό ζευγάρια επί χιππισμού και δε συμμαζεύεται, δοκιμάζουν κάτι εσωστρεφές και ομαδικό σα να τους κανοναρχούσε ο Τίμοθι Λήρι. Συμμαζεύουν το διαμέρισμα και την ώρα της έξαψης, κανένας δε θυμάται πως έρριξαν σκουπίδια σε κάδο στο μπαλκόνι με πλήθος αποτσίγαρα που επιμένουν στην κάφτρα. Φουντώνει η φλοξ, πλακώνει η Πυροσβεστική, πατάνε κουδούνια, πέφτει ο κλήρος να απαντήσει ένας εκ των τεσσάρων, που μόλις ακούει «Φωτιά! Πυροσβεστική!» βροντοφωνάζει πανικόβλητος: «Ντυθείτε!».

Πάντα σε αυτήν την αληθή ιστορία ανατρέχω όταν η επικοινωνιακή πανούκλα κουρταλεί την δημόσια θύρα. Να πρωθυπουργεύεις άνευ αντιπάλου και να έχεις μάτια και αυτιά στο τι κάνει το Τσιπρί και πώς μαγειρεύεται, την ώρα που η Σάμος («Σάμοι, τα ύψη» λέγει ο χρονογράφος) δέχεται τον εγκέλαδο έναν αιώνα μετά, και το αεροδρόμιό της υποδέχεται «αρμοδίους» και όχι καμιά διμοιρία διασώστες και αστυνομικούς, κάποια στιγμή θα καταλάβεις πως η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι τέχνη χωρίς ωράριο και πως δεν θα κρεμιόμαστε όλοι οι υπήκοοι από το ωρολογιό σου πρόγραμμα.

Η «στραβή» που επισυνέβη στην χώρα, πρέπει να βαστάει εδώ και εκατό χρόνια. Aπό το 1920. Τότε που, απο επαρκέστατοι συνεταίροι μιας παροδικής βαλκανικής συνεννόησης, καταλήξαμε αλληλομισούμενα ενεργούμενα πίσω από στολές πραξικοπηματιών. Ήτοι, από την όντως δόξα του 1912/3 δεν καταλάβαμε πως ο Κλεμανσώ μας είχε για ξεπούλημα και βαρέσαμε άκεφα την Κριμαία, για να «απολαύσουμε» τα αποτελέσματα μπροστά σε έναν Κεμάλ οπλισμένο από τους μπολσεβίκους.

Δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο «προδοσία» ανκαι ξύνομαι να το επιχειρήσω, μήτε να βαφτίσω μερικούς «προδότες» για να δικαιολογήσω το χάλι μας. Το μεγάλο κλειδί της μεταστροφής, βρίσκεται μέσα στην ψύχα μας, στο μακάβριο 1920.

Μετά τις εκλογές του 1920, η νικήτρια και ελπιδοφόρα Ελλάς, αποκόπηκε από τον εσμό των νικητών του Μεγάλου Πολέμου και έμεινε με τα αιδοία στο χέρι. Αυτό στα γύφτικα εκφράζεται ως «ασταραμανάρ μοκάρες». Δεν ήταν ζήτημα προσωπικότητας του Βενιζέλου. Έδειξε, και τον πίστεψαν, πως ήταν σύμμαχος των Συμμάχων. Έως εκεί. Μήτε μια στιγμή από την μετέπειτα σταδιοδρομία του, που ήταν 15ετής, δεν έδειξε την παραμικρή ανωτερότητα και ευελιξία.

Το δώρο που του πρόσφερε ένας κάπως κουρασμένος στρατός και η ευτυχής συγκυρία της αφαίρεσης εδαφών από τα οθωμανικά Βαλκάνια και η στέρηση από τους Νεότουρκους της πρόσβασης στο Αιγαίο, με έλεγχο της Προποντίδας, ανακίνηση του ζητήματος των Αρμενίων και βελτίωση του Κουρδικού, με αγγλογαλλική υποστήριξη, σήμαινε, πάρα πολύ απλά, πως η Τουρκία θα ήταν ηπίως διανεμημένη σε προτεκτοράτα, εντολοδόχα κράτη, καταγγελτική πολιτική για τις γενοκτονίες και αντίο σας.

Σήμερα δεν θα μας ένοιαζε υποκριτικά «ο ρόλος του προξενείου στη δυτική Θράκη», αλλά η ανατολική Θράκη θα είχε έντονο πρόβλημα μιας νέας ταυτότητας, καθώς πέραν του Έβρου ο ελληνισμός θα ήταν ακμαίος, όπως και οι περιοχές Βιθυνίας, Προποντίδας, Σμύρνης και Τσανακλήδων. Μήτε μικρασιάτες πρόσφυγες θα πάλευαν με την εντόπια δυσπιστία, την εκπόρνευση, την ελονοσία και την δραματική αστυφιλία, αλλά κύματα Ελλήνων, όπως συνέβη και παλαιότερα, θα εποίκιζαν το ορεινό Ελδοράδο έως την Φρυγία και τα όρη των Κιλίκων, ενώ ένα δικό μας σκάφος ερευνών, το «Φλαντανελλάς» θα ερευνούσε τις θάλασσες από Γραμβούσα σε Βαρόσια.

Αλλά είπαμε: ο Πόντος, η Καππαδοκία, η Αρμενία, «βρίσκονται μακράν», βλακώδεις κουταμάρες στρατηγών με γυάλινα πόδια έκαναν τους Τσέτες αξιόμαχο στρατό, ανάγωγες και φρικτές καρατομήσεις στο στράτευμα, το γέμισαν φούμαρα και φαντασμάρα.

Κανέναν οίκτο και «αχ τους καημένους» δεν αισθάνομαι που οι νικητές των εκλογών του 1920 βρήκαν κλειστές πόρτες στις αίθουσες διαπραγματεύσεων και οι τότε ηγέτες μας, σαν τους διακονιάρηδες επαιτούσαν πέντε λεπτά υψηλή ακρόαση που ποτέ δεν έλαβαν.

Τα πρώτα χρόνια του Μεσοπολέμου ανήκαν στον μισό «δυτικό κόσμο» που ανέλαβε εργολαβικώς να συρρικνώσει τον μπολσεβικισμό. Αντ΄αυτού, έλαβαν το τρίτο το μακρύτερο. Κι επιπλέον, οι «ανοιχτομάτηδες» της τέως Αντάντ, άφησαν στους Γερμανούς πεδία επανεξοπλισμών ποικιλμένους με πολιτιστικές παπάρες, με αποτέλεσμα, τα νέα σύνορα του Παγκοσμίου πολέμου που εκτυλίχτηκε τάχιστα σε Ψυχρό Πόλεμο.

Κι έτσι, ο Δυτικος κόσμος οδηγείται με ψευδαισθήσεις σε ένα νέο Πουατιέ με το Ισλάμ, ελπίζοντας πως θα το εξοντώσει, ενώ από τους Αββασίδες και δώθε, το Ισλάμ «παθαίνει» αναγεννήσεις οι οποίες διακόπτονται μόνον εξαιτίας τις δικές του διχόνοιες. Αυτά είναι ηλεγμένα και σταθμισμένα με το δευτερόλεπτο!

Επανάληψη χιλιοπαιγμένου έργου, είναι και ένας τελείως καμπάτικος και προτεστάντικος φιλανθρωπισμός. Επειδή δηλαδή είμεθα υπεράνω και από το υπερπέραν, πρέπει να τηρούμε τα δικά μας κριτήρια, όταν ερχόμαστε σε κόντρες με τους «άλλους». Σ΄αυτό θα απαντούσα πως υπάρχουμε έστω ως πολιτιστικά απολειφάδια μόνον εάν φερόμαστε αυτοκτονικά, όπως προσφυως δείχνει η ταινία Eric the Viking περιγράφοντας την υπό βύθιση νήσο Hy-Brasil.

Για το Ισλάμ έχουμε μια εικονα χαρεμιών, Κλέφτη της Βαγδάτης και συνταγμάτων εξ ανατολής που δεν χαμπερίζουν αν τους πολεμάνε ο Κίμων και ο Ελ Σιντ, ως διάσημοι νεκροί.

Το αν αλληλοβρίζονται Γάλλοι και Τούρκοι, δεν θα γινει ποτέ Ευρωπαϊκό πρόβλημα. Τελειώσαμε; Ή ποθείτε κι άλλο ρεζίλι;

Αγράμματα, δήθεν εριστικά ντουγάνια, που εκλάβατε το σήμα του κόμματος του Ερτοάν, ως βόμβα…

Για όλα αυτά και πολλά άλλα, επικροτώ οποιαδήποτε τάση να θεωρηθεί η Κύπρος, μεγαλόνησος στερημένη τον βορρά της, παρότι είναι αυτοδέσποτο και ανεξάρτητο κράτος, κι αυτό, για να μη αρχίσω ιστορίες με σχέδια Χάρντινγκ και ένα καράβι γεμάτο Καλάσνικοφ να επιβεβαιώνει ακόμη μία τρέμουσα χώρα του κινήματος των αδεσμεύτων, μαζί με τον κύριο Τίτο και την Κυρία Μπανταρανάικε.

Πάνω στη Μεταπολίτευση είδα πάλι Πέκινπα, ειδικά τον Ουόρεν Όουτς στο «Φέρτε μου το κεφάλι του Αλφρέδο Γκαρσία». Δεν περίμενα να επηρεαστώ τόσο, όχι επειδή σοκαρίστηκα, αλλά διότι από το χαράρι που εφύλαττε ένα κομμένο κεφάλι, έβγαινε μια αποτρόπαιη νεκρίλα, μια μπόχα. Μετά 35 χρόνια, κατάφερα να συντάξω το ποίημα «Tο έργο Μύριζε» αλλα βέβαια μεταποιημένο. Δεν έθιξα την θανατίλα, αλλά ένα φλερτ εφαψία σε ένα κορίτσι διπλανό μου μέσα στην αίθουσα, με μπλε ποδιά. Έτζι γίνεται ενίοτε με τους ποιητές, οι οποίοι συχνά δραπετεύουν συχνά, αρμενίζοντας στο ευκολάκι Έρως-Θάνατος.

Μετά, οι γαλλικοί αποκεφαλισμοί, ως συνέπειες μιας εξτρεμιστικής άποψης για το Ισλάμ. Το Κοράνι, που φρόντισα να ψάξω, έχει μόνον δύο μνείες αποκοπής κεφαλών, στα χωρία 8.12 και 47.4 που μαρτυρούν οικειότητα στο είδος της θανής. ‘Εχουμε και μια αποτομή Κεφαλής του Προδρόμου, που ενίοτε στο σινεμασκόπ αναπαρίσταται πάνω σε δίσκο, ενώ τα βίαια πρόσφατα ευκολάκια του Netflix ρίχνουν αβέρτα κάτι αποκεφαλισμους, βάναυσους κι όχι κοροϊδιλίκια μακετών Ρομέρο. Και ο Αγκίρε έχει αξιομνημόνευτο μονοκέφαλο.