Author: Πετεφρής

Πριν από ώρες παίνεψα τα μάτια ιπποειδών και βοοειδών, όχι άδικα, αλλά ο νους μου δεν ήταν στο Ελ Αλαμέιν, παρά στο σκοτεινό, βαθύ, φιλικό, παροδικό και ανεπανάληπτο δώρο που η φύση και οι θεοί χάρισαν σε όλες ανεξαιρέτως τις γυναίκες: το θερμό βλέμμα. Ακόμη κι αν κρατά κλάσματα του δευτερολέπτου, η σαγήνη του ξεπερνά τους χαρακτήρες, τις ηλικίες, τις τέχνες και τα γράμματα και τις ευεργετεί όλες – από τα μωρουδέλια, έως τις έμπειρες ηλικιωμένες δέσποινες. Κανένα αρσενικό ον, είτε τρία ή τριακόσια μέτρα κάτω από τη Γαία ή πολλά χιλιόμετρα ιπτάμενο στους ατμοσφαιρικούς φλοιούς, δεν κατάφερε να στείλει στα υπόλοιπα πέντε φύλα των ανθρώπων τέτοια εύγλωττη έκφραση.

Ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουμε, σε ποιον θεό δίνουμε λόγο και τι εννοούμε με την λέξη «ενημέρωση», το λοκντάουν έχει ενσωματωθεί στην πειρατική μας λογική. Ερμηνεύσαμε την επανάληψη του ανοιξιάτικου φαινομένου με τον τρόπο μας- τη υπεκφυγή και την παραποίηση.

Νέες συνήθειες ανεφύησαν. Η άσκηση του βαδίσματος έβγαλε ως ουρίτσα καφέδες και σιγαρέττα σε πεζούλια, μερικά χιλιόμετρα από το σπιτικό μας. Ευρηματικοί τύποι σοφίζονταν εκδοχές εξόδου που μήτε φαντάστηκαν τον περασμένο Απρίλιο. Η Αθήνα είχε κόσμο και αυτοκινητα χωρίς προορισμό και ειδικό βάρος. Τα ανώτερα μαθηματικά που ασκούν οι ερευνητές της ιατρικής πράξης, θυμίζουν σε όλους μας την περιλάλητη ομολογία «διάβασα, κυρία, αλλά δεν μελέτησα» όταν μας έπιαναν σε κατάσταση βαθέος μεσονυκτίου στο μάθημα.

Κυρίως, κολλήσαμε το μεγάλο, συφοριασμένο βουζούνι στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου μας: μαθαίνοντας ότι εγεννήθη ημίν εμβόλιο από έναν Σαλονικικό Αρειανίδα με συνεργάτες ένα ζευγάρι Τούρκων που θα καζαντήσουν από τη δουλειά τους, ο ιός, η μάνα του ιού κα η χώρα της Πανδημίας, έγινε Λίλιπουτ κόντρα σε Μπελφούσκους, χώρα των Αλόγων Χουίχνχνμ, κι ο καθένας μας ένας Γκιούλιβερ εξορισμένος σε παράδοξα γένη που μας στοιχειώνουν. Διαδοσίες, παραμυθάδες μας και τροβαδούροι που απολαμβάνουν οι ιππότες που λένε «Νι» είναι μια μεταποιημένη, ευφάνταστη και ελαφρόμυαλη κοινή γνώμη που καθοδηγείται από ψεύτες ή παραγνωρισμένες ιδιοφυίες που «ξέρουν την αλήθεια» αλλά ματαιοπονούν.

Σε αυτά, προστίθενται λογαριασμοί και απολογισμοί που παραπέμπουν σε θριαμβευτικές επαληθεύσεις προφητειών. Δεν μας τα λέγαν πως όλος ο σαστιρμάς έγινε για να φύγει ο καημένος ο Τραμπ και να μας κατσικωθεί ο γερο-Μπάιντεν; Δεν εξηγείται καλύτερα μέσω πολυεθνικών και συγκρούσεων μεγάλων συμφερόντων, ο ρόλος μιας «ανύπαρκτης» πανδημίας και όλες οι παραγωγικές θεωρίες για τους σχιστομάτηδες που ακονίζουν τις μασέτες τους για να μας ρημάξουν ή για τους πήλινους στρατούς στα βάθη της Ασίας που ζωντάνεψαν (αλλά δε μας το λένε).

Πριν έρθουν τα σίξτις και ο κόλπος των Χοίρων και ξεχαστεί το χουλαχουπ, και το Τσούμπο Τσάμπο όπου που χορεύουνε μάμπο, ο Γιώργος «φίλοι μου αγαπημένοι» Οικονομίδης είχε μια ραδιοφωνική κυριακάτικη εκπομπή, κοσμαγάπητη, μιας μορφή διαγωνισμό τραγουδιού δημοφιλή, τουλάχιστον όσο η θεία Λένα. Ήταν ένας προπομπός όλων των «Ανίτα κοίτα» του παρόντος, όπου ωσάν διάλειμμα, ο κονφερανσιέ, δεχόταν έναν άνθρωπο με νοητική υστέρηση και τον άφηνε δύο λεπτά να τραγουδήσει παράφωνα η να ψευδίσει. Το γέλιο και η ευδαιμονία που έπεφτε ήταν το κάτι άλλο. Αυτό το συνήθειο κρατήθηκε με παραλλαγές αμέτρητα χρόνια και τώρα γιορτάζουμε τα εξήντα του χρόνια. Μόνο που μπαίνουν στο πρόγραμμα και πιο «αυστηροί» τιμητές: άτομα που κάποτε τους άγγιξε το φτερό της Μοίρας και τώρα, από διάφορα στέκια, «εξηγούν» τα πάντα στις φυλές των ευπίστων. Κι έτσι, θεωρώντας ασήμαντα και παροδικά τα σχόλιά τους (να υπενθυμίσω και τα γέλια που μας προκαλούσαν) διευθύνουν εκπομπές ή εφημερίδες, ενίοτε πολιτεύονται και εκλέγονται, χωρίς ποτέ να λησμονήσουν τις διαφημιστικές των ικανότητες.

Τα ίδια δημόσια δικαιώματα απολαμβάνουν άτομα και ατόμες που τους άγγιξε μια αίσθηση φήμης και έκτοτε με σοβαρό ύφος αποκτούν άποψη και θαυμαστές.

Φτάνει με τον κύριο Τράγκα και τους συζητητές του. Φτάνει με τους μεταμεσονύκτιους «αναλυτές» που έχουν εγκατασταθεί μεταξύ θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης. Σκεφτείτε απλώς οι Αμερικανοί, που μας αρέσει να θεωρούμε «αμερικανάκια» τι χουνέρι επιφύλαξαν στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν του έκοψαν το παραλήρημα των πρώτων μετεκλογικών του εκτιμήσεων.

Τα ιπποειδή και τα βοοειδή, ειδικά τα μοσχαράκια, διαθέτουν το γλικύτερο βλέμμα στον κόσμο των ζωντανών. Ωστόσο ο άνθρωπος τα εκτιμά είτε ως «κόμπε» σε εξεζητημένο τραπέζι είτε μαθαίνει να τα τεμαχίζει χωρίς καμία τύψη, αλλά, αντιθέτως, παραληρεί από χαρά, όταν τα βλέπει σε ντοκιμαντέρ για το περιβάλλον. Μη πολυεμπιστεύεστε, όθεν στο πνεύμα και την ηθική που μας διέπει, εκτός κι αν προτιμάτε άλλα ματάκια αφοπλιστικώς μαγευτικά, οπότε δεν σας βαραινει κανένα κρίμα.

«Δρέψατε πάλιν, ερασταί, ευδαίμονας ναρκίσσους/ εις του Μαΐου τους φαιδρούς κι ευώδεις παραδείσους» ψάλλει αμετροεπώς και ανακριβώς ο ποιητής Αχιλλεύς Παράσχος. Μάζεψε πολύν δημόσιο γέλωτα, επειδή νάρκισσοι δεν φύονται μήνα Μάιο.

Αλλά για τον ταπεινό μαϊντανό, δεν υπάρχει διεκδικητής. Μόνον η έκφραση «σαν μαϊντανός» επί αυθαίρετα εμπλεκομένων ανθρώπων σε ζητήματα που δεν τους αφορούν, όπως, λχ η καμπανιστή, περίλαμπρη παρέμβαση Τσίπρα υπέρ του λευκοπουκαμισά αγωνιστή Πολάκη που είπε να ξενοιάσει από τες εγχειρήσεις, με μία παραβατική συμμετοχή σε γεύμα.

Αλλά, όπως συμβαίνει συχνά προσφάτως, κανένα όν επι της Γαίας δεν μαϊντανίζει τόσον, όσον ο πρωθυπουργός μας. Που τον βρίσκεις, που τον χάνεις, πάντα εντός σχολίου επικαιρότητας, όπως περίπου η καμπάνια απορρυπαντικού υπό τον τίτλο «ήμουν κι εγώ εκεί», ότε ήταν αγέννητος.

Προηγείται ο Μπάιντεν στα μετρήματα; Ο δικος μας Κυριάκος θυμήθηκε, και τα κανάλια βοήθησαν, πως ότε ήτο πορτογύρης της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντάμωσε έναν αμερικάνο γέροντα, «τέως» σε πολλά, και ναααα, η τεκμηρίωση.

Φαίνεται να γλυκοχαράζει εμβόλιο με 90% αποτελεσματικότητα; Και εκεί ο δικος μας. Οχι μόνον με ελληνικές ριζες της Φάιζερ, αλλά και με ένα κατεβατό φιλοσοφικών επαφών, στο κέντρο της επικαιρότητας. Δεν υπάρχει γεγονός, διάδοση ή πληροφορία στον κόσμο, στην χώρα και στο μυαλό μας, που να μή σείει ο πρωθυπουργός μας τον μαϊντανό του.

Και αυτή η επιχείρηση, ω γατάκια, δεν είναι της πλάκας. Απαιτεί ολόκληρη υπηρεσία ανίχνευσης, εντοπισμού, διασταύρωσης, επιβεβαίωσης και κοινοποίησης. Δεν σας την περιγράφω, για να μη την μιμηθείτε.

Μεταξύ μας, έχω σκυλοβαρεθεί με την καλλιέργεια ελπίδων σε φυτώριο σπασμένων γυαλιών στη θέση της δημιουργικής κοπριάς. Είναι να βγει ο Μπάιντεν (σύμπασα η Ελλάς πλειοδοτεί) και κανένας δεν ξέρει τι μολοτοφ στην κοιλιά μας μπορεί να ανάψει ο «αδικημένος εργολάβος».

Κάθε τόσο, μια ενθαρρυντική νότα, ένα «πλίνκ» στο κλειδοκύμβαλο: ο Ερτοάν την έχει δει ψοφοδεής, παραιτήθηκε ο γαμπρός του, ήτοι επιβεβαιώθηκε η παραβίαση δημοκρατικών κανόνων (μιλάμε ως εγχώριοι τύραννοι που χωρίς βοηθητική φωνή από συγγενολόι είμαστε αδρανείς) και ιδού, ο Τραμπ ο πορτοκαλής τα ίδια πράττει πέραν του Ατλαντικού με τον δικόνε του γαμβρόν.

Κανένας δεν διαβλέπει στην σιωπή του Τραμπ ως προς την Τουρκία, το εναλλακτικό σχέδιο του γείτονα: ο γείτων έπλασε ένα πραξικόπημα βέβαιος πως το αμερικάνικο κατεστημένο θα τον έρριχνε, και πήρε τα μέτρα του, ρίχνοντάς τα όλα σε έναν παρεπιδημούντα προφήτη, ονόματι Γκιουλέν.

Ως τον Γενάρη που μας έρχεται, θα κλείσει όλες τις χαίνουσες εκκρεμότητες και θεωρίες, όπως την ενιαία Κύπρο, τις βόλτες και το βαλς με τη Λιβύη, ενώ θα διαπραγματευτεί τον στρατό των ρεμπεσκέδων που ταΐζει χρόνια στην Μέση ανατολή.

Στο μεταξύ, ο Μπάιντεν, θα υποφέρει κάπως με τις τρελούμπες του Τραμπ και κατά το Πάσχα που μας έρχεται, μια δήλωση πως ο «μεγάλος τουρκικός λαός, ο στηρίξας ημάς εν Κορέα, αισθανόταν μόνος και άραχλος, αλλά τώρα το κατάλαβε και θα ξαποστείλει τους S 400 στην Κόκκινη μηλιά και θα τους φτιάξουμε νέα όπλα εις ένδειξιν αιωνίας αγάπης και φιλίας. Ταγίπ καρντάς, ρίξε ένα γελάκι και σε εμάς».

«Φέρτε μου την Ευτυχία να με σκίσει!» τραύλιζε  ο Ρίζος σκνίπα στα Καμμένα Βούρλα, και γέλαγε ο σινεμάς κατουρημένος από το άμετρο κέφι.

Να θυμάστε αυτά που σας έκαναν να γελάτε. Να θυμάστε τα λουτρά που σας σκότωσαν.

Χρόνια μετά το «Ματαρόα», ήτοι μια Έξοδο Ελλήνων προς τη Δύση για να μη μετατραπούν σε εκμαγεία ή προτομές όταν ο εμφύλιος θα έχανε τα δόντια του, κι όταν το Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης άρχισε να γίνεται αναπτυξιακή ανάγκη (ήδη ο «Ευκλείδης» ή «Μικρό Πολυτεχνείο» ήκμαζε), ένα «βρατζούφ» ήτοι ρυμουλκό στα χείλη των νηπίων, με επιβάτες μηχανικούς εξ Αθηνών, υπό τις ευλογίες του Μετσοβίου, αριβάρισε στην πόλη της προσφυγιάς, της Μπάρας, των δολοφονιών και μιας ανησυχίας των μισών Θεσσαλονικέων περί το μέλλον της Μακεδονίας (οι άλλοι μισοί ήθελαν, ποθούσαν ή έτρεμαν μη και μεταναστεύσουν). Ο Δημήτρης Φατούρος, νέος, ακμάζων ως ζωγράφος και αρχιτέκτων, επίσης Στεμνιτσιώτης, όπως και ο συνταξιδιώτης του Μουτσόπουλος και με παιδείαν αρίστην, μαθεύηκε πως θα δίδασκε τους νέους μηχανικούς. Ένα ταξίδι στην Αμερική των σίξτις δικαιολογούσε στους φοιτητές το κοτλέ σακάκι, ένα βυσσινί σπορ Φίατ και τις προτροπές του να διατηρήσουν αντισυμβατική συμπεριφορά στις αίθουσες, αλλά και στα δρώμενα της πόλης. Όταν ο Βασίλης Βασιλικός κατέγραφε «την μυθολογία της Αμερικής» και φοιτητικά ξεσαλώματα ενός «αμούρ φου» στις «Φωτογραφίες» του, ο Λουκιανός έστελνε από το πιάνο της ΧΑΝΘ τα δέοντα και ο εικαστικός σύλλογος «Πολύγνωτος-Παιώνιος» ξέχεζε κάποιον Πικάσο που βούρτσιζε ανοησίες με την ουρά ενός γαϊδάρου, το γλυπτό του Ζογγολόπουλου, το μασκάρεμα της Νέας Παραλίας ως μακρυνάρι από μπλόκια (ενώ ήταν έργο του ΝΑΤΟ) και το φύτεμα αντιφρονούντων σε κάθε κίνηση της νεανικής καρδιάς, ο Φατούρος έγινε γρήγορα σύμβολο στα σπουδαστικά της πόλης. Όχι, δεν ήταν στην έδρα της Διακοσμητικής ― ήταν έδρα «Αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων και βιομηχανικής αισθητικής». Η λειτουργικότητα, οι εμβάτες και κυρίως η φιλοσοφία μιας άλλης λογικής και ορολογίας στην αρχιτεκτονική πράξη, λατρεύτηκε αμέσως, μετατρέποντας τους ζηλωτές του σε «φατουράκια», όχι σε αναγκαστική διάσταση με τα «μουτσοπουλάκια». Η Στεμνίτσα γαρ έπλασε αμφοτέρους.

Τα διδακτικά του βιβλία έμοιαζαν με άρρητους χρησμούς. Η αυθαιρεσία στη δόμηση που κόαζε, ερμηνεύτηκε κοινωνικά και τα Μετέωρα, η λοφώδης συνοικία, έπαψε να θεωρείται τσιγγενέ μαχαλάς. Οι παραδόσεις του, οι επιμελητές και βοηθοί του, τα θέματα και οι διπλωματικές του έδειχναν ποικίλες επιρροές, ενώ όντως ήταν ο πιο «δημοκρατικός» καθηγητής της εποχής του. Στο ανάερο ρετιρέ που κατοικούσε δεν ήταν απίθανο να προσκληθείς για να ακούσεις τον Ανδρόνικο και άλλους, ή να διαδηλώσεις, ως «ιδεολογικά αντίθετος» στη δικτατορία, παίζοντάς του μουσικές, αντί να συμπράξεις στο αποκριάτικο πάρτι του επίσημου συλλόγου, μόνον και μόνο για να σε χαιρετίσει από τον εξώστη. Του έδινες ένα προσωπικό δοκίμιο και σου αντιχάριζε Τσόμσκι. Στις τελευταίες χρονιές πριν το δίπλωμα, απορροφημένος από τα «αρχαιογνωστικά», σε θέματα και εξετάσεις συχνά του παρέδιδα αυτούργια κόμικς και ποιητικές συλλογές εκ του προχείρου δίχως να πάψει να βαθμολογεί κανονικά. Ποτέ δεν θεσφάτιζε ― συνήθως, αν ενδιαφέρονταν, έλεγε «να το δούμε αυτό».

Με τον καιρό, τον πλαισίωσε ολόκληρη σχολή ακολουθητών και η πολιτική του συμμετοχή ήταν προφανής και έφτασε από συσσωματώσεις ιδεολογικές του γενικού δημοκρατικού χώρου. Και οι φουρνιές που όρκισε έβγαλαν ασυνήθιστα υψηλό αριθμό ακαδημαϊκών δασκάλων.

Μάθαινα για τη ζωή του, συχνά, από φίλους που υπήρξαν ζηλωτές του. Είχε τον τρόπο του σε όλα και ένα διάστημα η γνώμη του ήταν γκαραντί ― βαρύνουσα δηλαδή σε ό,τι ευνοούσε.

Αυτό το κείμενο είναι για το ξόδι του. Τα ουσιώδη υπόλοιπα, φρονώ πως υπάρχει καιρός για να εκτοξευτούν.

Ο προγραμματισμός, της πλάκας. Οι ελπίδες πως έρχονται λευκά, άσπιλα Χριστούγεννα όπου ο τσιγκούναρος θα  δώσει μια γκινέα για να αποκτήσει γεμιστή χήνα, απλώς διαδόσεις. Ο Άγιος Βασίλης φράκαρε στο φίλτρο του κλιματιστικού και δεν υπάρχει εικοσάρης και νεότερος που να ξέρει να ανάβει τζάκι, εδώ και χρόνια. Η φήμη πως η αγορά των Χριστουγέννων θα έχει μεγάλα μπερεκέτια, ασταθής και υποβολιμαία. Εννιά άτομα επιτρέπονται ανά κηδεία και νομίζουμε πως σωθήκαμε αν αφήσουν είκοσι;

Ποτέ δεν περίμενα να προκύψει Τσίπρας να κολυμπάει σαν χέλι στον βάλτο των βατράχων -σίγουρα άλλαξε κειμενογράφο. Αυτό που γίνεται στον μπηγκ μπράδα, κάνει κάθε τζιχαντιστή, αθώο παιχνιδιάρη. Η κρατική τηλεόραση απέκτησε στελέχη που φιλοσοφούν δημοσίως με προσωπικά γνωμικά. Ένα κοριτσάκι με αρβιλάκια, μαστ του φθίνοντος 60, συνυπάρχει με υψηλό στέλεχος του ΕΟΤ στα καλά καθούμενα, σε μια εκπομπή που θέλει μπάτσες για να γλυτώσει την λιγοθυμιά.

Και μόνον η υποψία πως η κυβερνητική ελπίδα περιορίζεται στο ανύπαρκτο πεδίο πως «η αγορά θα συνέλθει» παραπέμπει στα γεγονότα του πρώτου γενικού απαγορευτικού, όταν ένας ηλίθιος σκέφτηκε πως τώρα που κανει ζέστη, θα έρθουν ξένοι λαχανάδες να κάνουν την κυρία στον τουρισμό της φαιδρής πλάκας.

Ανασχηματιστείτε, επειγόντως, γατάκια και βίδρες του νεοελληνικού τίποτε. Στελέχια είστε, μάλλον ξαφνιασμένα που δεν σας πήραμε με τα σάπια της λαϊκής, δήθεν «ειδικοί» και τάχα «εξπέρ από τα Λίντλ». Στον τελβέ του καφέ βρήκατε βρώμη -μήτε ως καφετζήδες δεν τα κααφέρνετε. Είναι φοβερο με τι ψέμματα κοροϊδεύετε τον εαυτό σας! Κι ούτε μια παραίτηση, ούτε ένα σιχτίρι, μήτε ένα τηλεφώνημα απόλυσης! Ούτε εκλέκτορες του Τραμπ να ήσασταν.

Και καλύτερα, δουλέψτε με παπατζήδες και παράνομα ενοικιαζόμενα, πουλώντας ηλιοβασιλέματα στους πόλους της Γής.

Aπό τον Ιανουάριο 2019, εμφανίστηκαν σε μία κινέζικη πόλη, πολλά κρούσματα πνευμονίας. Ανίχνευσαν ως υπαίτιο, έναν ιό που τον βάφτισαν covid-19. Ήταν πανταχου παρών, και ένα έτος μετά την ανίχνευσή του, οδηγούσε σε κάθε τύπου εξέλιξη, από ασυμπτωματική, κυρίως σε νέα άτομα έως να σαπίζουν τα πνευμόνια. Σε λίγους μήνες θα μπούμε στην τρίτη χρονιά του.

Μήτε γιατρός είμαι, μήτε θα γίνω. Αλλά τις διαδεδομένες αρρώστειες που γνωρίζουμε μπορεί να πιστεύουμε ότι προέρχονται από ψύλλους, από μικρόβια, από ιούς ή όγκους, αλλά είθισται να τους βαφτίζουμε από την κύρια αρρώστεια που προκαλούν- ευλογιά ή γρίππη ή σκορβούτο ή καρκίνο και πάει λέγοντας. Τελευταία μιλάμε για τρελές αγελάδες και ιογενείς παθήσεις. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μη θεωρούμε πως ο covid-19 είναι κυρίως μία βαρειά πνευμονία.

Και γιατί τον αμφισβητούν; Πείτε μου κάτι που δεν έχουν αμφισβητήσει ή διαψεύσει και, αντιστρόφως, πείτε μου κάτι στο οποίο δεν πιστεύουν αδιαπραγμάτευτα. Η πίστη των ανθρώπων ελάχιστα έχει να κάνει με μια μορφή αλήθειας. Από που να αρχίσω; Από τις επικρατούσες θρησκείες, την παραγωγή ιπταμένων όντων, την επινόηση θαυμάτων, τις αναστάσεις και τα άρματα που ίπτανται στους ουρανούς;

Να θίξω τα πλήθη των μαρτύρων και των πιστών κάθε δοξασίας,την προθυμία τους να αποξενωθούν από την ζωή; Ο μυθολογημένος κόσμος, ο Σόρος και τα Σοράκια του, ο πονηρός πλουτοκράτης που δεν είναι πλέον ένας Χάουαρντ Χιούζ, αλλά έναν Γκέιτς που βυσσοδομεί περί τον μαλθουσιανισμό, είναι ο μόνος κόσμος, και επάνω του ράβονται ιδεολογίες, τολμηρές απόψεις, έως φαντασιωτικές ερμηνείες. Απερίγραπτα πράγματα έχω βιώσει ή υποδεχτεί τον βίο μου, από την φαντασία ελευθέρας βοσκής των συναδέλφων μου εν τη ζωή.

Μια ένσταση μόνο, προς τους οπαδούς της αντικειμενικότητας: οι εραστές του διαφορετικού και του ανατρεπτικού το έχουν για επάγγελμα και μας μιλούν από τις πύλες του δικού τους παραδείσου. Άρα, σωσμός δεν υπάρχει. Άλλη βιβλιογραφία δεν δίδω.

Βαθέως σκέφτηκα το ζήτημα, καθώς σε κάθε μέρα της ζωής μου προκύπτει και ένα νόσημα, ευτυχώς μακριά από τα δάχτυλα για το πληκτρολόγιο. Εννοώ την δομή μιας κυβέρνησης και μιας αντιπολίτευσης, αλλά χωρίς εξεζητημένες ερμηνείες -εννοώ το ίρζι των, το αλμπενί των, την φτιάξη των, και κυρίως, τις πεποιθήσεις που οργανώνουν και σερβίρουν στους ψηφορόρους ως  μυρωδάτη μπουγάτσα με άχνη.

Αφορμή κι αιτία, η αναγγελία του λοκαρίσματος της χώρας ημέρα Πέμπτη, που στόχευσε ξημερώματα Σαββάτου. Ήταν το πρώτο δυσοίωνο λάλημα καμπάνας. Είχε αποτέλεσμα να φουσκώσουν οι δρόμοι, τα μαγαζά, τα ταξίδια και η σχετική βαβούρα με σπάνιαν ένταση, ολότελα άχρηστη και επικίνδυνη. Διότι ενώ οι νεκροί αυξήθηκαν και τα κρούσματα σκαρφάλωσαν στο τριχίλιαρο, ο ιατρός και ο κυβερνήτης έκριναν πως έπρεπε να δοθούν μερικές έξτρα ώρες κατανάλωσης και δημόσιας μασκοφορίας πανελληνίως, ώστε η κρύφια στόχευση του κράτους («να γλυτάρουμε, δικέ μου, κανα παράπονο, κι αν είναι τόσο ζωντόβολα ώστε να ξεχυθούν διαρπάζοντας την αγορά, για μερικές έξτρα κηδείες, δεν θα γίνει θέμα») να θεωρηθεί μέρος του πανελληνίου εθιμικού ξεκατινιάσματος.

Παραδόξως, η στάση της Νέας Δημοκρατίας, του Σύριζα και άλλων ματαιοτήτων βλέπω να φορμάρεται τέλεια σε ένα ιδιαίτερο στερεομετρικό σχήμα, που θα κάνει πιο εποπτική την θέση μου.

Η Κυβέρνηση: μια τσαλακωμένη πυραμίδα

Θα έχετε υποστεί κι εσείς την διαφήμιση μιας γλυκαντικής μπάρας όπου πονηρεμένη υπάλληλος, η οποία είναι τελεσιδίκως γλυκατζού, κάθεται να δουλέψει στο γραφείο της, αλλά ο νούς της, μάλλον ο νωτιαίος μυελός της ποθεί μια κοινωνία χωρίς πλήκτρα και μαλακίες, οπότε τα θεωρεί όλα «σημαίες από νάιλον» και τα τσαλακώνει, τηλέφωνα υπολογιστές, διαχωριστικά γραφείων, ενώ μασουλάει το Μπουένο της ανεπιλήπτως ώσπου ρίχνει έναν τοίχο και προσφέρει στο συναδελφικό της φλέρτ ένα γλυκάκι με την θριαμβική επωδό «όχι πλέον σκοτούρες!». Άρα, η δουλειά είναι σκοτούρα, και εάν η διαφήμιση ήταν άλλης χώρας, οι συντελεστές θα πήγαιναν κάτεργο.

Ο μέσος Έλλην (εξαιρώ ελληναράδες) έχει την πεποίθηση πως είναι Νοέμβριος, άρα Πολυτεχνείο, δις άρα είναι καλά στο Καρπενήσι, τρις άρα ώσπου να μας αποζημιώσουνε θα έρθουν τα Χριστούγεννα, αφού βγήκε ο Σταϊκούρας και ανήγγειλε κάτι 800άρια (ήτοι 611άρια) και τα είπε χύμα, χωρίς να κομπιάσει, άρα η κυβέρνηση παράγει έργο. Αλλά έτυχε, μεταξύ δύο ασθενειών που ναυλώσαμε ταξί για μια (ασιατική) εκστρατεία στο κέντρο της Σαλονίκης και ο κυρ Ταξιτζής, νοσταλγούσε την αδερφή του στην Αστραλία όπου οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν βοήθημα, αλλά οι εμποδισμένοι λογω κοροναΐού εισπράττουν 700 αυστραλί ντολάρες εβδομαδιαίως, χώρια κάτι εξτραδάκια. Πως; Δεν το ξέρατε; Αλλ΄αυτοί είναι καγκουράδες που ως συνταξιούχοι δικαιούνται μόνον ένα σπίτι αν θέλουν σύνταξη και άλλα «Νεντ Κέλλι» αγγλοσαξονικά, ενώ οι Έλληνες «δικαιούχοι» 534 μηνιαίως και πολλά σας είναι.

Η κυβέρνηση λοιπόν, μιμείται μια Ευρωπαϊκή χώρα, άρα είναι πυραμίς, πλην τσαλακωμένη κατά τις ακμές διότι έχει το χούι να γεύεται το Μπουένο της. Βάση της (τετραγωνικής) πυραμίδας είναι μία πολιτική ΜΕΘ, όπου λανσάρεται ο επικεφαλής φαμελιάρης και χουσμεκιάρης ως πάροχος αναπνευστήρων με την ελπίδα πως όλα θα καταλήγουν σε αυτόν, πράγμα αληθές, αλλά ενίοτε κενόδοξο. Για να σας το κάνω λιανά, ξαναδιαβάστε το ανεκδοτάκι με τον χωρικό που ζήτησε από τον «δίκαιο» Αριστείδη να γράψει στο όστρακο το όνομά του επειδή οφλάντισε να τον λένε δίκαιο και δίκαιο. Είναι καλή η μίμηση της οικογένειας Τρυντώ και άλλων ηγετών, αλλά ο πρωθυπουργός δεν έχει χιούμορ, είναι πληκτικός ρήτορας (όχι τόσο όσο ο Γιωργάκης «στις κάλτσες» Παπανδρέου) και δεν σκέφτηκε να μετατρέψει την μυτερή πυραμίδα σε κόλουρη, για να έχει γύρω του και ένα κηπάκι ιδεών. Φρίττω αναλογιζόμενος ποιον μικρανηψιό, ποιόν Κλεμέντζα και ποιον Τομ Χάγκεν προαλείφει ως διάδοχο. Η επιλογή του timing που επιχειρεί είναι παροιμιώδους αστοχίας. Αλλά τσαλακωμένη ξετσαλακωμένη, είναι ατεχνώς μια πυραμίδα. Άσχετο αν θα έπρεπε να αλλάξει όχι πολλούς, αλλά καμιά τετρακοσαριά στελέχη.

Η Σφαίρα Σύριζα: η θεωρία της κούφιας Γης

Μετά την πρώτη κρυάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προφανώς θα ήταν επιτυχής μόνον εάν άλλαζαν αστραπιαία οι άτεχνοι, οι υπερφιλόδοξοι και οι «ημέτεροι». Αντί γι αυτό, ο ελληνισμός ήταν απασχολημένος «με τον καημένο τον Σύριζα» που είχε έναν νέο αρχηγό σε κατατονία. Είχε αναλάβει προσωπικά την εκστρατεία τόσων εκλογών, και απέτυχε τόσο ριζικά σε όλες, ώστε ξέχασε τις φρικτές συνέπειες του μύθου «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Ενώ τα στελέχη του σοβάρεψαν, πρότειναν λύσεις και η κεντριστική εκστρατεία τους ήθελε πότισμα, ο εμβρόντητος αρχηγός έμεινε στο μούσκιο έως το ξέσπασμα της πανδημίας. Ήταν ούτως ή άλλως αδύνατος στην αντιπολίτευση, με γενικότητες (οπότε καγκέλωνε το φρύδι) έως απειλές αυταρχικότητας (που ουδέποτε τις εννοούσε), δίνοντας την εντύπωση του «χαλβά».

Όταν τρώς τέτοιον αποθαρρό, η Ιστορία  έχει την ισχύ Υπνοπαιδείας: ξεχνάς κολλητούς και φιλάρες, μετατρέπεις δυο τρεις ατακτούληδες σε ανάμνηση, αναθέτεις δύσκολα καθήκοντα στον Τσακαλώτο ώσπου να καταλάβει πως δεν έχει ηγέτη του τον Ουίλιαμ Πητ και εκμεταλλεύεσαι κάθε Φίλη και κάθε Βίτσα προσελκύοντας απογοητευμένους αριστεριστές και κεντρώα σέχτα, μη προσφέροντάς την στο Ραγκούση.

Αλλά η κούφια σφαίρα, όπου πατάει ο Τσίπρας, μόνον ηφαίστεια μπορεί να επιτρέπει. Παράδειγμα: ο Σύριζα διέθετε μυαλωμένο υπουργό Υγείας, το Ξανθό, και κακώς ο Μητσοτάκης δεν σκέφτηκε να αντικαταστήσει τον Κικίλα. Αντ΄αυτού, όταν ο Τσίπρας πρότεινε (ορθώς) κάτι πιο διακομματικό σε αυτόν τον χώρο, οι Έλληνες ράγισαν διότι είχαν κατά νου τον Πολάκη: αυτός ήταν ο Άδωνις της παράταξής του (ήταν ο δεύτερος Κρητικός, ο άλλος ήταν ο απεργός πείνας Μισελάκης) ενώ όποιοσδήποτε αυτοδιοικητικός κρητίκαρος με ικανότητες, από τον εσμό των αντιμητσοτακικών θα ήταν προτιμότερη επιλογή.

Η σφαίρα Σύριζα δεν έχει κρατήρες και η κυρία Φώφη περιμένει την απορρόφησή της από τον δικομματισμό, τώρα που η Πανδημία στέλνει τις εκλογές μετά τα εμβόλια.

Είχε τύχει κι επισκέφθηκα το Καστρί, μεσαιωνικόν οικισμό στο Παραστρύμονο, την επομένη των Ταξιαρχών, που γιόρταζε η μονή του, στον τεπέ ενός λόφου, σε ένα προσκύνημα που διέθετε ξενώνες και «τρία αδέλφια» ήτοι τρία δένδρα ομόρριζα, κυκλωμένα από μια αιμασιά, δένδρα μυθολογημένα.

Ο παλιός ναός ήταν χωνεμένος μέσα σε έναν νεότερο, ενώ το καμπαναριό του ήταν στικτό από αρχαία ανάγλυφα και επιγραφές. Παραδίπλα, από την Ευκαρπία, το παλαιόν Κούτζη, έκραζαν οι παραδόσεις μέσω γεωργών και προσκυνητών για τις τύχες του παρελθόντος αυτών των ερειπίων.

Πέρασαν από τότε σαράντα χρόνια, χώρια οι νεότερες επισκέψεις, αλλά δεν ξεκόλλησα έκτοτε από την παντοδυναμία των επί τόπου αφηγήσεων, ήτοι τα μαγικά του αριθμού «σαράντα», τα παροδικά κληροδοτήματα Σέρβων κνέζηδων, τον πτυχωτό τρούλλο του κρυμμένου εξωνάρθηκα και τα όνειρα που έκτοτε βασάνιζαν τον ύπνο μου.

Το αγγελικό ζήτημα δεν έληξε με την «αναφορά στον Άγγελο» ένα πεζό που δημοσίευσα πριν είκοσι χρόνια, μήτε στον άγγελο που συντετριμμένος ζωγράφισα σε ένα στράτσο όταν το πρώτο μου παιδί, ένα λεχούδι του χειμώνα, πέθανε στα χέρια μου, αφού το αεροβάφτισα.

Έληξε με μία μοναδική ξενάγηση εδώ και λίγα χρόνια που ο Ταλιάνης και η συντροφιά του με οδήγησαν σε ένα έξαρμα της Λέσβου, έναντι της τρωικής ακτής. Εκεί, η μονή Αρχαγγέλου, ένα προσκύνημα υπόγειων διαδρομών, με την κέρινη κεφαλή ενός απίστευτα ακατάδεχτου αγγέλου (στην αυλή της μονής υπήρχε, ως αφιέρωμα, ένα πολεμικό τζετ) οπότε αποσύρθηκα διακριτικά στην θύρα του διακονικού και γέμισε η ψυχή μου δάκρυα. Αυτά στον Μανταμάδο, που η κατάληξη τοπωνυμίου σε -αδος με πείθει, κάθε φορά και περισσότερο, για ύπαρξη σπαταλημένων γενοβέζικων λέξεων στο βόρειο Αιγαίο και στην Αιολική ακτή.

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλο παραμονές του λοκαρίσματος του προσεχούς Σαββάτου, ενόσω Μπαμπινιώτης τις (τα ίδια παντελάκη μου), προσπαθούσε να εξελληνίσει, ματαίως, το take away και άλλα τινά, ενώ ο κόσμος με πονηράντζες πολιτικάντηδες, αγωνίζονταν να κερδίσει μερικά χιλιόμετρα παραπάνω, καθώς και μερικά ανοιχτά κομμωτήρια.

Είχε προηγηθεί μια μαύρη παράκαμψη στη λογική, από τον πρωθυπουργό και, κατά τα φαινόμενα, από τον θεράποντα ιατρό του, τον Σωτήρη. Όταν αφήνεις άθικτη την παράδοση του Σαμαρά και του Καραμανλή που σου λιανίζουν το μυαλό, το πρόγραμμα και σου οργανώνουν την αφάνεια, δεν έχεις λεωφορεία, δεν αποφεύγεις την μικροπολιτική, δεν είσαι ο καλύτερος κυβερνητικός εκπρόσωπος του εαυτού σου.

Κυρίως, χάνεις τον καιρό σου επειδή δεν έδωσες εντολή να σου φτιάξουν ένα μπούσουλα με προκατασκευασμένες απαντήσεις σε αυτά τα τραγικά ενός Τσίπρα που ηχεί αλλά δεν αντηχεί, κι αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος και κάποιοι έχουν φέρει τα λουτρά που θα σε σκοτώσουν στην δέουσα θερμοκρασία.

Νομίζεις, εννοώ, πως λειτουργείς ως πρωθυπουργός-Αγαμέμνων, αλλά παραμένεις Αίγισθος.

Δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για ψεκασμένους, που οικογενειακώς μας έχετε ταράξει στο φλιτ.

Και μη ξεχνάς πως επί δύο χιλιάδες χρόνια, πιστεύεις και εκκλησιάζεσαι ενώπιον ανθρώπων που αναφέρουν θεραπείες από τυφλώσεις, από παραλυσίες, από πνεύματα πύθωνος, αναστάσεις Λαζάρου και εαυτού, μονολογής μέσα στους μυθικώτερους μύθους όπου αργοσαλεύει η ανθρωπότητα, και το δικό σου μυαλό παραμένει στους ψεκασμένους.

Δες τον Ταξιάρχη από το Μανταμάδο, να μη σε στείλω στον αρχάγγελο Ουριήλ που είναι επιτελικός και αμείλικτος. Δες τα αφιερώματα, που δεν τα αξιώθηκε κανένας ψεκασμένος και μετά από χίλια χρόνια όλα αυτά θα ανακυκλωθούν υπερ μιας Μαύρης Αλήθειας, όταν από εμάς θα έχουν απομείνει εκπαιδευτικοί Μπαμπινιωτισμοί. Ο άγγελος, αυτή τη φορά, έχει σφραγισμένο στόμα, κι ας ελπίζεις σε εμβόλια και υποκείμενα νοσήματα. Αυτή τη φορά, τα Μακρά Τείχη δεν σώζουν κανέναν. Και ο άγγελος είναι μουτρωμένος.