Author: Πετεφρής

Την φρουρά που τοποθέτησε ο Καποδίστριας σε έναν σωρό πατάτες, αζήτητες καιρό που ρημάχτηκαν στο πιτς φιτίλι από έγκριτους Αναπλιώτες, την ξέρετε. Δηλαδή

1. το ξένο είναι πιο γλυκό
2. ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο αιώνα χαίρονται και μη πιστεύετε ηθικολογικές διαδόσεις, και
3. όσα μπλόκα και να βάλεις στον δρόμο από την πόλη στο χωριό, υπάρχουν άλλοι εννιά διαθέσιμοι.

Εννοώ πως όταν ο κύριος Χαρδαλιάς βγαίνει ημέρα Πέμπτη ορίζοντας πως από ξημερώματα Σαββάτου ισχύει απαγόρευση πρόσβασης σε άλλον νομό, ή απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τες εννιά, ή αναγκαστική ανάγνωση άρθρου του Μπαμπινιώτη, η συνωμοσία έχει πετύχει, ο Κάσκας βάρεσε τον Καίσαρα στην καρωτίδα, ενώ οι κάτοχοι ή ενοικιαστές ακινήτου στην ζείδωρο επαρχία, φουλάρισαν βενζίνες και φόρτωσαν στο «φορτμπαγκάζ» (υπάρχει ο όρος!) του πουλιού το γάλα και από τις βουβάλες βούτυρο και θα βρίσκονται στο εξοχικό τους από μυστικές, απόρρητες και πασίγνωστες παρακάμψεις. Η αντρέσα του κυρίου Χαρδαλιά, ήπρεπε να είναι «τώρα που σας ομιλώ, να ξέρουτε ότι έκλεισαν οι δρόμοι και τρέχουν τα προστίματα».

Διότι πάνω από Ιστορίες και Έθνη και Τουρκικό κίνδυνο και κατανάλωση τεραστίων ποσοτήτων σόργου (τούτο δε σκουποχόρτο ονομάζουν οι λαοί, θρεπτικώτερον του σανού) βρίσκεται η Αθάνατος Βόλεψις, και ο Βολεψακισμός, ήτοι η ρύθμιση και άρση εμποδίων όταν το Κράτος αποφασίζει να τα θέσει. Για να το θέσω αβρά, εάν ήμουν πολιτογραφημένος Θεσσαλονικεύς και επεθύμουν να ανάψω τζάκι εις την πατρώαν γην των Σιροπαιόνων (επίτηδες θέτω αρχαιογνωστικά τοπωνύμια) θα άφηνα δεξιά τον Βεσελτζό, και παρακάμψας το καστράκι του Μπερίβοη, θα εισερχόμουν στις Οδομαντικές περιοχές και σε γραμμές χαλασμένων τρένων και δια των υδατίνων ορίων του Πάνακος, θα διαπερνούσα την Ανακτορούπολιν, και εκεί, κατάντη του Πεθελινού, στην εκεί σουπερμαρκέτα, θα συμπλήρωνα τον ανεφοδιασμό με φουντούνια και καλαμαράκια κονσέρβα. Παράλληλα, θα χάζευα οικογενειακώς γαλατάδικα (έτσι λέγαμε το παλαιόν τα περιπολικά) τα ναυλωμένα γιωταχιά έμφορτα προσφυγομετανάστες με στόχο Σαλονίκη και θα έβλεπα πολιτικούς και «αρμοδίους» να κοροϊδεύουν την κοινωνία. Πάντως, σε μπλόκο δεν θα έπεφτα.

‘Ολο το ζήτημα είναι να μη ανοίξει ρουθούνι, έως τα Φώτα τα στεγνά, το Πάσχα το βρεμμένο, ήτοι να μη βγει ψυχή από τα σπίτια, αλλέως, κλάφτα. Και ο πρωθυπουργός να κοιτάξει τη Δράμα κι όχι τη Σαλονίκη και δη υποσχόμενος, ως αρχολίπαρη διάνοια, πως τάχα βαθέως προβληματίζεται. Παρομοίως ο Τσίπρας, δεν χρειάζεται να παρεμβαίνει με το ίδιο αρχοντορεμπέτικο δημοσίως, διότι τα στελέχη του ακούγονται σαν την Τέιλορ Σουίφτ.

Μεγάλο μέρος της χώρας έχει υποστεί σκάρτες καινοτομίες και μέγα τμήμα της έχει ανταρτέψει. Η κυβέρνηση το παίζει «σκληρή, άρα εύθραυστη» και θα σκορπίσει σαν υδράργυρος μαζί με τον τάχα της αντίπαλο, ονόματι Σύριζα. Νέοι, γέροι και παιδιά, σοφίζονται παιγνιώδεις δραπετεύσεις, πλήρως κουτοπόνηρες, διότι η Γκεστάπο στην Ελλάδα δεν φτούρησε ― παραμένει λαογραφική.

Τώρα, εσείς μπορείτε να καγχάζετε που διυλίζω τον κώνωπα, αλλά απέκρυψα, για λόγους όχι ιικής, αλλά υφικής διασποράς, να επισημάνω πως όλα έγιναν έξαφνα εξαιρετικά βαρετά και βαριοκέφαλα. Ο πρωθυπουργός δεν θα παίζει πλέον τον αρχιεπίσκοπο, τον χότζα ή τον χαχάμη ― ο «διαπιστωτικός λόγος» ενός ηγέτη οδηγεί σε χασμουρητά, που δεν μπορεί να αποκρύπτει η προβολή των απόψεων Πισσαρίδη και άλλων. Ένα κεντρώο κόμμα αργοσαλεύει ως τρίτωνας της Βάλια Κάλντα μέσα στην κοιλιά της μαμάς-Ελλάς. Η οποία, εκτός από τοκετό, πρέπει να γυρίσει το κοστούμι του άνδρα της του Τζαναμπέτη, διότι το ύφασμα γάριασε και θέλει μαστορέματα. Βέβαια, κάποιος άγιος σύμβουλας προείπε στον Κυριάκο «ανεβαίνοντας βόρεια, μη αρχίζεις τα ηθικοπλαστικά. Να πεις με θάρρος πως ο εμβολιασμός είναι προαιρετικός ώστε να πλακώσουν όλοι οι αντιρρησίες και οι «αποψάριοι» που κερδοσκοπούν λόγω προαιώνιας ελληνικής δυσπιστίας. Τώρα ξεκινάει η Αληθής Κρίση στη χώρα, όχι όταν βρίζαμε τον Σόιμπλε. Και «κέντρο» δεν είναι η Γεννηματά, μήτε το Κινάλι, και μήτε η «Δημοκρατική συμπαράταξη», ως σώμα εφεδροπολεμιστών του Σύριζα. Για το 2021, τα 200χρονα της Επανάστασης αναστέλλονται (όπως και πριν έναν αιώνα), και το Κράτος τα βγάζει πέρα με μισούς άμεσους φόρους, κλάδεμα απασχολήσιμων ιδιοφυιών μέσω ανύπαρκτων φορέων, καθώς και με επιστροφή στο σπίτι τους παντός στελέχους που ΔΕΝ απομακρύνθηκε ακομη. Η παρούσα κυβέρνηση έπαιξε κι έχασε. Η προηγούμενη κυβέρνηση, αναστέναξε με ανακούφιση, αλλά το έκρυψε όταν έχασε. Νέα Συγκροτήματα πολιτικής πίεσης απλώνονται στα ΜΜΕ, αλλά δεν υπάρχουν πλέον Βερσαλίες και Κυρηνάλια, Καπιτώλια και Πρυτανεία. Αρκετά με τις φιγούρες και τα φιγουρίνια».

[ Dear doctor, I’ve been soakin’ up drink like a sponge ]

Ανάμνησιν ανασύρω ότε ήρξατο Μάρτιος με ριπάς ψύχους, ήμην δε πρώτη Γυμνασίου και ήτρεχα δεκατριετής στο παλαιόν γήπεδον εν Γιαννιτσοίς, παρά τω καραγιαπή ανεγειρομένου νέου γυμνασίου πέντε γύραις με τον κασκορσέ και ιδρωμένος εκάθησα σε κάτι μπετά και ο ιατρός κύριος Κανδυλάκης, ον εκάλεσαν οι γονείς μου, είπεν «πνευμονία» και ημέρας έξι ψηνόμουνα ως ρέγγα σε εφημερίδα δεχόμενος ενέσεις εντός μεταλλικής θήκης αντιβίωσιν με μιαν βελόνην νααα με το συμπάθεια, και ο πυρετός δεν έπεφτεν, ώσπου εκλήθη μπάμπου μάγισσα και με εχάραξεν την πλάτην με τέσσερας χιαστί ξυραφιές και πατήκωσεν κοφτάς βεντούζας και γέμωσεν με αίμα εκάστη υάλινος βεντούζα και μετά έγραψα σε τεφτεράκι πυρετούς διότι είχα ίρτζι συγγραφικόν. Ήτο δε 1961, επί καραμανλισμού και αργότερον ήλθε κυβέρνησις Δόβα.

Δεκαεπτά δε έτη παρήλθον, πάλι Μάρτιος, ήμην ετών 30 και πλήρης θρασυτάτου αλμπενίου, είχα συμπληρώσει ξυλάγγουρον διδακτορικόν και το περιέφερα εις θαλάμους εμπίστων καθηγητών να λάβω γνώμας και όντως με εβοήθουν, απέκτησα δε το αυτοκίνητον ονόματι «κατρέλ Αριστείδης» δίδων τω αντιπροσώπω ένα μάτσο γραμμάτια, τα οποία υπέγραψα εν τραπεζικώ καταστήματι της Εγνατίας, διότι τότε έτζι εγίνοντο αι συναλλαγαί και όχι με κάρτες και ρέπος και μαλατσίες, και εμάνθανα στοιχεία Γαλλικών διότι είχα ραντεβού στα Παρίσια να δώκω δύο διαλέξεις στην Εκόλ Πρατίκ και πήγαμεν εις την οδόν Πολωνίας βράδι και χαρτοπαίζαμε αμέτρητους κούκους α βολοντέ και το θήλυ τμήμα του έναντι ζεύγους είπε «ανοίγω την πόρτα φλομώσαμε στο τσουγάρο» και είχα το ρεύμα πλάτη, αλλά ό,τι και να έπραττε η Εκείνη μου άρεζε και την άλλην πρωίαν πάλε πνευμονία, άγρια όμως, ημέρας δέκα με καταπότια και πρώτη φορά πολλά οράματα, τα οποία και κομπόδεσα και αποθεραπευθείς πήρα το Κατρέλ Αριστείδης και ταξίδεψα εντός των ονείρων που είχα ιδεί, πρώτα Δελφούς, είτα Ολυμπίαν, Μυστράν και Δωδώνην, ακολουθώς τας ρήσεις εντός των εφιαλτών μου ήτοι του Απόλλωνος, των Ολυμπίων Θεών και του Γεωργίου Γεμιστού, του και Πλήθωνος. Θεραπευθείς δε έδωκα εξετάσεις για μια υποτροφία και μία θέσιν αναστηλωτού και τα σιγαρέττα ίσαμε τριάντα ημερησίως, είτα ο μεγάλος σεισμός.

Είκοσι και ένα χρόνια μετά, πάλιν Μάρτιος, ότε είχα στη μέση την «Δεξιά Ερωμένη» ξανάγινα μπλαβής, το 1999, και την ήπαθα διότι εν υπογείω εργαζόμενος ανοίξασι παραθυρόπον και το κρύψασι όπισθεν βιβλίων και κατέστην ερείπιον και με πήγασι σε δωμάτιον κλινικής βλέπον τον Θερμαϊκόν και ηπάθαινα παρακρούσεις και βλέπων φορτηγά έλεγον «αχ έρχονται τα ταραμάδικα γεμάτα νηστήσιμα και φυλάξτε μου κανένα κεσεδάκι» και μου χώσανε οξυγόνο και όποιος ήρχετο να με ιδεί, σύζυξ ή αδελφός ή μάνα ή κόρη ή ο Σβάρτσιζ ήχαναν το χρώμα των και ήκουγα το κλάημα των στο ασανσέρ και την Φαραώνα να τους εξηγεί τας αναλύσεις ώσπου ήρτε ιατρός με μια βελόνα ναααα με το συμπάθιο την κόντευα την περικαρδίτιδα ώσπου μετά από τρεις ουρλιαχτικές εκ μέρους μου οιμωγές ενέπηξε τη σταυροβελονιάν εν τη πλάτη και βγήκαν διάφορα σλιάκατα υγρά και γύρισα σπίτι, τελείωσα την «Δεξιάν Ερωμένην» και αφέθηκα σε πνευμονολόγον φίλον του Μπίλη και μετά μήνους έξι, βελτιώθηκαν τα νούμερα της αναπνευστικής ανεπαρκείας, οπότε ξανάρχισα να περπατώ με ψυχραιμίαν και τότενες δεν ξεύραμεν από υποκείμενα νοσήματα τα οποία έως και σήμερα εναλλάσσονται στο φουαγιέ της ζωής μου, ενίοτε δε πλακώνονται στις φάπες, διότι έκαστον όργανον κάμνει τα δικά του και βαρέθηκα να κάμνω τον διαιτητήν.

Ενώ ο γονότυπος, ήτοι η κληρονομικότητα της χώρας μας είναι ονομαστός και περιώνυμος από παλιά, ο φαινότυπός της φαίνεται πως έχει κυριαρχήσει στην ίδια χώρα στην νέα της πολιτική φόρμα δηλαδή ως ένα υβρίδιο μεταξύ πραξικοπημάτων και φαντασμάρας.

Χιλιάδες πρόστιμα και παίνεμα της αστυνομίας, στην πράξη ελάχιστοι τα πλήρωσαν κι όσοι θα πιεστούν, θα μαλακώσει του καθενός η υπόθεση στα δικαστήρια. Μη ξεχνάτε την επίκληση ενός μουρμούρη στη μάνα του: έλα πριν με δικάσουνε, κλάψε να μ΄απαλλάξουνε.

Το σοφότερο των θεμάτων ν’ αναλύει υπουργός σε πρωινάδικο, οι πρωινάδες σέβονται τον τηλεσκηνοθέτη τους. Θα ακούσουμε διαφήμιση, να μας φύγει ο τάκος.

Στα τοπικά ζητήματα δεν υπάρχει καμία καταλλαγή: οι κομματικοί θα τα ξεράσουν όλα, οι «προφητικοί και οραματικοί» θα ξεσπάσουν άνευ λόγου και η μόνη εντύπωση που θα διατηρηθεί θα είναι από κάποιον οργανωμένο «πρόεδρο» συλλόγου που θα κελαηδάει το μόνο που υπάρχει στο μυαλό του: κάνε προσλήψεις, καιγόμαστε.

Η Πολιτική είναι υπόδουλη στους συνδρομητές της. Κι αυτοί είναι οι έμποροι, τα μαγαζά, οι επιχειρήσεις, και γενικώς, η Αγορά. Και η Αγορά θέλει να σταματήσει η σωρεία των απαγορεύσεων (μεταξύ μας γίνεται της μάμαλης ιεροκρυφίως) και να ανοίξει το σύστημα και ας χαθουν όλιγες χιλιάδες ανεπρόκοπων.

Κι αυτό με τα σχολεία, βγάζει μάτι: δεκαπέντε μέρες μετά που θα τα ξαμολύσουν τα παιδούδια, θα ξαναλείψουν οι ΜΕΘ.

Άντεξα σχεδόν έναν χρόνο υπό το ζυγό μιας επιβαρυμένης υγείας. Αν καταρρεύσει το σύστημα κατά Γενάρη, δύσκολα θα ξεζευτώ. Καλή μέρα να έχετε και του μπογιατζή τον κόπανο στο πλευρό σας. Μερικοί υποστηρίζουν, και τους δίνω δίκιο πως κρατώντας τη λαβή ενός αρότρου, μιαν εχέτλη, θα ήταν δυνατόν να εξαφάνιζαν τον πείσμονα ιό, ανκαι θεωρώ πως απαιτείται θυσία μεγαλύτερη από των 192 πεσόντων στον Μαραθώνα.

Εντάξει, δεν είναι φυλακή, αλλά περιορισμός κατ΄οίκον. Το δράμα έγκειται πως έχει αποστεγνωθεί κάθε προσπάθεια παρηγοριάς, διαλείμματος, ανάψυξης.

Διαφημίζουν μία «μαύρη κότα» και δείχνουν ένα λιανό πουλερικό ακέφαλο και ξεπουπουλιασμένο που κάνει «κοκοκο».

Πόση βρώμη, αλήθεια, αντέχει ο μέσος Έλλην; Όσο πίτουρο άντεχε στα χρόνια του Παπάγου.

Παρέχουν καφέ εσπρέσο ή τούρκικο με τέσσερις συνολικά μοντέλους, μοντέλες ή τενόρους που βαστάνε το γεμάτο φελτζάνι κολλημένο στο κάτω χείλι τους, χωρίς καν την υπόνοια ενός «σλουρπ».

Χονδροειδές πολιτικό σφάλμα, να μας γκαστρώσουν με ταμπέλες «κυβέρνηση» κι όχι «Ελληνική Δημοκρατία» που συνεπάγεται και τον όρο «Διακυβέρνηση» και λανσάρουν τις αποφάσεις κι όχι τις προτάσεις τους, πάντα σε μορφή διαφημιστικής προβολής. Φωνή αντιπολίτευσης, νέμα, νάκα, και γκιτ. Και τα κομματικά συνθήματα που ακούγονται, είναι σάμπως βγαλμένα μπλαζέ, από άκεφους κωπηλάτες.

Επί προσωπικού τώρα.

Θεωρώ μπάτσα στα μούτρα κάθε επανάληψη της έκφρασης «ολοκληρωμένο πρόγραμμα», «κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση διασταυρώνουν τα ξίφη τους» (ένα παιδικό «γκαγκάν!» λείπει) ενώ τόσες δεκάδες στελέχη πανταχόθεν, άγνωστα ή φερέλπιδα, κι ούτε ένας, βρε αδελφέ, να μη εκδιωχθεί με ευγένεια. Επίσης σιχαίνομαι την λέξη «πρόσληψη» σε λόγους και δημοσιεύματα ιστορικών με μεταπτυχιακό.

Αν επίσης ξαναδώ το κύμα διαφημίσεων που λανσάρει εικαστική επικοινωνία της actionaid, έχω κάπου στο ταρατσάκι ένα μπαλταδάκι και θα σπάσω όλες τις οθόνες αλύπητα.

Έχουν πολώσει τόσο καίρια την γενική κατάταξη, ώστε είτε βαταρίζουν, είτε κεκεδίζουν στον δημόσιο λόγο τους, όλο και λιγότερο αναρωτιέσαι με τι κόμμα εκλέχτηκαν. Η σούπα κονσέρβα διατηρήθηκε στο εμπόριο λογω Κάμπελ και λόγω νεοτερικών ζωγράφων επί Κορέας. Ποτέ άλλοτε.

Πού θα πάει αυτό, και πόσο θα τραβήξει;

Μη μιλάς, δεν είναι απαραίτητο, μη γελάς και μοιάζεις παραλέκατο.

Θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια υπονόμευση στη χώρα, έτσι που τα στελέχη της Βουλής φέρονται ωσάν χασοδίκες σε καφενέ της Παλιγγνεσίας, αλλά οι αυτοματισμοί των υποδομών μας κρατάνε πεισματικά και τσάτρα-πάτρα, μια πορεία. Η έλλειψη διασκέδασης ήδη καλύπτεται από την τριανδρία Κοκλώνη-Τόνι Σφήνου-Σεφερλή, οι δηλώσεις των Υπουργών θυμίζουν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια στην ΔΕΘ των χρόνων του Ψυχρού Πολέμου, αντιπολίτευση υπάρχει αλλά μοιάζει με μαγιονέζα που κόβεται από βιαστικό τυμπανισμό, άρα δεν υπάρχει, κι ενώ με τα υπάρχοντα απολειφάδια, μια μετριότατη κεντρώα πολιτική κίνηση μπορεί να ψιλοκυβερνήσει ώσπου να αρχίσει ο κόσμος να χτυπιέται με εμβόλια, αλλά πεντέξη κεντρώοι (φέξε μου και γλύστρησα) πολιτικοί δεν θέλουν να εκτεθούν.

Δυστυχώς, δεν θα υπάρξει οικονομία ζωών ― το να «ξεσκάσουν» μερικοί θεωρείται ανωτάτη αξία του βίου, ακόμη και με θανατερή απόληξη. Κι από την άλλη, υπάρχει, σπάνιο και επιλεκτικά, όχι ένα εμβόλιο, αλλά ένα φάρμακο ― κάτι αντισώματα που διαδίδεται πως διέσωσαν έναν Πρόεδρο και έναν Αρχιεπίσκοπο, αλλ΄αν υπολογίσεις τις δόσεις που απαιτούνται και το ύψος σε λεφτά κάθε δόσης, μόνον οι πελούσιοι ή οι φιλοτομαριστές θα ευεργετηθούν, χώρια οι εγκρίσεις. Οι άλλοι, στη σειρά, με κάποιο εγχειρίδιο φιλοσοφίας ή θεολογικής σκέψης.

Επιθυμίαι ὀκνηρὸν ἀποκτείνουσιν, οὐ γὰρ προαιροῦνται αἱ χεῖρες αὐτοῦ ποιεῖν τι.

ΠΑΡΟΙΜΙΑΙ 23.25

1. 19 Μαΐου 1910, ένας αστρονόμος, τρομοκράτησε το πόπολο, υποστηρίζοντας πως ο κομήτης του Χάλεϊ, έσερνε κυάνιο στην ουρά του και θα πόθαινε η ανθρωπότη. Κι ο πάππος μου Μαξίμ Φιοντόροβιτς, φούρναρης στο Ιρκούτσκη, διηγόταν στον γιό του και πατέρα μου ότι οι Ρώσοι της Σιβηρίας μεθοκοπούσαν και έκοβαν τα λαιμά τους, περιμένοντας το τέλος της Ιστορίας.

2. «Απόψε που την έβγαλα την μπέμπελη/ γουστάρω νύχτα δροσερή και ρέμπελη». Σουγιούλ-Σακελάριος, και ο σωφέρης Μανώλης Τραμπαρίφας, ταξιδευτές των ονείρων τους. Μπέμπελη=η Ιλαρά.

3. «Ο κόσμος είναι απλός», δίδασκε ένας ποιητής. Αποφύγετε την εμβάθυνση για τον κοροναϊό. Και θα αποτύχετε παταγωδώς και θα πεθάνετε 100%, ακόμη και μετά από έναν αιώνα.

Για ελάχιστα κρούσματα, οι Αυστραλοί θέσπισαν καραντίνα μηνών. Η Ευρώπη, που το παίζει Έμπορος των Εθνών, όχι. Ο μισός τζίρος των επικερδών επιχειρήσεων της γηραιάς Ηπείρου χρωστάει τα κερατά της σε ένα Θεό που γεννήθηκε χωρίς στρωματάκι και σκουφίτσα.

Αυτή η φρεναπάτη, ήτοι το ψευτοπάζαρο για το πότε θα λήξει η πληθώρα κρουσμάτων και οι φρούδες ελπίδες πως θα υπάρξει χριστουγεννιάτικη αγορά, είναι αντάξια του Μαυρογένη, του Σερ Φράνσις Ντρέηκ και άλλων κουρσάρων. Ειδικά οι Έλληνες αγγελοκρουσμένοι καταπατούν αβέρτα τους κανόνες που θέσπισε το κράτος. Εξαπατούν όποιον μπορούν. Στόχος τους, να περάσουν γιορτές σε χωριά με γουρνοπούλες και να υπάρξει τραπέζι βλοημένο. Αν υπάρξει, ακόμη και μειωμένο, κάντε έναν λογαριασμό: οικογενειακή μάζωξη, 25 Δεκεμβρίου και φαΐ του Αγλέουρα. Πρώτες ενοχλήσεις, δέκατα ή δύσκολη κατάποση, πάνω στην εβδομάδα, έως την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Και στα Φώτα τα στεγνά, οι πρώτες διακομιδές σε νοσοκομεία ενώ οι πρώτοι θάνατοι μετά τα Φώτα των Παλαιοημερολογιτών. Εντελώς τυχαία, συμπίπτουν με το τρίτο κύμα της Πανδημίας, οπότε, όσοι ζωντανοί, θα βαρεθείτε να θάβετε κόσμο.

Όλα, δυστυχώς, είναι Πολιτική, κι από αυτό το φρούτο δεν υπάρχει επάρκεια.

To ιταλικό τρένο δεν το βλέπω να κατεβαίνει Αθήνα, διαμορφωμένο σε ένζωδες φούσκες επιβίωσης. Το Βελλίδειο δεν νομίζω πως θα μεταβληθεί σε τσαϊράδα κλινών α λα Κίνα, διότι θα μπλοκάριζε ένα φανταιζί τμήμα της πτωχομάνας.

Η επίταξη Σαραφιανού και Βιοιατρικής του βορρά, είναι μάσκα-φενάκη για να επιτάξουν τα μεγάλα ιδιωτικά κοφτήρια των Αθηνών, Ντυνάν και «Υγεία». Οι διαδικασίες εντέλει, οι διαμορφωμένες στη διάρκεια ενός λυσσιάρικου μεταπολέμου είναι εξαιρετικά περιοριστικές — μία πρόσληψη χρειάζεται πολλούς μήνες και μία αλλαγή χρήσης χώρου απαιτεί έως και άδεια από δασαρχείο, και να έρθει σφραγισμένη από την αρχαιολογία, κατόπιν συσκέψεων.

Η φρικτή γραφειοκρατία τόσων χρόνων και η σκοτεινή πεισματάρικη παντοδυναμία του δημόσιου τομέα, κοντεύει να κλείσει το έργο της: ακόμη και μία πορδίτσα, θέλει «ωρίμανση» και «διαδικασίες».

Αν με την πανδημία, δεν σκεφτεί κάποιος πως είναι χρυσή ευκαιρία να ξεκουνηθεί ο σάπιος και καταρρέων πύργος της Βαβέλας, το χάσαμε το παιχνίδι του άλλου αιώνα, το γαμήσαμε το υπονοούμενο, το φάγαμε το ροξ με λύσσα ως μπακαλιαράκι, διότι άλλο βορράς και άλλο νότος, άλλο η Θεσσαλή φράντζα και άλλο τα πεισιθάνατα νησιά, που από κουρσάρικο καταφύγιο έγιναν φωλιά υπηρετών.

Όλα κανονίζονται με σκληρή προτεραιότητα να κερδίσει η κυβέρνηση τις εκλογές. Το κάζο της Χρυσής Αυγής συνέφερε τους ακροδεξιούς κινδυνολόγους — δεν θα ξαναστήσουν «εθνική παράταξη» και ενώσεις βασιλοφρόνων. Διαπρύσιοι ρήτορες του τίποτε και άριστοι ερμηνευτές του τελβέ στον καφέ, συν μερικά «θυσιασμένα» ράσα που ασθενούν, θα συμπήξουν μία ομοσπονδία κολλυβάδων που θα είναι όλη δική μας.

Βέβαια, οφείλω να επισημάνω μια παρωνυχίδα: ακούστηκε πως διακινείται μία θεραπευτική αγωγή, πανάκριβη, με την οποία, έστω ως ζόμπι επιβίωσε ο Τραμπ. Το αφήνω ασχολίαστο, διότι, έτσι και ξεκινήσει αφανής κίνηση να ευεργετηθούν σημαίνοντες, δυνάμενοι, επιδραστικοί ή απλώς πολίτες ειδικού σκοπού (κάτι σαν τα ατιμώρητα πολλαπλά κατοχικά συσσίτια του γενάρχη Μητσοτάκη), εάν εντέλει φανερωθεί, θα αφορά τα τρισέγγονά και κάποιος πονηράντζας θα το «αποκαλύψει» και θα τιμηθεί με booker, ένας παρτσακλός του μέλλοντός μας.

Βέβαια, κανένας, μέσα στην αγωνία του δεν θα εγκύψει σε περιγραφές χώρων θανάτου, λησμονιάς και σιωπής, ώστε να καταλάβει πως ο Ελπήνορας ακόμη κι αν γιατρευτεί, δεν θα είναι στα καλά του.