Author: Πετεφρής

Επτά ημέρες πασχίζω να συνθέσω ένα άρθρο για την μουσική του μεταπολέμου και οι προσπάθειές μου είναι σαν των Τεύκρων που είχαν χειρότερη μοίρα κι από των Τρώων. Διότι το «νυν και αεί» αυτής της χώρας με ξαφνιάζει ωσάν στίχος — καλαμπούρι του Νίκου Γκάτσου, ή για να το εκφράσω αδρά, ωσάν σύναξις νέων συνασπιστών που, κατά δήλωσιν του κυρίου Καρανίκα, δοκίμαζαν ηρωίνη και κόκα «για να ξέρουμε τι είναι αυτό που περιγράφουν οι επιστήμονες ως κακό και βλαπτικό για την ανθρώπινη υγεία». Και αυτά, υπό την πεφωτισμένη ηγεσία της κυρίας Μαρίας Δαμανάκη. Βλέπετε το να εξερευνήσεις την υπόθεση μέσω των απόψεων του Τίμοθυ Λήρυ δεν είχε αυθεντικότητα. Ο κύριος Καρανίκας εξομολογείται επίσης εγκαίρως πως ήτο ο ανιχνευτής των ικανοτήτων του Αλέξη Τσίπρα, επομένως εγκαίρως κατάλαβα πως δεν είναι κατάλληλος ο χρόνος για μουσικαίς. Και ανεδύθη, ως εν εσόπτρω, το τριαδικόν σύστημα της χώρας που ευθύς παρουσιάζω.

Αστυπάλαια

Ώσπου η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη εκραγεί και απαιτήσει από τον ευρηματικό αδελφό της να της αδειάζει την γωνία της πρωθυπουργίας, όπως το έπραξε επιτυχώς ο Νετανιάχου, άλλου θρησκεύματος ηγέτης, ο οραματικός αυτός παιδάντς που μοίρασε τον χρόνο του σε βιώσιμα, φαγώσιμα και αναλώσιμα ευκολοχώνευτα ευρήματα, έρριξε έναν απρόσμενον φούσκο στις ζωές των Ελλήνων, με το «σχέδιο Αστυπάλαια», τουτέστιν την ενεργειακή μεταμόρφωση της νήσου Αστυπάλαιας, ενός «έξυπνου και πράσινου νησιού» που κάποιος, αδάμαστης λογοτεχνικότητας αζάπης χαρακτήρισε «πεταλούδα του Αιγαίου». Απαξιώ να μελετήσω το πρόγραμμα ανάπτυξης της νήσου. Αρκεί να παραθέσω την τελευταία πρόταση των πολλών υμνητών του σχεδίου: το πρόγραμμα «Αστυπάλαια» θα ολοκληρωθεί το 2026. Καταλάβατε, φαντάζομαι: εκλογές έρχονται.

Δέκα χιλιάδες βέργες

Δεν αναφέρομαι στο έργο του Απολιναίρ, αλλά στα στατιστικά βεργία και ραβδία προσφάτων δημοσκοπήσεων. 31% των τραντελλήνων, είναι βέβαιοι πως ψεκαζόμεθα απηνώς και δεν θα εμβολιαστούν επειδή είναι οι μόνοι έξυπνοι εναπομείναντες Λέλεγες, ενώ καποιοι «ειδικοί» μαχμουρλήδες, δηλώνουν πως αυτή η κυβερνησάρα έχει το ιδίωμα να αυγαταίνει την επιρροή της πάνω στη διετία, αυτή μόνη στα τελευταία χρόνια. Σε κάτι τέτοια ευρήματα δεν χρειάζεται εγκεφαλική δαπάνη και ξόδι, αλλά να παρατηρείτε το βλέμμα του Παπαχελά, που συνήθως κάνει εκτίμηση αποτελεσμάτων. Ο άρχων των ριάλιτι, ο Σκάης, το ανακοίνωσε, αλλά εις μάτην. Δεν χωράνε δύο δεξιοδεξιές ηγεσίες στη χώρα καθώς τανύν και προσώρας, εξουσιάζει ο κύριος Μαρινάκης και η αφανής, σιδηρά, εν μέρει φιλάνθρωπος, κυριαρχία του Μαρινάκης σωπαίνει, εκλογές στον ορίζοντα, που λέει ο λόγος.

Ο Ντάφης αποχώρησε

Καθώς το survivor παραμένει η βασιλίς των στημένων εκπομπών ο Τριαντάφυλλος ή Θερσίτης ή Μαργίτης, ίνδαλμα και ιδανικό παντός καρπαζοεισπράκτορα, φεύγει εύχαρις με 143 χιλιάδες ευρώ είσπραξη στα ευρωτιώντα θυλάκια του, ώστε οι λαοί να μεταφέρουν το ειδύλλιο Καπουλέτου Σάκη-Μοντεγίδος Μαριαλένας από την Βερόνα στα αττικά καρτιέ όπου οι σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι και ο  εμπνευσμένος Χρυσοχοΐδης αναστενάζει. Διότι αν δεν υπάρξει αρρεβώνας, εκλογές δεν έχει.

Και τώρα συμπαθάτε με. Έχει γενέθλια η κόρη μου και η ξενητειά τον καημό της.

Eνθύμησιν ποιώ, ότε το θανατικόν υπό μορφήν σπορίων παρά του ανέμου ευθυνομένων, ενεπήχθη εις παν φλεγμονούσιον πλεμόνι και πέθνησκεν ο κόσμος εις άπασαν την οικουμένην. Έφθινεν ήδη ο έσχατος του μετοπώρου μην, του ζφκζ΄ έτους από κτίσεως κόζμου. Και άπασα η Κύβειος (*) εθίχθη σούμπιτος και τότε ελέχθη το πρώτο «εβγάτε εσείς οι αποθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί» και το Ηθικόν των λαών δεν εθίχθη, διότι οι σοφοί ήλεγαν πως η ασθένεια είναι της Φαντασίας και πταίγουν οι κινέζοι μήποτε τα νάματα της Κρίστιαν Ντεμόκρασι θιγγάνοντες και πως η πανδημία είναι πολιτική και τα κράτη τα εμπνέονται αυτά, ως άμωμα κι ας έπταισαν οι Δίαιος και Κριτόλαος.

Ευτυχώς οι λαοί εγκεντρώθησαν με μπόλια και η Εξανάστασις ήβρεξεν τους κροτάφους των σοφών και χώραι πολλαί συνήλθαν επειδή το είπαν οι επικυρίαρχοι αυτών. Και εις την Ακρόγειον (**) όπως και αλλού, τα μαγαζεία έκλεισαν, τα μέτρα ενόχλησαν και αι προπαγάνδαι ήκμασαν. Ωστόσο, μία τάξις εκνόμων περιεφρονήθη και την ήκλασαν, ήτονε δε αι χιλιάδες των παραβατικών, αι στερηθείσαι τα προς το ζην, καθόσον μήτε παρκαδόροι ήκμαζαν, μήτε εκβιασταί μαγαζείων, ενώ αι φυλακαί, οι ελεγκταί των ηθών, οι συνήγοροι υπερασπίσεως και η αληθώς ένστολοι εστενούντο οικονομικώς, αφού δεν υπήρχε μπικικίνι να μοιράσουν.

Και συνέβη το μέγα Δράμα της Ακρογείου θαλάσσης, καθώς το διαμάντι της Κυβείου, η Πάνσεπτος Ελλάς, εκράτησεν την αναπνοήν αυτής και εβούτηξεν απνευστί εις την λεγομένην «αναρχίαν των παραβατικών».

Το κράτος, παχυνθέν επαρκώς, εδέχθη δεινόν αιφνιδιασμόν και υπέστη δεινάς δολοφονίας. Αλλά ουδείς αντέστη και οι ιθύνοντες έδρων δια το νεοελληνικού «δε γαμείς, μπόρα είναι, θα περάσει» και ξαναχώθηκαν στο παχύ μαξιλάρι των ριάλιτι.

 

(*) Κύβειος, η παλαιά Υδρόγειος, διότι αντιεμβολιασταί, απέδειξαν ότι η Γαία έχει μορφή Κύβου και όχι Σφαίρας.

(**) Ακρόγειος, λέγεται μετά την Πανδημίαν η τέως Μεσόγειος, διότι επιτροπή Σοφών, εισήγαγεν την πεποίθησιν ότι η Αληθής Μεσόγειος είναι η Αίτνα, ο Βεζούβιος και το Στρόμπολι και με ψήφισμά των, ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ, το απεδέχθησαν.

Για να σας ξαναφέρω στην πραγματικότητα, νομίζω πως πρέπει να αντικατασταθεί όποιαδήποτε νύξη της λέξης «Ελλάς» ή «Ελλάδα» με την απείρως εποπτικώτερη λέξη «Ελλάδες». Διότι είναι σαφέστατα δύο και αλληλοσπαρασσόμενες. Γκέγκε;

Το κράτος δεν είναι ακριβώς παραλυμένο, αλλά έναν αυτόματο πιλότο, τονε χρειάζεται. Εάν αληθεύει πως άλλο η Ενημέρωση και άλλο η Ανάπτυκσις, άλλο ο Χρυσοχοΐδης και άλλο ο Άδωνις, συμπαθάτε με, αλλά η κυβερνησιμότης πνέει τα λοίσθια. Α, αν είχαμε τουλάχιστον μια αντιπολίτευση «δράκο με χοντρόλαιμο, σέρτικη κι αράθυμη, για να κάνει πόλεμο». Αντ΄αυτών, αταξιούλες και «καυστικά» σχόλια που μήτε καν πιπερίζουν τη γλώσσα, ενώ οι τυχαίες διαφημίσεις υποκαθιστούν τον κυβερνητικό σχεδιασμό.

Μακριά, πόλύ μακριά, ακούγεται η ζωή.

H εξώθυρα ενός μπλοκ κατοικιών στη Νέα Υόρκη δεν υπήρξε μόνον σηματωρός στο διπλό άλμπουμ των Λεντ Ζέπελιν «Physical Graffiti» 1975, με τραγούδια όπως το «Boogie with Stew» χρονολογημένα από το 1971, αλλά η σκάλα του κτιρίου στο Μανχάταν στάθηκε έμβλημα του άσματος «Waiting for a friend» των Stones στο βιντεοκλίπ του 1981, η οποία περιείχε, αδρανή και ανέκφραστον, τον ρασταφάρα Πήτερ Τος, που δολοφονήθηκε στο Κίνγκστον της Τζαμάικα το 1987. Η μελωδία «ιδρύθηκε» παλιά, το 1973, και έμεινε βουβή και άγλωσση ώσπου ο Μιχαλάκης εδέησε να γράψει στίχους.

Ήταν ακόμη μία νεκρανάσταση, αφού το κελάρυσμα της εισαγωγής και η συνεργασία του πιασάρικου ριφ με το μπάσο, υπήρξε ως αποτέλεσμα του «ξυλάγγουρου» Γουάημαν με τον πιτσιρικά Μικ Τέηλορ ήδη από το 1973. Η τότε εγγραφή έγινε στο Κίνγκστον.

H κιθάρα του πιτσιρικά, έδωσε κάρβουνο, ρεύμα και αόρατα ηλεκτρονικά νήματα σε δεκάδες ιδέες και αποσπάσματα των αγαπητών μου κομιλφό αληταράδων. Είμαι βέβαιος πως με τον Τέηλορ το γκρουπ θα έβλεπε τα ραδίκια ανάποδα χρόνια πολλά πριν, αλλά το μέλλον ουδέποτε βυθομετρείται ― απλώς ζυγίζεται.

Mε μια καβάτζα από σπαταλημένες μέρες και νύχτες, άρχισα να ζω το βίο ενός διπλά εμβολιασμένου όντος, ξεμυτίζοντας ενίοτε στις παρυφές και στα μπούνκερ της κάποτε πτωχομάνας Θεσσαλονίκης. Οι δρόμοι, τα τοπωνύμια, οι άνθρωποι και το ανοιξιάτικο φως δημιουργούν μια διαφορετική εντύπωση. Ας πούμε, οι γλάροι. Τα σκουπίδια δεν έχουν διαμορφώσει δυσώδη λοφάκια, και τα πουλιά δεν δαπανούν πολλήν ώρα να ξεψαχνίσουν αυτό που τρώνε. Στα απέναντι μπαλκόνια σπανίζουνε νέοι άνθρωποι, και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα μοιάζουν ματιασμένα και δυσκίνητα. Από ραδιόφωνα και εφημερίδες, άσε το διαδίκτυο, καταφθάνει αντηχούσα μια πόλη έντονων βραδινών συγκεντρώσεων, ενθουσιωδών παρτάκηδων και πληροφορίες για ένα μπούγιο που ξεσπάει στις σπάνιες ανοιχτωσιές, όπως στο πανεπιστήμιο. Ενίοτε, το πένθος περισσεύει καθώς έχουν χαθεί ή χάνονται γνωστοί και φίλοι, ενώ η καθημερινότητα, αδάμαστη, πανηλίθια και επιτηδευμένη, αποθαρρύνει ακόμη και ένα ευπρεπές σιχτίρισμα. Τζάμπα παινεύεται η ΒΟΑΚ και τα συναρπαστικά στατιστικά της διότι οι κρητίκαροι, σιγά μη πειθαρχήσουν στο ΚΟΚ. Οι πόλεις έχουν γεμίσει με κενούς, αχρείαστους χώρους, τα χρήματα σπανίζουν εν γένει και «αξίες» οπως η συνάθροιση μιας παρέας δεν αποτελούν πλεον δημόσιο αγαθό.

Αυτό που άλλαξε, είναι η κατανομή του πλήθους. Μερικές εκατοντάδες παρτάκηδες σε τέως ανοιχτούς χώρους, αραιώνουν φρικτά την τρέχουσα κίνηση στις γειτονιές. Αλλά το συνωστισμένο πλήθος, πρακτικά, είναι αριθμητικά το ίδιο, και η πόλη δεν πυκνώνει συστηματικά: οι ίδιοι άνθρωποι, οι καταχωρημένοι σε ηλικιακές ομάδες, συμπεριφέρονται απλώς διαφορετικά. Αν καεί μια συστάδα βαγονιών, είναι οι φρέσκοι άμαθοι φερέοικοι που δεν ξέρουν τα κατατόπια. Παραβατικοί με μπόλικη αυθάδεια, περνάνε ζωή χαρισάμενη. Ξέρουν πως το «μάντρωμα», η «σύλληψη» και το «ποινολόγιο» είναι κενές περιεχομένου λέξεις. Οι γέροντες, όπως πάντα, υποφέρουν, αλλά οι πορτοφολάδες σπανίζουν και μόνον οι εφαψίες κρατάνε το χούι αξιοπρεπώς.

Είμαι σίγουρος πως οι καλημέρες που μοιράζω είναι διαφορετικές και απευθύνονται σε ποικίλες μορφές νεκροφάνειας.

Αν δεν διανύαμε τον εικοστόν πρώτον αιώνα, αλλά τον έβδομον, θα στοιχημάτιζα πως θα ήμασταν στα πρόθυρα της δολοφονίας του Περβούνδου, του επικεφαλής μιας σέχτας Βλαχορυγχίνων που οι μπαγιάτισσες γερόντισσες κατατρύπησαν με βελόνες πλεξίματος και τον άφησαν, ματωμένη μάζα, στα μάρμαρα, στα πλακόστρωτα και στα στηθαία της διασταύρωσης Βενιζέλου, που σκοπεύουν οι ανίδρωτοι αχμάκηδες να αδειάσουν σε ένα διαθέσιμο διατηρητέο μπούνκερ, στο Χαρμάνκιοϊ.

Δεν πειράζει που ΔΕΝ καταλαβαίνετε την οργή του Μιθριδάτη. Ο Μιθριδατισμός είναι ασφαλές εργαλείο παραδοχής αδιεξόδων. Με πρώτο παράδειγμα, την Άλωση του 1453.

Δε μας συγκίνησε τόσο το νήμα της ζωής μας, το έτοιμο να σπάσει
Όσο μια χαλασμένη μηχανή που ευγνωμονούσε
Γιατί δεν μπορούσε πια κανείς να την κουράσει

 

Ήταν 1963 και τα μακροπερίοδα, χαλαρώς αρμολογημένα και ριμαρισμένα ποιήματα του Σεφέρη, όπως το κάπνισμα ανάμεσα στους αγάπανθους και η ευτυχία, συνδυασμένη με το ταξίδι του Οδυσσέα, είχαν διεισδύσει ως κορονοϊός στις φλέβες μου και στιβάζονταν στους πνεύμονες ως ακαταστάλακτη και ακατάδεχτη βλέννα.

Στο τραπέζι μου, η «Αισθητική» του Παπανούτσου, ο Θουκυδίδης, μεταφρασμένος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο τόμος «Για τον Σεφέρη», ένα τιμητικό τούβλο για τα 30 χρόνια της «Στροφής», με «το χαμένο κέντρο» του Ζήσιμου Λορεντζάτου να μου παιδεύει τα ούμπαλα, και εχθρικά απομονωμένη, στην πράσινη φορεσιά της, η «Αναφορά στον Γκρέκο» του Καζαντζάκη, που την απέσυρα σιωπηρά, μαθαίνοντας τυχαία την ιδέα που έτρεφε ο Σεφέρης για τον ιδαλγό.

Δεν είχα ακόμη κατακλυστεί από τον δίτομο «Καβάφη» του Ίκαρου, τις «Δοκιμές» του Γ.Σ, και βέβαια, την «Υψικάμινο», την «Ενδοχώρα» και υπό μονιστικήν ηδυπάθεια το «Άξιον Εστί» και το άτακτο παραπαίδι, την «Τρελή Ροδιά» του ποιητή, από τον οποίον με χώριζαν, ωσάν χαράδρα της Ζελιάνας, οι φωτογραφίες του με ναυτικό κασκέτο. Τις υπόλοιπες ανάγκες, κάλυπταν εγκυκλοπαίδειες και ανθολογίες, ποιημάτων και διηγημάτων.

Από αυτήν τη μαγιά, δεσμεύτηκα από τον Σαχλίκη, τον Μπάμπη Νίντα και όσον Εγγονόπουλο χωρούσε η ειδωλολατρική μου συνείδηση. Με έθελγαν οι ποιητές που δεν μπορούσα να μιμηθώ, όπως χάζευα τους δικυκλιστές στον «γύρο του θανάτου» στα πανηγύρια, κλινικώς και τυπικώς ανίκανος να μάθω ποδήλατο.

Η μέθοδος της μακροπερίοδης ριμάδας, κράτησε μήνες, αλλά στα τεφτέρια μου, μόνον το ως άνω πρώτο στιχηρό που πρωτόγραψα, έμοιαζε ανεκτό. Και ήταν απλό το γιατί: έως τότε, δεν είχα καπνίσει, δεν είχα φιλήσει, και δεν είχα ανταλλάξει όρκους με αγαπημένη ύπαρξη, άσχετο σε πόσες και με ποιες είχα αμολήσει σαλαγκιά με άσπρο κουρέλι για χταπόδια.

Eίμεθα ευγενής λαός. Έτσι και ο ιδιωτικώς περιοδεύων υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας προσφωνήσει ως «αλύτρωτα τουρκάκια» τα μουσουλμανάκια στη δυτική Θράκη, δεν θα του δείξουμε την οδό της επιστροφής στην πατρίδα του, διότι έτσι είναι η ετικέτα.

Ότι ο Τσαβούσογλου έρχεται με τεφτεράκι φορτωμένο δημόσιες επκρίσεις και δεν μνημονεύεται επίσκεψη στο «σπίτι του Κεμάλ» στη Σαλονίκη, μήπως σημαίνει πως θα λουστούμε την χαλιφική ανακρίβεια σε όλη της την μεγαλοπρέπεια;