Author: Πετεφρής

300 χιλιάδες εμβόλια πρώτη δόση σημαίνει 150 χιλιάδες εμβολιασμένους τον Ιανουάριο. Αν υπάρχουν πρόθυμοι 100 χιλιάδες υγειονομικοί, απομένουν 50 χιλιάδες πρόθυμοι τρίτης ηλικίας 65 ετών και άνω, από έναν αριθμό (κατά πρωθυπουργό) 2,4 εκτατομμυρίων. Συν η δήλωση πως η επόμενη δόση θα μοιραστεί τον Φεβρουάριο.

Από την στιγμή που καθορίστηκαν προτεραιότητες (υγειονομικοί και άνω των 65 ηλικιωμένοι) σε πόσους μήνες θα βρεθούν εμβόλια σε 1018 κέντρα για 2.450.000 υπερήλικες;

Άρα, θα μας έρχονται σε δόσεις για να τηρηθεί η προτεραιότητα και θα περιμένουν υπομονετικά στον άσσο οι ηλικίες 14-64, δηλαδή ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Ή δεν κατέχουν από λογαριαστική, ή θα πάρουμε κι άλλες μάρκες εμβόλια, ή μας δουλεύουν ψιλό γαζί.

Ως βλαξ, αποσύρομαι να κλαύσω με την ησυχία μου, φουσκωμένος από ρητορείες και το μέγα έλεος.

Χωρίς ενστάσεις, δηλώνω πως θα κάνω το εμβόλιο. ‘Ηδη εστάλη γραπτό μήνυμα και αναμένω τη σχετική αλληλογραφία με τους αόρατους διοργανωτές της αισχρά απλής διαδικασίας που την φουσκώνουν ωσάν εκειό το ψάρι που όταν θυμώνει ή φοβάται γίνεται μια αγκαθερή μπαλίτσα που μοιάζει με εικονα vid-19.

Aπό παιδί κάνω εμβόλια, απαθώς και εξακολουθητικά. Ενίοτε είχα να δαμάσω κάτι τρελές αγελάδες εντός μου, όπως όταν έκανα εμβόλιο «πενταετίας» για πνευμονιόκοκκο και μαρτύρησα τρεις μήνες αλλά δεν κώλωσα. Δεν περιμένω να ανήκω στους κωλόφαρδους που τηνε γλυτώνουν την επιπλοκή. Από την άλλη, το αντιγριππικό, πολλάκις εμπηχθέν στο ψαχνό του ώμου, με γλύτωσε πλειστάκις από πούντες, βαριά σινάχια και παραζάλη. Και εφέτο που χτύπησα πάλι τη δόση μου, έμαθα πως πρέπει να βαρέσω άλλη μία Γενάρη μήνα ― μήτε και θυμάμαι το γιατί.

Ως συνομήλικος του ιατρού Φικιώρη που συγχωρέθηκε μόλις και επί χρόνια, στο ζάπινγκ, τον έβλεπα ένα δίλεπτο να περνά στο γυαλί βάλσαμα επί βαλσάμων και χάπια επί χαπιών με λογική, πλην έκφρονη σειρά, δεν ξεχνώ πως έχω υποκείμενα ταραβέρια με ασθένειες και κοντεύω να λησμονήσω τους θεράποντες ιατρούς που γνώρισα κατά καιρούς, όπως λησμονώ όλους τους συμπατριώτες σεναρίστες που κατέστρεψαν παραγωγές επί παραγωγών και είναι έτοιμοι προς υπουργοποίηση ή ανάθεση ειδικών αποστολών. Ο θάνατος περνάει από μέσα μου πολύ συχνά και ήμαθα να τον αντιμετωπίζω με έντονη, σαρκική επαφή με την θεά Τύχη ή την φιλόξενη στέγη του Ασκληπιείου της Λιβιδούς. Αλλά θα κάνω το εμβόλιο, και άλλο ένα εμβόλιο από πάνω, γνωρίζοντας πως η εμπιστοσύνη είναι η τελευταία αίσθηση που θα αποκτούσα, καθώς η χώρα έχει σπάσει όλα τα τέλια, τα ρεκόρ και τους μηδισμούς της πρόσφατης Ιστορίας.

Ακούγοντας Ευαγγελάτο σε αναμέτρηση με τον υπουργό Γεωργιάδη, έναν οργισμένο Χαλκιδικιώτη από το Χάσι του Λογγού και τους ορεινούς του Ίταμου να ζουπάνε άλλων αυτοκίνητα, πλήρεις κακοδοξίας, αντί να ανέβουν στο βουνό, να πλουτίσουν ξεχορταριάζοντας τα ντολμέν και τα λίθινα προϊστορικά που κυκλώνουν τους μαχαλάδες τους και να ανάβουνε ένα κεράκι κάθε που βγαίνει ο ήλιος από τον Άθωνα, σπαταλάνε την ενέργειά τους αυτοί, που κρατάνε παρονόματα από το 1100 και το 1300 μ.Χ. και το πετσί τους θυμάται περισσότερα από το παβουγαδί της δήθεν ευσέβειάς τους.

Άγγιξα τον θάνατο που με κύκλωνε στη διάρκεια προσωπικών παράφορων πράξεων και πρέπει, ακόμη κι αν ήμουν γάτα εφτάψυχη, να σπατάλησα τουλάχιστον έξι ψυχές. Προθύμως θα κάμω τα εμβόλια, μη πιστεύοντας λέξη τσακιστή από τους «οργανωτές» σε αυτό το σπασμένο τηλέφωνο, στο δάσος με τις γνώμες, την προσποίηση πως κυβερνιόμαστε, την φενάκη πως τάχα έχουμε αντιπολίτευση, κι ελπίζω να μη ξανακούσουμε λαμπρές ιδέες χαλασοχώρηδων, καταγγέλοντας με αήθη τρόπο τους αντιρρησίες και με τη διάθεση του γνωστού σοσιαλιστή Χρυσοχοΐδη να χαλάει τα ρεβεγιόν μπουκάροντας σε σπίτια υπεραρίθμων, όταν ο αριθμός «9» όπως ακούστηκε είναι περίτριμμα διαφθοράς, μαλακία απερινόητη, τάση για παραγωγή παρανομίας και προστίμων.

Άσε που τα εμβόλια θα έρθουν ενώ θα περιμένουμε στον τάκο χωρίς να αποκλείεται να μας καρφώσουν άλλ΄αντ΄άλλων. Αλλά δε με νοιάζει, διότι αν η ζωή λιγοστεύει, υπάρχει και η μετά θάνατον ανυπαρξία, που με γεμίζει περιέργεια. Εξάλλου, ως υποψήφιος νεκρός, δεν αναμένω κανένα μέλλον, αλλά προσδοκώ, άφθονο χρόνο στα λουτρά του παρελθόντος.

Το ΄γραψα όσο μπερδεμένο γίνεται.

Δεν υπάρχει λογος να μιλάμε απλά.

Κανένας λόγος.

Kύριε πρωθυπουργέ, έχω συντάξει βραχεία λίστα στελεχών σας προς αντικατάσταση, που έχουν σαπίσει τις προοπτικές σας αλλά προτιμώ να την καταπιώ με λίγη λαχανίδα, διότι είστε ικανός να τους προβιβάσετε.

Συνήθως το πολιτικό ερώτημα «πως θα αντιδράσει η Εκκλησία» ή «τι θα πουν οι παπάδες» απεικονίζει θαυμάσια την τακτική της πολιτικής Εξουσίας προς τους ηγήτορες «του επικρατούντος δόγματος του Χριστιανισμού» που είναι η Ορθοδοξία, έστω  ελαφρώς αυτοκέφαλος, λόγω μερικών ζητημάτων περί τον Οικουμενισμό του Πατριαρχείου.

Συνήθως επικρατεί αμοιβαία επιτήρηση συνόρων των δύο Ζακονιών εντός χώρας. Σχεδόν ποτέ δεν έχει ακουστεί πως η Εκκλησία της Ελλάδος νεωτέρισε σε πολιτικό ζήτημα, άσχετο εάν αρκετοί βουλευτές και υπουργοί υποστηρίχτηκαν από τους Άμβωνες. Η Σύνοδος αντιδρά όταν επινοείται κάποια μεταρρύθμιση των οικονομικών του Κλήρου ή καποια προφανώς ατυχής δήλωση μη γνωρίζοντος και τα μάλα αφελούς στελέχους του πολιτικού κόσμου. Και τότε η εκάστοτε κυβέρνηση φροντίζει, με πολλήν φροντίδα και με την ρητορική ή την γραφίδα κυβερνητικού ή κοινοβουλευτικού στελέχους που θρησκεύεται, να θέσει λησμονοβότανο επί ατυχών εισηγήσεων, ως ήπαθεν ο Τρίτσης εκείνος και τινες άλλοι.

Πάντως σε κάθε (σχεδόν) κόμμα θα υπάρχει συμπαθών ή συμπαθούσα τα δόγματα των εκκλησιαστικών κύκλων.

Η ανομοιογένεια και η ασυμβατότητα της θρησκευτικής κανονικής «ομολογίας» από την εψηφισμένη πολιτική εξαδέλφη της, είναι πασίγνωστη και διαλαλείται και από τις δύο πλευρές. Ο Νόμος του Θεού και οι Διατάξεις του Συντάγματος έχουν συνταχθεί πάντως από διαφορετική κοσμογραφία – του Ουρανού ο είς, των κυάμων (ήτοι των κοικκιών) ο έτερος.

Ενίοτε σε χώρες, μπανοβίνες και ρηγάτα, επικρατεί καισαροπαπισμός, αλλά και «λαϊκό κράτος» από την άλλη μπάντα. Κι αυτό ισχύει σε κάθε δόγμα.

Στην πανδημία του 2020 (και όσο αυτή τραβήξει) το Δόγμα της Υγείας του Λαού έχει γενική αποδοχή από κυβερνήσεις, αλλά ορισμένα μέτρα έχουν υπερβεί τα εσκαμμένα των απόψεων ενός μέρους του ριζοσπαστικού κλήρου και του μοναστικού εποικοδομήματος. Ο Ιεράρχης μπορεί να δείχνει καλοκάγαθος και φιλικός, αλλά τα αφανή όρια που έχει θέσει δεν τα διαπραγματεύεται. Η Εκκλησία απλώς θα παραμείνει σιωπηλή εάν πλατεία της θεσσαλονίκης ονομαστεί «πλατεία Εβραίων Μαρτύρων», αλλά δεν θα ακουστεί κιχ από τον χριστεπώνυμον πλήρωμα εάν ο άγιος Θεσσαλονίκης, άνευ συνόδου ή κανονικού οργάνου μειώσει τον άγιο της Πόλεως γεννάδα Δημήτριον που εδώ και καιρό, εγγράφως και δημοσίως θεωρείται όχι Πολιούχος, αλλα Συμπολιούχος μαζί με τον Γρηγόριο τον Παλαμά. Ησυχαστικώς και Δογματικώς η αίρεσις Βαρλαάμ και Ακινδύνου έληξε υπέρ του Παλαμά, αλλά ιστορικώς, ήταν τέτοιο το άχτι των Ζηλωτών Θεσσαλονικέων εναντίον του ιεράρχη Γρηγορίου Παλαμά και των ευγενών του Κατακουζηνού, ώστε παρέμεινε εκτός τειχών της Θεσσαλονίκης του παρότι εκλεγμένος μητροπολίτης της επί πολλά χρόνια. Και δεν υπάρχει πολιτική εξουσία που να θελήσει να αποκαταστήσει το περί Δικαίου αίσθημα μετά από επτά αιώνες και βάλε.

H Εκκλησία, κατά τη γνώμη μου, θα συναινούσε προς ό,τι ζητούσε το κράτος, μόνον εάν δεν ήτο πανίσχυρο το κόμμα των ψεκασμένων, των αντιεμβολιαστών, αυτών που υποψιάζονται τα πάντα και υπακούν σε πανάρχαιες  Σολομονικές όπως η κυρία Μακρή αλλά και το Κοινοβούλιο ασχολείται με το αν είπε «κύριο» τον Αλέξανδρο Σβώλο μια κυρία Σουλτάνα. Αλλά ο φόβος του τσιμπήματος, οι συνωμοτικές αγορεύσεις καναλιών «που αρνούνται το κατεστημένο», ο «νεοαυριανισμός» που διατηρείται κοντά σαράντα χρόνια και μοιάζει απέθαντος, το ιδιότυπο κράμα θαύματος και αποκάλυψης το τηρούμενο από ιερομόναχους, αποτελεί μια σεβαστή σε αριθμό σούμμα αντιρρησιών, που εάν δεν καλυφθούν από την Ορθοδοξία, όση και οία, θα αναρπαγούν από Παλαιοημερολογίτες, Ονοματολάτρες και Αναβιωτές παλαιών φόβων εποχής Ευχιτών και Μασσαλιανών.

Αλήθεια σας λέγω, εάν υπήρχε στην νέα Κυβέρνηση κάποιος λιγότερο προσκολλημένος στα Μητσοτάκεια σουσούμια, και έλεγε στους Ιεράρχες «Άγιοι, σας καθιστώ υπεύθυνους να φοράτε μάσκα και στον νάρθηκα να περιλούζεστε με αντισηπτικο και ας μπαίνει με το κεράκι του ο λαός», δεν θα αντιμετώπιζε άλλη αντίρρηση πάρεξ έναν προβληματισμό ποιος θα πληρώσει το αντισηπτικό.

Τα υπόλοιπα, τόσα μέτρα επί 15 πλας οι μητροπόλεις περισσότερα και έτσι οι γυναικωνίτες, αλλέως η Πρόθεσις και το Διακονικόν, δεν θα έπεφτε κανένα παζάρι για αύξηση πιστών αλλά θα διεκδικούσαν και θα έπαιρναν όσο βαστάει η Πανδημία κρατικό κανάλι και άλλα πολλά, αδιάφορα για τους λοιμωξιολογους.

Λησμονείτε, άρχοντες, πως η Εκκλησία δυσφορεί όταν παζαρεύει, αλλά προέρχεται από γωνία της Αγοράς όπου καλλιγώνουν ψύλλους – είναι άπαιχτοι και καλά κάνουν, στην διαπραγμάτευση. Και ό,τι θεωρήσουν «ρίξιμο», χαιρετίσματα σε Πέτσα και λοιπούς, πως θα το πληρώσουν ακριβά. Και κάτι άλλο: ως η εικονογράφηση διδάσκει, η Εκκλησία παράγει πάντοτε αγίους, αλλά τα ξυπνοπούλια στον κοινοβουλευτικό βίο σπανίζουν.

Τελευταίο επιχείρημα: Όρχος ομολογητών και μαρτύρων οι Λευίτες, αρρώστησαν και εκοιμήθησαν χωρίς παράπονο, αποδεικνύοντας ότι συνομολογούν τον κίνδυνο της Πανδημίας, αλλά αρνούνται να πάρουν την πτέρυγα του Σκοταδισμού για να σας δώσουν αφορμές. Ο ξεροκέφαλος πολιτικός του «λαϊκού κράτους» είναι ο μόνος των Συνόδων αντίπαλος. Kαι ο μπρούκλης που ξοδιάζει χώρο και χρόνο για να μη εξοργιστεί το Ιερατείο, στην ουσία θα ρεφάρει την παραλυμένη τάση να κοροϊδεύει κόσμο και κοσμάκη, που κατά χιλιάδες παρακούουν τις διατάξεις και είναι εκτός νόμου και υπέρ του να κολλήσουνε την ίωση αδιαφορώντας  για το μέλλον που γίνεται κάθε μέρα και πιο άδηλο, επειδή προέχει να μοστράρουν στα βουλευτικά έδρανα άνευ λόγου.

Μια αλυσίδα καταστημάτων που πωλεί διαβιβάσεις, φυτρωμένη παντού, στην οποίαν κατέθεσα πληθώρα μπαγκανοτών ως άτεγκτος επαγγελματίας, μόνο και μόνο για να ηδονιστώ ηδονοθηρικώς με τα παράξενα συμβόλαια που με περιτύλιγαν, εισερχόμενος να πλερώσω λογαριασμόν και φεύγων με λαπιτόπι πιο αργό κι από την διανοητική εξέλιξη του Θεοχάρη, λανσάρει διαφήμιση, α λα μανιερ ντυ ρημάδα ριμάδα, ήτοι βάζει έναν να απαγγέλει ποιήματα για κάθε λησμονητέα πορδίτσα που επιθυμεί να ξεφορτωθεί.

Η ποίησις που επελέγη δεν είναι καν μια ανυπόφορη, πλην παραδοσιακή μαντινάδα. Ή και πατινάδα. Είναι γνωστό πως από τις εορτές του έτους η Χριστουγεννιάτικη, μη Παπαδιαμαντική γραμματολογία, είναι στα μαύρα της τα χάλια – τι Χριστούληδες που γεννιούνται με στρωματάκια και σκουφίτσες ασορτί, τι εκείνος ο τρελός Φεσιώνης που πέφτει κάτι δικό του στο παραθυράκι («του Φεσιώνη πέφτουνε, στο παραθυράκι») τι κάλαντα του τύπου «βασιλικόθεν έρχεσαι και πως δεν κατεβαίνεις», αλλά εκατό χιλιάδες παιδούδια ετησίως να μη ξέρουνε τι θα ειπεί «καλαμάρι», τέτοια.

Δεν θα πωλήσει τίποτις η αλυσίδα, πλην θα φορτωθεί ακόμη ένα έλλειμμα. Διότι η ποίησις για τους γνωρίζοντες δεν είναι έμπνευσις και Μούσαι και Ιερά μέθη αλλά ένα μιλφέιγ με 32 φύλλα στρωμένο, ένας εκχειλίζων πακλαβάς ή και ένα κουρκουμπίνι γεμιστό με μαρζιπάν. Όποιος έχει διαφορετική γεύση, έχει καταναλώσει λυωμένο μολύβι και μένει χωρίς δόντια.

Για αυτούς και άλλους λόγους, που προβάλουν και αντιρρησίαι των εμβολίων, προτείνω την άκρως επετειακή ονείρωξη της «χριστουγεννιάτικης χήνας» που μάθαμε από τον Δίκενς και δεν χρειάζεται άφεσν αμαρτιών όπως συμβαίνει με τις γαλοπούλες

Πασβάντης και Ρετσέλης. Κυνήγι σέρβιρε ο πρώτος στην Τούμπα, πριν αλλάξει λειτουργία πριν μισόν αιώνα. Ψάρι και κάτι ταραμάδες ξεγυρισμένοι ο άλλος στη Μηχανιώνα. Στα ρείθρα της συνοικίας ο ένας, πάνω σε δρόμο και τέλειος στα πιτσούνια, σε πευκόδασος κοντά σε μεταπολεμικό ξενοδοχείο ο άλλος, έμπαινες μπρούκλης και έβγαινες άστεγος, αλλά άξιζε το μεζεκλίκι. Έχω έτη σαράντα να υπάγω.

Ευτυχώς υπάρχουν, αδικημένα και ζωντανά, τα τοστάκια στη Μπότσαρη, φουσκωτά μπακαλιαράκια πέριξ του ΟΛΘ, αλλά χωρίς Σουλιώτη δεν έχει γούστο («Μαζί τσιμπούσαμε σφυρίδα, ω Χάρη Καμπουρίδα» έψελνε), τα κλασικά σουτζουκάκια στους δύο πόλους της Πυρικαύστου που τρώγοντας μια Σαρανταρέα ήθελες άλλα τόσα. Και μόνη παρηγοριά στο Κέντρο οι ποικιλίες ψωμιών, ψωμάκλες, παντόφλες γυναικείες, ρολογάδικο στο Μπεζεστένι, γοητευτικά ψιλοπράματα στη Στοά Καράσσο, και μπορτς πίσω από τον Σταθμό.

Για εκτός πόλης δεν αναφέρω, ανκαι αποκλείεται να ξεμυτίσω από τον αστικό ιστό, αλλά θυμάμαι, πάντα εκτός λογοτεχνίας, κυνήγια, ουζερί, κρασοβόλια που βάφουνε τα χείλια, γριβάδια του Ριμπά, δίπλα σε τσιμεντένια αγάλματά τους, σουπάδικα και κόκκινη καραβίδα του Κοτζά Ντερέ, ψαρεμένη με καραμανλίδκο σουτζούκι, και παντού καβουρομάνες.

Είναι πάντως ενδιαφέρουσα η προβολή πιάτων άσχετων με παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γεύμα, όπως χοιρινό, πουλερικό και αλοιφές μαζί με ημίγλυκο κρασάκι απ΄αυτό που προμηθεύονται ενοχικά οι φαμελιάρηδες, κι ας καυχώνται πως είναι ειδικοί στο «σώμα» και τις εσάνς που κρατούν έγκλειστη κάθε γουλιά που πίνουν.

H Αμερικανική κυβέρνηση, δια του Πομπέο, «μαλώνει» την Τουρκία και κόβει αρκετές γέφυρες με το εξοπλιστικό της πρόγραμμα. Οι βιαστικοί ας μη βιαστούν να εξηγήσουν αυτήν την χειρονομία ως επιθετική κατά της Τουρκίας. Επιθετική κατά του Τραμπ είναι σίγουρα, χειραφέτηση ενός ρεμπουπλικάνου πολιτικού που δεν σκοπεύει να ακολουθεί τον Τραμπισμό.

Οι αντιδράσεις Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας, ήταν για μένα ένα ξαφνικό φωτογραφικό φλάς σε ένα πηχτό σκοτάδι προθέσεων. Ο Λαβρώφ, ορθώς δηκτικός αλλ’ όχι λάβρος. Το Ιράν διαμαρτύρεται, και για την Αμέρικα αυτό είναι πασιφανής επαλήθευσης πως οι Τούρκοι το παράκαναν. Και ήδη ένα «σιιτικό μέτωπο» από Ιράν, Αζερμπαϊτζάν, αλλά και πληθυσμών σε Συρία και Ιράκ που η Τουρκία παλεύει να έχει καλές σχέσεις, δεν προοιωνίζεται πολλά μπερεκέτια.

Οι εναλλακτικές που έχει μπροστά της η Τουρκία είναι τόσο πολλές, όσα τα τούρκικα σήριαλ στην Ελλάδα, άρα τα λεκτικά φούμαρα θα κρατήσουν κι άλλο, ως πυροτεχνήματα νέου έτους. Η Τουρκία δεν αντιμεωπίζει σοβαρό πρόβλημα, πέραν μιας αμερικάνικης ψυχρότητας που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ακυρωθεί με αλλαγή πολιτικής. Αλλά κινδυνεύει από έναν απρόβλεπτο παράγοντα: οι Ρώσοι, οι Τούρκοι και οι Αζέροι, για διαφορετικούς λόγους, συνήργησαν ώστε οι Αρμένιοι να διαμορφώσουν μια μάσκα αλυτρωτισμού, ματαιωμένων ελπίδων και ζοφώδους μίσους. Άρα, οι Αμερικανοί απλώς μπορεί να ενθαρρύνουν όσο πατάει η γάτα υπέρ των αδικαίωτων πτυχών της πονεμένης Αρμενίας.

Ο Μπάιντεν φυσικά, και να θέλει, γρήγορα θα του εξηγήσουν πως «πρέπει» να περιορίσει τις ρώσικες βλέψεις, μόνο και μόνον για να συγκρατήσει την σπασμωδική Ευρώπη σε κάποιο λογαριασμό. Άρα ΔΕΝ θα βλάψει υπερβολικά την Τουρκία, ωστόσο, αθέλητα, ρίχνει ένα μπατσάκι στην Γερμανία, την άοπλη και εσχάτως απόλεμη, που επιδιώκει να μαγειρέψει πατέ από κουνουπίδι.

Για την Ελλάδα, τίποτε δεν λύθηκε. 45 χρόνια χρονοτριβές και σχεδόν 70 υποχρεωτική ελληνοτουρκική φιλία και κουμπαριές, έχει ήδη δημιουργηθεί μια καμπούρα αντιπάθειας και μίσους ανάμεσα στις δύο χώρες. Αν δε γυρίσει η κεντρική ιδέα της αμοιβαίως ταραγμένης σχέσης προς την θυμοσοφία, το ανατολίτικο παζάρι και την τεχνική των ισοδυνάμων εκδοχών, μη μου περιμένετε εκτόνωση στο Αιγαίο.

Σηματοδοτεί τεράστια διαφορά ανάμεσα στον αρχαίο και στον νεότερο κόσμο πως έλειψε μία ιδιότητα που οι αρχαίοι διατήρησαν με πάθος, παρά τις πολιτικές και λοιπές διαφορές με τον περίγυρό τους: οι γεωγραφικές τους υφηγήσεις ήταν χαρακτηριστικά «απολίτικες», επικεντρωμένες σε παράδοξα ή άγνωστα ήθη και έθιμα. Ακόμη κι όταν ο Γεωγράφος δεν έκρυβε την τοποθέτησή του υπέρ μιας πλευράς, ακόμη κι αν στην εποχή του ένας λαός θεωρούνταν εχθρικός, το κοινωνικό του στάτους και η εξέλιξή του αποτυπώνονταν στις συγγραφές του χωρίς χαρακτηρισμούς. Μπορεί, λόγου χάρη ο Ξενοφών να ιστόρησε τα «Ελληνικά» έως την Μαντίνεια και να διηγήθηκε μια «Ανάβαση», αλλά μια «Κύρου Παιδεία» στολίζει επαρκώς το έργο του. Χάρη στην αρχαία γραμματεία έχουμε εικόνες ή προεικόνα του ήθους των γειτόνων του ελληνικού κόσμου. Όχι πως έλειπε η πολιτική κριτική ― το «μηδίσαντες» ή «μακεδονίζοντες» απαντάται συχνά, αλλά ύφος σαν το μεσαιωνικό «σαρακηνόφρονες» (τυπική κατηγορία των εικονολατρών εναντίον των εικονομάχων), ακόμη και η έρις Αλεξανδρινών και Αντιοχέων φιλοσόφων και η ανάμιξη των Περσών, είναι καθαρή πολιτική προπαγάνδα. Και αυτή η προπαγάνδα είναι εν πολλοίς χαρακτηριστική ένδειξη πιθετικής ρητορικής που διατηρείται και σήμερα.

Το σμήνος των κρατιδίων που ποδηγετούσε η Πρωσσία, διαμορφώθηκε σε Γερμανία με τον Βίσμαρκ και έκτοτε το τιμόνι της Ευρώπης μπορεί να άλλαξε χρήστη, αλλ΄οχι ιδιοκτήτη. Δύο τρανταχτές ήττες, που σε άλλες περιόδους θα μετέτρεπαν τους ηττημένους σε ανάμνηση, προκάλεσαν άλλη εξέλιξη: να μιλάμε γι’ αυτές ως γεγονός χαμένο στο διάστημα ενώ η Γερμανία είναι μεγάλος παίκτης στον Δυτικό κόσμο.

Τελευταία, αρκετές αναλύσεις και άρθρα στρέφονται γύρω από την ιδιότυπη σχέση Ερτοάν-Μέρκελ, μόνον που αμφισβητώ την αποτελεσματικότητά της. Και θυμίζω πως ο Κολ, ως καγκελάριος δεν ήθελε τέτοια σχέση ενώ ο Σρέντερ τη επιθυμούσε. Μήτε η Τουρκία εξανίσταται πρώτη φορά μεταπολεμικώς, βάζοντας τον στόχο στο μέτωπο της  χώρας μας.

Μπορεί να ξεκινήσαμε με τον Καποδίστρια και Βαυαρό βασιλέα, αλλά μετά τα Κριμαϊκά, η Αγγλογαλλική επιρροή στην Ελλάδα ήταν έντονη. Η Αντάντ υπήρχε ως υβρίδιο, δεκαετίες πριν την πραγμάτωσή της. Δεν μένω σε αυτά.

Η οθωμανική αυτοκρατορία δέχτηκε δραστικές παρεμβάσεις από την Δύση ιδίως από τα μέσα του 19ου αιώνα. Έτσι ελευθερώθηκε εν πολλοίς το εμπόριο της Μεσογείου και του Ευξείνου. Αλλά για την Δύση, η «ανατολή» σήμαινε κάτι σαν «από τον Άννα στον Καϊάφα» καθώς φαινόταν μοιρασμένη σε δύο αχανείς χώρες, τη Ρωσία και την ραγισμένη Οθωμανική χώρα του Χαλιφάτου.

Ο Κωνσταντίνος Β΄ επηρεάστηκε από την θάλλουσα Νέα Γερμανία, ενώ η μάνα του ήταν αδελφή του Κάιζερ. Γερμανοί αξιωματικοί, αρκετοί στρατηγοί υπηρέτησαν στο Χαλιφάτο της Κωνσταντινούπολης. Οργάνωσαν τον στρατό και εκπαίδευσαν αρκετές μονάδες. Και παρέδωσαν πολλά στοιχεία διοικητικής μέριμνας. Ειδικά, όταν άρχισε να διαφαίνεται ένταση μεταξύ Κεντρικών Δυνάμεων και των παραδοσιακών δυνάμεων της Ευρώπης, οι Γερμανοί ξεκίνησαν τον σιδηρόδρομο Βερολίνου-Βαγδάτης, θέσπισαν το θεσμό του Γερμανού συμβούλου σε κάθε Οθωμανική μονάδα, ενώ οι Νεότουρκοι υπήρξαν στυλοβάτες της συνεργασίας αυτής. Δεν θα υπήρχε γενοκτονία των Αρμενίων δίχως τον Γερμανικό κινούντα νουν. Και η ναυτική ανισορροπία στο Αιγαίο, στις παραμονές του Μεγάλου πολέμου (όπου η Ελλάδα είχε τον Αβέρωφ και δύο πεπαλαιωμένα αμερικάνικα θωρηκτά αλλά και τον Γαλλικό στόλο με ασφαλή αγκυροβόλια και τους Αγγλοσάξονες να κλείνουν τα Στενά και την Λήμνο) οι Γερμανοί παραχώρησαν στον Σουλτάνο τα καταδρομικά Γκαίμπεν και Μπρεσλάου, με πλήρωμα ντυμένο όπως το οθωμανικό ναυτικό και τον μετέπειτα ναύαρχο Νταίνιτς να υπηρετεί εκεί. Χάρη (και) στην εκπαίδευση και πολεμική τεχνογνωσία των Γερμανών, οι Οθωμανοί κατάφεραν περιφανή νίκη στα Δαρδανέλλια, πέτυχαν αξιόλογη διείσδυση έως το Σουέζ εναντίον της αγγλοκρατούμενης Αιγύπτου, και παρά την καθαρή ήττα, λόγω Λώρενς και Άλλενμπι στην Μέση Ανατολή, κρατήθηκαν όσο ήταν δυνατόν στα περσικά σύνορα και ήταν εκεί, διαθέσιμοι, όταν οι Ρώσοι, νικητές στον Πόντο, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν αφήνοντας όριο τον Καύκασο.

Η συμμαχία με την Γερμανία οδήγησε την Ελλάδα σε ατιμωτική παράδοση της Καβάλας και οι Οθωμανοί «ησύχασαν» από την πλευρά των Βαλκανίων, χάρη στην επιθετικότητα της τέως εχθράς τους Βουλγαρίας. Πάντως το 1918, η Τουρκία έμοιαζε έτοιμη να «τιμωρηθεί». Αφρικανικές και Αραβικές περιοχές δεν διέθετε και την μισή από την υπόλοιπη χώρα διεκδικούσαν οι νικήτριες σύμμαχοι, Γαλλία, Αγγλία και Ιταλία, όπου «κόλλησε» και η Ελλάδα με την εντολή στην περιοχή Σμύρνης και την Ανατολική Θράκη.

Τότε δημιουργήθηκε το «λαϊκό, κοσμικό» κράτος του Κεμάλ, οι Σύμμαχοι έπαψαν να στηρίζουν την Ελλάδα που κατέρρευσε με ένα επώδυνο διωγμό και προσφυγιά. Η Νέα Τουρκία έφτασε να έχει την θετικότατη γνώμη του Αδόλφου Χίτλερ που χαρακτήρισε τον Κεμάλ «άνθρωπο του αιώνα» και κατά μερικές πηγές, ήταν θετικώς ουδέτερος στον Δεύτερο Παγκόσμιο, ζητώντας της ό,τι και από την Σουηδία: πρώτες ύλες. Οι Άγγλοι παιδεύτηκαν για να μειώσουν μέσα στον πόλεμο αυτές τις απαιτήσεις, αλλ΄όταν η Βουλγαρία άλλαξε στρατόπεδο τον Αύγουστο του 1944, η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο κατά του Άξονα στις 23 Φεβρουαρίου του 1945!

Έκτοτε η Τουρκία πέρασε από Καθαρτήριο, μπήκε στο ΝΑΤΟ, πολέμησε στην Κορέα, κι έγινε βάση βλημάτων της πυρηνικής περιόδου, όπως αποκαλύφθηκε στην δίκη του αεροπόρου Πάουερ που κατασκόπευε την Σοβιετία με U-2.

Στο διάστημα της Ειρήνης που ακολούθησε, οι Τούρκοι αντάλλαξαν δικτατορίες με διαλείμματα αυτονόμων τάσεων και κοινοβουλευτισμού, κατέλαβαν και ελέγχουν τη Βόρεια Κύπρο, ενώ από τη δική μας μεταπολίτευση και δώθε άρχισαν να ενδιαφέρονται για πετρόλια και υδρογονάνθρακες, προϋποθέτοντας πως Ελλάδα-Τουρκία πηγαίνουν ανσάμπλ και ασορτί και αφήνοντας πρώτα σπόντες και αργότερα ξεχειλωμένες απειλές για μοίρασμα του Αιγαίου.

Η Γερμανία που δέχτηκε εκατομμύρια Τούρκων εργατών, θεωρεί τους Τούρκους κατόχους της ακτής του Αιγαίου ως δυνητικούς αποθηκάριους ψυχών, φλερτάρει με Ρωσία, υποστηρίζει αφανώς όλους σχεδόν τους πολεμάρχους του Ισλάμ, κεφαλοκυνηγούς και μη.

Αν αναδράμετε στο ιστορικό ενός αιώνα, θα δείτε πως υπάρχει μιας μορφής κληρονομικό δίκαιο προνομιακής υπεροχής στις επιλογές της Γερμανίας, υπεροχής όπου η Τουρκία κατέχει την επίζηλη θέση του ανφάν γκατέ.

Η Ελλάδα μόνον ως εισπράκτορας κεφαλαίων, πανάκριβα εξοφλητέων, έχει πρόσωπο στην Ε.Ε. Θα ήταν θαύμα εξ ουρανού να δένονταν η Τουρκία με την Ρωσία, αλλά καμιά τους δεν έχει χάσει τόσο πολύ το μυαλό της. Για να μας στηρίξει η Αμερική, πρέπει να της κηρύξει η Γερμανία τον πόλεμο, πράγμα που δεν θα συμβεί. Ακόμη κι αν συμβεί, η Αμερική δεν θα το πάρει χαμπάρι.

Άρα, η ελληνική τακτική μετά το πραξικόπημα του 2016, είναι εσφαλμένη εκ βάθρου. Ελπίζω να μη περιμένετε να αποκτήσω τόσο θράσος ώστε να προτείνω λύση.

Η κυβερνητική τακτική μου θυμίζει έλληνα επαγγελματία με κάποια επιφάνεια. Δεν παλουκώνεται κάπου, εμμονικά, αφού σχεδίασε την επιχείρηση. Συνεχώς προσθέτει και αφαιρεί, καθώς ο πρωθυπουργός μεγάλωσε αποδεχόμενος διάφορες γνώμες και αυτό το τηρεί σαν πείσμα του Τραμπ. Για τα εμβόλια μέτρησα τέσσερις διαφοροποιήσεις, όλες ισχύουν. Για την πανδημία, κάθε βουνό και άποψη, κάθε ποτάμι και καθαριστήριο. Στην χειρότερη χρονιά από την εποχή του Ματαρόα, ο υπουργός υποστηρίζει ότι βραβεύτηκε. Ο Αδωνιδεύς το παίζει πρωθυπουργίζων και ομιλεί αγγλιστί και έκαστος έμπορος οφείλει να  κρεμά εμπόρευμα – σφάγιον ώστε ο Φαραώ να τα χάσει και να μη ψήσει οβελία. Παραλογίζομαι; Ουδαμώς! Τα λογάκια του βάζω στη σειρά και χάνω τον λογαριασμό, σαν να με τηλεδιδάσκει δάσκαλος της έκτης Δημοτικού, πράγματα-σπουδάματα που αγνοώ από το 1959 που τα πρωτοδιδάχτηκα.

Όσο και να  βιαστείτε, όσο και να πουσάρετε το μηχανάκι, μένει λευκό το γιασεμι. Και η φωτογραφία μιας κυρίας που δοκιμάζει ποδήματα έξω από ένα μαγαζί απορρίπτει την παλαιά θεωρία περί ενός υπερήφανου λαού που ίσταται μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.