Διαδίδεται πως είναι κοντά 15 εκατομμύρια, στον κόσμο. Ζουν κυρίως ΗΠΑ, Βραζιλία, Ισπανία, Ρουμανία. Ανάμεσά τους ο Πικάσο, ο Γιουλ Μπρίνερ, ο Μάικλ Κέιν, ο Πρίσλεϊ, ο Ρον Γουντ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, η Ρίτα Χαίηγουορθ, κατά μικρό, ελάχιστο ή τεράστιο ποσοστό, ως φήμη ή βεβαιότητα ανάμεσα σε πλήθος μουσικών, αθλητών, συγγραφέων, πάλι πραγματικών η φανταστικών. Είναι όλοι τους προσημασμένοι, κανένας δεν το πήρε ελαφρά. Τα διεθνή πρότυπα όχι απλώς εν ψυχρότητι, αλλά εναντίον τους, ξεπερνούν σε διακρίσεις και ρατσισμό τους περισσότερους «αλλιώς ωραίους» ενώ έχουν παραχθεί πλήθος εμφραγμάτων και εγκεφαλικών όταν ζήτησαν σε γάμο μια αφράτη, καντιοζαχαράτη λευκή γυναικα.
‘Εχετε ακούσει μήπως κανένα σκάνδαλο, έγκλημα ή ανακατωσούρα σε μια συνοικία της Γουμένισσας ανατολικά της πλατανόσκεπης πλατείας, με την συμμαχική βρύση και το καφενείο ενός αιώνα όπου μετά μανίας θυμάμαι να παίζουν ντόμινο; Όπου στα ρείθρα των σπιτιών τους διατηρούσαν μαγαζιά όπως ένα με στολίδια από χάντρες για τα τρακτέρια τους; Το άλλο χωριό, στην Οδομαντική, το ξέρετε όπου κατοικούνε γύφτοι, όχι ατσίγγανοι ή Ρομά (οι πολυώνυμοι χαρακτηρισμοί μαστίζουν τα πρόσωπά τους) και έχουν μέσα στις αυλόθυρές τους συμβολικά ένα κάρο, για να θυμούνται την περίοδο πριν αποκτήσουν Ντάτσουν; Μήπως έτυχε να μιλήσετε με εξαϋλωμένους και αφοσιωμένους δάσκαλους και ορκισμένους εθελοντές που παλεύουν να μάθουν κολυβογράμματα στα γυφτσέλια; Έχετε κεράσει καφέ σε γέροντες που θυμούνται ιστορίες και καταφέρατε να μη βουρκώσετε; Ρήγα μιας «φυλής» έχετε προσεγγίσει; Μείνατε κατόπιν παρακλήσεων σε «τσάντιρ τσάντιρ τσαντιράκι μου», ώστε στο νυχτέρι να ακούτε το δικό τους hall of fame; Μήπως κάνατε το λάθος να αρνηθείτε το νερό που σας προσφέρουν, ή το χειρότερο, ζητάνε ένα ποτήρι που φροντίζετε να σκουπίσετε με το πουκάμισό σας; Τους έχετε δει τους ρηγάδες τους να διαπραγματεύονται προεκλογικά αμοιβές, συμβόλαια και απονομές των «δικών τους» μεσολαβητών, που είναι μικρογραφίες του Καπόνε; Σας έχει περάσει από το μυαλό ότι πολλοί περιφρονημένοι μουσικοί τους, σαν τον Τομάτα, έχουν γυρίσει τον κόσμο με ελληνικά συγκροτήματα; Έχετε μήπως ακούσει (σπάνια παραχώρηση) «τα δικά τους» ακούσματα που δεν μοιάζουν με χάλκινα κλαρινίσματα, αλλά έχουν στην ψύχα τους μια πολυφωνική μαγιά μελισμάτων που θυμίζουν αργόσυρτες, πένθιμες, άκρως περιποιημένες ανασαμιές, ενώ τα ανέκδοτά τους, αυθεντικά ή πεποιημένα, φαιδρύνουν συντροφιές («Γκανούλα, τ΄αβγκό σ΄» και «Άντε, πτσούλες! Αι γκενεαί πάσαι, γκαμώτη μου»).
Εφτά νομά σ΄ένα δωμά, οι Ρομά. Και επαγγελματικός σταρχιδισμός όταν το e-commerce, και η έλλειψη στοιχειωδών χώρων υγιεινής, συγκέντρωσης, νερού και κοινωνικής φροντίδας (δεν υποβαθμίζω τους ελάχιστους γενναίους που παρέχουν διάλογο και συμπάθεια στις φυλές και οι άλλοι «φιλάνθρωποι» τους έχουν για φτύσιμο) λόγω επικαιροποιήσης των απόνερων της οικονομικής κρίσης δεν τους επιτρέπει μεροκάματο, μήτε πλαστική καρέκλα, μήτε να μαζεύουν σοδιές από χωράφια, φάρμες και μπαχτσέδες, όταν οι θεομηνίες αφαιρούν εργατικά χέρια. Φερέοικοι, αμαξόβιοι, επαγγελματίες ψευδόμενοι ή μήπως ιδιοφυίες στην «τεχνική της απασχολήσεως».
Κανέναν ή σχεδόν κανέναν γιατρό, μηχανικό, λογιστή, έμπορο η μαγαζάτορα δεν περιλαμβάνουν στις τάξεις τους. Μέσα παραγωγής, πουθενά, αυτά που ήξεραν είναι διηγήσεις παπούδων πλέον. Εκμετάλλευση των παιδιών γιατί χωράνε από σχισμές σπιτιών, λαγνεία που ερεθίζεται επειδή πέφτουν κάτι ταλιράκια από σαλιάρηδες καθώς πρέπει πού ποθούν άγουρα σώματα. Αλλά το στοργικό κράτος, που συντηρεί χιλιάδες χιλιάδων γραφεία με υπολογιστή, καφέ πρωινό και τηλέφωνο υπό την επιγραφή «στελέχη κοινωνικού κράτους» ένα φροντίζει: να ταϊζει ρεπόρτερ που αναζητούν εγκλήματα, βιασμούς διαρρήξεις και ψειρίσματα. Κι όμως σε στατιστικά δελτία υπήρχαν, απ΄όσο θυμάμαι γάμοι και τοκετοί άγουρων, ενώ το μόνο διαδίκτυο που λειτουργεί είναι να κυκλοφορεί σε 5G το μαντάτο, από Βοσνία έως Τρανσυλβανία πως κάποιος κάπου, μοιράζει βοηθήματα για σεισμό, για πυρκαγιά, για πνίξιμο σε Ποδονίφτες.
Επίσης, τώρα που βρέθηκαν γιούφτοι, σόρρυ, Ρομάδες στη Δυτική Αττική αλλά και στο κέντρο της Απελπισιάς, βρέθηκαν αμέσως διώκτες των εμβολίων, «θρασείς» που νεωτερίζουν, παράλληλα με δολοφόνους, βιαστές και μπερδεμένες οικογένειες που ωστόσο έχουν λεφτά για δικηγόρους. Άσε τους εν ειρκτή διατελούντες. Κι όμως, στα χρόνια που ζω και στα μέρη που έχω περπατήσει, πλήθος είναι οι ειρηνικώς διάγοντες, παρά τους πειρασμούς που τους προσφέρουν οι διαμεσολαβητές και αυτοί που πλάθουν σχέσεις δραγουμάνου και πρεσβευτή μαζί τους.
Τελικά, η φροντίδα για τους πρόσφυγες, συνοδεύεται από απερίγραπτη συκοφαντία, πόσο τουρκάκια είναι ή σφαγείς του Αησης, από καθαρή ανικανότητα να ξεχωριστούν το 1% των βαλτών από το 99% αυτών που παίρνουν φακελάκια ή μικρές αξίες χαρτονομισμάτων για να πλάσουν την νεοελληνική παρανομία. Διότι ενωρίς το πρωί, βγαίνουν με βανάκια Έλληνες και Ελληνίδες, δεξιοί ή αριστεροί και μοιράζουν σε πόστα τους θεληματάριους, φροντίζοντας να μη ενοχλούν φυλές και ρηγάτα που ελέγχουν άλλοι Έλληνες ή άλλοι Εξωτικοί.
Μεγάλες παρεξηγήσεις εμφιλοχωρούνε σε αυτό το απαίσιο γαϊτανάκι, κάτι σαν σύγκρουση Ιρλανδών με Ιταλούς στην Αμέρικα. Δεν έχω που να απευθυνθώ, γι΄αυτό και εκφράζομαι δημοσίως, αφού «οι ειδικοί» έχουν πιάσει όλα τα υπονοούμενα, είδαν, αλλά δεν κατάλαβαν το Peaky blinders και δεν πρόκειται ποτέ να συνδράμουν σε μία ελληνική εκδοχή τους, διότι το τελευταίο που τους νοιάζει ειναι να μη χαλάσει η πιάτσα.
Αρνούμαι την ψευδέστατη μπαλαφάρα πως πρόκειται για μια «μειοψηφία χασομέρηδων» καθώς οι τάχα κυβερνήτες τους, είναι αργυρώνητοι καπάτσων μεσόκοπων ελληνίδων, συνήθως χηρών κάποιου δολοφονημένου capo, που εξομολογούνται στιγμές της κοσμάρας τους στα μεσημεριανάδικα.
Δεν ήταν ξένοι στο τοπίο και στην έκνομη συμπεριφορά. Κανένας δεν μπορεί να αποδιώξει την κατάρα πως ο λαός που χορεύει, είναι ένα σύνολο ηττημένων ανθρώπων, επιγόνων των ειλώτων και ακαθόριστων ορφανών λαών. Είλωτες, σκύθαι σκλάβοι και σκλαβήνοι, τήρωνες, εθελόδουλοι, μετερχόμενοι βάναυσα επαγγέλματα.
Ο Κόσμος, ξέρετε, είναι ανυπόφορα σκληρός και το βάδην στα τσαμούρια όταν η συναυλία απαιτούσε κρινολίνα, απαιτούσε και τον χασαπόγυφτο που ζαλώνονταν τις ντάμες να φτάσουν στα μάρμαρα μοσχοβολιστές.
Και σε κάθε περίπτωση, ο Κόσμος είναι αλλού, αλλα ποτέ σε άλλον πλανήτη.
