Author: Πετεφρής

Υπέρ της κυρίας Σοφίας

Ομοθύμως συντάσσομαι με την κυρία Μπεκατώρου, απορρίπτοντας με βδελυγμία τα στασιαστικά «τα ήθελε», «άργησε να τα ξεράσει». Πόσοι «άντρακλες» έχουν «ξεχάσει» τις παρενοχλήσεις συγγενών ή οικογενειακών επισκεπτών στους μυχούς της παιδικότητάς των;

Διακρίσεις

Συγγενικό μας πρόσωπο αναγκαστικά νοσηλεύτηκε σε ιδιωτική κλινική, σε λίγες μέρες την επισκέφτηκε ο κοροναϊός, και πέθανε. Εγώ θα περιμένω ένα από τα 1018 σημεία που έταξε ο εμίρης των τυχών μας προκειμένου να εμβολιαστώ, και σε νοσοκομείο δεν μπαίνω για εμβόλιο. Δεν θα μας τρελάνετε. Αρκούν έντεκα μήνες εθελουσίας κάθειρξης χωρίς καν μία ώρα προαυλισμό.

Σχιζοφρένεια

Θυμάμαι έντονα το μπάχαλο κάθε νύχτα «εορτασμού» του Πολυτεχνείου, την ενοχική προκόλληση της τηλεοπτικής κάλυψης των μαχών στους δρόμους και την άλλη μέρα, δεκάδες φίλοι και συγγενείς συλληφθέντων να μαζεύονται έξω από τα αυτόφωρα «για να βγουν τα καημένα τα ζωηρούτσικα.»

Το κλωτσομπουνίδι στο μετρό εφηύρε την υπεράσπισή του και δεν έχω ακόμη αποφασίσει αν πταίει το μαλακό μας ήθος ή είμεθα αθεράπευτοι μαλάκες.

Είναι Αλγερίνοι, δικέ μου. Όχι μωρέ, Αλβανά. Το μυαλό σας και μια λίρα. Και δύο αβγκά Τουρκίας. Καταλάβατε το Πλαίσιο; Καταλάβατε ινατί κάποιος αστυνομικός κάλυψε όσο άντεχε, τα τσαμένα; Καταλάβατε γιατί δεν κυκλοφόρησε καμία φωτογραφία τους; Αφού είναι ελληνόπουλα. Ανάποδα να τα γυρίσεις, Ελλάς θα κρύβεται. Και μη σκιάζεστε, πατριώτες.

Αναμένω συνήγορο υπεράσπισης με κοχόνες του επαγγέλματος, να εξηγεί το βρωμόξυλο ως κακή επιρροή αλλοεθνών και πως ο μικρός με μια κλωτσιά όλη κι όλη προίκισε τον σταθμάρχη που ούτως ή άλλως περιφερόταν ασκόπως και μη υπηρεσιακά. Ήτοι λουφάριζε. Θα μας τα πει όλα ο συνήγορος που ξέρει ενώ όλοι εμείς, ξεράδια ξέρουμε. ’Hδη, σα να βλέπω τον μηχανισμό, όχι απλώς υπεράσπισης, αλλά κακούργας κενωνίας: χωρισμένοι γονιοί, η μάνα, πιστή στις τσιτσιλιάνικες παραδόσεις του Κορλεόνε γίνεται «μάνα κουράγιο» και μιλάει με άτομο της «Τσουσίας» (Εξουσίας κατά Άλεκ Σχινά) που βρίσκει μια τρεχαγύρευε έξοδο από την Κρίση. Eξάλλου, η αγία οικογένεια ενώθηκε, ο αστυνομικός δεν κρατήθηκε και βρέθηκε πως τα παιδούδια προσεβλήθησαν επειδή ο σταθμάρχης τους έβρισε το σπίτι. Στις εννιά του μακαρίτη. Θαρρείς και τους πλήγωσε επειδή κέρδισε στην πίττα, “το σπίτι”. Βρε θα τη βγάλουν καθαρή.

Όχι. Αυτή τη φορά δε φταίει ο Σύριζας και η επάρατος δεξιά. Φταίει η Ευρώπη που βάζει τα άψητα νουμιστεράκια να ψηφίζουν ποινές και μέτρα που επιτάσσουν οι νέοι καιροί. Βλέπετε, κάπως πληρώνεται που η Ευρώπη δεν έχει όπλα και εξοπλισμούς, παρά μόνον πουλάει σε βλαμμένους.

Σκανδιναβία και Γερμανία ενσωματώνουν την εγκληματικότητα, δική τους και των ξένων. Από τώρα σας το υπογράφω: αν ήμουν συνήγορός τους, θα προσέφευγα σε δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα τσαμένα τα εφηβάκια θα μετανοούσαν δακρυόεντα και θα φερμαριζόταν ως αρσενικές γκρέτες. Δεν προφητεύω: ακολουθώ παραλλαγή του Σεναρίου του Κιούμπρικ από το Κουρδιστό πορτοκάλι.

Βλαμένα, που θαρρείτε πως νίκη σε εκλογές σημαίνει κάτι.

Aρχίζω να ακούω βερεσέ τα μαντάτα από αυτόν τον σχιζοφρενικό κόσμο των διασπασμένων μικροκοινωνιών. Ένα ζευγάρι γερόντων με παιδιά που πέθαναν, ληστεύτηκε και δέθηκε από αγνώστους. Επιβίωσε μόνον η γιαγιά που κοράκιασε από τη δίψα. Οι εκφωνήσεις της είδηση ήταν παραγωγή Παταγωνίας − υπηρεσιακή ουδετερότητα − ενώ οι εικόνες έδειχναν ένα σμάρι αστυνομικών να βάζει κίτρινες λωρίδες στο σπίτι της Απώλειας, όπως μάθαμε από το σινεμά.

Τελικά από την «παράδοση» του παρελθόντος, έχει διασωθεί και διαδοθεί ένα είδος σημάτων Μορς. Ήτοι, κανένα συμβάν που να εγείρει συνειδήσεις. Από το «αξέχαστο χθές» (και γαημώ τα μηνύματα!) έχουν απομείνει τα σκελετά από δύο ταινίες: το «Μπραζίλ» και το «Κουρδιστό πορτοκάλι». Δεν υπάρχει ημέρα ή εβδομάδα που να μη επιβεβαιώνει κάποια σκηνή από τις ταινίες αυτές. Για παράδειγμα, στο «Μπραζίλ» οι αξέχαστες «τραβηγμένες κυρίες» επιβεβαιώνονται κάθε τόσο, κολυμπητές πάνω στο ειδησεολόγιο: ξέρετε με ποια μουσική θα εορτάσει ο γερο Τζεπέτο-Μπάιντεν τους όρκους τους: με την Λέηντη Γκαγκα και την Τζεηλώ, δύο τρομοκρατημένες από το άνοιγμα των θυρών του γεροντισμού τους, μεταπτυχιακές σπουδάστριες στο κρεπάρισμα και στην θωράκιση του υποδορείου ιστού τους, που εάν τις ιδείς χωρίς ψηφιακή επεξεργασία, θα πηδάς έντρομος από τα παράθυρα του τρελοκομείου. Ενώ το κλώτσομπουνίδι που δέχτηκε ένας σταθμάρχης του μετρό προψέ, χώρια η σιχαμένη υποκρισία των άνκορμεν, απηχεί τις καλύτερες παραδόσεις του Κιούμπρικ όταν η παρέα σαπίζει στο ξύλο έναν έρμο σε μια σήραγγα.

Προς γενίκευση της ξεφτίλας, ένας εσμός δικηγόρων υπεράσπισης πλαισιώνει κάθε εξέλιξη σε τέτοια «ατυχή» γεγονότα. Ακόμη κι αν βρεθεί κάποια ομάδα που έφταιξε, όπως συνέβη με τον διασυρμό ενός πανεπιστημιακού στο γραφείο του, οι λαμπρότερες παραδόσεις που διαδίδονται μέσα από τις ευρωπαϊκές εντολές, οδηγούν στον φυσικό τους δικαστή τα πολιτικοποιημένα τσογλάνια και παρευθύς απολύονται, χαμένα στην γλυκειά συμμορία των παραβάσεων που έχουν πλημμεληματικό χαρακτήρα. Κι αυτά, ενώ έχουμε Πρόεδρο Δημοκρατίας μια κυρία από το δικαστικό σώμα.

Επειδή ΔΕΝ πρόκειται να στήνετε αφτί να ακούτε τον κάθε κωλόγερο που ανακάλυψε πως υπάρχει περίπτωση να τον βρήτε με κομμένο λαρύγγι όποτε καυλώσει σε κάποιον, σας στέλνω χαιρετίσματα πως δεν αρκεί μια ιερεμιάδα του στύλ «στα νιάτα μας αφήναμε το κλειδί του σπιτιού κάτω από τη γλάστρα».

Ποτέ δεν είχαμε τόση, μα τόση αστυνομία, τέτοια φιγουρατζίδικη πολιτική προστασία, τέτοια δημαρχιακή και περιφερειακή ακμή, και τόσες, μα τόσες συσκέψεις επί παντός του επιστητού, παρόντος συνήθως του πρωθυπουργού, έμπρακτη απόδειξη πως το κράτος κουτσαίνει, αλλιώς ο Ηγέτης θα έρριχνε έναν υπνάκο το μεσημέρι.

Αλήθεια, υπάρχει ΠΙΚΠΑ; Οι «παλιές δομές» μήπως αντικαταστάθηκαν από «πρωτόκολλα», «Μηκυό» τηλεοπτικά σήματα «υποστηρίξτε εμάς που δουλεύουμε χωρίς εσάς;» Ποια δικαιοσύνη επιτρέπει συχνή επικοινωνιακή υπενθύμιση για κάποια Actionaid που την θυμάμαι χρόνια και ζητά τον οβολό μας ανά κεφαλή ευεργετημένου παιδιού από τα «νουμιστεράκια»; Και η οποία ανήκει σε πρωθυπουργικό στενό συγγενή; Μουρλαθήκατε μωρέ;

Όχι. Τίποτε δεν πάθατε. Οι τρεις χοροί των Λακεδαιμονίων, δεν θα κυκλώσουν πάλι την Αγορά. Υπέργηροι και ημίσκληροι θα συνεχίσουν να αποσυντίθενται μέσα στο λαμπρό φως των προβολέων. Και πουθενά δεν θα σκεφτεί κάποιος να περνάει από τα σπίτια ενός άσημου σπιτιού σε έναν μαχαλά, ο νυχτοφύλακας που θα ελέγχει αν οι γέροντες της περιοχής του σφάχτηκαν, ακρωτηριάστηκαν, θρηνούν η κοιμούνται.

[…]ξέρω όμως τον πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος για τη λύση δύο κρατών που βολιδοσκοπούσε από το 2017 και εντεύθεν, είχε μιλήσει και σε μένα και το έγραψα τον Μάρτιο του 2018, ότι «θα προσπαθούσε να εξασφαλίσει συναίνεση από την Ε.Ε. και τη σύμφωνη γνώμη του αρχιεπισκόπου». Είχε όμως αντιληφθεί ότι «τα χρυσά διαβατήρια» ήταν η κότα με τα χρυσά αβγά, που όπως φέρεται να εκμυστηρεύτηκε σε μια νύχτα ευθυμίας στην Αθήνα, άφηνε στο Γραφείο του 300 εκατ. ετησίως, που τα πήγαινε μετά στις Σεϋχέλλες με ιδιωτικές πτήσεις. Γι’ αυτό στο Μoν Πελεράν δεν πήρε Βαρώσι και Μόρφου και στο Κραν Μοντάνα λύση. Αιφνιδίως όμως το Al Jazeera σήκωσε τη σκεπή[….] 

Ως φαντασιόπληκτος ή ευφάνταστος συγγραφέας ανακριβειών και ψωμμάτων, παραθέτω φανταστικό μονόλογο διατελούντος εν ευθυμία ατόμου που δε μίλησε ποτέ εις τον Τσίπραν περί τούτων και ένι ψεύστης καταγέλαστος ο διαδίδων τοιούτα και τοσαύτα. Οι παρενθέσεις περιέχουν σκηνοθετικές οδηγίες.

Λέγουν με περί Κραν Μοντάνα και Πάσα Κρασάνα (αυταί είναι αχλάδες). Μοντιέ και Μον Πελεράν! Αυτά δεν είναι σωστά (σιγοτραγουδά: τα ρεάλια ρεάλια ρεάλια). Τα δύο κράτη (χικ) θα εκδίδουν χρυσά διαβατήρια, το δε άλλον κράτος (χικ) σαπφείρινα μετά μαργάρων. (γρουμπ-ρέψιμον) Δεν έχω μήτε πεντόλιρον τσεπούντο εις το γραφείον (χικ) διότι τα εστέλλαμεν εις Σεϋχέλας, εκεί όπου εξωρίσθη (χικ) ο Μακάριος.

Κατά καιρούς, το Κέντρο έχει θεωρηθεί πολιτική τάση χωρίς ιδεολογία, θαρρείς και σωθήκαμαν με την λύσσα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Για μένα (κι όσο διάβασα την περίπτωση) το Κέντρο δεν είναι ένας μέσος Όρος, μια Χρυσή Τομή, ένα μεσοβέζικο συμβιβαστικό συνταγολόγιο, αλλά μια Κοινή Αγορά παραγωγών, εργαζομένων και συνυπαρχόντων, που λειτουργούν συνδυαστικά, ανκαι συνήθως, κάπως άτσαλα.

Ενίοτε λειτουργεί και ως Καθαρτήριο αποκρουστικών έως σιχαμερών επιλογών: αλλιώς δεν θα θεωρούνταν «Γέρος της Δημοκρατίας» ο προϊστάμενος του Γρίβα − Διγενή στα Δεκεμβριανά και ο τρυπώσας στον Συναγερμό του Παπάγου, ο πετυχημένος υπουργός Παιδείας επί Βενιζέλου κι ώς εκεί.

Για τους ιδεολόγους των χρωμάτων του ουρανίου τόξου, μπορεί να ξεσκίζουν τους αντίθετους, αλλά σπανίως αποφεύγουν να κάνουν εισαγωγές κεντριστικών ιδεών, ακόμη κι αν φασίζουν ή αριστερίζουν ως νέοι αρματηλάτες. Μόνο που ο πολιτικός κόσμος έδειξε (στα χρόνια που τον παρακολουθώ, από την κηδεία του Παπάγου και δώθε) πως οι κεντρώες απόψεις χρησιμοποιούνται από τους πάντες, κάθε απόχρωσης, πάντα με γελοίες δικαιολογίες, σα να έχουν βάλει φανάρια σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση λεωφόρων.

Για μένα, ο Κεντρώος επιτρέπεται να δηλώνει πολιτική καταγωγή και η συνθήκη δεν είναι αναγκαίως ομόρρυθμη. Ως Κεντρώον οι δεξιοί προτίμησαν να μη ψηφίσουν τον Αβέρωφ ως αρχηγό, και επέλεξαν τον Ράλλη που υπήρξε βεριτάμπλ Κεντρώος. Και ο Καρτάλης υπήρξε στην ατμόσφαιρα της Αριστεράς, αλλά ήτο τελεσιδίκως κεντριστής.

Δεν θεωρώ λοιπόν Κεντρώα την καιροσκόπο και πεισματάρα κυρία Γεννηματά, η οποία εντούτοις διατηρεί ως γεύσιν και άρωμα μερικούς Κεντρώους βουλευτές, αρκεί να μη την συνερίζονται. Δεν πολυπιστεύω επίσης την πρωθυπουργική ρήση πως είναι Κεντρώος (εξομολόγηση στον Χατζηνικολάου) και γενικά στη σύνθεση των επιτελών της κυβέρνησής του βλέπω αρκετούς απολίτικους τεχνοφρικιώντες, αμή και άτομα που θα βολεύονταν και σε άλλα κόμματα.

Και ο Σύριζα εμπεριέχει κεντρώους πύθωνες κατοικούντες στην στέγη του Συνασπισμού, αλλά όχι κατ΄ανάγκην μεταγραφές τύπου «υπουργού του βραβευθέντος ως διανοούμενης καρδιάς Γεωργάκη». Ο παππούς τα κατάφερε − ο εγγονός, δύσκολα.

Επιστρέφω στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο μιας υποθετικής διαδοχής. Όντως, όσο λίγες ελπίδες διατηρεί το σύμφυρμα του Σύριζα να ξανακυβερνήσει με τους ίδιους όρους, η διαμόρφωση ενός κεντρισμού νομίζω πως έχει ελπίδες αναγέννησης, αρκεί να «θυμίζει» και να μη «παραπέμπει» σε υπάρχον κόμμα, παλαιό ή νεότερο.

Εν ολίγοις, το Κέντρο είναι τρύπιο μεν, αλλά η «τρύπα» είναι μια θύρα προς την Βαλχάλλα.

Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει από το 32% του Σύριζα, του 2019, ήταν η ταχύτατη δημοσκοπική κατάρρευσή του, στο 20% – 22%. Διότι στιγμή δεν έχαψα πως ο Μητσοτάκης ήταν πειστικός και ο Σύριζα (που είχε καταφέρει να κομματιάσει μια κεντροδεξιά το 2014) δεν θα μπορούσε με κάνα δυό λασπόλουτρα ευεξίας να τον στομώσει.

Το μυστικό ήταν κοινοποιημένο από καθε γειτονιά: ο Τσίπρας, όταν «ανέλαβε», τρομάρα του, να επιτεθεί στον Μητσοτάκη, έκανε το χειρότερο ματς της ζωής του: λάθος πολιτικές επιλογές, λάθος εκμετάλλευση μιας μπαγιατεμένης νεότητας, εν τω βάθει αμόρφωτος και τελείως, μα τελείως άξιος της βύθισής του. Το 32% που κέρδισε, ήταν και το μνημόσυνο των δεξιοτήτων του: αν ερχόταν ίσα βάρκα ίσα νερά, μπορεί σε επαναληπτικές εκλογές να δικαιώνονταν. Το 10-12% που λάκισε τον Αύγουστο του 2019, απλώς έπαψε να πιστεύει στο θαύμα του Τσιπρισμού. Και ο Σύριζα με ανάξιο ηγέτη, ιδεολογικά ανίδεον, ψευτοκεντριστή που θεωρούσε «επιθυμητό κέντρο» τα παραλέκατα ενός Γιωργάκη, έχασε το όποιο ανάστημά του.

Τα κόμματα με αριστερό πρόσημο, μπορεί να είναι Λαφαζανικά, σοβιετόφιλα, Ανταρσυακά, Μ-Λ έτσι, Μ-Λ αλλιώς, αλλά διαθέτουν μια σπάνια αρετή: όταν αντιπολιτεύονται, μπορεί να τρελάνουν κόσμο και κοσμάκη. Και επίσης, τα κόμματα με αριστερό πρόσημο, όπως απέδειξαν τα λίγα παραδείγματα του Δυτικού κόσμου αλλά και της Υφηλίου, ξέρουν από μανούβρες. Ο Σύριζα του Τσίπρα, δεν ήξερε. Και ξαφνικά, ένας από την Κρήτη που έγινε μπαίγνιο του «ορθώς σκεπτόμενου χώρου», ονόματι Πολάκης, όχι ακριβώς παράνομος, αλλά κρητικά παράνομος, έσκασε τη δήλωση και συμπαθάτε με: «το γαμήσαμε και ψόφησε».

Για την ακρίβεια, «γαμήσαμε τη μεσαία τάξη και χάσαμε τις εκλογές»

Η μεσαία τάξη αρκετά μηνάκια ήδη γαμημένη από την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών του ντιλετάντη-μη μου άπτου, Ηγέτη, είμαι σίγουρος πως ανέκραξε «πες τα χρυσόστομε». Διότι έτσι αλλάζουν αιφνιδίως οι πλειοψηφίες: με έναν λυγμό. Και οι μειοψηφίες, παρότι βαρέθηκαν τις εκρήξεις ειλικρίνειας ενός γανωμένου από βαρβατίλα όντος, διέκριναν την σκιά ενός Όρμπαν στον ορίζοντα, και δη «αριστερού».

Χαρακτηριστική είναι η αντίδραση συνεργάτη του συγκροτήματος Μαρινάκη που για την ώρα αποσιωπώ.

Είναι γνωστό οτι κύριο μέλημα παντός φιλοκυβερνητικού όντος, είναι να υποδείξει την ποθητή μορφή αντιπολίτευσης. Ο Πολάκης, προβάλοντας το δικό του «γαργάλατα» έχει μπροστά του μια ανεμπόδιστη λεωφόρο: έξωση του Τσίπρα, κατά κεραία μίμηση της Τραμπογενούς απλόνοιας, ρεφάρισμα του δημοσκοπικού 20-22% σε ένα αναβιωτικό 32% και μετά, καθώς ο Ηγέτης που λέγαμε δεν θα τολμάει να βήξει, κι άχι να πάει σε εκλογές, υπερπροσπάθεια να εμβολιαστεί ο κόσμος, με ταυτόχρονη απομείωση των τζίρων και των αποκλεισμών.

Ο τρώσας και ιάσεται, κοθώνια!

Με αυτόν τον στίχο του Ευριπίδη απάντησε ο Αλέξανδρος ορίζοντας το εύρος μιας δολοφονίας αντιφρονούντων.

«Παίζουμε τις κουμπάρες», ασφαλώς σημαίνει «κοροϊδευόμαστε», αλλά η κουμπάρα έχει άλλη πιο σαρκική προέλευση, γι αυτό και δεν υπάρχει έκφραση «παίζουμε τους κουμπάρους». Απεναντίας ο κουμπάρος και η κουμπάρα είναι παλαιόθεν δυνητικοί εραστές και δή επί αθώου αρχικά πεδίου. Αφθονούν βέβαια οι πονηροί υπαινιγμοί που πάλι παλαιόθεν, τάραζαν τις αναλύσεις του πάνελ της κυρίας KατΚαιν, όπως αποκαλούν την Κατερίνα Καινούριου, με πρωτοψάλτη την κυρία Μάρα Μεϊμαρίδη. Αν μας διαφώτιζε ο κύριος Μπαμπινιώτης, θα ανέσκαπτε μάζες λαϊκής πονηράντζας στο λήμμα «κουμπ». Σε κάθε περίπτωση, σε χείλη πρωθυπουργού, έστω Έλληνος, η φράση παίρνει άλλο νόημα. Εϊθισται Έλλησι πρωθυπουργοίς παραληρείν.

Ο συσχετισμός της κουμπάρας με επανάληψη ελληνοτουρκικών συνομιλιών, ανησυχεί την υπουργό Αμύνης της Γαλλίας («μεσιέ λε πρεζιντάν, οι Έλλενεν μάλλον θα ξεχάσουν τα Ραφάλ και τις φρεγάτες») μετατρέπει τον Ράμα τον ψηλέκα της Σκιπερίας σε μεσάζοντα που σε λίγο θα ζητήσει ανταλλάγματα, βολεύει την Τουρκία, ειδικά την Ερτοανική, στριμώχνοντας την αντιπολίτευσή τους και οι συνομιλίες μας, είτε γίνουν στην Πόλη, είτε στην Μελβούρνη, μόλις ορκιστεί ο Μπάιντεν και βρεθεί μια συνεννόηση με την Ουάσινγκτον, θα προκληθεί ένα καβγαδάκι και θα διακοπούν. Και ο Πάιατ όταν λήξει η θητεία του μπορεί να ανελιχθεί σε αστροναύτη.

Άσε που η Γερμανία, αν συμφωνήσουμε να βρεθούμε, θα «ανακαλύψουν ψυγεία εμβολίων» που τους περισσεύουν και θα μας δοθούν ενώ πραγματικές κουμπάρες, η Άνζελα και η Ούρσουλα, θα στείλουν εντελβάις η μια στην άλλη.

Εν ολίγοις, η Ελλάς, αιωνία κουμπάρα και καλόπιστη, θα παντρέψει την Τουρκία με τον Μπάιντεν, όπως ο Τσίπρας πάντρεψε τον Ζάεφ με την Μακεδονία. Ήδη ο ρόλος της χώρας μας στον παγκόσμιο στίβο θυμίζει όλο και περισσότερο πολιτική συμπεριφορά των Παλμερικών και του Πατσιφίκου, των τότε Βουλγαρικών και των καντίποτε Κριμαϊκών.

Θέλετε μια προφητεία; 25 του μηνός οι συνομιλίες, 26 ή 27 τα σπάζουν εν ύβρεσι. Και η Γερμανία, κατάλληλα ειδοποιημένη, μαζί με τους γνωστούς αγνώστους των αοράτων διαδρομών, μας πιέζει με κάθε τρόπο να «τα βρούμε». Όλοι οι «ανεξάρτητοι» πράκτορες λένε τη γνώμη τους («δεν θα τα χαλάσουμε για λίγες οργιές βρώμικο νερό» ή το παλαιό «Η Κύπρος κείται μακράν», φράση που δεν κατεδαφίζει προτομές και ανδριάντες).

Είπαμε να ψωνίσουμε από σβέρκο, καταλήγω, αλλά μας έπρηξαν προσφέροντας απολιθωμένο δεινόσαυρο.

Και τώρα πάω να σκεπάσω το κεφάλι με μανδύα πένθους και διαλέγω μια γωνιά ήσυχη, να με λιθοβολήσουν οι υπερπατριώτες. Στην άλλη ζωή, θα επιστρέψω ως Πολυνήσιος που δεν έχουν κουμπάρες.

Όλο και περισσότερα άρθρα υποστηρίζουν, προβάλοντας ποικίλους λόγους, πως αποκλείουν εξέγερση στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες.

Μακάρι να ήταν έτσι.

Δείτε τις παρελθούσες περιπτώσεις στυγνής δικτατορίας που μόνον στον εικοστόν αιώνα έφεραν τα πάνω κατω στον κόσμο, μετατρέποντας έναν ελπιδοφόρο μεσοπόλεμο σε κόλαση τυφλών αγροίκων, εφοδιασμένων με γεμάτα οπλοπολυβόλα, που έκλεισαν την Φρενίτιδα με δωράκι μιαν Ατομική Βόμβα.

Λέω «περιπτώσεις» και στον πληθυντικό, διότι ο Χίτλερ ήταν καγγελάριος, κι όχι ο Ραιμ των SA, κύριο τον ανέβαζαν, κύριο τον κατέβαζαν, ακόμη και οι προφήτες της εξέλιξής του, ενώ πλήθος τύπων σαν τον Τζόζεφ Κένεντι, τον δούκα του Ουίνδσορ και την Κοκό Σανέλ, καραγούσταραν την κάπως γκροτέσκα εμφάνισή του.

Η κοινωνία της Αμερικής, κατά το μικρό τμήμα που εύκολα αναγνωρίζουμε, ακολουθεί την ηθελημένη τύφλωση (γκαβωσύνη είναι το δηκτικά σωστό) και καμώνεται πως παίρνοντας μερικά πασαλειμένα μέτρα έως το λιμάνι της Ορκωμοσίας, η Κρίση θα περάσει, «διότι υπάρχουν πλήθος ασφαλιστικές δικλείδες».

Αυτά μου θυμίζουν τα «αποκλείεται» που έλεγαν Εβραίοι ηγέτες, που έβλεπαν τον αντισημιτισμό να γιγαντώνεται. Την εμμονή του ηλίθιου, λέγε Τσάμπερλαιν, που έσειε κωλόχαρτα «ειρήνης» στο καρτερικό κοινό των ψηφοφόρων του.

Τις καραμαλακισμένες χώρες της Πολωνίας και της Ουγγαρίας που απορρόφησαν το Τέσεν και ρουθηνικές περιοχές, καθώς η Γερμανία τους το επέτρεψε για να απορροφήσει με το καλαμάκι τις περιοχές της Σουδητίας. Αμφότερες έγιναν μαλλιά κουβάρια σε έναν χρόνο.

Λυπάμαι αφάνταστα που έπρεπε να γεράσω για να συνειδητοποιήσω πως η υπέρτατη ανοησία της Δημοκρατίας, παρόλο που ξεσκονίστηκε αρκούντως από την αρχαία ελληνική φιλοσοφική σκέψη, ήταν η ευχή να πεθάνει ο φασισμός, όχι επειδή πέθανε, αλλά επειδή έπρεπε να κρυφτεί το γεγονός πως ουδέποτε πέθανε και με την παραμικρή φουσκάλα που βγαίνει από την σάπια κοιλιά του, ολούθε πλακώνει ο καθησυχασμός: η Δημοκρατία αντέχει, υπάρχουν δικλείδες, τέτοια, χαζά και χαμένα.

Υπάρχει και το άλλο κοροϊδιλίκι: Φασισμός, ναζισμός, αυταρχία, πολίτευμα «νόμου και τάξης», εθνικισμός και τα ρέστα, είναι διακριτές κατηγορίες και δεν θα συγχωνεύσουμε τον Ούγγρο καραμπουζουκλή με τον Μοτζαχεντίν που παραληρεί.

Ανησυχώ λοιπόν διότι φοβάμαι την ημέρα που θα ορκιστεί ο Μπάιντεν επειδή πάμπολλοι από τα 74,2 εκατομμύρια Αμερικανών που ψήφισαν Τραμπ, έχουν το νιονιό να καταλάβουν πως δεν τους καίει ο γέρων, αλλά η μαύρη Δύναμη που λέγεται Κάμαλα Χάρις. Ένας εμφύλιος δεν είναι και τόσο απόμακρο ενδεχόμενο με τόσα όπλα στο μεϊντάνι, τόση Εθνοφυλακή και εκλεγμένους Σερίφηδες, τόσο σινεμά που παινεύει την στρατιωτική ηθική και τέτοιες ανισότητες που διαρρέουν εικαστικά και ως κινούμενη εικόνα το σινεμά, ως δεξιός πραγματισμός του Easy Rider εννοώ, και όχι ως αντίφα ψευδαίσθηση χύμα αμφεταμίνης, να κλαις «Νικόλα και Μπαρτ».

Στην εποχή της Κάμαλα Χάρις προσβλέπουν όλοι, μη γελιέστε. Και εκεί, βλέπω στο φλυτζάνι της αθώας Κιβωτού, να παλεύει με μια φάλαινα κρατώντας μια ένεση αναισθητικού για αρκούδες γκρίζλυ.

Άσε που ο Τραμπ δεν είναι Αλέξιος Μούρτζουφλος και ο κόσμος τον θεωρεί βλαμμένο, όπως πράττει συστηματικά επί αιώνες βλέποντας εργολάβους να πλουτίζουν. Διότι υπάρχει η πεπλανημένη εντύπωση πως το Πνεύμα βρέχεται με μπαγκανότες.

Χαζά και χαμένα.

1

Ενα κλασικό ανέκδοτο από το Πολυτεχνείο των σίξτις. Στις εξετάσεις του Μπούρα, ιστορίας αρχιτεκτονικής, ο μακαρίτης έδινε δέκα θέματα που το καθένα τους απαιτούσε να ξέρεις πέντε έως δέκα υποθέματα και βαθμολογούσε αναλόγως. «Αναφέρατε πέντε μνημεία της Παλαιστίνης» για παράδειγμα, ανταμείβονταν με μία μονάδα αν ήξερες και τα πέντε, και 0.2 της μονάδας αν ήξερες ένα.

Σε μια τάξη πριν από εμάς, κυκλοφόρησε ένα Έπος. Δυο κολλητοί μεταξύ τους φιλάρες, εκάθονταν ο σκράπας πίσω από τον διαβασμένο και στο θέμα «αναφέρατε πέντε μνημεία της Παλαιστίνης» τονε τσίγκλιζε: πες ρε μαλάκα ένα, θα με κόψει, λέγε ρε, λέγε!. Ο επιμελής με τα πολλά, υποχώρησε: «ναός της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα». Αλλά ο κολλητός πήγαινε για βαθμό και τον έπρηξε στα αιτήματα. Ακόμη ένα λέγε, να πιάσω μισή μονάδα! Νευριάζει ο γνώστης, του μουρμουράει κάτι.

Βγαίνουν κατά τα γνωστά στον διάδρομο και ο ευεργετημένος πλησιάζει τον ευεργέτη και του λέει «ευχαριστώ δικέ μου, ένα 0.4 θα το πάρω. Μόνο πές μου: κοιτάω το βιβλίο και δεν βλέπω καμία «μονή της Χάιφας».

Ο ευεργέτης βογγάει από ηδονή, σπαράζει στο μωσαϊκό από τα χάχανα και στο τέλος εξηγεί: «δεν σου είπα για μονή της Χάιφας, μαλάκα! Για να μη με πρήζεις, σου είπα «το μουνί της Χάιδως!»

2

Αυτό νομίζω πως συμβαίνει με την υπερήφανη ελληνική πλευρά που απομιμείται το τρόπο που διαχειρίζονται την πανδημία οι «συνεταίροι» μας της Ευρωπαϊκής ένωσης, με την φιλολογία για τα εμβόλια, τις διανομές, τις κοινές δράσεις και τα ρέστα. Η Ελληνίς πλευρά παρουσιάζει την ενιαία πολιτική ως μήποτε υπάρξασα και πουλάει χαρακτήρα εκ του ασφαλούς. Ούλα μόνη της και εξ ιδίων τα δομεί. Πλην άλλες χώρες που δεν έχουν το ψώνιο πως πρωτοπορούν παρουσιάζουν τις δράσεις τους με διαφάνεια. Κι έτσι, εμείς ακούμε «μονή της Χάιφας» αντιγράφοντας, προκαλώντας μειδιάματα έως και ξέφρενα χαχανητά από τους κουτόφραγκους.

Άρα, απάδει η πληροφορία πως ο Χαρδαλιάς βεβαιώνει πως έχει στο τσεπάκι 424.624 εμβόλια. Ακόμη κι αν οι μισοί Έλληνες είναι αδιόρθωτοι Τραμπικοί και τα παιδάκια το 30% του πληθυσμού, χονδρικώς μας χρειάζονται 90% περισσότερα εμβόλια, ακόμη κι αν οι μισοί Έλληνες υπερηφάνως αρνηθούν να εμβολιαστούν. Δηλαδή, αν όλα κινηθούν καλά, ευτυχισμένο το 2022. Διότι δεν είναι εντροπή να παραδεχτείς πως σε μερικά είμαστε άπαιχτος λαός, αμη σε κάτι άλλα είμεθα η τελευταία τρύπα του ζουρνά.