Author: Πετεφρής

Στα Μπράγκαλά και στα Ελαφονήσια/ Παρασκευή σε συναντώ

Σαράντα μέρες κάνω ν΄ανταμώσω/ Κάθε μεγάλο μου εχθρό

Κρατά τσεκούρι και βαρύ τουφέκι/ Μα το μαχαίρι προτιμώ

Κοιτάζει απ΄το παράθυρο να στέκει/ Κορίτσι δώδεκα χρονώ

Και τη στιγμή που τον πλακώνει κέφι/ Αγρίως τον δολοφονώ.

Τα Μπράγκαλα και τα Ελαφονήσια/ Κρατούν γερά το μυστικό.

[1972]

Όταν έγραφα αυτό το τραγουδάκι κρεμασμένος από τα γκρεμνά της Ζάβορδας, ο κόσμος όπου ζούσα δεν γνώριζε μόνον τη «σχέση» και τον «βιασμό»: υπήρχε, δικαστικώς ηθικώς και λυτρωτικώς για τους παιδόφιλους, η λέξη «αποπλάνηση». Οι συνήθως άσχετοι γονείς, οι πιεσμένοι από το καπέλωμα μιας προίκας που δεν διέθεταν, ανακαλύπτοντας ότι το βλασταράκι τους τραβιότανε με αγαπητικό, του έστελναν μήνυμα ρωτώντας τι σκοπεύει να πράξει.

Το ελληνικό σινεμά του μεταπολέμου είναι φίσκα σε αποπλανημένες. Οι πελούσιοι πατέρες ήταν «αυστηροί» καθώς έβλεπαν την άγουρη κόρη τους ως εμπόρευμα που θα ενδιέφερε άλλους πελούσιους. Οι πτωχοί που είχαν ενώπιόν τους το θέαμα μιας ξεπαρθενεμένης μικρής, πέρα από την ζωστήρα με την οποία χαράκωναν το κοριτσάκι, ήξεραν την μάκινα: καταγγελία του «γαμπρού» για «αποπλάνηση ανηλίκου». Ο γαμπρός αν δεν είχε πεκούνια να εξαγοράσει την παρθενία με έναν αρραβώνα που διαλύονταν, δήλωνε πως θα το πάρει το κορίτσι με παπά και με κουμπάρο και όλα μέλι-γάλα.

Η προίκα, η παρθενία, τα αγόρια που «έπρεπε να προσέχουν μη και τα μπλέξει καμία παστρικιά», τα κορίτσια τα μαστουρωμένα από το συχνό παιδαγωγικό βρωμόξυλο, το δέσιμο στο μπαλκόνι και το έθιμο της λυμένης ζωστήρας, κολλούσαν στον πρώτο εραστή που τους τύχαινε. Συχνά, μια εγκυμοσύνη «έκοβε» τα σαλιαρίσματα. Αλλά νόμιζα πως το φαινόμενο είχε ατονήσει, ώσπου ένας 38χρονος εξηγεί πόσο παιδόφιλο υπήρξε και πως έμπαινε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ ζητώντας να παντρευτεί την παιδίσκη. Πριν μισόν αιώνα, θα τον καμάρωναν ως γαμπρίτσο με κοχόνες. Ιδού ο μάγκαλας που ήθελε και παντρειές:

«Την αγαπάω και με αγάπησε και την ερωτευόμουν ακόμα περισσότερο κάθε φορά και δεν μπορούσα να δω καμία άλλη γυναίκα, είχα σχέση και την χώρισα. Βιασμός δεν μπορεί να γίνει… Μία φορά θα γίνει, δύο; Πόσες θα γίνει; Δεν είναι βιασμός αυτό το πράγμα. Το ήθελε. Το ήθελε και περισσότερο από εμένα δηλαδή, το ήθελε και έχω τραγικά στοιχεία ας πούμε να αποκαλύψω».

Αυτό το όρθιο βόιδι θα δικαστεί για πλημμέλημα, μπορεί και πταίσμα, ο συνήγορός του στη δίκη θα έχει πολύ εύκολο έργο, εξωθώντας την τέως ενδεκάχρονη στο ψυχιατρείο, η κοινή γνώμη θα ησυχάσει διότι σκόπευε ο 38χρονος να βάλει την κουλούρα στο πιτσιρίκι και ο εσμός των Metoo που αντιλαλεί στις ρεματιές και στις ραχούλες όπου ήταν εδραιωμένοι οι νόμοι των μπράτιμων, του καθαρού κούτελου και όχι των Εσκιμώων που σου παρείχαν στρώμα στο ιγκλού και θηλυκό χάδι.

Για τους μεγάλους παιδόφιλους που ακμάζουν και από τον τάφο σε μουσεία, γκαλερί, εκδόσεις και αναλύσεις περισπούδαστες, κρατήστε ενός λεπτού σιγή, διότι θα σας πουν ότι υπήρξαν απεγνωσμένοι και λάτρεις των άγουρων φρούτων και άτριχης ήβης.

Τα Μπράγκαλα και τα Ελαφονήσια/ κρατούν γερά το μυστικό.

Κοντεύει ημέρα πίσημος, με γλύκαις, πακλαβάδες και σαραγλάκια, ήτοι το 61ο αντάμωμα Γραικώνε και Τουρκώνε, όπου θε να γαβουστίσουν εμπιστευτικά, με την θαλάμη γεμάτη α σον ρεβόλβερ.

Μαύρη Δευτέρα θε να είναι πλην όλοι ξέρουν την συνέχεια. Θα αρχινήσει με σορόπια, θα πέσει η πρώτη ψιλή, θα τσακωθούσι και από 3ης ώρας της συνάντησης (παίζει και να συμβεί στην Τρίτη ημέρα για τις εντυπώσεις) τα δύο μέρη, χτυπημένα αμοιβαίως στα πλευρά και κατά κόρρης (κόρρη δε είναι είτε το μάγουλο είτε η σιαγών αμή και ο κρόταφος παίζει) θα επιστρέψουν στην αγαπημένη τους Τσιγκολελέτα.

Για τελευταία φορά το θυμίζω: εμείς ζητάμε να λυθεί ενάμισο ζήτημα, αφτούνοι κάθε μεσοβδόμαδο γεννάνε και άλλο αυγό απαιτήσεων, καθώς έχουν εκτροφείο από αλανιάρες κλώσσες και μας εμπαίζουν αριστοτεχνικά επειδή έχουν εμπεδώσει πόσο οξύθυμοι είμεθα.

Λοιπόν χαιρετίσματα στους εδικούς μας, αλλά θέλει κτηνώδη ψυχραιμία όταν ζητάνε νησιά, μουφτήδες, ΑΟΖ και του μπογιατζή τον κόπανο. Πρέπει, Σιθάσπιδες, αμέσως να ζητήσουμε απαράγραπτα δικαιώματα στην γραμμή Αίνου-Μηδείας, βάση υδροπλάνων στο Τεκίρνταγ, επιστροφή της Ανατολικής Θράκης και Ίμβρο-Τένεδο απαρεγκλίτως και δεν αναφέρω τι θα ζητήξουμε στα μέρη του Σαρπηδόνος και του Απολλωνίου Τυανέως. Με τέλεια ρητορική τέχνη, παρακαλώ. Όχι αιτήματα στο πόδι. Και δάκρυα πολλά των εδικών μας, όπως πράτει ο Μπάηντεν.

Ελπίζω να βοήθησα.

Νομίζω πως βρήκα μια Αρχή που διέπει τις ζωές μας, τουλάχιστον σε ένα πολιτικό ζήτημα:

Δεν υπάρχει δεξιά, κέντρο και αριστερά ως χώροι κομματικοί, μονοσήμαντοι και εχθρικοί προς τα άλλα χρώματα του oυράνιου τόξου.

Απεναντίας η Δεξιά έχει αριστερό, κεντρώο και δεξιό πρόσημο, το Κέντρο ομοίως και η Αριστερά παρομοίως. Αυτές οι τρεις πτέρυγες σε κάθε κόμμα είναι η απαρχή, η αιτία και η αφορμή καθημερινών μπελάδων και αδρασίας, ενώ πολύ δύσκολα οι διαχειριστές των κομμάτων αναγνωρίζουν, εγκρίνουν και συνυπάρχουν την δεξιά, το κέντρο και την αριστερά τους ως τάσεις και ποικιλίες που ωστόσο δεν έχουν την αμεσότητα, την τραχύτητα και την τιμωρητική διάθεση (επί στελεχών) όταν οι τάσεις εκδηλώνονται.

Το μονόμπατο και η μονολιθικότητα των κομμάτων, παρά τα μασάλια περί ενός διευρυμένου χώρου που δέχεται και ανέχεται το εναλλακτικό, ήταν επί αιώνες και δεκαετίες (όχι με την ίδια μορφή) το ευαγγέλιο των ισχυρών προσωπικοτήτων ή των ομάδων εδραίας και κοινής πεποίθησης που δεν ανεχόταν ετερότητα στόχων και σκοπών. Και αυτή η μονομέρεια εξαφάνισε, απομάκρυνε ή δολοφόνησε πλήθος ανθρώπων, αμέτρητων, διότι η ενιαία γνώμη υποστηρίζονταν πάντοτε ως ιερός μονόδρομος για να επιτευχθούν στόχοι και σκοποί. Αλλά έτσι, ένα αμιγώς δεξιό κόμμα ή κεντρώο ή αριστερό, του΄παιρνε ο διάολος τον πατέρα αν δεν κατάφερνε να διατηρεί ομογνωμία.

Αλλά αυτό ίσχυε μόνον για την Πολιτική. Σε άλλους τομείς, όπως στην Τέχνη της Στρατηγικής, δεν γεννήθηκε ακόμη, από τον καιρό των Φαραώ, ένας στρατός αποκλειστικά πεζών τοξοτών, ή θωρακισμένων ιππέων. Και να υπήρξε, ευθύς εξαφανίζονταν από τις γνωστές ποικιλίες των ενόπλων, των αμυντικών ποικιλιών, και των επιθετικών όπλων, αγχεμάχων ή βλητικών.

Όπως λοιπόν οι στρατοί πολεμούσαν βάσει οπλισμού, τεχνικών και συντονισμού, έτσι και η πολιτική εξουσία έχει ανάγκη ιδεολογικής διαφοροποίησης, συνδυασμών άσκησης και επινοήσεων, στρατηγημάτων και διαφορετικής θέσης του κάθε στρατιωτικού μηχανισμού στο πεδίο της μάχης.

Άρα, καταλήγω, μία κατάσταση, όπως μια μάχη ή μια ψηφοφορία, μπορεί να κερδίζεται πολύ πιο εύκολα εν συνυπάρχουν ο αριστερός οραματιστής, ο κεντρώος ήξεις αφήξεις και ο δεξιός μονόχνωτος ακτιβιστής.

Δεν ξέρω γιατί λένε «γαζέλα της Μυκόνου» την Ελίζαμπεθ Ελέτσι που πέρασε στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης του πρόσφατου survivor (φέξε μου και γλύστρησα) αλλά πριν σκοτεινιάσει την είχα έτοιμη να εγκαταλείψει το πάλκο. Δεν την είχα ξαναδεί στη ζωή μου, αλλά έτυχε και παρακολούθησα σκηνές από τους όρκους του Μπάιντεν, το απαίσιας προέλευσης ερώτημα «άραγε αυτή η αμερικάνικη διακυβέρνηση μας συμφέρει ως Έλληνες;» και κατάλαβα, να μη πολυλογώ, πως μας αγαπάνε ως άτομα και ως Μύκονο και ως εράσμιους συμμάχους, αλλά αν θέλεις να διαγνώσεις τι πρόκειται να γενεί, καλύτερα να βλέπεις τι πράττουν οι Γερμανοί: δεν πρόλαβε να δει ηλιοβασίλεμα ο Τραμπ και τον απαρνήθηκαν, μεταφέροντας το άγχος τους μη και ξωκείλει στους Ρώσους η Τουρκία, εκφράζοντας με μια στροφή περί την ύπαρξή τους πως η Ελλάδα αντέχει την καλωσύνη στις λυκοποριές και δεν έχει ανάγκη από χάδι.

Αυτή η έκλειψη του Τραμπ και το ιστορικό της πορείας του προς τα υδατώδη ριζιμιά δάση της Φλόριντα σκίαζε ό,τι κι αν έλεγε ο Μπάιντεν, όσο κι αν οι τεχνικοί ίδρωναν με υπερμηχανήματα να καλύψουν τα φάλτσα της Λάιηντη Γκάγκα στον εθνικό τους Ύμνο. Ο νέος Πρόεδρος έπραξε το σωστό κατά την ταξική του αίσθηση, αλλά εκατομμύρια οπαδοί του Τραμπ στοιχηματίζω πως κατέληξαν ομοθυμαδόν στην ανόητη σκέψη «άρα ο γέρων μας φοβάται, βουρ λοιπόν στο κόμμα των Πατριωτών».

Ενώ αυτά συνέβαιναν στη Ουάσινγκτον, η Ελλάς συμφωνούσε στους υποτροπικούς ίδρωτες των Σαρβαηβεριζόντων που είχαν τρεις υποψηφίους να επιλέξουν προς αποχώρηση: ο Περικλής ήταν αρκούντως κακιασμένος και χολερικός τείνων στο επτανησί που λάτρευε παλαιόθεν τις γαζέττες, άρα το παιδί καταδιώκεται, η Ανθή Σαλαγκούδη έφεξε από την λόρδα και τα μάτια της εξείχαν σαν του Κεντέρη όταν τον έψαχνε η Wada του πνεύματος, ας ψηφίσουμε να φεύγει αυτή η μαυρούλα, η αραπίνα  Ιεζαβέλ, η δήθεν Ελιζαμπέτα, που δεν ταιριάζει με το νεοελληνικο τοπίο του οποίου η φαιδρά πορτοκαλέα είναι, εκτός της δάφνης και της ελιάς, το μόνο φυτό που αντέχουμε.

Πρόκειται για το Μπέρμινχαμ που κάποτε απήγγειλα ποίησιν σε ένα αμφιθέατρό του.

Ευτυχώς διαθέτω πολλά ακόμη έντυπα παλαιών αιώνων, καθώς και πολλές αρχαίες και μεσαιωνικές πηγές (κι όταν μου λείψουν, έχω τον τρόπο να τις αναστηλώνω). «Είναι μετρημένα τα ψωμιά σου, Πετεφρή» κρώζω ωσάν κρυωμένη κάργα, και εννοώ πως μια πενταετία μοιάζει με φτερούγισμα πασχαλίτσας, μια δεκαετία όνειρο απατηλό και παραπάνω χρόνος μάταιο όραμα, ακόμη κι αν τάζω του αγγέλου μου πως θα γράφω ωσάν Λόντονηαρ αντίπαλος του Δίκενς, άχρι δραπετεύσας από την γερμανική Ταγκανίκα, άρα έμφορτος από κολόνιαλ άτιτσιουντ και πλησμονή από σαμπέρμπιαν σκάης.

Μαθαίνω πως άνοιξε το στέκι «Τοστρέτων» πλην μόνο δια ορθίους, κι εγώ, παραπάνω από ένα δεκάλεπτο διασαλεύομαι και βογγάω. Επομένως, καταλήγω, πάλι καλά που διαβάζω τις πηγές μου, σημειώνω παρατηρήσεις θολοδομίας και ξαναβλέπω (έως την έβδομη παρουσία, ελπίζω) τόσο τον βίο του Ράγκναρ Λοθμπροκ της σειράς «Βίκινγκς» και επαναλαμβάνω πάλι και πάλι (στον ύπνο μου) τους Peaky Blinders.

Δεν είμαι τόσον λειψανάβατος και χονδρόβλαξ όσο δείχνω: την φαμίλια των Σέλμπηδων ψιλοκοσκινίζω, χάρη στην τρελά συνεγγίζουσα τον άλλον αιώνα ατμόσφαιρα, όταν περνούσε τον δικό της Καιρό των Τσιγγάνων, όπως τανύν λειτουργεί ως κράχτης προσέλκυσης εξωτικών πληθυσμών κατά το αγαπημένο πρότυπο των απογόνων του Αλφέδου Μάγνου.

Κι αν κάνω ασύστατη ζωή, δικός μου είναι λογαριασμός. Η κατάληψις της πόλεως των Αθηνών από νεοκαταλανούς και θάνηδες πριν τη Μάγκνα Κάρτα, έκρινα πως δημιουργούσε ευρύ πεδίο Γνώσης των κυβερνητικών σχημάτων που η χώρα μου επέλεξε να πορεύεται. Κυκλοφορώντας στην Ελλάδα ως υποτακτικός μοναχός του Άθελστον, μελετώ την πολιτική της ζωή ωσάν τριάριος των λεγεώνων του Καίσαρος και μετέχω στους αγώνες που έδωσε για την Ρώμη, υποτάσσοντας τους σέριφς του Ουέσεξ και των Καντερβρύγων, προγόνους ενός Μηταράκη, ενός Θεοχάρους, μερικών μυστών εκ Σαξονίας και των ιστορικών που ενέγραφαν σε ρούνους τον χαλκό της Νήσου, υπό την Δυναστείαν της φυλής των Κert-y Katchee (Κρητικάτσηδων παραγωγών αλόης) παρά Σουδήταις (εκ του κόλπου της Σούδας).

Αλλά δε βαρυέσαι – έξιστιν κυβερνήταις αργοσχολείν εν φλυαρία. Στην Σούδα και στην  αγκάλη της, επι Βικτωρίας και διαδόχων, ναυλοχούσε Ρωσικός στόλος και ανήμερα της Προεδρικής ορκομωσίας εν μέσω της Αταξίας των Τραμπικών, δεν είναι ώρα να κακοκαρδιζόμαστε παίζοντας τους ελαφρόμυαλους.

Εντάξει, το λάβαμε το υπονοούμενο: μερικοί-μερικοί θέλουν μια Ελλάδα τρε τουριστίκ, με τον ακούνητο στη θέση του Θεοχάρη και κάθε τόσο, έτσι και πάει να ασκηθεί εξωτερική πολιτική, μαθαίνουμε για κάποια έναρξη συνομιλιών στις 25 του μηνού από την οποία θα αποχωρήσουμε προκαλώντας ακόμη και στους Αμερικάνους θυμηδία. Ως πότε θα κρατάμε το νταούλι για να χορεύει η αδέκαστη Γερμανία; Ή θα αποχωρήσουμε στις 26 του μηνού εκβιάζοντας πρόωρες εκλογές, ώστε να ξαναβγεί ο Μητσοτάκης διότι έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος;

Τέρμα. Είστε προβλέψιμοι σαν μπουλντόζα στο Ελληνικό και δίπατο περιφερειακό στη Σαλονίκη.

Tέσσερις φορές, από το 1961 και εφεξής κι όλες του περασμένου αιώνα, πέρασα από το σπίτι του Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο. Και στις τέσσερις, πρόσεξα αλλαγές. Όλες άχρηστες. Επειδή κυριαρχούσε ο κοσμοκαλόγερος, ο άγιος των γραμμάτων μας, η έκδοση Βαλέτα. Κάθε δεκαετία που έλειπα, όλο και κάτι έβγαινε από το κάδρο. Τα διηγήματά του λιγόστευαν συστηματικά. «Ολόγυρα στη λίμνη» κυκλοφορούσαν σε μια θίνα κάτι περίεργοι που ρουφούσαν λαίμαργα τον αέρα από τις τουρμπίνες. Της κοκκώνας το σπίτι που σκιτσάρισα δυο φορές, δεν ξέρω τι σκατά έγινε και τό ‘χασα. Όταν ξαναβάδισα στις εξοχικές Παναγιές του, βρήκα τις κροκάλες στα Λαλάρια λιγότερες. Κάτι κόλλησε στις Κουκουναριές, αυτοάνοσο. Δεν άντεξα Τρίτη βόλτα στο νησέλι του σχολείου.

Εκείνο που με πείραξε περισσότερο, ήταν που δεν τον είδα στη γνωστή κώχη της παραλίας να κρύβεται από τον Καρκαβίτσα που ήρθε με φίλους και τον παραφύλαγε καθώς εστερείτο τα έξοδα παραστάσεως να τον φιλέψει. Βέβαια, περπατώντας στην ανήκουστη αττική ψευτιά και στον Άγιο Ελισαίο, δεν κατάλαβα εντέλει ινατί θεωρούσαν έκπαλαι τον Μωραϊτίδη υπομείονα του συγγενή του, ενώ ποτέ δεν συνδύασα την μαγική λέξη «ανάρπαστος» με το «αφήστε με ν΄ ακούσω τον αδελφό μου» του Σεφέρη.

Λιγοστεύουν οι πατρίδες που επινόησα. Δεν είναι ο τουρισμός και η ανάπτυκσις. Είναι που η Μποφίλιου δεν έπαψε να σηκώνει το χέρι ως παραστάτις ενόσω τραγουδώντας προελκύει χειροκρότημα, είναι που η θυμοσοφία του Καμπουράκη έχασε την αγαθότητά της, είναι που το κυβερνών ζεύγος παρεμβαίνει ως μπάστακας στα καθημερινά δράματα και είναι πως υπάρχουν συνήγοροι υπεράσπισης ικανοί να στείλουν εξώδικα επειδή η παραμάνα στο πανωφόρι του κυρ Αλέξανδρου ήταν δανεική κι αγύριστη από το γραφείο του Νιρβάνα.

Η κάρα του, φυλαγμένη σε ναό στην αιχμή του λόφου, είναι τεράστια.