Author: Πετεφρής

Αν βγαίνει ο Ερτογάν και μουρμουράει για την «Τουρκία της καρδιάς του» που διαφέρει από την «Τουρκία των συνόρων της», κι αν βγαίνει ο Ράμα και πιστεύει ότι οι Γκρέκοι του χρωστάνε επειδή ένας Αρβανίτης «έσωσε την Ακρόπολη» και τους ομογλώσσους του που εκατοίκουν την Πλάκα πέριξ, μη σκούζετε και μη συζητάτε επειδή είναι ανιστόρητοι και επιθετικοί.

Κάπου, κάποιος, κάποτε, τους τα δίδαξε σε ένα ρημαδοσχολειό, ένα εθνίκι τους στον καφενέ, έπαιζε τον πολύξερο και μερικές φορές τον χρόνο, ήρχονταν υπάλληλοι που ράντιζαν τον μαχαλά όπου μεγάλωσαν με διάφορες κόλλες, μπετζινόκολλες, αλευρόκολλες, αμή και ατλακόλλες που έδεναν το «εμείς» τους, ενάντια στους «σιχαμερούς γειτόνους που μας έρριχαν μια ζωή οι κανάγιες».

Δεν είναι παίξε γέλασε τα Μπαλκάνια. Όπως δεν είναι αστεία και γελοία τα «εδώ», είτε μιλάμε για φυλές στη βόρεια Αφρική, σε πονεμένους της Ιβηρικής Χερσονήσου, σε αντιπάλους που κατοικούν την Ιταλική τακούνα ενάντια στους ανέραστους του Φιούμε και της Λομβαρδίας.

Άλλος παλεύει για την ελευθερία του και άλλος υπερασπίζεται τον μπακλαβά ή το ταμπουλέ του. Διότι το μυαλό χτίζεται και κοστίζει πολλά να το κρατάς σοβαντισμένο και ευάερο. Και μόνον απλονοϊκοί μαλάκες πιστεύουν στην Παγκόσμια ειρήνη και ωχ αμάν αμάν να μαθαίνουμε αυτά που μας ενώνουν, ήτοι το ψωμί και το αλάτι.

Κανενού δεν του φτάνει η γειτονιά, το χωριό και η οικογένειά του. Μήτε το κράτος του. Θέλει να ανήκει σε ένα Έθνος, όχι σε ένα Γένος ή σε μία Φάρα μόνον. Ο καθένας μας αισθάνεται πως ζει σε ένα ένοπλο λουναπάρκ. Η κάθε χώρα κόβει εισιτήριο για να μπεις στο δικό της. Και δεν μπορεί ο καθένας να ανέβει στις κούνιες, ή να δει το γύρο του θανάτου. Ενίοτε μας ενώνει η λαγνεία, ο παράς και ο τουρισμός, αλλά το «ντουζπουάν» θα το πάρει ο μπράτιμος, όχι ο καλλίφωνος.

Στα Βαλκάνια, κάθε κράτος στεφανώνει προτομές ηρώων που οι γειτόνοι θεωρούν κατσαπλιάδες. Και κάθε κάτοικος της όποιας χώρας, θα περάσει μια φάση ξαφνιάσματος, όπου θα παραδεχτεί ότι η Μολδαβή, ο Ρωμιός, ο Κοσσοβάρος, η Βουλγάρα και ο Τσούκνος «είναι άνθρωποι κι αυτοί», πριν τους ξαναρρίξει στην μούτζα και στην έχθρητα.

Διότι ποτέ τα σεντόνια μιας ηδονικής συνεύρεσης ή το συνεταιριλίκι γύρω από τα λαθραία μιας νταλίκας δεν κρατάνε μνήμη.

Ο Δυσσεύς Ανδρίτζου είναι καλός όσο βρίσκεται σε μια δαφνοστεφανωμένη γκραβούρα σε διάδρομο σχολείου. Δεν ήταν ένας Σούφης που ντουφέκισε τον Δερβίση του, σε εκείνο το χάνι. Ήταν εχθρός της Ευταξίας και των Ψαλλιδόκωλων, και στην Ακρόπολη που κύκλωσε για να την πάρει, έδωσε μπαρούτι και μολύβι στον Αγαρηνό, για να μη της χαλάσουν τις κολώνες, στην ίδια Ακρόπολη που τον μπουρδίσανε και τον γκρεμοτσάκισαν.

Από τον «νομάρχη της καρδιάς μας» που μας έκανε ένα φεγγάρι γελαδερούς, μικρή είναι η απόσταση ως τον χαλίφη με την «τουρκία της καρδιάς μας».

Και η Χιμάρα δεν καλύπτεται από συνθήκες μεινότητας, άρα μπορεί να «αξιοποιηθεί» με λογική βαρέως πολιτικοποιημένης χωροταξίας. Και ο τουρισμός, μπορεί ανέτως να χρησιμοποιεί ονόματα και ταμπέλες σφαγμένων ή προσφυγεμένων, είτε μιλάς για Σαλονίκη, είτε για Αλάτσατα, και να κρατάς τον Μουσολίνη ως αναστηλωτή των κάστρων σου, αρκεί να μη έχει απομείνει κανένας ζωντανός να μιλήσει.

Κι αυτά, δεν καλύπτονται με το «τάπωμα βάσει αδιασείστων ιστορικών στοιχείων» που στέλνουν οι διπλωμάτες και οι διδάσκαλοί μας, σε οργισμένες νότες. «Όι αντάροι, μόι ντουσμάνοι» ολολύζει ένας «ράνετ καπιτάν» που τον τραγουδούσαν σε κάμπους και ποτάμια σε ένα Τριεθνές.

Αυτά καλύπτονται όταν τελειώνεις με το ΕΣΡ σε λεπτά της ώρας, και όχι με γκέι ταραντέλα στην Βενεζουέλα. Κι όταν δεν βλέπεις τον Ξένο, ως ευκαιρία για να «φτιάξεις» νέα τζάκια στο νεοελληνικό κέητερινγκ.

Δεν το ξέρετε αυτό το παιχνίδι. Ψήνετε τα ψημμένα, ώσπου να καρβουνιάσουν.

Δεν είναι «δατς αντόρο», ντουγάνια. «Δατς αμόρε», είναι.

2016

Το πρωθυπουργικό σπαστό ταξίδι Ικαριά-Κύπρος-Ισραήλ που το γενικό κοινό παρακολούθησε μάλλον έκπληκτο, έληξε μάλλον το βράδι με την σκυτάλη στον Παπαχελά, άνθρωπο ειδικών αποστολών που πήρε μια συνέντευξη “κάθαρσης” από τον κύριο Κυριάκο. Η Ικαριά συζητήθηκε στη Βουλή, όπου η Κεραμέως έπαιξε σικελική άμυνα, ένας βιαστικός αμυντικός του γραφείου Τύπου της ΝΔ ανακάλυψε πως ο δυστυχής Τσίπρας τρωγόπινε σε μαγαζί στην Πάτρα μπροστά σε ένα σουβέρ, και το Στέητ Ντιπάρτμεντ έβγαλε δήλωση υπέρ της διζωνικής στην Κύπρο, απαντώντας σε έναν Ακάρ και σε έναν Ερτοάν, ενώ το στερνοπάιδι των προορισμών, το Ισραήλ επέδειξε ένα γιατροσόφι εισπνεόμενο από τον Νετανιάχου. Είτε λοιπόν συμβαίνουν Μαιγκρέδικες ιστορίες που αγνοούμε, ή ο πρωθυπουργός δεν ασκεί, αλλά πάσχει από τοξική υπερέκθεση φοβούμενος μη τον ανατρέψουν, πράγμα άτοπο.

• 12 Φεβρουαρίου 1960: Άρχισαν στη Βόννη οι διαπραγματεύσεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις των Ελλήνων θυμάτων του ναζισμού.
• 19 Μαρτίου 1960: Υπογράφεται στη Βόννη η συμφωνία για την καταβολή 115.000.000 μάρκων προς την Ελλάδα, ως αποζημίωση για τα θύματα της γερμανικής κατοχής.
• 21 Μαρτίου 1960: Έναρξη των επίσημων διαπραγματεύσεων για τη σύνδεση της Ελλάδας με την Ε.Ο.Κ., μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Ίδια περίοδο, Φεβρουάριο, η έκτη τάξη του τρίτου Δημοτικού σχολείου Γιαννιτσών, ξεκίνησε πρόβες για το θεατρικό έργο η καταστροφή της Ναούσης, που παρουσιάστηκε, παραμονές 25ης Μαρτίου στο κινηματοθέατρο Ρεξ.

Θυμάμαι την πλοκή: ο Ζαφειράκης, ο Καρατάσος και ο Γάτσος, προύχοντες και οπλαρχηγοί, ξεκινούν την επανάσταση στη Μακεδονία. Τους υποστηρίζουν οι γυναίκες τους. Στο τέλος νικάει ο αιμοβόρος πασάς Αμπού Λοπούτ.

Ζαφειράκης ήταν ο Μπίλης Μιχαλόπουλος και γεροΚαρατάσος, ο Γιώργος Αθανασόπουλος. Για τον Γάτσο, θα σας γελάσω. Ζαφειράκαινα ήταν η Βούλα Παπαδοπούλου, Καρατάσαινα και Γάτσαινα μάλλον η Δέσποινα Γκρόζου και η Δέσποινα Τσομπάνη. Πλήθος άλλων ρόλων και κομπάρσων. Τον ρόλο του «κακού» μου τον είχαν εμπιστευθεί. Ήμουν ο Αμπού Λοπούτ, το σίχαμα. Το έργο είχε ανταπόκριση και επιτυχία.

Ως κακός πασάς, καθόμουνα με ρόμπα και σαλβάρι και ένα τουρμπάνι σε ένα ντιβάνι και άκουγα τις απολογίες των δυναμικών συζύγων των πρωταιτίων που είχαν σκοτωθεί ή δραπετεύσει στη νότια Ελλάδα. Στις πατριωτικές τους κορόνες τις αποκαλούσα άπιστες και σκύλες, απαντούσα με μακροσκελείς διαταγές ανείπωτων βασανιστηρίων, του στύλ «πάρτε την και τρυπήστε την με καφτερές βελόνες» ή «θάψτε την ως το κεφάλι στο χώμα και το κεφάλι κόψτε το» – έχω την εντύπωση πως ήμουν ακόμη πιο σαδιστής. Δεχόμουνα ένα υβρεολόγιο, με έλεγαν μουρτάτη και τύραννο και παλιότουρκο, και αναχωρούσαν προς την μοίρα τους, ενώ άλλες γυναίκες χόρευαν και έπεφταν στην Αραπίτσα, ενώ ακόμη και οι δήμιοι έλυωναν από κρυφό πόνο, αφού το θεατρικό ήταν παιδικό, επομένως δεν υπήρχαν σεξουαλικές ποινές και βιασμοί.

Τα παρασκήνια στο θέατρο ήταν επίσης ζωντανά και ζωηρά, με επεισόδια που λίγοι καταλάβαιναν. Οι λιγότερο ταλαντούχοι στο πάλκο είχαν πολλές υποχρεώσεις. Να βαράνε με τις σόλες καψούλες στα σανίδια, μιμούμενοι τους ήχους της μάχης. Συμμαθήτριες και συμμαθητές, έφερναν τα props στις μπούκες και βοηθούσαν είτε ως υποβολείς, είτε στα ντυσίματα.

Επίσης φλερτάραμε, λέγαμε άσεμνα αστεία, ξεκαρδιζόμασταν με καθυστερημένες ατάκες και μουτζώναμε τους ξεχασιάρηδες. Η όλη ατμόσφαιρα, παρά τα δάκρυα του κοινού και την επι σκηνής βία, ήταν χαρωπή και αξέχαστη.

Την ημέρα που η Ελλάς είχε εξασφαλισμένα τα γερμανικά λεφτά και είχε ανταλλάξει τον Μέρτεν έναντι των αποζημιώσεων (κανένας δεν τα θυμάται αυτά;) την δέχτηκαν στην ΕΟΚ. Ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Στο σχολειό μας, η ζωή επέστρεψε στα καθημερινά. Ετοιμασίες για την παρέλαση και Έκθεση με θέμα ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου.

Είπα να νεωτερίσω. Και πήρα το ζήτημα κυριολεκτικά. Όχι τα καθιερωμένα για το μήνυμα της Επανάστασης, Αγία Λαύρα και ο Γέρος του Μοριά. Έγραψα καμιά δεκαριά σελίδες όπου διεκτραγωδούσα το τουρλουμπούκι της θεατρικής παράστασης που δώσαμε, συγκρίνοντάς την με γενναίες πράξεις των προγόνων μας, το χέρι του Τουρκοφάγου πρησμένο από τη σφαγή στα Δερβενάκια, την φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και την κατακρήμνιση του Ανδρούτσου, έλεγχο της Διχόνοιας και καταγγελία των ψαλλιδόκωλων και προσωπική επίθεση στον Μαυρογορδάτο, σε συνδυασμό με σκηνές από τα παρασκήνια, από τους διαλόγους που είχα στο θεατρικό. Η έκθεση περιείχε και τη μαθητική σπαρίλα περιμένοντας την παρέλαση στην άσφαλτο, τον λάθος βηματισμό μερικών και την πιθανή αφηρημάδα του παραστάτη που χάλαγε την γραμμή.

Ο στόχος ήταν προφανής: μπροστά στην δόξα των προγόνων, το παρόν μας ήταν άθλιο και εμείς, ρεμπέτ ασκέρι. Ηθολογικό περιεχόμενο, συντηρητικών καταβολών, εμείς, οι ανάξιοι του Αγώνα, τέτοια.

Μετά το γιορτάσι, ήρθε η ώρα να διαβαστούν οι καλές εκθέσεις, να περιφρονηθούν οι κακές. Ο δάσκαλος κάλεσε τα κορίτσια που έγραψαν τις καλύτερες εκθέσεις. Στο τέλος, με κάλεσε να σταθώ όρθιος μπροστά στον πίνακα.

Άνοιξε το τετράδιο των εκθέσεών μου και είδα πως είχε γράψει μιά ολόκληρη σελίδα με κόκκινη μελάνη στη θέση της βαθμολογίας. Μετά, χάραξε ένα Χ σε καθεμιά από τις δέκα σελίδες, λέγοντάς μου “αργότερα θα καταλάβεις την σημασία της διαγραφής αυτής”.

Ερμήνευσα την στάση του εθνικοτοπικώς: ήταν Καλαβρυτινός και ενοχλήθηκε φρικτά. Ανκαι αργότερα, τον άκουσα να μιλά για το ζήτημα στον πατέρα μου. Ήταν χαμογελαστός, και με το αφτί παντόφλα, άρπαξα στον αέρα τις λέξεις ο μπαγάσας, πρόσεξέ τον θα σου βγεί κομμουνιστής, μη τον μαλώνεις, αλλά θα σου βγεί το όνομα. Μας προέκυψε φίδι στον κόρφο μας.

Ο πατέρας μου, άρρωστος από γαστρορραγία, όταν μείναμε μόνοι, μου ζήτησε τις χιαστί διαγραμμένες σελίδες και τις διάβασε προσεκτικά. Μετά με κοίταξε με πονεμένο βλέμμα. Δεν σχολίασε τίποτε.

Χρόνια πολλά μετά, τριανταπέντε χρόνια και βάλε, ο δάσκαλος ζήτησε να με δει που δούλευα σε ένα παραδοσιακό κτήριο της πόλης. Έρριξε μια ματιά στο περιβάλλον και μου είπε: εδώ που κάθεσαι, καθόταν ένας φίλος μου, ταγματάρχης της Γκεστάπο. Ευγενής και μουσοτραφής. Αξέχαστες μέρες της κατοχής!

«Ο ήλιος του εμβολίου θα φωτίζει πια την επόμενη μέρα» αναφώνησε ο λογοτεχνίζων ηγήτωρ, μιμούμενος τον άλλο δημιουργό, τον Σμαραγδή: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός / στς Αμερικής τ’ αλώνι / κι έλαμψες και ήρθες νικητής / και σ’ αγαπάμε όλοι».

Ματαίως πίστευε ο Λοΐζος πως «θα τον τρελάνουμε τον ήλιο», μ΄ ένα νταούλι κι έναν ζουρνά, παρά την παρατήρηση του Λευτέρη Π. Πως τα «πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό» παρακαλώντας τους χαροκαμένους. Αυτή η φλογώδης και πομπώδης Αριστερά δεν κατάλαβε ακόμη πως ανεφάνη Μίθρας εις το στερέωμα και τα Μέσα Παραγωγής βρίσκονται στα χέρια του πανδαμάτορος λαού.

Η Επιτροπή συνεδρίασε και ο επίδοξος διάδοχος του Κυριακού εξ Αγκώνος (όστις  πρωθυπουργεύει χαιρετών δι΄αγκώνος προτεταμένου)  Άδωνις ο Υπερούσιος αμύντωρ της Αγοράς, της φραπεδιάς και της ελευθερίας του μετεωρίζειν και μετεωρίζεσθαι άντεξε την περασμένη εβδομάδα μαχόμενος ως Λέων υπέρ της Ελευθερίας της Τσάρκας.

Πλην κάτι λέσια της δήθεν επιστήμης, μέτρησαν ιικά φορτία και τα βρήκαν να αναδεύουν, άρα ο Άγιος Βαλεντίνος θα γέμιζε dead flowers, οι Απόκρηες θα ετελούντο «μακριά, σ έν΄άλλον κόσμο», στη Σαρακοστή κάτι θα προφήτευε ο τραγουδιστής του Έρωτα και της Ζωής Τριαντάφυλλος Χατζηνικολάου, του ερυθρού Τάγματος των Σαραβάηρβων του Αγίου Δομηνίκου, ενώ στο Πάσχα, θα ακούγονταν το «Δεύτε λάβετε φως μη σας κάψει ο Θεός» όπως ερμηνεύει το Θεσμοφόριον η φιλτάτη Θυγάτηρ μου.

Τι κι αν ο καθηγητής Σαρηγιάννης επιμένει για κάτι όπως η υποχρεωτική αύξηση της τηλεεργασίας στο 70% και να κλείσουν ό,τι κλείνεται;

Τώρα θα αρχίσει πάλι το ρέμπελο διότι έχομεν τράχηλον που διψά να κοπεί. Και μνήμη ουκ έστιν έτι. Ποιος θυμάται την αρχοντομαλακία τέλους Σεπτεμβρίου που γιομίζαμε το Θέατρο Γης και του Αγίου Δημητρίου θυσιάζονταν Ιεράρχες συνωστιζόμενοι στη Χάρη του; Πόση απάτη και γελοίες δικαιολογίες για να δουν το φως της Γνώσεως τα παιδάκια μας και πόση περιφρόνηση στην βελτίωση των συνθηκών περί τα Χριστούγεννα, ώστε να ανοίξουν κιάλλα μαγαζά, ενώ οι διαδηλώσεις ήταν, ως γνωστόν, καμωμένες από αερικά;

Ξυπνάτε! Εμβόλια δεν έρχονται, λοξές φάλαγγες τροποποιημένων ιών φάνηκαν στη Χαιρώνεια και εμείς δεν πρόκειται να απαμακρύνουμε τον Θεοχάρη το σπίρτο, επειδή η Τούι τονε θέλει.

Τέλος πάντων καλά Βρουμάλια και βλέπουμε το άγριο μάτι της Περσεφόνης.

Ανήμερα μιας «ημέρας Ελληνικής γλώσσας» ένα βιντεάκι συμπαθές, με ποικιλία αλλοεθνών που ψελλίζουν εν ευτυχία ελληνικά, ώσπου τσουπ! ο πρωθυπουργός μας στο φινάλε. Δεν προλαβαίνω να συνέλθω και ο Νετανιάχου μιλά μπροστά του για ένα μαγικό εισπνεόμενο που «θεράπευσε» 29 στους 30 πειραματοζωισμένους. Οπότε εκείνος είπε πως θα βάλει τον Τσιόδρα, πρωθυπουργικό σπετσιέρη του Οίκου Του, να μιλήσει με τον Ιουδαίο εφευρέτη. Δεν είναι (ακόμη) προσωπολατρεία, αλλά έναν ψιλονεπωτισμό, τον διακρίνω. Μου θυμίζει αδιόρατα τον Κερένσκην. Ακόμη απορώ που τον άντεξα σε τρεις άσχετες μεταξύ των εμφανίσεις, Φεβρουαρίου 9η. Κι επιπλέον, έκαμε και διάγγελμα για το κλείσιμο της Αττικής σε κουτί σαν αυτά που έκλεινε γλυκίσματα το Πλαιζίρ.

«Θα έρθη καιρός πού θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα…»
«Νὰ ἔχετε τρεῖς θύρες· ἂν σᾶς πιάσουν τὴ μιά, νὰ φύγετε ἀπὸ τὴν ἄλλη».
ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ

Ακόμη και πείσμονες ακροδεξιοί, γνωρίζουν τι «μάπα το καρπούζι» είναι η αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης που ενίοτε ρίχνει (μαζί με απόνερα) η γείτων Τουρκία. Το να ποντάρεις σε μέτρα που απασχολούν τον αντίπαλο ενώ εσύ περί άλλα τυρβάζεις, είναι πάγια τακτική μιας χώρας που κινδυνεύει επειδή εκτέθηκε από τη συνεργασία με έναν εργολάβο που δήλωνε Πρόεδρος των ΗΠΑ.

Είπα «ΗΠΑ» και θυμήθηκα να μη έχουμε τόση εμπιστοσύνη στον πρόσφατο «καθαρμό» που ενσκήπτει στην χώρα α λα Βάινστάην εν τω δάσει των Ιερομνήμων (Χόλιγουντ). Κανένας δεν καίγεται να αφαιρέσει το τριέμβολο από την οπισθέλκουσα δυναμική των ντελικάτων εραστών που καυχώνται μαλακισμένα στις θήλειες και ευτελίζουν νέους της Σιδώνος. Σε μερίδα του πληθυσμού, δόθηκε ένα σύμφωνο συμβίωσης και με αυτό θα πορευτούμε. Εκεί που μπαίνουν σύρματα στα λιβάδια και αντιαρματικές τάφροι, είναι σε μερικές ψωλές που το παράκαναν. Για την ακρίβεια, σε αριστοφανικά τριέμβολα που δεν τήρησαν κανόνες της ομερτά του ξένου σώματος. Αντί τα ιδρύματα που φιλοξενούν ανήλικα να περνούν από κρισάρα κάθε τόσο, και η κοινή γνώμη προσποιείται ότι χάσκει έντρομη για υποθέσεις που εάν δικαστούν θα γευτούν πταίσματα και πλημμελήματα που θα είναι όλα δικά τους, ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος για την νέα γενιά πορνείας και αρσενοκοιτών από τους οποίους θα ζητηθεί να πάψουν να χαλάνε την πιάτσα απλώς ακούγοντας το πουλί τους, κάθε που ηχεί το Μπιγκ Μπεν το μουσικό κουτί τους.

Όποιος δεν κατάλαβε πως η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος μάλλον φέρνει νέους βλαστούς στη πύλη της Βαλχάλα και στην επανεκκίνηση του κομματικού μίξερ, οι υπάρχοντες «κανονικοί» γαμιάδες παίρνουν τα μέτρα τους.

Σχεδόν μισόν αιώνα πριν, οργώναμε καμιά δεκαριά άτομα τον Αλιάκμονα, ερευνώντας οικισμούς, μεταλλεία, ναούς, και της Παναγιάς τα μάτια. Από τη Βέροια στην Γράμμοστα, με κάλυψη και του Βενέτικου. Όλη μέρα ψοφολογούσαμε στο καύμα και στον ίδρωτα, ενώ το βράδι μέναμε έξω ή σε σχολειά που μας τα άνοιγαν. Πριν κοιμηθούμε, κι αφού παίζαμε καρπουζοπόλεμο ή αρβιλοπόλεμο, το ρίχναμε στην κοινωνική φιλοσοφία. Ποιοι και πόθεν ήμεσθεν, και ναααα κοινωνιογράμματα και ευαίσθητες αναλύσεις, καθώς η ομάδα είχε φοιτητές των δύο φύλων και δυο φαντάρια που μας πηγαινοέφερναν με ένα τριών τετάρτων. Χίπι γίπι τα θέματα, ινατί περνάμε σαν ασκητές, πώς και δεν φτιάξαμε καμιά σχέση, τέτοια, εσωστρεφή με ολίγον Μαρκούζε και Έριχ Φρομ. Μία των νυκτών κάποιος ποσαδιστής ρώτησε ένα φανταράκι πώς βλεπει την εσωτερική μας δομή (ναι, όπως το γράφω) . Και το παιδί απάντησε: «Τι να σας πω ρε παιδιά! Πολύ στο φιλικό το ρίξατε!»

Μισός αιώνας, όλα ανάλλαγα. Βρίσκομαι σε μια ηλικιακή κώχη ισαπέχοντας από τους κάτω των 80 και τους άνω των 64 (που φαίνεται πως εμβολιάζονται όπου νά΄ναι) και από την χώρα λείπουν τα εμβόλια αιχμής, που τοποθετούνται από τους ξύγγλωττους επισήμους και τα άγουρα στελέχια περί το τέρμα Απριλιου και βλέπουμε. Ποτέ δεν θυμάμαι να έχουν γίνει όλα τόσο σκατά, και ομολογώ πως ήμουν πλανημένος, πιστεύοντας πως με τόσους Κένταυρους, Αυριανιστές, με τόσους αγρούς δικαιωματιστών, αποκλειόταν να ξεπέσω σε τόσο οργανωμένους άχρηστους.

Στα κυβερνητικά μυαλά δεν είναι παράξενο που εμφιλοχωρεί ο ασύστατος Θεοχάρης του τουρισμού και ο «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει» Άδωνις που προσδοκά λαθη του Κυριάκου για να τον διαδεχτεί. Σε καθε περίπτωση ανκαι φυλάγομαι όσο γίνεται, δεν βλέπω να μακροημερεύω. Σοβαρά πιστεύω πως διακινδυνεύω την ζωή μου επειδή πολύ στο φιλικο το έρριξα.

Το άρθρο στο liberal [https://www.liberal.gr/news/megaloprepis-eisodos-opos-i-archaia-stin-akropoli/353651] που υπογράφει η κυρία Κώττη, στολίζεται με εικόνα της Ακρόπολης εκ δυσμών, παράλληλα με άλλες εικόνες, που μεταξύ άλλων δείχνουν την ορειβατική τέχνη των τουριστών. Σε άλλες σελίδες μπορεί κάποιος να διαβάσει απόψεις μελών του ΣΕΑ, και διαχειριστών της Εξουσίας του Υπουργείου, όπου οι συγγράψαντες δείχνουν, μάλλον μοιρολατρικά, να θέτουν θέματα ορολογίας ενός Συνεδρίου και ελπίζουν (το πολύ) σε αλλαγή υπουργού. Όσο παρακάτω στην ιεραρχία, τόσο πιο κοφτά. Ωστόσο οι μπηχτές επιμένουν: αν εφαρμοστεί η πρόταση του Ομοτίμου και της Νέας Αθηναϊκής Συμμαχίας (ΟΕΙΥΜΥ=Ούτος Εκείνος, Ίδρυμα, Υπουργέσσα, Μπασκλασάριοι Υποτελείς) θα ανεβαίνει κάποιος πιο άνετα στον «Ιερό βράχο» καθώς στο βάθος του Οράματος, υπάρχει ένα μυστικοπαθές, σχεδόν Μιθραϊκό απαύγασμα που θα μετατρέψει το «Νενίκηκάς σε Σολομών» ενός διαολοσπέρματος ονόματι Ουπράβδα με την εξώλης και προώλης κυρά του, σε «φάε την Αλήθεια με το κουτάλι, γελοίε, άσχετε διαχρονικέ δήθεν αναστηλωτή που μας μόλεψες με πλήθος ψωμμάτων και χαζομάρας». Βέβαια, είθισται σε νεκρούς να φερόμαστε με ακαδημαϊκή αβρότητα, αλλά η Εικών ιστορεί ένα άνετο πλατυσκαλικό εκμαγείο πρόσβασης, που καταλήγει στα αληθή Προπύλαια, και κολόνες τουριστών ή εορταστών, σε τρεις στοίχους, λιανιζομένους παραμέσα, χωρίς πρόσβαση στο ξωκκλήσι δεξιά τω ανερχομένω, που ανεβάζει χίλιους νοματαίους στο πλατώ και μάλιστα ο κόσμος περιελίσσεται πάνω το «αρχαιολογικό» ή «αρχιτεκτονικό Μπετόν», πίττα στους θεατές ενώ μερικοί ρίχνουν μια ματιά στο Ερεχθείον. Μόνον έτζι γίνεται αντιληπτό το Μέγα Σχέδιο του Οραματιστή, η Μέγας Διάκοσμος: δεν στερεώνουμε τα επισφαλή, αλλά συμπληρώνουμε τα πάντα — από τις εκρήξεις Μοροζίνη έως υποθέσεις εργασίας, κοντά σαράντα χρόνους. Το μνημείο θα παραδοθεί τζιτζί στις γενιές που θα ακολουθήσουν, τις έτοιμες πλέον να συνεχίσουν το έργο των Μειζόνων υποθέσεων Εργασίας.

Η παράστασις διδάσκει πως η περί «σπάζουνε τακούνια και οστά» εξήγηση της πρόσβασης είναι μπαγιατεμένα μασάλια και πως ανοίγει ο δρόμος να μπαινοβγαίνει ο τούριστ ανέτως. Βέβαια ο ΟΕΙΥΜΥ πρέπει να σκεφτεί και εκδοτήρια εισιτηρίων παρακάτω, οπότε για να λάβουν ένα απόκομμα οι υπερχίλιοι μπουκαδόροι θα χρειαστούν εκδοτήρια παρακάτω μεγέθους διοδίων Μαλακάσας και λίγα λέω, αλλά έχουμε καιρό για την σχετική μελέτη.

Σκεφτόμουνα τα πάμπολλα αναστηλωτικά ατυχήματα, κάτι ντεζαβύ, κάτι τέρατα ξεγυρισμένα τα απλωμένα στη χώρα με τέχνη και βίαιες οικοδομικές ξεπέτες. Έτσι, για την αλητεία.