Author: Πετεφρής

…η οικογένειά σας έχει μεγάλη πολιτική παράδοση. Η γιαγιά σας θαλερή, στα 82, όταν μερικοί αξιωματικοί κατέβασαν βιαίως τον πατέρα της από την Εξουσία. Η μητέρα σας, ετών 65, νυμφευθείσα τον βραχύβιο Αρχηγό του Συναγερμού, αλλά από γαμβρούς δεν σας έλειψαν. Είσθε ήδη στα 43 και υποτίθεται πως βάλατε μυαλό.

Μη νεάζετε. Μη σας πιάνει πανικός. Δεν προλαβαίνει να αμαρτήσει ο γείτων του ρετιρέ, είτε λόγω πετρελαίων στη Γλυφάδα, είτε επειδή ένας Σταθάκης  παρέχει τις άδειες που του ζήτησαν (βρίζοντας βέβαια) αλλά οι ανακοινώσεις σας είναι ογλήγορες, βιαστικές και στο πόδι γραμμένες.

Βάλτε κόφτη. Μη αγγίζετε πληκτρολογιο αν δεν διαβεί έναν ακαδημαϊκό τέταρτο. Πρώτα το βασανίζουμε, το σκεφτόμαστε, και μετά την αμολάμε.

Η εκμετάλλευση ορυκτού ή άλλου πλούτου είναι στρατηγικής σημασίας για το χάλι της χώρας. Στα λιγνιτικά πεδία βλέπετε τι γίνεται. Και δικαίως. Να μας έλειπε ο λιγνίτης τέτοιες ώρες, τι άλλο πια.

Δεν μ΄ενδιαφέρει η εταιρεία που διαμαρτύρεται. Δεν ξέρω τη σύμβαση, δεν ξέρω πως έφτασε στα χέρια της. Για μένα το ζήτημα είναι ένα και μόνον, μήτε η φρικτή ανεργία μήτε οι παρλαπίπες των ευαίσθητων.

Είναι απάντηση στο ερώτημα: τι χρειάζεται να κάνουμε ώστε να υπάρξει χρυσός σε εμπορεύσιμη κατάσταση στην ιδιοκτησία του Κράτους; Το ίδιο ισχύει για όλον τον μεταλλευτικό πλούτο.

Όποιος έχει τα κότσια, ας το επιχειρήσει. Μπορεί να συνεταιριστεί με γνώστες, αλλά όχι να εκχωρήσει,αν δε του μένει λέπι. Αν μια κρατική εταιρεία Χρυσού στην Ελλάδα χρειάζεται τεχνογνωσία και το σχετικό κόστος, ας το πράξει. Φροντίζοντας ιδιαίτερα το ισοζύγιο. Να κόψει τα χατιράκια και τα έκτακτα στους αιτούντες και να το βγάλει το δισεκατομμύριο που απαιτείται για δέκα χρόνια. Μήτε μια θέση εργασίας δεν θα κοπεί έτσι. Και η ζώνη που θα γαμηθεί, να οριοθετηθεί και τέρμα. Καλύτερα πέντε νέες Πτολεμαΐδες που λέει ο λόγος, αν είναι να κερδίσουμε γεμιστήρι για τα άδεια ταμεία που δεν λέγονται “φόροι”

 

Εξηγήθηκα.

Εισαγωγή (με μια φράση, ώστε αν δεν συμφωνείτε, να μη χαλάσετε την ζαχαρένια σας, διαβάζοντάς το)

Το μόνο δημόσιο αγαθό που δεν θα ήθελα ποτέ να πέσει σε χέρια ιδιώτη, είναι ο ελληνικός ορυκτός πλούτος.

Από την ιστορία

Ο χρυσός της Μακεδονίας και της Θράκης είναι μαρτυρημένος από την αρχαιότητα. Υπήρχε στον Γαλλικό, στην πεδιάδα των Βασιλικών, στο βουνό Στρεμπενίκος, στο Παγγαίο και αλλού.

Οι Αργεάδες απέκτησαν την “επίκτητη” λεγόμενη Μακεδονία, ώς τον Νέστο, απωθώντας Θράκες και αποικιστές από τη νότια Ελλάδα (Θασίτες, Αθηναίους) για τα μεταλλεία.

Ωσπου να πέσουν στις αρίφνητες ποσότητες χρυσού μετά την πανελλήνια εκστρατεία, στα Σούσα, έβγαζαν χρυσάφι και άλλα χρήσιμα μέταλλα, είτε από την χρυσοφόρα άμμο, είτε από ορυχεία.

Έγκατέστησαν Γαλάτες στην λεκάνη του Αξιού και από τα χρόνια του Πεισίστρατου έπαιρναν χρυσό από την Ανθεμουσία και τα πρόβουνα του Χορτιάτη. Κερδίζοντας το Παγγαίο, έκαναν τη  τύχη τους.

Δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα βαθιά πετρώματα. Κι όταν “εξαντλούσαν” τον χρυσό έβγαζαν ασήμι, χαλκό και μαντέμια, όπου υπήρχαν.

Από τη βόρεια Χαλκιδική παρέμειναν εκμεταλλεύσεις στα Σιδηροκαύσια, αργότερα Μαντεμοχώρια και τανύν Σκουριές. Στο Βυζάντιο, η Ιερισσός και ψηλότερα, η Σελάδα και το Μετάλλιν, ήταν οι πιο μεγάλοι και παραγωγικοί οικισμοί. Ειδικά στα Σιδηροκαύσια, η εκμετάλλευση απλώνονταν σε μεγάλη έκταση, που ανιχνεύθηκε ανασκαφικά.

Ο Belon που είδε τον τόπο αρχές του 16ου αιώνα, παρομοιάζει την περιοχή με  ανάλογες της βόρειας Ευρώπης, σε παραγωγή, φυσερά και καπνίλα. Οι Οθωμανοί διοικούσαν το μέρος με έναν Εμίνη.

Το νομισματοκοπείο της Σαλονίκης, στα ύστερα ρωμαϊκά και παλαιοχριστιανικά χρόνια, υπήρχε διότι ξανάνοιξαν τα χρυσωρυχεία στα Πλατανάκια, στην κάτω Περιστερά και στον Γαλαρινό, χώρια το Κάλικουμ, νότια του Κιλκίς.

Πάμε παρακάτω.

Δεν είναι τωρινό!

Τον Τδραίο Βούλγαρη, τον έλεγαν και Τζουμπέ, ενώ σατίριζαν που όταν πείσμωνε, πετούσε το αρβανίτικο “άστε α ντούα”, ήτοι “έτσι θα γενεί”

Γενικώς, έπρεπε να φτάσουμε σε πολύ πρόσφατα χρόνια, για να υπάρξουν σάτιρες και δούλεμα σε πρωθυπουργούς, που να άπτονται της γλωσσικής τους επάρκειας. Από τον γερο Καραμανλή, πρόσεχαν τα γαλλικά του σε σερραίικο αξάν- και εκείνο το Chamonix υπό παραφθορά, δεν νομίζω να το είπε ποτέ.

Του Ράλλη ψιλοκορόιδευαν το “γω” και το “δεν θέλω ου”, παρότι ήταν υπέρ αυτού.

Ο Σημίτης υπέφερε από την Μαλβίνα συστηματικά ,και το “μακέτο” του, το θυμόμαστε ακόμη.

Για τον Γεωργάκη, άσε τον Γεωργάκη.

Ας καταλάβουν μια και καλή, οι υποστηρικτές του, ότι ο Τσίπρας νεωτερίζει σε αυτόν τον τομέα. O τρόπος που εκφράζεται, το σμίξιμο των φρυδιών, η ωχρότητα του προσώπου θυμίζει ακριβώς αυτό που είναι: παιδί που γεννήθηκε με την μεταπολίτευση. Δεν καταλαβαίνει (ακόμη) πως σε κάθε σόι, υφίσταται ο ανθρωπότυπος του τέκνου ή του προγονού που συμβίωσε μαζί μας εκείνα τα πρώτα χρόνια. Έχω να διηγηθώ πολλές εμπειρίες από την αντιληπτική ικανότητα αυτής της γενιάς.

Αν δεν τον αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, είναι νομίζω για δυο λόγους:

Πρώτος: έχουμε φτάσει στο αμήν από την Κρίση.

Δεύτερος: τους πρωθυπουργούς τους έπιαναν στο στόμα τους από σπάνια δημοσιεύματα, κι αργότερα, από τηλεκατεθυνόμενες εκπομπές. Αλλά η Κρίση συνέπεσε με την ομαδική βακχεία του ίντερνετ.

Η αγενής αυτή ενασχόληση, ας μη θεωρηθεί πολιτική. Όποιος λέγει την παλούκα, ένα μιλιούνι αθρώποι, το προσέχουν.

Κι έως εκεί.

 

Δεν υπάρχουν πολλά τηλεοπτικά για λογοτεχνία. Μπερδεύω και τα κανάλια-κρατικά είναι σίγουρα. Σε ένα κανάλι, εμφανίζεται ποιητής η ποιήτρια, που απαγγέλει στη σειρά, και δεν υπάρχει ένα σούπερ να εξηγεί πως τον/την λένε. Μικρή βελτίωση, αλλά χρήσιμη.

Το άλλο είναι πιο σοβαρό.Ένας καλός συγγραφέας παρουσιάζει συγγραφείς, έργα και κινήματα, διαβάζοντας από ένα ασύλληπτο κατεβατό, από ένα γραπτό. Σα να δίδει διάλεξη ή να παραδίδει μάθημα. Εδώ πταίει ο σκηνοθέτης. Μόνον στη δεκαετία του 70, απαρχές, υπήρχαν τέτοια φαινόμενα στην τηλεόραση.

Για άλλες εκπομπές, επίσης “σοβαρές” δεν σχολιάζω. Αλλά θα έλεγα να μπαίνει η υπόμνηση “το παρόν περιέχει τοποθέτηση προϊόντος”, όπως γίνεται με τα τηλεπαιχνίδια ή τις μαγειρικές. Διότι υπάρχει και η τοποθέτηση προσώπων που λειτουργούν ως προϊόντα.

Σκηνοθέτες θέλουμε. Τουλάχιστον.

Όταν άλλαξε ο Πρόεδρος, κι άρχισε τα ζαβά, πως ο Γκάλης είναι πολύς για την ομάδα και άλλου τύπου παιχνιδαράς και θα στήσει την πεντάδα σε υγιείς βάσεις, όλοι μας, πλην εγκαθέτων, ξέραμε πως ήταν ζήτημα χρημάτων που Πρόεδρος δεν σκόπευε να “σπαταλήσει”. Όποτε αρχίζουν τα εκλογικευμένα, τα ταλέντα τυλίγονται σε αχλύ νοικοκυρωσύνης και λοιπά.

Έτυχε, ενώ το δράμα της καθόδου του Άρη ήταν σε πλήρη οργασμό, και δούλευα σε μια εταιρεία που ήθελε μεγάλο χώρο στα ανατολικά, Μίκρα και έτσι, και περιοδεύαμε στελεχικώς να βρούμε κάτι βιοτεχνί μετ΄αποθηκών. Στο τρίτο ή στο τέταρτο ακίνητο, πέσαμε στον διαχειριστή ή στον ιδιοκτήτη- αυτά ήταν πάντα μπερδεμένα στην πόλη. Δεν χρειάστηκε να παζαρέψουμε καν τα μπετά και τα μερεμέτια- μας πρότεινε ένα ενοίκιο τρεις φορές κάτω από το τρέχον. Ο αφεντικός ήταν έτοιμος να ενδώσει όταν τον τράβηξα από το μανίκι- τα κινητά ήταν στην αρχή τους και υπήρχε γενικά σεβασμός όταν σε καλούσαν. Τάχα μίλησα σκυφτά και του λέω “συγγνώμη που διακόπτω, έχετε επείγον” οπότε με ακολούθησε πέντε βήματα. Του μουρμουράω “ξέρεις ποιος είναι αυτός που μιλάμε για το ακίνητο;”

Χτύπησε το μέτωπο. “Κι έλεγα που τον ξέρω! Αυτός είναι, ο Πρόεδρος. Πάμε να φύγουμε. Για να ρίχνει τις τιμές έτσι στα δικά του, καταλαβαίνεις τι ομάδα θα φτιάξει”

Φύγαμε.

Βραχεία περιγραφή των πρώην.

Πήραμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση έναν σκασμό λεφτά για τους πρόσφυγες. Τα φάγαμε. Με πρώτο το Προστασίας του πολίτη. Ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα του να ιδείτε την Υπηρεσία Διαχείρισης Ευρωπαϊκών Αναπτυξιακών Προγραμμάτων, υπηρεσία  που οργανώθηκε με αυτόν το σκοπό από το 2011 και το εντυπωσιακό αντικείμενό της. Να απορροφήσει πιστώσεις. Τις πιστώσεις που μπορεί να πήγαν σε έξοδα φύλαξης. Σε εξοπλισμό. Σε ανακαίνιση της Αμυγδαλέζας. Ούτε στιγμή οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν θεώρησαν καταυλισμούς αυτές τις «ευκολίες». Τα θεωρούσαν τόπους κράτησης.

Γκοσποντίνα Τασία Χριστοδουλοπούλου: πριν αλέκτωρ φωνήσαι.

Και τώρα, η κυρία υπουργός μας «μαλώνει». Διότι ανέλαβαν μόλις πριν τρεις μήνες. Ου φροντίς. Και πριν αναλάβει, μαζί με δύο συμβουλατόρισσες, συνάχτηκαν και συντυχαίναν και καθάρισαν έναν καραβανά. Τους ατελείωτους μήνες που ασκούσαν αντιπολίτευση, δεν σκέφτηκαν μήτε για ένα γρόσι. Συνεπείς με το χαλαρό τους στυλάκι, σοφίστηκαν ολικές επαναφορές του ανεκτίμητου προνομίου του Έλληνα πολιτη. Έως εκεί.

Τώρα που ανέλαβαν, κατάλαβαν (1) ότι οι εκ Συρίας έχουν λεφτά (2) ότι οι άλλοι «απορροφήθηκαν» από τις εθνοτοπικές τους οργανώσεις και (3) ότι λιάζονται στην Ομόνοια, κι αυτό αποδεικνύεται από το ότι εξαφανίζονται όταν πέσει ο ήλιος. Ας την ονομάσει κάποιος «Ιέρεια του Ανίκητου Ήλιου», να κρατάει και ένα έμβλημα του Ακενατόν, να τελεύουμε. Παρεκτός και θέλει να είναι η Hathor. Στο Στρέττο κάναμε πριν τρία χρόνια πιό σοβαρές αναλύσεις, μετά τον τρίτο λούγκο και αφού τρώγαμε τα κουλούρια μας.

Επι πλέον, συνιστά στους νησιώτες να κάνουν υπομονή επειδή πρέπει και εμείς να δεχτούμε πρόσφυγες, και να μη ζητάμε και να τους απορροφήσει όλους η Ευρώπη. Ό,τι νά΄ναι. Ωστόσο, πρέπει να την θεωρούμε ποιήτρια του πολιτικού λόγου, διότι έτσι και συνεχίσουν οι «άλλοι» να πιστεύουν στην μη αντιπολίτευση που ενασκούν,  θα συρρικνωθούν κι άλλο. Και η κυβέρνηση, με το κοκκαλάκι της νυχτερίδας ενσωματωμένο στο τραλαλά ύφος που αρέσει πολύ, θα φλερτάρει με το 45% κι άς μένουμε εμβρόντητοι οι γνωστοί κατσούφηδες. ‘Οταν ο Μάρκος Σεφερλής αρέσει πολύ, υπάρχει οδυνηρό αντάλλαγμα: το εθνικό εγκεφαλογράφημα να δίνει μια ευθεία γραμμή στο μόνιτορ.

Πρόσφυγες και μετανάστες ή  για τα λεφτά τα κάνεις όλα.

Σε μία ράτζια που η θέαινα του ηλιασμού εν Ομονοία επιχείρησε σε όλα τα κανάλια που ήταν μπορετό, είπε να μη τους λέμε «μετανάστες» με οποιονδήποτε προσδιορισμό, επειδή η Ευρώπη τσινάει, αλλά «πρόσφυγες» για τους οποίους υπάρχουν κονδύλια. Φυσικά, μιλαει γιά το υπουργείο της, του οποίου, ακατανίκητη Ελληνίς, προσπαθεί να περιορίσει επιπλεον τις αρμοδιότητες.

Διότι πρόσφυγες υπάρχουν και είναι αρκετοί, όχι βέβαια τόσον υπεράριθμοι όσο οι αδιαβάθμητοι έρημοι μετανάστες χωρις χαρτιά, αλλά κάπου ο Αβραμόπουλος τους έχει τάξει προσφυγική βοήθεια. Ή μερικοί λευκογιακάδες τους υπενθύμισαν τι ακριβώς υπογράψαμε.

Ιστορικές πινελιές

Οι πρόσφυγες ήταν αποδιοπομπαίοι από την αρχή του 20^ου αιώνα στον χώρο των Οθωμανών, αμή και των Ελλήνων και των άλλων λαών που μπλέχτηκαν με την λογική των ανταλλαξίμων. Από το 1918, ιδίως μετά το 1923, για να μείνω στα βασικά, έμεναν σε ναούς, σε αποθήκες, σε παρατημένους στρατώνες και σε στρατόπεδα σκηνιτών, όπως του Χαρμάνκιοϊ.

Όταν ήρθαν οι Ρωσοπόντιοι, καθώς ήταν εκλογική πρώτη ύλη πρώτης τάξεως, προσπάθησαν να τους εντάξουν σε οικισμούς, σε αστικές ζώνες εκτός σχεδίου και λοιπά. Τώρα, μπετοναρίστηκαν με τους ρηγάδες στις σκλαβηνίες τους και αντλούν από αυτούς διάφοροι ψηφοσυλλέκτες και Ιβάνηδες, αλλά και έφτιαξαν οι ίδιοι αρκετά αρματολίκια γιά τους επιχειρηματίες σκοτεινών υποθέσεων, ή ως μισθοφόροι για να κοντράρουν τις ζώνες επιρροής άλλων λαοτήτων.

Ωραία είναι αυτά και λογοτεχνικά, γιά την αστική τοπογραφία και τον αναρχικό συνδικαλισμό, αλλά χαιρετίσματα ότι σε χώρες όπως η Βουλγαρία, οι αυτονομημένες ομάδες των μουσουλμάνων, των ρομά και των ορεινών κατσαπλιάδων, λειτουργούν ωσάν αλβανική ενδοχώρα του 1850.

Παρέχουν συνοδούς και φύλακες, μπρατσαράδες και συντελεστές των εκεί trash μπιζνεσμάνους. Ολόκληρα χωριά κατεβάζουν για ζητιανιά Χριστουγεννιάτικα. Και πλανόδιους μουσικούς.Άν δεν έχετε ιδέα, αποκτήστε την. Διότι στην Ελλάδα, αυτό ακριβώς συμβαίνει, μόνο που δεν το διαδίδουμε. Έχουμε φιλότιμο εμείς, παραδόσεις, είμαστε αυτο το κάτι άλλο.

Άτακτες σκέψεις

Mε έναν αδελφικό φίλο και ένα φάντασμα αγαπητό από τα χρόνια της γλαυκής θύμησης, έχουμε ξοδέψει αρκετή φαιά ουσία για το ζήτημα. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν τουλάχιστον δέκα άλλες ομάδες που σκέφτονται παράλληλα στην ίδια πλατφόρμα που δεν προβλέπει καταστολή, αλλά διαδικασία που στηρίζεται στο ψαλτικό «δός μοι τούτον τον ξένον».

Ζητήματα ανάσχεσης

Στα σύνορα, παρά την Frontex και άλλα τειχίσματα, η υπόθεση της εισόδου είναι χαμένη από χέρι, επειδή οι φύλακες έχουν μπροστά τους να συλλάβουν την μισή μεθόριο Ελλάδα, η να συνεργαστούν μαζί με τα κυκλώματα. Ο Νέστος, ο Κόμψατος και ο Έβρος είναι Τρία ποτάμια ανάσχεσης. Ειδικά ο Νέστος. Όταν γιωταχήδες, ταξιτζήδες, βανάκια και άλλοι ευαγείς, ενίοτε υπηρεσιακοί, αμείβονται για να κατεβάσουν τους χωρις χαρτιά μετανάστες στην Αθήνα, δεν τους στέλνουν στον διάβολο, αλλά τους εντάσσουν στο μόνο σύστημα που κατάφερε να φτιάξει η χώρα μας: τους στέλνουν στις συμμορίες και στα ρηγάτα της πρωτεύουσας.

Η ιθαγενής πρακτική

Δεν θέλω να μπω σε περιγραφές για να φτιάξω μιά επιχώρια «καλύβα του μπάρμπα Θωμά» ίνα συγκινηθούν οι ευαίσθητες υπάρξεις.

Αν δεν είστε αυτόπτης Ελληνίδας Αυτόχθονος με μαϊμού Hermes που ξεφορτώνει στο σταθμό Λαρίσης χωρίς χαρτιά μετανάστες φορτωμένους εμπόρευμα και τους βάζει τον καθένα στην πιάτσα του, δίνοντάς τους από ένα κινητό, για να «καθαρίσει» αν κάποιος τους κολλήσει (επειδή έμεινε απέξω από τη μοιρασιά) δεν έχει δει τί-πο-τε ακόμη.

Για τα κορίτσια και τα αγοράκια, γιά τη διαβάθμιση των γυναικών σε «μοντέλες», «συνοδούς», «βίζιτες», «βίζιτες με συνοδό», λαντζέρισσες και καντιποτένιες «για τον πέο», άστο καλύτερα.

Αν  ο Έβρος είναι τρυπητό, ο Νέστος δεν είναι. Και  ο Κόμψατος, ακόμη πιό ελέγξιμος. Αντί τείχη και καλώδια, με μερικά περιπολικά, μπορείς να ελεγχεις αποτελεσματικά την διέλευση. Σταματώντας έναν στους πέντε ταξιτζήδες και ένα στα δέκα βανάκια. Οι τοπικοί εξάλλου, γνωρίζονται μεταξύ τους.

Τουρκία, ή τα μαρμαρένια αλώνια.

Αλλά το βασικό είναι οι μπίζνες με Τουρκία. Οι Τούρκοι δυστροπούν επί «εθνικών» θεμάτων και άλλων αεροπλανικών, όπως και ημείς βεβαίως, βεβαίως. Αλλά στις κοινές επιχειρήσεις, όπου βγαίνει μεροκάματο είναι μπεσαλήδες και πρόθυμοι. Εξάλλου οι Τούρκοι κρατάνε με έξοδά τους πλήθος προσφύγων από τη Συρία για πολιτικούς λόγους. Με την Τουρκιά, έχουμε παούρα τελείως αδικαιολόγητη. Αυτοί θέλουν τα νησάκια μας και να γίνουμε δορυφόροι της, εμείς έχουμε χαμένες πατρίδες, ωσάν πρόσφυγες της Βαλτικής στην Αμέρικα, μεταξύ 1920-1989. Ψιλοπράματα, μπροστά στα κοινά ουσιώδη προβλήματα. Έχουν εξάλλου τόσο πολλές Τουρκίες, που μόνον με τις δικές μας πολλές Ελλάδες μπορούν να συγκριθούν.

Για να στερέψει η κίνηση με φουσκωτά, πρέπει οι λαοί που περνάνε απέναντι, σε μεγάλο βαθμό, να έχουν δουλειά, να μη κοιμούνται σε θάμνους και λοφάκια. Για παράδειγμα, με κοινές ευρωπαιο-τουρκικές επιχειρήσεις, όπου οι ελληνικές θα μπορούσαν να είναι οι επισπεύδουσες, αναπτύσσεις την ζώνη μπάφερ, όχι στα παράλια που έχουν τουρισμό, αλλά είκοσι χιλιόμετρα παραμέσα, που έχουν απλώς πρόβλημα. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου χώρας της γείτονος είναι μείζον πρόβλημά τους, τώρα που ανακάλυψαν την δύναμη των αστικών κέντρων τους.

Η αστυφιλία και ο μαρασμός της ενδοχώρας θυμίζει τα δικά μας μπερεκέτια, των σίξτις. Σκεφτήτε επιχειρήσεις συνδυασμένες που απασχολούν εκατοντάδες κατόχους προσωρινής κάρτας εργασίας και παράγουν είδη αξιόπιστα και εμπορικώς τεκμηριωμένα, υπέρ των κατοίκων που ζούνε εκεί και υπέρ προσφύγων. Και να πέσει μπαγκανότα από τας Ευρώπας στην Τουρκιά. Και εμείς να έχουμε τις άκρες μας εκεί.

Η σύνθεση μιας «ομογενειακής» αντίληψης στους μετανάστες.

Άλλη ανάσχεση μπορεί να γίνει εκεί όπου οι πρόσφυγες επιθυμούν να γίνουν ομογενείς των πατρίδων τους. Δηλαδή να πυκνώσουν τις τάξεις των δικών τους ξενητεμένων. Η «ευρωπαϊκή», μη γαμήσω, Ελλάς, μπορεί να συνάψει συμφωνίες και συμβάσεις (ώσπου να αγωνιστούμε και να καταφέρουμε να εξαλειφθεί ο βλακώδης μεταναστευτικός νόμος που υπογράψαμε ωσάν τα χάχατα) με χώρες που έχουν διαδικασίες απο χρόνια γιά τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, όπως η Σουηδία.

Να φέρουμε Σουηδούς και άλλους στα μέρη μας,  να ιδρύσουμε κέντρα υποδοχής μαθητείας, γλωσσομάθειας και λοιπών αναγκαίων γιά αυτούς που θέλουν να γενούν Σουηδοί εργαζόμενοι, κι από αυτούς οι Σουηδοί να επιλέγουν ποιούς θα ενσωματώσουν. Η παραμονή στην Ελλάδα τέτοιων προσφύγων χρειάζεται απλώς ανοιχτές δομές- κανένας υποψήφιος Σουηδός υπήκοος δεν θα δραπετεύει στην Ομόνοια.Τους βάζεις μάλιστα όπου σε βολεύει ως κράτος. Αργότερα, όταν θα έχομε και κράτος.

Ιδέες προσωρινής συνύπαρξης.

Καλή ιδέα, όπως συνέβη με μερικές πόλεις ήδη, να ζητήσουν τα τοπικά συμβούλια δέκα άτομα γιά όλο το χρόνο ή τριακόσια για δεκαπέντε μέρες. Η δυσκολία είναι πως δεν υπάρχει δυνατότητα logistics στις κεντρικές υπηρεσίες μας. Να προσκαλέσουμε έναν Πολωνό, έναν Εσθονό και έναν Έλληνα διευθυντή καταργημένου πολιτικού γραφείου, που ξέρουν από τέτοια μοιράσματα, να κάμουν τη δουλειά. Όποιος δουλεύει σε τέτοια μέρη, να λαμβάνει υποπράσινη κάρτα.

Επίσης, κάθε χωριό γερόντων της χώρας, χρειάζεται μιάς μορφής κλητήρα, να πλερώνει λογαριασμούς των γερόντων και να τους φτιάχνει τις μικροζημιές. Ίσαμε πέντε χιλιάδες μπορούν να απασχοληθούν έτσι, οικογενειακώς. Αγροτικά και μερεμέτια, δεν αναλαμβάνουν Έλληνες. Δεν είμαστε λαός θνητών, αλλά αθανάτων της ουράνιας φάλαγγας που δεν καταδέχονται να γίνονται σκατιάρηδες, μήτε των παπούδων τους.

Και για τα πέντε προσεχή χρόνια, να εγκατασταθούν σε ανοιχτά στρατόπεδα παρατημένα, που πηγαίνουν για «αξιοποίηση» μετανεοτερική, μετεργολαβική και παρόμοια.

Μεγάλο απόθεμα πανελληνίως, υπάρχει στα λεγόμενα ενοικιαζόμενα δωμάτια, που δεν έχουν εκσυγχρονιστεί και οι ιδιοκτήτες τους οφείλουν τον ΕΝΦΙΑ της αρκούδας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα είναι. Η χώρα είναι τίγκα σε ματαιωμένη επιχειρηματικότητα, σε πτωχευμένα βιομηχανικά κελυφη και άλλες ανοησίες. Αλλάξτε τους τη χρήση, δώστε εύλογα μικρά κίνητρα και αναδιανεμηθείτε.

Δεν φτάνει το εισιτήριο. Η γοητεία της επιστροφής.

Αφήνω το καλύτερο για το τέλος. Να μελετήσουμε τι θεωρείται επιχειρηματική επιτυχία στο Μπαγκλαντές, στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν και σε άλλους τόπους. Το έχω ψάξει, αλλα είμαι πολύ ηλικιωμένος γιά τέτοια. Θα ξαφνιαστείτε όσοι το ψάξετε. Κι αυτήν την επιμόρφωση μπορούμε να τους τη δώσουμε στη χώρα μας. Να μάθουν Linux και office στη γλώσσα τους. Να μάθουν υδροπονικά ερήμου και άλλα δέκα επαγγέλματα που λείπουν εκεί. Και μέσα στους ανοιχτούς καταυλισμούς τους, να φέρουμε επιμορφωτικές δομές μεγάλων επιχειρήσεων που θέλουν να βγάλουν δουλειές που δεν σας λέω, αλλά πληρώνουν σχετικά καλά.Για να απασχοληθούν γυναίκες κυρίως και διάφοροι άλλοι. Ηδη συμβαίνουν αυτά σε διάφορα στρατόπεδα προσφύγων στον κόσμο.

Μαζί με το εισιτήριο επιστροφής, να έχουν μαζί τους ένα λάπτοπ που να το γνωρίζουν σαν την παλάμη τους ή τεχνογνωσίες που εμάς δεν μας ενδιαφέρουν και μετρητά που ανοίγουν μιά μικρή επιχείρηση. Χρειάζονται τα πάντα στη γλωσσα τους. Δια του παραδείγματος, θα πληθύνουν. Η Ευρώπη έχει κονδύλια γι αυτά. Πολλά λέμε. Πολλά.

Να ανοίκσετε κανένα γουγλωμένο πόρταλ να τα μάθετε. Αυτά γίνονται με εκπαιδευμένους ακτιβιστές από όλον τον κόσμο. Από Έλληνες που ονειρεύονται ΙΕΚ, δεν γίνονται.

Και ένας οδικός χάρτης, ειδική προσφορά του καταστήματος ιδεών μας.

Φτιάχνω και έναν οδικό χάρτη, αρκετά κατανοητό γιά να τον καταλάβει ο μικρός της δυναστείας Παπανδρέος, να το έχετε, δίπλα στα επιτελικά και ιδεολογικά σας σχέδια.

Ωσπου να αλλάξει, εάν αλλάξει, το Δουβλίνο:

Κίνηση προς Ευρώπη Χώρες που δέχονται πρόσφυγες υπό προϋποθέσεις.

Χώρες που «διαιτητεύουν»: Τουρκία, Βουλγαρία.

Βάσει επιχειρησιακών προγραμμάτων και επιχειρηματικών ιδεών.

Οι πρόσφυγες στην Ελλάδα

Κάρτα εργασίας, σύμφωνα με νέα αντίληψη της εργασιακής σχέσης. Όχι μόνον φράουλες και αίμα.

Ζώνες απασχόλησης.

Εκπαίδευση «ομογενειακού» δυναμικού.

Για μη αναρχούμενες ή εμπόλεμες χώρες: η εκπαίδευση υπέρ της πατρίδας τους.

Βιβλιογραφία

Βιβλιογραφία δε δίνω. Δεν τρελάθηκα. Σε μιά μέρα θα την έχετε μετατρέψει σε αδιανόητη μπίζνα.