Author: Πετεφρής

Αυτά τα δημοψηφίσματα, πολύ να τα προσέχετε. Πριν αρχίσετε να ρίχνετε τα δικά σας “ναι” και “όχι” κοιτάξτε τις χώρες που διασπώνται ή ενώνονται στον χάρτη. Η το έπραξαν στο παρελθόν. Η σκοπεύουν να το πράξουν.

Αυτές οι εναλλαγές, από το μπετόν στο γαρμπίλι, εννιά στις δέκα περιπτώσεις, υποκινούνται. Μερικές φορές, είναι φτηνότερο και πιο αποτελεσματικό να παίρνουμε στα σοβαρά τις δημοσκοπήσεις που είναι, ως γνωστόν ,η τελευταία τρύπα του ζουρνά, ο διασυρμός της στατιστικής και η ντροπή των “αναλυτών”.

Από την άλλη, τα κράτη μονοιάζουν και κακιώνουν υπό συνεχή εναλλαγή, αναλόγως τον αέρα που φουσκώνει τα πανιά τους.

Και μεγάλη προσοχή, παρακαλώ, στα κράτη που αυγαταίνουν εδάφη και πληθυσμούς, παίζοντας τον υπεράνω και τον συμφιλιωτή.

 

Γκέγκε;

 

Αφήστε Γιουγκοσλαβίες και Τσεχίες για τον Καταλανικό ζήτημα. Προτείνω αναγωγή στην απόσχιση της Κατάνγκα και της Μπιάφρα. Κορνιζάρονται πιο εύκολα.

Όταν ο Ξέρξης μέτρησε τα στρατά του, στριμώχνοντάς τα ανά μυριάδα σε ένα φραγμένο αλώνι και έβλεπε την παρέλασή τους ,δάκρυσε. Τον ερωτά ο μπιστικός του τι συμβαίνει και απαντά “όλοι αυτοί οι άλκιμοι και οι πολλοί , κανείς τους δεν θα υπάρχει σε εκατό χρόνους”. Καθώς οι Έλληνες είχαν περι πολλού την Περσικήν Παιδεία, παίρνετε μιαν ιδέα ινατί γουστάρω περιπαθώς την ενασχόληση με το θνησιγενές είδος της διαδικτυακής, παροδικής τέχνης και δεν υποστηρίζω ενθέρμως την έκδοση βιβλίων και άλλων πειρασμών μιας υποθετικής και φρίσσουσας μακροβιότητας.

Κατρούγκαλος, σήμερα: “Αν μειώσουμε τους φόρους, θα μειωθούν  οι συντάξεις”. (Ενώ τώρα αυξάνονται…)

Χάρη στα αδέλφια ενός φίλου μου,που φοιτούσαν Αρχιτεκτονική, μπαινόβγαινα στο πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης από το Λύκειο. Δυο χρόνια πριν περάσω. Με τρέλαινε το αίθριο, το κυλικείο σε δύο επίπεδα, τα σκίαστρα στους διαδρόμους, οι πόρτες από φορμάικα πλαισιωμένες από δεσποτάκι, οι μεγάλες αίθουσες με τους σχεδιαστικούς πάγκους και τα σκαμπό.

 

Ήταν μεγάλα γεγονότα του 1965, όπως το Ηelp, τα κορίτσια με μοκασίνια, το ότι ψιλοκαταλάβαινα μαθηματικά, ανκαι ψαρωμένος από τον Μπακάλη,τον δεινό γυμνασιάρχη του Πέμπτου, και την παρέα μου, τον Γκετς, τον Γούφα, τον Παλάντζα και τον Σπύρο. Ο Σπύρος δεν είχε παρατσούκλι. Ήταν σκοτεινός, δηκτικός, με κάτι σαν φύσημα στην καρδιά, καταγόμενος από την Λευκίμμη της Κέρκυρας, αλλά πιό μπαγιάτης απ΄όλους μας.

 

Τους φοιτητές του Πολυτεχνείου , απλώς τους χάζευα. Φορτωμένοι εργαλεία της τέχνης των, εποχές που λιγόστευαν οι γραμμοσύρτες υπέρ του graphos, ενώ στη βιτρίνα του «Κύκλου» άστραφταν οι πρώτοι ραπιδογράφοι, κυκλοφορούσαν επουράνιοι και διαφανείς, δυο ίντσες πάνω από τα μωσαϊκά. Οι βοηθοί, οι επιμελητές, οι υποβοηθοί, ήταν παράξενα ξωτικά, με υπέροχο φτέρωμα, που περνούσαν ανάμεσα στο φοιτητομάνι ως ασώματα τελώνια και το κυριότερο, χαμογελούσαν στο πουθενά. Στο ισόγειο, στον όροφο και στο υπόγεια όλα αυτά. Για τους καθηγητές, υπήρχε ο Πύργος, οκταόροφος, που μου τον περιέγραφαν ως άβατο. Μια μέρα, μου έδειξαν από μακριά τον Μουτσόπουλο.

 

Βοηθούσα ατεχνώς και άχαρα, τα αδέλφια του Παλάντζα, ενώ έχτιζαν την διπλωματική τους, μαγεμένος. Μια φορά, κορύφωση της καριέρας του θεληματάριου, η Πελαγία με άφησε να βάψω, με πράσινο πηχτό γκουάς, το Σέιχ Σου, και το έπραξα με τρεμάμενο χέρι, σε ένα σεντόνι της Σαλονίκης. Κι άκουγα, εμβρόντητος, για Σέλερ και χαρτόνι μακέτας, για διαφανές, στρατσόχαρτο και μιλιμετρέ, άσε τις μπάλσες, τα κοπίδια και την μπόμπα. Ωσπου να περάσουν τα δυο χρόνια, ώσπου πέρασα κι εγώ στη Σχολή,πέρασε στον οργανισμό μου η φρεναπάτη της μαθητείας.

 

Η μύηση είχε διάφορα στάδια και αφορούσε μαγικές τεχνικές, τουλάχιστον εκ του Τροφωνείου σπηλαίου.Πως να μη χαραμίζεις το Σέλερ, πως να ξύνεις με ξυράφι το διαφανές, άν έκανες καμιά μαλακία (περνούσες τη ζημιά με μολύβι 3B και πάνω, κι έπειτα σβήσιμο με πράσινη σβήστρα ώσπου να μη ποτίζει η σινική) και η πράξη της Υποταγής Προκειμένου να σου ανοιχτεί του Παραδείσου η Θύρα, ήταν μια λέξη που θα σε κρατούσε υγρόν και άγρυπνο, ώστε τα «θέματα» να εκτελούνται μέσα στις προθεσμίες, καθώς ήθελες πολλές ημέρες να τα σχεδιάσεις άμωμα και ανεπίληπτα: Ρεταλίνη.

 

Την είχε το φαρμακείο δίπλα στον «Κύκλο». Ενα μεταλλικό λεπτό κουτάκι, συρταρωτό, με κατακόκκινη βάση και λευκό συρταράκι. Με λευκά χαπάκια. Εξασφάλιζε την αγρύπνια. Αν ήσουν άμαθος, επαιρνες ένα το απόβραδο και ακολουθούσε μια λευκή, άυπνη νύχτα, όπου τα μάτια και τα δάχτυλα, ήταν τα μόνα ενεργά σου μέλη.Μόνο μια φορά πήρα δύο, και μάλιστα την επομένη μιας ξαγρύπνιας, για να αντέξω και δεύτερη, καθώς θα παρέδιδα την προς τη θάλασσα, όψη της Αστόριας, πριν γίνει «Τόττης» το καφενείο, με  διακοσμητή τον Δαμιανό Βιολάντζη.

 

Μετά την απαγόρεψαν. Την ξέχασα. Εξάλλου ήξερα το μάθημα: Ιδιοποίηση, μέσα παραγωγής, υπεραξία, διαθέσιμοι πόροι, κοινωνία του ανταγωνισμού,για ένα φτωχό θέατρο (αυτό ήταν άσχετο).Δε χρειαζόμουν ρεταλίνη, αλλά πολιτικώς συναισθηματική πανούκλα.

 

Τώρα, από το διαδίκτυο, ψάχνοντας εικόνα να διακοσμήσω το παρόν, είδα πως ζωντάνεψε πάλι και την δίνουνε και σε παιδάκια.

Πολλές δεκαετίες χωρίς ξυπνητήρι, οι βαλβίδες της καρδιάς μου με ξυπνούν με κάποια φαεινή ιδέα: το νέο εκλογικό σενάριο χτίζεται πάνω στην υπόθεση πως η Νέα Δημοκρατία ψιλοζαρώνει, ο Σύριζα ματίζει την βάρκα του την κουρελού την χιλιομπαλωμένη, άρα ανάγκη πάσα να τραβηχτεί με εμβρυουλκό ένα νεογνό Κέντρο-απόκεντρο, που σε όποιο  έτερον ήμισυ χαμογελάσει, (αμφότεροι οι γονείς θα επιχειρήσουν ένα επιτυχές “γουτσουγούτσου”) θα κυβερνήσει, τρόπος του λέγειν, την χώρα.Kαι όταν το ρωτάνε οι χαζοί ποιον αγαπάει πιο πολύ, θα χρησμοδοτεί αναλόγως. Έως τότε, στο γιαπί, στο πηλοφόρι, στο μυστρί.

Σιγά μη με νοιάζει η λέξη “επενδύσεις” και η χρήση της. Ωστόσο παραθέτω φευγαλέα εντύπωση από το “ελεύθερο γαλατικό χωριό της Αρμορικής” του Αστερίξ, που επιβίωνε πανταχόθεν θαυμαζόμενο στον τότε παγκόσμιο χάρτη. Είχαν ένα μαγικό φίλτρο και καθάριζαν. Κλειδιά για να ερμηνευτεί το κρυπτογράφημα του Ελληνικού, είναι οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, που εγκλώβισαν ικανό αριθμό αριστεριστών στην διοίκηση που ήταν μονίμως και διαχρονικώς (η διοίκηση) της πλάκας, η παράξενη μαγιά μερικών διδασκόντων των Πολυτεχνείων που βαστάει πάνω από μισόν αιώνα, και η έλλειψη μερικών συστατικών του φίλτρου που δεν κυκλοφορούν ευρέως.Ίχνη ερμηνείας, υπάρχουν ήδη από εκείνο το καλοκαίρι του 2015, όπου μία Πρόεδρος και η σέμπρα της κρατούσαν όμηρο την άδεια Βουλή επί εβδομάδες. Η αρχαιολογία είναι πρόφαση και περισσότερα δεν γράφω. Προχωρήσατε σε ταυτίσεις προσώπων με τους ήρωες του κόμικ και συνδυάστε τες με την παροιμιώδη αμπνταλωσύνη των Ρωμαίων συγκλητικών που δεν ξέρουν να γράφουν  νόμους και άλλα κυβερνητικόχαρτα και θα καταλάβετε.

Υπενθυμίζω ότι η Πολιτική, την οποία συχνά επιζητώ και ζητώ να ορθοποδήσει στην ελληνική Σαχάρα των Ιδεών, είναι σχετικά νεοσύστατη Τέχνη του Υπάρχειν, εάν θέσουμε ως terminus pro το κρανίο του ανθρώπου των Πετραλώνων.

 

Και δεν βρίσκεται στην βαρετή κι αναμενόμενη λίστα των Επιτευγμάτων υπό συνεχή Άνοδο.

 

Συχνά παλιμπαιδίζει και πισωγυρίζει, βυθίζοντας τα πέλματα μέσα σε τσιμέντο, όταν κακόβουλοι μαφιόζοι ετοιμάζονται να την βουτήξουν στα άπατα.

 

Ειδικά σε χώρες που επινοήθηκαν, όπως η εδική μας, συμβαίνει κάτι χειρότερο: μεγάλα τμήματα της γεωγραφίας, της ιστορίας και της κοινωνίας μας, μόλις παίρνουν χαμπάρι πως κινδυνεύει το μελό τους, οχυρώνονται πίσω από το «εμείς έτσι τα βρήκαμε», κι ας τα ψάχνουν αυτά που βρήκανε  μέσα σε ένα τουρλουμπούκι από σκραπ.

 

Το «έτσι κάνουν όλες» και το «αγάπης αγώνας άγονος» είναι καλή πρόφαση, αλλά καθόλου πειστική δικαιολογία.

 

Βαρέθηκα το πανεθνικό άσμα «κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο» από πειθαρχημένες, ενθουσιώδεις ομάδες που πιστεύουν σε ένα και μόνο πολιτικό εύρημα: την πίστη πως υπάρχει στον τόπο μας μόνον Χαρτοβασίλειο, επομένως τι να τον κάμεις τον Αιώνα των Φώτων; Προσάναμμα;

 

Αυτή είναι μια ευθεία βολή κατά των καταγέλαστων θεμάτων που μας απασχολούν, όλα ντυμένα στην προβιά της πολιτικής διαμάχης.

 

Ας ξεχάσουμε τις ιδεολογικές καταβολές, ώσπου τουλάχιστον να είμαστε σε θέση να τις διακωμωδούμε. Διότι ακόμη και με νέο σχετικά αρχηγό και με εντατική εκμετάλλευση του κοινοβουλευτικού χρόνου, η αντιπολίτευση της χώρας, δεν «τραβάει». Αν διέθετα εικαστική αντίληψη και σεβασμό στο «μια εικόνα, χίλιες λέξεις», στη συμφορά της Σαμοθράκης θα έβαζα λεζάντα, «η αντιπολίτευση και τα τρία κακά της μοίρας της».

 

Ο Σύριζα κυριαρχεί επικοινωνιακά. Με τα προβλήματα και τη ζημιάρικη τακτική του βογγάει όλη η χώρα. Οι σπόντες στα κουτουρού που έχουν γεμίσει τον έλληνα ουρανό, δίκην τροχιοδεικτικών βολών, μετατρέπουν τους πάντες σε χάσκοντες θεατές.

Δεν ξέρει από σκάκι, αλλά σκίζει στην ντάμα.Έχει γεμίσει τον τόπο γενικές γραμματείες και κατευθυνόμενες ανεξάρτητες αρχές. Για να αποφύγουνε ακόμη μια παρωδία παρουσίας της Αυλωνίτου, οι απέναντι εύχονται να είχαν αποθάνει.Ο Κικίλιας που απαντά στα πάντα με ελάχιστη χρονοκαθυστέρηση (ενίοτε δίνει την εντύπωση ότι τα σχόλιά του γράφονται εκ των προτέρων…) είναι αναλωσιμος για τύπος σαν τον Τζανακόπουλο, κι ακόμη χειρότερα για το νεόπλασμα που λέγεται «non papers από το Μαξίμου».

Ο πρωθυπουργός τηρεί ατζέντα τυπικής πτωχαλαζονείας, που μοιάζει με δηλώσεις Μαδούρο α λα Μεντιτερανέ, ενώ η Βουλή βρίσκεται στη διάθεσή του, χάρη στο μπετόν 153 συμπαγών ψήφων.

 

Είναι μία στρατηγική μέσω μπούνκερ στα υπόγεια του Μαξίμου ή άλλων υποτροφιών. Παράδειγμα: μια φαεινή ιδέα κάποιου βιαστικού, έφερε την απόφαση να μη ψηφίζεται τίποτε που ευνοεί την ατζέντα της κυβέρνησης. Τάχα για να τη στριμώξει.

Πριν καλά καλά βγει από την κατάψυξη, το Μητσοτάκειο τέχνημα καταρρέει: ο Καμένος, ευγνώμων για την υποστήριξη που του παρέχεται ,κλέβει κάτι από το κλέος του Σύριζα, και λέει «ναι σε όλα» του κοινωνικού πακέτου σε νομοσχέδια άγουρα ωσάν μάπα καρπούζια.

 

Ακόμη κι από τις εκλογές της Γερμανίας, βγάζουν οι Συριζαίοι ξύγκι. Θα επαληθευτεί πως το τελευταίο μνημόνιο ξεφτάει το 2018.  Η επιτήρηση θα έχει άλλο όνομα. Διαδίδεται πως διαπραγματεύεται με τον Ντάισελ να κρατάει 2% περίσσευμα επ΄άπειρον, όπως ακριβώς ζητά το μισητό ΔΝΤ. Τα όποια αιτήματα Grexit  ακουστούν στο Βερολίνο ,θα αντιμετωπιστούν με οργίλη αντίφα αγανάκτηση. Λίγο απέχουμε από την κοινή διαπίστωση πως οι Έλλενεν θέλουν να προκόψουν και να υποταχτούν, αλλά οι Ναζήδες θέλουν το κακό μας.

 

Κακα τα ψέμματα, αλλά η ευθύνη  βαραίνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τις άκαιρες, νευρωτικες πονταρισιές του, θαρρείς κι είναι ψυχροπολεμικός κυβερνήτης των ΗΠΑ.

Οι μητσοτακικοί πέριξ του άρματος του Δαρείου, είναι ελάχιστοι. Οι μέσω ΛΑΟΣ αμύντορες της Πολιτικής Άνοιξης, οξύνουν την ρητορική τους, εις μάτην. Οι καραμανλικοί απουσιάζουν, πλην εξαιρέσεων τινών, επιδεικτικά.

Η Νέα Δημοκρατία κυβερνιέται από μοιχεπιβάτες της δεξιάς εξουσίας που ντρέπονται να την αποκαταστήσουν.

Ο Σύριζα, παρέχει ένα δώρο στους πασοκανθρώπους του: τους παρέχει γενική αμνηστεία. Στην παραμικρή υπόνοια πως η αξιωματική αντιπολίτευση αλληθωρίζει στα πιο δεξιά, η συμπολίτευση καλεί στ΄άρματα, στ΄άρματα.

 

Αυτά που τραβάει  ο κόσμος, υποστηρίζονται από αγκιτάτορες τύπου Αυτιά που δεν λησμονεί να κολακέψει την ντομπροσύνη των συριζαίων υπουργών.

 

Αν δε θέλετε να έχετε ντράβαλα μετά τις όποιες εκλογές (οι στοχεύσεις του Σύριζα αποσκοπούν στο να διαθέτουν  ικανή μαγια οπαδών που θα του επιτρέψει να παίξει ρόλο μετά το 2019) αφήστε, νυν η τέως νεοδημοκράτες την οπλιτική και την μακεδονική φάλαγγα και βάλτε στο κέντρο ελέφαντες.

Το επιτελείο σας δεν χρειάζεται αλλαγές, αλλα νέες οδηγίες. Μόλις προφταίνετε να αλλάξετε ηγετικό προφίλ και δεν εννοώ σώνει και καλά νέο αρχηγό(που θα ήταν  ευπρεπής λυση, αλλά παραμένετε στην ψύχα σας ρομαντίλες ).

Τέρμα τα φλερτάκια με το κονιαροπατημένο Κέντρο. Τέρμα το λακριντί με τους ανένταχτους και του «σοβαρούς» που σήπονται στην απέξω. Καιροσκόπους θέλετε και νοικοκυραίους. Να δείτε για πότε ο Καμένος προθύμως θα αλλάξει συνεταίρο. Για τους δεξιότερα, δεν το συζητώ.

Στην εικόνα, καραμανλικός οπαδός ετοιμάζεται να εισοδιστεί σε μια πτυχή της Φυλής των Καμένων. Στο χαράρι που κουβανεί, μεταφέρει τους όρους της συμμαχίας και τα ιερά αντικείμενα μητσοτακικών και σαμαρικών ηρώων. Έρις επικρατεί στο ζήτημα του τίτλου της εικόνας. Πολλοί την αποκαλούν “Αδημονία”, ενώ οι τεχνοκρίτες προτιμούν το “Δικαίωση της Ανδρομέδας”