Author: Πετεφρής

1

Δέκα τακτικά και τρία έκτακτα συνέδρια της Νέας Δημοκρατίας. Και τώρα, ακόμη ένα. Όπως ειρωνεύονταν ένας του σιναφιού τα πλάνα του Θόδωρου Αγγελόπουλου: «δέκα λεπτά για να περάσει ένας στο βάθος έναν λόφο. Και μετά, άλλος ένας. Λόφος».

Από την ίδρυσή της κι έως το 2004, εάν ψάξετε χρονολογίες, η Νέα Δημοκρατία οργάνωνε συνέδρια όποτε ατυχούσε στις εκλογές. Μετά, το είδε πιό ευρωπαϊκά, και το επιχειρεί τακτικότερα. Πέρσυ, έκανε το πιό πρόσφατο. Δικό τους είναι το κόμμα, αυτόν τον τρόπο κρίνουν ως «νέα αφετηρία». Δικαίωμά τους.

2

Αλλά, παρακαλώ, ακόμη κι αν οι δημοσκοπήσεις είναι όλες μούφα, να μη διαμαρτύρονται για την ψαλλίδα που κλείνει. Δεν είναι μυστικό. Όπως δεν ήταν μυστική η προσωρινή ,ολίγων εβδομάδων ,βελτίωση της γενικής κατάστασης του κράτους το 2014, που αφαλοκόφτηκε όχι επειδή δυνάμωσαν οι απέναντι μπατακτσήδες, αλλά επειδή μπήκε ο ΕΝΦΙΑ, με τη λογική «τόσα μου λείπουν, τόσα ζητάω» και οι ευρωεκλογές που δεν ήταν ευνοϊκές, έφεραν πάγωμα στα συμφωνημένα, μη και καταρρεύσουν τα ήδη γκρεμισμένα.

3

Νεωτερισμούς, ο Σύριζα, δεν έφερε. Όλα τα τρελά που εγκαινίασε, άν τα ψάξεις, είχαν ξαναγίνει από τους προηγούμενους.Μήγαρις οι προηγούμενοι δεν ανακάλυψαν τα μετρητά του ΕΣΠΑ και τα έκαναν κονδύλια απασχολήσιμων; Μήπως δεν οργάνωσαν πέριξ των υπουργείων τους εταιρείες που απορροφούσαν ό,τι κουδουνίζει στις τσέπες, ώστε το Δημόσιο να εκμεταλλευτεί τις πιστώσεις; Οι καινούργιοι (ο όρος παίζεται)  πρόσθεσαν άλλα, ηθικοπλαστικοπολιτικού χαρακτήρος:

Την ενεργή ατιμωρησία σε ποινικά ζητήματα. Την εισαγωγή του όρου «ακτιβισμός» ώστε οι μπαχαλάκηδες να πλάσουν ένα υβρίδιο μελλοντικού Σιν Φέιν, για την περίπτωση που θα έχαναν εκλογές.  Πλήθος γραμματειών και πλαγίων διορισμών, ώστε να έχουν επιμελητεία, συνοχή και διοικητική μέριμνα. Την παραγωγή σειράς δηλώσεων, τάχα μου διαφωνιών, και λοιπών τρελούμπαλων, για θέματα προτεραιότητας από τον πάτο του βαρελιού, για να υπάρξει «προοδευτική συνείδηση» στους ανησυχούντες οπαδούς.

4

Επίσης,άλλαξαν τα πρόσωπα της περιλάλητης διαπλοκής. Αυτό έφερε την αίσθηση πως ήταν τζώρες και αποφασιστικοί. Επίσης έβγαλαν τον σκασμό  οι παρακοιμώμενοί τους, από την εκμετάλλα των προσφύγων και των μεταναστών, και δεν χαμπερίζουν από αυστηρές προειδοποιήσεις των χρηματοδοτών τους. Και τάχα κοντράρουν ό,τι τους φαίνεται μπόσικο, ρασοφόρο και παιδαγωγικό ,πληθαίνοντας τους οπαδούς της μη αξιολόγησης, δηλαδή ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες. Ακόμη και μία παραγωγική κίνηση, την υποτιθέμενη σύμπραξη των κεντρώων, την έχουν κάνει υπόθεση αλληλοϋπονόμευσης υποψηφίων. Δεν παίζονται σ΄αυτά. Όποιος θυμάται τι τουζλαμά ψιλοκομμένο έκοβαν οι αριστεριστές στις συνελεύσεις με τα «επί της διαδικασίας» καταλαβαίνει γιατί η Αυλωνίτου και η Φωτίου είναι απαραίτητα στελέχη της επιχείρησης «ψιλό γαζί».

5

Όταν η κυβέρνηση κατάλαβε πως η αντιπολίτευση (όχι όλη! προσοχή!) απαντά καπάκι σε κάθε κίνησή της, γέμισε τον τόπο και τον χρόνο με μπαρούφες, στις οποίες οι ενάντιοι απαντούν με άλλες μπαρούφες.Η επινόηση των non papers, και η τακτική του κυβερνητικού εκπροσώπου να σχολιάζει ωσάν να έχει απέναντί του την αντιπολίτευση της Ρουμανίας ή του Αφγανιστάν, προσθέτει ψηφαλάκια, δεν τα αφαιρεί. Προτομή χρωστάνε σε τύπους σαν το Αυτιά, που δήθεν αντιπολιτεύεται, ενώ αποκαλεί «λεβέντες» και «αποφασιστικούς» όλους του κυβερνητικούς φορομπήχτες. Και τους παλαιούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, που έχουν ψηφίσει Σύριζα, τους ξεπλένει, ακόμη και με κεζάπι, για να μεταλλαχθούν.

Και τώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση οργανώνει πρόγραμμα για να πείσει πως είναι η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ! Με εργαλείο ένα Συνέδριο που θα αλλάξει μερικά στελέχη που κανονικά δεν έπρεπε να ξέρουν μήτε την διεύθυνση αυτού του κόμματος!

6

Παραδοσιακά, η Νέα Δημοκρατία είναι τριμερής: Καραμανλικοί. Μητσοτακικοί, Σαμαρίζοντες. Με κατι φτεράκια φιλελέ και τεχνοκράτες. Δοκίμασε να κυβερνήσει με Πολιτική Άνοιξη. Τώρα, στηρίζεται σε αυτόμολους από τον ΛΑΟΣ. Όχι πως κινδυνεύει να μη προηγηθεί στις εκλογές, αλλά της λείπει το «κατά συνθήκην πολιτικό ψεύδος» με το οποίο γιγαντώθηκαν και κυβέρνησαν όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.

Είναι σχετικά απλό να θυμάσαι την πηγή των ορμονών σου και να εκτιμάς με άνεση το ποσοστό της «αρσενικής» ή «θηλυκής» σου πλευράς.

 

Περιορίζομαι σε προσωπικές εμπειρίες, για να μη με ταράξουν στα εξώδικα.

 

Από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο (δεν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος της Κορέας) η λιβιδώ μου ήταν επηρεασμένη από την Τέχνη: την Μαντόνα με το βρέφος της και τα αγγελάκια στυλ Ρούμπενς.

 

Μήτε μαμά, μήτε μπαμπάς, μήτε γιαγιάδες και ξαδέρφια: ήταν η έκσταση που με δυνάστευε τις σπάνιες φορές που με κρατούσε στην αγκάλη της η θεία Χρυσάνθη.

 

Απρόσιτη, αβρή, ξανθοκάστανη, μου μιλούσε τρυφερά (άνκαι δεν καταλάβαινα τα λόγια της) και μου χαμογελούσε. Εκ των υστέρων έμαθα πως ήθελε να κάνει παιδί.

 

Τα αγγελάκια ήταν παντού. Κυρίως στα σκαλιστά. Έχοντας μπούκλες και δίπλες, είχα την πεποίθηση πως ανήκα στα «αγγελούδια», σύμφωνα με τον τρόπο που με κοίταζαν οι θηλυκές υπάρξεις και με καμάρωναν.

 

Τέλεια αντιπαράθεση με τις περιγραφές που διάβαζα και έβλεπα αργότερα. Οι άγγελοι ήταν ξυπόλητοι και λαμπροφορεμένοι, άσαρκοι και άφυλοι, ενίοτε πάνοπλοι και σίγουρα τελούντες εν υπηρεσία.

 

Το αντριλίκι το εξέμαθα κατά πιστή μίμηση των αγοριών της γειτονιάς.

 

Το «είσαι γυναίκα», το «μόνο τα κορίτσια κάνουν έτσι», ήταν προσβολή, κριτήριο απομόνωσης και εμπαιγμού.

 

Γρήγορα κατέληξα πως για να γίνω άνδρας, έπρεπε να έχω ενσωματωμένον έναν Κόφτη. Τον αυτόματο πιλότο μιας συμπεριφοράς που όριζε την κόκκινη γραμμή που με χώριζε από τα κορίτσια.

 

Ήμουν στα νήπια όταν άρχιζα να νιώθω πως κάτι φοβερό συνέβαινε με το τσουνί μου. Κι αυτό, χάρη στη μάνα μου.

 

Στον μεσημεριανόν ύπνο, στους μήνες που δεν είχαν «ρώ», μ έβαζε να κοιμηθώ μέσα σε ένα σεντονάκι τεντωμένο , με τα χέρια έξω απ΄αυτό και μάλιστα απλωμένα εκατέρωθεν της κεφαλής. Πάντα έλεγε ,πριν τραβήξει την κουρτίνα «έτσι, σαν αγγελάκι».

 

Κι έτσι, αργότερα, η επαφή με το δέρμα των κοριτσιών, έστω φευγαλέα και τυχαία, έμοιαζε με είσοδο στην γλυκύτερη κόλαση.Αγγίζοντας τους φίλους μου,δεν έτρεχε τίποτε. Υπήρχε  Κόφτης.

 

Ακολούθησαν αμέτρητα χρόνια, όπου η ενατένιση γυναικών οδηγούσε αυτομάτως σε έκσταση, και, για να ειπώ την αμαρτία μου, πρίν αισθανθώ κατακαυλωμένος, αισθανόμουν πρωτίστως ασφαλής.

 

Τον Κόφτη,αντικατέστησε γρήγορα ένα είδος αναισθητικού σπρέι.

 

Έβλεπα άτομο με μακριά μαλλιά, λεπτό ,από πίσω; Μολις συνειδητοποιούσα πως ήταν τουρίστας ή ξερωγώ ,αυτομάτως το σπρέι τον ψέκαζε. Δεν με αφορούσε.

 

Ή ,σε σκοτεινές γιορτές της σάρκας, όταν και όποτε εργολαβούσα μετα φίλων θήλεια η θήλειες υπάρξεις, το σπρέι μετέτρεπε σε αδιάφορες και ψυχρές τις επαφές με τα μέλη των εν οχεία συνεταίρων μου.

 

Αυτά αρκούν για ένα κείμενο με λογοτεχνί ουρίτσες. Έχει μεγάλο βάθος αυτό το παγόβουνο και επιφυλάσσομαι.

 

 

Η κατάσταση ελέγχεται, λαμπρυνθώμεν λαοί. Στις Επιτροπές της Βουλής, αδελφές μου,στις Επιτροπές, εκεί βρίσκεται η ιλαρότητα. Ποια Μόσχα και κολοκύθια τούμπανα. Η μήπως να χρησιμοποιήσω το «αδελφούλες μου απρόσεχτες» του Νικηφόρου Βρεττάκου;ενώ το Κέντρο προσποιείται πως αγωνίζεται να ενωθεί (πρέπει να είναι η πρώτη σοβαρή κίνηση από την εποχή της Γραμμικής Β) οι κυβερνητικοί παραμυθατζήδες διάλεξαν ως προκεχωρημένη ζώνη επιχειρήσεων να επινοούν νομοσχέδια που διαθέτουν μπόλικη κοινωνική ευαισθησία. Να γίνωμεν αθρώποι βρε αδερφέ, αφού όλα τα άλλα γινόμενα χρειάζονται πόρους και πολιτικές αποφάσεις, που δεν περσεύουν.

 

Διότι ανιχνεύονται στην ζώνη πυρός απρόσμενες συγκλίσεις. Δε πα να κάμπτεται η βλητική ικανότητα των Ανέλων; Όλο και κάποιος νεωτερί και ουμανιστί Ποταμάκης ή αξιωματικί αντιπολιτευτί θα σπεύσει να πφηφίσει «ναι» στο ζήτημα των εθελουσίων αλλαγών φύλου. Άσε που όλα αυτά τα επί χάρτου σχεδιάσματα θα τα μαζέψει πίσω είτε η Εκκλησία, είτε το Κομιτάτο της Αβρούπας (επί άλλων ζητημάτων).

 

Οι νεοδημοκράτες αισθάνονται αμηχανία. Κάπου έσπασε η γλάστρα και δεν προλαβαίνουν να φυτέψουν βιώσιμη παραμύθα.Οι οπαδοί περίμεναν να αραιώνουν οι Κικίλιες και τα απαντητικά ραβασάκια που εκφύονται με ακεφιά γύρω από τις ελπίδες διακυβέρνησης, την ίδια ώρα που οι αλληνοί διαλέγουν έναν σύντροφο γανωμένο στην προπαγάνδα, να συμβουλεύει τον πρωθυπουργό. Αρκετά “ακαρτέρει κι ακαρτέρει” τον Κρατερό.Ο Τραμπ θα μιλήσει μαζί του, εξασφαλίζοντας έναν ιππότη για τη Βασούλα (της Σούδας ντε!) κι αυτό θα περάσει στον Τύπο και στα Μέσα (αφού δεν υφίσταται πλέον διαπλοκή!) ως ένδειξη εμπιστοσύνης του υπερατλαντικού παράγοντα στην ελληνική Κυβέρνηση.

 

Μη λησμονείτε πως τα οκτακό που περιμένουμε από τους Σωτήρες, δάνειο είναι, όχι ευεργεσία του «κορίτσια, ο στόλος».Όλοι κλαυθμηρίζουμε πως είναι «σβησμένες οι φωτιές οι πλάστρες» στη χώρα, και δε βλέπουμε πως κοντεύουμε να πνιγούμε στο σκατό. Αντλίες μας λείπουν και όχι πυροτεχνήματα.

 

Και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται να ηρεμούν. Ξημερώνουμε με καλημέρες,ανθοδέσμες και φιλοσοφικές ενατενίσεις, το μεσημέρι κυλάει με επισημάνσεις πόσο τομάρια είναι μερικοί και δεν σταματάνε στα φανάρια και τα απολειφάδια της μέρας αργοσβήνουν με παινεσιές του τύπου «ΕΓΩ ήξερα τον Νομπελίστα όταν εσείς νοιαζόσασταν για τον Τζον Τίκης, άμουσοι».

 

Υπομονή! Έρχονται οι Σαμουράι να σώσουν τους Εσταυρωμένους και θα κάνουν μαζικό χαρακίρι , καθ΄α εξηγεί η Βίβλος του Μπράιαν. Οι γέροντες προσδοκούν επανάληψη της «Προβιντάνς», οι μεσόκοποι αναρωτιούνται «τις πταίει» και οι πιτσιρικάδες αρνούνται να ξαναδούν το «Κουρδιστό πορτοκάλι».

 

Η κατάσταση ελέγχεται, λαμπρυνθώμεν, λαοί.

Στη Σαμαρίνα φτάσαμε αργά.Η περιοδεία του Αλιάκμονα στα τελειώματα-Αγίας Μαρίνας , αγίας Παρασκευής, εκεί. Το χωριό γιόρταζε και κανένας δεν απόρησε με τη μάγκα μας. Ο Καργούδης έκλεισε την κάμερα, σκοτείνιαζε διότι και μόνον ένα κασετόφωνο ανοιγόκλεινε για καμιάν ατάκα.

Τότε μαζώχτηκε κόσμος και τι να δούμε. Μόλις ήφεραν ένα σκοτωμένο αρκουδάκι. Του ανεβοκατέβαζαν τα μπροστινά πόδια, το χάζευαν και καταμεσής ο εκτελεστής του. «Ελάτε να του πάρετε συνέντευξη» μας είπαν- ήξεραν από κασετόφωνα διότι.

Όπως στην Αβδέλλα που μας γνώρισαν έναν λεπτουργό ξυλογλύπτη που καμάρωνε το τελευταίο του έργο, είκοσι πόντους ψηλό και χρωματισμένο- ένα ζευγάρι χίππηδων που τους αγκάλιαζε ο Χάρος –σκελετός και κάτω η ταμπέλα «LSD».

Μιλήσαμε μαζί του, ήταν στοχαστικός και θυμόσοφος, μας άφησε να φωτογραφήσουμε το LSD αλλά φάνηκε να θίγεται όταν τον ρωτήσαμε αν το έργο του πουλιέται. Που να ξέραμε πως ήταν ο πολύς Δημήτριος Αγοράστης (1903-1988)  που απο χρόνια εξέθετε στη ΔΕΘ και ονειρεύονταν να στεγαστεί αξιοπρεπώς το έργο του.

Πίσω στη Σαμαρίνα,την συνέντευξη τηνε προσπάθησε ο Σταμάτης. Ο κυνηγός ήταν ταραγμένος και έβγαζε μουγκρητά. Είχε δει το φως το αληθινό- γλυτώνοντας τα νύχια μιας μαμάς αρκούδας. Κι έτσι, δεν αντιδρούσε στις ερωτήσεις ,κάθε τόσο φώναζε

«Ουόπ η Αρκούδα, ουόπ εγώ»

Κι έκανε κινήσεις πάλης, αγωνίας και φρενιάσματος.

Μετά, καθήσαμε στη σύναξη και φάγαμε  κάτι κομματάρες ψητό κρέας μεγέθους διπλής γροθιάς. Μας το χρέωσαν δεκαπέντε φράγκα το τεμάχιο.

Και θυμηθήκαμε την προτεραία στα Γρεβενά, έναν γέροντα που ξεκοκκάλισε ένα αρνάκι σουβλιστό σε μία καθησιά, έχοντας δίπλα του μια πλεξίδα σκόρδα. Κάθε μπουκιά και μια σκελίδα.

Αυτά συνέβησαν έτος 1972 και είμαι σίγουρος πως ο γέροντας είναι ακόμη ζωντανός.

ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΝ ΜΠΑΓΙΑΤΙΣΜΟ!

Πρώτη φορά γκρίνιαξαν και θύμωσαν που μια νέα γυναίκα έφυγε από Σαλονίκη επειδή βρήκε καλύτερη δουλειά στο εξωτερικό. Συνήθως κάθε αποχώρηση, την ακολουθούσε ένα σιχτιρ πιλάφι, στην καλύτερη περίπτωση.

Διαβάζω ακατάσχετα, χωρίς ειρμό. Είτε πρόκειται για κατάλογο προϊόντων, είτε για Άλεκ Σχινά, ευεργετούμαι το ίδιο. Κι επειδή κατά κανόνα βαριέμαι αφόρητα και μου αρέσουν ελάχιστα πράγματα, δεν θεωρώ ανάγνωση που δεν τη βαριέμαι, πολύτιμο και ποθοπλάνταχτο αγαθό.

 

Τελευταία, είμαι κεντρωμένος σε ένα ερώτημα, άλυτο, εδώ και λίγες ώρες. Πως μετατρέπαμε το κόμμι της ροδακινιάς σε εύγευστη τσίχλα; Όταν πρωτόβγαινε, ήταν ωσάν μπαλόνι γεμάτο υγρό. Κάποια στιγμή έπηζε κάπως και μπορούσες να το μασήσεις.

 

Αυτό το κατάντημα (για πολλούς) οφείλεται σε δύο κακοτυχίες αναγνωστικές της παιδικότητας.

 

Είχα διαβάσει, σε μια όψιμη «Διάπλαση των Παίδων» το πρώτο μου αστυνομικό σε συνέχειες. Ένας κοτσονάτος ηλικιωμένος Άγγλος αστυνομικός, ακούει φωνές από ένα σπίτι και ψάχνοντας, βρίσκει ένα πτώμα. Ανακρίνει ολόκληρο το χωριό, ακόμη και τις κάργιες του, ανεπιτυχώς. Στο τέλος, είναι αυτός ο δολοφόνος. Και ήταν εγγαστρίμυθος.

 

Έκτοτε έκοψα τα αστυνομικά, που ουδέποτε με ξάφνιασαν.

 

Ακολούθησε ένα βιβλίο καμωμένο από σιδηρόβεργες, το «Παραμύθια και άλλα»( ή μπορεί το «Για την πατρίδα») της Πηνελόπης Δέλτα. Εκεί είναι ένα μικρό βασίλειο που παθαίνει διάφορα, ώσπου το πριγκηπόπουλο, πείθει τον πατέρα του να εμπιστευτεί στα χέρια του ένα φουσάτο, να νικησει τους κακούς. Αλλά το φουσάτο, εξηγεί η συγγραφέας, ήταν μικρό, οι πολέμιοι πολλοί, και χάθηκε. Και το πριγκηπόπουλο και το φουσάτο. That’s all , folks.

 

Τέρμα και η λατρεία της αφήγησης, πως κλείνει γοητευτικά μια ιστορία.Μόνη αξία πλέον, τι περιέχει αυτό το κουρδιστό παιχνίδι. Για να το βρεις, το ξεκοιλιάζεις. Να ιδείς τι έχει μέσα.

 

Η ανάγνωση, ως εβδόμη αίσθησις, (ή έκτη  μου είναι άγνωστη) βαθαίνει έλικες του εγκεφάλου, όχι λόγω βελτίωσης της ευφυίας, αλλά με τον τρόπο του τσαγκάρη που φτιάχνει καλαπόδια. Από μια λεία μωρουδιακή φούσκα όπως το κόμμι της ροδακινιάς, τελειώνεις τον βίο με ένα γηρασμένο, δαιδαλώδες εξάρτημα να μοιάζει με στεγνωμένο καρύδι λαβυρινθώδες, που αποθηκεύει έναν σκασμό καλαμπαλίκι. Χώρια η μούχλα.

 

Και τα υπόλοιπα; η χαρά της ζωής, οι διακυμάνσεις των χρωμάτων, η έστω ατελής εντύπωση πως δεν χάθηκαν όλα;

 

Α, εκεί κρύβεται ο Λίνο Βεντούρα ξεψυχώντας με το όνομα της Μανούς, στην «Δεύτερη πνοή» του Μελβίλ, ο Ζαν Πιερ Λεό να πετάει στον αέρα μια τσουγάρα αρπώντας την μετά με τα χείλη, ο γαλάζιος Φερντινάν, μπανταρισμένος δυναμιτάκια και πάσχοντας να βρει να κόψει τα καλώδια, το ασάρωτο διαστημόπλοιο στο Σολάρις, το νίτρο στα πρόσωπα του Liquid Sky, o Mπουσέμι στο Fargo και ο κυβερνήτης Πέτομεϊν.

 

Μάλλον στεγνώναμε δαμάκιν το κόμμι της ροδακινιάς στον ήλιο και μετά το μασούσαμε.

 

 

Ο Αριστερισμός στην Ελλάδα. Ένα βιβλίο που δεν θα γράψω ποτέ.

Ξεκίνησε από το έβγα του μεσοπολέμου, ως επακολούθημα της διαμάχης Στάλιν- Τρότσκι. Και προέρχεται από το θρυμμάτισμα των τροτσκιστών, παρά την εντυπωσιακή παρουσία τους στον Ισπανικό Εμφύλιο. Σε εποχές όπου η παραδοσιακή Ρωσοφοβία παλαιών αιώνων συνάλλαζε τα ράσα της με τον αντικομμουνισμό και τον αντισοβιετισμό, η αναμέτρηση των δύο κόσμων (ο άλλος κόσμος ήταν ο φασισμός και ενδιαμέσως το ράγισμα της αποικιοκρατίας που διέσωζε πάντως μερικές δημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη) οδήγησε τις επαναστατημένες (και καλλιτεχνημένες) καρδιές στην συμπάθεια απέναντι σε αγωνιστές πιστούς στην παγκόσμια επανάσταση.

Στα μέρη μας, ο Μανιαδάκης έστηνε δικό του κομμουνιστικό κόμμα, για να παγιδεύει τους εύπιστους.

 

Αφήνω την Κατοχή, τον Εμφύλιο και τα πρώτα αποτελέσματα ενός γιγαντικού Ψυχρού Πολέμου.

 

Ο καθαυτού αριστερισμός, στην μεταπολεμική του μορφή, ήταν η επιλογή, ως πολιτικής πλατφόρμας, ενός Τρίτου Δρόμου. Και ήταν εναργής και ενεργός μέσα στην δεκαετία του εξήντα. Ήταν η Πολιτιστική επανάσταση του Μάο. Είχε προηγηθεί η αποκαθήλωση του Στάλιν. Ο Τρίτος δρόμος έμοιαζε θελκτικός. Κατά το 1964, 65, οι οπαδοί του άρχισαν ,στα Πανεπιστήμια, να λέγονται «Κινέζοι». Ήταν αράθυμοι, επιθετικοί, ρήτορες και ορμητικοί, όλοι μαζί. Δεν άντεχαν νενέκους, αναθεωρητές, συμβιβασμένους και τρέσαντες. Ακόμη και η ελληνική χούντα κατάλαβε τι μπερεκέτια την περιμένουν αν τους διατηρούσε στη ζωή. Οι εκδόσεις «Νέοι στόχοι» εμφανίστηκαν στα βιβλιοπωλεία. Μαρξ, Λένιν, Τρότσκι, Κάουτσκι και λοιποί, υπό αχταρμά. Αλλά η Ασφάλεια έρριχνε αλύπητα ξύλο, αδιακρίτως στους ενάντιους.

 

Πεθαίνοντας ο Μαο, τα φοιτητάκια, μεγαλώσανε, βγήκανε για δουλειές και σταδιοδρομία.Οι αριστεριστές ήταν ήδη σε χίλια κομμάτια, αλλά δεν πρόκειται να γράψω και βιβλίο. Με το ΠΑΣΟΚ αναθάρρησαν, αλλά ο Ανδρέας τους έκοψε τη φόρα, πριν έρθει στην εξουσία. Μερικοί, τρύπωσαν στα πανεπιστήμια. Άλλοι δούλευαν στην πιάτσα.Ακέφαλοι και μελαγχολικοί, άρχισαν να φλερτάρουν με άλλα κόμματα, όπου και διέπρεψαν. Τους θεωρούσαν γραφικούς, ακίνδυνους και τους άφηναν. Εξάλλου οργανωτικά ήταν γανωμένοι. Ξέρανε.

 

Ωστόσο, το 1989, στην υποτιθέμενη συγκυβέρνηση, περίσσεψαν πολλοί αριστεροί εκτός των συγκροτημένων κομμάτων, που μαζί με τον μπαχαλακισμό και άλλες εναλλά ιδεολογίες, έβραζαν στο ζουμί τους, πάντα δυναμικές, πάντα ενεργές και με τολμητίες στις τάξεις τους.

 

Αφήνω την υπόλοιπη γαλαζοπράσινη περίοδο ,όπου οι μεν ψήφιζαν τους δε, αλλά κρατούσαν χαρακτήρα και η αριστερά στα δεξιά του ΚΚΕ πάλευε να υπάρξει στο κοινοβούλιο.

 

Ωσπου συνέβη, έχει μια ντουζίνα χρόνια, η επιφάνεια των συλλογικοτήτων και των συνιστωσών. Άρχισε να συγκροτείται ο Σύριζα ,σε περιβάλλον που ελάχιστα απείχε από την καταισχύνη. Και ο νέος του αρματηλάτης.

 

Εμείς προσέχαμε τους αριστεριστές που έγιναν υπουργοί, περιφερειάρχες, πραματευτές  και λοιπά, ξεχνώντας ότι στα πανεπιστήμια, χιλιάδες απόφοιτοι διδάχτηκαν από αριστεριστές.

 

Αλλά βιβλίο δεν πρόκειται να γράψω.

 

Νίκησαν. Τέρμα και τελείωσε. Επιταχύνουν τις εξελίξεις. Σοφά κατανεμημένοι σε κυβερνητικούς, σε «τράβα με κι ας κλαίω» και σε πελταστές στην αυτοδιοίκηση και τον συνδικαλισμό, όταν έρθει ο πραγματικός Αρμαγεδδών, θα χαθούν όπως οι πυγολαμπίδες στο ξημέρωμα, και οι ξύπνιοι ανάμεσά τους, θα συνεργαστούν με τις καραδεξιές αρχές της Νέας Κατοχής.

Τό΄χω ιδεί τόσες φορές το έργο, που αισθάνομαι πως έχω ήδη διαβάσει το βιβλίο που τάχα μου δεν έγραψα.

Τα Υψόμετρα

Μετά την απόφαση του ΚΑΣ, για τα υπερύψηλα κτίρια της περιοχής Ελληνικού που τους πρέπει κλάδεμα, περιμένω να φεύγει επιτέλους το “σκουφάκι” του Λυκαβητού, ενώ η λείανση των Τουρκοβουνίων μπορεί να δημιουργήσει τουλάχιστον δύο ελικοδρόμια. Ο Υμηττός, όχι-μοιάζει ήδη φαραωνικό να τον ταπεινώσεις, εξάλλου, λέγεται και Τρελός. Όσο για το Αιγάλεω, άς φροντίσει η Περιφέρεια.

1

Νόμιζα πως πέρασε (ανεπιστρεπτί) η περίοδος κατά την οποία εάν βρίσκονταν αρχαιότητες ανοίγοντας θεμέλια κτίσματος, είτε τα έτρωγε ο μαύρος σκοτάδης, είτε (σε εκλεπτυσμένες, αβροδίαιτες, πρωτευουσιάνικες περιπτώσεις) ο εργολαβών (ο και εκλήπτωρ) μοιράζονταν με πίσημο συμβόλαιο κινητά ευρήματα με το Κράτος.

Επίσης, χρόνια κύλησαν από την υπόθεση «δεύτερο θέατρο της Λάρσας» όπου μία πολυκατοικία με θράσος διεκδικούσε την επιβολή της επί του Κοίλου.Και επί δεκαετίες δεν ακούστηκε πως διατηρήθηκε η τελετή της ρίψης αρχαιολόγων στου γιαλού τα βοτσαλάκια, από θυμωθέντες εντοπίους.

Γενικώς, οι αρχαιότητες, διατηρούνται. Στην χειρότερη περίπτωση, σε κατάχωση, κατόπιν ερευνών.Και σε εκατοντάδες, πολλές εκατοντάδες, περιπτώσεις, οι αρχαιότητες που διατηρούνται, παραμένουν αφύλακτες, με ρημαγμένη περίφραξη, κι άν υπάρχει πινακίδα, είναι στα χάλια της.

Πάντως, όπου υπάρχει μνημείο μέγα ή χώρος που «αναδείχτηκε», υπάρχει και η τάση να συνωστίζονται στα πέριξ  άτυπες ιδιωτικές επενδύσεις, κατά το πρότυπο του θεσμικού αξιώματος «όταν έχεις φυλακή,στρατώνα,  ΤΕΙ ή αρχαιολογικό χώρο, ας τονωθεί και η τοπική αγορά». Θα μου ειπείς ότι και σε καλοπληρωμένους και ασφαλείς αυτοκινητοδρόμους, ενίοτε αναπτύσσονται, κοντά σε κόμβους ή διόδια, φαβέλες από καντίνες και φωτάκια, ή (σε ακραία, γνησίως ρουμελιώτικη περίπτωση) ο αυτοκινητόδρομος «αποχαρακτηρίζεται» επί μερικές εκατοντάδες μέτρα, μη χάσουν οι Λαμιώτες τα παρόδια μπερεκέτια.

Εκεί όπου μία νομαρχία σκεπάζει με λεύκες  το τοποσημο μιας τελείως ορατής από χιλιόμετρα ρωμαϊκής γέφυρας, ή στολίζουν με παγκούλια τις μαγικές Νυμφόπετρες, άς τα θεωρήσουμε επιπτώσεις της παλιοζωής.

 

2

Το Ελληνικό και τα πάθια του, δεν είναι υπόθεση μεταξύ Φωτός και Σκότους. Συμβαίνει με πλήθος ζητημάτων, όπου το Κράτος παίζει τον συμπιέζοντα και η Αρχαιολογική υπηρεσία , το Δασαρχείο, οι Δήμοι και τα Πανεπιστήμια την κατακαημένη Ελλαδίτσα που τη τυραννάνε οι Σκοταδιστές.

3

Ήρθε η ώρα, τώρα που θα πλημμυράμε στις επενδύσεις (ψώμμα είναι αφτό) να υπάρξει ένα αυτοτελές Υπουργείο Αρχαιολογίας στο πρότυπο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Όπου ο μόνος που επιτρέπεται ως μη αρχαιολόγος να το κυβερνάει να είναι ο Υπουργός. Για να τελειώνουμε. Το ΚΑΣ και τα άλλα Συμβούλια, να βγάζουν δεσμευτικές αποφάσεις. Και να διαθέτει σωστό Αρχαιολογικο Νόμο, όπου η συμμετοχή στο Γενικό Ρυθμιστικό και σε άλλα παρακλάδια, να είναι αυτονόητη.  Στο υπουργείο αυτό, ασφαλώς να υφίσταται συνδικαλισμός, αλλά να προστεθεί και Διεύθυνση η Γραμματεία Ειδικής Χωροταξίας, με τις δέουσες αρμοδιότητες. Και με Νομική Υπηρεσία, να σφυράει. Και να πάψει το φλερτ με ιδιώτες, αλλά να εκλείψει η σύγχυση μεταξύ αρχαιολόγου-ανασκαφέα, αρχαιολόγου –ερευνητή και αρχαιολογου-οργανωτή εκθέσεων και λοιπών βιομηχανικών κοιτασμάτων.Το υπουργείο Πολιτισμού,άς αφεθεί στη μοίρα του, η άς ασχοληθεί με τα υπόλοιπα.

Η Αρχαιολογία ασχολείται με ένα Δημόσιο Αγαθό και δεν υπόκειται στους νόμους του Κλάουζεβιτς.

Στο βάθος της ύπαρξής μου, είμαι με την αποανάπτυξη, την γητειά του περιβάλλοντος ,την μακροημέρευση, την αποκέντρωση και την τοπική διακυβέρνηση, την διάλυση και αχρήστευση του πόθου για ορυκτά καύσιμα, άντε βαρια-βαριά θα ανεχόμουνα και μία θρησκεία οικολόγων, για να υπάρξουν αξιοπρεπώς και οι εχθροί των εμβολίων, οι φυτοφάγοι, οι άφαγοι και οι κουμανταδόροι του σώματός των.

 

Διότι το παρελθόν απέδειξε πως η εναλλαγή οικονομικής ακμής και παρακμής, είναι το πιθανότερο έκδοχο να συμβεί, είτε πρόκειται για υπερπαραγωγή κράτους, είτε για κάποιο παραμάγαζο με προσδοκίες.

 

Το μόνο που με ανησυχεί για το κοινό μέλλον μας είναι ότι κατάπιαμε το δόλωμα ξαγκίστρωτο. Οι νέοι έχουνε χωθεί, ελπίζω παροδικά, σε μηχανισμούς του πρώτου μεταπολέμου. Οι εφευρέσεις και οι καινοτομίες συνήθως περιορίζονται στην αφαίρεση λίπους από κρέατα και προσθήκες παράδοξων συστατικών. Οι νέες ιδέες είναι αφιερωμένες στο μελλοντικό άηφον 666.

 

Νερό, άνεμος, γή. Η Έρευνα περιορίζεται από το κόστος της και οι καλές ιδέες που δεν πουλιούνται, χαραμίζονται.

 

Έχουμε καμιά εξέλιξη στην εκμετάλλευση της αέναης κίνησης της θάλασσας; Η αιολική δύναμη έως πότε θα είναι φουρφούρια; Τι γίνεται με τις μη εντατικές πλην αειφορικές καλλιέργειες; Ποιος ράβει τα ρούχα του;

 

Ήμεσθεν ένα δισεκατομμύριο πλανητικώς το 1804. Για τώρα, εφτά φορές επάνω. Όταν τα λές και τα γράφεις, σε τοποθετούν στους οραματικούς. Αυτό είναι βρισιά. Σαν τη νέα τεχνολογία δεν έχει. Καλύτερα το ράβε-ξήλωνε, παρά αυτό το χάρχαλο που το ξεχνάς επειδή σου αρέσει το απωανατολικό σινεμά.

 

Μη έγκυρη γνώμη, φυσικά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όποτε ασχολούμαι με κάτι μη έγκυρο, μια τσιμεντόπλακα φεύγει από το στήθος μου.