Author: Πετεφρής

Δεν υπάρχει πλέον τρόικα. Έφυγε. Τώρα, ο έλεγχος επανήλθε σε χέρια ελληνικά, σε δημάρχοι και περιφερειάρχαι λέμε. Όλοι είναι ανεξάρτητοι με ελάχιστες παραλλαγές. Η κυβέρνηση άφησε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να εμφανίσει τη Υπερμάχω τα νικητήρια, σπάζοντας τους δικούς της υποψηφίους στα δύο, δίδοντας στον Κακλαμάνη ανταρτίλα και στον Αρούλη μαρξισμόν, ίνα ο Καμίνης επιβιώσει. Παρομοίως έψαξε τους πιο λαμπρούς ασήμους στην συμπρωτεύουσα, και δέχτηκε αντάρτη Τζιτζικώστα στην περιφέρεια. Ετσι, ο Μπουτάρης θα έχει προβάδισμα που θα θεωρηθεί απο μερικούς ως νίκη της Ελιάς. Μη ψάχνετε το γιατί, διότι λατρεύουμε τις υπερβολές, ειδικά τις πολιτικές. Ωστόσο, πριν τρία χρόνια, το ελληνικό δαιμόνιο περίμενε την Τρόικα. Τρία χρόνια δήθεν παζάρια και ελιγμοί, με αποτέλεσμα να λησμονηθούν οι ήρωες που νυχθημερόν μας έσωζαν απο τους κακούς. Σήμερα, που έχουμε τις εκλογές, ας τους τιμήσουμε.

 

Ο υπουργός κοίταξε για τελευταία ίσως φορά, την επικράτειά του, σκεπασμένη με το πούσι του πρωινού. Όλο το βράδυ οι πιστοί του σύμβουλοι ανέβαζαν τα τελευταία φορτώματα με ύσκα και μπαρούτη, σύρανε τα κανόνια σε επίκαιρες θέσεις, έβαλαν το τσούρμο από το δίκροτο να αρματώσει δυό πυρπολικά, ώστε εάν η Τρόικα δοκιμάσει απόβαση από τον «Ζακ Τρισέ», την φρεγάταν των 62 κανονιών, να εύρη τον διάολόν της και να θαλασσοπνιγεί. Αγκαλά του λείπουν χιλίαρχοι και το μισό του ασκέρι δεν εισπράττει τον αρμόζοντα λουφέν, έχει ήδη τάξει και υποσχεθεί, έχει προχειρίσει ηγέτας και έχει προκαταβάλει εις τους πιστούς αυτού υπαλλήλους παν ό,τι ξεχειλάει από ταις αποθήκαις του.

Ο υπουργός θα πολεμούσε την Τρόικαν. Δεν χαμπερίζει αυτός από οδηγίας πρωθυπουργού, διαρροάς τζιτζιφιόγκων συναδέλφων, και νομοθετημένας ευχάς οριακώς ψηφισθείσας. Ωστόσο είναι σωφρονέστερος του σώφρονος και τσικλιμαγκέστερος του τσικλίμαγκος. Φαινομενικώς δεν αμύνεται, πλην παίρνει μέτρα νοικοκυρέματος της επικρατείας του, και διά τούτο προσεκάλεσεν εις την έσω αυλήν εύθυμα κλαρίνα και ζοφερά νταούλια, τρυφερούς ζουρνάδες και μίαν εξωτικήν σκοτσέζικην πίπιζαν ίνα παιανίσει το «Ωδανεμπόη, δεπάηπς, δε πάηπς αρκάληνγκ» (Oh Danny boy, the pipes, the pipes are calling) ξεγελών τους Ιγγλέζοι.

Αλλά και εύμορφην ακορντεόναν ήφερεν ο εφές, φυσώσα το «Φρερεζάκε, φρερεζάκε, ντορμεβού, ντορμεβού, Σόνναι Λεματίναι, Σόνναι Λεματίναι, Ντίν Δαντών, ντίν Δαντών» (FrèreJacques, Dormez vous? Dormez vous? Sonnez les matines, Sonnez les matines, Din, din, don! Din, din, don!) ίνα παρασυρθώσι οι Φραντσέζοι.

Τους Γερμαναράδας, τους Χολλάντερους και τους Νέμιτζους δεν θα εκολάκευεν-άπαγε! Διά της κραυγής «Γκετλόστεν, Μουρτάτεν» (=μουρτάται, να χαθήτε) αναμένει να ενσπείρει τρόμον εις τα άνω άκρα των, ίνα τους φύγουν τα δεφτέρια εκ χειρών και έρθουσι απροετοίμαστοι.

Επίσης εφρόντισεν εως την είσοδον του κάστρου του, να κυκλοφορούσι πλανόδιοι πωληταί καλών γεύσεων, γαρδουμπάκια, φοντάν, ασσουρέδες και ρακόμελα, ώστε να αφιχθώσιν βαρύν έχοντες τον στόμαχον.

Περαιώσας ο υπουργός τας ετοιμασίας, διά λόγων θερμών, βοηθά τους υπαλλήλους του να πιστεύσωσιν εις την Νίκην:

«Μας Έρχεται η Τρόικα, αλλά θα φύγει πάλε/ Όμως εμείς θα μείνωμεν, κατσικωμένοι όντες/ γαλάζιοι σπαταλόσαυροι, πράσινοι μπετατζήδες/ κι ονειρεμένοι αριστεροί, κρίνοντες ό,τι κραίνει».

Και εκείνοι έκραξαν τρίς «Ουρά!», όπως ακριβώς τα πληρώματα των μυθιστορημάτων του Ιουλίου Βερν.

Από το Μαξιμόκαστρον και οχι την Τρανή Ραχούλα, οι Προεδρικοί τήραγαν τον Υπουργάραν να παίζει με τα στρατιωτάκια του και εμελαγχόλουν. «Δώσε του τα τσαρούχια στο χέρι, κυβερνήτα» έλεγεν ο κοντος Σύμβουλος.

«Να ευγάλωμεν αυστηράν προκήρυξιν, ίνα κόψει τα κοτσίδας του» υπεστήριζεν ο άλλος, ο ψηλέκας. Ο Αρχηγός εσώπαινεν και εμειδία. Η ζωή ήτον ωραία. Τα λεφτά ήτον ολίγα.

Ο κόσμος έκαιγε κάδους, και όποτε ήτον κοντά του άνθρωπος του Εκτελεστικού, έκαμεν «ου». Υπήρχον και Συριζαίοι που έλεγον «ούστα!». Η χώρα παρέπαιεν, αλλά το Γένος αντέδρα.

‘Ολα θα βελτιωθούν, όταν και εφ΄όσον αυγάσει και μας έρθει αυγωμένη η πρωία της 13ης Μαρτίου του 2457. Τότε η Τρόικα θα φύγει από μόνη της και οι αντιδρώντες εις αυτήν θα ντραπούν.

Στις ιδιοφυίες που διαχειρίζονται όχι μόνο τις διανομές, αλλά και τις χαλασμένες γεννήτριες, και τους «ημετέρους» που γράφουν στα τέτοια τους τις προτεραιότητες, έχω μια πρόταση.

Το εμβόλιο της Τζόνσον είναι μια και καλή και θέλει συμβατική ψύξη. Άρα μπορεί να δοθεί στα φαρμακεία. Αν εγκριθεί από την Ευρώπη με τα αργοκίνητα σαλιγκάρια που υποδύονται τους γραφειοκράτες, μπορούν να έρθουν στη άμοιρη χώρα μας πριν το Πάσχα. Να πάρουν το καπελάκι τους οι ειδικοί οργανισμοί που δεν ξέρουν να μοιράζουν δυο γαϊδάρων άχερα και να μας εμβολιάσουν πριν το θέρος που θα έχομε τουρισμό, παρά τον υπερδραστήριο Θεοχάρη.

Με τουρισμό μάλιστα, έχουμε το τράτο όπως έκαμε το Ισραήλ να μοσχοαγοράσουμε τα εμβόλια που χρειαζόμαστε, επειδή υπάρχει ένας ξεχασμένος παράγοντας που λέγεται «κόστος-ωφέλεια». Κι ευθύς οι Γερμανοί θα τσινίσουν, αλλά θα καταλάβουν πως κάτι αλλάζει στην Ελλαδα: η χώρα δεν πρέπει να εξαρτάται από την δύναμη της μίζας της, αλλά από κάποιες κρυμμένες αξίες, άκρως εμπορικές που μας διατήρησαν, μεταξύ άλλων, πολλές χιλιάδες χρόνια στη ζωή, εννοώ από την χαλκολιθική εποχή και δώθε.

Oι δικηγόροι προβάρουν τους ρόλους τους στα κανάλια, ο όρος «γυρνάω την μπιφτέκα» απέκτησε γλωσσολογικό βάθος, μερικοί παρουσιαστές σαν τον Ευαγγελάτο μας γυρίζουν στο τέλος του παρελθόντος αιώνος και άλλα δεν λέω, οπότε τσουπ! Ιδού η νέα πανταχούσα για βαθυκόκκινη Ελλάδα, πλαισιωμένη από Ερυθρά Ομίχλη.

Πάνω από έναν μήνα ετοιμάζετε το κόσμο για αυτό το άχρηστο, ανεπίκαιρο και βασανιστικό τίποτε που σερβίρατε άκεφα. Μόνον το «άκεφα» ισχύει ως γενικός κανών. Εγώ έχω ξεχάσει που βρίσκεται το ασανσέρ στο διαμέρισμα που κατοικώ, δηλαδή δεν θα βγω παρά μόνον εάν περάσουν 20 μέρες μετά από το δεύτερο εμβόλιο που περιμένω βράζοντας από τον εσμό των καταφερτζήδων που προηγούνται, κι ας κρύβεται πισω από αυτά, η απόλυτη ανικανότητα να εφοδιαστεί η χώρα με εμβόλια τουλάχιστον «ως τα μισά του μήνα Μάρτη» κατά το άσμα.

Ωστόσο, παίζοντας, κατάφερα να συντάξω σχέδια απόδρασης  προς οποιοδήποτε σημείο της χώρας θα επιθυμούσα. Δεν είναι που δεν έχετε μυαλό, φίλτατοι: απλώς, μοιρολατρικά, ακολουθείτε τις εγκυκλίους λειψόβαροι, φοβισμένοι και κυρίως πονηροί.

Η μόνη πραματοποιήσιμη εντολή παραμένει μία: «γυρίστε την μπιφτέκα».

Ζερβοκουτάλας: ο άπελπις που χρησιμοποιεί το αριστερό χέρι τρώγοντας τη σούπα του.

Υπήρξα τοιούτος από την πρώτη χρήση αυτού του εργαλείου, κατά συνεκδοχήν αριστερόχειρας. Δυστυχώς άρχισα να διώκομαι ως χριστιανός ρομαντικού μυθιστορήματος του στυλ «Κβο βάντις» όταν τα έμπειρα ματάκια της νηπιαγωγού κυρίας Πουλχερίας, πρόσεξαν που ζωγράφιζα με το αριστερό, οπότε και έλαβα έναν αποθαρρό που δεν θυμάμαι αλλα δεν το λέγω και διωγμό ή μπούλινγκ ή φάπα στον σβέρκο. Νομίζω ότι πειθάρχησα αμέσως, αλλά μαζί απέκτησα, χωρίς να το ζητήσω, ένα μοτοράκι στο έρκος των οδόντων. Ήτοι κεκέδιζα ή τραύλιζα.

Από το 1952/53 λοιπόν, κι έως χτές που ανακάλυψα πως το ζεύγος Δρίτσα — κυρίας Τασίας δεν είναι σύγχρονο των Σαρτρ-Σιμόν ντε Μπωβουάρ, αλλά υπήρξαν και υπάρχουν ως συνομήλικά μου όντα, οπότε κατέρρευσε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου, ήμουν, φερόμουν και κρυβόμουν ωσάν πατρινό Ντόμινο, υποστηρίζοντας διάφορα σε πολλά κείμενα ή αναφορές. Εννοώ πως ό,τι θυμόμουνα από εκείνα τα αγωνιώδη χρόνια το φούσκωνα, το λογοτέχνιζα, το χρησιμοποιούσα ενίοτε ως υποκατηγορία του «ελεήστε τον ανάπηρο». Ώσπου κοίταξα τα χέρια μου, όχι εχθρικά, σαν τους νεοβίκινγκ Αλέξη και Κρίς του Σαρβάηβορ, αλλά ως χείρας ενός άλλου όντος.

Πρόσεξα λοιπόν ότι τα πρώιμα γράμματα που με κόπο σχημάτιζα, εκεί, πεντέξη χρονών, ήταν σαν αγκαθωτά, προσεγμένα ένα-ένα, με το δεξί και ήταν μια διαδικασία που με κούραζε αφάνταστα, καθώς άρχιζα ένα κείμενο που βαριόμουνα αμέσως και το διέκοπτα παρευθύς, ενώ αμέσως μετά, έσπευδα να το εικονογραφήσω. Με τη ζωγραφική δεν υπάκυπτα ποτέ στην κούραση, μήτε γκρίνιαζα. Γέμιζα κάθε τύπου κόλλες και τετράδια με χαρά και άνεση, ενώ κάθε κείμενο σε μαθητικό τετράδιο το θεωρούσα βασανιστήριο. Ανέφερα νομίζω πως έως την Δευτέρα Γυμνασίου, οπότε κόπηκε η «αντιγραφή κειμένου με εικονογράφηση» κι ώσπου να τελειώσει το διάλειμα, μέσα σε δέκα λεπτά, σχεδίαζα τη αιτήσει των, σε τουλάχιστον δέκα συμμαθητές μου μια εικόνα, και μάλιστα με διαφορετικές τεχνοτροπίες.

Άρα, πατριώτες και σεις, ώ φύλο των γυναικών, δεν υπήρξα καθόλου πολυτάλαντος αλλά μόνον κάποιος τσακωμένος με τα άνω άκρα του. Το αριστερό επιθυμούσε να καταστήσει το δεξί, τελείως άχρηστο, το δεξί παρομοίως. Έως τα δεκάξη μου, που έγραφα σε τεφτέρια με το δεξί, τραύλιζα σαν ατμομηχανή. Όταν δέχθηκα δώρο μια γραφομηχανή στα 16, αρνήθηκα να εμπλακώ στο τυφλό σύστημα, καθώς ανίχνευα έναν επερχόμενο πανηδονισμό της αριστεράς χειρός: τα πολλά, επί εικοσαετία, δακτυλόγραφά μου, συντάχθηκαν από δύο δάχτυλα του αριστερού χεριού ενώ το δεξί έκειτο άχρηστο και το πολύ να ανακάλυπτε κάποιο χωρίο σε βιβλίο. Κι όταν στα σαράντα μου ήρθε η αποκάλυψη του πληκτρολογίου και τα ρέστα, όλο το αριστερό μου χέρι πληκτρολογεί με ηδονή ενώ το δεξί το κρατώ για κόμματα και τελείες. Έως σήμερα.

Τώρα τραυλίζω σπανιότερα, από εκζήτηση, αλλά σε διαλέξεις, εκπομπές και άλλα ηχοβολιστικά, δεν κεκεδίζω παρά μόνον για τσαλίμι.

Συμπέρασμα: την όποια «θεατράλε» νοοτροπία την εχω διότι έχω παραμείνει πεισματικά, αριστερόχειρας και μόνον. Αυτό προδίδεται και από αυτοχειρομαντεία: η δεξιά παλάμη μένει ανενεργή με κλασικό όρος της Αφροδίτης, κομιλφό γραμμή ζωής, λογικές χαρακιές σχέσεων κάτω του μικρού δακτύλου, ενώ η αριστερή παλάμη έχει απομιμήσεις γραμμών, ατελέστατη λοιπή γραμμογραφία, το όρος της Αφροδίτης ρυτιδιασμένο σάν βροχερή λάσπη των Ιμαλαΐων και τον παράμεσο να τρέμει όπως σε ένα πρώτο ραντεβού.

Απλώς το κρύβω μη και φανεί εν ονείρω ή προ θανάτου η κυρία Πουλχερία και με σημαδέψει σαν βουβάλι με πυρωμένο σίδερο, φωνάζοντας «το ήξερα πως ήσουνα απάτη».

Από το 2006, χάρη στον Νίκο Μακρόπουλο, τραγουδιστή, στον συνθέτη Μπουγά και στον στιχουργό Γρίτση, υπάρχει το υπέρτατο σέρτικο τραγούδι, εξέλιξη του παλαιού καψούρικου ή του συσσωρεύοντος γαρδένιες και πιάτα, ονόματι «Κρίση». Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Κρίσης ήταν πως περιείχε έναν εξαιρετικά εύκαμπτο στίχο που κατέληγε στο προτιμητέο μαράζι του χορευτού της πίστας.

Κρίση, με πιάνει κρίση…
Και άμα με πιάσει δεν μπορεί
ένας ολόκληρος στρατός να με κρατήσει

ο δεύτερος και τρίτος στίχος ήταν το τέλειο πασπαρτού, καθώς κάλυπταν τις ενεργειακές ανάγκες παντός πικραμένου. Θα μπορούσε να αντικατασταθεί:

Ένας αήρ φαρμακερός να με μπουχίσει

ή

Μια ξεχασμένη αγελάδα να μουγκρίσει

ή

Ένας τρελός ηθοποιός να δει τη δύση

ή

Ο φουσκωμένος κοκοβιός να με φοβίσει

ή

Ένας αρχαίος βουδιστής να με κλονίσει

Και λοιπά, και λοιπά, κάπου 300 διαφορετικά νοήματα. Πάντως, το έτος 2021, χαρακτηρίζεται από ενα συνδυασμένο αρμονικά σέρτικο νέας γενιάς άσμα. Διάβασα πως ο κύριος Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο συντάκτης των στίχων του τραγουδιού «έξαψη» που παραδίδεται ως στιχηρό σε δύο παραλλαγές, μια μείζονα και μία ελάσσονα, το τραγουδά η Νατάσσα Θεοδωρίδου, υπάρχει βιντεοκλίπ διαφημιζόμενο, ενώ συνθέτης φέρεται ο άγνωστός μου Πέτρος Ιακωβίδης, αλλά κακό της Κεφαλής μου: από πιτσιρικάς συνθέτει και παρίσταται σε ολόκληρη γενιά μουσικής, που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι πως έλαβε σοβαρό χαρτζιλίκι μόνον στην εποχή του ευρώ και δώθε.

Παραθέτω την εκδοχή που κρίνω, δηλώνοντας ότι μόνον εκεί βρήκα επαρκή ανακρατήματα εννοιών, λέξεων και νοημάτων:

«Στο μυαλό στο κορμί
στις απόκρυφες στιγμές
Και στη χαμένη λογική

Στο φιλί σου στην αγκαλιά σου
Στην κατάρα και ευχή
Θα καούμε όλοι μαζί

Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή

Θα είναι ο έρωτας πνοή
Κλείνει ο κύκλος μια ζωή
Και όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή

Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή»

Δεν βρίσκω καθόλου αγενή την ελαφρά παρασπονδία του στιχικού ήθους θεωρώντας πάντως στα όρια του γκροτέσκου να λήγει κάθε στίχος με πλειοψηφία καταλήξεων σε «ι». Παραπέμπει στην παράδοση του «ω παιδιά μου ορφανά μου» του Ρήγα, όπου ακμάζει το «ι»:

Ω παιδιά μου,
ορφανά μου,
σκορπισμένα εδώ κι εκεί,

 διωγμένα,
υβρισμένα
απ’ τα έθνη πανοικί!

Συλλαβές και μέτρα, εκτός ενός εμφανούς επτασύλλαβου, δεν τηρούνται, αλλά δεν ενδιαφέρει πολύ, καθώς εδώ και χρόνια η κυρία Νατάσσα Θεοδωρίδου υπηρετεί με μία αψεγάδιαστα σέρτικη φωνή εδώ και χρόνια, το προσωπικό της ίρτζι.

Νοηματικά, υπάρχουν δύο εμμονές: οι πρώτοι έξι στίχοι δηλώνουν πως «θα καούμε όλοι μαζί» πειστικά, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο επικρατεί μια κυκλική αίσθηση και το εύρημα «γίνεσαι αθόρυβη κραυγή» ήτοι σοβεί ένα βουβό, εύγλωττο εν τούτοις φλερτ.

Εάν πάντως η «Έξαψη» νοηματικώς δείχνει υποφώσκον αίσθημα συγκρατημένης, πειθαρχικής, όχι αναγκαστικά ερωτικής οξύτητας, ήτοι έναν ντροπιάρη θαυμαστή, δεν συμπίπτει με το χύμα στύλ της τραγουδίστριας που της λείπει ένας συγκρατημός, μια εύγλωτη στέρηση, ένας διακαμός (επί ψαράδων).

Καλή προσπάθεια. Δεν μπορώ να μη υποστηρίξω πως ένας εύπορος άνθρωπος, όπως ο στιχουργός, σπανίως ευημερεί στην τέχνη του λόγου, από την εποχή του ιππότη Δελαπαλίς και του όρου «λαπαλισμός» που επικράτησε επί κειμένων όπου υμνείται το αυτονόητον, όπως διδάσκει άσμα του 1525, μετά την μάχη της Παβίας.

Σε εύπορες πάντως, παραδοσιακές οικογένειες, γράφονται κατά καιρούς στίχοι, αλλά κυρίως επι απογόνων απροθύμων να πλουτίσουν ως συνέβη με τον Εμπειρίκον και περίπου με τον Ελύτην.

Εύχομαι καλή συνέχεια.

Bells will ring ting-a-ling-a-ling/ Ting-a-ling-a-ling, and you’ll sing, “Vita bella”/ Hearts will play tippy-tippy-tay/ Tippy-tippy-tay, like a gay tarantella

Tα trivia ήτοι τα μασάλια πως ο καθηγητής Ταραντίλης πεθύμησε την οικογένειά του, δεν πέρασε εντέλει στο πόπoλο για έναν απλό λόγο: ήταν ένα ψεμματάκι. Αν ίσχυε, θα ίσχυε και το «ώζε γαρ η οικουμένη» αν όντως συνέβαινε να επιλέξει ο άνθρωπος, πριν κλείσει δίμηνο, πως «σαν τη φαμίλια, δεν έχει». Μόνον εαν ήταν Μητσοτάκης, θα ίσχυε.

Οι καθηγητές πανεπιστημίου ήταν έκπαλαι μια επίζηλη βάση εκτόξευσης προς τον κομματικό βίο, τόσο ζηλευτή ώστε οι καθηγητές ξεχνούσαν την διδακτική τους περίοδο. Στην περίπτωση Ταραντίλη, ήταν μερικά κλικ πιο αναλυτός, παράδοξα εκφραστικός άνευ λόγου, και ιδίως με ένα ιδιόλεκτο ενός ανάλαφρου comedian που κανένας δημοσιογράφος δεν γέλασε εξαιτίας του. Η σύγκριση με τον ψυχρόαιμο, με βλέμμα ιγκουάνα των Γκαλαπάγκος κύριο Πέτσα, ήταν καταλυτική. Ο άνθρωπος όταν ήθελε, έβγαζε παγάκια από το στόμα του και ήταν αυτό που ήθελε ο Μητσοτάκης των πρώτων ημερών: άμεση αντίδραση. Όταν αλλάχτηκε, παραμονή των Φώτων, έδειχνε πως άλλαζε η γενική κυβερνητική πολιτική, κι αυτό αποδείχτηκε εντελώς πρόωρο.

Διότι ο Ταραντίλης είχε για την εκπροσώπηση Τύπου μιαν ιδέα και μιαν άποψη τύπου Ντισραέλι — όχι πάντως Λιβάνη. Και κινούνταν με ελαφρύτερη φωνή, πιο χαρίεις και χωρίς να διαφαίνεται απειλητικό ατσάλι στην βάση των επιχειρημάτων του. Ήταν ακριβώς η τεχνική που οδήγησε τους ομόβαθμούς του της άλλης όχθης να ξεθαρρέψουν και να παρουσιάζουν αντιρρήσεις που συνυπήρχαν με άρθρα εφημερίδων όπως η ΕφΣυν και η Αυγή.

Από τον πρώτο μήνα της αποστολής του, τον είχα συμπεριλάβει στις μελλούμενες αντικαταστάσεις. Τόλμησε να έχει αρχές ακαδημαϊκού εκπροσώπου και έκανε κίνηση αηδίας όταν του πετούσαν καβαλίνες στο τζάμι του, ενώ ο άλλος τις έβαζε στο τζάκι του, ατάραχος. Ο Ταραντίλης δεν κάνει για εκπρόσωπος. Μήτε για υπουργός, μήτε για γραμματέας, μήτε τίποτε. Απεναντίας, θα ήταν ανεκτίμητος ως αναντικατάστατος σατιριστής μιας παρέας πανεπιστημιακών που θα τον θεωρούσε μπαχτσέ έξυπνων σχολίων που προκαλούν αβίαστα γέλια.

Ως προς την αντικαταστάτριά του, η κυρία Πελώνη, όσο θα σέρνεται η υποχρεωτική υποστήριξη της κυρίας Μενδώνη, προβλέπω να αντέξει το βάρος της θέσης. Διότι η αντιπολίτευση δεν τρελάθηκε να επιτεθεί εθιμικά εναντίον της, όσο υπάρχει υπουργός Πολιτισμού, όση και οία έστιν.

Aναρωτιέμαι μήπως υπάρχει κάποιο μπέρδεμα στις υποθέσεις Μενδώνη ή Κουφοντίνα, το οποίο ο κύριος Ταραντίλης αρνήθηκε ή δυσφόρησε να ξεμπλέξει. Από την άλλη σκέφτομαι πως δεν έχουμε έριδα περί Αρσενιατών ή συκοφαντίες κατά Στουδιτών, ώστε μια αντικατάσταση να φαντάζει απλώς κοσμοϊστορική.

Τέλος πάντων.

Ένας νευρωτικός πρωθυπουργός, μερικές ντουζίνες φερέλπιδα στελέχη, όλα αδοκίμαστα, εξαρτημένα από τις τέσσερις πράξεις της απλής αριθμητικής, όχι γκαφατζήδες αλλά άπειροι του κερατά, και λόγω πλημμύρας πεκουνίων ώστε τα ΜΜΕ να φανούν φιλοκυβερνητικά, μια καθοδική στάθμη αξιοπιστίας.

Κι όμως, αυτό το πολύγλωσσο τίποτε, θα μπουμπουνίξει εκλογές και θα τις πάρει αν δε σπάσει ο διάολος το ποδάρι του.

Κάτι είχε το νερό που έπινε στους Αχαρνής ο Σαββόπουλος, αλλά έχει εκσυγχονιστεί ο Λάμαχος και κινείται ως Ζόμπης: μπλαμπλαμπλα δημοκρατία, μπλαμπλαμπλα με εκλέξανε.

Κι αντί να το βουλώσουν και να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια που τους έπιασαν να βολεύουν μανούλες και παιδάκια από εμβόλιο, βγάζουν κάτι σαλονικιώτικες πανταχούσες επιθετικές. Βλεπεις, στην κατασκευή της φενάκης των εμβολίων δεν περιέχεται, βρε αδελφέ, μια παραγραφούλα που ορίζει ποινές όχι τιμωρίας, αλλά εξαγνισμού στους μεροκαματιάρηδες της απάτης. Θα μου ειπείς, επί Κατοχής και επιφανής εκπρόσωπος των Μητσοτάκηδων κουβαλούσε περισσότερα από ένα σεφερτασιά για να καλύπτει την πείνα του.

Όσο για τον Κουφοντίνα και τον Λιγνάδη και αυτούς που περιμένουνε ουρά, εννοώ κλίκες, επαγγελματικές ομάδες κατά τα πρότυπα του Βατικανού, η κυβέρνηση παίζει την αλύγιστη, μήπως και «εξαναγκαστεί» να ζητήσει εκλογές λογω βαθείας σχάσης ενός παράφρονος, τοξικού κοινού. Όσο για τα υπόλοιπα κόμματα, ευνοούν με σχόλια ή υπονοούμενα την άποψη Κουφοντίνα, όχι επειδή τους καίει αλλά επειδή η κάπως χύμα διατύπωση του Τσίπρα μπορεί να μη προσκομίσει ψηφαλάκια στον Σύριζα, αλλά οι άλλοι «παίκτες» δεν χάνουν κάτι προσδοκώντας 15-34 ψήφους.

Η κυβέρνηση ψοφάει να μειωθεί το ποσοστό της όσο γίνεται, ώστε ακουσίως να θρέψει τον Κουφοντίνα στο ρεστοράν που επιθυμεί, ενώ οι έχοντες άλλα σεξικά χούγια, ψοφάνε για την δική τους επιφάνεια.

Έκκληση πάντως κάνω στην κάθε διάδοση που ακούτε, να τσοντάρετε δεκαπλάσια ποσότητα. Ξέρετε, αυτό που ονομάζετε μακαρίως «σεξουαλική παρενόχληση» δεν θα ξαφνιαζόμουνα αν περιείχε το 30% του ποσοστού των «αθώων» φλερτ. Αλλά εσείς πιστεύετε μόνον τα νούμερα που χωράνε σε ένα πρωτοσέλιδο.

70% του πληθυσμού θα καλυφθεί εμβολιαστικώς ώς τον Νοέμβριο. Αλήθεια, παραίτησαν το ανάγωγο θρασίμι που εκτίμησε ότι θα εμβολιάζονται 2 εκατομμύρια Έλληνες τον μήνα;

Μετά το πρώτο κρύο του Μαρτίου, μη ένεσαι αράθυμος. Είναι ώρα για απλές συνταγές.

Οι οβριές ή αβρωνιές είναι λόγχες κατακόρυφες σε πράσινα λιβάδια, πολλές στην Κέρκυρα, αλλά σπανίως λείπουν από αλλού. Υπάρχουν ελεύθερες μήνα Μάρτη και στον ξανθόν Απρίλη γίνονται ωσάν σπάγγοι ταχυδρομείου, πολύ πρωί με την Ανατολή, ξαπλώνεις στο παχύ χορτάρι και βλέπεις κατάματα τον ήλιο. Διακρίνονται ωσάν βεργολυγερό παράστημα νύμφης παινεμένης. Τις κόπτεις σε ντανίτσες των δέκα και φτιάχνεις με την πρώτη δεκάδα την πρώτη άξια λόγου φλουτάγια της άνοιξης. Γεύεσαι το πιο συναρπαστικό πικρό βλαστάρι της ζωής σου. Ό,τι άλλο μάζεψες το στοιχίζεις σε δεκάδες και το φυλάς σε σακουλάκι στην κατάψυξη.

Στη πρώτη θερμή νύχτα, ασέληνη, με ψιλόβροχο, σε πεδιάδες και παρά δήμον ρεμματιών εν θάμνοις ξυπνάνε τα σαλιγκάρια (τρίχρονα και τετράχρονα, όχι από τα ριγέ κρητικά που τα λένε χοχλιούς και μπούμπουρα-κούμπουρα (άστους να οργανώνουν λαδερά κρέατα και την αλόη ωσάν σε μεξικάνικη πάμπα) και τα μαζεύεις σε σακκούλι. Τα φυλάεις σε καλάθι κρεμασμένο με καπάκι τέντζερη επάνω και βάρος πεντάκιλο, αλλοιώς θα ξυπνάς το βράδυ επειδή επαναστατούν και κρύβονται. Περιμένεις μέρες δύο, ώστε να βγάλουν το άσπρο σκατό και άλλες δύο μέρες ταϊζεις ό,τι ανθίζει σε γλάστρα ή κρεββατίνα. Μετά τα ζεματάς ώστε να τρυπιούνται με οδοντογλυφίδα, τα βγάζεις από το καύκαλο και πετάς το ελικοειδές κατάμαυρο και κατάπικρο εντεράκι. Μαρινάρεις με σκόρδο πολύ και γλυκολέμονο, προσθέτεις κρεμμύδι και είτε τα χώνεις για λίγο σε κάρβουνο, είτε κατσαρολιστά.

Καβούρια καλά έχει Ελλήσποντο και θάλασσα της Προποντίδας, Ερεγλή και Τεκήρδαγ και απέναντι στα Μουδανιά. Τα μικρά ανοιξέ τα σαν γυναικείο πορτοφολάκι και φάγε τα ωμά. Μη τα κρατάς στην κατάψυξη, διότι και μετά έξι μήνες ζωντανεύουν και κρύβονται σε σκοτεινές γωνίες.

Μικρά χταποδάκια που ξενερίζουν τέτοια εποχή στα πόδια της Χαλκιδικής, βγάζε μόνον το ράμφος και μη τα καταρίζεις. Τρίψε ένα-δύο φλιτζάνια πευκοβελόνες να γίνουν σκόνη και τα πασαλείβεις όπως χαϊδεύουμε κυρά τιμημένη και έπειτα, τα πλένεις με κρασί που ξύνισε ώσπου να γλυκάνει το μαρινάρισμα όπως Εκείνης. Τα τρως ωμά και μυρισμένα.

“This country has everything but politesse”

[Frank O’ Hara]

Αφού τον είχανε δεμένο, προσημασμένο από σαράντα κύματα και δεκαοχτώ κάμερες, προς τι εκλήθη ο Κούγιας να τον υπερασπίσει, πλάθοντας μια πραγματικότητα που δεν βρίσκονταν μήτε καν στα παιδικά όνειρα του Λιγνάδη; Για να αποδειχτεί, ως μη ώφειλε, πως η Ελλάς είναι πατρίς της Δικαιοσύνης και κατασκευάστρια της ζυγαριάς της;

Στο ζωή μου σιχαινόμουν διαρκώς το σέρτικο και λάτρευα το σνομπ, ως τεκμήριο απελπισίας. Αλλά διατήρησα το δικαίωμα να αποσβολώνομαι, κι ας γνώριζα τι φρεναπάτη υπηρετώ.

 

Από εγκληματικών πεύκων άρξασθαι

Οι παντοδύναμοι εφημεριδάδες, κόβουν καπίκια απο την δυστυχία μιας παγωμένης εβδομάδας διαδίδοντας πως «υπογειοποίηση καλωδίων αποκλείεται» και δεν πέρασε ακόμη ο κουτσοφλέβαρος. Το ‘χει χούι αυτή η κυβέρνηση να φέρεται εκδικητικά στους υπηκόους που ψελλίζουν γκουχ και γκμουχ. Μα τα υπόγεια καλώδια δεν έχουν σχεδιαστεί και δεν έχουν απορριφθεί από κανέναν! Μήτε και πρόκειται. Τα δέντρα που πέφτουν από την μαύρη μοίρα τους, ας όψεται η πευκοφιλία, που από τον μεσοπόλεμο κινείται επιθετικά εναντίον της υπόλοιπης χλωρίδας της χώρας, συντελεί στην περιοδική αποψίλωση του τοπίου και είναι βέβαια τέλειο για να αφισώνεται η Χαλκιδική και άλλα αξέχαστα τοπία, πλην θα έπρεπε να δικαστεί από πευκοδικείο και να παραμείνει ελεύθερης χρήσης μόνον σε χιλιάδες στρέμματα στα πανοραμικά τοπία και σε μη οικοδομικά τετράγωνα οικισμών και πόλεων. Και αντί να το παίζουν οι αμαθείς άσπρο-μαύρο, η ορθή λύση θα ήταν να θεσπιστεί, όπου αστικός ιστός, το αστικό πράσινο, ήτοι νεραντζιές και ακακίες γενικώς, οπότε πολύ λιγότερες περιοχές θα ήθελαν υπόγεια καλώδια. Αλλά η κυβέρνηση που μάχεται ως ύαινα υπέρ της κυρίας Μενδώνη, συνεργάζεται με ταηκούνους που από πράξεις αριθμητικές γνωρίζουν μόνον τον πολλαπλασιασμό.

 

Ζούμε σε κελλιά υπό προθεσμίαν

Η περίοδος «τώρα που ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γής χορτάρι» ήτοι η λαμπριάτικη άνοιξη, στο τραγούδι του Αθανάση Διάκου, είναι για την κτηνοτροφική Ελλάδα έναρξη καύσης των χόρτων της υπαίθρου για να γλυτώσουν αγορασμένες τροφές. Επιπλέον, η ποιητική τέχνη μαυρίζει το κατάμαυρο-πίσσα γεγονός: ο Διάκος σουβλίστηκε και καψαλίστηκε για να του προκαλέσουν τον υπέρτατο πόνο και οι δήμιοι, όταν βαρέθηκαν, τον εσήκωσαν σουβλισμένον κάθετα στον αέρα και τον έβαζαν σημάδι με τα καριοφίλια τους. Εννοώ πως ωραία τα αρχέτυπα, ειδικά του γενναιόφρονος παρελθόντος, αλλά οι ματιές των αυτοπτών μαρτύρων διαθέτουν πίκρα και απόγνωση μόνον. Όπως η ματιά του Πουκεβίλου που είδε στον φόρο στα Γιάννενα, στο παλούκι, τον Μπλαχάβα, στιγμές πριν τον γδάρουν ζωντανό, καθημαγμένον και εν άκρα σιωπή, να υπομένει.

Δεν ζούμε σε χώρα. Ζούμε σε κελλιά υπό προθεσμία.

Με συνεχή, αντιπαθή διαρροϊκή διαφήμιση, αφού κείμεθα μαντρωμένοι. Με πληρωμένη έως καλοπληρωμένη την συντεχνία των ΜΜΕ χωρίς μήτε ένα Μέσον να τηρεί σεβασμό στις αρχές της δημοσιογραφίας. Κι όταν υπάρχει κάποιος ή κάποια, τους διαβάζουν ελάχιστα άτομα που αντέχουν το ύφος και την τεχνική της γραφής των.

 

Μια κυβέρνηση που ζητιανεύει ψίχουλα αναγνώρισης

Η κυβέρνηση φέρεται χονδροειδώς και αγενέστατα. Να σας προλάβω με την αξιωματική αντιπολίτευση που διακονεί μιας μορφής διαχείριση χρόνου που με ξεπερνά. Αλλά η Κυβέρνηση ως ναυαρχίς, κανονιοβολεί με τη δεξιά μπάντα προς το πουθενά. Οι αντίπαλοί της δεν έχουν σύμπνοια, οι ξένοι την έχουν πάρει χαμπάρι και ο πρωθυπουργός είναι πολύ ταιριαστός με το κοπάδι του: δεν σαλαγάει πρόβατα ή γαλοπούλες, αλλά κάτι ζαρκάδια και ζέβρες που κάθε τόσο δραπετεύουν πράττοντας του κεφαλιού των.

Παρά την αφθονία Ιεραπετριτών, Σκέρτσων και άλλων φημισμένων μυστικοσυμβούλων, διαθέτουν μόνον εξιδειδευμένα άτομα από το διπλωματικό σώμα, την ατλαντική συμμαχία και καμπόσους έμπειρους παραστάτες της Κομισιόν. Οργανικά ακμαίοι, καμωμένοι από σάρκα ευπιστίας προς τον Αρχηγό, είναι ωστόσο πάρα πολλοί, βρίσκονται και χάνονται κατά τις εμπνεύσεις των γραφείων τύπου και όλοι ψοφάνε για κανένα μαλλωματάκι, σε φιλικά πλαίσια.

Απέναντί τους το βαθύ, ανεπίγνωστο, επαγγελματικό Τίποτε.

 

Για την Μενδώνη τα κάνεις όλα

Υπόθεση εργασίας: το έργο της Μενδώνη, αν συγκριθεί με τους παλαιότερους του πολιτισμού, είναι ταχύτερο, επαφανειακότερο και πλήρως εργολαβίσσιμο, εάν με εννοείτε. Επομένως, εάν θελήσει να οργανώσει σχέδιο πολιτικής ανόδου θα εξακοντιστεί, μόνον σε κρίσιμες στιγμές ως υπηρεσιακό αποκούμπι, ως Μπέντλει με μηχανή ντεσεβώ και ταπετσαρία από τις καλές λεοπαρδαλέ ιδέες της μάνας του Σταλόνε για τον γιόκα της. Ο Κυριάκος, που σκέφτεται ως χιλιμπίλης των Απαλαχίων τυλιγμένος από συσκευασίες φαμίλιας, για να ενεργήσει δραστικά πρέπει να ξεπεράσει ένα συμπλεγματάκι ανωτερότητας, μια ομογενειακή εσάνς και την προσομοίωση κρητικαλισμού που τον τυραννάει. Στις κοινοβουλευτικές εμφανίσεις του δείχνει, παρά τα στενά κοστούμια του, να κολυμπάει σε αυτά.

Το κράτος των δικαστών, άκρως απαραίτητο, ευτυχώς δουλεύει. Αλλά οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι Φυλή. Θα τους μαχαιρώνουν και θα τους διασύρουν όλο και συχνότερα επειδή οι άντριδοι και οι μονόφυλοι τους θεωρούν κλέφτες της ηδονής των. Και δεν υπάρχει ποινή γι αυτό. Κι όποιος μπαίνει φυλακή, θα βγει. Η Ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη δεν έχει αρχίσει να φρίττει αρκετά.

 

Πίσω, στα αρχικά

H φασαρία στη Βουλη, με το εξεζητημένο τηλεκατευθυνόμενο θέμα και τα στελέχια που ούρλιαζαν επί μέρες στα τουήτερ, ήταν ένα «επι προσωπικού» ζήτημα που είχε κρεμάσει τα επιτελεία γύρω από το ερώτημα «ποιος κανάγιας τον διόρισε τον μεγαλοφυή;»

Θα  ήταν σίγουρα κυβερνητικός, δύσκολα ο πρωθυπουργός, ακόμη πιο δύσκολα η Μενδώνη, αλλά πιθανότατα ένας «σώστροφος σνομπ» στη μεσαία σκάλα της κυβέρνησης που ήξερε τα χούγια του Λιγνάδη, αλλ΄όχι κάτι βίαιο, όσο ουιλδικά παράφορον τύπο, πράγματα που τον καθιστούσαν συνάδελφό του εν τη διοικήσει υπό γενικήν έννοιαν. Μόλις έμαθε τα πρώτα μαντάτα, εξαφανίστηκε ωσάν ΔΕΔΔΗΕ στον χιονιά.

Αν ισχύει αυτό, η Μενδώνη πρέπει να εξαγριώθηκε με το νούμερο που της παρουσίασαν ως Γίγαντα της ηδυσμένης εικόνας, ως Λάνθιμο του Θεάτρου, και εκτιμώ πως το τηλεφώνημά της στον πρωθυπουργό έφτασε έως τα υπόγεια του Αρχαιολογικού Μουσείου, με επωδό «τι σας ήκαμα και μου φορτώσατε το Συμπόσιο του Πλάτωνος σε μετάφραση Συκουτρή» και κάποιος έμπειρος ανέλαβε να μειώσει τις εντάσεις. Αν στο υπουργείο της επιζούσε κανας Συριζαίος, στραβοκατάλαβε και νόμιζε άλλαντάλλα.

 

Εμβόλιο για την αφελή ελαφρότητα δεν υπάρχει

Θα καταλάβει κάποιος καλύτερα τα ίχνη στραβισμού, γλαυκώματος, προϊούσας κώφωσης, πολλαπλών ψυχολογικών προβλημάτων και μειονεκτικής αίσθησης καλώς κεκρυμμένης εάν θεωρήσει, καθώς εγώ, εκπρόσωπο των Σνομπ τον κύριο Μητσοτάκη και με σέρτικα χαρακτηριστικά τον κύριο Τσίπρα.

Οι γουαναμπή Λιγνάδηδες που προσεταιρίστηκαν την κυβέρνηση, θα αρχίσουν να λακκίζουν.

Βολευτείτε με αυτούς που έχομε, διότι κυκλοφορεί και ακυβερνησία με το καντάρι.

 

Παράξενη εξέλιξη

Δεν ήξερα ότι υπάρχει πτέρυγα σε φυλακή στην Τρίπολη όπου διαμένουν κατάδικοι δικασμένοι για παιδεραστία ή περίπου. Εκτιμώ ότι ο εγκλεισμός Λιγνάδη σε έναν τέτοιον θάλαμο, καθιστά περιττό το «άμεμπτο» δικαστικό μας σύστημα, παρεκτός και πρόκειται για εκδίκηση αγνώστου παρ΄αγνώστου προς άγνωστον.