Author: Πετεφρής

Κάθε γενιά, ξεσκάλιζε τα me too των προηγούμενων. Η τωρινή, μυθοποιεί τα me too των απογόνων της.

Από τότε που κυβερνάει ο Σύριζα, επέμενα πως, ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά του χούγια, διαθέτει παθιασμένον φιλοαμερικανισμό. Mε βάση τον συλλογισμό: αν είναι να ρίξουμε τα μούτρα μας, ας είναι με τους πιο μακρινούς συμμάχους που μπορούν να βρεθούν. Και υπό την πεποίθηση πως ζούμε στα χρόνια των φρυκτωριών, και τα μαντάτα δεν περνάνε εύκολα τον Ατλαντικό. Με την επιπρόσθετη μαγική πίστη πως είναι «αμερικανάκια», «μπουνταλάδες» και «άψητοι», συγκρινόμενοι με τους «Ευρωπαίους αποικιοκράτες, γδάρτες και παλουκοκάφτες».

Οι κυβερνήτες μας, από την αρχή του 2015, κυριαρχούνται από την σχεδόν υστερική ελπίδα πως υπάρχει ρήγμα στον Δυτικό κόσμο, πως είναι οι πρώτοι που το ανακάλυψαν και πως θα προκύψει, εάν είναι δυνατόν «ρήγμα σεισμού που βγάνει ανθούς και τρέμουν στον αέρα».Όπου τα λούλουδα και τα πούλουδα είμαστε εμείς, ως αιώνιοι Έλληνες.

Γιατί τους βγαίνει η πασιέντζα; Αρκετοί πιστεύουμε πως αυτό συμβαίνει διότι δεν υφίσταται η παλιά, καλή, αυτοματικά ευμενής προς το πόπολο, έτοιμη να μας χορτάσει άκαρπες υποσχέσεις, αξιωματική αντιπολίτευση. Εκτός από τον ΕΝΦΙΑ και την μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων «από 29 σε 20% σε δύο χρόνια», ουδέν νεότερον από το μέτωπο της φορολογίας εισοδήματος, που καίει πολύ περισσότερο τους ψηφοφόρους, παρέα με τις τόγκες της ασφαλιστικής πολιτικής.

Ακόμη και η φασματική παρωδία ενός αναθρώσκοντος Κέντρου, μοιάζει πολύ δύσκολο, με τους «δέκα μικρούς προέδρους» να έχει σωσμό.

Εφεξής, ο Τραμπ μετατρέπεται σε αγαθοδαίμονα. Και η εθιμική πορεία προς την Πρεσβεία, δεν είναι εύκολο να γιγαντώνεται, με κύρια συζήτηση τα 1,1 ή τα 2,4 δις δολάρια.

Είναι σα να βλέπω την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, προεκλογικά, είτε στηθούν κάλπες το 2018, είτε το 2019. Και την συγκρίνω με την αντίστοιχη επιχειρηματολογία Μητσοτάκη, την ίδια περίοδο.

Όχι, δεν βγαίνει η πασιέντζα.

Ως  μόνο σίγουρο γεγονός, βλέπω την αφανή και επισφαλή δήθεν ενότητα Μητσοτακικών, Καραμανλικών και Σαμαρικών, να μη μνημονεύσω τις έξω δεξιά και τις φιλελέ απόψεις που δε μοιάζουν να συγχωνεύονται σε αρραγές μέτωπο στο δεξιό χωράφι.

«Να πέσει το βράδι, ή να φανούν οι Πρώσοι» λέγεται πως μουρμούρισε ο Ουέλινγκτον, ενώ ήταν αμφίρροπη η κατάσταση στο Βατερλώ.

Την Ρακά, δυναμάρι των Τζιχαντιστών, τηνε πάτησαν, εκτός κάτι φωλιές, Κούρδοι, Συρία και Αμερικάνοι. Η Ρακά και μια λουρίδα στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας, μάλλον θα κυβερνηθεί από Κούρδους. Είναι φίσκα στις πλουτοπαραγωγικές πηγές- ακρίδες, τσουκνίδες, και μέλι από αγριόσφηκες.

Το Κιρκούκ πάντως, με τα πετρόλια, μόνη πιθανή πηγή εισοδήματος σε κάποιο Κουρδιστάν, έστω τσουρούτικο, έστω διαμοιρασμένο, με την σύμπνοια Ιρανών, Τούρκων και Ιρακινών, ανήκει πάλι στο Ιράκ.

Το μήνυμα είναι σαφές αν και οι συμφωνίες είναι γραμμένες με συμπαθητική μελάνη. Πάντως ο  υπέρτιτλος, διακρίνεται: εάν οι Κούρδοι αποκτήσουν κρατική υπόσταση (που δεν είναι και η πρώτη μας επιλογή) θα είναι απριόρι,ένα κράτος πάμπτωχο, διψασμένο, πειναλέο, εξαρτημένο από έξωθεν φορτώματα.

Για να μη τα φουσκώνουμε, έχουν ωραία βουνά με δέντρα, επίσης γεράκια και αγριόχοιρους. Οι λίμνες και τα ποτάμια της χύνονται αλλού, αλλά εχει πολύ σχιστόλιθο, σαν αυτό που θα μας πουλήσει ο Τραμπ για να τον καίνε στα τζάκια.

Ηλεκτρισμό μάλλον θα έχει, καθώς βολεύει για υδροηλεκτρικά γειτονικών κρατών, που όμως θάβουν όλα τα αρχαία τους, μη και φανούν τρελιάρηδες τουρίστες.

Φακές πάντως και όσπρια, έχουν. Και οπλαρχηγούς .Μερικοί λέγονται Μπαρζανί.Και ευσυγκίνητους κατοίκους. Ακόμη ένα κράτος που θα αγοράζει τοις μετρητοίς και θα πουλάει επί πιστώσει.

Αυτά τα γουαναμπή γεωγραφήματα, έχουν μεγάλη ιστορία. Παλιά, ήταν η Φλάνδρα, η Αλσατία, η Λωρραίνη, το Τέσεν και λοιπά. Τώρα κατέβηκαν ανατολικά και θα λειτουργούν τουλάχιστον στον παρόντα αιώνα.

Έχω άλλας αναλογίας

Με εμποδίζει το βρακί μου

Άλλη η Διάπλασις των Παίδων

Άλλη η ιδική μου

[Μποστ.]

“Ισονομία” λέγεται, κύριε Σπίρτζη και εσείς, ευφάνταστοι σύμβουλοί του, ένα από τα θεμέλια της Δημοκρατίας. Γκέγκε;

Στην οικονομική κρίση που περνάμε

το πλασάρισμα ζητάμε

Η ρίμα ανήκει στον κύριο Τζαβάρα, που θέλει να πλασάρει την Ηλεία του στο κλίμα (και τα μαντίλια, και τις ελιές) των Καλαμών, και να φύγει από την επιρροή της Πάτρας που τα θέλει όλα δικά της. Το κύριο επιχείρημα: πουθενά ο τόπος του δεν σχετίζεται με την Πελοπόννησο και την Ολυμπία.

Βέβαια, κανένας δεν θα θυμότανε τι είπε σε ένα ραδιόφωνο, εάν δεν ήταν της μοδός η Καταλωνία. Οι απόψεις του,κάκιστα, έχουν την άκυρη και ανόητη ταμπέλα “απόσχιση με δημοψήφισμα ζητάει ο Τζαβάρας” θαρρείς και είμαστε στα χρόνια της Γλάρεντζας και της Φραγκιάς. Και του Τσιφόρου.

Ενώ ο άνθρωπος ζητάει πλασάρισμα σε ζώνη επενδύσεων και όχι να τους θυμούνται στις πυρκαγιές.

Αλλά δεν έχομε πλέον νομούς. Έχομε περιφέρειες και δήμους.Έχομε γεμίσει δημαρχεία και κοινωνικές δομές και άλλα φοβερά, στην χειρότερη διοικητική αναδιάρθωση της χώρας από τα χρόνια των καζάδων. Και η Πελοπόννησος δεν είναι μια οντότητα που της ήπρεπε ψαλλίδισμα για να χωρέσει στες πρωτεύουσες και η Τροπολιτσά.

Ολίγων μηνών αρχιτέκτονας, υπέγραψα μιαν αναπάντεχη επίβλεψη στο Βαρδάρι, και είχα μιαν υπόσχεση για μεροκάμματο ολίγων ημερών, επτακοσίων δραχμών, παρακαλώ,δουλειά που θα έβγαζα σε δέκα μέρες. 15 Μαρτίου 1974, κάπου έχω την απόδειξη, έδωσα 2300 δραχμές για ένα ποδήλατο χρώματος λούσιφερ βαθυκόκκινου, Πεζώ, από τον κάθετο δρόμο καρσί στην πλατεία Άθωνος. Ήταν το τέρμα μιας αγανάκτησης: κάθε που ανέβαινε το εισιτήριο του ΟΑΣΘ, έπαιρνα σβάρνα τα μαγαζά με τα μηχανάκια, για να αποκτήσω μηχανή κατατομής μυρμηγκιού, να γλυτώνω τα γαμησιάτικα. Αλλ΄ακόμη και εγώ αποθαρρυνόμουνα με τες τιμές.

Το μεροκάμματο απαιτούσε πολλούς ποδαρόδρομους και σκέφτηκα, επιτέλους, αφού κάτεχα την τέχνη του εντοπισμού αρχαίων οικισμών, δεν χρειαζόταν πλέον τα βήματα πάνω στις γραμμές των οριζόντων (παραλίγο να γράψω «ορυζώνων») μεταξύ, φερ΄ειπείν Φιλυριάς και Στίβας. Το ποδήλατο είχε φαρδιά λάστιχα, τριτάχυτο, έδειχνε γαϊδούρι. Με μόνο πρόβλημα πως ,εικοσιέξι χρόνων γάιδαρος, δεν ήξερα ποδήλατο.

Πολλές φορές, παιδιόθεν, είχα δοκιμάσει, ανεπιτυχώς. Με κορυφαία ήττα ,σκέτο Στάλινγκραδ, στη Θάσο το 68, όταν ο Καλοκύρης φιλοτιμήθηκε να άρει την αναπηρία μου. Πήγαμε με νοικιασμένο στην αλάνα όπου στάλιζαν πούλμαν και φορτηγά στον Λιμένα ,και  άρχισε η εκπαίδευση.Ευθυπορούσα μεν, αλλά στην παραμικρή κλίση του τιμονιού, το ακολουθούσα σούμπιτος και κατατσακιζόμουνα. Ο Δημήτρης, δακρυσμένος από τα σφιγμένα γέλια, όταν είδε πως στουκαρισα στην μοναδική κολόνα φωτισμού σε έκταση μερικών τετραγωνικών χιλιομέτρων, παραδέχτηκε πως ήμουν ανεπίδεκτος.

Κατέβασα το τροχήλατο μηχάνημα με τα χέρια έως τη συμβολή της θάλασσας με την Καρόλου Ντηλ.Το περπάτησα πέραν του Βότση και του Πύργου, κι άρχισα να ποδηλατώ στην ανοιχτωσιά. Κανένα πρόβλημα. Δεν τράκαρα πουθενά, στο ύψος του Μακεδονία Παλάς ,άλλαξα και ταχύτητα.Ξεθαρρεμένος, κατέβηκα στην Κέννεντι, στο ύψος του Ομίλου και συνέχισα μέσα στην κυκλοφορία. Ώσπου να βγώ στην Σοφούλη, το κατείχα το εργαλείο. Με εξαίρεση μια δυνατή κόρνα φορτηγού στη Σαλαμίνα, όπου, τρομοκρατημένος χώθηκα άχρι αφανείας σε έναν θάμνο πικροδάφνης.

Την άλλη μέρα, αισθάνθηκα ικανός προς δικαιοπραξία διδάχου και κάλεσα τον μελλοντικό σύντροφό μου, στην περιοδεία, ονόματι Μαυρογένη ή Νυκτοπάτη (λογοτεχνικά ψευδώνυμα) να του μάθω ποδήλατο. Αλλά ,ως εικός, σημάδευε όλα τα υψίκορμα φωτιστικά της Νέας Παραλίας, οπότε αποφάσισα να τον κουβανώ , όταν θα διασχίζαμε τα τσεχνέμια της Αμφαξίτιδος, στη σχάρα, πίσω.

Πέρασαν εννέα μήνες κύησης στο ποδηλατείν. Ασκήθηκα στον Κώδικα Οδικής κυκλοφορίας, έφτασα με το μαραφέτι Έδεσσα και Μαρμαρά, ποτέ δεν έπεσα, εξόν ένα νεανικό εμφραγματάκι από εξάντληση, επέστρεψα στα εφηβικά μου κιλά και μετά μου το έκλεψαν, ανήμερα των γενικών εκλογών του 1974.

Ήξερα τον κλέφτη. Αλλά δεν τον ενόχλησα. Όσες φορές με λήστεψαν, με ρήμαξαν, μου πήραν αρχεία, με κάψανε και με διαγούμισαν, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μαθαίνω τον κλεφταρά. Κι έως εκεί. Αρκούσε πως ένας κλέφτης ποδηλάτων ήταν αθανατισμένος σε μια ταινία του ΝτεΣίκα που μου άρεζε. Εξάλλου ,η ιδιοκτησία είναι κλοπή. Άσε που μερικά πράγματα ,όπως το ποδήλατο, δεν ξεχνιούνται.

Ο Ώθορ ένιωσε πως τον έβλεπαν και κοίταξε με το όπισθεν μάτι.  Την είδε να χει το πρόσωπο χιαστί- τα φρύδια με τα μήλα της σχημάτιζαν το Χι του Αγίου Ανδρέου, με το κέντρο στο δοξαπατρί, στον Τρίτο Οφθαλμό. Ήταν θετικό σημάδι. Του είχαν δηλώσει πως ποτέ δεν πρόσεχε καλοντυμένες, ευπρεπείς, συσταζούμενες Εκείνες. Απεναντίας, κολλούσε στις ανήσυχες, στις διαφορετικές, στις δακρυσμένες. Ο Ώθορ έκλεισε το όπισθεν μάτι και λειτούργησε την ευρυγώνια όραση εκ των κροτάφων. Είχε δίκιο. Στο βλέμμα.

Κανένας, πάνω στον σταυρό που σχημάτιζαν η Λεωφόρος με τον πεζόδρομο, δεν  είχε πάρει είδηση πως Εκείνη κοίταζε έναν συγγραφέα, ή το πολύ, έναν παιχνιδιάρη ασβό.

Διότι ο Ώθορ ήθελε να τον εκτιμούν για τις σπάνιες, κρυμμένες αρετές του.

Που κουνούσε τα αφτιά. Που μπορούσε να τρεμοπαίξει το κάθε μάτι χωριστά. Που ενώνοντας τις μύτες δύο μολυβιών, μπορούσε να γράψει ως αμφίχειρας, κανονικά και ως εν εσόπτρω. Για τίποτε άλλο.

Αλλά αυτά εάν συνέβαιναν ,τύχαιναν μονίμως σε άλλον πλανήτη.

Ο Ώθορ δεν ήθελε να γράφει. Μήτε τότε, μήτε τώρα, μήτε τίποτε.

Έφυγε ο πράημ στην ξενητειά και πόμεινε ο Καρανίκας. Γενική διάλα στα Σως Αλ Μύδια…Αυτό είναι το πολύ σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.

Ποτέ μου δεν πίστεψα πως οι τέως «εκείνοι» τους, ήταν επιπόλαια γραικωμένοι βαρβαρίτσοι που επιχειρούσαν ανόσιες παρεμβάσεις στον ανεπίληπτο, έως τότε βίο τους. Γι’ αυτό και οι ζήλειες μου ήταν προσποιητές ή απουσίαζαν τελείως.

Τους είχα απλώς φανταστεί στο ημίφως και δεν έρριχνα προβολέα στα μάτια τους.

Οι εκείνες τύχαινε και φλέγονταν ωσαύτως μαζί τους, αλλά πάντα στους χωρισμούς αποκτούσαν κατάλογο αρσενικών αστοχιών μετρημένον σε ρυθμό βρύσης που στάζει. Κι έτσι ήταν έτοιμες για μια νέα σχέση.

Ποτέ μου δεν δάρθηκα με αντεραστή. Δεν ήταν εξόχως αριστοτελική η εποχή που έζησα.Κι αν λάτρευα τον ψιλοκομμένον τουζλαμά με μπόλικο σκορδοστούμπι, ευχαρίστως τον λησμονούσα, καθώς καμιά τους δεν τον άντεχε. Και με ανέχονταν, όσο κάπνιζαν. Ήταν ασφαλές κριτήριο.