Author: Πετεφρής

Άγρυπνος, κάτω από μια τέντα, χωμένος σε σχέδια και υπολογισμούς,ο  Ιουστινιανός, πολύ συχνά, περνούσε την ημέρα του στο εργοτάξιο της Αγίας Σοφίας για να καταφέρει να ειπεί το «νενίκηκά σε Σολομών». Ο Ανθέμιος, ο Ισίδωρος, οι  άλλοι μηχανικοί και οι αρχιτεχνίτες του έδιναν τακτικά αναφορά. Αν και δεν ήταν ο ίδιος μηχανικός, έδινε αμέσως λύσεις σε όλα τα προβλήματα. Παραφράζω από το «περί κτισμάτων» του Προκοπίου:

«Στις άλλες δύο αψίδες, την βόρεια και την νότια, συνέβη το εξής: Οι εκατέρωθεν πεσσοί και οι καμάρες είχαν τελειώσει, αλλά με το βάρος τους πιέζονταν οι ενδιάμεσοι τοίχοι, με αποτέλεσμα οι κίονες που τους στήριζαν άρχισαν να ξελεπίζονται και να πέφτουν απ΄αυτούς κομματάκια σαν σύντριμμα. Προβληματισμένοι οι μηχανικοί, με τη ζημιά, ανακοινώνουν το φαινόμενο στον βασιλέα κι εκείνος αμέσως βρήκε την εξής λύση. Πρόσταξε και διέλυσαν αμέσως όλα τα χτισίματα που ήταν σε επαφή με το σύστημα των πεσσών με τις καμάρες, για να τις αποκαταστήσουν πολύ αργότερα, όταν θα στέγνωνε τελείως το κονίαμα με το οποίο είχαν δεθεί. Τον άκουσαν και εφεξής η κατασκευή συνεχίστηκε κανονικά.»

Μη μου ανησυχείτε-δεν πρόκειται να αναρτήσω ιστορίες γιαπιών, υπερτιμολογήσεων και  λοιπών υποθέσεων της μαστοράντζας. Απλώς, βρήκα το χωρίον του ιστορικού που δεν ήταν και κανένα σπίρτο (να φανταστείτε πως θεωρούσε τον Ουπράβδαν δαίμονα και είχε φτάσει να βλέπει το αστρικό του σώμα να αιωρείται πάνωθε του, επειδή κοιμόταν ελάχιστα και υπαγόρευε ταυτόχρονα κατεβατά στους γραμματικούς του!)  να διαθέτει αναλογίες με την πρόσφατη κυβερνητική τακτική.

Ιδού η παράλληλη αφήγηση:

«Η κυβέρνηση, στις υποθέσεις της κοινωνίας και των κομμάτων που την έκραζαν, γινόταν μια κακοτεχνία: το βάρος των φόρων και η φτώχεια, επηρέαζε το κοινωνικό εποικοδόμημα και τα κάτωθεν του κεντρικού αυταρχικού σχεδιασμού (παιδεία, υγεία, πρόσφυγες, υπόκοσμος και άλλα), άρχισαν να καταρρέουν, καθώς οι πτωχοί υπέφεραν και οι μεσαίοι στέναζαν, ενώ οι πλούσιοι είχανε δέσει τον γάιδαρό τους. Απελπισμένοι οι υπουργοί, οι σύβουλοι, οι πρωτοστάτορες και οι πετροπαιχνιδιάτορες, το έβλεπαν και το μήνυσαν στην ηγετική ομάδα. Κι εκείνη βρήκε αμέσως λύση: αφού χτίστηκε το κράτος των δικαστών, και τα βρήκε με τον στρατό και τους επιδραστικούς, άρχισε να πελεκάει συστηματικά όλες τις δομές που είχαν επαφή με τα κέντρα αποφάσεων. Άρχισαν να εξιχνιάζονται τάχιστα πολλά εγκλήματα, τα βοηθήματα έπεφταν επιλεκτικά, ακόμη και μπαχαλάκια με καλάσνικοφ άρχισαν να κυνηγάνε. Άσε τους δυστυχείς υπουργούς, Σπίρτζηδες και Παρασκευόπουλους που  ήταν έτοιμοι να σπάσουν την χύτρα της μαρμίτας που οι ίδιοι μαστόρεψαν. Καθώς αιτία του κακού ήταν πως το τσιμέντο της κοινωνίας δεν είχε πήξει, ανέλαβε να επανακτίσει τις νέες ισορροπίες στο μεσοδιάστημα έως τις εκλογές, οπότε η μεθόδευση της επανεκλογής θα προχωρούσε κανονικά, καθώς ετοίμαζαν έξωση του Μητσοτάκη και μικρό Κέντρο που θα ήταν αποτέλεσμα εσωτερικών εκλογών»

Κι έτσι, τα συντρόφια της πλάκας, είχαν τον καιρό, να μοντάρουν μια κεντρώα εκδοχή, αποδιώχνοντας ακραίους και ρομαντίλες και θα έχτιζαν νέο σχήμα, με πολλές μεταγραφές, υπό την ενθουσιώδη υποστήριξη των Αμερικανών και την συμπάθεια των Ευρωπαίων που έβλεπαν τα ευρώ τους να επιστρέφουν στα λογιστικά τους υπόλοιπα. Και ανοίγοντας την κουρτίνα του Ζονγκ, προεκλογικώς, η Ελλάδα θα ήταν αυτό που μουρμούρισε ο Τόμσεν πριν πολλά χρόνια: βαλκανικοί μισθοί και συντάξεις, επενδύσεις τουρίζμο και ένερτζι και πολλές φυλακές ασφαλείας για να μπει μια τάξη στα νοικοκυριά.

Αλλά αυτά ο Προκόπιος, δεν τα γράφει.

Με το παπόρον ρόδα ονόματι Μαχμουντία εξήλθεν εν Τεργέστη ο σέμπρος σας Νουκορουμάς και ήφερέν μου την είδησιν ότι πιάσατε πούνταν και χλομιάνατε, βυθίως εις ύπνον κατακειμένη και τον Οίκον των Λουντζαίων λίαν εμαράνατεν. Μοι είπεν πως οράματα δυστηνή ολημερής σας μαστίζουν και έχουτε φόβους αδηρίτους εν τη τρυφερά υμών καρδίαν.

Του έδωκα σύστασιν να πιάκει τον σπετσιέρην σιορ Σπυρέτουλαν  ίνα σας παράσχη αφιόνι  και όρνιθα να συβράσει καλά έως να μείνει το μισόν ζωμιν, και να φύγει ο ντουβρουτζάς, ο ίδρως και κουζουλάδα. Πλην αγωνιώ μη και δεν προλάβει, καθώς θα προηγηθή επίσκεψις του εις Πόλα και Ραούσιον, δια υποθέσεις του.

Όθεν σας γράφω την ρεβεράντζαν ταύτην ,σιόρα Ανεζινιώ, ελπίζων να σας αναθερμάνει η γνώσις ότι πούνταν της κολάσεως ήπαθα νέος και έβλεπα τον Βοναπάρτην εις την Έλβαν και σκηνάς βίου εκ της πόλεως Τυβίγγης και εθεραπεύθην δώκων μου ο ιητρός ψυχρόν  αίμα νεροφίδας αναμίξ με μολόχας τουζλαμά και σβίγγον πεπλασμένον με κόνιν γρύλλων και μία αβδέλλαν.

Έτι ασθενών, μόλις εστάθην περίφροντις, εταξίδευσα παραληρών αφικόμενος εις γενέτειραν Κουτμητζιβίτσαν κι γραία μπάμπου δαρδάναν δωροδοκήσας, μάντισσαν δε,είπεν μοι ότι θα αγαπήσω εργολαβών νύμφην αβράν Ανεζινιούλα ονόματι και τον Χάρον ήθελεν έχωμεν πυξ λαξ εκδιώχθήναι εκ του βίου ημών.

Πακάλικον εσκόπευα να ανοίξω εν σλοβένων μαχαλάν, πλην κακούς συντροφίτας επιλέξας, τανύν οίκαδε λέγω να στραφώ. Μεγάλας ελπίδας τρέφω διότι η γενική κατάστασις  θα βελτιωθεί και το έτος 1850 θα αποτελέσει σταθμόν εις την προκοπήν του Γένους, άρα και εις την κοινήν προσωπικήν ημών ευτυχίαν.

Ποια θα είναι  η εθνική εμμονή το 2040; εξαρτάται από τις προσεχείς εκλογές:

Αν τις χάσει καραμπινάτα ο Σύριζα, κύμα οργισμένης νοσταλγίας του στυλ “η νικηφόρα ανατροπή που την έθαψε η μαύρη αντίδραση” και στη θέση του ματαιωμένου ηγέτη, ένας εβδομηντάρης Τσίπρας, αθυμών.

Αν ταπεινωθεί  ο Μητσοτάκης, κυκλοφορία του συλλογικού τόμου “Αβέρωφ, Έβερτ, Κυριάκος: οι δυνάμενοι και μη δυνηθέντες”

Και η 46η απόπειρα εξόδου από την Εντατική της Μεγάλης  Δημοκρατικής Παράταξης. Από την έκτη γενιά Παπανδρέου.

Εκτίμηση από το debate των απεγνωσμένων, δεύτερη φάση. Εννέα υποψήφιοι, καλούνται να αφήσουν τις διακηρύξεις και να απευθύνουν ένα ερώτημα σε όποιον από τους υπόλοιπους επιθυμούν. Σούμμα: στη Φώφη απευθύνονται οι τρεις, συν μισός που είπε (στο περίπου) “όλο τη Φώφη ρωτάμε, ας ρωτήξω καναν άλλον”. Επιπλέον ,η Φώφη έκαψε την ερώτηση και ρώτηξε τον εαυτό της. Κατά τη γνώμη μου το 50% (4,5 στους 9) δεν έχει άλλο γκαϊλέ στην καρδιά του πάρεξ Φώφη και κομματικό μηχανισμό.

Παρακαλώ να με διαγράψετε από μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Αφορμή δεν ήταν η μη συμπερίληψή μου στην εκδήλωση για τους “ποιητές της γενιάς του 70” (είχα εξάλλου δημοσιεύσει από το 1981 πως ανήκω μάλλον στη γενιά του 69) αλλά η εκκωφαντική απουσία της ποίησης του Μίμη Σουλιώτη (1949-2012)

Συνομιλώ με οπαδούς, συμπαθούντες και αντιπάλους όλων των κομμάτων. Κυνηγάω τα θήλεα απο καθαρή συντυχία. Δεξιός πατέρας, αριστερή μάνα. Τιμώ αμφοτέρους. Αλλά και ισαπέχω. Αγαπώ τον αδελφό μου και μετρημένους στα δάχτυλα φίλους. Αγαπώ την κόρη μου και την οικογένεια της κόρης μου. Ψηφίζοντας βασιλεία το 1973 και Δημοκρατία το 1974, τελείωσα μια και καλή με τα πολιτεύματα. Ψήφισα τρεις φορές στη ζωή μου, το 1974, το 1981 και στην πρώτη από τις τρεις εκλογές του 1989/90. Ποτέ άλλοτε-διάλεγα αποχή, άκυρο η λευκό. Και ποτέ τα δύο μεγάλα κόμματα. Υποστηρίζω μια φεντεραλιστική εκδοχή του κυβερνάν, και τις μικρές πατρίδες. Διαβάζω συνεχώς, βλέπω ό,τι να’ ναι, ακούω πολλά. Από την τράτα μου την κουρελού, ό,τι βγάζει το δίχτυ, δεν ξεψαρίζω-όλα με ενδιαφέρουν. Βαριέμαι εύκολα, δεν μου αρέσει τίποτε, είμαι η προσωποποίηση της σνομπάρας. Ζωντανοί, αποθαμένοι και αγέννητοι, έχουν την ίδια σημασία ενόσω ζω. Λατρεύω τους εχθρούς που με έχτισαν. Κατοικώ όπου υπάρχει δουλειά. Φοβάμαι την ομορφιά των τοπίων, των πόλεων, των δερμάτων. Δεν γράφω (ακόμη) όπως θα ήθελα. Πάσχω από non finito.

Δίδαγμα: Αγαπήστε με ζωντανό. Εάν αυτό δε γίνεται, μη μ΄αφήνετε να πεθάνω. Εάν ούτε αυτό δε γίνεται, να με θυμάστε.

Ρητό: Δέχου τα παρόντα και μαθών την αιτίαν

Πολύ φιλική σύσταση: αυτοί που προτείνουν ή αυτοπροτείνουν χώρους εστίασης η συνάθροισης, ανάμεσα στη λαμπρότητα των αιθουσών και στην διακόσμηση, την θέα ή την επίκαιρη θέση, ας δείχνουν  τόσο τις τουαλέτες, όσο και τες κουζίνες, ακόμη και την κατάσταση που διατηρεί ο μπαρίστας πίσω από τη μπάρα.

Το πακέτο

Πριν είκοσι βάλε χρόνια, έτσι έλεγαν τον επιτυχημένο συνδυασμό δεξιοτήτων, όποτε έβγαινε ένα φυντάνι στα μεσημεριανάδικα ή σε κάτι ανάλογο. Ομορφιά, τσαλίμι, καμιά φορά και ταλέντο. «Έχει το πακέτο». Τώρα τα κριτήρια έγιναν πιο boho.

H επιτροπή

Είτε ασχολείται με το style που rocks, είτε με αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, η επιτροπή έχει το ίδιο έργο: να προσαρμόσει τις ιδέες των διαγωνιζομένων στο καλαπόδι της. Συνήθως είναι πανελληνίως γνωστοί, που ενίοτε κάπως είχαν εισβάλει στον χώρο ευρύτερων αγορών και τώρα έχουν πετσικάρει. Αλλά και με κλινικώς αγνώστους γίνεται η δουλειά. Αν, στην κλίμακα αξιών του Zωρζ Μπατίς, ο μηχανικός στη μηχανή εκπροσωπεί την επιτροπή και  ναύτης στο τιμόνι τους διαγωνιζόμενους, ο θερμαστής στο σόκολο που μαλώνει με τες φωτιές είναι ένας κομπέρ, που παρουσιάζει τους υποψηφίους στην επιτροπή. Είδα τον Λιανό, τον Καπουτζίδη και την  Αραβανή σε αυτόν τον ρόλο. Οι παίκτες είναι η Επιτροπή και κανένας άλλος. Ποτέ δεν είναι δύο. Είτε πρόκειται για τρεις οπότε παίζουν το γκανιάν «ο εύχαρις αστείος, η τάχα μου τρελή, ο πουριτανί κατατονικός» και όποτε υπάρχει καρέ, προστίθεται ο μπαλαντέρ, συνήθως ένας διάσημος που έχει αγωνία για το πολιτικό του μέλλον σαν τον Sakis. Σε κανένα παιχνίδι δεν έχω ανταμώσει δυο γυναίκες στο επιτροπάτο. Δεν τρελάθηκαν (ακόμη) τα αφεντικά.

Παραγόμενο έργο

Οι υποψήφιοι είναι ντεκόρ, είτε μιλάμε για διαγωνισμό καλλίφωνων, είτε για ζογκλέρ η απλώς ψώνια, ωσάν αυτά με τα οποία διάνθιζε καμιά φορά ο Γιώργος Οικονομίδης τα «Νέα Ταλέντα» του στο ραδιόφωνο. Ελάχιστοι ξεχώρισαν εν τη διαχρονία, όπως ελάχιστοι εκατομμυριούχοι από λαχεία και λοταρίες κράτησαν τα πλούτια τους. Πάντως, η παραγωγή φροντίζει να υπάρχει πάντοτε ένα μαύρο πρόβατο στις σειρές αυτές. Στα τύπου σαρβάιορ, που Επιτροπή είναι ο Λαός, κρατάνε το μαύρο πρόβατο όσο γίνεται- συνήθως κλαψιάρης ή ξεκούδουνος. Σε πιο μοντέρνες εκδοχές θα έχουν μια γκρινιάρα και γλωσσού-αν είναι και με ξενικό αξάν, ακόμη καλύτερα.

Εμπειρία

Σε ελάχιστες περιπτώσεις έπαιξα τον επίτροπο και μόνον σε μία, πριν 35 χρόνια, το γλέντησα. Ήτον ένας ποιητικός διαγωνισμός. Μας προσέφεραν τις δέουσες υποψηφιότητες και μόνον μία, έλαμπε με καλλιγραφίες, τεράστιο υλικό, λησμονητέο ασφαλώς, αλλά οι θερμαστές ήθελαν να λάμψει. Με σοβαρά επιχειρήματα τον έβγαλα νοκάουτ για τυπικούς λόγους και υποστήριξα την πρωτιά ενός τρανς ατόμου που απείχε σαφώς από τη λογική της στρατευμένης τέχνης. Το βραβείο το έλαβε, το ποίημα δημοσιεύτηκε και καμαρώνω ακόμη, ωσάν γύφτικο σκεπάρνι.

Επηρεασμένος από τον παλιό καβγά Κατριβάνου-Γιαννόπουλου, έχω κάνει τάμα να μη τσακωθώ με κανέναν συνομήλικο και άνω. Τα παράπονά μας, στον άλλο κόσμο.

Αν ήξερα πόσο αυγατίζουνε τα θετικά σχόλια και τα “μπράβο” επειδή ένας πρωθυπουργός υποδέχεται ένα παιδάκι και του χαρίζει την σημαία, μιλώντας για Μπάρτσα,ενώ έχει την ευθύνη του υπουργού του, των διευθυντών, των γονιών και του εκκλησιασμού, των κληρώσεων και των τραμπούκων, απο μικρός θα προγραμμάτιζα να γίνω τσάρος, όχι γραμματικός τεχνίτης.