Author: Πετεφρής

Όταν αγορεύεις, σε ακροατήριο από εικοσάδα  έως εκατοντάδα, μη χώνεις τη μούτσκα (*) στο κείμενο ή στον εγκέφαλο, πασχίζοντας να βρεις την επόμενη ατάκα και τη χροιά της.

Να εντοπίσεις την πλέον μπόσικη φάτσα, που προφανώς αδιαφορεί ή δυσφορεί, και να την θωρείς κατάματα, επίμονα, πλην τρυφερά. Θα περιμένεις να κουνήσει το κεφάλι συναινετικά (επί αρρένων) ή να χαμηλώσει το βλέμμα (επί θηλέων), ένδειξη ότι κατάλαβε την στόχευση.

Η προσήλωση σε άλλη μούτσκα, λειτουργεί ωσάν μαγιά γιαούρτης σε ζεστό γκάλα (**). Μεταδίδει ένα πήξιμο ολοτρόγυρα. Αν μάλιστα έχεις το ιδίωμα να ματιάζεις, η διαδικασία κρατάει λιγότερο.

Μετά, γύρνα τη ματιά σου αλλού γι’ αλλού, εντοπίζοντας άλλη ύπαρξη που δείχνει να ενοχλείται, να ψάχνει κινητό, να ξύνεται και φτου μανάμ απ΄την αρχή.

Συνήθως, η αλλαγή στόχου θα συντελείται, ανά τρία λεπτά, δηλαδή σε μια δεκάλεπτη αντρέσσα θα αλλάξεις κατεύθυνση βλέμματος τρεις ή τέσσερις φορές, βαριά-βαριά.

Αγόρευση παραπάνω από δεκάλεπτο, είναι κακούργημα, επιτρεπτό υπό προϋποθέσεις. Δηλαδή να το  πάρεις απόφαση πως δεν θα σε ακούει κανένας και απλώς θα υπνωτισθεί από έναν ακατανόητο βόμβο, όσο θερμό χειροκρότημα και αν λάβεις. Διότι όλοι να χτυπάνε παλαμάκια σκεπτόμενοι «φοβερός  ο πούστηρας! Αν καταλάβαινα και τι έλεγε, θα ήταν ωραία»

 

(*) μούτσκα, το πρόσωπο, η μούρη στα μέρη καπουτζηδιανών παεζάνων.
(**) γκάλα, το γάλα παρά τοις νιζνάμεσιν.

Εάν οι αστερίσκοι δεν σας διαφώτισαν, πάλε μάγκες είσθε.

«Κουράγιο» μας λένε. Φάγαμε την ουρά της φάλαινας, έμεινε η υπόλοιπη. Αμφότεροι. Θρασύτατα. Σπρωγμένοι από τους απέξω παράγοντες.

Λάθος υπεραμύνονται των πράξεών τους, λάθος τους επιτίθενται.

Να τα ξεμπερδεύουμε ένα ένα:

Είναι τελείως λάθος που προσπαθούμε να χωθούμε, οι ηλικιωμένοι εννοώ, στη διόρθωση μιας κοινωνίας που δεν μας χρειάζεται και τρομοκρατούμε τους νεότερους με τις πιρουέτες μας.

Άγλωσση ξεάγλωσση, η νέα γενιά θα επιζήσει. Μόνον αυτή. Οι υπόλοιποι, όσοι χτίζουν Καζαντζάκη και τα λοιπά, το πολύ να τους κάνουν επίτιμους διδάκτορες. Κάπου.

Θα τα βρει η νεότητα. Πιστέψτε το. Όσο κι αν δεν θα μας περιλάβει στον λογαριασμό. Σκεφτήτε απλώς τι αισθάνονταν οι γλωσσαμύντορες όταν τους πλημμύριζε ο δημοτικισμός, έστω ο αλλαντάλλα του Ψυχάρη.

Δεν θα είμαστε οι πρώτοι που κακογέρασαν.

Μεγάλη ελπίδα του Γένους, να το εμπεδώσουμε.

Πρέπει, λάου-λάου, να ξεψαχνίζουμε την νέα ρητορική τέχνη, που θεωρείται ανεκτή από την σημερινή κυβέρνηση. Θέλει δουλίτσα, η οποία ενδεχομένως να ευτυχήσει όταν περάσουν αρκετά χρονάκια. Ωστόσο, η δουλειά με την πώληση βλημάτων, ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, στην Σαουδικά Αραβία, επιτρέπει μερικές διαπιστώσεις.

Ξεκινάω από τα βασικά:

-Λόγω Τραμπ και άλλων γεγονότων, η σχέση ΗΠΑ-Σαουδίας, περνάει φάση ρόδων μυρωμένων.

-Ο πόλεμος των Ουαχαμπί με την Υεμένη των Φυλών, καλά κρατεί.

-Δεν είναι πρωτοφανής η παροχή αδιάθετου εξοπλισμού από χώρα σε χώρα.

-Η Ελλάδα είναι στο ΝΑΤΟ, και ευπειθής συνδρομήτρια.

Ας δούμε πόσο επηρεάζει τους οπαδούς του Σύριζα, αυτή η «πλέξη».

Έχουν έναν βόμβο στο αριστερό αυτί, από τέως συναγωνιστές που βρίσκονται στα υπέρυθρα κόμματα και συλλογικότητες. Αυτόν τον αντέχουν, όσο οι μουρμούρες τους ισοφαρίζονται από μία προσπάθεια για «αυτόνομη, ανεξάρτητη πολιτική», δηλαδή να συμμαχούν και με τον διάολο, προσωρινά, αρκεί να γλυτώνουν τα δύσκολα.

-Αλλά εάν αποκαλυφθεί, μέσω διαρροών, ή καμιάς δήλωσης, ότι την διάθεση των βλημάτων, την υπέδειξαν οι Αμερικάνοι, δηλαδή το ΝΑΤΟ, μερικοί ευπειθείς κοινοβουλευτικοί, ενδεχομένως να εξαγριωθούν.  Διότι άλλο να πράττεις κάτι επειδή το ποθείς, κι άλλο να το πράττεις επειδή άλλοι το ποθούν. Με την Συριζαϊκή λογική, εννοώ.

-Αυτό με τα «απόρρητα» και τις απειλές περί ποινών και έτσι, μπορεί να μην κρύβει κάτι λουφατζήδικο ή ύποπτο, αλλά ένα απλό μνημόνιο συναντίληψης μεταξύ Ελλάδας και υπερατλαντικού παράγοντα που δίνει άδεια για «ενίσχυση κοινών συμμάχων εναντίον της τρομοκρατίας». Λέω τώρα.

Φυσικά, δεν μου διέθεσε κανένας τίποτε απόρρητο. Ιδέες ρίχνω. Διότι έχω πίστη στην υπόρρητη σχέση πολλών παραγόντων με το ζήτημα. Στα λεξικά,νυπάρχουν οι ορισμοί που θα ζητήσετε, και οι διαφορές τους.

Έφαγα αρκετές ώρες ανασκαλεύοντας γκράδες, μάνλιχερ, ένφιλντ, αμερικάνικα, ιταλικά, γαλλικά και βρεττανικά όπλα, τους ικανούς οπλουργούς που τα κρατούσαν σε ετοιμότητα, τα εκατομμύρια βλημάτων που χρησιμοποιούσαν και τα λεφτά που κόστιζαν, ενίοτε τα όπλα τζαμπέ και οι σφαίρες φαρμάκι ο λογαριασμός. Επί εκατόν πενήντα χρόνια, ο ελαφρός οπλισμός πέρασε πιο φοβερές φάσεις απ’ ό,τι ο βαρύς.

Δεν ξέρω καν αν βρίσκεται στον σωστό δρόμο ο συλλογισμός μου.

Ξέρω όμως πως οι οπαδοί και το μπλοκ των βουλευτών της σημερινής πλειοψηφίας,ενδεχομένως να εξαγριωθούν (εν μέρει κι αυτό) μόνον στην περίπτωση που διαφανεί πως αυτά τα «απόρρητα» ήταν εντέλει μια υποταγή στα «εκείνων ρήματα».

Λέξεις θυμάμαι πολλές, αλλά από εικόνες πάσχω.

Επίμονη, ηλικία μισού αιώνα τουλάχιστον, σπάνια για την εποχή, μοναδική για την κίνηση που ανέδιδε, δε λέει να σβηστεί και επανέρχεται, η εικόνα μιας νέας γυναίκας:

Κοντά μαλλιά, ένα φόρεμα λινό, καφετί, αμάνικο, κλειστό στο λαιμό, ημιδιάφανο, χωρίς εσώρουχα. Μόνο της στολίδι βαρειές, χαχόλικες, βάναυσα ξέχειλες κοντές μπότες. Τι μπότες-στιβάλια, ξέχειλες, ανασούμπαλες, παλιές, από γερασμένο τομάρι, με ράγες και ξεθωριασμένeς στα τσακίσματα.

Και οι γυμνοί της ώμοι, συνεργάζονταν με τα ακροδάχτυλα, αεικίνητα και έδειχναν τη Σελήνη της. Αυτή που έψαχνε προφανώς για να οδηγήσει τη ζωή της.

Ζήτημα να την κοίταξα όσο για να ανοιγοκλείσουν άπαξ τα βλέφαρα. ;Eφτανε. Ήταν αρκετό. Ήταν οι μπότες, το φόρεμα, η αντίθεση, η έχθρα στα χρώματα. Υποθέτω.

Ερχόταν από ένα αύριο που αγνοούσα.

Ίσως γι αυτό τη θυμάμαι.

Η εριστικότητα των «μονομάχων» στη Βουλή (φέξε μου και γλύστρησα) με ενοχλεί και με προσβάλει προσωπικά.

Δεν «διασταυρώνουν τα ξίφη τους» κατά την δημοσιογραφική έκφραση, αλλά μάλλον διασταυρώνουν εκείνα τα πλαστικά αποκριάτικα ρόπαλα που πρωτοείδα εμβρόντητος στην «κεφάτη» Αθήνα του 1988, όταν κατέβηκα μετά από χρόνια στην πρωτεύουσα.

Ο πρωθυπουργός, στέρεα βασισμένος στο «από εσάς ξεκίνησαν όλα» και τελευταία λάτρης της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, φιλολογεί μετ΄ευτελείας διότι τόσο μπορεί, τόσο πράττει.

Ο αξιωματιστής της αντιπολίτευσης, κοιτάζει επιθετικά τον αντίπαλό του, για να εκνευριστεί κάθε που ο άλλος του ρίχνει ένα «Σήμενς» και ένα «Παραδείσια νησιά» μετατρέποντας ένα βλέμμα γερακιού σε αμηχανία κόνδορα.

Ο ένας κατέχει το κράτος και ο άλλος το διεκδικεί. Αμφότεροι, σε ζαβή βάση.

Γιατί;

Διότι, θα έχετε προσέξει οι πρεσβύτεροι, την πάγια τακτική των λογιστών: βολεύουν τα εισοδήματα των πελατών τους, βάσει του ύψους του  αφορολογήτου εισοδήματος.

Όταν ήταν στις 12 χιλιάδες, εκατομμύρια μουστερήδες δήλωναν αυτό το ποσό και παρακάτω. Στις 9 χιλιάδες, το ίδιο. Και στις 3 χιλιάδες να πέσει, πάλι οι αδιόρθωτοι αυτό θα δηλώνουν.

Δεν υπάρχει αξιόπιστη βάση υπολογισμών.  Μήτε θα υπάρξει, με το σύστημα που επικρατεί. Το ρητό που κυριαρχεί είναι «γράφε ότι με συμφέρει, κι αν μας πιάσουν, τη γαμήσαμε».

Τσακώνονται ακόμη για την πεποιημένη λέξη «περίσσευμα». Ο ένας την εξηγεί ως υπερφορολόγηση, ο άλλος ως υπεραπόδοση. Η διαφορά των δύο όρων είναι βασική: στην πρώτη, γίνεται διανομή κλούβιων αυγών, στην δεύτερη, τα αυγά είναι κόκκινα της Λαμπρής.

Αυτό που με δαιμονίζει είναι πως ακόμη κι αν αντιστρέφονταν τα αξιώματά τους, θα υποστήριζαν τα αντίθετα με το ίδιο πάθος και την ίδια συμπαράσταση οπαδών: μια έστω ατελής ένδειξη ότι πιάσαμε πάτο.

Διότι μπορεί να ακούω το ένα και το άλλο, όλα κολακευτικά προς πάντες, αλλά ακόμη δεν είδα σχέδιο νόμου που να ορίζει «όποιος έχτισε, χτίζει ή θα χτίσει σε ρέματα, την έβαψε τελεσιδίκως».

Mήτε πρόκειται.

0
Δουνκέρκη λέμε όταν ένα ασκέρι  μπλέκει τα μπούτια του και κυκλώνεται , οπότε τον παίρνουν τα κύματα, οι άνεμοι, τα μνήματα. Υπάρχει και ασκέρι υπηρεσιών και στελεχών που τρέχει να σωθεί πριν καν περικυκλωθεί από τις κατάρες.

1
Μάλλον θέλει τροποποίηση η έκφραση «μνήμη χρυσόψαρου». Θυμάμαι τις κραυγές ηδονής και ενθουσιασμού όταν η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του 1981 είχε βρει εύκαιρα δανεικά και ανέβασε μισθούς και μεροκάματα σε ιστορικό επίπεδο. Το ίδιο πράττει, τηρουμένων των αναλογιών, το μιμίδιο της κυβέρνησης εκείνης, επίσης κυβέρνηση πάντως, που από την μάστευση των θηλών της αγελάδος Κλάραμπελ, δίδει εξτραδάκια σε πολλούς. Εκείνα τα χρόνια μπορεί να μην τα θυμάστε, αλλά δεν είστε ξεχασιάρηδες. Τα χρυσόψαρα, βεβαιώνω ενόρκως, τόσα ενυδρεία που τάισα, αναγνωρίζουν τον ταϊστή τους αμέσως και από απόσταση είκοσι ποδών και τεσσάρων ιντσών.

2
Οι πρόσφατες δηλώσεις της κυρίας με τας καμελίας που προσφάτως έκαμε ένα πέρασμα ως αδελφή Καμίλλη, μου ήφεραν δάκρυα στα μάτια, ιδίως εκεί που έλεγε πως οκτώ έτη χρειάζονται για την σχεδίαση, ωρίμανση και εκτέλεση του αντιπλημμυρισμού. Επομένως, τις μπίχλες περί παραιτήσεώς της αν δεν λυθεί το φλέγον ζήτημα εντός της θητείας της, το εξέφρασε μάλλον η μαντάμ Μποβαρύ, ή η μαντάμ Ρεκαμιέ.

3
Την σκαλέτα των προαπαιτουμένων, η κυρία που ενίοτε θυμάται πως είναι περιφερειάρχις, την αποτύπωσε «εναργώς»-το «ακριβώς», ενδεχομένως θα αρχίσουν να το ξερνάνε άλλες υπηρεσίες. Πάντως το ραπόρτο περιλαμβάνει μελέτη, οριοθέτηση ρέματος, διαδικασίες έγκρισης από αποκεντρωμένη[διοίκηση], έγκριση περιβαλλοντικών όρων, υπουργεία [δεν αναφέρονται], αποκεντρωμένη όταν απαιτούνται έργα διευθέτησης, απαλλοτριώσεις, δασαρχείο, κτηματολόγιο, δασικοί χάρτες, αρχαιολογία, έγκριση αποδέκτη ομβρίων στη θάλασσα, υπουργείο οικονομικών, τέλος δημοπράτηση.

Ως κυρία με τα «σου» εμφανίζει αρκετά κενά στην αφήγησή της, αλλά ένα μυαλό κουράζεται εύκολα. Διότι σταματάει να αραδιάζει γραφειοκρατία πριν αρχίσει καν το έργο, μήτε φαίνεται στον ορίζοντα κανένα εγκαίνιο.

4
Τελικά, δεν χρειάζονται εκρήξεις και βρισίδια βουλευτών και συμβούλων, όπως τις γευτήκαμε σε ποσότητες πρόσφατα. Αρκετά μπλέχτηκαν οι αποχετεύσεις με τα όμβρια στην Μάνδρα. Αλλά φάνηκε καθαρά πως το να υποστηρίξεις ότι πνιγόμαστε και πλημμυράμε επειδή συμπράττουν αυθαιρετούχοι, αξιωματούχοι , αυτοδιοικητιούχοι και νομοθετιούχοι μόνον είναι τελικά μεγάλη ψευδαίσθηση. Άλλοι θα την έλεγαν μεγάλη απάτη. Διότι ο σώφρων πολίτης θα μπορούσε να αναρωτηθεί και δικαίως τι σκατά χρειαζόμαστε όλες αυτές τις υπηρεσίες, τις φούρλες και τις φουρκέτες ολόγυρά μας! Εάν λόγου χάρη η κάθε περιφέρεια διέθετε επαρκή αριθμό στελεχών με την απαραίτητη τεχνογνωσία, και η κεντρική κυβέρνηση ήταν μία σύναξη φιλοσόφων και τέρμα, χωρίς καμία κεντρική υπηρεσία, οι χρόνοι, τα μέσα και τα προβλήματα, θα ήταν ελάχιστα. Όθεν καταλήγω στο γνωμικό:

5
Χωρίς τοπική διακυβέρνηση, απλώς δουλευόμαστε. Όχι αυτοδιοίκηση. Διακυβέρνηση.

 

 

Aπό την θεωρία «είναι διάφορα οι άνθρωποι, ρεζίλι γινόμαστε» στην νέα θεωρία «ε, μερικοί θα μάθουνε τα κατατόπια και μπορεί να την καταβρούμε μαζί τους»

Εννοώ την στάση της Δεξιάς, ως προς τον Σύριζα.

Δεν το βλέπετε, οι ηγήτορες της Νέας Δημοκρατίας, το επερχόμενο φιάσκο;

Η τρόικα που συμφώνησε και εξέλεξε ηγεσία σε αυτό το κόμμα, δεν ταυτίζεται με την τρόικα που κατά συνήθειο την κυβερνούσε!

Άλλο Μητσοτάκης, Γεωργιάδης, Τζιτζικώστας, άλλο μητσοτακικοί, καραμανλικοί και σαμαρίζοντες!

Μετρημένα τα «όχι» που άκουσε η παρούσα κυβέρνηση από τον Σαμαρά. Ευμενή υπονοούμενα υπέρ του πρωθυπουργού διαρρέουν από την καραμανλική παράταξη.

Η νίκη της Γεννηματά υπέρ της «Κεντροαριστεράς» της, τονίζει το δεύτερο συνθετικό: «αριστερά».

Για μένα, η στάση του Σύριζα και η στάση Καραμανλή, είναι ακόμη στα μπετά και στο καραγιαπί. Σα να βλέπω τα εμπόδια για τη συνεργασία τους: «για να τα βρούμε, πρέπει να μετακινηθείτε προς το κέντρο. Επομένως, οι δυστροπούντες συριζαίοι, πρέπει να υποστούν μιας μορφής έξωση. Όπως συνέβη και στις εκλογές του 2015.  Όσοι κι αν ξαναπολιτευτούν, μετά την έξωση, αριστερά του Σύριζα, δεν θα ευτυχήσουν ως ψηφισμένοι αντάρτες».

Φαντάζει πολύ ελκυστική, για πολλές ομάδες πληθυσμού και ομάδες πολιτικών, η περίπτωση ενός Τσίπρα και συντροφίας που ασκεί ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατία!

Αλλά πώς  «γλυτώνουμε» από τους «43» και τους συναφείς ιδεολογημένους;

Δια της έμμεσης δυσφήμισης. Ρουβίκωνες, μπαχαλάκια, άδειες εξόδου και αποφυλακίσεις, Γαβρόγλου και Πολάκης (για το στυλ μιλάω) ανάγκη πάσα να φορτωθούν στους «επίμονους κηπουρούς» που χαλαρώνουν τα λουριά και ανησυχούν τους «νοικοκυραίους».

Ο Σύριζα δεν ανακατεύτηκε με τον στρατό, με τον Προεδρικό «πατριωτισμό», με τις λέξεις που κάνουν τζιζ και με ηχηρά παρόμοια. Οι ΑΝΕΛ, που ανέλαβαν αυτή την ευθύνη, δεν είναι στο απυρόβλητο όπως παλαιότερα. Ένδειξη πως πρέπει να κάνουν χώρο, σε αυτά τα ζητήματα, σε νέους υποψηφίους εταίρους.

Λάου λάου, κι όσο μαγειρεύεται η μπουγιαμπέσα, ανεπαισθήτως η τιμονιέρα στρέφει προς το κέντρο. Είναι ζήτημα χρόνου, οι προσαγωγές να μετατραπούν σε συλλήψεις.

Το αργό κλείσιμο της ψαλλίδας στις δημοσκοπήσεις, και μερικές, όχι και τόσο απλόχωρες  δηλώσεις συγκρατημένης ανοχής του Τόσκα (ειδικό πρόγραμμα προστασίας της Χαριλάου Τρικούπη, ανάγκη να βρεθούν και να διωχθούν οι χρήστες φωτοβολίδας) είναι για μένα τάσεις του μέλλοντος.

Η αψυχολόγητη, μα τελείως, απόφαση Κουβέλη να πάψει να εκπροσωπεί μια «δεξιά πτέρυγα» στον Σύριζα, και να ασκήσει, με δεκανίκια, μια μορφή κυβερνητισμού, αναγκάζει τον Τσίπρα να επινοήσει μια τέτοια πτέρυγα. Αλλά δεν είναι τόσο χάχας να την δημιουργήσει ο ίδιος. Πρέπει να φανεί πως είναι απαίτηση μελλοντικών εταίρων σε μια πιθανή κυβέρνηση.

Κι εδώ, μπαίνει, η νικήτρια Φώφη. Η «κεντροαριστερή». Πόσα στελέχη της θα συνταχθούν με τον Μητσοτάκη; Χμ. Ενώ, αν δεθεί, έστω υπό όρους, με την κυβέρνηση του αύριο, στην ουσία, αναδημιουργεί ένα μόρφωμα νεοΠΑΣΟΚ, από προσχωρήσαντες στον Σύριζα πασοκείς που θα δουλεύουν πλάι πλάι με τους έως σήμερα συναδέλφους τους στην απέξω.

Η πιθανότητα αυτή (Τσίπρας, Κέντρο, καραμανλικοί, συγκυβερνούντες κατά το πρότυπο Σύριζα- ΑΝΕΛ, ) δεν μου φαίνεται και τόσον αδιανόητη.

Το κλειδί σε αυτά, είναι η επιμονή της κυβέρνησης να επιθυμεί διερεύνηση υποθέσεων μετά το 2009/2010. Παρά την ρητορική καταγγελία της μεταπολίτευσης.

Τελειώνω: πρόκειται για μια μετάγγιση που εύχεται από καρδίας ο λεγόμενος «εξωτερικός παράγοντας».  Κι αυτά, μπορεί να γενούν, από σήμερα, έως την «κρίση» για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εν όψει της εκλογής του, το 2020.

Αυτή  είναι η μη έγκυρη γνώμη μου.

 

Όλο και συχνότερα διαπιστώνω πως το δίζυγο Αριστερά-Δεξιά είναι παρηγοριά στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του. Δύσκολα πείθομαι πως η συγκυρία Κυριάκου-Άδωνη-Τζιτζικώστα συνθέτει την ραχοκοκκαλιά μιας δεξιάς αντίληψης. Η ψαλλίδα ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και στην κλασική δεξιά, μπορεί κάποτε να ανησυχούσε οπαδούς και να φόβιζε άλλους, αλλά οι πολιτικοί της μου φαίνονται έτοιμοι για άλλες πολιτείες, κρατώντας μόνον ένα σακκίδιο με ματαιωμένες πεποιθήσεις, που μετά βίας καλύπτουν ένα πικνίκ Σαββατοκύριακου.

Και απέναντι, άλλος αχταρμάς. Ακόμη πιο ευανάγνωστος. Οι αρχαίες δοξασίες για τον θρίαμβο του Φωτός επί του Σκότους και τούμπαλιν, δεν έχουν πλέον χρονογράφο. Η καραμανλική τακτική δεν συναντά δυσαρέσκειες, μήτε θεωρείται προδοσία. Απεναντίας, όλα παίρνουν άλλη απόχρωση, εάν στοιχηματίσεις ότι η μετατροπή ενός κινηματικού αμαλγάματος σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, δεν βρίσκεται στην ζώνη του λυκόφωτος για τον Σύριζα.

Εκτιμώ πως αυτή η σχετικά ήπια συνύπαρξη, που για την ώρα οξύνεται μόνον στα αμπελοχώραφα της Βουλής και πουθενά αλλού, δείχνει την τάση για γενική μετανάστευση των αξιών της Πολιτικής σε άγνωστες περιοχές, που ωστόσο έχουν την έγκριση του ξένου παράγοντα και στοχεύουν στο να μην αλλάξει τίποτε στο ελληνικό τοπίο, παρά τις επισημάνσεις που κάθε τόσο διαδίδονται. Στην ουσία, λόγος και αντίλογος, συγχέονται.

Την εξέλιξη την ξέρω. Αλλά «ξέρω» δεν σημαίνει παρά «εξ και ξερός». Από το ίδιο χαρμάνι θα φτιαχτεί η νέα πολιτική Χώρα. Δεν βάφονται έτσι τα αυγά.

H Υπηρεσία Α έχει διοικητική αρχή (ΔΑ), Διευθύνσεις που έχουν τμήματα. Της έρχεται Μελέτη που παρήγγειλε. Αφού την ελέγχει και την εγκρίνει, την στέλνει στην Υπηρεσία Β, όπως οφείλει, σύμφωνα με τον Νόμο.

Ενέργειες τουλάχιστον 23, χρόνος ημέρες 65, εάν δεν υπάρχει ψεγάδι στη Μελέτη. Εάν υπάρχει ψεγάδι, προσθέσατε 32 έως 174 ημέρες.

Συντάσσει παραπεμπτικό ( μέσω της Γραμματείας της  ΔΑ, αφού ξεχρεωθεί το αρμόδιο Τμήμα και η αρμόδια Διεύθυνση) και στέλνει την Μελέτη στην Υπηρεσία Β. Ο φάκελος παίρνει αριθμό πρωτοκόλλου εξερχομένων.Η Υπηρεσία Β παραλαμβάνει τον φάκελο, παίρνει πρωτόκολλο και φτάνει στην ΔΑ της υπηρεσίας Β. Η ΔΑ χρεώνει στην αρμόδια Διεύθυνση για τα περαιτέρω. Η Διεύθυνση χρεώνει το οικείο Τμήμα. Κάθε χρέωση, επιφέρει ξεχρέωση του ύπερθεν.

Ενέργειες τουλάχιστον 14, και δεν αρχίσαμε τον έλεγχο. Ημέρες 16, εάν υπάρξει όχληση. Ημέρες 16, εάν δεν υπάρξει.

Η ΔΑ της Υπηρεσίας Β, παραλαμβάνει την Μελέτη και την χρεώνει σε Διεύθυνση, η οποία θα την χρεώσει σε αρμόδιο τμήμα που θα την χρεώσει σε κάποιον που θα την ντανιάσει, αν οι άλλοι έχουν αναρρωτική και λοιπά.

Με την ίδια διαδικασία, ενέργειες 6, ημέρες 12 αν γίνουν όλα γρήγορα. Κι ακόμη, η Υπηρεσία Β δεν άνοιξε τον φάκελο για να διατυπώσει γνώμη, να κάμει παρατηρήσεις ή να την εγκρίνει.

Για να αλλάξει ντάνα ο φάκελος, κάπου πενήντα ενέργειες και τρεις ή τέσσερις μήνες, μόνο για να αλλάξει γραφείο, απείραχτος.

Αυτή είναι η διαδικασία, κι αν σας αρέσει.

Κι αν βρεθεί κανένας αυτοκτόνος και ψελλίσει «χάθηκαν τα ημαίηλ και ένα κούριερ, σύνολο ημερών 1/3, θα σας πω ότι χάθηκαν. Διότι χρέωση δεν υπάρχει γραπτή και χρειάζονται 90% λιγότερη απασχόληση στα πρωτόκολλα και στις εσωτερικές ανταλλαγές κανόνων.

Κι αν βρεθεί κανένας ημιπαράφρων και επιμείνει στην απλότητα, θα τονε φάνε οι αναρρωτικές και οι ιατρικές γνωματεύσεις  είτε ότι έχει τενοντίτιδα, είτε πως πάσχει από κατάθλιψη.

Άρα, ό,τι κι αν πείτε και όσο κι αν αλληλοκατηγορηθείτε, είστε για μένα το ίδιο μάταιοι διαχρονικώς και ριζιμιά λιθάρια.

 

 

 H εισαγγελική παραγγελία για κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση στο ζήτημα των προσφάτων πλημμυρών, καλή και άγια, αλλά επειδή διάβασα και τις οδηγίες της, νομίζω πως χρειάζεται ολίγη διεύρυνση, εάν είναι να βγει άκρη.

Ο ερευνητής αυτής της επαναλαμβανόμενης συμπαιγνίας υπηρεσιών, πολιτών και υπευθύνων, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε, αναζητώντας τον μίτο, να αρχίσει επισκέψεις στα αρχεία της γραφειοκρατημένης περιοχής όπου αφθονούν οι στρογγυλές σφραγίδες του κράτους και να ζητήσει το άνοιγμα, όχι λογαριασμών και λοιπά (καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια) αλλά των επίπλων που λέγονται φοριαμοί και περιέχουν τις εκατοντάδες των μελετών, που συντάχθηκαν σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, και παραμένουν αλατισμένες στην ραφιέρα, στο ντέξιον, ή στιβαγμένες σε ευρωτιώντα υπόγεια.

Πριν ξεφορτωθούν αυτό το άχθος, όταν παρέρχεται κάποια υποχρεωτική προθεσμία διατήρησης.

Είναι συνδυασμός μαγικής εικόνας και αντιμετώπισης πολλών ταχυτήτων, να λάμπουν, παρά τις διαδικασίες, ένα σωρό κτίσματα που φιλοξενούν αυτοδιοικητικές υπηρεσίες, ενώ τα αντιπλημμυρικά, να περιμένουν υπομονετικά το ΕΣΠΑ τους, τις πιστώσεις, τις ενστάσεις, και ό,τι άλλο έχει σοφιστεί ο νεοέλλην υπηρεσιακός εγκέφαλος για να περάσει ο υγρός οχετός των μπάζων, των χωμάτων και των αυτοκινήτων μπροστά από τα σπίτια (ενίοτε και μέσα από αυτά) των απεγνωσμένων πολιτών.

Πριν πολλά πολλά χρόνια, είχα ρωτήσει έναν νέο νομάρχη (όχι της καρδιάς μας, να εξηγούμαστε) τι παρέλαβε από τον προηγούμενο και  η απάντηση ήταν απρόσμενη :

«Μελέτες, πολλές, πάρα πολλές, να μη χωράνε στους φοριαμούς, ανεκτέλεστες, πολιτικά παρκαρισμένες, εγκεκριμένες και σύννομες, οι περισσότερες να χρειάζονται επικαιροποίηση από την πολυκαιρία»

Ενώ, ένα σωρό άλλες προτάσεις, με ύψος πολλών εκατομμυρίων ,και με υπόσχεση ελάχιστων νέων θέσεων εργασίας, παρά τις στοιχειωμένες διαδικασίες, να εφρμόζονται. Τσάτρα πάτρα, αλλά να εφαρμόζονται.

Παράλληλα, ο ερευνητής θα μπορούσε, φιλικά, να ζαλώσει κάποιον έμπιστο, άμισθο και φιλότιμο περίεργο τύπο, να συνδυάσει τις ημερομηνίες προς την έγκριση μιας αντιπλημμυρικής μελέτης με αντιδράσεις συλλόγων, φορέων, πολιτών και ρητόρων εναντίον της «επίθεσης κατά των ιδιοκτησιών που αποκτήσαμε με αίμα και δεν θα έχουν να φάνε τα παιδάκια μας και γαημώ τις τρόικες (ή το κόμμα που δεν αρχηγεύει)»

Εκεί, και πριν εφορμήσει επί της ουσίας της παραγγελίας, θα του ‘ρθει ο ουρανός σφοντύλι ή, θα δει τους «δύο ουρανούς» που τόσο πειστικά καταγράφει ο Ποιητής. Όχι αυτός, ο άλλος:

Κι όπως σ’ ένα τοπίο μυστικό, αντικρυστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ, με κρατάει στο δικό σου το μήκος

Μου ‘στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ’ το παραλήρημα της χώρας σου που αυξάνει