Author: Πετεφρής

Τρία νέα ρήματα θησαύρισα προσφάτως: στριμάρω, τριμάρω και τσατάρω. Η λεξιπενία είναι παρελθόν,όπως και το ξεπούλημα της λαϊκής κατοικίας.

Ολημερής  κάθομαι ωσάν σκορπιός χωρίς φαρμάκι και κρατάω δυνάμεις για το κείμενο της ημέρας. Μια νέα ίωση με έχει ξετινάξει. Το ’χουν αυτό το χούι, οι χορεύτριες του πάλκου:

If I could stick a knife in my heart
Suicide right on stage
Would it be enough for your teenage lust
Would it help to ease the pain? Ease your brain?

Πέρασα το μυαλό μου από τον ρεντέ.  Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να συνέλθεις. Πρώτον, έτυχα σε μια αξιομνημόνευτη παλούκα της σόουμπιζ, την «Ημέρα Ανεξαρτησίας». Και προέρχομαι από ενδοσκόπηση του καναλιού της Βουλής, ειδικα εκεί όπου παίζει ακροάσεις επιτροπών και ιστορίες για αγρίους, ξέρετε, φορείς διαχείρισης και μελέτες για τη Βεγορίτιδα, ξερωγώ.

Ο Μπιλ Πούλμαν μοιάζει στην κλίση του κεφαλιού με τον Άδωνι. Ένας ραββίνος δίνει στο γιο του που είναι συνδυασμός μεθυσμενάκη και ιδιοφυίας,  την ιδέα να ενθέσει «έναν ιό» στον εξωγήινο πολιτισμό. Δε χρειαζόταν να ξαναδώ το έργο-τόσες φορές που το ήπιαμε με τον Μπίλη, λουσμένοι στο χάχανο. Και για τη Βεγορίτιδα, ήξερα τα βασικά: πριν υπάρξει μεγάλη, περνούσε από την κοιλιά της η αρχαία Εγνατία. Στα 1800 ήταν πολύ μικρή και η Walker την είδε τεράστια, μετά εξήντα χρόνια.

Α, νερά της άνω Μακεδονίας, ενώσεις μυστικές της Αχρίδας με τις Πρέσπες, Ζάζαρη και Πέτερσκο, καταρράκτες της Έδεσσας, να χάνονται και να βρίσκουν διέξοδο στον κάμπο! Αλλά τώρα έλεγαν τον πόνο τους τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Λόγου χάρη, για να ορίσουν το μέγιστο υψόμετρο της επιφάνειας του νερού, έπρεπε, λέει να υπολογίσουν το υψόμετρο του βιολογικού καθαρισμού του Πάτελε, διότι αλλέως θα είχαμε πρόβλημα αποχέτευσης. Τέτοια από σοβαρές αντλίες κονδυλίων. Και μέσα στην ταραχή και στο κακό, η είδηση πως  ο Πανάγιος Τάφος είναι τάφος εποχής κωνσταντίνειας, διότι χρονολόγησαν ένα υλικό. Χωρίς Βουλή, χωρίς Θεό, μόνον διαδικασίες. Οι αρχαιολόγοι στη μπάντα, οι αναστηλωτές με συμβάσεις έργου. Οκταμηνίτες.

Όλα συνυπάρχουν, αρκεί να έχεις το κουράγιο να ξεσκατώσεις τα Ε9 που ανέσυρες από τον πολτό της Μάνδρας και της Περάμου, αλλέως δεν υπάρχεις. Διαδικασίες πως να πάρεις το βοήθημα –το 80% πηγαίνει σε λάθος δηλωσίες. Αλλά οι διαδικασίες, διαδικασίες.

Ο βήχας μου ξανάγινε παραγωγικός. Τη σκαπουλάραμε και σήμερα. Καμώσου, μαλάκα, πως γιατρεύτηκες. Suicide right on stage, άλλη φορά.

Υπήρχαν πολλές πλατφόρμες στην χώρα «Γιαννιτσά περιφέρεια». Έτσι έλεγαν οι χωρικοί την επαρχία όπου μεγάλωσα και μάλιστα πολλά χρόνια πριν υπάρξει τέτοιος νεοπαγής διοικητικός όρος. Κατέω μαρτυρία που οι νοσοκόμες ρωτούσαν στον πόλεμο τους τραυματίες από την Αλβανία στο Παππάφι πούθε είναι και ενώ οι άλλοι απαντούσαν «Από τα Σέρρας» ή «Μέσα από τα Καϊλάρια» οι αγρότες από Λουδία έως Όμπαρ, έλεγαν «Γιαννιτσά περιφέρεια»

Οι πλατφόρμες ήταν σιδερένιες, και άνοιγαν εύκολα για ξεφόρτωμα, βγάζοντας κάτι πήρους. Κυρίως για τα μπαμπάτσα, αν και κουβάλαγαν και εργάτες, ζωντανά δεμένα, ό,τι σκεφτείς. Ανοιχτές ήταν υπέροχες για κάστρα στους παιδικούς πολέμους μας. Αν είχαμε μαζεμένες πολλές πέτρες, δεν μας νικούσαν ποτέ. Αυτά βέβαια ήταν παροδικά, επειδή μας έδιωχναν συνέχεια από αυτά τα οχήματα, μην πέσουμε και μας τρέχουν στο νοσοκομείο.

Μια μέρα έφεραν στην αποθήκη απέναντι από του Τσιρέλη μια πλατφόρμα εργάτριες  μπουρλωμένες με λευκές μπόλιες-μόνο μια σχισμή για τα μάτια. Από μέρος μαγικό, ονόματι «Σιθωνία». Κοιμόσαντε και έτρωγαν στην αποθήκη, νίβονταν με ένα μουσλούκι και ξημερώματα πάλι στο χωράφι. Ένα ξημέρωμα, έβρεχε καρέκλες και δεν βγήκαν. Το μεσημέρι καλωσύνεψε και η πλατφόρμα ήταν ανοιχτή και έρημη. Το πήραμε χαμπάρι, βγήκαμε από το εκκοκιστήριο όπου παίζαμε και ανεβήκαμε στην πλατφόρμα, τάχα πως ταξιδεύαμε. Δεν υπήρξε μάνα, αδελφή, ζητιάνος ή γυμνασιόπαις που να μη μας πει «κατεβήτε, θα πέσετε»

Ήμουνα πολύ μικρός και μη μου άπτου, αλλά κατάφερα να ανέβω. Τέλειο θέαμα! Ξεθωριασμένο κόκκινο το μέταλλο, κάτω το χώμα καφέ, στα χαμηλά. Στην πρώτη φωνή «κατέβα θα πέσεις», ματιάστηκα, αντραλίστηκα και έπεσα με το κεφάλι. Ξύπνησα απέναντι, στην αυλή του Τσιρέλη και η μάνα μου να ρίχνει νερό στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω ποιοι με κουβάλησαν, αλλά τέτοια ευχαρίστηση που ένοιωσα από την προσωρινή διακοπή της ζωής, έκτοτε όπου έβρισκα ψήλωμα ή κατηφόρα ή βράχο να κρέμεται και πλαγιά βολική, αφηνόμουνα και κατρακυλούσα ευτυχισμένος.

Το έπραττα συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία, τουλάχιστον ώσπου να κλείσω τα τριάντα. Αλλά γλύτωνα. Ο κόσμος δεν ξανασκοτείνιασε, ο Χάρος δεν εφάνη, μήτε μου ξανάρριξαν νερό να συνέρθω. Αργότερα, ανέβαινα γκρεμνούς να κινδυνέψω, αλλά μάταια. Μόνον το έκοψα κι αυτό όταν σκαρφάλωνα να βρω μια δέση νερόμυλου και δίπλα στα χέρια που κρατιόμουνα, σφύριξε μια οχιά συσπειρωμένη, οπότε βλέποντάς την είπα «άσε» και αφέθηκα να πέσω, αλλά έπεσα στο ρεματάκι και λασπώθηκα.

Όταν δεν είσαι στα χάη σου, πλέκε, χτύπα το κούτελο σε τοίχο ή γράψε για το δέντρο των Χριστουγέννων.

Στη δεκαετία του ’50 δεν στολίζαμε δέντρο, παρά την βακχεία των εφημερίδων και το χιόνι. Να πάρουμε κανονικό, δε χωρούσε στο σπίτι, μήτε κλαδί στολισμένο, επειδή η μάνα μου έλεγε ότι πέφτουν τα βελόνια τους τα δαιμονισμένα και μετά τα πετάς στην σκουπιδιάρα.

Ώσπου ήρθε ο εκσυγχρονισμός και η ανασυγκρότηση, όπως την εδίδασκε το μεγάλο ομώνυμο γραμματόσημο του 1953. Έρχεται ο παπάκος μας χαρούμενος με ένα μακρυνάρι σαν πράσινη ομπρέλα, τυλιγμένο σε κηρόχαρτο. Έτσι ήσαν οι συσκευασίαι τότενες διότι. Τι είναι αυτό, άνερ τε και πάτερ σεβαστέ;

«Είναι ένα πτυσσόμενο Χριστουγεννιάτικο δέντρο».

Μας φώναξε να παραστούμε στην Τελετή του Ανακλαδίσματος. Ήταν κοντό: από το πάτωμα έως τα αρχιδάκια μου. Κι άνοιγε κωνοειδώς τρείς στρώσεις κλαδάκια. Συρμάτινος κορμός, συρματένια και αυτά. Κάθε σύρμα μπλαστρωμένο με πράσινη γιαλυστερή τρέσσα απέθαντη. Και στην απόληξη των κλαδιώνε, μπηγμένο, βαμμένο κόκκινο, ένα ρεβύθι. Ναι, ρε-βύ-θι. Το όλον, μπηγμένο σε πράσινη ξύλινη ταβλίτσα.

Οι γονείς μου το εξέτασαν και κατέληξαν πως η τρέσσα ήταν από βαμμένο πτέρωμα κότας. Μπορεί.

Η μάνα μου χάρηκε. Δεν θα χαλούσε, να βρωμίζει το πάτωμα. Ο όρος ήταν της μόδας. «Είναι πρακτικό».

Μαζί με την πτυσσόμενη βάση, ένα λευκό κουτί από τον Ράλλη, με τα στολίδια.

Τέσσερα μεταλλικά μανταλάκια με υποδοχή, για να μπαίνει μικρό κεράκι γενεθλίων.

Πέντε χάρτινα σπιτάκια με ασημόσκονη, χρωματιστά, που ιστορούσαν μικρή φάτνη και άλλα επετειακά.

Ένα πακέτο σκαλιστά αγγελούδια, διαφόρων χρωμάτων.

Γυάλινες μπάλες, η μία βυσσινιά, με κρεματζούκια.

Ένα πακέτο βαμβάκι από τον Γρηγορίου. Τι το θέλουμε το μπαμπάκι , μπαμπά; «Για να στρώνουμε χιόνι στα κλαδιά».

Τέλος, μια γυάλινη λόγχη για στέμμα του δέντρου. Εμπήγετο κατά κορυφής.

Το συναρμολογήσαμε, το βάλαμε σε γωνιά σε τραπεζάκι και το χάζευα.

Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα.

Τα υπόλοιπα, γαλοπούλα, ανταλλαγή δώρων, χοιρινό με πατάτες, άχνη ζάχαρη στους κουραμπιέδαι, υπήρχαν στον Τσελεμεντέ και στη Μικρή Λουλού, και σε γραμματόσημα από την αδελφή της κυρίας Ευλαμπίας που ήταν στην Αμέρικα.

Πίναμε ένα ημίγλυκο κρασί από τον Αρβανίτη. Ένα ποτηράκι έκαστος. Και έναν κουραμπιέ. Οι άλλοι ήθελαν κλέψιμο-τους έφτιαχναν για τυχόν επισκέψεις. Ήξερα πού τους είχε η μάνα μου, στη βάση της φαναριέρας. Και το κρασί το φύλαγε στο αποθηκάκι. Έτρωγα και έπινα λαθραία, ώσπου να σκάσω, ζαλισμένος.

Το δέντρο ανοιγόκλεισε καμιά δεκαπενταριά φορές.

Μετά, ήρθε η ανάπτυξις.

O πρίγκηψ και διάδοχος Μοχάμαντ Μπιν Σαλμάν Αλ Σαούντ, κατά περίληψη MBS, είναι από το 2016 στα πράματα, αλλά το πρώτο Σάββατο του Νοεμβρίου, συνέλαβε τη μισή κυβέρνηση και ένδεκα πριγκηπόπουλα για διαφθορά και κάνει κουμάντο. Το σημειώνω για αυτούς που ονειρεύονται είσπραξη 66 εκατομμυρίων βάσει συμβολαίων και έτσι.

Το ημερολόγιο έργου, εννοώ το χαρτοβασίλειο που υπάρχει στις ελληνικές καλένδες από το 2016, ξεκίνησε με την γνωστή αβρότητα, αλλά όσο ο πρίγκηψ στερεωνόταν στην εξουσία, μία νευρικότης έπιασε τους εδώ αντάτσαμπλς, και τα πήγαινε έλα αυξήθηκαν.

Αυτά που λένε πως ήταν τριακοσάρα και πόμεινε η κατοστάρα για πυρομαχικά, δεν είναι για μίζες και άλλα λαλίστατα: οι αγοραστές, σκέφτηκαν «δε γαμιέται! Ας πάρουμε λιγότερα, επειδή μάλλον θα μας δέσουν».

Τα υπόλοιπα, διογκώθηκαν επειδή οι πωλητές (εμείς) δεν είχαν κάτι να καταλογίσουν στους καταγγέλοντες, παρεκτός αμαρτήματα που έγιναν με τον καιρό πταίσματα. Λόγω απαθείας.

Παρακολούθησα με Ιώβειο υπομονή την θρυλική «σύγκρουση» στη Βουλή.

Γνώμη μου: Από την στιγμή που υπήρχε νόμος (του 2011) που καθόριζε πως τα αλισβερίσια μεταξύ Ελλάδας και κρατών για αγοραπωλησίες όπλων και πυρομαχικών, έπρεπε να γίνονται μέσω κρατικών φορέων και δη αρμοδίων, η χώρα μας, μόλις μάθαινε πως υπάρχει Παπαδόπουλος εκ μέρους των Σαουδαράβων, έπρεπε να ειδοποιήσει στο ανώτατο επίπεδο την χώρα που αγόραζε πως «οι νόμοι μας δεν επιτρέπουν μη κρατικές δομές διαπραγμάτευσης. Βρείτε τα πυρομαχικά από άλλη χώρα ή ορίστε μας έναν εντεταλμένο κρατικό υπάλληλο, ομοιόβαθμο του στελέχους μας που θα υπογράψει»

Καθαρά και τίμια.

Διότι, τόσο ο κύριος Παπαδόπουλος, όσο και ένας μάλλον ανταγωνιστής του στο Ριάντ, πάλι Έλλην, ήταν πεντακάθαρα διαμεσολαβητές που πάλευαν για την πιστοποίηση.

‘Η, λοιπόν, ο ψηφισμένος νόμος του 2011 ήταν για τα πανηγύρια ή αποδείχτηκε άχρηστος και ανενεργός, επειδή κάτι κράτη, με πρώτους τους Άραβες, τρελαίνονται να χρησιμοποιούν μεσολαβητές.

Η σύγκρουση Πακιστανών διαδηλωτών με οπαδούς του ΠΑΟΚ στην Ομόνοια, αποδόθηκε στους μαυροντυμένους εκδρομείς, άρα μπλέξιμο με την εικόνα των Χρυσαυγιτών. Βέβαια, βάση του ΠΑΟΚ είναι η προσφυγιά, που μαζί με τα χαμηλωμένα πτερά του δικεφάλου τους, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί αβρή χρυσαυγίτικη συνήθεια. Μη συνδέουμε την ομάδα με αυτήν  την πολιτική. Χωρίς να το ρίξουμε στην Ιστορία, ας αρκεστούμε στην παρεξήγηση. Από την άλλη μπορεί να έχει συμβεί η λεγόμενη ιστορική διπλοτυπία, ήτοι οι συμπλεκόμενοι να τους ήρθε επιφοίτηση πως παλεύουν στη μάχη του Υδάσπη, οι πρόγονοί των Πακιστανών, με τους προγόνους της Τούμπας, αφού έως εκεί έφτασε η χάρη μας. Άσε που τότε χάσαμε και τον Βουκεφάλα.

Στον Βαρβάκη, εκτελεστέο

Η χώρα, προερχόμενη από σκλαβωμένα η αυτόνομα καπετανάτα, καμώθηκε πως έφτιαξε κράτος μετά το 1830, μόνο που το δημιουργήσαμε από άχυρα, σάζια, καλαμωτές και βούρλα.

Στον περασμένον αιώνα, χτίζαμε από ξύλο, ενίοτε περίτεχνα. Με μόρσα, με αστρέχες, με σκαλίσματα, αλλά από πυρόσβεση, σκατά. Στις αναποδιές, ένα γιαγκίνι μας άφηνε ξυλάρμενους.

Ξέρω τι περιμένετε: να κλείσει η παραμύθα στον παρόντα αιώνα, χτίζοντας ένα πέτρινο κράτος. Άντε και με τούβλα. Αμ δε!

Παραμένουμε  τόσο στωικοί και φαντασμένοι, επηρεασμένοι από τις βίλλες, τις υποδομές και τα γιαπιά των αλλωνών, ώστε προσλάβαμε για αρχιτέκτονα, ή εργολάβο τον κακό Λύκο αυτοπροσώπως!

Ο οποίος, μας πρότεινε αντί για «τυφλή μίμηση διεφθαρμένων προτύπων», που «οδηγούν στην αποξένωση, στην διχόνοια και στην κυριαρχία του κομπραδορισμού» να μας στήσει μια εικαστική εγκατάσταση, ένα ισταλέσιο, με σύγχρονα υλικά, με σημαίνον και σημαινόμενο, μεταστρουκτουραλιστικά, για να ζουλέψουν οι καλβινιστές και οι γειτόνοι.

Κι όταν κατάλαβε πως παραμένουμε γυμνήτες, διχασμένοι, μουρλοκακομοίρηδες και απεραντολόγοι, μας έβαλε άρον άρον σε ένα χοιροστάσιο και άρχισε να συναρμολογεί ένα ψηφιακό μουσείο, ένα σπιτικό που κανένας στον κόσμο δεν διαθέτει ισάξιο.

Δεν ζήτησε αμοιβή. Παίρνει κάθε τόσο ένα γουρουνάκι να το φάει, αλλά στην τελική μας συμφέρει, καθώς βολευτήκαμε στην Υεμένη του μυαλού μας.

Αλέξης Τσίπρας :«Η Δημοκρατία δεν πρέπει να είναι θεσμός που εξισορροπεί συμφέροντα και αποκοιμίζει συνειδήσεις, αλλά εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών. Είναι ένας διαρκής αγώνας, να κερδίσουμε συνειδήσεις και να ξαναβάλουμε τις μάζες στο πεδίο της πολιτικής πάλης.»

Η Δημοκρατία είναι πολίτευμα όπου «κρατεί» (κυβερνά, κυριαρχεί) ο Δήμος. Οι πολίτες. Παλαιότερα άμεσα, τώρα πλέον έμμεσα. Με το μήνυμα του πρωθυπουργού μιλάν οι μεσάζοντες, αυτοί που αντιλαμβάνονται την Δημοκρατία ως «μέσον επιβολής», με στόχο ένα «κέρδος συνειδήσεων» και κυρίως, θεωρούν  μεγάλο μέρος των πολιτών «μάζες»

Αυτός που του το έγραψε, είναι ένα μνησίκακο, μοχθηρό τίποτε.

Υποθέτω πως απευθύνομαι σε άτομα και συλλογικότητες που προέρχονται από την φρεναπάτη του «σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο». Σε άτομα και συλλογικότητες που έως πρόσφατα, καυχιόνταν πως βρίσκονται στην αναζήτηση ενός τρίτου δρόμου, μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού.

Βέβαια, για να υπάρξουν σε περιβάλλον καπιταλισμού, έδιναν τις σχετικές διαβεβαιώσεις στους αντιπροσώπους του. Για παράδειγμα , δεν πρόκειται να ξεχάσω την δίκη των στελεχών του ΚΚ Εσωτερικού καταμεσής της Χούντας. Τις ανατυπώσεις, στην ίδια περίοδο ενός τουρλουμπουκίου από κάθε τύπου βιβλία επαναστατικής γυμναστικής που αφέθηκαν ελεύθερα για διανομή.

Άλλη φορά, θα προσπαθήσω να διακρίνω τις πολιτικές συντεταγμένες τεσσάρων κινημάτων τα οποία ήταν διακριτά μεταξύ τους, αλλά προέρχονταν από διαφορετικές πηγές: τον αντιρωσισμό, τον αντικομμουνισμό, τον αντισταλινισμό και τον αντισοβιετισμό.

Και ο μεν «τρίτος δρόμος» ως εκδοχή του αναδυόμενου «τρίτου κόσμου» ή «κινήματος των αδεσμεύτων» από νωρίς έδειξε μια προσήλωση στον μαοϊσμό, τουλάχιστον στα μέρη μας, ενώ ηπιότεροι χαρακτήρες θεωρούσαν την Σκανδιναβία μητέρα των δακρύων τους.

Σε κάθε περίπτωση, οι πέραν του καπιταλισμού θεωρίες, είχαν μια εδραία βάση την οποία οι καμποτίνοι που μας έχουνε κατσικωθεί, αγνοούν: την απόλυτη λατρεία της Εργασίας.

Τυπικά, ουσιαστικά και κυριολεκτικά, ο κόσμος στα όποια καθεστώτα επικρατούσαν ο ιδέες αυτές, δούλευε. Δούλευε πολύ. Ήταν η βάση των συλλογισμών του. Δεν ήταν κόσμος επιδομάτων και φιλανθρωπίας. Στην Δύση έδινε την κάποτε σωστή εντύπωση πως επρόκειτο για έναν εξαναγκασμό. Τα μετρητά ήταν τσίμα τσίμα, οι παροχές στέγης, υγείας, παιδείας και αναψυχής ήταν μέρος του μισθού, αλλά επιδοματικές πολιτικές ήταν άγνωστες.

Σε τι ακριβώς αποσκοπεί λοιπόν, ο σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο που ευαγγελίζεται ο εσμός των χασομέρηδων που μας δουλεύουν μεν, αλλά δεν θέλουν να δγιούνε άνθρωπο να δουλεύει σε ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων από την στομάχα τους;

Οι γνώμες διίστανται. Αλλά μερικές σταθερές αξίες τους, ίσως βοηθήσουν.

Δημιουργούν πληβείους. Ήτοι μια πλέμπα. Ανέργους, γερόντους, ζήτουλες, εξοντωμένους  από την ακρίβεια, που όμως περιμένουν άρτον και θεάματα και βοηθήματα, δίχως ελπίδα να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Δημιουργούν πραιτωριανούς.  Αλλά όχι έν σώμα, μη και τους σφαγιάσουν.

Η σύγκλητος είναι ελεγχόμενη. Απόλυτα. Σε αυτό συντελεί και το  φοβερό τους υβρεολόγιο σε όποιον τολμήσει  να κάνει «κιχ».

Ζούνε δημιουργώντας παροίκους στη θέση των αστών. Διαφωνώ κάθετα με την άποψη πως πλάθουν είλωτες ή σκλάβους.

Δεν τους νοιάζει ο Καίσαρας, επειδή κυβερνάει ο Ηλιογάβαλος ή ο Νέρων ή ο Καλιγούλας.

Περνάνε τρις καθημερινώς τον Ρουβίκωνα, για να γλυτώσουν από τις παροιμιώδεις εκφράσεις . Επίσης «ρίπτουν τον κύβον» συχνά (μεταξύ τους έχει και ζαράκηδες) ενώ από τα φοβερά λατινικά ρητά, προτιμούν το delenda est.

Μήτε καπιταλίστες, λοιπόν, μήτε επαναστάτες. Απλοί λάτρεις της αρχαίας Ρώμης, κι ας κατοικούν την πιo μίζερη επαρχία της.