Author: Πετεφρής

Συνήθως, όταν δεχόμαστε επισκέψεις Προέδρων, υπάρχει πρωτόκολλο. Που ξεκινά από βαρετά προεισαγωγικά (συνέντευξη σε κανάλι της άλλης χώρας, στην χώρα του Προέδρου, τυπικούρες όταν συναντιούνται εκτελεστικός και μη εκτελεστικός Πρόεδρος) και όλα τελειώνουν μετά από υπερεργασία των υπουργείων Εξωτερικών, με μία συνέντευξη Τύπου γεμάτη κοινοτοπίες και με ελάχιστες μπηχτές που οι πιο έμπειροι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν (ή τις διαρρέουν υπηρεσιακοί παράγοντες).

Ο Ερτογάν την πάτησε με τον Παπαχελά, που συνήθως υπηρετεί ένα «αποκαλυπτικό ερωτηματολόγιο», οπότε, όσο πιο βλήμα (ή απελπισμένος) είναι ο ερωτώμενος, τόσο περισσότερο εκτίθεται. Παραμονή της άφιξής του, οι Έλλενεν ακούνε τον μουσαφίρη τους να εξηγεί κατά τα γούστα του την Λωζάνη. Κι έχουν μισή μέρα ξενύχτι «για να οργανώσουν την απάντηση στην πρόκληση». Αναγκαστικά, αυτοσχεδιάζουν. Από κανενός το νιονιό δεν περνάει ότι ο Σκάης ασκεί μονίμως αντιπολίτευση, άρα το τελευταίο που τον νοιάζει είναι να πετύχει, έστω για τα μάτια, η διήμερη επίσκεψη.

Είτε λοιπόν ο δικός μας μη εκτελεστικός μεσιέ λε πρεζιντάν, τα παίρνει στο κρανίδι και ειδοποιάει την κυβέρνηση «θα τονε σκίσω», είτε το φυλάει για έκπληξη. Αμφότερα ολέθρια. Ο Ερτογάν δεν είναι δυνατός, είναι νευρικός, τον κυκλώνουν και νομίζει πως με τη Λωζάνη τον έδεσε τον εσέκ του (τον γάιδαρο). Η Λωζάνη, για τους περίεργους, που ο σουλτάνος θέλει να επικαιροποιήσει, είναι στην ουσία ο μόνος λόγος να μη χάσει τα κουρδικά εδάφη, αφού με τη συνθήκη δεν έχει περιθώρια αλυτρωτισμού, αλλά και τα δικά του σύνορα είναι εγγυημένα.

Δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή χώρα, πλην της μισής Ελλάδας, που να θέλει τακίμια με την Τουρκία. Η Αμερική είναι στα μαχαίρια με τον Ερτογάν και θέλει να τον αλλάξει. Η Ελλάς αμερικανίζει, κατά τα γνωστά. Αλλά πάσχει από αυτοάνοσο: τρελαίνεται αν της θίξουν τα νησιά, την υφαλοκρηπίδα, την ΑΟΖ, τις βραχονησίδες. Ξεχνάει ότι η Λωζάνη δίνει την Ανατολική Θράκη στην Τουρκία, επειδή η Ελλάδα δεν είχε να πληρώσει αποζημιώσεις στον Κεμάλ και προσφέρει εδάφη!  Αν η Τουρκία ισχυρίζεται πως δεν μνημονεύονται βραχονησίδες στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα μπορούσε από χτες να εξηγήσει στην γείτονα «αν σε αποζημιώσω για τα χρωστούμενα, περιμένω να μου παραδώσεις την χώρα από Έβρο έως τα προάστεια της Πόλης». Και να γίνει του Στάλινγκραντ το κάγκελο.

Ένας ηγέτης με φαντασία και διπλές κοχόνες, τρέχει σε ένα κράτος με ευμάρεια, Γερμανία λόγου χάρη, και του λέει: «έχω, έχω. Ωραίο οικόπεδο αξίας μερικών τρισεκατομμυρίων. Το λένε Ανατολική Θράκη. Βόηθα να το αποκτήσω και σου το μεταβιβάζω αμέσως. Δεν μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω. Και εσύ, φτιάξε μια μπάφερ ζόουν, ονόμασε την όπως θέλεις, και καθώς η Λωζάνη προϋποθέτει αποστρατικοποιημένα Δαρδανέλλια, κόβεις τα πήγαινε έλα του στόλου της Ρωσίας και άλλα αγαθά».

Οπότε οι Τούρκοι μένουν με γκρίζες βραχονησίδες, ενώ η Ευρώπη θα ναυλοχεί στην Προποντίδα. Και η Κωνσταντινούπολη, γίνεται ένα Χονγκ Κονγκ, μια Σιγκαπούρη, με εχθρικά σύνορα στα όρια του αεροδρομίου της. Και μετά, θέτεις όρους. Πολλούς. Και για την Κύπρο και για άλλα τόσα. Αν η υφαλοκρηπίδα μας παιδεύει σαρανταβάλε χρόνια, το «ζήτημα της Θράκης» θα τραβήξει αιώνες.

Ηρεμήστε, οι φίλοι. Δεν πουλάω τρέλα. Απεναντίας, αγοράζω. Για μένα ο Ερτογάν απέπνεε αδυναμία, προβληματισμό και άλλα, αρνητικά. Κινδυνεύει. Ευτυχώς, μερικοί δικοί μας το πήρανε χαμπάρι και οι απειλές του ξεφούσκωσαν ώσπου να πάρει το αεροπλάνο από Αλεξανδρούπολη.

Δεν ξέχασα τις δηλώσεις της αντιπολίτευσης. Αλλά και δεν σκοπεύω να τις αξιοποιήσω. Οι άνθρωποι είναι άξιοι της επικείμενης ήττας τους.

Α, και να δγιείτε λίγο τις εσωτερικές διαρρυθμίσεις των χώρων όπου καλούμε τους μουσαφιραίους, είτε για κωζερί, είτε για δηλώσεις, είτε για Δείπνα. Σαν «ο πωλών επί πιστώσει» είναι.

Δεν θα βιαστώ. Θα περιμένω το κατευόδιο της Παρασκευής, να φύγει ο αδύναμος ηγεμών από τη Θράκη, να μας απομείνει ο «μη εκτελεστικός πρόεδρος» με τον αυτόματο πιλότο της ρητορικής του. Να δω τι θ’ απογίνει στα Κουμουτζηνά, τι θ’ απομείνει από τις «εκδηλώσεις», και πριν γυρίσουν οι Κατρούγκαλος και ο Αμανατίδης, συνοδοί του κυρίου Ταγίπ, να ρίξω νερό στη γκλάβα και να συσκεφθώ με τον εαυτό μου για το διήμερο που μας βρήκε.

Δεν ξέρω ποιοι είναι οι «φίλοι του Γένους». Αλλά ο τόπος είναι γεμάτος από έχθρα για τα Μεμέτια και τους Μόσκοβους. Για να προκόψει πολιτικός στην Ελλάδα, πρέπει να έχει την σφραγίδα δωρεάς εκδυτικώς. Όχι τη Φραγκιά. Δεν είναι ώρες να μετράμε με τη φουρκέτα τα μπερεκέτια τους. Αλλά κάθησα και σκέφτηκα πως γνώρισα, σε αλλεπάλληλα ταξίδια, από τα δεκατρία μου έως πρόπερσι τι κατάλαβα από την Τουρκία.

Πάσχα του 61. Στο Μπαλουκλή, στην καμμένη εκκλησία, ξέσκεπη, ο Αθηναγόρας λειτουργεί στην Ανάσταση. Πήγαμε ειδοποιημένοι. Οι Τούρκοι δε μας χωνεύουν. Μαγαρίζουν τον καφέ, πτύουν στα σερμπέτια. Αλλά σαν του Παντελή τους θόλους, πάνω από το Μισίτρ Τσαρσί, δεν ματαφάνηκε τέτοιο φαΐ.  Αργότερα το ακρίβηναν και το χάλασαν. Αλλά είχε και λινά ευπρεπή, καθώς το Κόνιαλη. Και πετσετικά φτηνά, μπουζάτα.  Η δραχμή, τρεις λίρες. Τα ντολμούς, συνήθως φιατάκια κάραβαν, φτηνά και βολικά. Στη γέφυρα του Γαλατά, παλαμίδες μυρωδάτες, στην εφημερίδα. Τα τούρκικα έργα, δημοφιλή στον βορρά μας. Που είχε ακόμη πλήθος γιαγιάδες σε ντιβάνια, να θυμοσοφούν σταυροπόδι, καπνίζοντας αβέρτα. Είχαν κρεμάσει και τον Μεντερές, μπορεί και τον Γκιορλού.

Και μετά είκοσι έτη, μέσω Βενετίας και βυζαντινών εγγράφων, να βόσκω πληροφορίες και υλικό, χωρίς να εγκαταλείπω την γόησσα Ιταλία και τα γαλλικά πνεύματα της εμιγκρέτσιας. Και εκείνη η Κάρναμπι, οι Στόουνς και τα πανκιά, τι πρόκληση. Ακόμη κι  ο Μποστ ειρωνεύονταν τον Βενέζη και τα Κιμιντένια του. Τουρκία σήμαινε νοσταλγία προσφύγων. Στα τζαμιά οι ιμάμηδες συνοδεύονταν από ένοπλους στρατοχωροφύλακες.

Στα τελευταία σαράντα χρόνια, τουλάχιστον είκοσι φορές τους ταξίδεψα.Έκαμα φιλίες, μιλούσα με τους πάντες. Περιμένοντας να βγάλουν πατριάρχη, κηδεύοντας τον Δημήτριο, άρχισα να καταλαβαίνω το γαϊτανάκι που με περίμενε. Και σαν του Εγιούμπ  συνοικία, δεν ματαείδα. Όπως και τις πέντε γύρες περί την Προποντίδα, τον Βόσπορο και τα Θεραπειά, την Χηλή, με το κάστρο-ντισκοτέκ, τα γιαλιά και τα δάση, της Προύσσας οι ουρανοί, της λίμνης Απολλωνιάδας τα Ηλύσια, την Νεφελοκοκκυγία της Περγάμου, τα Αλάτσατα και την Άσσο. Και τον Ελλήσποντο, την πράγματι είσοδο στον κάτω κόσμο. Και την συγκίνηση, όταν, ψάχνοντας από ένα ταπί, μια εκκλησία «μετά κιόνων τεσσάρων ,του ενός ασπροβυθίνου» σκάλισα με σουγιαδάκι τον σοβά και μετρώντας τρεις κολόνες προκοννήσιες πράσινες, η τέταρτη ήταν λευκή, σαν τη θεά του Γκραίηβς.

Δεν θα τη μαγαρίσω, το υποσχέθηκα, με  επιστημοφανείς υποθέσεις εργασίας. Είτε βρίσκω χαμάμια τρία στον παρά, στην Τραπεζούντα, είτε γεύομαι τον κιουνεφέ, είτε περπατάω μέσα στον Μπορζά της Σμύρνης και χάνω το φως μου αγνοώντας τους εμπόρους των σάπιων φουσκωτών με τις αδύναμες, τεράστιες εξωλέμβιες. Είναι η μισή πατρίδα μου, η άλλη μισή τα ζοφερά Βαλκάνια και πάντα θα τις προδίδω για μια φευγαλέα ματιά στην Σιέννα και στην Λιέγη.

Λίγα πορίσματα από μία συνέντευξη του Ερτογάν στον Παπαχελά.

Ήρθε στριμωγμένος. Την «επικαιροποίηση της Λωζάνης» την επιθυμεί για τις λέξεις-ταλισμάν «Συρία», «Ιράκ» και άλλες, συναφείς. Οι θέσεις του για το Αιγαίο, γνωστές. Μας θεωρεί δεδομένους. Έδωσε ένα περίγραμμα του παζαριού που αναμένει από εμάς. Έρριξε ένα δόλωμα: είναι περισσότεροι οι μη ανταλλάξιμοι Τούρκοι από τους ελάχιστους Ρωμιούς στην Πόλη. Αλλά αυτό το συζητάει. Πολύ θα ήθελε να γίνει μπίζνα στο μέλλον, ώστε προσωρινά να υπάρξει μεταξύ μας συνεννόηση. Θα ξαφνιαζόταν αν δεχόμασταν.

Εδώ δεν χωράνε συζητήσεις. Εδώ θέλουμε επιθετική διαπραγμάτευση, αλλά που να βρούμε διαπραγματευτή δικόνε μας. Θέλεις αναθεώρηση; Θέλουμε κι εμείς, αλλά στην βάση, «ένας μουσουλμάνος στη Θράκη, ένας Ρωμιος στην Πόλη». Δέξου 150 χιλιάδες Ρωμιούς στα μέρη σου, να έρθουμε ίσα βάρκα, ίσα πανιά. Και στην μοιρασιά του Αιγαίου, εμείς αντιπροτείνουμε μοιρασιά της Ανατολικής Θράκης, της Προποντίδας και της Αιολικής και Ιωνικής Γης. Αν θέλεις μπίζνες και τουρίζμο, άνοιξε την βεντάλια.

Στο βάθος, η φράση «Ιερουσαλήμ, ακυβέρνητη πολιτεία». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Οι  Γκιουλενιστές, ενεδρεύουν. Έρχεται βεβιασμένα, μήπως και του κάτσει η μπίλια. Θέλει να ξεκινήσουμε μακρόσυρτες, ανατολίτικες κουβέντες, πίνοντας ποτάμα τσάι. Αλλά δεν θα γίνει τίποτε. Έχουμε άλλο βαρύκεντρο.

Αυτά.

Έχω ξαναγράψει ποιο «σενάριο σκανδάλων» με καλύπτει.

Η κυβέρνηση μπορεί το ένα και το άλλο, αλλά σε ένα ζήτημα στέκεται ανυποχώρητη: να τελειώνει με τις αξιολογήσεις και τις υποχρεώσεις της χώρας έως τον Αύγουστο του 2018.

Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο,επειδή τα επιχειρήματά της πείθουν μόνον τους πεπεισμένους. Και υπάρχουν περιπτώσεις που η εσωκομματική της μουρμούρα μοιάζει να ξεχειλίζει.

Τότε, παρεμβαίνει, προς σωτηρία της, ο λεγόμενος «εξωτερικός παράγοντας». Δηλαδή «κύκλοι» υπηρεσιών της Ευρώπης κυρίως που έχουν από χρόνια ανοίξει κατάστιχα με τον βίο και την πολιτεία μερικών δεκάδων χιλιάδων «επιδραστικών»Ελλήνων.

Από αυτούς τους καταλόγους, η Ευρώπη μπορεί να δουλέψει ψιλό γαζί πολύν κόσμο. Για παράδειγμα, μαθαίνουν κάπως, κάπου κάποτε, πως βρέθηκαν κωδικοί ελληνικών ελαφρών όπλων στα αποθέματα του ISIS, ξερωγώ.

Δεν βιάζονται να αποκαλύψουν «σκάνδαλο». Προσφέρουν την είδηση, ως διάδοση, σε κάποιον αντιπολιτευόμενο. Με την μορφή του «κάτι συμβαίνει με την Άμυνα, ψάξτε το»

Ο αντιπολιτευόμενος, αρπάζει την ευκαιρία, αρχίζει τις καταγγελίες. Γίνεται της μάμαλης καμιά εβδομάδα, η κυβέρνηση ψιλοανησυχεί για την αντοχή της, φροντίζει (έχει και αυτή τις άκριες της) να ρωτήσει εμπιστευτικά «μας έχετε για κούρεμα με την ψιλή; τι κάναμε και μας εκφοβίζετε;»

«Όχι καλέ! Θεός φυλάξοι! Απλώς,αυτές οι φριχτές διαδόσεις δεν θα βρούνε ώτα ακουόντων εάν, για παράδειγμα, ξεπεράσετε την τρίτη αξιολόγηση πριν του Αγίου Σάββα που σαβανώνει»

«Και με το θέμα που άνοιξε» ρωτάει ο πλέον ξύπνιος από τους κυβερνώντες «τι κάνουμε; Θα συνεχίσει η μουρμούρα;»

«Όχι καλέ!» απαντά στον πλέον ξύπνιο από τους κυβερνώντες (που λένε πως έχει ντιλίβερι στις δυτικές συνοικίες)  ο ανακατωσούρης εξ Ευρώπης. «Θα τηνε πληρώσει ο πωστονε λένε, ο Παπαδόπουλος. Δεν θα του ξαναδώσετε παραγγελία τουλάχιστον για 14 λεπτά. Κι όλα μέλι-γάλα»

«Και τι ψυχή έχουν δεκατέσσερα λεπτά; Μήτε ένα απόρρητο έγγραφο δεν προλαβαίνεις να διαβάσεις»

«Εννοώ 14 λεπτά στον πλανήτη Ουρανό, όπου το έτος του είναι όσο 75 γήινα»

Τώρα που κοντεύουν τρία χρόνια από τότε που εφάνη στην ζωή μας ο παράξενος αυτός κυβερνητισμός, κι όσο απουσιάζει κάθε λογική αντιπολίτευση στον τόπο, αυτά τα «σκουντήματα» του ξένου παράγοντα μοιάζουν να είναι οι μόνες αξιόπιστες κινητήριες δυνάμεις, ένα είδος κιβωτίου ταχυτήτων που δουλεύει ρολόι.

Βέβαια, δεν πρόκειται να σας χαλάσω την ζαχαρένια και την στέρεη πεποίθηση πως επίκεινται κοσμογονικές αλλαγές και εκλογικές ελπίδες στους άλλους πολιτικούς χώρους. Διότι, όσο να ‘ναι, έχουν κι αυτοί τα βαρίδια τους.

Φαντασίωση έγραψα, δεν ισχύουν αυτά. Έτσι είναι, εάν έτσι νομίζετε.

Πήγε ο “Ηρακλής” στο Λαγκαδά να παίξει και δεν άφησαν κάμερα να μπει στο γήπεδο για στιγμιότυπα. «Είναι κρατική» επέμενε ένας από το συνεργείο. «Ό,τι πει ο Πρόεδρος» απαντούσε ένας ντυμένος παράγων. Ο Λαγκαδάς είχε στρωμένον διαιτητή και κέρδισε στο 91 με ένα γκολάκι. Οι γρηέντζες από το Σαλονίκι «αποκάλυψαν» πως ο ρέφερης είχε κάνει ζημιά στον Παλαιό Μυλότοπο, αλλά δε βαριέσαι. Η ήττα είναι ήττα στις χαμηλές κατηγορίες.

Αχ, Κυριακοδεύτερες αναμετρήσεις σε μάταια γήπεδα μονής κερκίδας, χτισμένης πάντα κόντρα στον εκδυτικό ήλιο, να φαίνονται οι παίκτες ωσάν σκιές και να κρύβονται τα μπινελίκια. Ο Λαγκαδάς δεν έχει λεφτά, δεν έχει παίκτες, δεν έχει αφεντικό να κρατάει βραδυνή εκπομπή που αλαλιάζει με αστικοποινικά αδικήματα τους ενάντιους και ο Αλέφαντος δεν καταδέχεται να παίζει το σουμπούτεό του σε κάτι παρακάτω από τη Γιουβέντους.

Κι έτσι, για να κερδίσει στην έδρα του (επειδή το έχει κομποδεμένο ότι θα χάνει εκτός) πρέπει να παίζει τον γκιουλέκα πέριξ του χόρτου, ακόμη και μολυσμένη γκαζόζα να προσφέρει, μπηχτές γροθιές μυτάκι στους ζωηρούς φιλάθλους να βγάλουν το σκασμό, φάλτσα σφυρίγματα με διαβεβαιώσεις τρελής γαρδούμπας στην ταβέρνα προς το Περιβολάκι για το συνεργείο των διαιτητών. Κι ένα μπουκάλι Τζόνι για το κατευόδιο.

Αλλά για να τελεσθούν αυτά, οι Ηρακλειδείς πρέπει να προσκομιστούν ανθοστόλιστοι  στα θεσμοφόρια των Παρθένων της ιεράς Φηγού που φιλοξενεί ερωδιούς στα κλαδιά της, εκεί που κρέμονταν εμφύλιοι αντάρτιδοι κάποτε.

Ντροπαλοί, αιδήμονες, ροδαλοί, να τους διακορεύσουν ηθικώς, να απειληθούν, να τους ψιθυρίζουν πάνω στο τζαρτζάρισμα «έλα να στη βάλω, παλιο καρέτα- καρέτα» αλλά η κάμερα να λείπει.

Η κάμερα είναι στοιχείο και στοιχειό. Χωρίς αυτήν, ο λόγος σου στο λόγο μου, ο βουλευτής σου στον βουλευτή μου. Ειδικά εάν ήσουν μαθημένος σε μεγάλα γήπεδα και πρέμιερ λύγκ, η παρενόχληση των μουστακαλήδων θα είναι όλη δικιά σου.

Φιμωμένοι αγώνες, αφανείς στην κοιλιά μιας κάμερα ομπσκούρα κι ας μην είναι μιλημένοι. Κι ας πασχίζουν τα παιχτάκια πάνω στη φιλοσοφία μιας ντρίμπλας, βέβαια πώς θα τους κλαδέψουν την ήδη ραγισμένη περόνη, την ώρα που ο Μοσκοβισής, στον πράγματι μιλημένο αγώνα της τρίτης αξιολόγησης, παινεύει τους γραικύλους που πίνουνε το κώνειο σαν Κροάτες καραβανάδες, αλλά τους επιτρέπουν οκταμηνίτικες προσλήψεις, αρκεί να τελειώσει τσάτρα πάτρα ο Αγώνας, όσο που να ‘ρθει  ο Μόσκοβος, να φέρει το σεφέρι, την ώρα που ο Κυριάκος Μ. κάνει σήματα με το καθρεφτάκι στον Λάμπρο Κατσώνη πως δεν θα μπαρκάρει κανένας συγγενής του επειδή οι γοργόνες του φέρνουν γρουσουζιά.

Την κυρία Μποφίλιου θεωρώ συνεπή οπαδό του Ολολυγμού, μιας σχολής τραγουδιού που εγκαινίασε με το «Φιλαράκι» η κυρία Βόσσου και συνέχισε η κυρία Τσαλιγοπούλου. Δικαίωμά της να εκφράζεται όπως επιθυμεί, υποχρέωσή μου να την αποδελτιώνω ορθά. Εντούτοις, πρόσφατες δηλώσεις της, καθόλου ξεκούδουνες, και μάλλον βιωματικές, δημιούργησαν κλίμα σατιρικής ευφορίας. Η γυναίκα είπε πως αν και κατά βάση τροτσκίστρια, ψηφίζει ΚΚΕ.

Δεν με παραξένεψε καθόλου! Στην περιφέρεια της Τρότσκας, του Κεντριστικού χώρου, των τεταρτοδιεθνιστών, έως κάποιες άλλες περιοχές, υπήρχε η γραμμή «αν αισθάνεστε ορφανοί, χωρίς συμμάχους και στερημένοι συμμαχιών, εισοδιστείτε!» Αυτό και έπρατταν οι ολιγομελείς νεανικές ομάδες μας, που ακολουθούσαν αυτά τα ρεύματα στις απαρχές της δεκαετίας του 70. Τότε που δεν ξέραμε παρά από διαδόσεις τον Πάμπλο, τους ποσαδιστές και τους λεγόμενους «τροτσκιστές του Χήλυ» για τους οποίους διέδιδαν πως ήταν τακίμια με την Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Και οι μεν Παμπλικοί διαφήμιζαν εντέλει το ΠΑΣΟΚ, ως εκβλάστημα του μεσοπολεμικού Ανδρέα, οι ποσαδιστές τους εξωγήινους και οι του Tζέρυ Χήλυ, τουλάχιστον η γκρούπα της Σαλονίκης, ήταν ορκισμένοι Συριζαίοι πολλά χρόνια πριν τον Σύριζα. Νομίζω ακόμη είναι.

Ως κούταβος (και όχι κούτβης) της άφατης και άρρητης νεότητας, ομολογώ πως  από εκείνα τα βιώματα κληρονόμησα έναν γενικό φόβο προς τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Διότι και υποψήφιος μοναχός υπήρξα, και αποκρυφιστής όσο πατάει η γάτα, και μυστικά βιώματα αναζήτησα και λέγω, εάν μου ζητηθεί, και το φελτζάνι.

Eίχα αποκοιμηθεί, πεταρίζω τα μάτια, βλέπω τον Τομ Χανκς με “κάπως” μουσική, σκέφτομαι “Σπήλμπεργκ” και ξανακοιμάμαι. Ναι ήταν “η γέφυρα των Κατασκόπων” που δεν είχα ιδέα ότι γυρίστηκε. Τελικά ελάχιστους σκηνοθέτες αναγνωρίζω αστραπιαία, κι απο Έλληνες, σίγουρα, τον Όμηρο Ευστρατιάδη.

Δεν ξέρω να υπάρχει χώρα με τόσο λίγες πόλεις να φιλοξενούν ποτάμι, ή ρέμα και να μην το έχουν μπαζώσει, όσο η απέθαντος Ελλάς. Ο φόβος της «πλημμύρας του αιώνα», καθώς απαντάται από παππού σε δισέγγονο, δεν είναι ποτέ αρκετός. Θρύλοι για φουσκωμένους χειμάρρους που κατάπιαν οικισμούς στην αρχαιότητα, είναι μάλλον σπάνιοι, και συνήθως αφορούν μαντεψιές σωστές που αγνόησαν άφρονες κάτοικοι.

Κατά κανόνα, ο ποταμός και το ρεματάκι παραμένουν δημόσια αγαθά, άρα γλυτώνουνε οι δήμαρχοι τις απαλλοτριώσεις, δις άρα σκεπάζονται ως δρόμοι, διατηρώντας έναν καρμίρη οχετό για τα μάτια, αν κάποιος μεκάνικος σκεφτεί μη και συμβεί καμιά ζημιά στην διάρκεια της καρριέρας του.

Βέβαια, βόσκοντας στις ειδήσεις, είναι ζήτημα να μη πνιγεί ένας ή δύο οικισμοί κάθε χρόνο από θεομηνία, όπως λέμε ευφραντικά τους σκυλοπνίχτες. Και δε λέμε να βάλουμε μυαλό από τα συχνά τοπωνύμια που αναφέρονται σε περιοχές συσχετισμένες με νερό που ρέει η λιμνάζει.

Για να μην υπερβάλουμε, το φαινόμενο δεν είναι τόσο συχνό όσο  ένας πεντάρης σεισμός, αλλά σίγουρα  συχνότερο από μια συνειδητή καταστροφή αρχαιοτήτων.

Η «διευθέτηση χειμάρρου» και τα «έργα αποστράγγισης» δεν είναι δημοφιλή. Πάντως, επειδή ζημιώνονται περιουσίες, πνίγονται άνθρωποι και ζώα και καθυστερούν αποζημιώσεις, εύκολα τα αποδίδουν οι σοφοί του τόπου στην «ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή». Ένα πνεύμα μοιρολατρείας και καταγγελίας εργολάβων, συνδυάζεται με την «κατάρα των αυθαιρέτων», κι ας έχουν πάμπολλα συφοριασμένα χτισμένα οικόπεδα κανονικές άδειες από την πολεοδομία.

Από τον ξηροχείμαρρο του βίου μου, έχουν περάσει πλήθος καμμένα, πνιγμένα και χαλασμένα τοπία. Δεν θυμάμαι, αλλά μπορεί και να λαθεύω, κάποιον οργανισμό ή υπηρεσία που να κατηγορήθηκε για κάτι, παρεκτός η κακιά η ώρα.

Κι όταν οδηγώντας παλαιότερα σε διάφορα ρυμοτομικά, έπεφτα σε ελαφρές καμπυλότητες οδικών χαράξεων, πάντα μελαγχολούσα αποκαθιστώντας θεωρητικά έναν παραποτάμιο ρομαντικό περίπατο με παγκάκια, γκαζόνι και κλαίουσες, διστάζοντας να κατηγορήσω τον κακό μας τον καιρό, επειδή το αστικό τοπίο της χώρας μου μοιάζει συχνά να παράγεται από δημιουργούς που ασχολήθηκαν ένα πεντάλεπτο με την σχετική «ανάδειξη».

-Κρεμαστά μάγουλα χιόνας, καρβουνιασμένης, στο σχήμα πρώτου τέταρτου σελήνης

-Το σκαθαριού η μακρόστενη λεπτή σάρκα, ανάμεσα στην άνω άκανθα και στην άνω χτένα του ψαροκόκκαλου, μαστιχωτή, να στάζει λεμόνι.

-Του αχινού και του καβουριού το σπυρωτό περτικαλί, ποτισμένο με το ζουμί των

-Η ασπαίρουσα γλώσσα ζωντανής γυαλιστερής, ενοχλημένη από δίφορο λεϊμόνι, θανατωμένη από τα χείλη σου

-Ο αβρός εγκέφαλος από φαγκρί, ωσάν δίκροκο στραγάλι, πλην να χωρίζεις τις τρεις στιβάδες του με ανυπόμονη γλώσσα

-Του ξεχασμένου αρνιού το παγωμένο στέαρ πέριξ του οφθαλμού κι ενώ το δαγκάς, να εξακοντίζεται το μαύρο υγρό της κάψας του, ομοιάζον μελάνη σηπίας, και να ραντίζει άπαξ τον χαλινό της γλώσσας σου

-Μπόλια από κατσικάκι γάλακτος, να υφίσταται χαλαρή, καθώς μασάς μποχτσαδάκι με πολύν άνηθον.

-Γκιργκίρια στολισμένα μικρού ή μεγάλου ζώου στεγνά ψημμένου, λέγουν τα και γλυκάδια

-Αμελέτητα στρουθίου ή βοδιού σε άσεμνη τηγανιά με λυωμένο φρέσικο κρεμμυδάκι

-Του γαϊδουράγκαθου η δροσερή ωμή αχνοπράσινη σάρκα, από κεφαλής έως τις πρώτες άκανθες.

-Ψιλοκομμένη σηκωταριά αμνοεριφίου, εκ της οποίας να επιλέγεις μόνον το μαλακό πνευμονάκι.

-Σπλήνα γεμιστή με μάραθο, εστραγκόν και κόλιαντρο, και αντί αλατοπίππερου, κουρκουμά με τζίντζερ

-Σκορδοστούμπι δεινό σε κουταλιά πατσά τουζλαμά ανάλατου.

-Μυαλά αρνίσια πανέ σε παλαιό ευγενές, λινό εστιατόριο.

Ο κύριος Σφακιανάκης είναι σύβουλος των Σαουδαράβων. Τον έχουν για τα κοστολόγια. Ο κύριος Παπαδόπουλος είναι επιλογή της δικής μας κυβέρνησης. Ετοιμάζει συμφωνίες και προτείνει τιμές. Αμφότεροι, συνήθεις φαιοί χαρακτήρες του  τύπου «ατζεντοτυπάς», συνήθης στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και στις μετακλήσεις συγκροτημάτων. Ο ένας γκαζίκωσε ψηλά τον λογαριασμό για την τριακοσάρα. Ο άλλος την βρήκε φουσκωμένη τη λυπητερή και έτσι ζητήθηκε να πάρουν μια κατοστάρα για να μη κλείσει μια πόρτα αγοραστή.

Αλλά εμείς,τα βούδια, ακούμε μόνον το «δε με ξέρεις, δεν σε ξέρω, υποφέρεις και υποφέρω», επίσης τη λέξη «οτομπιάνκι» και για έναν πρόξενο ότι έβγαινε φωτογραφίες με γκαμήλες. Επίσης, φαίνεται ότι κυκλοφορούν φωτοαντίγραφα εγγράφων με αρκετό μπιάνκο.

Πολύ θα ήθελαν να είναι «μονομάχοι», αλλά προτιμώ το «συνεταίροι». Απειλούν και το φουσκώνουν, αλλά στο βάθος ξέρουν πως αν ανοίξει η πληγή, Ελλάς και Σαουδία θα έχουν προβληματάκια. Προτιμούν το «λεφτά δεν είδαμε, άρα δεν τρέχει τίποτε». Οι άλλοι λένε «έγινε όμως απόπειρα». Απαλλάσσονται λόγω αμφιβολιών, από ειρηνοδικείο του Ταγκεστάν.

Τελευταία καλούν στα κανάλια έναν  κυβερνητικό και έναν αντικυβερνητικό . Πρώτα σφυράνε με διαπασών και έπειτα παίζουν ο ένας γκάιντα και ο άλλος φαγκότο στο αφτί του αλλουνού. Κανένας δεν καταλαβαίνει Χριστό. Διότι αργά η γρήγορα θα ανανεωθούν αμφοτέρων τα μαγαζά και μπορεί να δουλέψουν σε άλλη μπάρα ή στην αποθήκη.

O Μέγας Πόλεμος, είναι μεταξύ Τραπεζών και Εμπόρων, αλλά προτιμάμε να σχολιάζουμε τη Μαρέβα και τα αλατισμένα ανέκκλητα μιας ακτιβίστ πανεπιστημί Συρίζ ντε ρεβολουθιόν. Η χώρα δεν θα ονομαστεί Νεφελοκοκκυγία, αλλά είναι. Οι πάντες καμώνονται τον βαθύνοα και τον ταχτιρντή της θεάς Πολιτικής, αλλά δέκα λεπτά παρακολούθησης μιας εξεταστικής αρκεί. Όσοι δεν είναι δικολάβοι, είναι ιεροεξεταστές.