Author: Πετεφρής

Είδα χτες έναν εμβρόντητο στο γυαλί, λέγεται Μπαξεβανάκης και έκανε δηλώσεις. Είναι υφυπουργός.

Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουμε και μπερδευόμαστε. Πάλι η Ιστορία μας την δίνει κατακέφαλα. Η οξύτητα, θα οδηγήσει σε αμοιβαίο αίτημα δημοψηφίσματος. Και οι μεσολαβητές, θα αγωνιστούν να μη γίνει. Σάμπως μπήκαμε με δημοψήφισμα στην ΕΟΚ ή στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ακόμη κι αν συμφωνούσαμε να αποκαλεί το ένα κράτος το άλλο με ένα «η χώρα σας, η χώρα μας» ή ακόμη και με θέσπιση του «έι, εσεις εκεί», η πόλωση θα ανθίζει.

Επειγόντως χρειάζεται οδικός χάρτης. Συνεργασίες και συμπράξεις με τη σέσουλα. Και με ανάλογη συμπεριφορά τόσο με τους Αλβανούς, όσο και με τους Βουλγάρους. Μερικοί γάμοι εκ συμφέροντος και μπόλικα εικονικά διαζύγια. Βλέπετε, οι ομογένειες αμφοτέρων ζούνε επί δεκαετίες στην τσίτα. Πολυάριθμες πολιτικές καριέρες χτίστηκαν σε ριζιμιό λιθάρι.

Οι διπλωμάτες μας, πρέπει να υπερβούν τον εαυτό τους. Ισχύει και για τους απέναντι.

1
O Μανστάιν, στρατηγός της Βέρμαχτ, στο ανατολικό μέτωπο αναλάμβανε τις δύσκολες επιχειρήσεις. Ειδικά στο Στάλινγκραντ, επικεφαλής της Στρατιάς του Ντόν, ενός συμφύρματος από κουρασμένες, κολοβωμένες ομάδες, κατάφερε σε επτά ημέρες, να προσεγγίσει τον αποκλεισμένο  στρατό του Πάουλους, φτάνοντας τριάντα χιλιόμετρα από τον Βόλγα. Καθώς η σοβιετική αντεπίθεση ήταν κατακλυσμιαία, οδηγώντας σε ένα ΥπερΣτάλινκγκραντ, ζήτησε από τον Πάουλους να κινηθεί και να επιχειρήσει έξοδο προς δυτικά, ώστε τα λείψανα των στρατιών, να ενωθούν και να σχηματίσουν νέο, αμυντικό Μέτωπο.

Ο Πάουλους αρνήθηκε. Οι διαταγές του από τον Φύρερ ήταν να παλουκωθεί στην ρημαγμένη πόλη και αν χρειαστεί, να αυτοκτονήσει, γι αυτό και έλαβε τιμητικά τον τίτλο του Στρατάρχη.

2
Θεωρώ την ψήφο μου ανενεργή και δεν πρόκειται να την δώσω σε κανέναν. Βρίσκομαι στο Στάλινγκραντ διότι. Τυφεκιοφόρος. Η μοίρα της Στρατιάς όπου υπηρετώ, είναι γραμμένη. Με τον Πάουλους, δεν έχω μέλλον, με τον Μανστάιν υπάρχει μια ισχνή ελπίδα. Στους ζορισμένους συναδέλφους, η λέξη «Μανστάιν» δημιουργεί μια σπίθα: μας περιμένει, ανήμπορος να πλησιάσει περισσότερο. Αν ζοριστούμε, μπορεί να τη γλυτάρουμε.

3
Δεν ξέρω για Μανστάιν, αλλά νομίζω πως αναθάλλει κάποιος και συγκεντρώνει μικρό αριθμό πιστών του, που πιστεύουν πως μπορεί, αν όχι να μας σώσει, τουλάχιστον να  σκοτωθούμε ευελπιστούντες. Οι κακές συστάσεις με αφήνουν αδιάφορο – εδώ η Ελλάδα αναθάρρησε με τον πρωθυπουργό των Δεκεμβριανών και τον εισοδιστή του Συναγερμού, πριν τον αναδείξει ως «Γέρο της Δημοκρατίας». Δεν είναι ώρα για πολιτική λαογραφία. Δεν είναι ώρα να μπούμε στο τριπάκι «αυτός μπορεί κι άλλος δεν είναι». Αλλά η μεταπολεμική Ιστορία, άλλα διδάσκει.

Σαν κακός μαθητής που βαρέθηκε να προσπαθεί για βαθμό, αφου δεν βρίσκει νόημα, σαν αριστούχος μαθημένος στα «μπράβο» που πιάστηκε αδιάβαστος, σαν μπατιρημένος επιχειρηματίας που κρατάει το τουπέ του προσπερνώντας τον άστεγο, σαν υπουργός που ξέρει και δεν το μαρτυράει, σαν έμπορος που φυτοζωεί εξαρτημένος από τον άκεφο, κακοπληρωμένο λογιστή του, θα πέσει η πρώτη νύχτα του 2018.

Στα άκεφα κεφάδικα των εορταστικών προγραμμάτων, πλαισιωμένα από συνταξιούχους γίγαντες της σόουμπιζ και παροδικές, ντυμένες στην πένα, στο καντίνι μοντέλες, τα τσιφτετέλια ερμηνεύονται ως σκυφτετέλια, παρωδώντας κάτι μεταξύ κινήσεων του χορού της κοιλιάς και πυκνών βλεμμάτων που αναζητούν τον βολικότερο καμεραμάν.

Όπως όταν, κλείνοντας οι Συμπληγάδες, αφήνουν να κυλήσει στον Βόσπορο ένας λαχνός από φτερά περιστεριού, μαγική δοκιμή της «Αργούς», έτσι και τα μέτρα, τα αντίμετρα, και τα θερμόμετρα, σκορπίζουν μπιλίτσες υδραργύρου, αφήνοντας έναν ολόκληρο λαό στο «περίμενε».

Ήδη, η Ιστορία απαιτεί να επινοηθούν οι εμπνευστές της. Ο Κατρούγκαλος θεωρεί ευτυχή την περίοδο που έχτιζε με αλεύρι και κανναβούρι την οργανωμένη του απάτη. Κι εκειός  ο κατιγιτί που οργάνωσε, πάνε χρόνια πλέον, τον ΕΝΦΙΑ, δεν έχει πρόβλημα να καυχηθεί στον παρουσιαστή του μέλλοντός του.

Μεγάλα και μικρά κόμματα, έστειλαν ένα σύγλινο υποσχέσεων, όλα το ίδιο, προς το 2019, δηλαδή την γλύνα, το σκέτο λαρδί, την άρτυση, με υποσχέσεις πως θα μαλακώσουν οι δανειστές, μάταια όλα.

Και έπαψε να ακούγεται οποιαδήποτε λέξη υπέρ μιας κακογαμημένης, έστω, διακυβέρνησης. Στήθηκε, ωσάν ηρώο μοντερνί, στο Φάληρο, ένα σενάριο πως θα υπάρξει μείωση σταις φορολογίες και μετά, μούγκα στη στρούγκα.

Το ρήγμα, σφραγίστηκε διότι. Οι τράπεζες που τάιζαν την νεοελληνική απάτη, δεν κινδυνεύουν πιά. Είκοσι πτωχεύσεις να παθαίνουμε το δευτερόλεπτο, στ΄αρκίδια τους. Το Χρέος, είναι ιδιοκτησία του ελληνικού λαού, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Οι δεκαετίες ορίστηκαν, οι επενδύσεις έχουν μια βορειοαφρικανική εσάνς, τα συσσίτια και τα ελέη πλαστών περισσευμάτων, ηρεμούν τα πνεύματα. Συντούτοις, μα τον Τουτάτις, η ελληνική υπόθεση διεθνοποιήθηκε και αναμένουμε σε ποιόν θα πέσει το γιάντες ή το νόμισμα στη βασιλόπιττα.

Ανάμεσα στο «ευκολάκι» μιας εξέγερσης και στην ομαδική παράκρουση, εμφιλοχωρεί έναν αδυσώπητος εμφύλιος, όπου η Συρία θα μοιάζει κατάληξη μπερεκετλήδων και του Παραδείσου.

Πρώτα θα πάρουν τον πούλο οι ευνοούμενοι των Ρώσων. Όχι εντελώς, θα τους επιτραπεί να πουλάνε κηραλοιφές. Μετά, θα σιγήσει η ματαιοπονία της έκδοσης βιβλίων και οι παρουσιάσεις τους. Τέτοια, ένα σωρό. Οι ευημερούντες αριθμοί, στις εξαγωγές, στις αφίξεις τουριστών, στις αγορές ακινήτων, θα συναγωνίζονται την συστηματική αντιπάθεια των γειτόνων, που ξέρουν πλέον τι μελό είμαστε.

Απαισιοδοξία και γκρίνια ενός μωμόγερου; Κάθε άλλο.

Κάποια στιγμή θα γονατίσει η φρεναπάτη και μακάρι η επερχόμενη βία να ποτιστεί μόνο με το δικό μας αίμα, των απομάχων.

Και στο ρημαδιό της κλίκας που διαχειρίζεται την εξουσία ομονοούσα και άκαρπη, θα έρθουν, μιλώντας σπασμένα ελληνικά τα σημερινά παιδούδια, τα εγγονάκια μας.

Θα ανακαλύψουν καταρράκτες, στυλιάρια από πυράκανθο, στίχους του Κάλβου και λεπίδες από το διαλυμένο Σώμα του Εγγονόπουλου. Θα τους πάρει η μυρωδιά από το ραγάζι, από το σκουπόχορτο και από το καμάρι της περδικομάνας που θα βάζει στη σειρά τα περδικόπουλα. Θα λείψουν τα «ουάου» και τα «θεά!» και τα «φρουρά».

Οι νέες επενδύσεις θα έχουν ισοπεδωθεί και οι πανεπιστημιακοί θα βρίσκουν «ενδιαφέρουσες ακυρώσεις της ανάστατης πραγματικότητας» στον Σεφερλή και στις παρέες του Αυτιά. Δεν θα είναι μια άλλη Ελλάδα. Θα είναι η ίδια Ελλάδα, πιστή στην κατάποση κάθε εξαπάτησης. Αλλά, πιστέψτε το, θα είναι πιο όμορφα. Στοργικά και μάταια. Όπως  συμβαίνει συνήθως.

Το Δωδεκάμερο είναι η μεγαλύτερη παράταση κατανάλωσης ληγμένων μετά την επινόηση του Θανάτου. Τέτοια προθεσμία δεν δόθηκε ποτέ και πουθενά, τουλάχιστον από την εποχή που κάποιος έξυπνος πρωτοσκέφτηκε «αυτό λοιπόν είναι η Ζωή!»

‘Οποια άποψη κι αν υπάρχει για τον καταρρέοντα χρόνο, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως κάθε μέρα που έρχεται και φεύγει, τηρεί ακριβώς τις ίδιες προδιαγραφές με τις προηγούμενες και (μάλλον) για τις επόμενες.

Ας λακτίσουμε λοιπόν όσα κέντρα γουστάρουμε. Την ώρα της επαφής, τα αγκάθια μοιάζουν καμωμένα από βελούδο.

Να ανοίξουμε τα στραβά μας, να δούμε τις φυσιογνωμίες που διέτρεξαν πανσέληνες τον βίο, μέσα σε πρωθυπουργίες ανύπαρκτων μεσοβέζων, για να λυτρωθούμε από την αναζήτηση οραματικών ηγετών. Και με Τζουμπέ, και με Δηληγιάννη, και και με Διχασμό και με Κατοχές, καλά που υπήρχαν μερικές και μερικοί, ωστε να μη δουλέψει η ουράνια σβήστρα.

Κάθε παραμονή, έτους ή κρίσιμης απόφασης ή προετοιμασίας εγχείρησης, ή πριν ανοίξεις φάκελο λογαριασμού, τα βιβλία που έχεις στο σπιτικό σου, αρχίζουν ένα μουρμουρητό.

Ξεκινά αχνά, δαιδαλικά, στην  αρχή δεν βγάζεις άκρη, αργότερα, σε πεντεδέκα λεπτά, και τα εκατόν σαράντα τέσσερα κανάλια με τα οποία προίκισε η Φύση την ακοή σου, εκβάλουν την απόχρωση και τη συχνότητά τους, και τα ακούς , όλα μα όλα, ανυπερθέτως.

Τότε τα μαθαίνεις όλα, θέλεις δεν θέλεις, επειδή υπάρχει κοσμική αντανάκλαση και το μουρμουρητό διαχωρίζεται σε άλαλα και μπάλαλα σφαιρίδια, γεμάτα ουσιώδεις λέξεις.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα πνευματικής νανοτεχνολογίας.

Κι αν μπροστά σου έχεις ένα παιδί που αρνείται να φάει μπάμιες, επειδή είναι σαλιασμένες και η σάλτσα τους λαδιάρικη, το κοιτάς ήρεμα στα μάτια και τρώει τον αγλέουρα αδιαμαρτύρητα.

Δεν ισχύει για κανένα άλλο φαγητό, κι αυτό εξηγείται επιστημονικά, αφού ποιος τρώει μπάμιες χειμωνιάτικα.

Τότε θα δεις την Σφίγγα με την αρματωσιά της να σε ρωτάει, αλλά αυτό είναι το εύκολο σημείο της ιστορίας.

Ό,τι δίλημμα και αν σου θέσει, εσύ θα απαντήσεις «ο άνθρωπος» και θα σκαπουλάρεις τον θάνατο σε όλη τη χρονιά που έρχεται